51. நெருப்பாய் நின் நெருக்கம் 🔥

நெருக்கம் – 51

அவனுடைய பார்வையில் படபடத்துப் போனாள் அபர்ணா.

அவனுக்குள்ளும் பெயர் சொல்ல முடியாத ஆயிரம் உணர்வுகள் பொங்க ஆரம்பிக்க தடுமாறித்தான் போனான் குருஷேத்திரன்.

மலைகளும் மரங்களும் நிறைந்த கண்டிப் பிரதேசத்தின் குளிர்கால நிலை அவனுடைய மோகத்தை இன்னும் அதிகரிக்கச் செய்தது.

அவளை அள்ளி அணைத்து ஆராதித்து முத்த மழை பொழிய அவனுள்ளம் அதீத ஏக்கம் கொண்டது.

அவளுடைய மென்மையான வெண் தேகம் அள்ளித் தரும் சுகத்தை முழுமையாக நுகர்ந்திருக்கிறான் அல்லவா..?

ஆசை அடங்க மறுத்தது.

பெருமூச்சொன்றை உஷ்ணமாக வெளியேற்றினான் அவன்.

நேரம் செல்லச் செல்ல குளிர் இன்னும் கூடிக் கொண்டே போக,

தான் இங்கே நின்றால் அவள் ஒருபோதும் குளிக்கப் போவதில்லை என்பதை உணர்ந்து கொண்டவன்,

“அபி சீக்கிரமா குளிச்சிட்டு உள்ளே போ… நேரம் போகப் போக குளிர் கூடிக்கிட்டே இருக்கு…” எனக் கூறிவிட்டு அவன் விலகிச் சென்று விட அதன் பின்னர் தான் நிம்மதியாக மூச்சை இழுத்து விட்டவள் அவன் இறைத்து வைத்திருந்த நீரில் குளித்து முடித்தாள்.

குளித்து முடித்து வீட்டிற்குள் செல்லலாம் என எண்ணி எழுந்தவளுக்கு மீண்டும் குரு தன்னைப் பார்த்து விடுவானோ என்ற கேள்வி உள்ளுக்குள் எழுந்தது.

தன்னைக் கீழே குனிந்து பார்த்தவள் ஈர ஆடை உடலோடு ஒட்டி அப்பட்டமாக அவளுடைய உடல் அங்கங்களை வெளிச்சம் போட்டுக்காட்ட சற்றே சங்கடம் கொண்டவளாகத் தயங்கி நின்றவள் ஊசியாய் குத்தும் குளிரைத் தாங்க முடியாது வேகமாக வீட்டை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினாள்.

‘கடவளே அவர் என்னைப் பார்த்துடக் கூடாது…’ என வேண்டிக் கொண்டவாறே சென்றவள்,

இம்முறை இந்தப் பக்கம் பார்க்காமல் அவன் மறுபக்கம் பார்த்தவாறு நிற்பதைக் கண்டு நிம்மதி அடைந்தவாறு வீட்டுக்குள் சென்று கதவைப் பூட்டிவிட்டு வேகமாக ஆடையை மாற்றினாள்.

இன்னும் அவளுக்கு படபடப்பு குறைவதாகவே இல்லை.

மெல்லிய சீத்ரு சட்டை ஒன்றையே அணிந்திருந்தாள் அவள்.

அணிவதற்கு அவளிடம் பெரிதாக ஆடைகளே இல்லை.

ஆசைகளைத் துறந்து விட்டு தேவையை மாத்திரமே பிரதானமாக்கிக் கொண்டாள் அபர்ணா.

கூந்தலைத் துடைத்துவிட்டு ஈர ஆடையை எடுத்துக்கொண்டு மீண்டும் வெளியே வந்தவள் கிணற்றடியில் தன்னுடைய ஆடைகளைக் கசக்கிப் பிழிந்து கொண்டிருந்த குருவைக் கண்டு அதிர்ந்துதான் போனாள்.

வேகமாக அவனை நெருங்கி,

“ஐயோ என்ன பண்றீங்க..? அதெல்லாம் என்னோட அழுக்கு ட்ரஸ்…” எனப் பதற்றத்தோடு கூற,

“தெரியும்டி..” என்றான் அவன் நிதானமாக.

“ப்ச்… நானே வாஷ் பண்ணிடுவேன் முதல்ல இந்தப் பக்கம் வாங்க…” என இவள் அழுத்திக் கூற மெல்ல எழுந்து வந்து அவளுடைய கரத்தில் இருந்த ஈரப் பாவாடையையும் வாங்கிக் கொண்டவன் சற்றும் சங்கடம் இன்றி அவளுடைய ஆடைகளைக் கழுவத் தொடங்கிவிட இவளுக்குத்தான் உள்ளம் குறுகுறுக்கத் தொடங்கியது.

“ப்ளீஸ் வேணாம் குரு…” தவிப்பாய் கூறினாள் அவள்.

“நீ குளிர்ல நிக்காத அபி.. உள்ளே போ…” என்றவனின் வெண் கரங்கள் சிவந்திருப்பதைக் கண்டு தவித்தவள்,

“இப்போ இதெல்லாம் எதுக்காக பண்றீங்க..? சிம்பதி கிரியேட் பண்ணப் பாக்குறீங்களா..?” என சீறினாள்.

“யார்கிட்டயும் சிம்பதி கிரியேட் பண்ணி வாழணும்னு எனக்கு எந்த அவசியமும் இல்ல… ஜஸ்ட் உனக்கு ஹெல்ப் பண்ணணும்னு தோணுச்சு அதனாலதான் பண்றேன்… மத்தபடி வேற ஒன்னும் இல்ல…” என்றவன் அவளுடைய ஆடைகளை நீரில் நன்றாக அலசி விட்டுப் பிழிந்து எடுத்தவன்,

“இத எங்கே காயப் போடணும்..?” எனக் கேட்க, அவளுக்கோ சங்கடமாக இருந்தது.

“ப்ச்… அத என்கிட்ட கொடுங்க…” என்றவள் வலுக்கட்டாயமாக அவனுடைய கரத்திலிருந்து தன்னுடைய ஆடைகள் இருந்த பக்கெட்டை வாங்கிக் கொண்டாள்.

“இதெல்லாம் வேண்டாத வேலை….” என முணுமுணுத்தவாறு சற்றே தள்ளி இருந்த கொடியில் அவற்றைக் காயப் போடத் தொடங்கினாள் அபர்ணா.

தன்னுடைய உள்ளாடைகள் தொடக்கம் அனைத்தையும் அவன் கழுவிக் கொடுத்திருக்கிறான் என்பதை உணர்ந்தவளுக்கு மேலும் மேலும் சங்கடம் அதிகரித்தது.

உடல் முழுவதும் கூசுவது போல இருக்க சீக்கிரமாக ஆடைகளைக் காயப் போட்டு விட்டு திரும்பியவள் தன் பின்னே மிக நெருக்கமாக நின்றவனைக் கண்டு அதிர்ந்தாள்.

“எ… என்ன..?”

அவனோ வாய் திறந்து பேசவே இல்லை.

அவனுடைய கரமோ மெல்ல அவளை நோக்கி நீள, சட்டென பின்னால் நகர்ந்தாள் அவள்.

“ஐ நீட் டு டாக் வித் மை பேபி..” எனக் கெஞ்சலாய் கூறியவன் அவள் முன்னால் மண்டியிட்டு அமர்ந்து அவளுடைய நிறைமாத வயிற்றை இரு கைகளாலும் பிடித்துக் கொள்ள, அவளுக்கோ உடல் சிலிர்த்தது.

இருந்தும்,

“நோ… திஸ் இஸ் நாட் யோர் பேபி… லீவ் மீ அஸ்..” என்றவாறு அவள் விலக சட்டென அவளுடைய கரத்தைப் பிடித்து தடுத்தவன்,

“ஸ்டே ஹியர்..” என்றிருக்க, பொறுமை இழந்து நின்றாள் அபர்ணா.

அவனோ அவளுடைய வயிற்றைத் தடவி,

“பேபிஇஇ…” என உணர்வு மிகுந்த குரலில் தன் குழந்தையை அழைத்தான்.

“அ… அபிம்மா.. நம்ம குழந்தை எப்போ உதைக்கும்..? அஞ்சாம் மாசத்துக்குப் பிறகு குழந்தை அசையும்னு சொல்லுவாங்களே.. சிலர் குழந்தையோட அப்பா கூப்பிட்டாலே உதைக்கும்னுலாம் சொல்லுவாங்க… ஏன் என்னோட பேபி மட்டும் எந்த ரியாக்ட்டும் பண்ணாம இருக்கு…? இன்னைக்கு மதியம் நான் ஹக் பண்ணித் தூங்கும்போது கூட குழந்தையோட அசைவு தெரியவே இல்லை..” என அவன் ஏக்கத்தோடு கேட்க,

“நான் பேசினா குழந்தை உதைக்கும்..” என்றாள் அவள்.

அவனோ ஏன் எனப் புரியாது அவளைப் பார்க்க,

“இதுவரைக்கும் குழந்தைகிட்ட நீங்க பேசினதே கிடையாது… இப்போ வந்து நின்னு பேபின்னு சொன்னதும் குழந்தை உதைச்சிடுமா..? என்னோட பட்டுப் பையன் தெரியாதவங்களோட அழைப்புக்கு எல்லாம் ரியாக்ட் பண்ண மாட்டான்..” என அவள் கூறியதும் அவனுடைய முகமோ தொங்கிப் போனது.

ஆனால் அடுத்த கணமே ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்ப் எரிந்தது போல சடாரென நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்துச் சிரித்தவன்,

“என்ன சொன்ன..? பட்டுப் பையனா..? அப்போ… அப்போ ஆம்பளப் பிள்ளையாடி..?” என அவன் ஆசையாய் கேட்க முகம் இறுகி பதில் கூறாது நின்றாள் அவள்.

அவனுக்கோ அதைப் பற்றி எல்லாம் கவலையே இல்லை.

வேகமாக அவளுடைய மேடிட்ட வயிறு நோக்கி நெருங்கியவன் அழுத்தமாக அவளுடைய வயிற்றில் தன் இதழ்களைப் புதைத்தான்.

“ஐ லவ் யு கண்ணா.. அப்பா வந்துட்டேன்.. இனி உன்னையும் அம்மாவையும் விட்டு எங்கேயுமே போக மாட்டேன்…” என அவன் கூற இவளுக்குப் பகீர் என்றானது.

தன்னை அணைத்திருந்தவனின் இரும்புக் கரங்களை வேகமாக விலக்கி விட்டு மீண்டும் தன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தவள் தன்னுடைய கதவைப் பூட்டிக் கொண்டாள்.

“இரவு முழுக்க இந்தக் குளிர்ல வெளியவே கிடந்தா நாளைக்கு தானாவே வீட்டுக்குப் போயிடுவாரு…” என எண்ணியவளுக்கு தூக்கம் வர மறுத்தது.

பசிப்பதைப் போல இருக்க பெரு மூச்சோடு மீண்டும் சோற்றையும் தேங்காய்ச் சம்பளையும் தன்னுடைய தட்டில் எடுத்து வைத்தவளுக்கு அன்னையின் கரத்தால் ஆசை தீர பிடித்த உணவை எல்லாம் சமைத்துத் தரும்படி கேட்டு உண்ண வேண்டும் போலத்தான் இருந்தது.

ஆனால் ஆசைகளைத் துறப்பது ஒன்றும் அவளுக்கு இப்போது புதிதல்லவே.

வயிற்றுப் பசிக்கு உண்டால் மட்டும் போதும் என எண்ணிக் கொண்டவள் இரண்டு வாய் கவளத்தை எடுத்துத் தன் வாயில் வைத்து உண்ணத் தொடங்க அவளுடைய வீட்டுக் கதவு படபடவெனத் தட்டப்பட்டது.

வந்துவிட்டான்..!!

இவனோடு பெருந் தொல்லை என சலித்துக் கொண்டவள் மெல்ல எழுந்து சென்று கதவைத் திறந்து வெளியே நின்றவனை முறைத்துப் பார்க்க,

“உனக்கு சாப்பாடு வாங்கிட்டு வந்தேன்டி…” எனக் கூறியவன் அவளுடைய கரத்தில் இருந்த உணவுத் தட்டைப் பார்த்தான்.

மதியம் உண்ட அதே உணவு.

“இல்ல தேங்க்ஸ்.. எனக்கு சாப்பாடு இருக்கு… நீங்க சாப்பிடுங்க..” என்றவள் கதவை மீண்டும் பூட்ட முயன்ற கணம்,

அவள் கரத்தில் இருந்த உணவுத் தட்டைப் பறிக்காத குறையாக தான் வாங்கிக் கொண்டவன்,

“ஒரு பத்து நிமிஷம் வீட்டுக்குள்ள இருந்து சாப்பிட்டுட்டு போயிடுறேனே…” எனக் கூறியவாறு அவள் உண்ட உணவை தான் அள்ளி உண்ணத் தொடங்க,

என்ன மனிதன் இவன் என்ற எண்ணமே அவளுக்குள் எழுந்தது.

“ஐயோ அத எதுக்கு நீங்க சாப்பிடுறீங்க..? தட்டை என்கிட்ட கொடுங்க… நீங்க வாங்கிட்டு வந்தத நீங்களே சாப்பிடுங்க.. இது எனக்கு வேண்டாம்…” என்றவள் தட்டை வாங்க முயற்சிக்க அதற்குள் அவனோ பாதி உணவை உண்டு முடிக்கத் தொடங்கி இருந்தான்.

திகைத்துப் போய் நின்றாள் அவள்.

“எனக்கு இப்போல்லாம் கடை சாப்பாடு செட் ஆகாது… அதனால நீ பண்ணதையே சாப்பிடுறேன்டி.. நீ இதையே சாப்பிடு…” என்றவனுக்கு நிஜமாகவே தன் தேவதையின் கரத்தால் செய்த சோறும் தேங்காய்ச் சம்பளும் அமிர்தம் போலத்தான் இருந்தது.

இவளுக்கும் அவன் வாங்கிக் கொடுத்ததை விசிறி எறியத்தான் மனம் வந்தது.

ஆனால் உணவுக்காக கடந்த சில மாதங்களில் அவள் எத்தனை கஷ்டப்பட்டு இருக்கிறாள் என்ற நினைவு வந்து போக இறுகிய மனதோடு அந்தப் பார்சலைத் திறந்து பார்த்தவளுக்கு விழிகள் கலங்கியது.

அவளுக்குப் பிடித்த பிரியாணியும் சமோசாவுடன் சில சாஸ் பக்கெட்டுகளும் இருப்பதைக் கண்டவள் பழைய நினைவில் கண் கலங்கினாள்.

அவளைப் பாராதது போல பார்த்தவனுக்கும் விழிகள் கலங்கத்தான் செய்தன.

அக்கணம் அவன் மீது இருந்த கோபத்தை எல்லாம் மறந்துவிட்டு பழைய அபர்ணாவாக மாறியவள் வேகமாக அந்தப் பிரியாணியை ரசித்து உண்ணத் தொடங்க இவனுக்கோ விழிகளில் இருந்து ஒரு துளி கண்ணீர் கன்னத்தில் வழிந்து அவன் பிடித்திருந்த உணவுத் தட்டில் விழுந்தது.

“என் கண்ணம்மா..” என நெஞ்சம் விம்மியது.

அவளோ அவன் இருப்பதையே மறந்து பிரியாணியை உண்டு முடித்தவள் சாஸை ஊற்றி சமோசாவையும் உண்ட பின்னரே சுயம் வந்து அவனைப் பார்த்தாள்.

அவன் தன்னையே இமைக்காது பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டதும் சங்கடமாகிப் போக சட்டென எழ முயன்றவள் தடுமாற,

“ஏய் பார்த்து டி…” என்றான் அவன்.

“இதுக்கு எவ்வளவு செலவாச்சுன்னு சொல்லுங்க… நான் கொடுத்துடுறேன்…” எனக் கைகளைக் கழுவியவாறு சமையல் அறைக்குள் இருந்து கூறியவளின் வார்த்தைகள் அவனுக்கு முகத்தை இறுகச் செய்தன.

“ஒரு மண்ணும் நீ கொடுக்க வேண்டாம்…” என்றவன் வயிறு நிறைய சாப்பிட்டு விட்டுத் தட்டை கழுவி அவளிடம் கொடுத்துவிட்டு அவளைப் பார்க்க,

“தயவு செஞ்சு இங்கிருந்து போயிடுங்க குரு..” என்றாள் அவள்.

“உன்னோட வீட்லதானே இருக்கக் கூடாது… இந்த கண்டிய விட்டு நான் போகணும்னு எந்த அவசியமும் இல்லையே..” என்றவன் அவளுடைய வீட்டை விட்டு வெளியே சென்று விட இவளுக்கோ பெருமூச்சு மீண்டும் தோன்றியது.

கதவைப் பூட்டுவதற்காகச் சென்றவள் வெளியே இருந்த உயர்ந்த மரத்தின் கீழ் அவன் சாய்ந்து அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டதும் ஏன் இந்த அவஸ்தை எனத் தடுமாறிப் போனாள்.

🔥💜🔥