32. நெருப்பாய் நின் நெருக்கம் 🔥

நெருக்கம் – 32

எப்போதும் கலகலப்பாக சிரித்துக் கொண்டே இருப்பவள் தன்னுடைய திருமணத்திற்குப் பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சிரிப்பதையே மறந்து போனாள்.

குருஷேத்ரனின் மீது அவளுக்குள் மலர்ந்த காதல் அவளை உருக்கிப் போட்டது.

அவன் தன்னை எவ்வளவு காயப்படுத்தினாலும் நொடியில் அவனுடைய முகத்தைப் பார்ப்பதற்காக ஏங்கச் செய்யும் காதலை மனதார சபித்தாள் அபர்ணா.

ஆறு நாட்களாக அவனைக் காணாமல் இருந்தபோது அவளுக்கு உண்டான ஏக்கமும் கவலையும் அவனுக்குத் தோன்றவே இல்லையா..?

இல்லைதான்..!

அந்த ஏமாற்றத்தை அவளால் அவ்வளவு எளிதாகத் தாங்க இயலவில்லை.

அவனைக் கண்டதும் அவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக அவள் அணைத்துச் சொன்ன “மிஸ் யூ..” என்ற வார்த்தைக்கு அவனிடமிருந்து எந்த விதமான பிரதிபலிப்பும் இல்லாது போக மிகவும் சோர்ந்து போனாள் அபர்ணா.

அதன் பின்னர் அவனோடு ஒற்றை வார்த்தை கூட பேச அவளுக்குத் தோன்றவே இல்லை.

அவன் கூறியதைப் போல மருத்துவமனைக்கு ரெடியாகி வந்து அவன் முன்னே நின்றவள் அவன் அழைத்துச் சென்ற மருத்துவமனைக்கு பாவை போல அவனுடைய விலை உயர்ந்த காரில் அமர்ந்து செல்லலானாள்.

மருத்துமனையை வந்தடைந்தவளுக்கோ மனதுக்குள் சற்றே படபடப்புத் தோன்றியது.

தன்னை பரிசோதிக்கப் போகும் வைத்தியர் ஏடாகூடமாக எதையாவது கூறி அவளுடைய மனதை உடைத்து விடுவாரோ என்ற அச்சம் அவளுக்குள் தோன்றிவிட காரை விட்டு இறங்கவே அஞ்சினாள் அவள்.

அவனோ வேகமாக கார் கதவைத் திறந்து கீழே இறங்கியவன் அவளை அழுத்தமாகப் பார்க்க அந்தப் பார்வையின் அர்த்தத்தை நொடியில் புரிந்து கொண்டவள் தயக்கத்துடனேயே காரில் இருந்து வெளியே இறங்கி நின்றாள்.

அடுத்த நொடியே அவனுடைய கரம் அவளுடைய மென்மையான கரத்தை அழுத்தமாகப் பற்றிக் கொள்ள அவனுடைய கால்களோ வேகமாக மருத்துவமனைக்குள் நுழைந்தன.

அவனுடைய வேக நடைக்கு ஈடு கொடுத்து நடந்து சென்றவள் அதன் பின்னர் அவனுடைய இழுப்புக்கு ஏற்ற வகையில் கயிற்றால் இழுத்துச் செல்லும் மாட்டைப் போலத்தான் தன்னை உணர்ந்தாள்.

அவனை மறுத்துத் தன் விருப்பத்தைக் கூறும் அளவிற்கு இங்கே தனக்கான கருத்துச் சுதந்திரம் இல்லை என்பதை உணர்ந்து கொண்டவள் அவனுடன் போராடாது அமைதியாகிப் போனாள்.

அவர்கள் அந்த மருத்துவமனையின் உயர்ரக அறை ஒன்றினுள் நுழைந்த அடுத்த நொடியே அவர்களை சற்றும் காத்திருக்க விடாமல் உள்ளே நுழைந்தார் ஒரு பெண் மருத்துவர்.

“ப்ளீஸ் சிட்..” என வந்தவர் அபர்ணாவைப் பார்த்துக் கூற சிறு புன்னகையை அந்த மருத்துவருக்கு கொடுத்துவிட்டு அங்கிருந்த அழகிய சோபா ஒன்றில் அமர்ந்து கொண்டவள் குருவையும் அந்த மருத்துவரையும் பார்த்தாள்.

குருவோ மருத்துவரை அந்த அறைக்குள் இருந்து இன்னொரு அறைக்கு அழைத்துச் சென்று பேசத் தொடங்க இவளுக்கு பெருமூச்சு வெளிப்பட்டது.

‘என்ன பத்திதானே பேசப் போறாங்க அதை என் முன்னாடியே பேசினா என்னவாம்..? எதுக்காக தனியா கூட்டிட்டுப் போய் பேசணும்…?’ எனத் தனக்குத்தானே கேள்வியை எழுப்பிக் கொண்டவள் அமைதியாகவே அமர்ந்திருக்க சற்று நேரத்தில் குருவோடு வெளியே வந்தார் அந்த மருத்துவர்.

“வாங்க அபர்ணா சில டெஸ்ட் எடுக்கணும்..” என அவர் அழைக்க மெல்ல எழுந்து நின்றாள் அவள்.

அதே கணம் அந்தப் பெண் மருத்துவருக்கு அலைபேசியில் அழைப்பு வர “எக்ஸ்கியூஸ் மீ..” என இருவரிடமும் கூறிவிட்டு தன்னுடைய அலைபேசியை எடுத்துக் கொண்டு மீண்டும் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தவர் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு வெளியே வர பொறுமையின்றி காத்திருந்தான் குருஷேத்திரன்.

“சாரி மிஸ்டர் குரு.. ரொம்ப முக்கியமான கால் அதனாலதான் அட்டென்ட் பண்ண வேண்டியதா போயிடுச்சு.. உங்கள லேட் பண்ண வச்சதுக்கு சாரி..” எனக் கூறியவர் அபர்ணாவை அழைத்துக் கொண்டு மீண்டும் அந்த அறைக்குள் சென்று தேவையான பரிசோதனைகளை எடுத்துவிட்டு அனுப்ப சோர்வோடு வெளியே வந்தாள் அவள்.

“ஆர் யு ஓகே அபி..” என அவன் கேட்க மெல்ல அவன் அருகே வந்தவள்,

“உடம்பும் மனசும் ரொம்ப டயர்டான மாதிரி பீல் ஆகுது நான் நானாவே இல்ல குரு..” என்றாள் அவள்.

“இது என்ன பேச்சு..? அப்படியெல்லாம் எதுவும் கிடையாது..” என்றான் அவன்.

“சரி..” என்றாள் அவள்.

அவனோடு அந்த உரையாடலைத் தொடர அவளுக்கோ சிறிதும் பிடித்தம் இல்லை.

“இன்னும் ஒன் ஹவர் ல ரிப்போர்ட் கிடைச்சிடும் வெயிட் பண்ணி வாங்கிட்டே போயிரலாம்..” என்றவனைப் பார்த்து இயலாமையோடு தலை அசைத்தவள் “நான் வீட்டுக்குப் போகணும்..” என்றாள்.

“ஏன்..?” என்றான் அவன்.

“இல்ல.. என்னால இங்க இருக்க முடியல.. நீங்க வேணும்னா வெயிட் பண்ணி ரிப்போர்ட்ட வாங்கிட்டு வாங்களேன் நான் போறேன்..” என்றவளை ஒரு நொடி அழுத்தமாகப் பார்த்தவன் பின் தன்னுடைய ட்ரைவரை வரவழைத்து அவளை வீட்டிற்கு அனுப்பி விட்டு மருத்துவமனையில் பரிசோதனைகளின் முடிவுக்காக காத்திருக்கத் தொடங்கினான்.

அவனால் அந்த ரிப்போர்ட்டை பற்றி அறியாமல் வேறு எந்த வேலையிலும் கவனம் செலுத்த முடியாது.

கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் தாண்டி அதற்கு மேல் அரை மணி நேரம் கழிந்த பின்பே அந்த வைத்தியர் குருஷேத்திரனை அழைக்க தன்னுடைய காத்திருப்புக்கு முடிவு கிடைத்த நிம்மதியில் வைத்தியரின் அறைக்குள் நுழைந்தான் அவன்.

“சொல்லுங்க டாக்டர் அபர்ணாக்கு எல்லாமே ஓகே தானே..? எதற்காக பேபி கன்சிவ் ஆகுறது ரொம்ப லேட் ஆகுது..” என நேரடியாக விடயத்திற்கு வந்தான் குருஷேத்திரன்.

“ஷீ இஸ் நாட் ஓகே குருஷேத்திரன்..” என்றார் அவர்.

அவனுக்கோ திகைப்பாக இருந்தது. புருவங்களை நோக்கி உயர்த்தியவன்

“ஷீ இஸ் நாட் ஓகேன்னா என்ன அர்த்தம்..? கொஞ்சம் தெளிவா சொல்லுங்க..” என்றவனின் குரலில் வழமையாக எப்போதும் இருக்கும் அழுத்தம் அப்போது காணாமல் போயிருந்தது.

“அவங்களால இப்போ கர்ப்பம் ஆகுறது முடியாத காரியம்.. அவங்களோட கர்ப்பப்பை குழாயில் அடைப்பு இருக்கு மிஸ்டர் குருஷேத்திரன்..”

அவனுக்கோ உடல் இறுகிப்போனது.

“குழாயில் அடைப்பு இருக்கிறதால கருமுட்டையில கருவுறுதல் நடக்காது. அப்படி கரு தங்கினாலும் அந்த குழாயில் இருக்கிற அடைப்புனால கருவுற்ற கருமுட்டை கர்ப்பப்பைக்கு செல்வத கருமுட்டை குழாயில் இருக்கிற அடைப்பு தடுத்திடும்.. இதனால எக்ட்டாபிக் கர்ப்பம்னு சொல்ற இடம் மாறிய கர்ப்பம் ஏற்படும். அது ரொம்ப டேஞ்சர்..” என்றார் அவர்.

“அவளால அப்போ அம்மா ஆக முடியாதா..” கரகரப்பாக வெளி வந்தது அவனுடைய குரல்.

“ஒரு பக்கத்துல மட்டும் அடைப்பு இருந்தா மத்த பக்கத்துல கருமுட்டை கருத்தரிக்கிறதுக்கு சாத்தியம் இருந்திருக்கும்.. ஆனா அவங்களுக்கு ரெண்டு பக்கமுமே அடைப்பு இருக்கு..”

“ஓஹ்.. இதுக்கு ட்ரீட்மென்ட் பண்ணலாமா..?” அவனுடைய ஒற்றைக்கரம் தன் நெற்றியை அழுத்தமாக வருடிவிட்டது.

“அதைத்தான் சொல்ல வந்தேன் தாராளமா பண்ணலாம் ஆனா அது சக்சஸ் ஆகுற வீதம் ஒவ்வொருத்தரோட உடம்ப பொருத்து மாறுபடும்.. அப்படியே அந்த அடைப்ப அறுவை சிகிச்சை மூலம் சரி பண்ணினா கூட ஒரு குழந்தையை தாங்குவதற்கான சக்தி உங்க மனைவியோட கர்ப்பப்பைக்கு கிடையாது..” என அவர் பெரிய ஒரு இடியை அவனுடைய தலையில் இறக்கி வைக்க தன்னுடைய தலையை அழுத்தமாகப் பற்றிக் கொண்டான் குருஷேத்திரன்.

தலை வெடித்து விடும் போல இருந்தது.

எதற்காக அவன் இவ்வளவு சிரமப்பட்டானோ அனைத்தும் நொறுங்கி விட்டது போலத் தோன்ற சட்டென இருக்கையில் இருந்து எழுந்து கொண்டான் அவன்.

அவன் எழுந்த வேகத்தைக் கண்டு அதிர்ந்த வைத்தியரோ “டோன்ட் வரி இப்போ எத்தனையோ குழந்தைகள் இந்த உலகத்துல இருக்காங்க தத்தெடுத்து கூட வளர்க்கலாமே..!” என்றவரை தீயாய் பார்வையில் எரித்தவன், அடுத்த கணம் அந்த அறையை விட்டு வெளியே சென்று விட அவனுடைய பார்வையில் அந்த வைத்தியருக்கோ நெஞ்சம் பதைபதைத்துப் போனது.

வெளியே வந்தவனின் விழிகளோ ஏகத்துக்கும் சிவந்து போயின.

தன்னுடைய காரில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டவன் ஸ்டேரிங்கின் மீது அப்படியே தன்னுடைய தலையை கவிழ்த்திக் கொண்டான்.

அந்தக் காரை அக்கணம் அவனால் செலுத்த முடியும் என்று அவனுக்குத் தோன்றவில்லை.

நெஞ்சம் முழுவதும் ஏமாற்றத்தில் வெந்து தணிந்தது.

கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேலாக தன்னுடைய காரிலேயே இருந்து அந்த ஏமாற்றத்தை ஜீரணிக்க முயன்று தோற்றவன். அடுத்த கணம் தன்னுடைய காரை வேகமாக செலுத்த அவனுடைய கரங்களில் காரோ சீறிப் பாயத் தொடங்கியது.

நேரே தன்னுடைய வீட்டிற்கு வந்தவன் அபர்ணாவைத் தேடி தங்களுடைய அறைக்கு விரைந்தான்.

அங்கே சோபாவில் அமர்ந்திருந்து எதையோ வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவளின் முன்பு வந்து நின்றவன்,

“உன் கூட கொஞ்சம் பேசணும் அபர்ணா..” எனக் கூற அவனுடைய அபர்ணா என்று அழைப்பிலேயே அவளுடைய உள்ளம் உடைந்து நொறுங்கத் தொடங்கியது.

அவனுடைய முகத்தில் தெரிந்த கடுமையில் விக்கித்துப் போய் எழுந்து நின்றவள்,

“அபின்னு கூப்பிடலாமே..!” எனக் கூறி முடிப்பதற்குள் “வாய மூடு நான் உன் கூட முக்கியமாக கொஞ்சம் பேசணும்..” என அவன் அழுத்திக் கூற அவ்வளவுதான் மிரண்டு போனாள் அவள்.

“வா..” என ஒற்றை வார்த்தையில் அவளை அழைத்தவன் தனக்கு அருகே இருந்த சோபாவில் அவளை அமர்த்திவிட்டு தானும் அதே சோபாவில் அமர்ந்து அவளுடைய கரத்தை தன் கரங்களில் ஏந்திக் கொண்டான்.

“எ.. என்ன பேசணும்..?” எனத் திணறியவாறு கேட்டாள் அவள்.

அவளுடைய உள் மனதிற்கு எதுவோ சரியில்லை என்று புரிந்தது.

“உனக்கு என்ன வேணுமோ அதைக் கேளு.. நீ என்ன கேட்டாலும் தர்றேன்..” என்றான் அவன்.

அவளோ அவன் கேட்பதற்கு அர்த்தம் புரியாமல் ஒரு கணம் அவனை விழித்துப் பார்த்தாள்.

“புரியல..” என்றாள்.

“உனக்கு இப்போ என்ன வேணுமோ அதை நீ கேளு.. நீ என்ன கேட்டாலும் நான் தர்றேன்..” என மீண்டும் அவன் கூறியதைக் கூற மென் மனம் படைத்த மங்கையோ “சாக்லேட் வாங்கிக் கொடுக்குறீங்களா..?” எனக் கேட்க ஒரு கணம் திணறிப் போனான் அவன்.

தன்னுடைய குரலை செருமிக் கொண்டு அவளுடைய கரத்தை அழுத்திப் பிடித்தவன்,

“உன்ன நான் டிவோர்ஸ் பண்ணலாம்னு இருக்கேன்… அதுக்கு பதிலா உனக்கு என்ன வேணும்னு சொல்லு.. உனக்கு என்ன வேணுமோ அதை நான் கொடுக்கிறேன்… அதை எடுத்துக்கிட்டு எனக்கு நீ டிவோர்ஸ்க்கு சம்மதிக்கணும்..” எனக் கூற அவளுக்கோ அவனுடைய வார்த்தைகளில் உடலும் உள்ளமும் தீப்பற்றி எரிவதைப் போல இருந்தது.