“அவரோட ஆபீஸ்க்கு போங்க..” என அபர்ணா கூற சதீஷோ திகைத்துப் போனான்.
“ஒரு நிமிஷம் மேடம்… சார் கிட்ட கேட்டுக்குறேன்..” என்றவாறு அவன் தன் ஃபோனை எடுக்க முயற்சித்த கணம்,
“அண்ணா அதெல்லாம் கேட்க வேண்டாம்.. எதுவா இருந்தாலும் நான் அவர்கிட்ட பேசிக்கிறேன்… நீங்க அவர் இருக்கிற ஆபீஸ்க்கு போங்க…” என்றதும் சதீஷின் முகம் கலவரத்தை தத்தெடுத்துக் கொண்டது.
எப்போதும் குருஷேத்திரனின் கட்டளைகளை மட்டுமே ஏற்று அதை செய்து முடிப்பவனுக்கு அவனுடைய மனைவியின் கட்டளையையும் இப்போது செய்ய வேண்டிய நிர்பந்தம்.
ஒருவேளை அவளை அழைத்துச் சென்றால் குருஷேத்திரனின் கோபத்திற்கு ஆளாகக் கூடுமோ என்ற அச்சமும் அவனுக்குள் எழுந்தது.
“ப்ளீஸ்ணா நான் பாத்துக்கிறேன் போங்க..” என அபர்ணா மீண்டும் கூறியதும், “சரிமா..” என்றவன் குருஷேத்திரனின் அலுவலகத்திற்கு காரை செலுத்தத் தொடங்கினான்.
அரை மணி நேரத்தில் அங்கே வந்து சேர்ந்தவள் மிகப்பெரிய பிரம்மாண்டமாக வானத்தைத் தொடும் அளவிற்கு உயர்ந்து நின்ற அந்த அடுக்குமாடி கட்டிடத்தை கண்டு வாயைப் பிளந்தாள்.
‘இதுதான் அவனுடைய அலுவலகமா..?’
“மேடம் உள்ள வாங்க..”
“ஐயோ அண்ணா மேடம் எல்லாம் வேணாம் அபர்ணான்னே சொல்லுங்க…”
“அப்படிச் சொன்னா அடுத்த நிமிஷம் சார் என்னத் தொலைச்சிடுவாரு..” என சிறு சிரிப்போடு அவளிடம் கூறினான் சதீஷ்.
அவன் சொல்வதும் உண்மைதான் என எண்ணிக்கொண்டவள் அந்த மிகப்பெரிய கட்டிடத்திற்குள் நுழைந்தாள்.
எங்கு பார்த்தாலும் பணத்தின் செழுமையே வெளிபட்டது.
அவள் வந்ததைக் கண்டதும் சிலர் அவளுக்கு வாழ்த்துக் கூறி அவளை வரவேற்க அவர்களுக்கு நன்றி கூறிவிட்டு சதீஷின் பின்னாலேயே செல்லத் தொடங்கினாள் அவள்.
மூன்றாவது தளத்தில் இருந்த அவனுடைய அறைக்கு முன்பு வந்தவள் “இனி நான் பாத்துக்குறேன் நீங்க கிளம்புங்க அண்ணா…” எனக் கூற
பெருமூச்சோடு “சரிமா நீங்க வீட்டுக்குப் போறதா இருந்தா எனக்கு கால் பண்ணுங்க… நானே உங்கள ட்ராப் பண்ணிடுவேன்..” எனக் கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றுவிட தன்னுடைய மூச்சை நன்றாக உள்ளே இழுத்து வெளியே விட்டுக் கொண்டவள் அந்த கதவை தள்ளித் திறந்து கொண்டு எந்த அனுமதியும் இன்றி அவனுடைய அறைக்குள் நுழைந்தாள்.
மிக மிகக் கவர்ச்சியாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது அவனுடைய ரூம்.
அவனுடைய ஓவியம் சுவற்றில் பின்பக்கத்தில் பெரிதாக இருக்க அதனை சற்றே ஒட்டியவாறு அழகிய கண்ணாடி மேசையும் அதில் அவனுடைய லேப்டாப் தொடக்கம் பேனா வரை அனைத்தும் இருப்பதை பார்த்தவள் அங்கிருந்த இருக்கையில் அவன் இல்லாததைக் கண்டு புருவம் சுருக்கினாள்.
அந்த அறைக்குள் இன்னும் இரண்டு அறைகள் இருப்பதைக் கண்டு வியந்தவள் அந்த ஒரு அறையின் அருகே சென்று அதனைத் தட்ட அடுத்த நொடி அந்த அறைக்கதவு வேகமாகத் திறக்கப்பட்டது.
“இடியட் என்னோட பெர்மிஷன் இல்லாம யாரைக் கேட்டு உள்ள வந்தீங்க…” எனக் கர்ஜித்தவாறு கதவைத் திறந்தவன் அங்கே நின்ற அபர்ணாவைக் கண்டதும் திகைத்துப் போனான்.
அடுத்த நொடி அவனுடைய கோபம் அப்படியே காணாமல் போயிருந்தது.
“நீ இங்க என்ன பண்ற காலேஜ் போகலையா..?” எனக் கேட்டவாறு உள்ளே வா என்பதைப் போல அவளை அழைக்க அவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றவள் அவன் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் கூறவே இல்லை.
“என்னடி ஏன் அமைதியா இருக்க..?” என்றவாறு தன்னுடைய ஷர்ட் பட்டன்களை தளர்த்தியவனை ஆழ்ந்து பார்த்தவள் பொல பொலவென கண்ணீரை உகுக்கத் தொடங்கினாள்.
பதறி விட்டான் அவன்.
“என்னம்மா என்ன ஆச்சு இப்போ..? ஏன் அழுகுற..? ஆர் யூ ஓகே..?” என அவளுடைய தோள்களைப் பற்றியவாறு அவன் என்னவோ ஏதோ என விசாரிக்க அடுத்த கணம் அவனைப் பாய்ந்து இறுக அணைத்துக் கொண்டாள் அவள்.
அவளுடைய முகமோ, அவனுடைய மார்பில் அழுத்தமாகப் புதைந்து கொண்டது.
“ஏன் வீட்டுக்கு வரல நான் உங்களை எவ்வளவு தேடினேன்னு தெரியுமா..? மூணு நாள் ஆயிருச்சு ஏன் வீட்டுக்கு வரல..?” எனக் கேட்டவாறு விசும்பி அழுதவளை வியந்து பார்த்தான் அவன்.
அடுத்த நொடியே அவளை தன்னோடு இறுக்கிக் கொண்டான் குருஷேத்திரன்.
அவளுக்கோ அழுகை கூடியது.
“ஒவ்வொரு நாளும் நீங்க இப்போ வந்துருவீங்க அப்போ வந்துருவீங்கன்னு நினைச்சு நினைச்சு ஹால் ஷோபால தான் தூங்கினேன் தெரியுமா..? ஆனா நீங்க கடைசி வரைக்கும் வரவே இல்லை..” என்றவள் தன்னுடைய கண்ணீரை அவனுடைய மார்புச் சட்டையிலேயே துடைத்தவாறு அவனை அணைத்தவாறே நிமிர்ந்து அவனுடைய முகத்தைப் பார்க்க அவனும் அவளைத்தான் குனிந்து இமைக்காது பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான்.
அப்போதுதான் கணவனை இவ்வளவு இறுக்கமாக அனைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பது அவளுக்குப் புரிய பதறி தன்னுடைய கரங்களை விலக்கிக் கொண்டவள் அவனிடமிருந்து விலகி நிற்க,
அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவன் “நீதானே நீயா இருக்கணும்னு ஆசைப்பட்ட.. என்னோட பொண்டாட்டியா இருக்குறத விட அபர்ணாவா இருக்கத்தானே உனக்குப் பிடிக்கும் அதனாலதான் உனக்கு புடிச்ச மாதிரி கொஞ்ச நாள் இருக்கட்டும்னு நினைச்சு விலகி இருந்தேன்..” என்றவனை அடிபட்ட பார்வை பார்த்தவள் என்ன பதில் கூறுவது என தெரியாது விழித்தாள்.
என்ன பதில்தான் கூறுவது.
‘அபர்ணாவாக இருப்பதை விட உன்னுடைய மனைவியாகத்தான் இருக்கப் பிடிக்கிறது..’ என எப்படி கூறுவது.
நீ இல்லாமல் அந்த வீட்டில் தனியா இருக்கவே இயலவில்லை என வெட்கமின்றி எப்படி அவனிடமே கூறுவது.
திகைத்து கண்ணீரோடு பதில் இன்றி அவளோ அவனைப் பார்க்க,
“என்ன ரொம்ப மிஸ் பண்ணியா..?” என கேட்டான் அவன்.
“இ.. இல்ல நான் ஏன் உங்கள மிஸ் பண்ண போறேன் சத்தியமா நான் உங்களை மிஸ் பண்ணவே இல்ல… நல்லா டிவி பார்த்தேன், போன்ல கேம் விளையாடினேன், அப்புறம் காலேஜ்ல பிரண்ட்ஸ் கூட நல்லா கடலை போட்டேன், பிடிச்சதெல்லாம் சாப்பிட்டேன், நிம்மதியா தூ.. தூங்.. தூங்கினேன். நான் உங்கள மிஸ் பண்ணவே இல்ல..” எனப் பொய்யை அள்ளிக் கொடுத்துவிட்டு அவனைப் பார்த்து முறைத்தவள்,
“பை..” என்று விட்டு அந்த அறையை விட்டு வெளியே நடக்கத் தொடங்க அடுத்த கணம் அவளுடைய கரத்தை எட்டிப் பிடித்தவன் அவளை இழுத்து தன் உடலோடு அவளுடைய உடலை மோதச் செய்தான்.
அவளோ அதிர்ந்து அவன் உடலோடு மோதி நிற்க அவனுடைய வன்மையான கரங்களோ அவளுடைய கன்னங்களை மென்மையாகப் பற்றிக் கொண்டன.
“ஆனா நான் உன்ன ரொம்ப ரொம்ப மிஸ் பண்ணினேன்.. அடுத்த நிமிஷமே வந்து பாக்கணும்னு நினைச்சுக்கிட்டே இருப்பேன்.. நீ இல்லாம எனக்கு இங்க தூக்கம்கூட வரல..” என நிஜமாகவே தன்னுடைய உணர்வுகளை அவளுக்குக் கூறியவன்,
விழி விரித்து தன்னைப் பார்த்தவளின் சிவந்த உதடுகளை தன்னுடைய பெரு விரலால் அழுத்தமாக வருடி விட்டான்.
அவனை இத்தனை நாட்கள் பார்க்காமல் இருந்ததாலோ என்னவோ அவனுடைய வருடலை விழி மூடி ஏற்றுக் கொண்டாள் அவள்.
கன்னங்கள் தானாகவே சிவக்கத் தொடங்கின.
அவளுடைய கன்னங்களைப் பற்றியவாறு அவளுடைய முக உணர்வுகளை மிக கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனின் விழிகளோ ரசனை பார்வையை தத்தெடுத்துக் கொண்டன.
தன்னுடைய கரங்களின் செயலுக்கு ஏற்ற துலங்களை காட்டும் அவளுடைய சிவந்த கன்னத்தை ஆசையாகப் பார்த்தவன் அதில் அழுத்தமாகத் தன்னுடைய ஆத்திரங்களை புதைக்க அவளுக்கு இமைகள் படபடத்தன.
அந்த அழுத்தமான முத்தத்தில் உணர்வு பிரவாகத்தைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது அவள் தன்னுடைய கீழ் உதட்டை பற்களால் கடிக்க அடுத்த கணம் அவனுடைய அதரங்களோ அந்த வேலையைத் தான் செய்யத் தொடங்கின.
வேகமாக அவளுடைய இதழ்களில் தன் உதடுகளை புதைத்தவன் அவளுடைய சிவந்த ரோஜா இதழ்களைக் கவ்வி சுவைக்கத் தொடங்க அதிர்ந்து விழிகளைத் திறந்து அவனைப் பார்த்தவள், அந்த முத்தத்தில் மயங்கியவளாக விழிகளை இன்னும் இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டாள்.
அவள் உடலும் அப்படியே தொய்ந்து அவன் மீது சரிய அவளைத் தன் உடலோடு இன்னும் இறுக்கிக் கொண்டவன் கடலில் முத்தைத் தேடுவது போல அவளுடைய இதழ்களில் ஏதோ ஒரு சுவையைத் தேடி இடைவிடாது சுவைத்துக் கொண்டே இருந்தான்.
முதல் முறையாக நடுங்கிய தன்னுடைய கரங்களை உயர்த்தி அவனுடைய தாடி அடர்ந்த கன்னங்களில் பதித்தாள் அபர்ணா.
அவளுடைய ஒற்றைக்கரமோ அவனுடைய கன்னத்தில் உள்ள தாடியில் பதிந்து இறுக்கிக்கொள்ள இன்னொரு கரமோ அவனுடைய கழுத்தைச் சுற்றி அவனுடைய பின் தலையைப் பற்றி கொண்டது.
அவ்வளவுதான் அவளுடைய அந்த சிறு அணைப்பில் சொக்கிப் போனான் குருஷேத்திரன்.
அவளுடைய கன்னத்தில் இருந்த தன்னுடைய கரங்களை அப்படியே கீழே இறக்கி அவளுடைய வளைந்த இடையில் வைத்துக் கொண்டவன், அவளை தன்னுடைய உயரத்துக்கு ஏற்ப இறுக்கி அணைத்துத் தூக்கிக் கொள்ள அவளுடைய கால்களும் அந்தரத்தில் மிதக்கத் தொடங்கின.
அவளை மூச்சு விடக் கூட அனுமதிக்காது தொடர்ந்து அவளுடைய இதழ்களை கவ்வி சுவைக்கலானான் அவன்.
அவளுடைய ஒற்றைக் கரம் அவனுடைய பின்னந்தலையில் இருந்த கேசத்துக்குள் புகுந்து இறுகப் பற்றிக்கொள்ள அவனுக்கோ உன்மத்தம் பிடிக்கலானது.
அவளுடைய இடையில் கரம் பதித்து தன் கரத்தில் தூக்கி வைத்திருந்தவளை அப்படியே அந்த சுவற்றோடு அழுத்தி நிறுத்தியவன் ஆவேசமாக தன்னுடைய முத்தத்தைத் தொடர அவள் மூச்செடுக்க சிரமப்படுவதை உணர்ந்து அவளுடைய இதழ்களை விடுவித்தான் அவன்.
அவன் விடுவித்ததும் நான்கு, ஐந்து நொடிகள் மூச்சை வேகமாக உள்ளே இழுத்துத் தன்னை அவள் சமப்படுத்த போராடி ஆறு நொடிகளில் அதில் வெற்றியும் கண்டு விட்டு நிமிர ஏழாவது நொடி மீண்டும் ஆவேசமாக அவளுடைய சிவந்த இதழ்களை கவ்விக் கொண்டான் குருஷேத்திரன்.
அவனுடைய முத்தப் போரில் திகைத்துப் போனாள் அபர்ணா.
அவனுடைய கரம் அவளுடைய இடையை அழுத்திப் பிசைய, முதல்முறையாக அவனை விலக்க வேண்டும் என்றே அவளுக்குத் தோன்றவில்லை.
Lovlyyyyyyyyyy epiiiiii ❤️❤️❤️❤️❤️