உயிரிலே தளும்பும் உன் நினைவுகள் -4

ஹாய் ஃப்ரெண்ட்ஸ் உயிரிலே தளும்பும் உன் நினைவுகள் கதையின் அடுத்த அத்தியாயம்

************

அத்தியாயம் – 4

 

அன்று…

 

சண்முகம் கூறியதைக் கேட்டு முகம் மலர்ந்த ராதிகா, அவரது கேள்விக்கு பதிலளித்தாள்.

 

” இன்னும் நாளிருக்கு பா. ஜனவரியிலிருந்து தான் காலேஜ் ஸ்டார்ட் ஆகும். அப்புறம் லோன் எல்லாம் வாங்க வேண்டாம் பா. எனக்காக என்று வச்சிருக்கீங்கல்ல அந்த நகை எல்லாம் வேண்டாம். அதை வித்துடுவோம்.” என்றாள்.

 

“ஒன்றா, இரண்டா… ஐம்பது பவுன் நகை. அதை வாங்குவதற்கு எவ்வளவு கஷ்டப் பட்டிருப்போம். இப்படி ஈஸியா விக்க சொல்றீயே.” என்றாள் சுந்தரி.

 

இதே சுந்தரி தான், இரண்டு வருடத்திற்கு முன்பு இந்த நகையெல்லாம் வேண்டாம். வித்துடலாம் என்று கதறி இருந்தாள். அது யாரும் நினைவு படுத்தாமலே அவருக்கு நியாபகம் வந்தது.

 

அப்போதும் மகளின் உயிரைக் காப்பாற்றவதற்காகத் தான் விற்கலாம் என்று முடிவுக்கு வந்திருந்தாள்.

 

இப்போதும், மருத்துவம் படிக்க வைக்கவில்லை எனில், மகள் உயிரோடு இருக்க மாட்டேன் என்று கூறியது நினைவுக்கு வரவும் சுந்தரி, ” சரி ராது பா… நகையெல்லாம் வித்துடுங்க…” என்று விட்டு, கிச்சனுக்குள் நுழைந்துக் கொண்டாள்.

 

ராதிகாவின் முகமும் ரத்த பசையின்றி வெளுத்திருந்தது. அவளைப் பார்த்த சண்முகம், அப்போது தான் அவளும் மிக அதிகமாக பாதிக்கப்பட்டிருப்பதை உணர்ந்தார்.

 

மகளது மனதை மாற்றும் பொருட்டு,”சரி மா… சொல்லு… உனக்கு பிலிப்பைன்ஸல படிக்க ஐடியா கொடுத்தது யாரு. அந்த சோடா புட்டி கண்ணாடி போட்டிருந்த மிஸ் தானே.”

 

அவர் நினைத்தது போல சண்டைக்கு வந்திருந்தாள் ராதிகா.” ப்பா… அவங்க எனக்கு டீச் பண்றவங்க. அவங்களை இப்படித் தான் கிண்டல் பண்ணுறதா?”

 

“அவங்க உனக்கு தான் டீச்சர். எனக்கில்லையே. பெரிசா எனக்குத் தெரியாமல் ரகசியம் பேசுறதா நினைச்சிட்டு, தனியா அழைச்சிட்டு போனாங்களே அப்பவே சந்தேகம்.” என்று கூறியிருந்தவர், மானசீகமாக மகளின் ஆசிரியரிடம் மன்னிப்பு கேட்டிருந்தார்.

 

” அப்பா… உங்களை வர்ற சண்டே அன்னைக்கு அவங்க வீட்டுக்கு அழைச்சிட்டு வரச் சொன்னாங்க. அவங்க ரொம்ப நல்லவங்கப்பா.” என தந்தையின் தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டு சலுகையாகக் கூற.

 

“அது தான் எனக்குத் தெரியுமே மா …”

 

” சரி சாப்பிட வாங்க பா… அம்மாவும் இன்னும் சாப்பிடலை. ” என்றவள் இருவரையும் டைனிங் டேபிளிற்கு அழைத்துச் சென்று பரிமாறினாள்.

 

முகமெல்லாம் சந்தோஷத்துடன் இருவருக்கும் உணவு பரிமாறுபவளை, சற்று ஆச்சரியத்துடனே சண்முகமும், சுந்தரியும் பார்த்தனர்.

 

கடந்த இரண்டு வருடத்தில் இந்த அளவுக்கு மகிழ்ச்சியோடு அவளை பார்த்ததே இல்லை.

 

மகளது சந்தோஷத்தைப் பார்த்து, அவர்களுக்கு மன நிறைவு தான். ஆனாலும் அவர்களால் உணவை உண்ண முடியவில்லை‌.

 

மகள் வருந்துவாளே என்று எண்ணி இருவரும் மருந்து என உணவை விழுங்கினர்‌.

 

‘ராதிகா இல்லாமல் தாங்கள் எப்படி இருப்பது என அவர்கள் கவலை கொள்ள… அதைப் பற்றி அவள் கொஞ்சம் கூட நினைக்கவில்லையே… ‘ என உள்ளுக்குள் இருவரும் மறுகினர்.

 

ராதிகாவோ, வெளிநாட்டிற்குச் சென்று படிப்பதற்கு வாய்ப்பு இருக்கு என்று ஆசிரியர் கூறியதிலிருந்து, தனது பெற்றோரை எப்படி தனியாக விட்டுச் செல்வது என்ற யோசனையிலேயே இருந்து அதற்குள் ஒரு தீர்வையும் கண்டிருந்தாள்‌.

 

***********

 

விஸ்வரூபனோ, அங்கு அழுதுக் கொண்டிருந்த அனன்யாவின் அறைக்குள் சென்றான்.

 

” ஏய் அந்துருண்டை எழுந்திரு… எதுக்கு இப்படி கண்ணை கசக்கிட்டு இருக்க…”

 

“நான் ஏன் அழறேன் என்று உங்களுக்கு தெரியாதா மாம்ஸ்?” என்று அவனைப் பார்த்து முறைக்க…

 

“என்னாச்சு செல்லம். சொன்னா தானே இந்த மாமனுக்கு தெரியும்.”

 

“யோவ் மாம்ஸ்… ஓடிப் போயிடு… அப்புறம் நல்லா வந்துரும் என் வாயில்…. இங்கே நான் இருந்தா உனக்கு போட்டியா இருப்பேன்னு என்னை பேக் பண்ணி பாரினுக்கு அனுப்புற…” என்னவளின் கண்கள் மீண்டும் கலங்க…

 

“லூசாடி நீ… உன்னை விட்டுட்டு எங்களால தான் இருக்க முடியுமா? இங்கே இருந்தீனா படிப்பு, படிப்பு என்று இருக்கணும். இதே பிலிப்பைன்ஸிற்கு படிக்கப் போனேன்னு வை.. இங்கே அளவுக்கு படிக்கிறதுக்கு ஸ்ட்ரெஸ் இருக்காது. ஈஸி கோயிங் டீச்சா தான் இருக்கும்.

 

அப்புறம் ஜாலியா சுத்திப் பார்க்கலாம். இங்கே எங்க மூஞ்சியைப் பார்த்துக் கிட்டு யாருக்கிட்டையும் பேசாமல் வெளிஉலகமே தெரியாமல் இருக்கிற… அங்கே போனால் நிறைய பிரெண்ட்ஸ் கிடைப்பாங்க… நாங்களும் அடிக்கடி வருவோம். உனக்கு இங்கே வரணும் தோணுச்சுன்னா காலேஜ் லீவ் போட்டுட்டு நீ வா. ஒன்னும் பிரச்சினை இல்ல.

 

அப்புறம் நீ அங்கே போறதுக்கு இன்னும் ஃபைவ் ஆர் சிக்ஸ் மன்த்ஸ் ஆகும். அதுவரை ஜாலியா இருக்கலாம். அங்கே போறதுக்கு டெய்லி ஷாப்பிங் பண்ணலாம். என்ன சொல்ற?”

 

“முப்பது நிமிஷம்.” என்றாள் அனன்யா.

 

“வாட்?”என புரியாமல் விஸ்வரூபன் வினவ…

 

” அது தான் முப்பது நிமிஷமாக பிரசங்கம் பண்ணீங்களே. அதை தான் சொல்றேன். வேண்டாம்னு சொன்னா விடவா போறீங்க. நீங்க இவ்வளவு கெஞ்சி சொல்றீங்க. அதுனால ஒத்துக்கிறேன். ஆனால் ஒரு கண்டிஷன். நான் எப்போ ஷாப்பிங் போனாலும், நீங்க தான் ட்ரைவர் அண்ட் செக்யூரிட்டி வேலையை பாக்குறீங்க… ரைட் … ” என்றவள் சிட்டாக பறந்து இருந்தாள்.

 

“அடியே அந்துருண்டை. நான் ஃபைனல் இயர்ல இருக்கேன். அப்புறம் மெடிக்கல் காலேஜ் ஆரம்பிக்கிற ப்ராஸஸ் வேற போயிட்டு இருக்கு. என்னால உன் கூட சுத்த முடியாதுடி.” என அவன் கத்தியது காற்றோடு கலந்து போனது. கேட்கத்தான் அவள் அங்கு இல்லை.

 

 

அப்புறம் என்ன பிலிப்பைன்ஸ் போகும் வரைக்கும், விஸ்வரூபனை சும்மா விடவில்லை. வச்சு செய்தாள் அனன்யா.

அங்கு இங்கு என்று இழுத்தடித்து ஒரு வழியாக்கி விட்டாள்.

 

ராதிகாவோ இந்த ஆறு மாத காலத்தில், ஒவ்வொரு நிமிடத்தையும் வீணாக்காமல் பயனுள்ளதாக கழித்தாள்.

 

முதலில் தன் தந்தையுடன் அவரது வகுப்பாசியரை சந்திக்க சென்றாள்.

 

பரிமளா அவர் தான் ராதிகாவின் வகுப்பாசிரியர்.

 

” வாங்க சார்… வா ராதிகா…” என்றவர் சுற்றி வளைக்காமல் நேரடியாக விஷயத்திற்கு வந்து விட்டார் பரிமளா.

 

“நீங்க கவலையே பட வேண்டாம் சார். வருஷா வருஷம் இங்கே இருந்து பத்து பசங்களாவது பிலிப்பைன்ஸ் போய் படிக்கிறாங்க. நம்பிக்கையான ஏஜன்ட். நீங்க பணத்தை பே பண்ணிட்டீங்கனா, அவங்களே பிலிப்பைன்ஸ்க்கு அழைச்சிட்டு போய், ஹாஸ்டல் சேர்க்கிறது, காலேஜ் சேர்க்கிறது என்று அவங்க பொறுப்புல செய்துடுவாங்க.” என்று நம்பிக்கை அளிக்க.

 

சற்று நிம்மதியானார் ஷண்முகம்.

 

ராதிகா அந்த ஏஜெண்ட் டீடெயில்ஸ் எல்லாம் கேட்டுக் கொண்டு வந்தாள்.

 

அடுத்து நகைகள் எல்லாவற்றையும் விற்று பேங்கில் பணத்தை போட்டாள்.

 

சுந்தரி தான் சற்று சுணக்கமாக இருந்தாள்.’ கல்யாணம் பண்ணணும்னா நகை போட வேண்டாமா… இப்படி எல்லாத்தையும் விக்க சொல்றாளே,’ என்று எண்ணியவர், ” அம்மாடி… எல்லா நகையும் இப்பவே விக்கணுமா… அப்பப்ப வித்தா என்ன?” என்று நூல் விட்டுப் பார்க்க…

 

“அம்மா… நான் அந்தப் பக்கம் போனதும், அப்பாவை படுத்தி நகையை விக்காமல் கடனை வாங்க சொல்லுவே. அதெல்லாம் வேண்டாம்.”

 

“ராது… இப்படி அமைதியான பொண்ணா இருக்கியேன்னு நினைச்சு கவலைப்படுவேன். ஆனால் அந்த கவலை இனி தேவையில்லை.இவ்ளோ பிடிவாதமா இருக்க… போற இடத்துல பொழைச்சுக்குவ. இங்கே மாதிரி அமைதியா இல்லாமல், அங்கேயாவது எல்லோரிடமும் கலகலன்னு சிரிச்சு பேசு.” என்று சுந்தரி கூற…

 

அதற்கும் தன் மெல்லிய புன்னகையே பரிசாக அளித்தாள் ராதிகா.

 

‘இதுக்கே அம்மா இப்படி சொல்றாங்களே… அடுத்து நான் சொல்றதை எப்படி எடுத்துக்க போறாங்களோ என்று தெரியலையே…’ என்று யோசனையில் ஆழ்ந்தாள்.

 

“என்னடா ராது யோசனை. நான் நம்ம விக்ரமை வரச் சொல்லியிருக்கேன். அவனுக்கு தெரிஞ்ச நகைக்கடையில் நல்ல ரேட்டுக்கு வித்து தரேன் என்று சொல்லியிருக்கான். அப்படியே பேங்க்ல டெபாசிட் பண்ணிட்டு வந்துடலாம் என்ன சொல்ற…” என்றார் சண்முகம்.

 

“சரிப்பா… அப்படியே இன்னொரு விஷயம். நம்ம விக்கி அண்ணன், வேற வீடு பார்க்கணும்னாங்களே… நம்ம மாடி போர்ஷனை கொஞ்சம் ஆல்டர் பண்ணி வாடகைக்கு விடலாம் பா.” என்று தயங்கியபடியே கூறினாள்.

 

அவள் எதிர்பார்த்தது போலவே சுந்தரி “அதெல்லாம் வேண்டாம். அது உனக்கு கல்யாணம் பண்ணா தேவைப்படும் என்று பார்த்து பார்த்து கட்டுனது. வாடகைக்கு விடலாம் வேண்டாம். இப்போ உனக்கு என்ன பிரச்னை?.” என்று மகளிடம் பாய்ந்தாள்.

 

” அம்மா… பீ ப்ராக்டிகல். நீங்க ரெண்டு பேரும் தனியா எப்படி இருப்பீங்க. அண்ணா பக்கத்துல இருந்தா சேஃப். நானும் கொஞ்ச நிம்மதியாக இருப்பேன். ப்ளீஸ் மா.”என சமாதனப் படுத்த…

 

அவளோ சமாதானம் அடையாமல் கலங்கிய கண்களை துடைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

 

ஒன்றும் செய்ய இயலாமல், தந்தையைப் பார்க்க…

 

அவரோ தான் பார்த்துக் கொள்வதாக கண் மூடித் திறக்க அமைதியானாள்.

 

அவர் சொன்ன மாதிரியே சுந்தரியை கன்வீன்ஸ் செய்து ஒத்துக்க வைத்தார்.

 

அதோ இதோ என ராதிகா பிலிப்பைன்ஸ்க்கு செல்லும் நாளும் வந்து விட்டது.

 

ஏர்போர்ட்டில் வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்கும் போதும், சுந்தரி வழக்கம் போல சொன்னதையே சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.

 

” ராதுமா… நேரத்திற்கு சாப்பிடணும்… மறக்காமல் டெய்லி வீடியோ கால் போடு டா. இப்பவும் நீ அங்கே போய் ஹாஸ்டல்ல சேர்ந்ததும், ஃபோன் போடுடா… அப்ப தான் எனக்கு தூக்கம் வரும். ” என்றுக் கூறிக் கொண்டே இருக்க.

 

அவள் கூறியதைக் கேட்ட ராதிகா டென்ஷனாகி, ” மா… நான் என்ன சொன்னாலும் மைண்ட்லயே ஏத்திக்க மாட்டிங்களா மா… எனக்கு ஃப்ளைட் பத்து மணிக்கு தான் டேக்காகும். இங்கே இருந்து சிங்கப்பூர் ரீச்சாக ஃபோர் ஹவர்ஸ் ஆகும். அங்க த்ரீ ஹவர்ஸ் வெயிட் பண்ணி தான், பிலிப்பைன்ஸ்கான கனேக்டிவ் ஃப்ளைட். அதுக்கப்புறம் ஃபோர் ஹவர்ஸ் ட்ராவல் பண்ணி தான் அங்கே ரீச்சாக முடியும். அப்புறம் இமிக்கிரேஷன், மத்த பார்மலிட்டிஸ் எல்லாம் முடிஞ்சு நான் ஹாஸ்டல் போய் சேர கிட்டத்தட்ட பன்னிரண்டு மணி நேரத்திற்கு மேல ஆகுமா… அதுவரைக்கும் தூங்காமல் இருப்பீங்களா… ஓ காட்.” என்று தன் இயல்புக்கு மீறி படப்படத்தாள்.

 

இரு விழிகள் அவளை வெறுப்புடன் பார்த்து விட்டு, ‘ என்ன பெண் இவள்? மகளைப் பிரியற ஆதங்கத்தில் பெத்தவங்க ஏதாவது சொல்லத் தான் செய்வாங்க… அதுக்கு இப்படியா டென்ஷனாவாங்க.’ என்று மனதிற்குள் திட்டிக் கொண்டே விலகியதை அவள் கவனிக்கவில்லை.

 

 

இன்று…

 

விடாமல் இசைத்த ஐஃபோனை எடுத்து கட் செய்தவன், ” உனக்கு என்ன இந்த ரிங்டோனை வச்சிருக்கிறது தானே ப்ராப்ளம். இப்பவே நான் சேன்ஞ்ச் பண்ணிடுறேன் ஓகே வா.” என்று விஸ்வரூபன், அதை மாற்ற முயற்சி செய்ய…

 

அவன் கையில் இருந்து ஃபோனை வாங்கி மெத்தையில் வீசிய அனன்யா, ” மாமா… நான் என்ன சொல்ல வர்றேன் என்று உங்களுக்கு புரியுது. ஆனால் புரியாத மாதிரி நடிக்கிறீங்க.”

 

” இந்த பொய்யான வாழ்க்கை எவ்வளவு நாள் வாழுறது. நான் ஒருத்தி செஞ்ச தப்புக்கு, நீங்க இரண்டு பேரும் சிலுவை சுமக்குறீங்க. அவளைப் பார்க்கவே கஷ்டமா இருக்கு. ” என அனன்யா கண்ணீர் சிந்த…

 

” இங்க பாரு அனு… நீயும், நானும் கணவன்-மனைவி இது உண்மை. இதை மாத்தணும் நினைக்காதே. உன்னாலே முடியாது. நாம சாகுற வரைக்கும் மாறாது இந்த பந்தம்.” என்றவன், அவளை சட்டை செய்யவில்லை.

 

இன்டர்காமை எடுத்து ரூமை வெகேட் பண்ணுவதாக சொல்லியவன், க்ளாஸ் உடைந்ததைக் கூறி அதற்கான பேமண்டையும் பில்லில் சேர்க்க சொல்லியிருந்தான்.

 

ரூம் பாய் வரவும், லக்கேஜை எடுத்து வரச் சொல்லி விட்டு, அனன்யாவை கைப்பிடியாக இழுத்துச் சென்றான்.

 

அனன்யாவோ, இதையெல்லாம் கவனிக்கும் மனநிலையில் இல்லை. விஸ்வரூபன் கூறிய வார்த்தை கேட்டதும், மனதிற்குள் அந்த வார்த்தை ஒன்றே ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

 

அதற்குப் பிறகு காரில் செல்லும் போதும், வயிற்றில் இருக்கும் குழந்தை மேல் கை வைத்துக் கொண்டு, ‘ இந்த பொய்யான வாழ்க்கை வாழக்கூடாது. ஆனால் குழந்தை இருக்கிறதே… சாவதற்கு கூட கடவுள் கருணை காட்டவில்லையே…’ என தனக்குள் மருகிக் கொண்டிருந்தாள். நல்ல படியாக குழந்தையை பெற்றெடுத்து விட்டு, என்னவனை தேடி செல்ல வேண்டும் என்று அந்த நொடியிலிருந்து தீவிரமாக எண்ணத் தொடங்கினாள் அனன்யா.

 

ஹாஸ்பிடலில் இருந்து வீட்டிற்கு வந்த ராதிகாவோ, உற்சாகத்தில் மிதந்தாள். வரும் வழியில் பாம்பே ஸ்வீட்ஸில் சந்திரகலா ஸ்வீட்ஸ் இரண்டு பாக்ஸ் வாங்கிக் கொண்டாள்.

 

” அம்மா… அப்பா… ” என்று கத்தியபடியே வீட்டிற்குள் நுழைந்த ராதிகா, சுந்தரியுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கும் ஸ்வேதாவை பார்த்து, ” ஹாய் அண்ணி… நீங்களும் இங்கே தான் இருக்கீங்களா. டூ மினிட்ஸ் ப்ரெஷ்ஷப் ஆகிட்டு வந்துடுறேன்” என்றவள் தான் வாங்கி வந்தவற்றை டீபாய் மேல் வைத்து விட்டு தனதறைக்கு ஓடினாள்.

 

இரண்டு நிமிடம் என்றவள், வழக்கம் போல ஒரு குளியல் போட்டு விட்டுத் தான் வந்தாள்.

 

” என்ன ராது… திடீர்னு ஸ்வீட் வாங்கிட்டு வந்திருக்க…” ஸ்வேதா வினவ.

 

“ஒரு சந்தோஷமான விஷயம். அதான் ஸ்வீட் வாங்கிட்டு வந்தேன். ஆமாம் என்னோட ஸ்வீட்டி எங்கே?”

 

“அவ அங்கிளோட கடைக்கு போயிட்டா… என்ன விஷயம் அதை மொதல்ல சொல்லு.

 

“அது… இன்னைக்கு எங்க டாக் ஃபோன் பண்ணுனார். பீஜி நீட் ரிசல்ட் வரவும் காஞ்சிபுரத்தில அவரோட ஃப்ரெண்ட் காலேஜ்ல சேர சொல்லிட்டார். அங்கே எனக்கு ஃப்ரீ கோட்டால சீட் அலாட் பண்ணியிருக்காங்க.” என தன்னுடைய மகிழ்ச்சியை பகிர்ந்துக் கொண்டாள் ராதிகா.

 

ஆனால் அதன் எதிரொலி அங்கு ஒலிக்கவில்லை.

 

சுந்தரியும், ஸ்வேதாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து விழித்தனர்.

 

“என்ன மா… நான் எவ்வளவு ஹாப்பியான நியூஸ் சொல்லிட்டு இருகக்கேன். நீங்க ஒன்னும் சொல்லாமல் இருக்கீங்க.”

 

” சந்தோஷம் தான்டா… உனக்கு இருக்குற திறமைக்கு சீட் கிடைக்கும் டா.” என்றாள் சுந்தரி.

 

” திறமை இருக்குறவங்களுக்கு சீட் கிடைக்கும். பட் எங்க டாக் முயற்சியால் செலவில்லாமல் சீட் கிடைச்சிருக்கு. ஆனால் நீங்க என்னமோ யோசனையில் இருக்க மாதிரி தெரியுதே.” என்று ஆராய்ச்சியாக சுந்தரியைப் பார்க்க…

 

சுந்தரி என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் முழிக்க. ஸ்வேதா தான் பதிலளித்தாள். ” ராது… அங்கிளுக்கும், ஆன்டிக்கும் தஞ்சாவூரை விட்டுட்டு வர மனசில்லை.”

 

” மா… கடை வித்துட்டு என்னோட சென்னைக்கு வரதாதானே ப்ளான்.” என்று குழப்பத்துடன் ராதிகா வினவ.

 

சரியாக அந்த நேரத்திற்கு சண்முகம், விகர்தனாவுடன் நுழைந்தார்.

விகர்தனா விக்ரம், ஸ்வேதாவின் மகள். நான்கு வயது சுட்டி. ராதிகாவிற்கு ஸ்வீட்டி. அவளுக்கு ராதிகா ஸ்வீட்டி.

 

“ஸ்வீட்டி …” என்று ஓடிவந்த விகர்தனாவைக் கூட கண்டுகாமல் அதிர்ந்து நின்றாள்.

 

“ராது… குட்டிமா கூப்பிடுறா பாரு… உனக்கு எது கேட்கணும்னாலும் அப்பா கிட்ட கேளு… நான் உங்களுக்கு காஃபி போடுறேன்.” என்று விட்டு கிச்சனுக்குள் நுழைந்துக் கொண்டார்.

 

ஸ்வேதாவோ, ” நான் அப்புறமா வரேன்.” என்றுக் கூறி விட்டு மகளையும் அழைத்துக் கொண்டு மாடிக்குச் சென்றாள்.

 

” என்னடா ராது‌… முகம் வாடிப் போய் இருக்க? உங்க அம்மா ஏதும் வம்பிழுத்தாளா?”

 

“அப்பா… சென்னைக்கு என் கூட வரமாட்டீங்களா…” என்று ஏக்கமாக வினவ.

 

” இதுக்குத் தான் இப்படி முகம் வாடிப் போய் இருக்கீயா? பதினெட்டு வயசுல தைரியமா வெளிநாட்டில் படிக்கிறதுக்கு முடிவெடுத்து, அதற்கான முயற்சி எல்லாம் செஞ்ச என்னுடைய ராதுவா என்று யோசனையா இருக்கு.

 

இப்ப நீ ஒரு டாக்டர். மெச்சூர்டு கேர்ள். இருபத்து ஐந்து வயசாகப் போகுது. தைரியமா போய் படிக்கிறத விட்டுட்டு, எங்களை இந்த வயசான காலத்துல அங்கே கூப்புடுற.

 

இத்தனை வருஷம் இருந்த இடத்திலிருந்து, புது இடத்திற்கு மாறனும்னா எங்களுக்கு கஷ்டமா இருக்குது டா.

 

அங்க நல்ல ஹாஸ்டல்ல போய் சேர்க்கிறேன் டா. வாராவாரம் சனி ஞாயிறு இங்கே வா.”

 

” அப்பா… அண்ணாக் கிட்ட கடையை கொடுக்கிறேன் என்று சொல்லிருந்தீங்க. இவ்வளவு நாள் நமக்காக உழைச்ச விக்கியண்ணாக்கு, நம்பிக்கை கொடுத்துட்டு இல்லைன்னு ஏமாத்தப் போறீங்களா.”

 

” என்னடா இப்படி பெரிய வார்த்தை எல்லாம் சொல்லுற. விக்ரம நம்ம கடை மேனேஜரா மட்டும் நான் பார்க்கலை. இந்த வீட்டில ஒருத்தனா தான் பார்க்குறேன்.

 

லவ் மேரேஜ் பண்ணிக்கிட்டு, வீட்டுல ஒத்துக்கலை என்று திருச்சியை விட்டு இங்கே வந்த அன்னையிலிருந்து, நான் அவனுக்கு ஆதரவாக தான் இருக்கேன்.

 

அம்மாவால இந்த ஊரை விட்டு வர மனசில்லை என்று சொன்னா… அதான் இங்கேயே இருக்கோம் என்று சொன்னேன். நான் விற்கிறேன் என்று சொன்னபோதே, விக்ரம் பார்ட்னர்ஷிப் போட்டுப்போம் அங்கிள் என்று சொன்னான்.

 

இப்பவும் அதே தான், விக்ரம் இந்த கடையோட ஒன் ஆஃப்த பார்ட்னர்.”

 

காஃபி எடுத்துக் கொண்டு வந்த சுந்தரி மகளிடம் நீட்டியவாறே, “உங்க அப்பா என்ன மட்டும் மாட்டிவிட்டாரு. அவர் சொன்னதை மட்டும் உன் கிட்ட இருந்து மறைக்கிறாரு. அங்கு வந்து வேலை இல்லாமல் வீட்டில் அவரால அடைஞ்சுக் கிடக்க முடியாதாம். இத்தனை வயசுக்கு மேல அடுத்தவங்க கிட்ட வேலைக்குப் போகுறதுக்கும் செட்டாகாதாம்.” என்று சண்முகத்திற்கும் சென்னைக்கு வருவதில் விருப்பமில்லை என்பதை போட்டுக் கொடுத்தாள்.

 

இருவரையும் பார்த்து முறைத்த ராதிகா, “என்னை விட்டுட்டு இருவரும் தனிக்குடித்தனமா இருக்க பிளான் பண்றீங்க… அப்படித்தானே…” என.

 

” மூணு வருஷம் தானே… கண்ண மூடித் திறக்கதுக்குள்ளே ஓடிப் போய்விடும். அதுக்குள்ள உனக்கு நல்ல வரன் அமைஞ்சா கல்யாணம் பண்ணிடுவோம். அப்புறம் என்ன எங்களையா தேடப் போற…” என்று சண்முகம் கூற.

 

முகம் மாறாமல் சமாளித்தவள், “நான் கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுக்கிறேன். ஸ்வீட்டை சாப்பிடுங்க. மாடியில அண்ணிக்கிட்ட ஒரு ஸ்வீட் பாக்ஸைக் குடுத்துடுங்க.” என்றவள் தனது அறைக்கு ஓட…

 

“கல்யாணப் பேச்சை எடுக்கவும், என் பொண்ணுக்கு வெட்கத்தைப் பாரு.” என்று தனது மனைவியி

டம் கூறி சிரித்தார் சண்முகம்.

 

உள்ளே சென்ற ராதிகாவோ, தனது கையிலிருந்த மோதிரத்தை வருடிக் கொண்டிருந்தாள். அவளது கண்களிலிருந்து இரு சொட்டு கண்ணீர் வழிந்தது.