25.நெருப்பாய் நின் நெருக்கம் 🔥

நெருக்கம் – 25

தங்களை மோதுவது போல மிக மிக அருகே வந்து நின்ற தன்னுடைய கணவனின் காரைக் கண்டு அச்சத்தில் அலறி விட்டாள் அபர்ணா.

குருஷேத்திரனோ நிதானமாக காரைத் திறந்து வெளியே வந்தவன் அதிர்ந்து போய் நின்றவளை நெருங்கி “கூல்…” என்றவாறு அவளுடைய கரத்தைப் பற்றிக் கொள்ள அவனைக் கோபமாகப் பார்த்தவள்,

“எதுக்கு இப்படி பண்ணீங்க…? கொஞ்ச நேரத்துல என்னோட ஹார்ட்டே நின்னு போச்சு தெரியுமா…?” என்றாள்.

“ஹேய்… என்னோட கார் எப்பவுமே என்னோட கண்ட்ரோல்லதான் இருக்கும்.. பயப்படாத…” என்றவனின் பார்வை சற்றே தள்ளி நின்ற தினேஷின் மீது அழுத்தமாகப் படிந்தது.

இப்படியே விலகி நில் என எச்சரிப்பது போல அவனைப் பார்த்தான் குருஷேத்திரன்.

அக்கணம் “சார்…” என பவ்யமான குரலில் குருஷேத்திரனை அழைத்தான் தினேஷ்.

“எஸ்…?” என்றவனின் பார்வை அபர்ணாவின் மீதே அப்போதும் நிலைத்திருந்தது.

“குட் மார்னிங் சார் நான் உங்களோட மிகப்பெரிய ஃபேன்..”

“வெல் தேங்க் யூ..”

“சார் ஆட்டோகிராப் கிடைக்குமா ப்ளீஸ்..?” என தன்னுடைய நோட்புக்கை எடுத்து தினேஷ் ஆர்வமாக நீட்ட,

வாய் பிளந்து இருவருடைய உரையாடலையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அபர்ணாவோ அவன் நீட்டிய நோட் புக்கை சட்டென பறித்துக் கொண்டவள்,

“ஆட்டோகிராப் வேணும்னா கொஞ்சம் செலவாகுமே..” என்பது போல சிரிக்க,

“ஏய் லூசு விளையாடாத… அத கொடுடி…” என அவளைத் திட்டி விட்டு மீண்டும் அவளுடைய கரத்தில் இருந்த நோட்புக்கை பறித்து எடுத்தவன் குருஷேத்திரனின் பார்வையில் மிரண்டு போனான்.

“வாட் த ஹெல்… இப்போ என்ன சொன்ன… கம் அகைன்…?” எனக் கேட்டவனுக்கோ கழுத்து நரம்புகள் யாவும் புடைத்தன.

தினேஷோ தான் என்ன தவறு செய்து விட்டோம் எனப் புரியாது அதிர்ந்து விழிக்க,

“ஷீ எஸ் மை வைஃப்.. எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா அவள லூசுன்னு சொல்லுவ… ஹவ் டேர் யூ…?” என உறுமியவாறு அவனை நெருங்க பதறிப்போய் குருஷேத்திரனின் கரத்தைப் பிடித்தாள் அபர்ணா.

“ஐயோ என்ன பண்றீங்க..? அவன் என்னோட பிரண்டு.. நாங்க இப்படித்தான் பேசிக்குவோம்..” எனக் கூறியவளுக்கு சங்கடமாகிப் போனது.

அங்கே அவர்களைச் சுற்றி கூட்டமே கூடி விட, விட்டால் அழுது விடுவேன் என்பதைப் போல அவனைப் பார்த்து வைத்தாள் அபர்ணா.

குருஷேத்திரனோ “ஸ்டே அவே ஃப்ரம் மை கேர்ள்..” என நறுக்கென கூறிவிட்டு தன் கரத்தைப் பிடித்தவளின் கரத்தைப் பற்றிக் கொண்டவன் அவளை அழைத்துக்கொண்டு அந்தக் கல்லூரி வளாகத்தினுள் நுழைந்தான்.

சில விரிவுரையாளர்களோ அவனைக் கண்டதும் அவன் அருகே வந்து நின்று வணக்கம் கூறி நலம் விசாரித்து விட்டுச் செல்ல இவளுக்கோ கோபமே வந்துவிட்டது.

“போதும் குருஷேத்திரன்.. நான் அபர்ணாவா மட்டும்தான் காலேஜுக்கு வர விரும்பினேன்.. உங்களோட பொண்டாட்டியா இங்க வர விரும்பல… நான் நானா இருந்தாதான் எனக்குப் பிடிக்கும்.. இந்தப் பகட்டு மரியாதை எல்லாம் எனக்கு வேணாம்..” எனப் பிடித்தம் இல்லாத குரலில் அவள் கூறி விட நடந்து கொண்டிருந்தவனுடைய கால்களோ அப்படியே நின்றன.

சட்டென அவளுடைய கரத்தை விடுவித்தவன் அடுத்த நொடி அங்கிருந்து கிளம்பிச் சென்று விட எதுவும் கூறாமல் செல்லும் அவனுடைய முதுகை வெறித்துப் பார்த்தபடி நின்றாள் அவள்.

அவனுடைய நடையின் வேகமே அவன் மிகுந்த கோபத்தோடு செல்கிறான் என்பதை உணர்த்த இவளுக்கு தவிப்பாகிப் போனது.

குருஷேத்திரன் சென்றதும் மீண்டும் அவளிடம் வந்த தினேஷ், “அடிப்பாவி உன்னால நான் அவர்கிட்ட திட்டு வாங்கிட்டேன்..” எனச் சிரித்தவாறு கூற அப்போதுதான் நிம்மதியாக உணர்ந்தாள் அபர்ணா.

எங்கே தினேஷ் கோபித்துக் கொள்வானோ என பயந்து கொண்டிருந்தவளுக்கு அவன் வந்து சாதாரணமாகப் பேசியதும் மீண்டும் மனம் நிம்மதி கொண்டது.

“டேய் சாரிடா… அவர் பேசுனதுக்கு நான் உன்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுக்குறேன்…” என்றவளை பார்த்தவன்,

“நாம எப்படிப்பட்ட பிரண்ட்ஸ்னு அவருக்கு தெரியாது தானே அதெல்லாம் பிரச்சனை இல்லை.. உனக்கு மரியாதை கொடுக்கணும்னு ஆசைப்படுறாரு… எனக்கு சந்தோசம் தான்..” என்றவனைப் பார்த்து அழகாக புன்னகைத்தவள் “சரி வா போகலாம்..” என்றாள்.

சற்று நேரத்தில் ப்ரீத்தியும் அவளோடு இணைந்து கொள்ள கலகலவென நேரம் கழியத் தொடங்கியது.

மதிய நேரத்தில் அவளுக்கென சிறப்பான உணவு குருஷேத்திரனிடம் இருந்து தேடி வந்தது.

அதே போல கல்லூரி முடிந்ததும் வெளியே வந்தவள் தனக்காக கார் காத்திருப்பதைக் கண்டு ஏதோ ஒரு புதுவிதமான உணர்வுக்குள் சிக்கிக் கொண்டாள்.

தன் நண்பர்களிடம் இருந்து விடை பெற்று காரை நோக்கி வேகமாகச் சென்றவள் முன் கதவைத் திறந்ததும் அங்கே சதீஷ் அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டு இவளுக்கோ சட்டென முகம் வாடிப்போனது.

“அவர் வரலையா..?” எனக் கேட்டாள் அபர்ணா.

“இல்ல மேடம்.. சார் கொஞ்சம் பிஸியா இருக்காரு..” என அவன் கூறியதும் சரி என சோர்வான குரலில் கூறியவள் முன் கதவை மூடிவிட்டு காரின் பின் இருக்கையில் சென்று அமர்ந்து கொண்டாள்.

ஒரு மணி நேரத்தில் வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தவளின் மனம் அவன் இங்கே இருக்கின்றானா என்ற கேள்வியை எழுப்பியது.

அறையின் அமைதியே அவன் அங்கே இல்லை என்பதை உணர்த்தி விட

“ஐயோ அரைக்கிழவன் இல்லன்னா போர் அடிக்குமே..” எனப் புலம்பியவாறு குளியல் அறைக்குள் புகுந்து கொண்டவள் குளித்து ஆடை மாற்றி விட்டு மீண்டும் அந்த மிகப்பெரிய அறைக்குள் தனியாக உலாவத் தொடங்கினாள்.

அவனுடைய பார்வை அடிக்கடி வாயிலோடு சென்று மோதி விட்டு வந்தது.

“இவ்வளவு நேரம் என்ன பண்றான் ஏன் இன்னும் வீட்டுக்கு வரல..?”

நேரமோ இரவு ஏழைத் தொட்டுவிட இவளுக்கு தனிமை எரிச்சலை ஏற்படுத்தியது.

அவளுக்குப் பிடித்த உணவு அவளுடைய அறையைத் தேடி வந்து விட சோறு தான் முக்கியம் என எண்ணிக்கொண்டவள், வந்த உணவை உண்டு விட்டு மீண்டும் குருவின் வருகைக்காக காத்திருக்கத் தொடங்கினாள்.

நேரம் எட்டை தொட்டு ஒன்பதைத் தாண்டி பத்தை நெருங்கத் தொடங்க தூங்காது விழித்திருந்து அவனுக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கோ அப்போதுதான் அச்சம் மெல்ல மெல்ல பற்றிக்கொள்ளத் தொடங்கியது.

“இந்த ஒரு மாசத்துல அவர் இவ்வளவு லேட்டா வந்ததே இல்லையே..! ஏதாவது பிரச்சனை ஆகி இருக்குமோ..! ஐயோ கடவுளே அப்படி எல்லாம் எதுவுமே நடந்திருக்கக் கூடாது..” என்று பதறியவள் தன்னுடைய அறையை விட்டு வெளியே வந்து ஹாலில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

நேரம் 11:30 தாண்டி விட இவளுக்கு தூக்கம் கண்களை சுழற்றிக் கொண்டது.

தன்னை அறியாமல் அப்படியே சோபாவில் உறங்கிப் போனாள் அபர்ணா.

அவள் கண் விழிக்கும்போது அதிகாலை ஐந்து ஆகியிருக்கும் பதறி எழுந்து அமர்ந்தவளுக்கு குருஷேத்திரன் வந்துவிட்டானா..? இல்லையா..? என்ற கேள்வியே முதலில் எழுந்தது.

முகத்தைத் தன் கரங்களால் அழுத்தமாக துடைத்துக் கொண்டவாறு வெளியே அவனுடைய கார் இருக்கிறதா என பார்ப்பதற்குச் சென்றவள் கார் இல்லாததைக் கண்டதும் அவன் இன்னும் வரவில்லையா என எண்ணி பயந்து போனாள்.

ஏனோ அழுகை வருவதைப் போல இருந்தது.

தன்னுடைய அலைபேசியை எடுத்து முதல் முறையாக அவனுடைய எண்ணுக்கு அழைப்பெடுத்தாள்.

ரிங் செல்லச் செல்ல இவளுக்கோ உள்ளமும் உடலும் படபடத்தது.

“ஹலோ..” என்ற கம்பீரமான குரலில் அவளுக்குச் சற்றே பலம் கிடைத்துவிட

“ஏன் இன்னும் வீட்டுக்கு வரல..” எனக் கேட்டாள் அவள்.

“கொஞ்சம் வேலையா இருக்கேன் அபர்ணா.. சதீஷ் உன்னை காலேஜ்ல ட்ராப் பண்ணிடுவான்..” எனக் கூறி விட்டு அவன் அழைப்பைத் துண்டித்து விட, அவளுக்கோ முகத்தில் அடித்தாற் போல இருந்தது அவனுடைய செயல்.

விடிய விடிய சோபாவில் சுருண்டு படுத்து இருந்ததால் கால்கள் வலிப்பது போல இருக்க மெல்ல எழுந்து இடுப்பையும் கால்களையும் வருடிக் கொடுத்தவள் கல்லூரிக்கு தயாராகத் தொடங்கினாள்.

“அந்த அரைக்கிழவனுக்கு அப்படி என்னதான் வேலை..” என முணுமுணுத்தவாறே சதீஷோடு காலேஜுக்கு வந்தவளுக்கு நேற்று இருந்த உற்சாகம் பறிபோனதைப் போலவே தோன்றியது.

மதிய நேரத்தில் அவளுக்குப் பிடித்த உணவோடு சில சாக்லேட்களும் அவளுக்குக் கிடைக்க புன்னகையோடு பெற்றுக் கொண்டவள், தன்னுடைய ஃபோனை எடுத்து சாக்லேட் கொடுத்து விட்டதுக்கு “தேங்க்யூ..” என மெசேஜ் செய்தாள்.

“ம்ம்..” என்ற பதிலே அவனிடமிருந்து வர இவளுக்கோ வெறியாகிப் போனது.

“என்ன ம்ம்..?” என வேகமாக டைப் செய்து அவனுக்கு அனுப்பினாள் அபர்ணா.

“நத்திங்..” என மீண்டும் அவனிடமிருந்து ஒற்றை வார்த்தையில் பதில் கூறும் செய்தி வர இவளுக்கு வெறுத்துப் போனது.

கல்லூரி முடிந்து வெளியே வந்தவளுக்குத் தன்னை அழைத்துச் செல்வதற்காக சதீஷ் காத்திருப்பதைக் கண்டதும் எதுவும் கூறாது அவனுடைய காரில் சென்று அமர்ந்து கொண்டாள்.

‘இன்றும் வீட்டுக்கு வர மாட்டானோ..!’ என்ற கேள்வி அவளுக்குள் எழுந்து அவளைக் குடைந்தது.

குளித்து ஆடை மாற்றியவள் தன்னுடைய போனை எடுத்துக்கொண்டு படுக்கையில் அமர்ந்தாள்.

இரண்டு நாட்களாக அவன் வரவே இல்லையே..!

கல்லூரியில் வைத்து தான் அப்படி பேசியதால்தான் கோபத்தில் இப்படி எல்லாம் செய்கின்றானோ..?

அவளுக்கு மனம் தவிக்கத் தொடங்கியது.

போனை வைத்துவிட்டு அவளைத் தேடி வந்த இரவு உணவை மறுத்து விட்டாள்.

இவ்வளவு நாட்களும் அவனோடு மட்டுமே நேரத்தை செலவழித்து வந்தவளுக்கு திடீரென அவன் இல்லாத வெறுமை வெகுவாக அவளை தாக்கத் தொடங்கியது.

அவனுடைய அணைப்பின்றி தூக்கம் கூட அவளை வஞ்சிக்கத் தொடங்க மீண்டும் ஹாலிற்கு வந்தவள் வாயிலை பார்த்தவாறே ஹால் ஷோபாவில் படுத்துக்கொண்டாள்.

அவளை அறியாமலேயே உறக்கம் அவளை எடுத்துக் கொள்ள ஆதவன் வானில் உதித்து விடிந்து விட்டது என்பதை அவளுக்குப் பறைசாற்றினான்.

தூக்கம் நீங்கி எழுந்து அமர்ந்தவளுக்கு அவன் வரவில்லை என்பது புரிந்ததும் விழிகள் கலங்கின.

‘இன்றோடு மூன்றாவது தினம்.. அவன் ஏன் வரவே இல்லை..? என் மனம் ஏன் இப்படி ஒரு வெறுமையை உணர்கிறது…? புரியவில்லை அவளுக்கு.

சற்று நேரத்தில் அவளை காலேஜுக்கு அழைத்துச் செல்ல சதீஷ் வந்துவிட “இப்போ அவர் எங்கே இருப்பார்னு தெரியுமா..?” எனக் கேட்டாள் அபர்ணா.

“சார் ஆபீஸ்ல தான் இருக்காரு மேடம்..” என்றதும் காரில் வந்து ஏறிக் கொண்டவள், “அவருடைய ஆபீஸ்க்கு போங்க..” எனக் கூறினாள்.