கனவு -19
இளவாய்நாடு முழுவதும் திருவிழா போல அலங்கரிக்கப்பட்டது.
அரண்மனை வாசலிலிருந்து கோபுரம் வரை, சிவப்பும் பொன்னும் கலந்த பட்டாடைகள், மணப்பூக்கள், தீபங்களால் ஒளிவிட்டுக் கதிர்த்தன.
வாசலில், பஞ்சவர்ணக் கொடிகள் காற்றில் அசைந்தன.
யாழ், மத்தளம், சங்குகள் ஒலித்தன.
அரசர் கௌதமாதித்தனின் வாகன ஊர்வலம் வெள்ளி பூட்டிய குதிரைகளாலும், பொற்கொல்லனின் சித்திர வேலை செய்யப்பட்ட ரதங்களாலும் பிரகாசித்தது.
அமைதியாய்த் தோன்றினாலும், அரண்மனையின் உள்ளே காற்று கனமாக இருந்தது.
அரசரின் அன்னை ராணி, முகத்தில் சிரிப்பை பூசியிருந்தாலும், கண்களின் ஆழத்தில் அதிருப்தி மறைக்கப்படவில்லை.
அரச தந்தை, மன உறுதி இல்லாமல் மணமுறை நிகழ்வைக் கவனித்தார் ஆனால் மகனின் விருப்பத்தை எதிர்க்க முடியாத நிலை.
திருமண மண்டபம் வெள்ளி தூண்களால் எழுப்பப்பட்டது.
தூண்கள் மீது பொற்கோலம் பூசப்பட்டிருந்தது.
நூற்றுக்கணக்கான விளக்குகள் எரிந்து, மண்டபம் சூரியன் கூட பொறாமை கொள்ளும் வகையில் பிரகாசித்தது.
மணமகள் அமையாதேவி பசுமை நிலம் போல அமைதியான முகத்துடன், எளிய அழகைத் தாங்கி வந்தாள்.
அவளின் உடலில் அரச மரபின் ஆடம்பரமில்லை.
ஆனால் அவளது பார்வையில் மன்னனுக்கான காதலின் பெருமை பிரகாசித்தது.
அமையாதேவியின் பெற்றோரும் கண்களில் ஆனந்த கண்ணீரோடு தன் மகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.
சிறிது நாட்களுக்கு முன்பு தங்கள் நாட்டின் ராஜா ராணி தங்களுடைய இல்லம் தேடி வந்திருக்க படபடப்போடு அவர்கள் நின்று கொண்டிருக்க ராஜா ராணியும் அவர்களுடைய பெண்ணை தங்களுடைய மகனான இப்பொழுது இருக்கும் அரசனுக்கு பெண் கேட்க அவர்களோ அதை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
இப்படி ஒரு அதிர்ச்சியான விஷயத்தை சொன்னால் அந்த ஏழை பெற்றோருக்கு அதச்சி இல்லாமல் எப்படி இருக்கும்.
அவர்களுடைய சொல்லுக்கு இவர்கள் மறுத்து கூறும் நிலையிலும் இல்லை.
தங்களுடைய மகள் இனி இந்த நாட்டின் அரசியாகவே வாழப் போகிறாள் என்ற ஆனந்தமும் அவர்களுக்கு சேர சந்தோஷமாக தங்களுடைய பெண்ணை கௌதமாதித்தனுக்கு மனம் முடிக்க சம்மதம் தெரிவித்தார்கள்.
மணமகள் அமையாதேவி அவளின் தந்தை, தாய், இருவரும் கண்ணீர் கலந்த புன்னகையுடன் மகளின் பக்கம் பார்த்தனர்.
ஏழ்மை சூழ்ந்த வாழ்க்கையில் பிறந்தும், இன்று அரச குடும்பத்தின் மருமகளாக உயர்ந்திருக்கிறாள் என்ற பெருமை, அவர்களின் இதயத்தை நிரப்பியது. மகளின் மகிழ்ச்சி தான் அவர்களின் வாழ்நாள் ஆசை என்பதால், இந்த திருமணத்திற்கு அவர்கள் மனமாற ஏற்றுக் கொண்டிருந்தனர்.
அரசர், அரச மரபின் முழு ஆடையுடன் பொற்கிரீடம், பட்டு அங்கவஸ்திரம், வைரக் காப்புகள் ஆனால் அந்த கண்கள், அரச அரங்கில் அமர்ந்திருக்கும் மனைவியாகும் அவளை மட்டுமே தேடின.
அமையாதேவி சிவந்த பட்டு புடவையில், மெல்லிய பொன் பொறித்த வடிவங்கள், நெற்றியில் சிவப்பு குங்குமம், தலையில் மல்லிகைப் பூவின் மணம், கண்ணில் சிறிது சங்கோஜமும் நிறைய அன்பும் ததும்ப, மண்டபத்துக்குள் வந்தாள்.
மறுமுறை ஊர்வலம், நந்தவன வாசம், கன்னிமூச்சு எல்லாவற்றையும் கடந்து,
திருமண நேரம் வந்தபோது, வேத மந்திரங்கள் அரங்கம் முழுவதும் பரவின.
அந்த மந்திர ஓசைகளின் நடுவே, அரசரும் அமையாதேவியும் மகா மண்டபத்தின் மையத்தில் அமர்ந்தனர்.
தாலி பொற்கொல்லனின் கைவண்ணத்தில், முத்துக்களால் சூழப்பட்டு, சூரிய வெளிச்சத்தில் மின்னியது.
மணமுறையின் அந்த நொடி, அரச குடும்பம் முகத்தில் சிரிப்பு வைத்திருந்தாலும்,
கௌதமாதித்தன் அந்த மங்களனானை அமையாதேவியின் கழுத்தில் அனுவித்து ஊரறிய உலகம் அறிய அவளை தன்னுடைய சரிபாதியாக மாற்றிக் கொண்டான்.
கௌதமாதித்தனும் அமையா தேவி இருவரும் ஒருவரையொருவர் கண்களில் மட்டும் உலகத்தையே கண்டனர்.
பெரும் பரப்பில் விரிந்திருந்த சேனபதி சாயராவின் அரண்மனை,
இரவு நேரத்திலும் விளக்குகளின் பொன் ஒளியில் மின்னிக் கொண்டிருந்தது.
மணிக்கட்டில் தொங்கியிருந்த வெள்ளி மணிகள் மெதுவாகக் குலுங்கி, அறையின் அமைதியை அசைக்கும் ஒலி தந்தன.
ஆனால் அந்த அமைதி, சாயராவின் புயல் போல எழுந்த கோபத்தால் சிதறியது.
மகுடத்தின் அருகே பொற்கதிராய் பளிச்சென்று நிற்கும் அவள் கண்கள், இப்போதோ சிவப்பாய் எரிந்து கொண்டிருந்தன.
அவளது நெற்றியில் நெருப்பு போல பொங்கும் வியர்வைத் துளிகள், அவள் உள்ளத்தின் கொதிநிலை வெளிப்படுத்தின.
“கௌதமாதித்தன் அமையாதேவி திருமணம்?”
அவள் குரல், மின்னல் அடிக்கும் சத்தம் போல அறையை முழுதும் அதிர வைத்தது.
கோலமாய் நின்றிருந்த மேசையின் மேல் இருந்த ரத்தினக் கோப்பை, அவள் கையால் சாய்த்தெறிந்தது.
மணி நாணல் போன்ற அவளது கைகள், கோபத்தால் நடுங்கின.
சாயராவின் பட்டு ஆடையின் சிவப்பு விளிம்பு, அவள் வேகமாக நடந்தபோது தரையில் ஓசையுடன் உரசியது.
அறையின் ஒரு மூலையில், வெள்ளி விளக்கின் ஒளியில் பளபளப்பாகத் திகழ்ந்த வாளை அவள் திடீரென எடுத்தாள்.
அந்த உலோகத்தின் குளிர்ச்சியும், அவள் உள்ளத்தின் சூட்டை அடக்க முடியவில்லை.
“அமையாதேவி… நீ என் இடத்தைப் பறித்துவிட்டாயா”
அவளது உதடுகள் நடுங்கின.
ஆனால் குரல் ஒரு தீக்கொம்பைப் போலச் செறிந்திருந்தது.
பின்னர், கண்ணாடி முன் நின்று, தன்னையே நோக்கி,
“நான் உன்னை முறியடிப்பேன்… கௌதமாதித்தனையே உன்னிடம் இருந்து பிரிப்பேன்… நீ அறியாமல்… உன் இதயத்தை சிதறடிப்பேன்”
என்று மெல்ல சிரித்தாள்.
அந்த சிரிப்பு, பாம்பு அதன் இரையைச் சுற்றும் நிமிஷம் போலக் கொடியதாக இருந்தது.
அரண்மனையின் உள்ளறை மெதுவான விளக்கொளியில் நனையும் போது, அந்த வெளிச்சம் அவர்களின் முகங்களை ஓர் ஓவியம் போல அலங்கரித்தது.
வெளியில் காற்றின் மென்மையான இசை, உள்ளே இதயத்தின் துடிப்போடு கலந்து, ஒருவிதமான மாயையை உருவாக்கியது.
கௌதமாதித்தன் அந்த நொடியில் அரசனாக இல்லை ஒருவன் மட்டும் தான் தனது வாழ்நாளின் துணையை பார்ப்பவன்.
அமையாதேவியை நோக்கியபோது, அவன் மனதில் ஒரு புது அதிர்ச்சி.
“இவள் என் வாழ்க்கையில் வந்து விட்டாளே, இனி என்னுடைய ஒவ்வொரு சுவாசமும், என்னுடைய வெற்றிகளும், தோல்விகளும் எல்லாம் இவளோடு பகிர்ந்து கொள்ளவேண்டியது”
அந்த எண்ணமே அவனின் பார்வையை ஆழமாக்கியது.
அமையாதேவி, மெதுவாக நாணத்தில் மூழ்கியிருந்தாலும், தனது கண்களில் ஒரு நம்பிக்கையின் வெளிச்சத்தைக் காட்டினாள்.
அவள் மனதில் கலந்த உணர்ச்சிகள், “இனி இந்த மனிதன் என் உலகம். என் சிரிப்பு, என் கண்ணீர், என் உயிர் எல்லாம் இவனுடையது.”
அந்த எண்ணம் அவளது உள்ளத்தில் மென்மையையும், ஒரு இனிய நடுக்கத்தையும் கிளப்பியது.
அவன் மெதுவாக அவளை அணுகினான்.
அந்த அடிகள் வெறும் தரையில் விழும் ஒலி அல்ல.
அவளது உள்ளத்தின் கதவுகளைத் திறக்கும் சாவி போலிருந்தது.
கையை நீட்டி, அவன் அவளின் விரல்களைப் பற்றினான்.
அந்த தொடுதலில், அவள் முழு உடலும் ஒரு மின்னல் பாய்ந்தது போல அதிர்ந்தது.
அவனின் பார்வையில் ஒரு வாக்குறுதி இருந்தது.
“நான் உன்னை காதலிப்பேன், காக்குவேன், ஒருபோதும் விட்டு விடமாட்டேன்.”
அந்த பார்வை, அவளை மேலும் நெருக்கத்தில் இழுத்தது.
கௌதமாதித்தன் மெதுவாக அவளின் தலைமுடியில் விரல்களை விட்டு, அதன் வாசனையில் அவனது உள்ளம் மயங்கியது.
அவன் அவளது கன்னத்தில் உதடுகளால் தொட்டான்.
அது காமம் மட்டும் அல்ல, காதலின் ஆழமும், மரியாதையும் கலந்து இருந்த ஒரு முத்தம்.
அமையாதேவி, கண்களை மூடி, அந்த நொடியில் தன்னை முழுவதும் அவனிடம் ஒப்படைத்தாள்.
அவனது அரவணைப்பில், அவளுக்கு பாதுகாப்பும், பேரின்பமும் ஒரே நேரத்தில் பரவியது.
வெளியில் இரவின் நிசப்தம், உள்ளே இரு இதயங்களின் இசையால் நிரம்பியது.
அந்த இரவு, அவர்கள் இருவருக்கும் வாழ்க்கையின் ஒரு புதிய அத்தியாயத்தைத் திறந்தது.
காதலும் நெருக்கமும் ஒரே நேரத்தில் மலர்ந்த அத்தியாயம்.
முதல் பார்வையிலேயே தன்னை அவள் வசம் இழுத்துக் கொண்ட அமையாதேவியை தன்னுடைய வாழ்க்கையை சரிபாதி ஆகும் அவளுக்கு இடத்தை கொடுத்து அவளை தன்னுடனே இருக்கும் மாறும் பார்த்துக் கொண்டான் கௌதமாதித்தன்.
‘இத்தனைக்கும் தான் ஒரு ஏழை பெண்ணாக இருந்தும் தன் மீது கொண்ட காதலால் தான் இந்த நாட்டுக்கே அரசர் என்று இருந்தபோதிலும் தன்னை அவருடைய மனைவியாக அதிகாரம் கொடுத்து அளவற்ற காதலை கொடுக்கும் தன் மன்னவனின் மீதும் பெருகிய அன்பை எனில் வாழ்நாள் முழுவதும் அவரை எந்த ஒரு குறையும் இல்லாமல் தான் நன்றாக கவனத்துக்கொள்ள வேண்டும்’
என்று மனதில் உறுதி எடுத்துக் கொண்ட அமையாதேவியோ அப்பொழுது அறியவில்லை தங்களுடைய இந்த வாழ்க்கையை சீர்குலைக்க ஒருத்தி கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு வருகை தர போகிறாள் என்று.
இனி ஒவ்வொரு நாளும் அவள் சந்திக்க போகும் இன்னல்களை புயல் காற்றாய் வந்து கொண்டிருக்கும் சேனபதி சாயராவே தீர்மானிக்க போகின்றாள்.
அவளுடைய சதித்திட்டத்தில் இருந்து அரசர் கௌதமாதித்தனும் அமையாதேவியும் தப்பிப்பார்களா என்று பார்க்கலாம்.