தனது ஷர்ட்டின் காலரைப் பற்றி இருந்த ஜெய் ஆனந்த்தின் விழிகளை சளைக்காமல் எதிர்க் கொண்டவன் “நான் இப்போ என்னடா தப்பா சொல்லிட்டேன். அவன் உன்னை அண்ணனாவே பார்க்கிறான் இல்லை. உன்கிட்ட இருக்க எல்லாமே சின்ன வயசுல இருந்து உன்னை வச்சே திரும்ப வாங்கிக்கிறான். எனக்கு தெரியாதா என்ன? இப்போ கூட அவன் கொஞ்சமும் திருந்தலைனு எனக்கு தெரியும் சோ நான் சொல்றதுல என்னடா தப்பு?” என்று கேட்டவன் திடமாக நின்று இருந்தான்.
சட்டென தனது பிடியைத் தளர்த்தியவன் முகத்தை அழுந்த தேய்த்துக் கொண்டே “ஃபார் ஷோர் தியா விஷயத்துல அப்படி நடந்துக்க மாட்டான்” என்றான் உறுதியாக…
“தென் ஓகே பட் யூ ஹாவ் டூ கன்பெஸ் சூன்” என்றான் நவீன்.
“சீக்கிரம் சொல்லிடுவேன்” என்றவன் அறியவில்லை அவனின் நம்பிக்கைக்குரிய உடன் பிறந்தவன் இன்றே அவனின் தியா மனதில் நீங்கா இடம் பெற்று விடுவான் என…
அவன் கரங்களால் கசங்கிய அவனது ஷர்ட்டினை சரி செய்து விட்டவன் நெற்றியை நீவிக் கொண்டே சாரி டா” என்றிட…
தனது தோளில் இருந்த அவனது கையைத் தட்டி விட்ட நவீனோ “நாட் அக்செப்டட்” என்றான்.
ஒரு பெரு மூச்சுடன் “சரக்கு வேணுமா?” என்றான் வெளிப்படையாக…
கேன்டீனில் வைத்து அதுவும் சத்தமாக அவன் இப்படி வெளிப்படையாக கேட்டதில் அதிர்ந்துப் போனவன் எட்டி அவனது வாயை பொத்தியவன் “என்னடா தர லோக்கலா பேசுற?”என்று கேட்க…
“சோ வாட் அதுக்காக தானே இப்போ சீன் கிரியேட் பண்ற?”
“தெரியிதுல அப்போ ஏன் சத்தமா பேசி மானத்தை வாங்குற? என்றவன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்து விட்டு பட் இந்த முறை உன்னை குடிக்க வைக்காமல் விட மாட்டேன்” என்றான்.
அதற்கு மென் புன்னகை சிந்தியவனோ “இன் யுவர் ட்ரம்ஸ் என்று விட்டு பாதி தூரம் சென்றவன் திரும்பி, ஆல்கஹால் ட்ரிங்க் பண்ணாத மோர் ஓவர் நீயும் டாக்டர் தான் உனக்கு நான் சொல்லி தெரியணும்னு அவசியம் இல்லன்னு நினைக்கிறேன்” என்றான்.
“நாலு வருஷமா இதையே கேட்டு கேட்டு என் காதே அடைச்சு போச்சு டா ஸ்டில் ஐ அம் ட்ரையிங் டு ஸ்டாப் பட் முடியல” என்றான் தோள்களை குலுக்கி…
“யூ கேன் நவீன்” என்றவன் தனது பிரத்தியேக அறையை நோக்கிச் சென்று இருந்தான்.
அன்று மதியமே காலேஜில் இருந்து நேராக வீட்டுக்கு வந்த ஆஹித்யாவிற்கோ காலையில் விபீஷன் நடந்துக் கொண்டதைப் பற்றியே எண்ணம் சுழன்றுக் கொண்டு இருக்க, அவளால் அன்று மதிய உணவைக் கூட உண்ண முடியாத நிலை தான்.
துறு துறுவென காலேஜில் இருந்து வீட்டுக்கு வந்தாலே அடுத்த நிமிடம் சிட்டாக பறந்து பிரதாபனின் மிலிற்கு சென்று அப்படியே மாந்தோப்பு முதல் ஒரு சுற்றுச் சுற்றி விட்டு வருபவளுக்கு இன்றோ ஏனோ மனம் அநியாயத்திற்கு பதைபதைதுக் கொண்டு இருந்தது.
மனம் எதிலும் லயிக்கவில்லை.
தன்னை சுத்தப் படுத்திக் கொண்டு வந்தவள் மௌனமாக வந்து கட்டிலில் படுத்து விழிகளை மூடியவளுக்கு “உனக்கு நான் பண்ணாமல் வேற யார் பண்றது?” என்று விபீஷன் காலையில் அவளிடம் கேட்ட கேள்வி கண் முன் விரிய திடுக்கிட்டு எழுந்து அமர்ந்தாள்.
“ஐயோ போயும் போயும் அந்த சிடு மூஞ்சியா ஞாபகம் வரணும்? என்று தலையைப் பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்தவள் இது சரி பட்டு வராது இப்படியே இருந்தால் கண்டதும் நினைவு வந்து தொலைக்கும்” என தனது எண்ணப் போக்கிற்கு கடிவாளமிட்டவள் வழமைப் போல பிரதாபனின் ரைஸ் மில்லிற்கு கிளம்பி இருந்தாள்.
யாரின் எண்ணம் வரக் கூடாது என கடிவாளம் இட்டாளோ அங்கும் அவனே அவளின் இரத்த அழுத்தத்தை எகிற வைக்க காத்துக் கொண்டு இருக்கின்றான் என பாவம் அப் பேதை அறியவில்லை.
அறையை விட்டு வெளியே வந்தவள் சோபாபில் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்த பவ்யாவின் அருகில் வந்தவள் அவளை எழுப்ப முயன்ற கணம் “அவளை எழுப்பாத டி இப்போ தன் தலைவலின்னு தூங்குறா என்ற வித்யா இதை போய் உன்னோட மாமாவுக்கு கொடுத்துட்டு வா” என்றவர் உணவு அடங்கிய பையை அவளின் கையில் திணிக்க…
“என்னமா இது வழமையை விட செம்ம பாரமா இருக்கு மாமா அவ்வளவு சாப்பிட மாட்டாரே” என்று அவள் கேட்க…
“ஹான்… சொல்ல மறந்துட்டேன் வி…” என்று சொல்ல வந்தவரை அப்போது எனப் பார்த்து வீட்டின் உள் நுழைந்த சித்ரா அவரை அழைக்க, அதில் அவளிடம் சொல்ல வந்த விடயத்தை மறந்து சித்ராவிடம் பேச ஆரம்பித்து விட… அவளோ “என்ன வி ஆஹ்? என்று யோசித்தவள் சட்டென அவனின் பெயர் நினைவுக்கு வர அதிர்ந்தவள் தலையை உலுக்கி தன்னை சமன் செய்தவள் என்ன சொல்ல வந்தாங்கனு தெரியலையே… என்று புலம்பியவள் எதுவா இருந்தால் என்ன? இங்க இருந்து அவன் கண்ணுல மாட்டுறதுக்கு அங்க போய் மாமாவுக்கு ஹெல்ப் பண்ணி கொடுப்போம்” என்று மனதில் சொல்லிக் கொண்டவள் “அம்மா அப்போ நான் கிளம்புறேன் பை அத்தை என்று சித்ராவின் கன்னம் கிள்ளி விட்டு பவ்யா எழுந்ததும் சொல்லிடுங்க” என்று விட்டு ரைஸ் மில்லிற்கு கிளம்பி இருந்தாள்.
அங்கோ, அவன் இவ்வளவு நாளும் பிரதாபன் கண்ணிற்கு தெரியாமல் நடந்த சிறிய அளவிலான பிழைகளைக் கூட கண்டு பிடித்து வேலையாட்களை சரமாரியாக திட்டி விட்டு கடு கடுவென இருக்க, அங்கு வேலைப் பார்ப்பவர்களோ அவனின் கடுமையில் திடுக்கிட்டவர்கள் ஒரு நொடி கூட வீண் செய்யாமல் தீவிரமாக வேலைப் பார்க்க ஆரம்பித்து இருந்தனர்.
இத்தனைக்கும் பிரதாபன் இவ்வளவு நாளும் அங்கு வேலைப் பார்ப்பவர்களை கடிந்து பேசியது கூட இல்லை என்பதே உண்மை.
சுழல் இருக்கையில் அமர்ந்து மடிக் கணனியில் கணக்கை சரி பார்த்துக் கொண்டு இருந்த விபீஷனின் தோற்றத்திற்கும் அவனின் கடுமைக்கும் எள்ளளவு கூட சம்பந்தம் இருக்கவில்லை. அவனோ, ஆளை அசரடிக்கும் தோற்றத்தில் தான் இருந்தான். கிட்டத்தட்ட தூரத்தில் இருந்து பார்த்தால் ஜெய் ஆனந்த்தின் சாயலும் அவனிடம் இருக்க அங்கு வேலை செய்துக் கொண்டு இருந்த ஒரு பெண்ணோ “ஆனந்த் அண்ணாவுக்கும் இவருக்கும் ஏணி வச்சாலும் எட்டாது போலவே அக்கா வந்துல இருந்து கால்ல சுடு தண்ணிய ஊத்துன போல இருக்கார் எனக்கு இங்க வேலை பார்க்கவே பிடிக்கல” என்று தரையைக் கூட்டிக் கொண்டு தனக்கு எதிரே நின்று இருந்த பெண்ணிடம் கதைத்துக் கொண்டே நிமிர்ந்தவள் அதிர்ந்தே விட்டாள்.
“கம் அகைன்?” என்றான் அவளை உறுத்து விழித்த படி…
“சார்” என்றாள் எச்சிலை கூட்டி விழுங்கிய படி…
“ஜஸ்ட் கெட் அவுட் உனக்கு இனி இங்க வேலை இல்லை” என்றான் சற்றும் இரக்கம் இல்லாமல்…
சட்டென அவளின் விழிகளை கலங்கிப் போக அவளின் பக்கத்தில் இருந்த பெண்ணோ “ஐயா, அவ ரொம்ப கஷ்டப்பட்ட பொண்ணு ” என்றிட…
சட்டென தனது பார்வையை அப் பெண்ணிடம் திருப்ப, அவ் உக்கிர விழிகளை கண்டு பயந்தவள் அங்கிருந்து நகர்ந்து விட… வியர்க்க விறுவிறுக்க நின்று இருந்தவள் முகத்தின் முன் சொடக்கிட்டு அழைத்தவன் “கிளம்பு” என்றான்.
“இல்லை சார்” என்று ஏதோ பேச வந்தவளிடம் “ உனக்கு இங்க வேலை பார்க்க பிடிக்கல சோ நீ இங்க இருக்குறதுல எந்த யூஸ் உம் இல்லை” என்றான் நிதானமாக…
அவளால் என்ன சொல்லி விட முடியும்? அவளின் வாயில் இருந்து வந்த வார்த்தைகள் அல்லவா!
“அ… அது சும்மா பேசிட்டு இருந்தேன்” என்றாள் திணறிய படி….
“டோண்ட் வேஸ்ட் மை டைம் இப்பவே கிளம்பிடு இல்லனா நானே உன் கழுத்தை பிடிச்சு வெளில தள்ள வேண்டியதா இருக்கும்” என்றான் கோபமாக…
அவனுக்கு அவள் இங்கு வேலை செய்ய பிடிக்க வில்லை என்று சொன்னதை விட அவனை ஜெய் ஆனந்தோடு ஒப்பிட்டு பேசியது தான் அவனால் கொஞ்சமும் ஜீரணிக்க முடியவில்லை அதானலோ என்னவோ சும்மாவே வெறியில் சுற்றிக் கொண்டு இருப்பவனுக்கு மீண்டும் அவளின் வார்த்தைகள் தூபம் போட வெகுண்டு விட்டான்.
அவனின் வார்த்தைகளில் கண்கள் கலங்க “போறேன் சார்” என்றவள் திரும்பி நடக்க மீண்டும் அவளை சொடகிட்டு அழைத்தவன் பின்னால் திரும்பி அவனை பார்த்தவளிடம் “ஜெய் பத்தி பேசிட்டு இருந்த சோ உனக்கும் அவனுக்கும் என்ன கனெக்ஷன்?” என்றானே பார்க்கலாம்.
இவ்வளவு நேரம் தான் பேசியது பிழை எனப் பொறுத்து போனவள் இப்போது அவனின் இந்தப் பேச்சில் மேனி கூசிப் போக, எப்படியும் வேலை போய்விட்டது எனத் தெரிந்து போக அவனின் இந்தப் பேச்சுக்கு பதிலடி கொடுக்க வேண்டும் என்று நினைத்தவள் ஒரு முடிவோடு சுற்றும் முற்றும் பார்த்து விட்டு அங்கு யாரும் இல்லை என உறுதி செய்து கொண்டவள் அவனை நெருங்கி வந்தவள் “சார் ஒட்டு கேட்டீங்க போல” என்றாள் நக்கலாக…
“ஏய்…” என சுட்டு விரல் நீட்டி கர்ஜித்தவனிடம் “முழுசா கேட்டு இருப்பீங்க தானே ஏன் மூளை மழுங்கி போச்சா என்ன? அவர் அதான் உங்க அண்ணாவை நானும் அண்ணான்னு சொன்னேன்ல என்றவள் இப்பவும் சொல்றேன் அவரோட கால் தூசிக்கு கூட உங்களுக்கு தகுதி இல்லை” என்றவள் அவனின் அனல் கக்கும் விழிகளை பார்த்து ஏளனமாக சிரித்தவள் திரும்பி சென்று இருந்தாள்.
போகும் அவளை கொல்ல வேண்டும் போல வெறியே எழுந்தது. “என்கிட்ட பேசுற அளவுக்கு என்ன தைரியம் அவளுக்கு?” என்று நினைத்தவன் அறியவில்லை ஜெய் ஆனந்த் கொடுத்த தைரியமும் தன்னம்பிக்கையும் தான் என…
ஏதோ தைரியத்தில் பேசி விட்டு வந்து விட்டாள் ஆனால் வேலை போய் விட்டதே! இனி எங்கே வேலை தேடுவது என யோசனையில் எங்கோ வெறித்துக் கொண்டு நடந்து வந்தவள் ஆஹித்யாவின் மேலேயே முட்டி விழப் போக அவளை விழ விடாமல் பிடித்து கொண்டவளோ “கவனமாக போங்க மா என்றவள் அவளின் கலங்கிய முகத்தைப் பார்த்து ஏதோ சரி இல்லை என உணர்ந்துக் கொண்டவள் என்னாச்சு மா?” என்றாள்.
அவளை நன்றாக திட்ட வேண்டும் என்று வெளியில் வந்தவன் ஆஹித்யாவோடு அவள் நிற்பதைக் கண்டு திடுக்கிட்டு போனவன் வேகமாக அவர்களை நோக்கி விரைந்து வந்தவன் “என்னமா தலைவலினு லீவ் கேட்டுட்டு வந்துட்டீங்க வெயிட் உங்களுக்கு வெய்கல் அரேஞ்ச் பண்றேன் நல்லா ரெஸ்ட் எடுத்திட்டு நெக்ஸ்ட் வீக் வாங்க” என்றவன் புன்னகைக்க அவனின் பேச்சில் மயக்கம் வராதது ஒன்று தான் குறை. அவளுக்கோ, பதில் ஏதும் பேச நா எழவில்லை அவனையே அதிர்ந்து பார்த்தவளை “சிஸ்டர்” என்றான் சொடக்கிட்டு…
“ஹா… சார்” என்க… அவளின் அருகில் அவன் இங்கே இருப்பான் என்று எதிர்ப் பார்க்காமல் வந்தவள் உறைந்த சிலை போல நிற்க “வாட் அ சர்ப்ரைஸ் உள்ள வா ஆஹித்யா” என்றான்.
அவனின் இந்த கண நேர மாற்றத்திற்கு இவள் தான் காரணம் என ஊகித்த பெண்ணவளோ “லீவ் கேன்சல் பண்ணிடுங்க சார் இப்போ எனக்கு தலைவலி கம்மி ஆனபோல இருக்கு” என்றவள் அவனின் அதிர்ந்த தோற்றத்தை திருப்தியாகப் பார்த்து புன்னகைத்தவள் அதே மாறாப் புன்னகையுடன் ஆஹித்யாவை பார்த்தும் புன்னகைத்து விட்டு மீண்டும் உள்ளே சென்று இருந்தாள் அப் பெண்.
“நீங்க இங்க பண்றீங்க?” என்று ஆஹித்யா கேட்க…
இதழ் குவித்து ஊதிக் கொண்டே அவளை பார்த்தவன் “லைஃப் லாங் உன்னை வச்சுக்க நான் சும்மா வீட்டுல இருந்தால் எப்படிங்க மேடம்” என்று அவன் சொல்ல… அவனின் பேச்சில் திகைத்து போனவள் தான் கொண்டு வந்த உணவுப் பையை கீழே நழுவ விட சட்டென சுதாரித்து கீழே விழாமல் பிடித்தவன் “என்ன என்னை பட்னி போடுறதா ஐடியா போல” என்றவன் பையை அவளின் முகத்தின் முன் ஆட்ட…
“ஐயோ! அப்படி இல்…இல்லை” என்று திணறியவளின் விழிகளை பார்த்தவன் அவளின் விழிகளில் என்ன கண்டானோ அவனின் இதழ்களோ தானாகவே “நின் நீள் விழிகளில் நித்தம் மூழ்கி திழைத்திட வரம் தாராயோ பெண்ணே!” என்ற கவிதையை கூறி இருக்க… அவ் இடத்தில் எந்த பெண் நின்று இருந்தாலும் அவனின் தோற்றத்திலும் அவனின் காதல் சொட்டும் பேச்சிக்களிலும் மயங்கித் தான் போவார்கள்.
ஆஹித்யா ஒன்றும் அதற்கு விதிவிலக்கு இல்லையே!
ஆம், அவனின் அந்த ஒற்றைக் கவியில் தன்னை மறந்து அவனைத் தான் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள்.
அவளின் பார்வையில் தலையைக் கோதிக் கொண்டே “பிடிச்சு இருக்கா?” என்று கேட்டான்.
“உங்களுக்கு இவ்வளவு அழகா கவிதைக் கூட சொல்லத் தெரியுமா? என்று கேட்டு அவனை மேலும் தடுமாற வைத்து இருந்தாள் பெண்ணவள்.
ஆம், தடுமாற்றம் தான். பின்னே அது அவனின் சொந்தக் கவிதையா என்ன அவனின் உடன் பிறந்த அண்ணன் அவனவளுக்காக எழுதிய கவிதையல்லாவா அது.
“விபீ” என்றாள் பெண்ணவள்.
தனக்குள் தோன்றிய எரிச்சலை கட்டுப் படுத்திக் கொண்டவன் “வாட்?” என்றான்.
“ரொம்பவே பிடிச்சு இருக்கு” என்றாள் “என்ன பிடிச்சு இருக்கு?” என்று அவன் திருப்பிக் கேட்க…
“உங்க கவிதை” என்றவள் சொல்லி விட்டு வெட்கத்தில் முகம் சிவக்க ஓடி இருந்தாள்.
அது வரை தன்னை கட்டிப் படுத்திக் கொண்டு நின்று இருந்தவன் “சோ உனக்கு என்னை பிடிக்கல பட் அவனோட கவிதை பிடிச்சு இருக்கு” என்று போகும் அவளின் முதுகை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டே வன்மமாக சொல்லிக் கொண்டவன் முகமோ சினத்தில் சிவந்து விட்டு இருந்தது.
