romantic novels

அத்தியாயம் : 07

கன்னியப்பன் வீராவின் ஸ்டேஷனில் இருந்து நேராக சர்வேஷ் அட்மிட் செய்யப்பட்டிருக்கும் ஹாஸ்பிடலுக்கு வந்தார். மினிஸ்டர் ஹாஸ்பிடலுக்கு வருவதை பார்த்த டாக்டர்கள் எழுந்து நின்றார்கள். அதைப் பார்த்த கன்னியப்பனுக்கு கர்வமாக இருந்தது. அவர்களுக்கு மெல்லிய ஒரு தலையசைப்பை கொடுத்துவிட்டு, சர்வேஷ் இருக்கும் எமர்ஜென்சி அறைக்குள் சென்றார். அங்கிருந்த நர்ஸ் இவரைப் பார்த்ததும் எழுந்து நிற்க, “எங்க உங்க. சீஃப் டாக்டர்… அவரை சீக்கிரம் இங்க வரச் சொல்லு…” என்றார். “இதோ போறேன் சார்….” என்றவள் சீஃப் டாக்டரை அழைப்பதற்கு செல்லும்போது அவரே மினிஸ்டர் வந்ததை அறிந்து கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தார்.

“சார் வாங்க சார்…. நீங்க வந்து இருக்கிறதா இப்பதான் சொன்னாங்க அதான் உங்களை பார்க்க வந்தேன்….சார் எல்லாம் ஓகேதானே…. ஏதும் பிரச்சனை இல்லல….”

“அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையும் இல்ல டாக்டர்…. நீங்க சொன்ன மாதிரியே சொல்லிட்டேன்… அந்த போலீஸ்காரன் தான் கொஞ்சம் தெனாவெட்டா பேசுறான்…. ஒரு தடவை நெஞ்சுவலின்னு படுத்துக்கிட்ட… சரி பத்திரமா இரு ஏன்னா நெஞ்சுவலி இன்னொரு தடவை வந்தா உன்னோட பையனுக்கு டிக்கெட் போட்ற வேண்டியதுதான்னு சொல்றான்…” என்று சொன்னார்.

“சார் கவலைப்படாதீங்க சார். அவ்ளோ சீக்கிரம் அந்த போலீஸ்காரனால ஒண்ணுமே பண்ண முடியாது….”

“ஆமாமா அதுதான் நானும் எதுவும் பேசாம அமைதியா வந்துட்டேன்… இருந்தாலும் நாம கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா இருந்தா நமக்கு நல்லது தானே….” என்று இருவரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது மெல்லக் கண்விழித்தான் சர்வேஷ்.

“டாடி என்னாச்சு ஜாமின் கிடைச்சிடுச்சா….?” 

“அதெல்லாம் கிடைச்சிடுச்சு சர்வேஷ்… நீ ஒண்ணும் கவலைப்படாத நீ பத்திரமா இருக்க…” 

“டாடி… நான் நீங்க சொன்ன மாதிரி நடிச்சேன்…. ஆனாலும் அந்த வீரா கண்டுபிடிச்சிடுவானோனு கொஞ்சம் பயமா இருந்துச்சு…. ஆனால் அவன் கண்டு பிடிக்கவே இல்ல… அந்த பரத்கிட்ட சொன்னான்…. அவன் ஹாஸ்பிடல் கூட்டிட்டு வந்தான்… இங்க அட்மிட் பண்ணாங்க…. அதுக்கு அப்புறம் எனக்கு என்ன நடந்துச்சுன்னு தெரியல…. இந்த டாக்டர் தான் கடைசியா என் கையில ஊசி போட்டாரு….” என்றான். 

“அதுவா உங்கள மயக்கத்துல வைக்கிறதுக்காக போட்ட மயக்க ஊசி அது…. சப்போஸ் அந்த வீரா வந்து, உங்களை பாக்கணும்னு சொன்னா என்ன பண்றது…. அப்புறம் மாட்டிப்போம்ல அதுதான் உங்களுக்கு மயக்க ஊசி போட்டேன்….” என்றார் அந்த டாக்டர். 

“ஓஓஓ அப்படியா சரி சரி… டாடி அம்மா எங்க…?” என்றான். 

“உன் அம்மாதானே நைட் ஃபுல்லா அழுதுட்டு இருந்தா…. இப்ப சொல்லி இருக்கேன் சீக்கிரமா வந்துடுவா….” 

“ஓகே டாடி… ஆமா நான் எப்போ வீட்டுக்கு போகலாம்….”

“சார் நான் சொல்றேனேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க… எதுக்கும் உங்க பையன் இங்க ரெண்டு மூணு நாளைக்கு அப்சர்வேஷன் இருக்கிறது நல்லது… அப்படி நீங்க இப்ப இவர வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போறீங்கன்னா அந்த வீரா எப்ப வேணா வீட்டுக்கு வரலாம்…. சோ இவர் இங்க இருக்கிற தான் எல்லாருக்குமே நல்லது….” என்றார். 

“சரிங்க டாக்டர் அப்படியே பண்ணிடலாம்…. சர்வேஷ் டாக்டர் சொன்னது புரிஞ்சுதில்ல…. நீ கவனமா இரு…. நான் கட்சி மீட்டிங்க்கு போறேன்… உன் அம்மா இப்ப வந்துடுவா… சாப்பிடு சமைச்சு எடுத்துட்டு வருவா நல்லா சாப்பிடு… நான் அப்புறமா வந்து பாக்கிறேன்….” என்று சொல்லிவிட்டு டாக்டர் பக்கம் திரும்பியவர், “இங்க யாரு டாக்டரே… என் பையனுக்கு எதுவும் நடக்காம பாத்துக்க… அவனுக்கு ஏதாவது நடந்து அப்புறம் உன் உயிருக்கு உத்தரவாதம் இல்லை….” என்று அந்த டாக்டரை மறைமுகமாக எச்சரித்து விட்டே சென்றார் கன்னியப்பன்.

வீரேந்திர பிரசாத்தும் பரத்தும் அவர்கள் கான்ஸ்டபிள்களுடன் அந்தக் காட்டிற்கு வந்தார்கள். ஒவ்வொருவரையும் ஒவ்வொரு பகுதிக்கு பிரித்து கள்ளச்சாராயம் காய்ச்சும் இடத்தை கண்டுபிடிக்க கூறினான். ஒவ்வொருவரும் பிரிந்து செல்ல, பரத் வீராவுடன் சேர்ந்து சென்றார். இப்படியாக சென்று கொண்டிருக்கும்போது தூரத்தில் புகை வருவதை பார்த்த பரத், “வீரா அங்க பாரு…. தூரத்துல புகை வர்ற மாதிரி இருக்குல்ல….” என்றான். 

பரத் காட்டிய இடத்தை பார்த்த வீரா, “ஆமா பரத் அங்க புகை வர்ற மாதிரி இருக்கு…. அப்போ அந்த இடத்துல தான் அவங்க கள்ளச் சாராயம் காய்ச்சுறாங்க போல இருக்கு…. வா அங்க போய் பாக்கலாம்….” என்றவன் வாக்கிடாக்கி மூலம் மற்றைய கான்ஸ்டபிள்களையும் அழைத்துக் கொண்டு. புகை வரும் இடத்தை நோக்கிச் சென்றான்.  

பரத் நினைத்தது வீண் போகவில்லை. அங்கே கள்ளச்சாராயம் தான் காய்ச்சிக் கொண்டிருந்தார்கள். இதைப் பார்த்த பரத் வீராவிடம், “மச்சான் இன்னைக்கு செம ஃபைட் இருக்கும் போல இருக்கு….”

“இங்க பாரு பரத்து வீணா என்னை மட்டும் கோர்த்து விடாத.. ஒழுங்கு மரியாதையா நீயும் என்கூட வந்து பைட்டு பண்ணு….” 

“வீரா நீ ஃபைட் பண்ணா அது நல்லா இருக்கும்…. அதுவே நான் ஃபைட் பண்ணா காமெடியா இருக்கும்…”

“நீ ஏன் உன்ன அப்படி நினைச்சிக்கிற….? நீ எனக்கே டஃப் கொடுக்கிறவன்னு எனக்குத் தெரியும்…. உன்னோட தன்னடக்கம் ரொம்ப நல்லா இருக்கு…”

“மவனே என்னைத் தனியா ஃபைட் பண்ண விட்டுட்டு எங்கேயாச்சும் எஸ்கேப்பானஅப்புறம் தெரியும் உனக்கு இந்த வீரா யாருன்னு தெரியும்…”

“விட்றா விட்றா இப்போ என்ன நானும் பைட்டு பண்ணனும் சரி சரி எத்தனை பேர் இருக்காங்கன்னு பாத்து ரெண்டு பேரும் பிரிச்சுக்கலாம் ஓகேவா….”

“ஓகே இந்த டீல் நல்லா இருக்கே…” என்றான். இதைக் கேட்டு அங்கிருந்த கான்ஸ்டபில்கள் சிரித்தார்கள். 

“சரி சரி வாங்க நம்ம வேலைய ஆரம்பிக்கலாம்….” என்று அந்த சாராயம் காய்ச்சும் இடத்துக்கு மிகவும் அருகில் வந்து நின்றார்கள். அப்போது ஒரு வண்டி வந்தது. அந்த வண்டி வந்து நின்றதும் அந்த கூட்டத்துக்கு தலைவன் போல இருப்பவன். 

“டேய் வாங்கடா வந்து இந்த பாட்டில் இருக்கிற பாக்ஸ்ஸை அந்த வண்டியில சீக்கிரமா அடுக்குங்க….” என்றார். அப்போது அங்கு வந்த ஒருவன், “சீக்கிரமா வண்டியில ஏத்த சொல்லு… ஏன்னா இப்போ வந்திருக்கிற புது ஏசிபி ரொம்ப மோசமானவனா இருக்கான்… எப்படி கொண்டு போனாலும் செக் பண்றான்… அவன் கண்ணுல மண்ணை தூவிட்டு இந்த கள்ளச் சாராயத்தை ஊருக்குள்ள கொண்டு போறது ரோதனையா போச்சு….”

“ஏன் பாண்டி அவன் என்ன அவ்ளோ பெரிய ஆளா…. இப்படி பயப்படுற… நீ இதுவரைக்கும் இப்படி பயப்பட்டதே இல்லை….”

“அட நீ வேற அண்ணாத்த…. அவன் ரொம்ப மோசமானவன் அடிச்சிட்டு தான் பேசவே ஆரம்பிப்பான்னா பாத்துக்கோ…. அது மட்டும் இல்ல நம்ம கன்னியப்பன் அமைச்சர் இருக்காருல்ல அவரோட பையன்னு பாக்காமலே அவனை அரெஸ்ட் பண்ணி ஜெயில்ல வச்சிருக்கான் அந்த போலீஸ்காரன்…. நம்ம அமைச்சருக்கே. தண்ணி காட்டினவன் நம்மள சும்மா விட்ருவானா….?”

“டேய் அது ஊர்… இது காடு இது மொத்தமும் இந்த குணாவோட கண்ட்ரோல் இருக்கு… அதனால இங்க வரவே முடியாது…. மீறி வந்தாலும் உயிர போக மாட்டான்…. நான் இருக்கும் போது எதுக்கு பயப்படுற விடு பாத்துக்கலாம்…”

“இந்தப் பேச்சுக்கு ஒண்ணும் குறைச்சலில்ல அவன நீ நேர்ல பாத்தா தான் உனக்கு தெரியும் அவனைப் பத்தி….”

“என்னடா இது வந்ததிலிருந்து அவனைப் பத்தியே புகழ்ந்துட்டு இருக்க…. அவன் என்ன அவ்ளோ பெரிய ஆளா….? எங்க என் முன்னால வந்து நிக்க தான் சொல்லு…. அப்புறம் தெரியும் நான் யாருன்னு….”

“இங்க பாரு வீரா உன்னைப் பாக்கணும்னு சார் ரொம்ப ஆசை படுறாரு….. போங்க போய் உங்க திருமுகத்தை அவர்கிட்ட காட்டிகிட்டு வாங்க சார்…”என்றான். 

“அப்படின்ற…?”

“அட ஆமாங்கிறேன்…..”

“போய்ட்டா போச்சு….” என்ற வீரா அவர்கள் முன்னால் சென்றான். வீராவைப் பார்த்ததும் அந்த டிரைவருக்கு பயத்தில் வேர்த்து கொட்டியது. பேச்சே வரவில்லை. குணாவின் பின்னால் வீரா நின்றதால் அவனுக்கு வீராவைத் தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த டிரைவர் வீராவைக் கண்டு கொண்டான். குணாவைப் பார்த்தவர் கண்களால் அவனின் பின்னால் பார்க்குமாறு சொன்னான் ஆனால் அது குணாவிற்கு விளங்கவில்லை. “என்னாச்சுடா இவ்வளவு நேரம் நல்லாத்தானே பேசிக்கிட்டு இருந்த… இப்போ ஏதோ பேயப் பாத்த மாதிரி அமைதி ஆயிட்டே என்னாச்சு….?”

“அது ஒன்னும் இல்ல உங்கள பின்னால திரும்பி பாக்க சொல்றான்…”

“என்னது பின்னாடி பக்கமா பின்னாடி யார்ரா….?” என்றவாறு திரும்பினான் குணா. அங்கே வீராவைப் பார்த்து, “டேய் யார்ரா நீ…? இங்கே எப்படி வந்த…?”

“நான் யாருன்னு உங்களுக்கு அவசியம் சொல்லனுமா….?”

“என்ன ஏன் இடத்துக்கு வந்து என்கிட்டேயே நக்கலா பேசுறியா…. உயிரோட வீடு போய் சேர மாட்ட…”

“ஐயோ சார் அப்படி எல்லாம் சொல்லாதீங்க…. நான் வழி தவறி வந்துட்டேன்… என்னை மன்னிச்சிடுங்க….”

“உன்ன பாத்தா வழிமாறி வந்தவன் மாதிரி தெரியலையே….”

“பார்ரா சீக்கிரமாவே கண்டுபிடிச்சிட்டீங்க… ஆமா நான் வழி மாறிலாம் வரல… வழி மாறின உங்களை சரியான வழிக்கு அதாவது உங்கள எல்லாம் உங்க மாமியார் வீட்டு கூட்டிட்டு போக வந்து இருக்கேன்….”

“என்ன மாமியார் வீடு…?”

“அட மாமியார் வீடுன்னா தெரியாது… போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு….”

“டேய் யார்ரா நீ….?”

“ யார்றா அந்த பையன்… 

நான் தான் அந்த பையன்….

யார்டா அந்தப் பையன்… 

நான் தான் அந்த பையன்…” என்று பாட்டு படித்தான் வீரா. 

அப்போது குணாவின் தோழைத் தட்டினான் வண்டியின் டிரைவர். “அண்ணாத்த இதுதான் நான் சொன்ன போலீஸ்….”

“நீ சொன்ன அந்த போலீஸ் இவன் தானா… என்ன ஏசிபி இந்த பக்கம் மோப்பம் புடிச்சு வந்துட்ட போல…”

“அப்பாடா நல்ல வேளை என்னைப் பத்தி உனக்கு அறிமுகப்படுத்தனுமோ நெனச்சேன்…. என்ன இவனே சொல்லிட்டான்…. ரொம்ப நன்றி பாண்டி…. ஆமா நான் தான் ஜேசிபி வீரேந்திர ப்ரசாத்.. உன்ன ஒரு வழி பண்ண வந்திருக்கிறன்…”

“என்ன தைரியம் இருந்தா ஏன் இடத்துக்கு வந்து என்னையவே வழி பண்ணப் போறேன்னு சொல்லுவ… இதெல்லாம் வீடு இல்ல காடு…. இங்க மனுஷங்களை விட மிருகங்கள் தான் ஜாஸ்தி. ஒன்னு கையில நீ சிக்கினாலும் மவனே உன்னோட உயிர் உன்கிட்ட இருக்காது….”

“டேய் உன்ன விட மிருகங்களை எல்லாம் நான் நாட்டிலேயே பாத்தாச்சு ரொம்ப நடிக்காத நட ஸ்டேஷனுக்கு…” என்று அவன் சட்டையைப் பிடித்து இழுத்தான் வீரா. “டேய் எங்க இருக்கீங்க வாங்கடா என் மேலே ஒருத்தன் கைய வைக்கிறான்….” என்று சத்தம் போட்டான் குணா. குணாவின் சத்தத்தை கேட்டு அங்கே அவனது ஆட்கள் ஓடி வந்த எல்லோரும் வீராவைச் சுற்றி வளைத்தனர். 

படிச்சிட்டு உங்களோட கருத்துக்களை சொல்லுங்க பட்டூஸ் 😊

உங்கள் அன்புத்தோழி திவ்யசதுர்ஷி 💙

அத்தியாயம் : 06

வீரேந்திர ப்ரசாத் ஸ்டேஷனுக்கு சென்று, அங்கிருந்த ஒரு கான்ஸ்டபிளை அழைத்து, “இங்க பாருங்க இந்த ஸ்கூட்டி யாரோடதுனு விசாரிச்சி உடனே கொடுத்துட்டு வாங்க…. அந்த வண்டியில பாருங்க ஆர்சி புக் ஏதும் இருக்கும் இருந்தா அதுல அட்ரஸ் போட்டு இருப்பாங்க அத உரியவங்ககிட்ட சேர்த்துட்டு வந்துடுங்க….” என்று ஸ்கூட்டி சாவியை அவரிடம் கொடுத்தான். 

“சரிங்க சார் நான் கொடுத்துடறேன்… சார் அப்புறம் உள்ள….” என்று இழுத்தார். 

“அத நான் பாத்துக்குறேன்… நீங்க போயிட்டு வாங்க…” என்று அவரை அனுப்பி விட்டு உள்ளே சென்றான் வீரா. 

அங்கே காலுக்கு மேல் கால் போட்டபடி வெள்ளை வேஷ்டி சட்டையில் அமர்ந்திருந்தார் கன்னியப்பன். வீராவைப் பார்த்தும், “என்னை சிப்பி சார் என் பையன கோர்ட்ல நிறுத்தனும்னு ரொம்ப ஆசைப்பட்டீங்க போல இருக்கு…. என்ன பண்றது பாவம் நீங்க… உங்க ஆசை நிறைவேறவே இல்ல…. எப்படி என் பையனை வெளியில் கொண்டு வந்தேன் பாத்தியா…. அந்த ஐஜி உன் அப்பனாமே நேத்து தான் எனக்கு தெரிய வந்துச்சு…. அப்பனும் பையனும் சேர்ந்து டபுள் கேமா ஆடுறீங்க ஏன்கிட்ட…? என்னோட விளையாட்டு எப்படி இருக்கு….?” என்று கன்னியப்பன் பேசிக் கொண்டே சென்றார். 

“ஹலோ நீ வந்த விஷயத்த மட்டும் சொல்லு…. இந்த ஆட்டம் பாட்டமெல்லாம் அப்புறம் பாத்துக்கலாம்…” 

கன்னியப்பன் அவரின் லாயரிடம் கண்ணைக் காட்ட அவர் ஜாமினை வீராவிடம் கொடுத்தார். அதை வாங்கிப் பார்த்த வீரா, “என்ன உன் பையனுக்கு நெஞ்சுவலின்னு போட்டு இருக்கு…. பாத்து பத்திரமா இருக்க சொல்லு உன் பையன… நெஞ்சு வலி அடிக்கடி வந்துடும்…. அப்புறம் ஒரேயடியா அல்ப்பாய்ஸ்ல டிக்கெட் வாங்கிட்டு போக வேண்டியதுதான்…..” என்றான். 

“என் பையன டிக்கெட் போடுறளவுக்கு நீ பெரிய ஆளா…. ஏதோ சொன்ன என் பையன ஜெயில்ல அடைப்பேன் அப்படின்னு…. உன்னால அதைப் பண்ண முடிஞ்சுதா இல்லல… அதுதான் உன்னோட இந்த காக்கிச் சட்டைக்கும் என்னோட இந்த வெள்ளை சட்டைக்கும் உள்ள வித்தியாசம்….”

“என்னடா பெரிய வெள்ளை சட்டை காக்கிச் சட்டை…. இந்த காக்கிச் சட்டை நினைச்சா உன் வெள்ளை சட்டையை அழுக்காகவும் முடியும்… அதே வெள்ளையாகவே வச்சிருக்கவும் முடியும்… நேர்மை இல்லாத உன்னாலதான்டா மக்களுக்கு அரசியல் மேலேயும் அரசியல்வாதிங்க மேலயும் நம்பிக்கை இல்லாம போயிடுச்சு… நீ யாரு உன் பையன் யாருனு இந்த உலகத்துக்கு நிரூபிக்கல நான் வீரேந்திர ப்ரசாத் இல்லடா….”

“ஓ இந்த கன்னியப்பன் கிட்டேயே சவாலா தம்பி…. எனக்கு சவால்னா ரொம்ப பிடிக்கும்…. உன்னோட இந்த சவால நான் ஏத்துக்குறேன்…. முடிஞ்சா எப்படிள முடிஞ்சா நான் யாரு…? என்ன பத்தின விஷயங்களை இந்த மக்களுக்கு சொல்லு பாக்கலாம்… அவங்க இதை நம்பவே மாட்டாங்க…. அதுக்கு முன்னாடி நீ அதை எல்லாம் கண்டுபிடிக்கிறதுக்குள்ள என்ன வேணாலும் நடக்கலாம்….”

“அப்பிடின்ற ஆனா அதையும் பாத்திடலாம்….” என்றான் வீரா. பின்னர் அங்கிருந்து தனது ஆட்களை அழைத்துக் கொண்டு சென்று விட்டார் கன்னியப்பன்.

வீரா சொன்ன மாதிரி அந்த ஸ்கூட்டியை உரியவரிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும் என்று நினைத்த கான்ஸ்டபிள், ஸ்கூட்டியில் இருந்த ஆர்சி புக்கை எடுத்துப் பார்த்தார். அதில் அட்ரஸ் இருக்க, ‘நல்லவேளை ஆர்சி புக் இருந்துச்சு… இதுல இருக்கிற அட்ரஸ்ல ஸ்கூட்டியை கொண்டு குடுத்துட்டு வந்துடலாம்….’ என்று நினைத்துக் கொண்டு அந்த ஸ்கூட்டியை எடுத்துக் கொண்டு ஸ்டேஷனில் இருந்து சென்றார். 

சுதர்ஷினியின் வீட்டின் முன்னால் சென்று ஸ்கூட்டியை நிறுத்தி விட்டு உள்ளே சென்று சாவியை கொடுக்கலாம் என்று நினைக்கும் போது. வீரேந்திர பிரசாத்திடமிருந்து வாக்கிடாக்கி மூலம் அழைப்பு வந்தது. 

“வெளியில இருக்கிற எல்லோரும் சீக்கிரமா ஸ்டேஷனுக்கு வாங்க வெரி அர்ஜென்ட்…” என்று சொன்னான். இதைக் கேட்ட கான்ஸ்டபிள், ‘சரி வீட்டுக்குள்ள போய் கீய கொடுத்து வர லேட்டாயிடும்…. பேசாம இங்க வச்சுட்டு போகலாம்…. அவங்க வரும்போது எடுத்துக்காட்டும்…’ என்றவர், ஸ்கூட்டியை அங்கேயே அப்படியே வைத்துவிட்டு அங்கிருந்த ஆட்டோ ஒன்றைப் பிடித்துச் சென்று விட்டார்.

சரவணன் குளித்துவிட்டு வந்ததும், “அப்பா இவ்வளவு நேரமா… சீக்கிரமா வாங்க அந்த போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல கம்ப்ளைன்ட் பண்ணலாம்…. எனக்கு அவனை ரொம்ப நல்லா ஞாபகம் இருக்கு…. எங்க பாத்தாலும் எப்போ பாத்தாலும் அவனை கரெக்டா கண்டு பிடிச்சிடுவேன்….” என்று தந்தையின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு வெளியே வந்தவள் கண்கள் அதிர்ச்சியில் விரிந்தன. இருக்காதா பின்ன எந்த ஸ்கூட்டியை காணவில்லை என்று ஸ்டேஷனுக்கு கம்பளைண்ட் பண்ணுவதற்கு தந்தையை அழைத்துக் கொண்டு செல்ல வந்தாளோ அந்த ஸ்கூட்டி அவர்கள் வீட்டு கேட்டின் முன்னால் நின்றது. உடனே தந்தையைப் பிடித்திருந்த கையை விட்டவள், ஸ்கூட்டியிடம் சென்றாள். அதை தொட்டுப் பார்த்தவள், பின்னர் நன்றாக சுற்றி வந்து பார்த்தாள் ஏதாவது உடைந்திருக்கா என்று. 

எந்தவித சேதாரமும் இன்றி அவள் கொண்டு செல்லும் போது எப்படி இருந்ததோ அப்படியே திரும்பி வந்திருந்தது. 

“அப்பா ஸ்கூட்டி கிடைச்சிடுச்சு…. நல்ல வேளைப்பா போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு போகல….” என்றவள் தன் தாயை அழைத்தாள். 

“ஏய் எதுக்குடி இப்ப வெளியிலிருந்து இந்த கத்து கத்துற…? ரோட்ல போற வரவங்க எல்லாம் இங்க நின்னு வேடிக்கை பாக்கவா….?” என்றவாறு வெளியே வந்தவர், அங்கே ஸ்கூட்டியை பார்த்து, “நீ என்ன சொன்ன சுதர்… ஸ்கூட்டியை யாரோ திருடிட்டு போயிட்டதாதானே சொன்ன… ஆனா ஸ்கூட்டி இங்க நம்ம வீட்டு வாசல்ல நிக்குது….”

“ஆமாம்மா ஸ்கூட்டி எங்கிட்ட இருந்து புடுங்கிட்டு போனான்…. ஆனா இப்போ இங்க இப்படி வந்துச்சுன்னு தான் எனக்கு தெரியல….” என்றாள். 

அதற்கு சரவணன், “யாரும் அவசரத்துக்கு எடுத்துட்டு போய் இருக்கலாம் இல்ல மா…. உன்னோட ஆர்சி புக் இல்லன்னா லைசன்ஸ் ல இருக்கிற அட்ரஸ பார்த்து கொண்டு வச்சுட்டு போயிருக்கலாம்…. எப்படி இருந்த என்ன ஸ்கூட்டி கிடைச்சிடுச்சு இல்ல…”

“அப்பா அவசரம்னா என்கிட்ட கேட்டு வாங்க வேண்டியது தானே கேக்காம என்னைத் தள்ளி விட்டுட்டு வேற எடுத்துட்டு போனான்… அவனை எங்கேயாவது பார்த்தேன் தொலைச்சிடுவேன் தொலைச்சிட்டு…”

“சுதர் வீணா எந்த பிரச்சினைக்கெல்லாம் போகாத சுதர்… ஆமா இப்ப நீ காலேஜ் போறியா இல்லயா… என்ன பண்ணலாம்னு இருக்க….?”

“ஐயோ அம்மா அத மறந்தே போயிட்டேன்…. ப்ரின்சிப்பால் சாருக்கு நான் இன்பார்ம் கூட பண்ணல…. இருங்க நான் போய் மொதல்ல எங்க ப்ரின்சிப்பாலுக்கு கால் பண்ணிட்டு வரேன்….” என்று உள்ளே ஓடினாள். 

சிரித்துக் கொண்ட சரவணனைப் பார்த்த சுமதி, “ஏங்க நான் சொன்ன விஷயம் என்னாச்சு… தரகர்கிட்ட பேசினீங்களா….?”

“ம்ம்ம் பேசி இருக்கேன் சுமதி நல்ல சம்பந்தம் ஏதாவது வந்தா சொல்றேன்னு சொல்லி இருக்காரு….”

“சரிங்க எதுக்கும் ரெண்டு நாளைக்கு ஒரு தடவை அவருக்கு கால் பண்ணி பாருங்க….”

“நான் பாத்துக்குறேன் மா…” என்றார். இருவரும் உள்ளே வந்தார்கள். இங்கே போனில் பேசிக் கொண்டிருந்தாள் சுதர்ஷினி. 

“சார் நெஜமா சார்…. காலைல நான் காலேஜ் வரும்போது ஸ்கூட்டிய ஒருத்தன் திருடிட்டு போயிட்டான்… இப்பதான் ஸ்கூட்டி கிடைச்சது… சார் இன்னைக்கு ஒரு நாள் மட்டும் லீவ் கொடுங்க சார் ப்ளீஸ்….” 

மறுபக்கம் இருந்த ப்ரின்சிப்பால், “நேத்து தான் வந்து ஜாயின் பண்ணீங்க இன்னைக்கு லீவ் கேக்குறீங்க…?”

“சார் சார் ப்ளீஸ் சார்….”

“சரி இன்னைக்கு ஒரு நாள் மட்டும் உங்களுக்கு லீவு குடுக்கிறன்…. இதுக்கு அப்புறம் இப்படி எல்லாம் லீவ் எடுக்க கூடாது என்ன புரிஞ்சுதா….”

“நல்லாவே புரிஞ்சது சார் ரொம்ப நன்றி…”

“சரி சரி நான் போன வைக்கிறேன் நாளைக்கு வேலைக்கு வந்துடுங்க…” என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தார் ப்ரின்சிப்பால்.  

‘இந்த வீணாப்போன ப்ரின்சிப்பால்கிட்ட இப்படி கெஞ்ச வச்ச அவனுக்கு இருக்கு… என்னைக்காவது ஒருநாள் கையில சிக்குவல அப்போ பாத்துக்கிறன் உன்னை…’ என மனசுக்குள் சபதம் போட்டுக் கொண்டாள். 

சாப்பாட்டு மேசையில் இருந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார் ஐஜி விநாயக். அவருக்கு சாப்பாட்டை பரிமாறியபடி அருகில் நின்று கொண்டிருந்தார் சுபத்ரா. 

“ஏங்க நம்ம வீராக்கு எப்பங்க கல்யாணம் பண்ணி வைக்கிறது….?”

“சுபா என்கிட்ட கேட்டா நான் என்னமா சொல்றது….”

“நீங்க வீராக்கிட்ட பேசலாம்ல இதைப் பத்தி…”

“நீ இப்படி சொன்னனுதான் நான் அன்னைக்கி அவன்கிட்ட கேட்டேன் அவன் என்ன சொன்னான்னு தெரியும்ல…. இப்போதைக்கு எனக்கு கல்யாணம் வேணாம்னு சொல்லிட்டு இருக்கான்…”

“ஏங்க அவன் அப்படித்தான் சொல்லுவான்… அதுக்காக நம்ம அப்படியே விட்டுட முடியுமா….? நமக்குத் தான் வீரா ஒத்த புள்ளையா போயிட்டான்… பேரன் பேத்தி பாக்கணும்னு எனக்கு ஆசையா இருக்குங்க…. ஏன் உங்களுக்கு மட்டும் அந்த ஆசை இல்லையா என்ன….?”

“அது எப்படிமா இல்லாம இருக்கும்…. எனக்கும் நம்ம பையனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்னு ஆசைதான் எங்க அவன்தான் அந்த பேச்சு எடுத்தாலே கல்யாணம் வேணாம்னு சொல்லிட்டு இருக்குறானே என்ன பண்றது….?”

“என்ன பண்றதுன்னா…. ஏங்க நீங்க ஐஜி தானே நீங்க சொன்னா வீரா கேட்கணும்ல்ல….”

“சுபா நான் ஐஜிதான் ஆனா அது போலீஸ் டிபார்ட்மெண்ட்ல…. வீட்ல நான் ஐஜி இல்ல அவனுக்கு அப்பா… நீ நினைக்கிற ஐஜியாலயே அவனை கண்ட்ரோல் பண்ண முடியாது….”

“இங்க பாருங்க நீங்க என்ன பண்ணுவீங்களோ ஏது பண்ணுவீங்களோ எனக்கு தெரியாது…. நம்ம வீராக்கு சீக்கிரமாவே கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்….. அத நீங்க ஐஜியா இருந்து பண்ணாலும் சரிதான் இல்ல வீராவுக்கு அப்பாவா இருந்து பண்ணாலும் சரிதான்…. எனக்கு வீராவுக்கு சீக்கிரமா கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும் அவ்வளவுதான்….” என்றவர், விநாயக் கைகழுவிய தட்டை எடுத்துக்கொண்டு சமையலறைக்குச் சென்றார். 

‘இது என்னடா ஐஜிக்கு வந்த சோதனை….?’ என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டவர், “சுபா டைமாச்சு என்ன பண்ற சீக்கிரமா வா….”

“இருங்க வந்துடுறேன்….” என்றவர் கையை கழுவிட்டு வெளியே வந்தார். அவர் நெற்றியில் ஒரு முத்தத்தை வைத்து விட்டு வேலைக்கு சென்று விட்டார் விநாயக். சுபத்ராவும் அவருடன் வாசல் வரை சென்று அவரை வழி அனுப்பி வைத்து விட்டு மீதி இருக்கும் வேலையைப் பார்க்க உள்ளே சென்றுவிட்டார்.

ஸ்டேஷனில் இருந்த எல்லோரையும் ஒன்றிணைத்த வீரா, பேச ஆரம்பித்தான். வீரேந்திர ப்ரசாதின் அருகே நின்றிருந்தான் பரத். 

“நான் உங்க எல்லாரையும் எதுக்கு இப்ப அவசரமா இங்க கூப்பிட்டுருக்கேன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா….? நம்மளோட கண்ட்ரோல்ல இருக்கிற அந்த காட்டுப் பகுதியில கள்ளச்சாராயம் காச்சுறதா இன்ஃபார்ம் வந்திருக்கு… அது மட்டும் இல்ல அந்த கள்ளச்சாராயத்தை குடிச்சி நிறையப் பேருக்கு உடம்பு சரியில்லாம போயிருக்கு… அது மட்டும் இல்ல அஞ்சு பேரு அந்த சாராயத்தை குடிச்சு இறந்திருக்காங்க…. அதனால நாம அந்த இடத்தை கண்டுபிடிக்கணும்…. அதுக்காக தான் இந்த அவசரமான மீட்டிங் இன்னைக்கே இப்பவே கிளம்புறோம்….” என்றான். உடனே பரத்,”போலாம் வீரா…. இந்த கள்ளச் சாராயத்தால இன்னும் பல பேரோட உயிர் போகாம இருக்கணும்னா அதை உடனே கண்டுபிடிச்சேயாகணும்….”

“கண்டிப்பா பரத் கிளம்பலாமா…. கான்ஸ்டபில்ஸ் நீங்க எல்லாரும் ரெடியா…?” என்றான். 

எல்லோரும் ஒருமித்த குரலில் யெஸ் சார்…” என்றனர். 

உடனே வீரா, “சரி நம்ம இந்த ஆபரேஷனை நல்லபடியா முடிக்கிறோம்…” என்றவர்கள் வாகனங்களில் ஏறி அந்த காட்டை நோக்கி பயணித்தார்கள்.

படிச்சிட்டு உங்களோட கருத்துக்களை சொல்லுங்க பட்டூஸ் 😊

உங்கள் அன்புத்தோழி 

திவ்யசதுர்ஷி 💙

வாழ்வு : 37

தீஷிதனின் வன்கரம் சம்யுக்தாவின் மெல்லிடையை பற்ற அவளின் உடல் சிலிர்த்தது. அதை உணர்ந்த தீஷிதன் புன்னகையுடன் அவளை மேலும் நெருங்க, அவளின் கரங்களோ அவனின் தலையை துடைப்பதை நிறுத்தின. மெல்ல மெல்ல அவளை தன் அணைப்பினுள் கொண்டு வந்த தீக்ஷிதனின் ஒரு கரம் அவளின் இடையை இறுக்க, மறு கரம் அவள் தலையின் பின்பக்கம் பிடித்தது. அவளது கழுத்தில் புதைந்து வாசம் பிடிக்க, சம்யுக்தாவின் கைகளில் இருந்த டவல் கீழே விழுந்தது. அவள் கரமோ அவனை அணைத்து. அவள் கரம் தன்னை அணைத்தும் குறுநகை பூத்த தீஷிதன் அவளை மெல்ல தனது கைகளில் ஏந்திக் கொண்டு அறைக்குள் வந்து பெட்டில் விட்டான். 

தீஷிதன் பெட்டில் அவளை விட்டதும்தான் சம்யுக்தாவிற்கு நடப்பது புரிய அவனைப் பார்த்தாள். அவள் அருகே குனிந்து அவளை அணைத்துக் கொண்டு, அருகில் படுத்தவன் அவள் முகம் பார்த்தான். 

“யுக்தா…”

“ம்ம்ம்ம்”

“யுக்தா, உன்னை இப்படி பக்கத்துல வச்சிட்டு என்னால அமைதியா இருக்க முடியலடி.. யுக்தா உன்னை எந்த விதத்திலும் கஷ்டப்படுத்தமாட்டேன்.. உனக்கு சம்மதமா யுக்தா?” என்று ஒரு கண்ணில் காதலும் மறு கண்ணில் தாபத்தையும் வைத்து கேட்பவனிடம் மறுப்பு ஏதும் கூறாமல், அவனை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டாள் சம்யுக்தா. 

சம்யுக்தாவின் சம்மதம் கிடைத்ததும் அவள் மீது படர்ந்தான் தீஷிதன். சம்யுக்தா சம்மதம் சொன்னாலும் அவளை காயப்படுத்தி விடக் கூடாது என்று கண்ணாடி போல அவளை கையாண்டான் தீஷிதன். அவனது தீண்டலில் புதிதாக உயிர் பெற்றாள் மங்கையவள். மனதால் இணைந்த இருவரும் உடலாலும் ஒன்றிணைந்தனர். 

கூடல் முடிந்ததும் சம்யுக்தாவை அணைத்துக் கொண்டு அவள் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்துக் கொண்டவனின் கண்களில் இருந்து வந்த கண்ணீர் சம்யுக்தாவை தொட்டதும் பதறி அவனின் முகத்தை பார்த்தாள் சம்யுக்தா. ஆனால் அவனோ அவனின் முகத்தை அவளிடம் காட்ட விரும்பவில்லை. 

“என்னங்க என்னாச்சு?” என்றவள் அவனின் முகத்தை பார்க்க முயன்றாள். 

“ஒண்ணுமில்லை யுக்தா, உன்னோட காதல், நம்மளோட வாழ்க்கையை ஆரம்பிச்சதுனு மனசுக்கு ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்துச்சு. அதுதான் கண்ல ஆனந்தக் கண்ணீர்..” என்றவன் அவளைப் பார்க்க, அவனின் முகத்தை தனது கரங்களால் ஏந்தியவள், அவள் முகத்தோடு இணைத்து, “உங்களோட எதிர்பார்ப்பில்லா இந்த அன்புக்கு என்ன வேணும்னாலும் பண்ணலாம்ங்க.”

“யுக்தா நான் ஒண்னு கேட்டா தப்பா நினைக்க மாட்டல?”

“கேளுங்க..”

“யுக்தா நான் உன்னை கஷ்டப்படுத்திட்டனா?”

“இல்லைங்க… என்னை எப்பவும் உங்களால கஷ்டப்படுத்த முடியாதுங்க.. நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன்…” என்றவளை இறுக அணைத்து முத்த மழை பொழிந்தான் தீஷிதன். பின்னர் அவளை தனது மார்பின் மீது போட்டு, தலையை வருடிக் கொடுக்க, சிறிது நேரத்தில் கண்ணயர்ந்தாள் சம்யுக்தா. 

தூங்கும் தன்னவளை இரசித்துக் கொண்டு இருந்தவன் அவள் உச்சியில் முத்தம் வைத்து, தன்னிடம் இருந்து அவளை பிரித்து பெட்டில் படுக்க வைத்து பெட்ஷீட்டால் போர்த்தி விட்டு, குளியலறைக்குச் சென்று குளித்துவிட்டு, சமையல் அறைக்குள் சென்றான். 

………………………………………………….

பிரகாஷ் அறையில் இருந்து நாளை ஆரம்பிக்கப் போகும் ப்ரொஜெக்ட்டுக்கான வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான். அப்போது மேடிட்ட வயிற்றுடன் மெல்ல நடந்து வந்தாள் சீமா. 

“பிரகாஷ்..”

“சொல்லு சீமா.”

“எனக்கு எப்போங்க வளைகாப்பு பண்ணுற?”

“இப்போ வளைகாப்புக்கு என்ன அவசர சீமா.. உனக்கு இப்பதானே அஞ்சு மாசம், வளைகாப்பு ஒன்பதாம் மாசம் தானே பண்ணுவாங்க..”

“ஆமா, ஆனால் அஞ்சு மாசத்துலயும் பண்ணுவாங்க.. எனக்கு இப்பவே பண்ணணும்னு ஆசையா இருக்கு பிரகாஷ்..”

“சரி நான் நாளைக்கு அம்மாகிட்ட இதைப் பற்றி பேசுறன்..”

“சரி.. நீங்க இப்போ பிஸியா? இல்லைனா ஒரு நைட் ட்ரைவ் போலாமா?”

“அதுக்கென்ன வா போகலாம்”

“உங்களுக்கு வேலை இருக்கே…”

“அதை நான் அப்புறமா பண்ணிக்கிறன் சீமா.. உன்கூட சரியா டைம் ஸ்பென்ட் பண்ணவும் முடியுதுல.. வா போகலாம்” என்று அவளை அழைத்துக் கொண்டு பக்கத்தில் இருந்த பார்க்கிற்கு அழைத்துச் சென்றான். 

………………………………………………….

தீஷிதன் சமையல் அறையில் இருந்து நைட் இருவரும் சாப்பிடுவதற்காக தோசை ஊற்றிக் கொண்டு நின்றான். அப்போது அவனின் போன் சத்தமிட எடுத்துப் பார்க்க, துர்கா அழைத்திருந்தார். 

“சொல்லுங்க அத்தை.. என்ன பண்றீங்க? அங்க எல்லோரும் எப்படி இருக்கிறாங்க?”

“தீஷி இங்க எல்லோரும் நல்லா இருக்கிறாங்கபா.. நீங்க ரெண்டு பேரும் எப்படி இருக்கிறீங்க?”

“நாங்க நல்லா இருக்கிறோம் அத்தை.”

“தீஷி சம்மு எங்க? அவளோட நம்பர்க்கு கூப்டேன். ஃபோன் ஸ்விட்ச் ஆஃப்னு வருது..” என்றார். 

தீஷிதன்தான் கீழே வரும் போது சம்யுக்தாவின் தூக்கம் கலைந்து விடக் கூடாது என்று அவளின் போனை ஆஃப் பண்ணி விட்டு வந்தான். 

“ஆமா அத்தை. யுக்தா போன்ல சார்ஜ் இல்லை.. அதுதான் ஆஃபாகிட்டு போல, அவ தூங்கிட்டு இருக்கா அத்தை. நான் யுக்தா எந்திரிச்சதும் கால் பண்ணவா? ஏதும் இம்பார்ட்டனா அத்தை?”

“தீஷி உங்க கல்யாணம் நடந்ததும் குலதெய்வம் கோயிலுக்கு போகணும்.. ஆனால் நீங்க சென்னை போனதால போக முடியல.. ரெண்டு நாள்ல பௌர்ணமி வருது. அப்போ குலதெய்வம் கோயிலுக்கு போகலாம்னு அண்ணா சொன்னாங்க.. நீங்களும் அங்க இருந்து குலதெய்வம் கோயிலுக்கு வந்துடுங்கபா”

“சரி அத்தை.. நான் யுக்தாகிட்டே சொல்லிடுறன்.”

“சரி தீஷி நான் அப்புறமா பேசுறன்..”

“ஓகே அத்தை..” என்றவன் போனை வைத்து விட்டு, ஒரு தட்டை எடுத்து நன்கு முறுகலாக சுட்ட தோசையையும், கடலைக் கறி மற்றும் தேங்காய் சட்னியையும், க்ளாஸ் ஒன்றில் சுடச்சுட பாலையும் எடுத்துக் கொண்டு அறைக்குள் சென்றான். அங்கே அமைதியான முகத்துடன் தூங்கிக் கொண்டு இருந்த தன்னவளைப் பார்த்து விட்டு, அருகில் இருந்த மேசை மீது தட்டை வைத்தான். 

சம்யுக்தாவின் அருகில் அமர்ந்தவன், அவள் பிறை நுதல் மறைத்த கூந்தலை ஒதுக்கி, அக் கூந்தல் இருந்த இடத்தில் முத்தத்தை கொடுத்தான். அவன் இதழ் தீண்டலில் தூக்கம் கலைய கண்களைத் திறந்த சம்யுக்தா, “என்னங்க” என்றவாறு வேகமாக எழுந்தவள், பின் தனது நிலைகண்டு பெட்ஷீட்டை எடுத்து கழுத்து வரை சுற்றிக் கொண்டு குனிந்திருந்தாள். அதைப் பார்த்து சத்தமாக சிரித்தான் தீஷிதன். 

“ஐயோ சும்மா இருங்க”

“யுக்தா, இப்போ எதுக்கு கீழே பார்த்திட்டு இருக்க, இங்க பாரு.” என்று அவளது முகத்தை பிடிக்க, “போங்க…” என்ற சிணுங்கலுடன் அவன் மார்பில் சாய்ந்து கொண்டாள். 

“யுக்தா…”

“ம்ம்ம்ம்…”

“எனக்கு பசிக்குது, உனக்கு பசிக்கல..”

“அட ஆமாங்க.. நைட்டுக்கு சாப்பாடு செய்யணும்.. எல்லாம் உங்களாலதான்.. நீங்க பண்ண வேலையால சாப்பாடு எதுவும் செய்யலை.. ஒரு பத்து நிமிஷம் தாங்க.. நான் குளிச்சிட்டு வந்து தோசை ஊற்றித் தாறேன்..” என்று படபடத்தவளை நிறுத்தியவன், “யுக்தா இங்க பாரு.. அமைதியா இரு. நானே சமைச்சிட்டேன்.. நீ நல்லா தூங்கிட்ட, அதனால நானே போய் தோசை ஊற்றி எடுத்திட்டு வந்தேன்.. வா சாப்பிடலாம்..” என்றான். 

“என்னங்க நீங்க.. என்னை எழுப்பியிருக்கலாம்ல.. நீங்க எதுக்கு கஷ்டப்பட்டுட்டு?”

“இதுல கஷ்டப்பட எதுவும் இல்லை.. என்னோட பொண்டாட்டிக்காக நான் பண்றேன்.. சரி எந்திரி..” என்றவன் தனது மார்பில் சாய்ந்திருந்தவளுக்கு சாப்பாட்டை ஊட்டி விட்டான். பின்னர் பாலை எடுத்து அவளிடம் குடிக்க கொடுத்தான். 

பின்னர் அவனும் அதே தட்டில் சாப்பிட, அவனைப் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவள் கண்களில் கண் குளம் கட்டியது. சாப்பிட்டு கீழே சென்று தட்டை வைத்து விட்டு, வந்தவனை தனது கைகளை விரித்து அழைத்தாள் சம்யுக்தா. காதலோடு அழைக்கும் அவளின் அழைப்பில் வந்து சேர்ந்தவனை அணைத்துக் கொண்டவள், அவனின் இதழோடு இதழ் சேர்த்தாள் சம்யுக்தா. 

மனைவி அவளாக தரும் முத்தத்தில் தன்னை மறந்த தீஷிதன் மீண்டும் அவளுடன் இரண்டறக் கலந்தான். அவர்களின் கூடலைப் பார்த்து வெட்கப்பட்டு மேகத்தினுள் மறைந்தது நிலா.. 

படிச்சிட்டு உங்களோட கருத்துக்களை சொல்லுங்க பட்டூஸ் 😊

உங்கள் அன்புத்தோழி

திவ்ய சதுர்ஷி💙

வாழ்வு : 36

மணிகண்டனிடம் இருந்து எடுத்துக் கொண்ட கம்பெனிக்கு தீஷிதன் சம்யுக்தாவை அழைத்துக்கொண்டு சென்றான். அங்கிருந்தவர்கள், ‘என்னடா இது? அன்னைக்கு என்னடானா மணிகண்டன் சார்கிட்ட இருந்து விக்டர் சார் கம்பெனியை வாங்கினாரு. இன்னைக்கு சம்யுக்தா மேம் வந்து நிக்கிறாங்க. அவங்க எப்படி இங்க? என்ன நடக்குதுன்னே புரியல.’ என்று அவர்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். 

அங்கிருந்த எம்டி அறையினுள் இருந்த சுவாமியை மனதார வணங்கி விட்டு சம்யுக்தா வந்ததும் அவளை அழைத்துச் சென்று அந்த எம்டியின் சேரில் உட்கார வைத்தான் தீஷிதன். 

“வேணாம்ங்க இதுல நீங்க இருந்துக்கோங்க. எனக்கு இந்த எம்டி பதவியில எல்லாம் ஆசை இல்லை. அப்படி சொல்லாத யுக்தா, உன்னோட திறமை என்னன்னு நீ மத்தவங்களுக்கு காட்டணும். எனக்காக நீ இதை செஞ்சுதான் ஆகணும்” என்றவன் அந்த சேரில் அவளை உட்கார வைத்தான். 

பின்னர் ஸ்டாப் அனைவரையும் எம்டி அறைக்குள் வரச் சொல்ல, அவர்களும் வந்தனர். வந்தவர்கள் அனைவரையும் பார்த்த தீக்ஷிதன், “குட் மார்னிங் டூ ஆல்.. நான் எதுக்கு உங்களை எல்லாம் இங்க வரச் சொல்லிருக்கேன்னா, இனிமேல் இந்த கம்பனியோட எம்டி மிஸ்ஸிஸ் சம்யுக்தா தீஷிதன் தான். நீங்க இதுவரைக்கும் எப்பிடி வேணும்னாலும் இருந்திருக்கலாம். பட் இனிமே சம்யுக்தா மேடம் சொல்ற மாதிரி இருக்கணும்” என்றான். 

அவன் பேசி முடிந்ததற்கு அடையாளமாக, சம்யுக்தாவின் அருகில் இருந்த சேரில் அமர்ந்தான். அவனைப் பார்த்து விட்டு எழுந்து நின்ற சம்யுக்தா பேச ஆரம்பித்தாள். 

“எல்லோருக்கும் என்னோட வணக்கம்.. இந்த கம்பனியை இன்னைல இருந்து நான் பொறுப்பெடுத்திருக்கேன். நம்மளோட இந்த கம்பனி மேலும் மேலும் முன்னேறணும்னா அது உங்க கைலதான் இருக்கு. ஏன்னா தொழிலாளர்களோட உழைப்பை அதிகமாக நம்புறவ நான். உங்களுக்கு என்ன பிரச்சனைனாலும் எங்கிட்ட தயங்காம சொல்லலாம். உங்களோட உழைப்பிற்கான பலன் கண்டிப்பாக உங்களுக்கு கிடைக்கும். எனக்கு நம்பிக்கை துரோகம் பண்றவங்கள பிடிக்காது. நீங்க யாரும் அப்பிடி பண்ண மாட்டீங்கன்னு நினைக்கிறன். இது உங்களோட கம்பனி எல்லோரும் ஒற்றுமையா இருக்கணும். இப்போ நீங்க போய் உங்களோட வேலையை பார்க்கலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு சேரில் அமர்ந்தாள் சம்யுக்தா. 

“வாவ் யுக்தா, செம்மையா பேசின டார்லிங்.. கீப் இட் அப்.”

“அட நீங்க வேற உள்ள உதறலா இருந்திச்சு பட் நான்தான் அதை வெளிக்காட்டல.”

“இப்பிடியே இரு யுக்தா.. உன்னோட பயம் எப்பவும் வெளியே தெரியக் கூடாது.”

“கண்டிப்பாங்க, நீங்க கூட இருந்தா நான் தைரியமா இருப்பேன்” என்றவளை உச்சிமோர்ந்தான் தீஷிதன். 

இப்படியாக கம்பனியில் இருந்த வேலையை முடித்து விட்டு வீட்டிற்குச் சென்றனர். 

………………………………………………….

ஊட்டியில் பரந்தாமனும் கிருபாகரனும் அவர்கள் வீட்டில் இருந்து பேசிக் கொண்டு இருந்தனர். 

“மச்சான் தீஷிதன் சம்முவோட கல்யாணம் நல்லபடியா நடந்து முடிஞ்சிட்டு, அடுத்ததா புகழ் மதுரா கல்யாணத்தையும் விக்ராந்த் வித்யா கல்யாணத்தையும் ஒண்ணாவே பண்ணிடலாம்.”

“ஆமா மச்சான், அவங்களுக்கும் நேரகாலத்துக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கத்தானே வேணும்” என்றார் கிருபாகரன். 

அங்கே வந்த துர்க்கா, “நானும் நீங்க சொல்றது சரிதான் அண்ணா, நம்ம குல தெய்வம் கோயிலுக்கு போகவும் இல்லை. அங்க போயிட்டு வந்த அப்புறம் மற்றவங்களோட கல்யாண வேலையை ஆரம்பிக்கலாம்.”

“அக்கா சொல்றதும் சரிதான் அண்ணா, விக்ராந்தும் இவரும் மலேசியா போயிட்டாங்க.. அவங்க அங்க இருக்கிற வேலைய எல்லாம் முடிச்சிட்டு வரட்டும் அண்ணா. இல்லைனா அவங்க இங்க இருந்து அங்க, அங்க இருந்து இங்கனு அலைஞ்சிட்டு இருப்பாங்க.”

“ஆமா தமயந்தி நீ சொல்றதும் யோசிக்க வேண்டிய விஷயம் தான். சரி அப்போ முதல்ல நாம குலதெய்வம் கோயிலுக்கு போய் பூஜையை முடிச்சிடலாம். தீக்ஷிதன் கிட்டயும் சம்யுக்தாக்கிட்டேயும் சொல்லலாம். அப்போ ரெண்டு நாள்ல பௌர்ணமி வருது அப்போ கோயிலுக்கு போகலாம்” என்று பரந்தாமன் சொல்ல அனைவரும் அதற்கு சம்மதித்தனர். 

………………………………………………….

வீட்டில் இருந்து வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த உமேஸ்வரன், பிரகாஷை அழைத்தார். 

“சொல்லுங்க அப்பா.”

“பிரகாஷ் நீ அந்த ப்ராஜெக்ட்டை இன்னும் ஆரம்பிக்கலயா?”

“டாடி, அந்த ப்ராஜெக்டை சம்யுக்தா சொல்றபடிதான் செய்யணும். அதுதான் யோசிச்சிட்டு இருக்கேன்.”

“இதுல யோசிக்க என்ன இருக்கு? அவளுக்கும் நம்ம குடும்பத்துக்குமான உறவு முறிஞ்சிடிச்சி. நீயும் வேற வாழ்க்கைக்குள்ள போயிட்ட, அவளும் வேற வாழ்க்கைக்குள்ள போயிட்டா சோ, இனிமேல் இதைப் பற்றி பேச வேண்டாம். வேலையில நம்மளோட பெர்சனல் லைஃபை கொண்டு வந்து சேர்க்கக் கூடாது. தீஷிதன் ரொம்ப பெரிய பிஸ்னஸ் மேன். அவன் நினைச்சா நம்ம கம்பனியை ஒண்ணுமில்லாம பண்ணிட முடியும். அதனால நீ அவன் சொல்ற மாதிரி நடந்துக்கிறத்தான் உனக்கும் நல்லது. நம்ம கம்பெனிக்கும் நல்லது”

“இருந்தாலும் அவளுக்கு கீழே நான் வேலை செய்யணும்றது…”

“நிறுத்து பிரகாஷ், நீ அந்த ப்ராஜெக்ட்டை நல்லபடியா முடிப்பேன்னு நம்பினான். நீ இதை முடிச்சிக் கொடு, இல்லைனா அந்த தீஷிதன் உன்னை சும்மா விடமாட்டான். அக்ரீமண்ட்ல சைன் பண்ணதை மறந்திடாத.”

“சரி.. நான் நாளைக்கே போய் அந்த ப்ராஜெக்ட்டை ஸ்டார்ட் பண்றன்” என்றவன் அங்கிருந்து சென்றான். 

………………………………………………….

கம்பனியிலிருந்து வந்ததும் ஃப்ரெஷாகிவிட்டு சமையல் அறைக்குள் சென்றாள் சம்யுக்தா. தீக்ஷிதன் வேலைக்கு ஆட்களை வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று சொல்லியும், அதை சம்யுக்தா ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. “இரண்டு பேர் இருக்கிற வீட்டில எதுக்குங்க வேலைக்கு ஆளுங்க? நானே பாத்துக்கிறேன்” என்று தீஷிதனிடம் உறுதியாக சொல்லிவிட, அவனும் விட்டுவிட்டான். 

சமையல் அறையில் நின்று காப்பி போட்டுக் கொண்டிருந்தவள், அதை எடுத்துக் கொண்டு அறைக்குள் வர, அங்கே ஈரம் சொட்டும் தலையோடு பால்கனியில் நின்று தூரத்தில் தெரிந்த கடலை பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான் தீஷிதன். 

சம்யுக்தாவின் கொலுசு சத்தம் கேட்க, திரும்பி பார்த்தவனிடம் வந்தவள் காபியை கொடுத்தாள். அதை சிரிப்புடன் வாங்கிக் கொண்டு மீண்டும் கடலை பார்க்க, அவள் அறைக்குள் சென்று துவாலையை எடுத்து வந்து, ஒரு கையால் கம்பியை பிடித்துக் கொண்டு, மறுகையால் காபி குடித்துக் கொண்டு நிற்கும் அவனின் முன்புறம் வந்து நின்றாள். 

“என்ன யுக்தா டவலோட நிற்கிற?”

“சொல்றன் காபியை குடிச்சா கப்பை அங்க வைங்க” என்றாள். அவனும் குடித்து விட்டு காபி கப்பை அருகில் இருந்த சிறிய மேசை மீது வைத்து விட்டு, அவள் புறம் திரும்பி நின்றாள். 

அவளும் டவலை எடுத்து அவன் தலையை துவட்டத் தொடங்கினாள். 

“இந்த டைம்ல குளிச்சிட்டு இப்படி ஈரத்தலையோட நின்னா சளி பிடிக்கும்.” என்றவாறே தலையை துவட்டினாள். அவளுக்கு இசைந்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்த தீஷிதன் தனது வலிமையான கைகளை அவளது இடை மீது வைக்க, சம்யுக்தாவின் உடல் சிலிர்த்தது.

உங்கள் அன்புத்தோழி திவ்யசதுர்ஷி 💙