இதயமே இளகுமா இளமயிலே

தேனி மாவட்டத்தின் தெற்கே, உள்ள கிராமம் செல்வபுரம். மண்ணின் வாசத்தில் மல்லிகை மனமும் கலந்து வீசும் பசுமை கலந்த ஊர். அந்த ஊருக்குள் செல்லும் பாதை, வழியெல்லாம் உயர்ந்த மரங்களும்,அவற்றின் அடியில் நீளும் பசுமையான செடிகொடிகளும், பூந்தோட்டங்களும் ஓரமாக ஓடும் நதியும், இன்னும் அந்த ஊருக்கு அழகு சேர்க்கும். பார்க்கும் இடமெல்லாம் பச்சை பசலென காட்சியளித்தது. அந்த ஊருக்குள் நுழைந்தது பாலாவின் கார். அவர்கள் வருவது காலை நேரத்தில், மழை லேசான தூறல் போட்டுகொண்டிருக்க, காரின் கண்ணாடியில்

சமர் வீட்டின் ஹாலில் அமர்ந்திருந்து லேப்டாப்பில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தான். அப்போது வீட்டிற்குள் வந்தனர் அவனின் அம்மா, அப்பா இருவரும். “டேய், சமர் நீ ஹாஸ்பிடல் போகலையா” என்றபடி தன் மகனின் அருகில் அமர்ந்தார் நேத்ரன். “இல்லப்பா, நான் இன்னைக்கு  போகல,” “அதான் ஏன்னு கேட்டேன்? இன்னைக்கு ஈவினிங் பாலாவோட ஊருக்கு எல்லாரும் கிளம்புறீங்கதானே, “ “நான் போகலப்பா” “போகலையா, என்னாச்சுடா உனக்கு, ஹாஸ்பிடல் போகலையான்னு கேட்டால், போகலைன்ற, ஊருக்கு போகலையான்னு கேட்டாலும் போகலன்னு சொல்ற, என்னாச்சு

பாலா மருத்துவமனைக்கு வந்தபோது, தினேஷ், கோகுல், வித்யா  மூவரும் சமர்,  பாலாவிற்காக மருத்துவமனை  வாசலில் காத்திருந்தனர். “என்னடா சமர் எங்கே? அவனை கூப்பிட்டு வரேன்னுதானே போன?” நீ மட்டும் தனியாக வர்ற..? என்றான் தினேஷ், சற்றே ஏமாற்றத்துடன். “அவன் வரலைன்னு சொல்லிட்டான்டா…” என்றான் பாலா. அந்தநேரம், அங்கே வந்த ஆத்விகா, பாலா பேசியதை கேட்டாள், “என்ன? சமர் வரலையா? சமர் வர்றான்ற ஒரே காரணத்துக்காகத்தான் இந்த மெடிக்கல் கேம்புக்கு வர நான் சம்மதிச்சேன். சமர் வரலையென்றால், நானும்