” ஹே… சாரி ராது… மறந்துட்டேன்.” என்ற அனு அமைதியாகிவிட.
” அதுக்கு ஏன் டல்லா இருக்க… விடு அனு… இத்தனை வருஷத்துல நானே மறக்க ஆரம்பிச்சுட்டேன். காலம் எல்லாவற்றையும் ஆற்றும் மருந்து என்பது உண்மை தான்.
அக்காவுக்காக ஜஸ்ட் ஃபைவ் மினிட்ஸ் அங்க உட்கார்ந்துட்டு வந்தா, கொஞ்சம் மனசு ரிலாக்ஸா இருக்கும் வேணும்னா நீயும் வாயேன். கடவுள் கிட்ட நல்லா வேண்டிக்க… கடவுளே! என்கிட்ட வர பேஷண்டெல்லாம் நீதான் காப்பாத்தணும்.” என்று ராதிகா சொல்லி முடிக்கலை.
அனு அவளை துரத்த ஆரம்பித்தாள். ” ஏய் ராது… உன்னை சும்மா விட மாட்டேன்.” என…
” வேண்டாம் அனு… இந்த புடவையை கட்டிட்டு என்னால ஓட முடியலை.”
” அதெல்லாம் முடியாது. உன்னை சும்மா விட மாட்டேன்.” என்று அனு துரத்தினாள்.
அந்த சின்ன அறையில் ஒரு வழியாக ராதிகாவை பிடித்தவள், அவளோடு சேர்ந்து கட்டிலில் விழுந்தாள்.
” ஏய் அனு இன்னமும் என்னைப் பிடித்துக் கொண்டு கீழே விழுவதை விடவே இல்லையா?” என்று சொல்ல…
இப்பொழுது அனு, ” ஹேய் ராது … அதைப் பத்தி மட்டும் பேசாத.” என்று தடுக்க…
” ஏன் பேச கூடாதா? நான் அப்படித்தான் பேசுவேன். எப்ப வேணுமுன்னாலும் பேசுவேன்.” என்று சிரித்துக்கொண்டே ராகம் பாடினாள் ராதிகா.
” சிரிக்காதே ராது.” என்று அனு கெஞ்சும் குரலில் கூறினாள்.
” ஹா… ஹா… ஆனாலும் உனக்கு இவ்வளவு கான்பிடன்ஸ் இருக்கக் கூடாது அனு.” என்றுக் கூறிய ராதிகா, மீண்டும், மீண்டும் பொங்கி சிரித்தாள்.
அவளைப் பார்த்து முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள் அனு.
” அந்த நாள் ஞாபகம் நெஞ்சிலே வந்ததே வந்ததே தோழியே!” என்று ராதிகா பாட.
” உனக்கு கிண்டலா இருக்கா ராது. நான் பாவமில்லையா.” என்று வினவிய அனுவும், ” இல்லையே.” என்ற ராதிகாவும் அன்றைய நிகழ்ச்சியை நினைத்துப் பார்த்தனர்.
‘ இவர்கள் பிலிப்பைன்ஸ் வந்து இரண்டு வருடம் ஆகியிருந்தது.
பி.எஸ் ( சைக்காலஜி) ஒரு வருடம் முடித்து விட்டு மெடிக்கலுக்கு வந்த புதிது.
முதல் வருடம் முழுவதும் அனாடமி… பையோ கெமிஸ்ட்ரி… பிஸியாலஜி…
இதைப் பற்றி தான் படிப்பார்கள். வாரத்திற்கு இரண்டு அனாடமி கிளாஸ்.
முதல் அனாடமி வகுப்பிற்கு செல்லும் எல்லா மாணவர்களுக்குமே சற்று படபடப்பாகத் தான் இருக்கும்.
அப்படி இருக்க, அனுவும், ராதிகாவும் அந்த புது அனுபவத்திற்கு கிளம்பினர்.
அனு, ” ராது பயப்படாதே… நான் உன் பக்கத்திலேயே இருக்கேன்.பயமா இருந்தா என் கைய புடிச்சுக்கோ…” என்று அவ்வளவு ஆறுதல் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.
பத்துப் பத்து பேர் ஒரு குரூப். ஒரு குரூப்பிற்கு ஒரு கேடவர்( இறந்த உடல்) கொடுத்துடுவாங்க.
கேடவரை க்ளீன் பண்றது, அதாவது ஹேரை ரீமுவ் பண்ணுறது, நைல் கட் பண்ணுறது, ஸ்கின்ன எடுக்கறது, அப்புறம் ஒவ்வொரு ஆர்கன்ஸையும் எடுக்கறது எல்லாமே, எக்ஸ்பீரியன்ஸ் டாக்டர்ஸ் மூலமா சொல்லிக் கொடுப்பாங்க. ஒவ்வொரு ஸ்டுடென்ட், ஒவ்வொன்று செய்யணும்.
ஒவ்வொரு மாணவர்களும் தயங்கிக் கொண்டிருக்க, ராதிகா முன் வந்து முதலில் ஆப்ரேட் பண்ணினாள். அடுத்து, அடுத்து ஒவ்வொருவராக செய்ய, திடீரென்று தான் இழுக்கப்படுவதை உணர்ந்த, ராதிகா என்னவென்று திரும்பி பார்க்க, அனன்யா பயந்து, இவளது கையை இறுகப் பற்றியிருந்தாள்.
இவ்வளவு நேரம், டாக்டர் சொல்வதை ஆர்வமாக கவனித்துக் கொண்டிருந்த ராதிகா, பயந்துக் கொண்டிருந்த அனுவை கவனிக்கவில்லை. இப்போது அனு மயங்கி விழும் போது, இவளையும் சேர்த்து இழுத்துக் கொண்டு விழுந்தாள். அதற்குப் பிறகு அவளுக்கு முதலுதவி செய்தனர்.’ அதைத் தான் இப்போது சொல்லி ராதிகா கிண்டல் செய்துக் கொண்டிருந்தாள்.
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்தார்கள்.
” சரி… சரி… விடுடி… வீராங்கனையின் வாழ்க்கையில் இதெல்லாம் சகஜம்.” என்றாள் அனு.
” யாருடி வீராங்கனை?” என்ற ராதிகா, அவளை கேலியாக பார்க்க.
” ஐயோ! ராது… என்னால முடியல… விட்டுடு….”
” என்னது முடி இல்லையா? இதோ இவ்வளவு இருக்கே…” என்று அவள் தோள்பட்டை வரை இருந்த முடியை காண்பித்து கேலி செய்ய…
” ராது… என்னோட சேர்ந்து நீயும் கெட்டு போயிட்ட… டூ பேட். நான் உனக்கு குரு. கொஞ்சமாவது மரியாதைக் கொடுடி.” என அழா குறையாகக் அனு கூற…
” சரி பொழைச்சு போ. “என்றாள் ராதிகா.
அவளை பொய்யாக முறைத்துக் கொண்டே குளியலறைக்குள் நுழைந்தாள் அனு.
” ஏய் அனு சீக்கிரமா வா. அப்போ தான் குருத்துவார்க்கு போயிட்டு, காலேஜுக்கு போக சரியா இருக்கும்.” என்று ராதிகா குரல் கொடுக்க…
” சரி.” என்ற அனுவும் ஐந்து நிமிடங்களில் ரெடியாகி விட… இருவருமாக கிளம்பிச் சென்றனர்
அவர்கள் இருக்கும் இடத்திலிருந்து சற்று அவுட்டோரில் இருந்தது. குருத்துவார்.
இங்கே இந்தியாவில் இருப்பது போல கோவில் இருக்காது. கோபுரம் அமைப்பு இல்லாமல், வீடு போலவே இருக்கும். அங்கு போய் சாமி கும்பிட்டு விட்டு, சற்று நேரம் அமைதியாக அமர்ந்திருந்து விட்டு வருவார்கள்.
அதேபோல் இன்றும் அவர்கள் இருவரும் சென்று விட்டு, காலேஜிற்கு திரும்பியிருந்தனர். இப்போது ராதிகாவின் மனம் இலகுவாக இருந்தது.
இன்று முதல் ஹாஸ்பிடலுக்கு சென்று ரியல் பேஷண்டை நேரடியாக பார்க்க போகிறார்கள்.
ஒவ்வொரு பேஷண்டையும் பார்த்து அவர்களுக்கு என்ன பிராப்ளம் என்று டையக்னஸ் செய்து, அதற்கு சரியான மருந்தை கூறி அவர்களை க்யூர் செய்து, அவர்களால் தான் சரியானது என்று பேஷண்ட் கூறும் போது இத்தனை வருஷமாக அவர்கள் படிப்பதற்காக பட்ட கஷ்டங்கள், துன்பங்கள் எல்லாம் மாயமாக மறைந்து, ஒரு பெரும் நிம்மதி கிடைக்கும். அதை ராதிகாவும், அனுவும் அனுபவ பூர்வமாக உணர்ந்திருந்தனர்.
அப்படியே அவர்கள் மருத்துவப் படிப்பில் ஒவ்வொன்றையும் கத்துக்கொண்டு, இந்தியாவை நோக்கிச் செல்லும் நாளும் வந்தது.
வழக்கம் போல விஸ்வரூபன், அனுவை அழைத்துச் செல்வதற்காக வந்திருந்தான்.
வந்தவன், இந்தியா செல்வதற்கு எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்து முடித்து விட்டு, ஒரு நாள் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு செல்லலாம் என்று கூறியவன், ராதிகாவையும் அவர்களுடன் வருமாறு அழைத்தான்.
ராதிகாவும் ஒரு முடிவுடன் இருந்ததால், அவன் கூறியதற்கு சரி என்று தலையாட்டினாள்.
‘ இந்தியாவிற்கு சென்று விட்டால், மீண்டும் அவனிடம் பேசுவதற்கு வாய்ப்பு கிடைக்குமோ, இல்லையோ இந்த சான்ஸை பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.’ என்று நினைத்தாள்.
விஸ்வரூபனோ, பக்காவாக ப்ளான் செய்திருந்தான்.
இன்று..
ராதிகா சென்னையில் வந்து மேற்படிப்பு படிக்க தொடங்கி கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் நிறைவை நோக்கி சென்றது.
இந்த ஒரு வருட காலத்தில், ஆதியுடனான நட்பு இறுகியது.
காலேஜில் கலாட்டாவும் துள்ளலுடன் இருந்தாள் ராதிகா. அவளது சேட்டையை டாக்டர் கிருஷ்ணனால் சமாளிக்க முடியவில்லை.
எந்த அளவுக்கு அவள் விளையாட்டுப் பிள்ளையாக இருக்கிறாளோ, அதே அளவுக்கு பொறுப்பாக மருத்துவமனையில் இருப்பாள். கிருஷ்ணனுக்கு வலது கையாக இருந்தாள்.
ஹாஸ்பிடலில் உள்ள எல்லா டாக்டர்ஸ் அண்ட் வொர்க்கர்ஸெல்லாம் பயந்து, மரியாதையுடன் பார்க்கும் கிருஷ்ணனை, ஈஸியா அப்ரோச் செய்வாள் ராதிகா.
அதைப் பார்த்து எல்லோரும் வியந்து தான் போவார்கள்.
கிருஷ்ணனும் ராதிகாவிற்கு நிறைய சலுகைகள் கொடுத்து இருக்கிறார். அது அவளுக்கு தெரியவில்லை, மற்றவர்களுக்கு நன்கு புலப்பட்டது
ராதிகா மேல் உள்ள அன்பு எப்படிப்பட்டது என்பது அவருக்கு மட்டும் தான் தெரியும். அவருக்குள்ளே சில ரகசியங்கள் இருக்கிறது.
அவருக்கு ராதிகாவிடம் ஒரே ஒரு குறை தான்.
ஆதவனுடன் ராதிகா பேசுவது தான். அதை அவரால் தடுக்க முடியவில்லை.
ஏற்கனவே தனக்கு பிடிக்கவில்லை என்பது ராதிகாவிற்கு தெரியும், இருந்தாலும் அவள் பேசுவதை நிறுத்தவில்லை.
அதனால் அவர் அவரோட எல்லைக்குள்ளே நின்றுக் கொண்டார். அவளிடம், ஆதவனிடம் பேச வேண்டாம் என்று தடுக்க, தடுக்க அவளுக்கு மீறிக்கொண்டு செய்யத் தோன்றும். அதனால் அவர் விட்டுப் பிடிப்போம் என்று நினைத்தார்.
ஆனால் இது எல்லாவற்றிற்கும் அப்பாற்பட்ட அன்பு என்பது அவருக்கு தெரியவில்லை.
அடுத்த வாரம் அவரது செல்ல பேத்திக்கு பிறந்தநாள். தனது மருமகள் இறந்த நிலையில் சிம்பிளாக செய்வோம் என்று நினைத்தால், அவரது மனைவியும் தங்கையும் ஒத்துக் கொள்ளவில்லை.
சரி தான் அவர்களுடைய ஆசையை பூர்த்தி செய்ய, பிறந்தநாளை கிராண்டாக செய்ய முடிவெடுத்து விட்டார்.
சென்னையில் அவர்களது மருத்துவமனையில் உள்ள டாக்டர்கள் அனைவரையும் அழைத்து பெரிதாக ஹோட்டலில் பார்ட்டி அரேஞ்ச் செய்து இருந்தார். அது ஈவினிங் பார்ட்டி.
முக்கியமானவர்களை வீட்டிற்கு அழைத்து மதிய விருந்திற்கு ஏற்பாடு செய்து இருந்தார்.
ராதிகா இன்னும் அவர்கள் குடும்பத்தில் உள்ளவர்களை பார்க்கவில்லை.இந்த சந்தர்ப்பத்தில் அவளை எல்லோருக்கும் அறிமுகப்படுத்த, ஒரு எண்ணம்.
என்னதான் நடக்கிறது என்று பார்க்கலாம் என்று கிருஷ்ணன் நினைத்திருக்க.
விதியானது அவளை, அந்த வீட்டு மருமகளா தான் அந்த வீட்டிற்குள் அடியெடுத்து வைக்க வேண்டும் என்று இருந்திருக்கிறது. இதையெல்லாம் அறிந்திராத கிருஷ்ணன், அன்று மாலை மருத்துவமனைக்கு வந்தவர் தனது அறைக்கு சென்றார்.
அவர் வந்த தகவல் எப்படித்தான் தெரியுமோ அடுத்த நொடியே அவர் முன் வந்து நின்றாள் ராதிகா.
அதை பார்த்த கிருஷ்ணன் முகம் மலர, புன்னகைத்தவர், ” வந்துட்டியா ராதிகா. உட்கார்.” என்று கூற…
” சார் இன்னைக்கு ஏதும் ஆஃப்ரேஷன் இல்லையே?” என்று வினவ.
” யா டாக்டர்… ஹாஸ்பிடலில் உள்ள எல்லோரையும் கூப்பிட்டாச்சு. பட் எனக்கு மட்டும் இன்னும் அழைப்பு இல்லையே டாக்டர்… நான் யாரோ தானா…” என்றுக் கூறி புன்னகைக்க.
” யூவார் மை ஸ்பெஷல் கெஸ்ட். சோ உனக்கு ஸ்பெஷல் அழைப்பு.” என்ற கிருஷ்ணன், அவளுக்கான இன்விடேஷேனை நீட்டியபடியே, ” ராதிகா… இந்த இன்விடேஷன் ஈவினிங் பார்ட்டிக்கானது. கிண்டியில் உள்ள ஹோட்டல் பார்க் ஹையட்.
” டாக்டர்… நெக்ஸ்ட் ஃப்ரைடேயிலிருந்து, த்ரீ டேஸ்க்கு லீவ் அப்ளை பண்ணியிருக்கேன் சார்.” என்று மெல்லிய குரலில் கூற.
ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்த கிருஷ்ணன்,” ஏன் ராதிகா அவசியம் போகணுமா? லீவை கேன்சல் பண்ணலாமே.”
ராதிகாவோ வார்த்தைகள் தடுமாற, “டாக்டர்… எங்க அக்காவோட பிறந்தநாள். அன்னைக்கு பெரிய கோவிலுக்கு போவேன். அது மட்டும் இல்லாமல் அன்னதானத்துக்கு சொல்லியிருக்கோம். என்னால அதை மாற்ற முடியாது டாக்டர். ஏன்னா எங்க அக்கா இப்போ உயிரோட இல்லை. அவளோட நினைவுகள் அந்த கோவிலில் தான் இருக்கு. அதான் டாக்டர் என்னால வர முடியாது.” என்று தயங்கித் தயங்கி கூறினாள்.
” இட்ஸ் ஓகே ராதிகா. நோ ப்ராப்ளம் அம்முகுட்டியே பாக்கணும்னு ரொம்ப நாளாக சொல்லிட்டுருந்தியேனு நினைச்சேன். இட்ஸ் ஓகே மா. இன்னொரு நாள் உன்னை நான் வீட்டுக்கு இன்வைட் பண்றேன். அப்போ நீ வா… ” என்று அவளை சமாதானம் செய்தார் கிருஷ்ணன். இருந்தாலும் அவருக்கும் சற்று ஏமாற்றம்தான். அதை அவளுக்காக மறைத்துக் கொண்டார்.
கிருஷ்ணன் கூறியதைக் கேட்ட ராதிகா, முகம் மலர்ந்தாள். ” அம்முக் குட்டியோட பெயர் என்ன டாக்டர்? நானும் கேட்கணும் நினைப்பேன், அப்புறம் மறந்துடுவேன்.” என்று கூறியவாறே, இன்விடேஷனைப் பிரித்து பார்த்தாள். பேபி அவந்திகாவின் ஃபர்ஸ்ட் பர்த்டே என்று இருக்க… அதில் இருந்த பெயரைப் பார்த்த ராதிகா அதிர்ந்தாள்.
