முகமெல்லாம் களையிழந்து, இரத்தப்பசையின்றி ஆகாஷின் வீட்டிற்கு அருகில் இருந்த பார்க்கிற்குள் நுழைந்தாள் அனன்யா.
ஏற்கனவே ஆகாஷிற்கு ஃபோனில் அழைத்து இங்கே வரச் சொல்லியிருக்க…
அவளது குரலை வைத்தே, ஏதோ சரியில்லை என்றுணர்ந்த ஆகாஷ், உடனே கிளம்பி வந்திருந்தான்.
அவளைப் பார்த்ததும்,அவளது அருகில் வந்தவன், ” என்ன அனு… ஏதும் பிரச்சனையா?” என்று வினவ.
அது பொது இடம் என்பதை மறந்து, பொல பொலவென அழுதாள் அனன்யா.
” அனு என்னமா ஆச்சு. கன்ட்ரோல் யுவர் செல்ஃப். எல்லோரும் பார்க்குறாங்க.” என்றுக் கூற.
அவளோ, அழுகையை நிறுத்தியபாடு இல்லை.
பிரச்சனை சற்று பெரியது தான் என்பதை புரிந்து கொண்ட ஆகாஷ் அவளை அணைத்துக் கொண்டான்.
அவளது அழுகை குறையவும்,” இப்போ சொல்லு அனு.” என்று அவளது முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டே வினவினான் ஆகாஷ்.
” ஆக்ஸ்… இன்னைக்கு ஈவினிங் எனக்கு நிச்சயதார்த்தம். என் கிட்ட சொல்லாமலே வீட்ல ஏற்பாடு பண்ணியிருக்காங்க. என் மேல ஏதோ சந்தேகம் வந்துடுச்சு போல. என்னால வீட்ல உள்ளவங்களையும் ஹர்ட் பண்ணவும் முடியாது, உன்னையும் விட முடியாது. அதனால நாம இப்பவே கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்.” என்று அழுதப்படியே கூறினாள் அனன்யா.
” அனு இப்பவே எப்படி கல்யாணம் பண்ண முடியும். ரிஜிஸ்டர் மேரேஜ் பண்ணனும்னாலும் அதுக்குன்னு சில பார்மலிடீஸ் இருக்கு. ஒன் மன்த்துக்கு முன்னாடியே பதிவு பண்ணனும்.” என.
” எனக்கு அதெல்லாம் தெரியாது. இப்பவே நம்ம கல்யாணம் நடக்கணும். இல்லைன்னா நான் உயிரோடவே இருக்க மாட்டேன்.” என்று அவனை அணைத்தப்படியே அழ.
” ஷ்… அனு அப்படியெல்லாம் சொல்லாத… உன்னோட திகட்ட திகட்ட வாழணும். உனக்கென்ன இன்னைக்கே நம்ம கல்யாணம் நடக்கணும் அவ்வளவு தானே நான் ஏற்பாடு பண்றேன். என் ஃப்ரெண்ட் ஒருத்தன் ரிஜிஸ்டர் ஆஃபிஸ்ல வொர்க் பண்ணுறான். நான் அவன் கிட்ட ஹெல்ப் கேட்குறேன்.” என்றவன் அவளை தன் கை வளைவில் கொண்டு வந்தவன், அவளது தலையை ஆறுதலாக வருடிக் கொண்டே ஃபோன் செய்தான்.
” ராகவ் எனக்கு ஒரு ஹெல்ப்…” என்றவன், எல்லாவற்றையும் கூற…
” நமக்குள்ள என்ன டா தேங்க்ஸ் எல்லாம்… வரும் போது, தாலி, மாலை எல்லாம் வாங்கிட்டு வந்துடு.” என்றான்.
” சரிடா.” என்றவன் அனுவிடம் திரும்பி, ” அனு சில டாக்குமெண்ட் தேவைப்படுது. வீட்ல போய் எடுத்துட்டு கிளம்பலாம். உன்னோடத ஃபோன்ல இருந்து எடுத்துக்கலாம். அதுவுமில்லாமல் இன்னைக்கு ஆதி பிறந்தநாள். நீ சொன்ன சர்ப்ரைஸெல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணிட்டேன். அவனுக்கு விஷ் பண்ணிட்டு கிளம்பிடலாம்.” என்றான்.
அனுவை அழைத்துக்கொண்டு வீட்டிற்கு சென்றவன், ஆதவனுக்கு பிறந்தநாள் வாழ்த்தை தெரிவித்து விட்டு, காலேஜில் முக்கியமான வகுப்பிருப்பதாகக் கூறி விட்டு கிளம்பினர்.
அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் ரிஜிஸ்டர் ஆஃபிஸீல் இருந்தார்கள்.
இருவருக்கும் பெற்றோர், உறவினர் எல்லோரும் இருந்தும், யாரும் இல்லாதது போல் திருமணத்திற்கு தயாரானர்கள்.
” யூ கேரி ஆன் மச்சான். இன்னொரு நாள் பார்க்கலாம்.” என்றவர்கள், மெல்லிய குரலில் அவனை கேலி செய்து விட்டே அந்த இடத்தை விட்டு கிளம்பினர்.
இதையெல்லாம் கவனிக்கவில்லை அனன்யா. இப்போது அவளது மனதில் ஒரு குற்றவுணர்வு ஓடிக் கொண்டிருந்தது. ‘ நான் சுயநலமா நடந்துக்கிட்டேனா? அம்மாவைப் பற்றி யோசிச்சு இருக்கணுமா? அம்மா என்ன நினைப்பாங்க? பாட்டி என்ன நினைப்பாங்க?’ என்று யோசனை மனதிற்குள் ஓடிக் கொண்டே இருந்தது.
நண்பர்கள் கிளம்பவும், அனன்யாவைப் பார்த்த ஆகாஷ், பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டான்.
” வா அனு…” என.
” எங்க?” என பதறினாள் அனன்யா.
” நீ ரொம்ப ரெஸ்ட்லஸ்ஸா இருக்க. எங்க கெஸ்ட் ஹவுஸ் இருக்கு. அங்க கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடு. அப்புறமா என்ன பண்ணலாம்னு யோசிக்கலாம் டா.” என்று அவளது கையை ஆதரவாக பற்றினான்.
” ம்.” என்று தலையசைத்தாள்.
” சரி ஏறு.” என்றவன் பைக்கை ஓட்ட…
அவனது முதுகில் சாய்ந்துக் கொண்டாள் அனன்யா.
வேகமாக வண்டியை ஓட்டியவன் அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் கெஸ்ட்ஹவுஸில் நிறுத்தினான்.
“ரெண்டு பேருக்கும் லஞ்ச் வாங்கிட்டு வாங்க.” என்று பணம் கொடுத்து அனுப்பியவன், அவளது மனதை திசைத் திருப்ப கேலியில் இறங்கினான்.
” ஹேய் அனு… முதல்ல நம்ம வீட்டுக்கு வர்ற, வலது காலை எடுத்து வச்சு வா. இல்லைன்னா சொல்லு, நான் தூக்கிட்டு வரேன். எது உனக்கு வசதி?.” என.
” ப்ச்… சும்மா இரு ஆக்ஸ். வீட்ல யாருமில்லையா?” என்று முகம் சிவக்க, படபடப்புடன் கேட்டாள்.
“வாட்ச்மேனோட வைஃப் டெய்லி வீட்டை சுத்தம் செய்துட்டு போய்டுவாங்க. பக்கத்துல தான் வீடு. சரி வா உள்ளே போகலாம்.” என்று அழைத்துச் சென்றான்.
இருவரும் வலதுக்காலை எடுத்து வைத்து நுழைந்தனர்.
அடுத்து என்ன செய்வது என்று இருவருக்கும் புரியவில்லை. அனன்யா தன்னுடைய வீட்டை நினைத்து கவலையிலிருக்க.
ஆகாஷிற்கோ, அவளுடனான தனிமை, முதன் முறையாக அவனுக்கு பயத்தைக் கொடுத்தது. இங்கு அவளை அழைத்து வந்திருக்கக் கூடாது என்று எண்ணினான்.
தற்காலிகமாக இவனைக் காப்பத்துவதற்காக வாட்ச்மேன் வந்தார்.
” டேபிளில் வச்சிட்டு போங்க.” என்றவன், அவர் சென்றதும் அனன்யாவிடம் திரும்பி, ” வா அனு… சாப்பிடலாம்.” என.
” எனக்கு வேண்டாம்… ” என்றவளின் கண்களிலிருந்து மீண்டும் கண்ணீர் பெருக…
” சும்மா அழக் கூடாது. என்னை கல்யாணம் பண்ணது உனக்கு அவ்வளவு கஷ்டமா இருக்கா?” என்றான் ஆகாஷ்.
‘ ஏன் இப்படி?’ என்பது போல பாவமாக அவனைப் பார்த்தாள் அனன்யா.
” இன்னைக்கு நீ அழவே கூடாது. புரியுதா அனு? வாழ்நாள் முழுவதும் நாம சந்தோஷமாக இருப்பதற்கு அச்சாரம் போட்ட நாள். அதுக்காகத்தான் சொல்றேன். இப்போ வா.” என்று அவளைக் கைப்பிடியாக அழைத்துச் சென்றவன், டைனிங் டேபிளில் இருந்த உணவை தட்டில் வைத்து ஊட்டி விட்டான்.
அவன் ஊட்ட, ஊட்ட… அவளுக்கு அவளது பாட்டியின் ஞாபகம் வந்தது. கூடவே கண்களில் கண்ணீரும் பெருகியது.
” ப்ச்.” என்றவன் இடது கையால் தலையை கோதியவாறே, ‘ எப்படி இவளது அழுகையை நிறுத்துவது.’ என்று தனக்குள் குழம்பிக் கொண்டிருந்தான்.
‘இதுக்கு மேல் இவள் சாப்பிடுவது கடினம்.’ என்று எண்ணியவன், அனுவை அவனது அறைக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
அவளோ செறுமியபடியே இருக்க…
” ப்ச்… அழாதடா… ” என்றவன் அவளை இறுக்கி அணைக்க…
அவனைக் கட்டிக் கொண்டவள், கதறி அழுதுத் தீர்த்தாள்.
அவளது அழுகையை நிறுத்த வழித் தெரியாமல் அவளது முகம் முழுவதும் தனது முத்திரையைப் பதித்தான்.
ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்த அனன்யா, திகைத்து விலக முயன்றான்.
அவன் விட்டால் தானே… ஆறுதலுக்காக ஆரம்பித்தது, அடுத்தக் கட்டத்திற்கு நகர்ந்தது.
அவனது கரங்கள் மெல்ல, மெல்ல எல்லை மீற… அவளது மறுப்புக்களும் மெல்ல, மெல்ல மறைந்தது.
அடுத்து நகர்ந்த மணித்துளிகள் முழுவதும், இருவரும் வேறு உலகிற்குச் சென்றனர்.
முதலில் நிதானத்திற்கு வந்த ஆகாஷ், தான் செய்த செயலை நினைத்து, தன் தலையில் தட்டிக் கொண்டான்.
அனன்யாவோ எதுவாக இருந்தாலும், ஆகாஷ் பார்த்துக்கொள்வான் என்ற நம்பிக்கையுடன் இருந்தாள்.
அவளைப் பார்த்த ஆகாஷ், ” அனு… நான் வேணும்னே எதுவும் செய்யலை. நீ என்னை நம்புற தானே. நான் இப்பவே உன்னோட உங்க வீட்டுக்கு வரேன். எதுவா இருந்தாலும் ஃபேஸ் பண்ணிக்கலாம்.” என்று வினவ.
அவளோ முகம் முழுவதும் பூரிப்புடன், ” உன்னை நம்பாமல் யாரை நம்பப் போறேன். ஐ லவ் யூ ஆக்ஸ்.” என்று அவனை அணைக்க.
மெல்ல அணைத்து விட்டு விலகியவன், ” சரி அனு… நீ ஃப்ரெஷ்ஷப் ஆகிட்டு வா.” என்று விட்டு வெளியே சென்றான்.
அனன்யாவோ ஆகாஷ் மேல் உள்ள நம்பிக்கையில் நடந்த இனியத் தவறை எண்ணி, தனக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டே இருந்தாள்.
ஆகாஷோ, ‘ தன்னை நம்பி வந்தவளை, எல்லோரிடமும் சொல்லி முறையாக வாழ்க்கையை ஆரம்பித்து இருக்கணுமோ.’ என்று எண்ணி குற்றவுணர்ச்சியில் தவித்தான்.
இயல்புக்கு மாறாக படபடப்புடன் ஆகாஷ் இருக்க… திரும்பி பைக்கில் செல்லும் போது ரோட்டில் கவனத்தை வைக்காமல் ஓட்ட…
திடீரென்று வேகமாக ஒரு பைக் கண்முன்னால் கன்னாபின்னாவென்று வேகமாக வர, ரோட்டில் கவனமில்லாத ஆகாஷ் அனிச்சை செயலாக வண்டியை ஒடிக்க…
எதிரே வந்த லாரியில் மோதி தூக்கி வீசப்பட்டனர்.
அனன்யா உருண்டு ரோட்டோரமாக விழுந்து மயங்க…
ஆதியோ ஒரு கல்லில் தலைமோதி அந்த இடத்திலே உயிரை விட்டிருந்தான். அவனது விழியோ அனன்யாவை பார்த்தவாறே உயிரை விட்டிருந்தது.
இன்று…
வெள்ளிக்கிழமைப் பொழுது அழகாக விடிந்தது. கல்லூரியில் காலை வகுப்பு மட்டுமே…
மதிய உணவு முடிந்ததும் தஞ்சாவூருக்கு கிளம்புவதாக பிளான்.
அவந்திகாவையும் அழைத்துச் செல்ல, கௌரியிடமும், ரஞ்சிதத்திடமும் பர்மிஷன் வாங்கியிருந்தாள்.
அவந்திகாவின் துணிகளை உற்சாகமாக எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அதில் மண் அள்ளிப் போடுவது போல் வீட்டிற்கு வந்த விஸ்வரூபன், ” எதுக்கு பாப்பா ட்ரெஸ்ஸெல்லாம் எடுத்து வைக்கிறீங்க. பாப்பா இங்கேயே இருக்கட்டும்.” என்றுக் கூற…
ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்து பார்த்தவள், ரஞ்சிதத்தைப் பார்க்க…
அவர் சப்போர்டுக்கு வந்தார்.
” தம்பி… குழந்தை ராதிகாவை விட்டுட்டு இருக்க மாட்டேங்குறா. அவ காலேஜ் போயிட்டு வர வரைக்கும் வச்சு சமாளிக்க முடியலை. இதுல இரண்டு நாள்னா சமாளிக்க முடியாது பா. கூட்டிட்டு போங்க. ” என்று முடித்து விட்டார்.
மாலைப் பொழுதில் கிளம்பியவர்கள் இரவு உணவிற்கு சென்று விட்டனர்.
” இன்னும் கொஞ்சம் சாப்பிடுங்க மாப்பிள்ளை.” என்று வற்புறுத்தி வைத்தார்.
தனது அருகிலமர்ந்து, பாப்பாவிற்கு ஊட்டி விட்டுக் கொண்டிருந்த ராதிகாவிடம் திரும்பி, “போதும்னு சொல்லு உங்க அம்மாக்கிட்ட. நைட் இவ்வளவுலாம் நான் சாப்பிட மாட்டேன்.” என்றான்.
ராதிகா அடிப்பட்ட பார்வை அவனைப் பார்க்க…
அவனோ, தான் செய்த தவறு உரைக்க…
” சாரி… அத்தைக் கிட்ட போதும்னு சொல்லு…” என.
ராதிகாவின் முகம் பூவாக மலர்ந்தது.” வேண்டாம்னு சொன்னா அம்மா மனசு வருத்தப்படும். நீங்க வாங்கிக்கோங்க. வேண்டாம்னா நான் சாப்பிடுறேன்.” என.
அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தவன், ” வேண்டாம். ஐ கேன் மேனேஜ் மைசெல்ஃப்.” என்றான்.
” ஓகே.” என்று தோளைக் குலுக்கியவள் குழந்தையிடம் கவனத்தை செலுத்தினாள்.
ஒரு வழியாக உணவருந்தி விட்டு அவர்களுக்கான அறைக்குச் சென்று ஓய்வெடுத்தனர்.
காலையில் சீக்கிரமாக எழுந்திருந்த ராதிகா குழந்தையுடன் கீழே வந்தாள்.
இவளைப் பார்ப்பதற்காகவே, விக்ரம், ஸ்வேதா, விகர்தனா எல்லோரும் வந்திருந்தனர்.
ராதிகாவிற்கு திருமணமாகவுமே, மாடியை வெகேட் செய்து விட்டு, பக்கத்தில் ஒரு வீடு காலியாக… அங்கே ஷிப்ட் ஆனார்கள்.
” ஏய் ஸ்வீட்டி…” என்று கத்தியப்படியே விகர்தனாவின் அருகில் சென்று அமர்ந்தாள்.
விகர்தனாவும், ” ஸ்வீட்டி…” என்று ராதிகாவின் கழுத்தைக் கட்டிக் கொள்ள…
அவந்திகாவும், ராதிகாவை விடாமல் கட்டிக் கொண்டாள்.
” இங்கே பாரேன். இரண்டு குட்டிஸும் போட்டிப் போட்டுக் கொண்டு, என் மகளைப் படுத்துறதை…” என்ற சுந்தரி, அவந்திகாவை தூக்கி விளையாட்டுக் காட்டினாள்.
” என்ன வேணும் விஷ்வா? காஃபிய இங்கே கொண்டு வரட்டுமா?” என்று எதுவும் தெரியாதது போல வினவ.
” நான் இப்போ எதுக்கு கூப்பிட்டேன் என்று உனக்குத் தெரியாதா? ” என்று அவளைப் பார்த்து வினவினான் விஸ்வரூபன்.
” ம்ஹூம்.” என்று தோளைக் குலுக்க…
” என்ன டென்ஷனாக்காத ராதா. அவனை வீட்டுக்கு வரக் கூடாது என்று தான சொல்லியிருந்தேன்.” என…
” ஒரு ஸ்மால் சேஞ்சேஸ். உங்க வீட்டுக்கு வரக்கூடாது என்று தானே சொன்னீங்க. அதான் என் ஃப்ரெண்டை அதுக்கு அப்புறம் உங்க வீட்டுக்கு வரச் சொல்லலையே.” என்று அழுத்திச் சொல்ல.
” அப்போ எனக்கு இங்கே எந்த உரிமையும் இல்லை என்று சொல்றீயா.”
” நான் அப்படி சொல்லலையே. நீங்க தான் என் வீட்டுக்கு வரக்கூடாதுன்னு சொன்னீங்க. எனக்குத் தான் எந்த உரிமையும் இல்லை. ஐ நோ. பட் ஏத்துக்கத் தான் கஷ்டமா இருக்கு.” என்றாள்.
வேகமாக அவளருகில் வந்தவன், ” நான் ஏன் சொன்னேன்னு உனக்குத் தெரியும். ரைட்?”
” என் கிட்ட ஏதாவது ஷேர் பண்ணியிருக்கீங்களா? அப்புறம் எப்படி எனக்குத் தெரியும். நான் அந்த வீட்ல இருக்கிற வேண்டாத விருந்தாளி. உங்க ரூம்ல இருக்குற சோஃபா, கட்டில் ட்ரெஸிங்டேபிளோட சேர்ந்து நானும் ஒரு ஜடம் . அவ்வளவு தானே… வேற ஏதாவது ரியாக்ட் பண்ணியிருக்கீங்களா?” என்று பொறும.
” தேவையில்லாதது பேசாத ராதிகா.”
“ஏன் பேசுனா என்ன பண்ணுவீங்க? நான் அப்படித் தான் பேசுவேன்.” என்று மீண்டும் ஏதோ கூற வர…
அவளது இதழை மூடியிருந்தான், தன் இதழ் கொண்டு…
அடுத்து நடந்தவை எல்லாம் அவனை மீறி நடக்க…
இனிய
மயக்கம் தெளிந்து, நிதானத்திற்கு வந்தவன் தன்னையே நொந்துக் கொண்டு, தலையில் கைவைத்து அமர்ந்திருந்தான்.
குளித்து விட்டு வெளியே வந்த ராதிகாவோ அவனைப் பார்த்து முறைத்தாள்.
அவளை நிமிர்ந்துப் பார்த்த விஸ்வரூபனோ, குற்றவுணர்வுடன் தலை குனிந்துக் கொண்டான்.
