சிந்தையுள் சிதையும் தேனே

தேன் 28

மகிழ்மதித் தப்பி ஓடிய குற்றவாளி இருந்த அறையை ஒவ்வொரு அங்குலமாக, ஒவ்வொரு மூலையையும் கண்களால் ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தாள்.

எங்காவது மறைந்து கிடக்கும் சிறிய குறிப்புக் கூட அவளுக்குப் பெரிய வழிகாட்டுதலாக மாறும் என்று உள்ளம் தொடர்ந்து சொல்லிக்கொண்டே இருந்தது.

‘ஒரு துரும்பே போதும்… அதுதான் இந்தக் கேஸின் கதவைத் திறக்கும் சாவி..’ என்று அவள் மனதிற்குள் புனைந்தாள்.

அவள் விரல்கள் அங்கு இருக்கும் கோப்புக்களை ஒவ்வொன்றாகத் தொட்டு எடுத்துப் பார்த்தபோது, மார்புக்குள் உள்ள இதயம் வேகமாகத் துடிக்கத் தொடங்கியது.

‘இவ்வளவு கொடூரமாக, இவ்வளவு துணிச்சலாக, இந்தக் குற்றவாளிகள் செயல்படுகிறார்களே நம் காவல்துறை அதிகாரிகள், அப்போ அதைவிட பத்து மடங்கு துணிச்சலுடனும், விவேகத்துடனும் இருக்க வேண்டியது ரொம்ப அவசியம்..” என்று தன்னம்பிக்கையோடு நினைத்தாள்.

அவளது விடாமுயற்சியை பார்த்த ரகுவரன்,

“மகிழ்மதி, தப்பி ஓடிய குற்றவாளியை நீங்க பார்த்தீங்களா..?” என்று கேட்டார்.

மகிழ்மதி கவலை தோய்ந்த முகத்துடன்,

“இல்ல சார்… மழையில ஒழுங்கா அவனோட முகம் தெரியல ஆனா… அந்த ஆளோட கையில ஏதோ வித்தியாசமா இருந்தது என்னன்னு மட்டும் ஞாபகம் வரல…” என்றாள்.

“பரவாயில்லை இவங்க எவ்வளவு பிளான் பண்ணினாலும், இனி நம்மகிட்ட இருந்து தப்ப முடியாது அதோட இன்னொரு பொண்ணு இனிமே காணாம போகக் கூடாது.. நீங்க ரூம்ல இன்னும் சர்ச் பண்ணுங்க ஏதாவது முக்கிய தடைகள் சிக்குதான்னு பார்ப்போம்….,” என்றவரது கண்கள் சுவற்றின் அருகில் உள்ள தரையில் எரிந்த சாம்பல் சுவட்டில் நிலைத்து நின்றது.

“அவங்க ஆதாரங்களை அழிக்கனும் என்று தான் நினைச்சி பெட்ரோல் ஊத்தி எரிக்க ட்ரை பண்ணியிருக்காங்க அதுக்குள்ள நாம வந்துட்டோம் இல்லன்னா…” என்று ரகுவரன் கூற,

“சார், இந்த பைல்ல இருக்க பெண்களைத்தான் அடுத்ததா டார்கெட் பண்ணி இருக்காங்க சம் டைம் அந்த பிளான் சேஞ்ச் ஆகலாம் ஆனால் அவங்க எதையும் ஈஸியா விட்டுவிட மாட்டாங்க ஒவ்வொரு பெண்ணும் இப்போ அபாயத்தில இருக்காங்க அந்த பைலில் இருக்கிற ஒவ்வொரு பொண்ணுங்களையும் சீரியஸா வாட்ச் பண்ண சொல்லி ஒவ்வொருத்தர நியமிங்க நாம தாமதிக்காமல் உடனே இதைச் செய்தாகணும்..” என்றாள்.

ரகுவரன் அவளது உறுதியைக் கண்டு மனதிற்குள் பாராட்டியபடி,

“சரி, இதைப் பற்றிக் கமிஷ்னருடன் பேசுறேன்,” என்று கூறி அவ்விடத்தை விட்டுச் சென்றார்.

அவள் தனியாக நின்று, மீண்டும் அறையைச் சுழற்றிப் பார்த்தாள். திடீரென்று மூலையில் இருந்த பழைய குப்பைத் தொட்டி அவளது பார்வைக்குள் சிக்கியது.

‘எப்போதுமே நல்ல விஷயங்களைவிடக் கெட்ட விஷயங்கள்தான் குப்பைத் தொட்டிகளில் இருக்கும்..’ என்று மனதில் நினைத்தவள், குப்பைத் தொட்டியைக் கவிழ்த்துக் கீழே கொட்டினாள்.

பழைய காகிதங்கள், சிதைந்த புகைப்படங்களின் துண்டுகள் அவற்றின் நடுவே ஒரு சிறிய கார்ட் கிடைத்தது. அதை எடுத்துப் பார்த்தவுடன் அவளது நெற்றியில் வியர்வைத் துளிகள் தெரிந்தன.

V.M. Traders – பிரபல மருந்து தயாரிக்கும் நிறுவனம் என்று அச்சிடப்பட்டிருந்தது.

‘மருந்து தயாரிக்கும் கம்பெனிக்கும் இந்த கடத்தல் கும்பலுக்கும் என்ன கனெக்சன் இருக்கும்..? எப்படி அவங்களோட விசிட்டிங் கார்ட் இங்கு வந்தது..?’ என்று குழம்பினாள்.

அதை யாருக்கும் தெரியாமல் தனது பாக்கெட்டில் வைத்து ‘இந்தக் கார்டு… ஒரு நாளைக்கு பெரிய சாவியாக மாறும்..’ என்று மனதில் எண்ணிக் கொண்டவள், அங்கிருந்து அமைதியாக வெளியேறினாள்.

அன்றைய நாள் விசாரணைகள், பத்திரிகையாளர்களுக்கு விளக்கம், கமிஷ்னரிடம் ரிப்போர்ட் சமர்ப்பித்தல் என்று எல்லாமே ஒரே ஓட்டமாகக் கடந்து போயின.

இரவு, வீட்டில் படுக்கையில் படுத்த போது, அவளது பார்வை அந்த விசிட்டிங் கார்டில் மட்டுமே நிலைத்து நின்றது.

அதைத் திருப்பித் திருப்பி பார்த்தவளுக்கு மனதில் ஒரு நெருடல் போன்ற உணர்வு ஏற்பட்டது.

“இது எங்கோ பார்த்த மாதிரி இருக்கு… யாரோ சொன்ன பேரு மாதிரி இருக்கு… ஆனா எங்கே? யார்? எப்போ..?” என்று கூறியவள், தலையைக் குடைந்து சிந்தித்தாள்.

அவளது மூளை முழுவதையும் கசக்கி சிந்தித்து பார்த்தவளது மனமோ அந்த பெயருடன் ஒரு பழைய நினைவைக் கொண்டுவர முயன்றது ஆனால் எதுவும் சரியாகத் தெளிவாகவில்லை.

முடிவில் சோர்வால் அவளது கண்ணிமைகள் கனத்தன. ஆனால் அந்த “V.M. Traders” என்ற வார்த்தைகள் மட்டும் அவளது மனதில் ஆழமாகப் பதிந்து விட்டன.

அது வருங்காலத்தில் ஒரு புயலை எழுப்பப்போகிறது என்பதைக் கூட மகிழ்மதி உணராமல் உறக்கத்தைத் தழுவிக் கொண்டாள்.

**********************************

காயத்ரி வீட்டு வாசலில் நின்றவாறு, கன்னத்தில் கையைத்தாங்கி ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தாள்.

முகத்தில் ஏதோ குழப்பம், மனதில் பல ஆயிரம் கேள்விகள். அவள் கண்களில் தெரிந்தது கவலையும், அன்பும் கலந்த உணர்வே.

அந்தத் தருணத்தில், வீட்டுக்குள் கருணாகரனும், கார்த்திகேயனும் ஏதோ பிசினஸ் விஷயமாக பேசிக்கொண்டே வந்தார்கள்.

ஆனால் காயத்ரியின் அசைவற்ற முகத்தைப் பார்த்தவுடன், இருவரும் சற்றே நிறுத்திக் கொண்டு, ஒருவரை ஒருவர் அர்த்தமுள்ள பார்வையால் நோக்கினர்.

‘ஏதோ பிரச்சனை இருக்கிறது…’ என்று கருணாகரனின் மனதில் தோன்றியது.

முகம் சோர்வாகத் தெரிந்தது. அந்த நிலையைக் கண்ட கருணாகரன் உடனே முன்வந்து, அவளது அருகே அமர்ந்து மெதுவாகக் கையைப் பிடித்தவன், அவளது வதனத்தை நோக்கி,

“என்ன காயத்ரி… வாசலில் இப்படி உட்கார்ந்து என்ன யோசிச்சிட்டு இருக்க? உடம்பு சரியில்லையாம்மா? போய் கொஞ்சம் ஓய்வெடு.. சாப்பிட்டியாம்மா..? டேப்லெட் போட்டியா? உன் முகம் ரொம்ப வாடிப் போய் இருக்கே ஏதாவது பிரச்சனையா?” என்ற கருணாகரனின் குரல் பாசத்தால் நிரம்பி இருந்தது.

காயத்ரி ஒரு ஆழ்ந்த சுவாசம் ஒன்றை இழுத்து விட்டவள்,

“ஒன்னுமே இல்லங்க… ஆனா இந்த நிவேதா பொண்ண நினைச்சாத்தான்… என் மனசுக்கு ரொம்ப கவலையா இருக்கு..” என்று மெதுவாகக் கூறினாள்.

அவளது வார்த்தைகளைக் கேட்ட கருணாகரன் சற்று சிரித்து விட்டு,

“காயுமா முன்ன விட இப்போ நிவேதா ரொம்பவும் முன்னேறி இருக்கா அது உனக்கு நல்லாவே விளங்குது பழைய நிவேதா மாதிரி எப்பவுமே ஊர் சுத்திக்கிட்டே இருக்கா அது நல்லதுதானே அவ கொஞ்சம் கொஞ்சமா பழைய நிவேதாவா மாறிட்டா அது உனக்கு நல்லா தெரியுது பிறகு என்ன கவலை..?” என்றான்.

கருணாகரனின் பேச்சைக் கேட்டு காயத்ரி மறுப்பாகத் தலையசைத்தவள்,

“இல்லங்க… இப்போ நிவேதாவைப் பாக்குறதே ரொம்ப அரிதா இருக்கு காலைல போனா, இரவிலே லேட்டா தான் வந்து சேர்றா எனக்கு மனசுக்கு ஏதோ மாதிரி இருக்கு நான் அவளை அப்படியே விட முடியாது இரண்டு நாளா அவளை பார்க்கவே இல்லை..” அவளது குரல் அன்பில் நடுங்கியது.

அதனை உணர்ந்த கருணாகரன் அவளது கையை இறுக்கமாகப் பற்றிப் பிடித்து,

“சரி, நீ கவலைப்படாத நாளைக்கே அவளைக் கூப்பிட்டு உன் முன்னாலேயே உனக்கு என்ன சந்தேகம் இருக்கிறதோ அதை நேர்ல கேட்போம் உன் பொண்ண நாளைக்கு உண்டு இல்லைன்னு பண்ணுறேன் சரியா கொஞ்சம் சிரிக்கலாமே..!” என்றதும்,

அந்தச் சொற்களில் இருந்த உறுதியும், அன்பும் காயத்ரியின் உள்ளத்தைத் தொட்டது.

அவள் நெஞ்சில் சுமந்திருந்த பாரம் சிறிது குறைந்தது. முகத்தில் ஒரு சின்ன புன்னகை மலர்ந்தது.

அந்தப் புன்னகையைக் கண்ட கருணாகரனும் சிரித்தான். அவளது கண்கள் நிம்மதியுடன் ஒளிர்ந்தன.

அந்த ஒளியைப் பார்த்தவன், “இதுதான் எனக்கு வேணும்… என் காயத்ரி சிரிச்சா தான் என் வீடு வீடாக இருக்கும்” என்று கூற,

அந்தப் புன்னகை மேலும் அதிகரித்தது. அவர்களது அன்பான உரையாடலை பார்த்த கார்த்திகேயனுக்கு மனதின் ஓரம் சிறு சந்தேகம் துளிர்விடத் தொடங்கியது.

இந்தச் சந்தேகம் ஒரு பேரிடியாகத் தனது மனதைத் தாக்கும் என்று அந்நேரம் பாவம் கார்த்திகேயனுக்குத் தெரியவில்லை.

தேன் 27

அசிஸ்டன்ட் கமிஷனர் ரகுவரனின் அலுவலகத்திற்கு இந்தக் கேஸ் தொடர்பான விசாரணை பற்றி அறியும் ஆவலில் புறப்பட்டாள் மகிழ்மதி.

அவரை நேரில் சந்திக்க வேண்டும் என்ற உற்சாகம் இருந்தாலும், உள்ளம் முழுக்க ஒரு பதட்டம் ஊர்ந்தது.
அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்தவுடன், அவரைப் பார்த்து சல்யூட் அடிக்க,

“வாங்க, வாங்க மகிழ்மதி… உங்களோட முதலாவது கேஸஸ்ஸ ரொம்ப சீரியஸா ஹேண்டில் பண்றீங்க போல,” என்று சற்றே கிண்டலுடன் கேட்டார் ரகுவரன்.

அவரது கிண்டலான பேச்சைக் கேட்டதும் மகிழ்மதிக்குச் சற்று கோபம் மூண்டது.

‘இருந்தும் தான் செய்த தப்பைத்தான் சுட்டிக் காட்டுகின்றார் அதைக் கூடிய சீக்கிரம் சரி செய்து விட வேண்டும்..’ என்று மனதிற்குள் எண்ணியவள்,

“சார்… ஒரு சின்ன பிரச்சினை நான் கமிஷனர்கிட்ட பேசிட்டேன்..” என்றாள்.

“ஓகே… லீவ் இட்.. உங்களுக்கு இந்தக் கேஸப் பற்றி என்ன இன்ஃபர்மேஷன் தெரியணும்..?”

“நீங்க பிடிச்சு வச்சிருக்கிற அந்த அக்யூஸ நான் கொஞ்சம் விசாரிக்கனும் சார்…?”

ரகுவரன்  உடனே எழுந்து,

“வாங்க… அவன் வாயையே திறக்க மாட்டேங்கிறான் ரொம்ப டென்ஷனா இருக்கு இப்படி போல்டா இருக்குற ஒருத்தனை நான் பார்த்ததே இல்லை..” என்று சொல்லிக்கொண்டே அவன் இருக்கும் இடத்தை  நோக்கி நடந்தவர்,

“நாங்க எவ்வளவோ டார்ச்சர் பண்ணி பாத்துட்டோம் இனி அவனுடைய உடம்புல உயிர் மட்டும்தான் இருக்கு,” என்று ரகுவரன் நடந்து வந்தபடி கூறினார்.

“தப்பு செய்தவனுக்கு இவ்வளவு தைரியமா? ரொம்ப டிஸ்டர்பிங்கா இருக்கு என்னோட வாழ்க்கையில இப்படிப்பட்ட அக்யூஸ்ட் நான் பார்த்ததே இல்லை, சரி… நீங்க விசாரிச்சுப் பாருங்க ஏதாவது முக்கியமான தகவல் கிடைச்சா நல்லது..” என்று அனுமதி அளித்தார் ரகுவரன்.

அது மிகவும் இருள் நிறைந்த அறை. அந்த அறைக்குள் கட்டப்பட்டிருந்தவன், சுமார் 45 வயது மதிக்கத்தக்கவன் போல் இருந்தான்.

முகம் முழுக்க இரத்தம் வழிந்தவாறு, பார்வையில் இன்னும் கர்வம் மிளிர, மகிழ்மதியை நேராகக் கண்களில் எரிக்கும் பார்வை பார்த்தான். அந்தப் பார்வை அவளைச் சற்றே அசைத்துப் பார்த்தது.

“அக்யூஸ்ட்டின் பெயர் என்ன சார்?”

“சேகர்,” என்றார் ரகுவரன்.

“சேகர் காணாமல் போன பொண்ணுங்கள எங்கே வைத்திருக்கிறீங்க..?” என்று மதி நேராகக் கேட்டே விட்டாள்.

“பொண்ணுங்க காணாம போனதுக்குக் காரணம் நான்தான்னு சொல்றதுக்கு உங்ககிட்ட என்ன ஆதாரம் இருக்கு மேடம்…?” என்று அவன் திமிராகப் பதிலளித்தான்.

அந்த வார்த்தை ரகுவரனை எரிச்சலடையச் செய்தது.

“பெரிய உத்தமர் மாதிரிப் பேசுற உன் ரூம்ல அவ்வளவு பெண்களின் போட்டோக்களைப் பார்த்து தான் உன்னைத் தூக்கினோம் அந்த போட்டோ எப்படி வந்தது? இதில் இருக்கிற பொண்ணுங்க எல்லாம் காணாமல் போனவர்கள்தான் அவங்க போட்டோ உன்னோட ரூம்ல ஏன் இருக்கணும் நீ யாரை ஏமாத்தப் பார்க்குற?” என்று கோபத்துடன் அவனது கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்தார்.

மின்னல் வெட்டி, இடி இடித்தது போல முகம் சிவந்தது கன்றிப் போனது. ஆனால் சேகர் எந்த வலியையும் பொருட்படுத்தாமல் சிரிப்புடன்,

“ஆமா மேடம்… நாங்க தான் கடத்தினோம் இப்ப என்ன பண்ணப் போறீங்க? கொல்லப் போறீங்களா? கொல்லுங்க… ஆனா என் வாயிலிருந்து ஒரு வார்த்தையும் வெளி வராது,” என்றான்.

“நீ சொல்லத் தேவையில்லை டாக்டர் இப்போ வந்துருவாரு ஒரு ஊசி போட்டா நீயாவே உண்மை எல்லாம் உளறிடுவ உன்னோட மூளைக்குள் இருக்கிற அவ்வளவு ரகசியமும் அந்த ஊசி மூலமா வெளி வந்துடும்  கவலைப்படாத கண்ணா டேக் கேயார்..” என்று கூறியபடி மகிழ்மதியைப் பார்த்து தலையசைத்து விட்டு அவ்வறையில் இருந்து வெளியேறினார் ரகுவரன்.

ரகுவரன் போன பின், மதி எவ்வளவு கடுமையாக கேட்டும், சேகர் “தெரியாது… அது நான் இல்ல… நான் செய்யல” என்றே பதில் கூறினான்.

மதிக்கு நேரடியாக அடிக்க மனம் வரவில்லை. ஆனால் அவனது ஆணவம் பொறுக்காமல், கான்ஸ்டபிளிடம் கூற, கான்ஸ்டபிள் கேள்வி கேட்டும் அவன் ஒத்துக்கொள்ளாத போது, அடித்துக் கொண்டே விசாரித்தான்.

அப்போது தான், சேகரின் கழுத்திலிருந்த டாலரில் ஏதோ மறைந்து இருப்பது மதியின்  கண்ணிற்கு புலப்பட்டது.

அந்த டாலர் சந்தேகப்படும்படி மிகவும் வித்தியாசமாக இருந்ததனால், அதைக் கழற்றி, அருகில் இருந்த போலீஸிடம், “இதுல என்ன இருக்குன்னு பார்..” என்றாள்.

அதைத் திறந்த போது, அதிர்ச்சிகரமான உண்மை ஒன்று வெளிப்பட்டது. அந்த டாலருக்குள் மினி இரகசிய கேமரா பொருத்தப்பட்டிருந்தது. கைதி இருக்கும் இடத்தில் நடப்பவை அனைத்தையும் யாரோ ஒருவர் கவனித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர் என்று அப்போதுதான் உணர்ந்தாள்.

மதி மனதில் ஒரு எச்சரிக்கை மணி அடித்தது.

‘இந்தக் கடத்தல் சம்பவம் சின்ன விஷயம் இல்லை… இவ்வளவு டெக்னிக்கலா, இவ்வளவு துணிச்சலோட செய்கிறாங்கன்னா… பெரிய அளவில் ஒருத்தன் சப்போர்ட் பண்ணிக்கிட்டே இருக்கிறான் அவனை கண்டுபிடிக்காமல் விடக்கூடாது அந்த இருட்டுல இருக்கிற நிழல் யாரா இருக்கும்..’ என்று மனதிற்குள் கணக்கிட்டவள்,ா இருக்கும் இந்த முகத்தை கூடிய சீக்கிரம் வெளிச்சத்துக்கு கொண்டு வாரேன்..”

டாலரில் இருந்த இரகசியக் கேமராவைக் கையில் பிடித்தபடி, பின்புற அறைக்குச் சென்றாள்.

அங்கிருந்த தொழில்நுட்ப பிரிவு அதிகாரிக்கு,
“இந்த டிவைஸ் எங்கே கனெக்ட் ஆகுது? யாருக்கு லைவ் வீடியோ போகுது? உடனே ட்ரேஸ் பண்ணுங்க..” என்று கட்டளை இட்டாள்.

சில நிமிடங்களிலே, அதிகாரி கணினித் திரையில் ஒரு மேப் காட்டினார்.

“மேடம்… சிக்னல் ஒரு அபார்ட்மெண்ட் பிளாக்கிலிருந்து வருகிறது நகரின் வெளியே, பாதுகாப்பு அதிகமுள்ள ஒரு இடம்…”

மதி கண்களைச் சுருக்கி, “அந்த இடத்துக்கு இப்போவே போகணும் ரகுவரன் சாருக்கு நீங்க உடனே தெரியப்படுத்துங்க நான் முன்னுக்குப் போய் அவங்கள பிடிக்க முயற்சி செய்கிறேன்..,” என்றாள்.

அவளும் உடன் நம்பகமான இரண்டு கான்ஸ்டபிள்களும் புறப்பட்டனர்.
மழை பெய்து கொண்டிருந்ததால், தெருக்கள் வெறிச்சோடியிருந்தன.

அந்த பிளாக்கை அடைந்த போது, கீழே கார் நிறுத்தும் பகுதியில் சந்தேகமான நிழல் ஓடுவது மதியின் கண்களில் பட்டது.

“ஸ்டாப்!” என்று கத்தியபடி விரைந்தாள் மகிழ்மதி.

ஆனால் அந்த நிழல் அவளை தவிர்த்து, பின்புற கதவின் வழியாக ஓடியது.
மதி துரத்தினாள்.

மழையில் வழுக்கிக் கொண்டே ஓடும் போது, அவள் கையில் இருந்த பிஸ்டலை அந்த நிழல் கவிழ்த்து, தரையில் அடித்தது.

அவளுடன் வந்த அந்த இரண்டு கான்ஸ்டபிள்களும் அந்த உருவத்தைப் பிடிக்க அவர்களைத் தள்ளி வீழ்த்தி விட்டுப் பாய்ந்து ஓடிவிட்டான்.

மதியின் கண்கள் நேராக அந்த நபரின் முகத்தைப் பார்க்க முயற்சி செய்தன. ஆனால் அந்த கொட்டும் மழையில் அனைத்தும் அவளது கண்களுக்கு நிழலாகவே தெரிந்தன.

அதிர்ச்சி ஒரு நொடி அவளை உறைய வைத்தாலும், அடுத்த நொடி எழுந்து அவனை பின் தொடர்ந்து ஓடினாள். இருந்தும் அவளது முயற்சிகள் அனைத்தும் வீணாகிப் போனதென்றே சொல்லலாம். புயல் வேகத்தில் வந்த காரில் அவன் பாய்ந்து ஓடிவிட்டான்.

மகிழ்மதி குற்றவாளியைத் தப்பவிட்ட பின்பும், அவளது வேகமான செயலில் கிடைத்த தகவலால் அந்த இடத்திற்குள் நுழைந்த ரகுவரனும், அவருடன் இருந்த போலீஸ் அதிகாரிகளும் கணநேரத்தில் சூழ்நிலையைக் கையில் எடுத்தனர்.

இன்னும் வேக மூச்சுக்கள் விட்டபடி நின்ற மகிழ்மதியை நோக்கி ரகுவரன் சிரித்தபடி அருகில் வந்து,

“குட் ஜாப் மகிழ்மதி…! நான் நினைத்ததை விட நீங்க ரொம்ப ஸ்பீடாக இதனைக் கண்டுபிடிக்க எனக்கு பெரிய ஹெல்ப் பண்ணிருக்கிங்க

இத்தனை நாளா நாங்களே எத்தனை வழிகளில் விசாரிச்சாலும் சிறிதும் தகவல் கிடைக்கல

ஆனா நீங்க ஒரே நாள்ல அந்த கும்பல் இருக்கிற இடத்தையே காட்டி தந்துட்டீங்க இது பெரிய விஷயம்..” என்று பாராட்டினார்.

அந்த வார்த்தைகளால் மகிழ்மதியின் முகத்தில் ஒரு சிறிய புன்னகை மலர்ந்தது. இதுவரை தன்னுடைய முயற்சிகளுக்கு சிறந்த பலன் கிடைக்குமா என சந்தேகப்பட்டிருந்தவளுக்கு அது மிகப் பெரிய உற்சாகமாக இருந்தது.

அருகில் நின்றிருந்த அதிகாரிகளும் தலை அசைத்து அவள் தான் காரணம் என்று பாராட்டும் பார்வையால் அவளை நோக்கினர்.

பின்னர் அவர்கள் கீழ்தள அறைக்குள் நுழைந்தனர். அங்கே காணப்பட்ட காட்சியே அனைவரையும் அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியது.

சுவர் முழுவதும் பெரிய வரைபடம் ஒட்டப்பட்டிருந்தது. அந்த வரைபடத்தில் நகரின் பல பகுதிகள் சிவப்பு வட்டங்களால் குறிக்கப்பட்டு, ஒவ்வொரு இடங்களுக்கும் அருகில் சில பெண்களின் புகைப்படங்கள் சின்னக் காகிதத்துடன் மாட்டப்பட்டிருந்தன.

ஒவ்வொரு புகைப்படத்திலும் அந்தப் பெண்களின் பெயர், அவர்களது வயது, அவர்கள் தினமும் செல்லும் வழிகள், இல்லையெனில் கல்லூரி, அலுவலகம், மார்க்கெட் போன்ற இடங்கள் அனைத்தும் தெளிவாகக் குறிப்பிட்டு இருந்தன.

பக்கத்தில் குவிந்து கிடந்த கோப்புகளைப் போலீஸார் திறந்து பார்த்த போது, இன்னும் பயங்கரமான உண்மை வெளிப்பட்டது.

ஒவ்வொரு பெண்ணையும் குறிவைத்து தனித்தனியானக் கோப்புகள் தயாரிக்கப்பட்டிருந்தன.

அந்தக் கோப்புகளில் அவர்களின் முகவரி, தொலைபேசி எண், குடும்ப விவரங்கள் என ஒரு குற்றவாளி தனது இரையைத் தேடும் வகையில் திட்டமிட்டு வைத்திருந்த விவரங்கள் அனைத்தும் பிரமிப்பையே அங்கு இருப்பவர்களுக்கு கொடுத்தது.

இதைப் பார்த்தவுடன் அதிகாரிகள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்;

‘இத்தனை நாளா இப்படி ஒரு சதி இங்கேயா நடந்திருக்கு?’ என்ற அதிர்ச்சி அவர்களது முகத்தில் தெளிவாகத் தெரிந்தது.

ரகுவரன் உடனே வயர்லெஸ் மூலம் அவசரப் பிரிவை அழைத்தார். சில நிமிடங்களில் போலீஸ் சோதனைக்குழுவினர் வந்து, அறையில் இருந்த அனைத்துப் புகைப்படங்களையும், கைரேகைகளையும், வரைபடத்தையும் ஆதாரமாக எடுத்து பதிவு செய்தனர்.

அந்த இடம் முழுவதும் ‘ஏதோ பெரிய குற்றவியல் கும்பல் நெட்வொர்க்’ அம்பலமாகி உள்ளது என்று மக்களும், பத்திரிகையாளர்களும், செய்தியாளர்களும் குவிந்து போயினர்.

“இது சிறிய விடயம் இல்லை… தேசிய மட்டத்திலேயே பெரிய கனெக்சன் இருக்கிற மாதிரி தெரியுது..” என்று மக்களில் ஒருவன் மெதுவாகக் கூறினான்.

அந்த நேரத்தில் அனைவருடைய பார்வையும் ஒரே நேரத்தில் மகிழ்மதியையே நோக்கின.

அவள் இல்லையென்றால் இத்தனை நாளாக மாயமாக இருந்த இந்தக் கும்பலின் தடயமே கிடைத்திருக்காது என்று அனைவரும் உள்ளுக்குள் உணர்ந்தனர்.

ரகுவரன் மிகவும் பெருமிதமாக, “நம்ம கேசுக்கு இப்போ ஒரு பக்கபலமான ஆதாரம் கிடைத்திருக்கிறது அதுக்குக் காரணம் நீங்க தான் மகிழ்மதி” என்று மீண்டும் உறுதியான குரலில் கூறினார்.

மகிழ்மதி அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்ட போது, மனதிற்குள் ஒரு பெருமித அலை பாய்ந்தது. ஒரு சாதாரண முயற்சிதான் என்றாலும், அது பல உயிர்களைக் காப்பாற்றும் தொடக்கமாக மாறிவிட்டதே என்ற உணர்வு அவளை ஆழ்ந்த நம்பிக்கையுடன் நிறுத்தியது.

தேன் 26

காயத்ரி, கையில் சூடான உணவுப் பாத்திரமும், மாத்திரையும் எடுத்துக்கொண்டு மெதுவாக படிகளில் ஏறினாள்.

மனதில், “நிவேதா இப்போ எல்லாம் ஒழுங்கா சாப்பிடுவதே இல்லை இன்னைக்கு நானே ஊட்டி விடணும் இன்னைக்கு எப்படி தப்பிக்கிறான்னு பார்ப்போம்..” என்ற எண்ணமே, அவளது அறைக்கதவின் கைப்பிடியைத் தொடும் அந்த நொடி வரை, அனைத்தும் இயல்பாகத்தான் இருந்தது.

ஆனால் கதவைத் தள்ளித் திறந்தவுடன், அந்த ஒரு கணத்தில், உலகமே இடிந்து விழுந்தது போல் தோன்றியது.

மெத்தையின் அருகில், நிவேதா சுயநினைவற்றபடி தரையில் பரந்து கிடந்தாள்.

அவளது முகம் பசுமையாக, உயிர்ப்பற்ற ஓவியம் போல இருந்தது.

காயத்ரியின் இதயம் துடிக்க மறந்தது. கையில் இருந்த உணவும், மாத்திரையும் நழுவித் தரையில் விழுந்தன.

அதனைப் பார்த்ததும் காயத்ரியின் தொண்டையில்  வார்த்தைகள் அடைத்த வண்ணம் இருக்க பேச முடியாமல் மிகவும் சிரமப்பட்டு,

“நிவேதா…!” எனக் கத்தியபடி குரல் துடித்தது.

கண்களில் நீர் அளவில்லாமல் பெருகியோட அவள் பக்கத்தில் மண்டியிட்டு, மகளின் தலையைத் தன் மடியில் வைத்தாள்.

உடல் எந்த அசைவுமின்றி இருந்தது. அச்சம், துயரம், அதிர்ச்சி அனைத்தும் ஒரே நேரத்தில் மார்புக்குள் பாய்ந்தன.

அந்த நொடி, கீழே இருந்த கருணாகரனும் காயத்ரியின் கூக்குரலைக் கேட்டு மேலே பாய்ந்து வந்தார்.

அந்தக் காட்சியைப் பார்த்ததும், அவரது இதயத்தில் திடீரென ஊசி குத்தியது போல ஒரு வலி ஏற்பட்டது.

காயத்ரி என்ன நடந்தது என்று சொல்லும் முன்பே, நிவேதாவைத் தூக்கிக், வேகமாக வைத்தியசாலைக்குப் புறப்பட்டார்.

வைத்தியசாலையில் மருத்துவர்கள் அவளை அவசர சிகிச்சைக்கு எடுத்துச் சென்றனர்.

காத்திருப்பு அறையில் இருவரும் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தனர்.

அந்த இடம் மட்டும்தான் அமைதியாக இருந்தது. மனமோ போர் கால முரசுகள் கொட்டுவது போல இதயம் மாறி மாறி துடிக்கத் தொடங்கியது

மூன்று மணி நேரம் கழித்து, மருத்துவர் வந்தார்.

“கவலைப்பட வேண்டாம். உடலில் பெரிய பிரச்சனை எதுவும் இல்லை ஆனா, அதிகமான மன அழுத்தம்தான் இந்த மயக்கத்துக்குக் காரணம் இப்போ அவங்களுக்கு ரொம்ப ரெஸ்ட்டு தேவை கொஞ்சம் புது இடங்களுக்குக் கூட்டி போங்க,

சந்தோஷமான நினைவுகளை உருவாக்குங்க ஒருவேளை இந்த மயக்கத்துக்கு அப்புறமா பழைய நினைவுகள் திரும்பி வர வாய்ப்பு இருக்கு கண் முழிக்கட்டும் பார்ப்போம் 20 மினிட்ஸ்ல கண் முழிச்சிடுவாங்க இப்போதைக்கு அவங்கள டிஸ்டர்ப் பண்ண வேண்டாம்..” என்று டாக்டர் கூறவும்,

காயத்ரி, கருணாகரன் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டனர்.

‘நாம செய்த மடத்தனம்தான் இப்படி ஒரு நிலைக்கு வழி வகுத்ததோ..!’ என்ற குற்ற உணர்வு அவர்களின் மனதை வாட்டியது.

அந்த சமயம் கார்த்திகேயனும் மருத்துவமனைக்கு வந்து சேர, காயத்ரி எதுவும் பேசாமல், கண்களில் நீர் துளிர்ததபடி கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றார்.

நிவேதா, மெத்தையில் காய்ந்த பூ போல, உயிர்ப்பின்றி படுத்திருந்தாள்.

நீண்ட காத்திருப்புக்குப் பின், அவளது கண்கள் மெதுவாக திறந்தன. ஆனால் விழித்தவுடன், அனைவரையும் புதிதாகப் பார்த்தாள். முற்றிலும் அறிமுகமற்ற முகங்களைப் போல அவளது பார்வை விசித்திரமாக இருந்தது.

“நீங்க யாரு?” என்ற கேள்வி அவளது உதடுகளில் இருந்து வந்த போது, மூவரின் உள்ளமும் சிதறியது.

கார்த்திகேயனும் அதிர்ந்தபடி மருத்துவரை உடனே அழைத்து வந்தான்.

“ஹாய் நிவேதா இப்போ எப்படி இருக்கீங்க..? இப்போ கொஞ்சம் பெட்டரா பீல் பண்றீங்களா..?”

“டாக்டர் நான் நிவேதா இல்லை..”

“இல்லம்மா உங்களுக்கு மெமரி லாஸ் ஆயிட்டதால உங்களுக்கு எல்லாம் மறந்து போச்சு உங்க பெயர் நிவேதா, இது உங்க அம்மா காயத்ரி, இது உங்க அப்பா கருணாகரன்.” என்று மெதுவாக அறிமுகம் செய்து வைத்தார்.

ஆனால் அவள் இருவரையும் சற்றுக் குழப்பத்துடன் பார்த்து, எதுவும் பேசாமல் சிந்தனையில் மூழ்கினாள்.

மருந்தின் தாக்கம் காரணமாக தலை சுற்றுவது போலிருக்க மீண்டும் உறக்கம் அவளை வருடி அணைத்துக் கொண்டது.

மருத்துவர், “இப்போ ஓய்வெடுக்க விடுங்க தலை அடிபட்டதன் காரணமாக மறதி மீண்டும் ஏற்பட்டிருக்கலாம் ஸ்கேன் செய்து பார்த்தால்தான் எதையும் தெளிவாகக் கூறலாம் கொஞ்சம் பொறுமையாக இருங்க..” என்று அறிவுறுத்தினார்.

இரண்டு நாட்கள் பல சோதனைகள், ரிப்போர்ட்கள் எல்லாம் எடுக்கப்பட்டன. எந்த பாதகமான முடிவும் அந்த ரிப்போர்ட்டுகளில் தெரியவில்லை. முன்னையதை விட இந்த ரிப்போர்ட்டில் மேலும் பல முன்னேற்றங்கள்தான் இருந்தன.

அதனால் ரிப்போர்ட்டை பார்த்ததுமே,

“ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை தாராளமாக வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்லலாம்..” என்று டாக்டர் கூறிவிட்டார். ஆனால் வீட்டிற்கு வந்த பின், நிவேதாவின் நடத்தை மாறியது.

திடீரென,

“அம்மா… நான் கொஞ்சம் வெளியே போயிட்டு வரலாமா?” என்று கேட்டாள்.

இதுவரையில் வீட்டை விட்டு ஒருபோதும் வெளியே  நிவேதா போனதே இல்லை. முற்றிலும் புதிதான ஒன்றாக காயத்திரிக்கு உணர்த்தியது.

காயத்ரியும்,கருணாகரனும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டனர். அப்போதுதான் மருத்துவர் சொன்ன வார்த்தைகள் நினைவுக்கு வந்தது. ‘புது இடங்கள், புது அனுபவங்கள் அவளுக்கு நல்லது..’

அதனால எதுவும் பேசாமல் அவளை அனுப்பி வைத்தனர். இருந்தும் காயத்ரியின் மனதில் எங்காவது மகள் மயங்கி விழுந்து விடுவாளோ என்ற பயமும் ஒரு ஓரத்தில் இருந்தது.

எங்கே வேண்டுமானாலும் போகட்டும்… சந்தோஷமாக இருந்தாலே போதும். பழைய நினைவுகள் வந்தாலும் வந்துவிடட்டும், இல்லாவிட்டாலும் பரவாயில்லை. மகள் ஆரோக்கியமாக இருந்தால் சரி என நிவேதாவை அவளது போக்கிற்கே தாய், தந்தையர் இருவரும் விட்டு விட்டனர்.

வீட்டை விட்டு வெளியே வந்த நிவேதா, விரைவாக் காரின் கதவைத் திறந்து உள்ளே அமர்ந்தாள்.

அவளது விரல்கள் தன்னிச்சையாக அலைபேசியைத் தேடின. சில நொடிகள் கழித்து, ஒரு குறிப்பிட்ட எண்ணை அழுத்தினாள். கண்ணில் சிறு பதட்டமும், குரலில் கூர்மையும் கலந்திருந்தது.

“ராஜேஷ்… நான் சொன்ன விஷயத்த எப்போ முடிச்சு தரப்போறீங்க? அந்த டீடெயில்ஸ் உடனே என்னோட போனுக்கு வந்தாகணும்,” என்று கட்டளையிடுவது போல் கூறினாள்.

அந்தப் பக்கத்தில், ராஜேஷ் சற்று நெருடலுடன்,

“மேடம்… நீங்க சொன்ன விஷயத்தை நான் தேடிக்கிட்டு தான் இருக்கேன் இன்னும் கொஞ்சம் டைம் வேணும் சீக்கிரமா கண்டுபிடிச்சு சொல்றேன்..” என்று கூற, நிவேதா சுருக்கமாக, “ஓகே” என்று சொல்லி, அழைப்பைத் துண்டித்தாள்.

கார் உள்ளே இருந்த நிவேதா கடுமையான சிந்தனைக்குள் மாட்டிக் கொண்டாள். அது அவளது மன அழுத்தத்தை இன்னும் அதிகரிக்கச் செய்தது.

**********************************************

கமிஷ்னர் ஆபீஸில் மகிழ்மதி, ராம் பிரசாத் முன், கைகளைக் கட்டி, தலைகுனிந்து நின்றாள்.

அவளது முகத்தில் தோல்வியின் நிழல் தெரிந்தது. அந்தக் காட்சி ராம் பிரசாத் மனதில் கோபத்தின் தீயை ஏற்றியது.

“மகிழ்மதி… உங்ககிட்ட ஒரு விஷயத்தை ஒப்படைச்சா, நீங்க இப்படித்தான் பொறுப்பில்லாம நடந்துப்பீங்களா? உங்க மேல நான் எவ்வளவு நம்பிக்கை வச்சிருந்தேன், ஆனா இதை கொஞ்சம் கூட உங்ககிட்ட நான் எதிர்பார்க்கல..” என்ற அவரது வார்த்தைகள் வேகமாகக் கோபக்கனலுடன் வெளிவந்தன.

“சாரி சார்… பர்சனலா ஒரு பிரச்சனை… அதுல மாட்டிக்கிட்டேன் அதனால நீங்க சொன்ன நேரத்துக்கு ஸ்பாட்டுக்கு போக முடியல..” என்றாள் அவள், குரல் நடுங்கியபடி.

“உங்ககிட்ட இப்படி ஒரு பதிலை நான் எதிர்பார்க்கல இது உங்க முதல் கேஸ் இதிலேயே நீங்க ஒரு பிளாக் மார்க் வாங்கிட்டீங்கன்னா அடுத்த கேஸ்ஸ உங்களை நம்பி எப்படிக் கொடுக்க முடியும்..?” என்று கமிஷனர் ராம்பிரசாத் கேட்க,

அவளிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை.

“மகிழ்மதி நீங்க இப்படி டியூட்டி டைம் பண்ற ஆளே இல்ல அப்படி என்னதான் பிரச்சனை சொல்லுங்க நான் முடிஞ்ச அளவுக்கு உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்றேன்..”

“சார்… இப்போ எதுவுமே என்கிட்ட கேக்காதீங்க நானே ரொம்ப குழப்பத்தில இருக்கேன்… ப்ளீஸ்…”

ராம்பிரசாத் முகத்தில் சலிப்புத் தெளிவாகத் தெரிந்தது.

“எனிவே… உங்கட பர்சனல் பிரச்சனைகள் கடமையை பாதிக்கக் கூடாது போலீஸ் ட்ரைனிங்க்ல எடுத்த சத்தியப்பிரமாணம் நினைவில் இருக்குத்தானே..?”

“யெஸ் சார்…” என்று மெளனமாக பதிலளித்தாள் அவள்.

“ஓகே நெக்ஸ்ட் என்ன செய்யப் போறீங்க பர்சனல் பிரச்சனைகளை முடித்துவிட்டு வாரீங்களா இல்லான்னா இந்தக் கேஸ இன்வெஸ்டிகேட் பண்றீங்களா..?” என்று ராம்பிரசாத் புருவத்தை உயர்த்திக் கேட்க,

“நான் இப்போவே ரகுவரன் சார நேர்ல சந்திச்சு அந்த அக்யூஸ்ட விசாரிக்கிறேன்..” என்று தலையை நிமிர்த்தி நேர்கொண்ட பார்வையுடன் தைரியமாகக் கூறினாள் மகிழ்மதி.

அவளது இந்த துணிச்சலான பேச்சு தான் ராம்பிரசாத்துக்கு மிகவும் பிடித்தது.

சிறு புன்னகையுடன் ராம்பிரசாத் தலையசைக்க சல்யூட் அடித்து விட்டு அவ்வறையை விட்டு வெளியே வந்தவள், காரை எடுத்துக்கொண்டு அசிஸ்டன்ட் கமிஷனர் ரகுவரனை சந்திக்கப் புறப்பட்டாள்.

அவளது கார் நகர்ந்து செல்வதை விட அவளது உள்ளம் மிக வேகமாக சிந்தனைகளால் நகர்ந்து  கொண்டிருந்தது.

நீங்க ஆவலுடன் எதிர்பார்த்த மகிழ்மதி வந்தாச்சு…

தேன் 25

அறையின் சுவற்றில் கடிகார ஊசி மெதுவாக நகரும் ஒலி மட்டும் கேட்டது.

கருணாகரனும், காயத்ரியும் கார்த்திகேயன் கூறப் போகும் பதிலுக்காக அமைதியாக அவனது முகத்தை ஆராய்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

கார்த்திகேயன் மனதில் ஆயிரம் எண்ணங்கள் அலை மோதின.

மெல்ல அவன் குரலைச் செருமிக் கொண்டு,

“முதலில் இப்படி மறுத்துப் பேசுறதுக்காக மன்னிச்சுக்கோங்க உங்களோட விருப்பத்திற்கு மாறாக பதில் சொல்வது எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமாத்தான் இருக்கு ஆனா உண்மையைச் சொல்லணும்னா இப்போ நிவேதா ஒரு சின்னக் குழந்தை மாதிரி அவளுக்கு எதுவுமே ஞாபகம் இல்ல இப்படி இருக்குற நேரத்துல நான் அவளை எப்படி கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியும்..?”

அவன் அப்படிக் கூறியதும், காயத்ரியின் கண்களில் சிறிய அதிர்ச்சி தெரிந்தது.

கருணாகரன் சற்றே முன் வந்து,

“கார்த்திகேயா நின்னு போன கல்யாணத்ததானேப்பா நடத்த நாங்க நினைக்கிறோம் அதோட ஏற்கனவே அவள் சுயநினைவோடு இருக்கும் போதே உன்னை கட்டிக்கிறேன்னு சம்மதிச்சவதானே பிறகு என்ன..?” என்று தனது பக்க நியாயத்தினைக் கூறினார்.

“அப்போ இருந்த நிவேதா வேற இப்போ இருக்கிற நிவேதா வேற அந்த நேரம் நிவேதா எதற்காக கல்யாணத்துக்கு சம்மதிச்சான்னு உங்க ரெண்டு பேருக்கும் நல்லாவே தெரியும் அதுல வந்த குழப்பத்திலதான் கல்யாணமே நின்னு போச்சு இதைச் சொல்றேன்னு கோவிச்சுக் கொல்லாதீங்க நினைவு திரும்பி, நிதானமா இருக்கும் போது, அவளே சம்மதிச்சா நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன் இல்லன்னா… அது அவளோட முடிவு.” என்று உறுதியாக வெளி வந்தது கார்த்திகேயனின் வார்த்தைகள்.

“ஆனா… நிவேதாவுக்காக உன்னால காத்திருக்க முடியுமா..? அவளுக்குப் பழைய நினைவுகள் திரும்ப எத்தனை நாள், மாதம், வருடம் ஆகுமோ தெரியாது…” என்று தளர்ந்த குரலில் கூறினார் காயத்ரி.

கார்த்திகேயன் மெதுவாகச் சிரித்தான்.

அந்த சிரிப்பில் சோகமும், பாசமும் கலந்து இருந்தது.

“எத்தனை வருடமா இருந்தாலும்… நான் காத்திருக்கிறேன் நிவேதாவுக்காக காத்திருக்கிறேன் ஒருவேளை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட பிறகு நாளைக்கு அவள் நினைவு திரும்பியதும் ‘நீங்க என்னை ஏமாத்தி கல்யாணம் பண்ணீடிங்க என்று குற்றம் சாட்டிக் கேட்கும் போது நான் அந்தக் கேள்விக்கு பதில் சொல்ல முடியாம திக்கித் திணறி அப்படி ஒரு குற்ற உணர்ச்சியான வாழ்க்கை எனக்கு வேண்டாம்..”

அந்த ஒரு வாக்கியம், காயத்ரி மற்றும் கருணாகரன் இருவரின் மனதையும் ஆழமாகத் தொட்டது.

சொத்தை அபகரித்து, ஏமாற்றி கவர்ந்து செல்லும் மனிதர்களை வாழ்நாளில் பார்த்தவர்களுக்கு, இது ஒரு புதுவிதமான உணர்ச்சி.

கார்த்திகேயன் மெதுவாக எழுந்து, இதுதான் என்னோட தீர்க்கமான முடிவு என்ற தோரணையுடன் இருவருக்கும் தலை அசைத்து விட்டு வீட்டில் இருந்து வெளியேறினான்.

அவன் செல்லும் வழியை இமைக்காமல் பார்த்தபடி இருந்த காயத்ரி,

“இன்னும் இந்த உலகத்துல இப்படி மனதில் கருணையும், சொற்களில் நேர்மையும், செயல்களில் நற்பண்பும் கொண்டு, அனைவரிடமும் அன்பையும் மரியாதையையும் பகிர்ந்து, தன் வாழ்க்கையை மட்டும் அல்லாமல்,

தன்னைச் சுற்றியுள்ளோரின் வாழ்க்கையையும் உயர்த்தி, சோதனைகளில் மனம் தளராமல், வெற்றிகளில் அகம்பாவம் கொள்ளாமல்,

எப்போதும் எளிமையோடும், நேர்மையோடும் வாழ்ந்து, மற்றவர்களின் துயரத்தைத் தன் துயரமாகக் கருதி,

அவர்களுக்கு ஆறுதலும், ஆதரவுமாக இருக்கும் கார்த்திகேயனைப் போன்றவர்களை பார்க்கும் போதே மனதில் ஒரு புது எனர்ஜி வருதுங்க..” என்று கூறியதும் அதை ஆமோதிப்பது போல கருணாகரன் சிறிதாக புன்னகைத்தவன்,

“நம்ம கண்முன்னே ஒரு நல்ல மனிதனோட சான்று.” என்று அந்த ஒரு வார்த்தையினுள் அத்தனை அர்த்தங்களையும் அடக்கிக் கொண்டார்.

அந்தத் தருணத்தில், அவர்களுக்குள் கார்த்திகேயனைப் பற்றி மரியாதை, நன்றியுணர்வு, நெகிழ்ச்சி மூன்றும் கலந்திருந்தது.

அந்த நேரம் மேல்மாடி அறையிலிருந்து நிவேதா மெதுவாகப் படிகளில் இறங்கி வந்தாள்.

காலடி சப்தம் கூட செய்யாமல், மெலிதாகப் பாதம் பதித்து வந்த அவளைப் பார்த்த காயத்ரிியின் விழிகள் அன்பைப் பொழிந்தன.

“என்னம்மா முகம் வாடிப் போய் இருக்கு உடம்புக்கு முடியலையா..? இங்கே வாடாக் கண்ணா,” என்ற சிறிய, அமைதியான குரலில் அருகில் இருந்த கருணாகரன் கூற, காயத்ரியின் முகம் சிறிது பிரகாசமடைந்தது.

“வாம்மா இங்க உட்காரு,” என்று பாசமுடன் கையை நீட்டி அருகில் இருக்கையைக் காட்டினாள் காயத்ரி.

நிவேதா, ஓரளவு தயக்கத்துடனும், ஆனால் தாயின் அன்பின் ஈர்ப்பால் மெல்லிய புன்னகையுடன் அருகில் வந்து பதுமை போல அமர்ந்தாள். உடனே காயத்ரி அவளது தலைமுடியை மெதுவாக வருடி, அன்பும் நம்பிக்கையும் கலந்து,

“ஏற்கனவே கார்த்திகேயனுக்கும் உனக்கும் கல்யாணம் செய்து வைக்க முடிவு எடுத்திருந்தோம்மா ஆனா, சில சிக்கல்கள் வந்ததால அது நிறுத்தப்பட்டுடுச்சு இப்போ… மீண்டும் அதைச் செய்யலாம்னு நாங்க நினைக்கிறோம் நீ என்னம்மா சொல்ற..?” என்று மகளின் மனதைப் புரிந்து கொள்வதற்காக மிக மென்மையாகக் காயத்ரி நிவேதாவின் வதனம் பார்த்துக் கேட்டார்.

நிவேதா ஒரு நொடி எதுவுமே பேசாமல் தாயின் முகத்தை ஆழமாகப் பார்த்தாள். அவளது கண்களில் குழப்பமும், உள்ளுக்குள் கலங்கிய மனநிலையும் தெளிவாகத் தெரிந்தது.

“அம்மா… இப்போதைக்கு எதுவுமே வேண்டாமே எனக்கு எல்லாம் மறந்து போச்சு… நினைவுகளும், உணர்வுகளும், எல்லாமே குழப்பமா இருக்கு இப்படி இருக்கும் போது இந்த நிலைமையில கல்யாணம் பண்ணிக்கிறது சரியா வரும் என்று எனக்குத் தோணல கொஞ்சம் டைம் கொடுங்கம்மா எனக்கு எல்லாம் சரியானதுக்கு அப்புறம் இதைப் பத்தி யோசிச்சிட்டு நிச்சயமாக ஒரு முடிவு சொல்லுறேன் ஆனா, இப்போ கல்யாணம் வேண்டாம்… ப்ளீஸ்மா..” என்று நிவேதாவின் குரல் மெதுவாகக் குலைந்தது.

அவளது பதிலைக் கேட்டு இருவரும் உறைந்து போயினர்.

சில நொடிகள் அங்கு அமைதியே நிலவியது.

அந்த அமைதியைக் குலைக்க எண்ணம் கொண்ட நிவேதா,

“என்னென்னவோ என் மனசுக்குள்ள வந்து போகுது… என்னன்னு புரியல மனசும் உடம்பும் ரொம்ப டயர்டா இருக்குமா நான் கொஞ்சம் ஓய்வெடுக்கணும்… கொஞ்ச நேரம் தூங்கிப் பார்க்கிறேன் அப்படி செய்தாலாவது பெட்டரா பீல் ஆகுதா என்று பார்ப்போம்” என்று சொல்லி இருக்கையை விட்டு எழுந்தாள்.

காயத்ரி அவளைத் தடுக்காமல், மெதுவாக,

“சரிமா… முதல்ல சாப்பிடு பிறகு டேப்லட் போட்டு தூங்கு,” என்றாள்.

நிவேதா சிரிக்க முடியாத முகத்தோடு, ஆனால் தாயின் வார்த்தையை ஏற்றுக் கொண்டபடி, மெதுவாக நடந்து அறைக்குச் சென்றாள்.

அவள் போனதும், காயத்ரி மனம் சற்று கனத்தது. கணவனை நோக்கி,

“என்னங்க… இப்படி சொல்லிட்டு போறா..?” என்று கேட்க,

“அவளே சொல்லிட்டாளே கொஞ்சம் டைம் தாங்கன்னு நாம ஏதோ அவசரப்படுறோமோன்னு எனக்குத் தோணுது ரெண்டு பேரும் சொல்றது சரிதான் அவங்களுக்கே அவங்களோட தற்போதைய நிலை புரியுது… அதுக்கேத்த மாதிரி நாம நடந்துக்கணும் சின்னவங்களே எவ்வளவு பக்குவமாகப் பேசுறாங்க நாமதான் சின்னப்பிள்ளை மாதிரி அவசரப்படுறமோன்னு தோணுது விடு காயத்ரி எப்படியும் கொஞ்ச நாள் போனா நம்ம பொண்ணோட கல்யாணத்த சந்தோசமா ஜாம் ஜாமுன்னு செய்து முடித்து விடலாம் இப்போ அவசரப்பட்டு எதுவுமே செய்ய வேண்டாம்” என்றார்.

“நம்ம பிள்ளைகள் சந்தோஷமா இருக்கணும் என்பதற்காகத்தான் நாம கல்யாணம் பண்ண நினைக்கிறோம் சரி அவங்களுக்கே அது பிடிக்கல நான் ஏன் கட்டாயப்படுத்த..?” என்றார் காயத்ரி.

அப்போதுதான் இருவரது மனமும் ஓரளவு அமைதி கண்டது.

இன்னும் சில நிமிடங்களில் அந்த அமைதி காற்றோடு காற்றாகப் பறக்கப்போவது பாவம் அவர்களுக்கு அந்நேரத்தில் தெரியவில்லை. அந்த அமைதியை இரசித்தப்படியே அவர்களது அந்த நிமிடம் இனிமையாகக் கழிந்தது.

அப்படி என்னவாக இருக்கும் கண்டுபிடியுங்கள் பார்ப்போம்..

தேன் 24

நிவேதாவைக் கொல்ல முயற்சிப்பவர்கள் யார் என்பதைத் துல்லியமாகக் கண்டறிய முடியாமல், கார்த்திகேயனின் மனம் கடலில் மிதக்கும் படகைப் போல ஆடித் திரிந்தது.

ஒருபுறம் ‘இது கருணாகரனுக்கு எதிரியாக இருக்கும் யாரோ செய்த வேலைதான்..’ என்ற எண்ணம்.

மறுபுறம் ‘இல்லை, நிவேதாவுக்கென்று தனியாகவே ஒரு எதிரி இருக்கலாம்..’ என்ற சந்தேகம்.

நிவேதாவின் பழைய கோபதாபங்களும், குணச் சூழல்களும், நேர்மையற்ற வார்த்தைகளும் நினைவுக்கு வந்த போது, ‘அவளை வெறுப்பவர்களை உருவாக்குவது அவ்வளவு கடினமில்லை..’ என்று அவனது மனத்தில் நிழல்கள் ஆடியன.

அந்த எண்ணம், புயலுக்கு முன் வானத்தில் கருமேகமாய் அலை பாய்ந்தது.

இந்நேரத்தில் வைத்தியரும், நிவேதாவின் உடல் நலம் சீராகிவிட்டதால் அவளை வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்லலாம் என்று அறிவித்தார்.

ஆனால், அது காயத்ரிக்கு வருத்தமான செய்தியாகவே அமைந்தது.

ஏனெனில், காயத்ரியைத் தலைமை வைத்தியர் இன்னும் மூன்று நாட்கள் மருத்துவமனையில் வைத்து சிறப்புச் சிகிச்சை அளிக்க வேண்டும் என்று உறுதியாகக் கூறிவிட்டார்.

இதனால், அடுத்த மூன்று நாட்களுக்கு வைத்தியசாலையில் கருணாகரன் தங்கி காயத்ரியைக் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது.

கார்த்திகேயன் மூன்று நாட்கள் தானே பகல் பொழுது மட்டும் நிவேதாவை பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்று அன்புடன் பொறுப்பேற்றான்.

மூன்று நாட்களும் நிவேதாவிற்கு நேரத்திற்கு நேரம் உணவு, மாத்திரைகள் என அவளுடன் பகல் பொழுதை மிக இனிமையாகக் கழித்தான்.

அவள் பழைய விடயங்களை மறந்து போனதால் அந்த வீடு அவளுக்கு மிகவும் புதியதாகவே தோன்றியது.

அதனால் அவள் கேட்கும் சிறு பிள்ளைத்தனமான கேள்விகள் அனைத்திற்கும் சலிக்காமல் கார்த்திகேயன் பதில் கூறிக் கொண்டே இருந்தான்.

மூன்று நாட்கள் எப்படி கழிந்தது என்று இருவருக்கும் தெரியாது அவ்வாறு அவர்களுக்குள் சிறு ஈர்ப்பு உருவாகத் தொடங்கியது.

மூன்று நாட்கள் முடிந்து, காயத்ரி வீடு திரும்பிய போது, அவரது முகத்தில் பழைய ஒளியும், உடலில் பழைய உற்சாகம் மீண்டும் மலர்ந்தது.

வீட்டு வாசலில் கால் வைத்த அந்தக் கணமே, மனத்தில் ஓர் இனிமையான உயிர்ப்புக் காற்று வீசியது போல உணர்ந்தார்.

ஆனால், நிவேதா இன்னும் மாறவில்லை.

அவள் பழைய நினைவுகளை மீட்டுக் கொள்ள முடியாமல், எதையோ உள்ளுக்குள் யோசித்தபடி, ஒரு மூலையில் அமர்ந்து இருப்பாள்.

அவளது பார்வை, எப்போதும் எங்கோ தூரத்தில் யாருக்கும் தெரியாத ஒரு விம்பத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது போலவே தோன்றியது.

இதனைக் கவனித்த கருணாகரனும், காயத்ரியும், மனதில் கவலைகள் நிறைந்த யோசனையுடன்,

‘நிறுத்தப்பட்ட திருமணத்தை மீண்டும் நடத்திவிட்டால் எப்படி இருக்கும்..?’ என்ற எண்ணமும் இருவருக்குள்ளும் தோன்றியது.

திருமணச் சடங்குகள், குடும்பச் சேர்க்கைகள், மகிழ்ச்சியான சூழ்நிலை இவை எல்லாம் நிவேதாவின் மனநிலையை சில வேலைகளில்  மாற்றக் கூடுமோ?’ என்று எண்ணினார்கள் இருவரும்.

இந்த யோசனையைக் கார்த்திகேயனுடன் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற முடிவுடன் காத்திருந்தனர்.

அந்த சமயம், கார்த்திகேயன் வேலை விஷயமாக அடிக்கடி வீட்டுக்கு வருவது வழக்கமாயிருந்ததால்,  அன்றே சில கோப்புகள் கையில் எடுத்தபடி வந்து நின்றான்.

காயத்ரி, கருணாகரனை நோக்கி, கண் சைகையால் “இப்போ சொல்லுங்க” என்று உந்தினார்.

கருணாகரன், சற்று குரலைச் செருமிக் கொண்டு, “கார்த்திகேயா, அந்த பைல்ஸ் எல்லாம் இங்க வச்சிருங்க… பிறகு செக் பண்ணிட்டு நான் கொடுத்து விடுறேன் ஆனால், உங்ககிட்ட கொஞ்சம் தனியாகப் பேச வேண்டி இருக்கு” என்று சொல்லி, விட்டு அருகில் இருந்த இருக்கையில் அமரும்படி அதனை நோக்கிக் கை காட்டினார்.

கார்த்திகேயன் புருவத்தைச் சுருக்கி, வார்த்தையின்றி அவர் காட்டிய இருக்கையில் அமர்ந்தான்.

“சொல்லுங்க சார்..” என்ற அமைதியான தோரணையில் கார்த்திகேயன் கூறினான்.

ஒரு சில வாரங்களுக்கு முன்பு, ‘இந்த மனிதன் என் ஸ்டேட்டஸுக்கு பொருத்தமில்லாதவன்… என் மகளுக்கு இவர் மாப்பிள்ளையாகத் தகுதி இல்லாதவன்..’ என்று எண்ணிய கருணாகரனின் மனதில், இப்போது முற்றிலும் வேறொரு எண்ணம் தோன்றியிருந்தது.

இந்த சில வாரங்களில், விபரீதமான தருணங்களில் தோளுக்குத் தோளாகவும், நிழல் போல் துணையாகவும் இருந்து, தன்னம்பிக்கையைக் கொடுத்தவன் கார்த்திகேயன்

இப்படிப்பட்ட மனிதரை எங்க தேடினாலும் காண முடியாது… நல்ல மாப்பிள்ளை, நல்ல மனிதன்..’ என்ற நம்பிக்கை, கருணாகரனின் மனதில் வேரூன்றி விட்டது.

கருணாகரன் சற்று நேரம் கார்த்திகேயனை அமைதியுடன் பார்த்தார்.

அந்த பார்வையில், நன்றி, நம்பிக்கை, சிறிது தயக்கம் மூன்றும் கலந்து இருந்தன.

காயத்ரி அருகே அமர்ந்து, இருவரையும்  கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“கார்த்திகேயா…” என்ற கருணாகரனின் குரல் மெதுவாக இருந்தாலும், அதில் ஒரு பாரம் இருந்தது.

“நிவேதாவைப் பற்றி உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும் அதோட நாங்க ஒரு முடிவு எடுத்திருக்கோம் அதை உன்கிட்ட எப்படி கேட்கிறது என்று தெரியல்லை நிவேதாவோட இந்த சிட்டுவேஷன்ல எங்களுக்கு வேற ஒரு…” என்று கருணாகரன் வார்த்தைகளை மென்று முழுங்க,

கார்த்திகேயன் புருவத்தைச் சுருக்கி,

“தயங்காம சொல்லுங்க, சார்…”

கருணாகரன் சிறிது இடைவெளி விட்டுத் தன்னை நிதானப்படுத்திக் கொண்டு ஒரு முறை காயத்ரியை திரும்பிப் பார்க்க, காயத்ரி கண்களை மெதுவாக மூடித் திறந்து ‘தயங்காமல் பேசுங்க..’ என்பது போலச் சைகை காட்டினார்.

“நிவேதாவைப் பற்றி… அவளுடைய திருமணத்தைப் பற்றி தான்.” என்று நேராக விடயத்தை போட்டு உடைக்க,

அந்த வார்த்தையைக் கேட்டவுடன், கார்த்திகேயனின் பார்வை திடீரென மாறியது.

கண்களில் ஒரு சின்ன அதிர்ச்சி, பின்பு குழப்பம்.

அவன் மெதுவாகக் கேட்டான்.

“நிவேதாவுக்கு கல்யாணம்னா..?”

உடனே காயத்ரி,

“நிவேதா இப்படி நினைவிழந்ததிலிருந்து அவள் மனநிலையை மாற்றக்கூடிய எதாவது பெரிய மகிழ்ச்சி தேவைப்படுது

நாங்க நினைக்கிறோம் அவளுடைய நிறுத்தப்பட்ட திருமணத்தை மீண்டும் நடத்தினால், அந்த உற்சாகம், அந்த சந்தோஷம்… அவளுக்கு நல்ல மாற்றம் தரும்னு..” என்று கூற,

கருணாகரனும் அதனை ஆமோதிப்பதாக,

“இந்த முடிவுக்கு வந்து நிற்கும் முன், நாங்க நிறைய யோசிச்சோம், கார்த்திகேயா

நீங்க… இந்தக் குடும்பத்துக்காக இவ்வளவு நாட்களா எவ்வளவு செய்தீங்க, எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு இருக்கீங்க..”

“என்ன சார் இது இதுக்காகத்தானா நான் உங்க கூட இருந்தேன் என்று நினைக்கிறீங்க..?” என்று சற்று கோபத்துடன் கேட்டான் கார்த்திகேயன்.

“ச்சே.. ச்சே.. அப்படி இல்ல நின்று போன கல்யாணம் நடந்தா இந்தக் குடும்பத்துக்குள்ளையும் நிவேதாவிற்கும் இழந்தது திரும்பி வரும் என்று நாங்க நம்புறோம்..” என்று காயத்ரி கூறினார்.

அந்தக் கணமே, அறையில் ஒரு கனமான அமைதி நிலவியது.

கார்த்திகேயன் சற்றே சிந்தித்துபடி இருக்கும் போது அவனது இதயத் துடிப்பு அதிகரித்தது, கைகளில் வைத்திருந்த கோப்புகளின் பிடி சற்றே வலுத்தது.

“நான்…” என்று அவன் மெதுவாகத் தொடங்கினான், ஆனால் வார்த்தைகள் பாதியிலேயே நின்றுவிட்டது.

அவனது கண்களில் நிவேதாவின் முகம், அந்தப் பிள்ளைத்தனமான சிரிப்பு, அந்த நிர்பந்தமில்லாத பார்வை நிழல்போல தோன்றி மறைந்தது.

கருணாகரன் அவன் கையை மெதுவாகத் தொட்டு,

“நல்லா யோசி கார்த்திகேயன் நாங்க எந்த விதத்திலும் உன்னைய கட்டாயப்படுத்த மாட்டோம் ஆனா நீ ஒரு நல்ல பதில் சொல்லுவான்னு நாங்க நம்புறோம்..

இந்தத் திருமணம்… உனக்கும், அவளுக்கும், நம்ம எல்லாருக்கும் ஒரு புதிய வாழ்க்கையைத் தரும்…”

காயத்ரி மெல்ல சிரித்து,

“நீங்க தான் நிவேதாவை உண்மையிலேயே புரிந்து கொண்டவர்…” என்று காயத்ரியின் குரல் அங்கு தங்க, கார்த்திகேயன் மறுப்பாகத் தலையசைத்தான்.

அந்த ஒரு தலை அசைப்பு காயத்ரி, கருணாகரன் இருவருக்கும் மின்னல் போன்ற அதிர்ச்சியைத் தந்தது.

அவர்கள் இதுவரை நினைத்ததெல்லாம் ஒரு கணத்தில் முறியடிக்கப்பட்டது.

‘இவன் நிச்சயம் ஒப்புக்கொள்வான்… திருமணத்தை விரைவாக முடித்து வைப்போம்..’ என்ற கனவுகள், கையில் பிடித்திருந்த கண்ணாடி சில்லுகள் போல சிதறின.

ஏற்கனவே ஒருமுறை நிச்சயிக்கப்பட்டு, திருமண நாளிலேயே நிறுத்தப்பட்ட அந்த உறவு…

அது அவர்களுக்கு பெரும் கவலையாக இருந்தது.

இப்போதாவது அந்தக் கவலை நீங்க, நிவேதாவை மீண்டும் மகிழ்ச்சியான சூழலுக்குள் கொண்டு வர வேண்டும் என்பதே அவர்களின் எண்ணம்.

ஆனால், கார்த்திகேயனின் மனநிலை முற்றிலும் வேறு.

அவன் காயத்ரியிடமும், கருணாகரனிடமும் தனது மனநிலையை எடுத்துக் கூற அவர்களுக்கு பிரமிப்பாக இருந்தது.

அப்படி எதைத் தான் அவன் கூறியிருப்பான்..? அடுத்த அத்தியாயத்தில் பார்ப்போம்..

தேன் – 23

கமிஷ்னர் அலுவலகத்தில் இருந்து, போலீஸ் கம்யூனிகேஷன் வழியாக டாக்டர் சஞ்சீவ் இருப்பிடம் கண்டறியப்பட்டு, அவரிடம் விசாரணை நடாத்த ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டன.

அடுத்த நாள் காலை, கமிஷ்னர் கூறிய தகவலுக்கு ஏற்ப கார்த்திகேயன் நேராக தனியார் வைத்தியசாலைக்கு சென்று, டாக்டர் சஞ்சீவை அவரது தனி அறையில் சந்தித்தான்.

சஞ்சீவின் மனதில் உள்ள குழப்பமும், பயமும் அவனது கண்களில் வெளிப்படையாகவே விளங்கியது.

அவரை சந்தேகக் கண் கொண்டு மேல் இருந்து கீழ் வரை நன்கு கண்களால் அளவெடுத்து கவனித்த பின்பே கார்த்திகேயன் தனது பேச்சை ஆரம்பித்தான்.

“டாக்டர் உங்கள நான் இப்போ எதுக்கு தேடி வந்து இருக்கேன்னு உங்களுக்கு நல்லா தெரியும் நீங்களா உங்களோட வாயால எல்லா உண்மையையும் சொல்லிட்டீங்கன்னா ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை

அதோட இந்த பிரச்சனை வெளிய தெரியாம பார்த்துக் கொள்வதும், உங்களோட கெரியருக்கு எந்த பிராப்ளமும் வராமல் பார்த்துக் கொள்வதும் என்னோட பொறுப்பு நீங்க சொல்ற பதில்லதான் ஒரு குடும்பத்தோட சந்தோஷமே இருக்கு..” என்று கார்த்திகேயன் மெதுவாக அவரது மனதை தாக்கும்படி அழுத்திக் கூறினான்.

சஞ்சீவ் ஒரு கணம் அமைதியாக எதனையோ வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். பிறகு மெதுவாக பேச ஆரம்பித்தார்.

“நீங்க நினைக்கிற மாதிரி இதுக்கும் எனக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை

ஆனா என்னோட நேம் அண்ட் என்னோட சைன் இத இரண்டையும் யாரோ தப்பா யூஸ் பண்ணி இருக்காங்க யாரோ பிளான் பண்ணி இதை செய்து இருக்காங்க…”

“அப்போ உண்மையிலேயே இதை நீங்க பண்ணலையா..?” என்று கார்த்திகேயன் அவர் கூறிய விடயத்தை நம்புவதா இல்லையா என்ற எண்ணத்துடன் சந்தேகமாகக் கேட்டான்.

சஞ்சீவ் காதுகளைப் பொத்தியபடி,

“இல்ல தம்பி இந்த பாவமான செயல நான் பண்ணவே இல்ல நான் ஒருபோதும் பண்ணவும் மாட்டேன்..” என்று உணர்ச்சிவசப்பட்டு கத்தினார்.

“ஆனா எத்தனையோ டாக்டர்கள் இந்த ஊரில் இருந்தும் உங்களோட பெயரை மட்டும் இதுக்காக ஏன் யூஸ் பண்ணனும்..”

“அது எனக்குத் தெரியாது ஆனா ஒன்னே ஒன்னு மட்டும் எனக்கு நல்லா தெரியும் அவன் கேட்ட அந்தப் போலி போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் விஷயத்தை நான் செய்து முடிக்கலன்ன கோபத்துல தான் அவன் இப்படி என்னை சிக்கல்ல மாட்டிவிட்டு இருக்கணும் அது மட்டும் நல்லா புரியுது…”

“என்ன சொல்றீங்க டாக்டர் அவன்னா யாரு..?” என்று புருவங்கள் சுருக்கிக் கேட்க,

“எனக்குத் தெரியாத தம்பி அவன நான் நேர்ல சந்திக்கல ஆனா அவன் என் கூட பேசினான் அந்தக் குரல்… அந்தக் குரல்தான் என்னை இதுக்குள்ள தள்ளிச்சு…”

“யார் அந்தக் குரல்..?”

“தெரியலை…! அவர் யாருன்னே தெரியலை… ஆனா அவன் என்னை தினமும் கண்காணிச்சுக் கொண்டு தான் இருக்கின்றான் என் மகள்… என் மனைவி – எல்லாரையும் கொன்னுடுவேன்னு மிரட்டுறான்…”

“அவரா தங்களை மிரட்டி இந்தப் போலி ரிப்போர்ட்டை ரெடியாக்க வைத்தாரா?”

“இல்ல, நான் அதுக்கு ஒப்புக்கொள்ளாம இருந்ததால என் பெயர வைத்து வேறு ஒருத்தன் அந்த ரிப்போர்ட்ட எழுத வெச்சிருக்கான் ஆனா என்னால அதை நிரூபிக்க முடியாது ஏன்னா நம்புற மாதிரி அதில என் கையொப்பம் அப்படியே அச்சு அசலா இருக்கு..”

கார்த்திகேயன் மெதுவாக முன் நிமிர்ந்து, சஞ்சீவின் கண்களை பார்த்தவன், அதில் ஏதும் பொய்கள் தெரிகின்றனவா என ஆராய்ந்தான்.

ஆனால் சஞ்சீவின் கண்களில் பயத்துடன் ஒரு இயலாமையும் வெளிப்பட்டது.

“சரி, அவர் யாரென்று கண்டுபிடிக்க உங்ககிட்ட இருந்து சில விஷயங்கள் எனக்கு தேவைப்படுது ஃபார் எக்ஸாம்பிள் தொலைபேசி அழைப்புகள், குரல் பதிவு ஏதாவது வச்சிருக்கீங்களா..?”

“கொஞ்ச நாள் முன்னாடி அவர் என்கிட்ட ஒரு சிம் கார்டு கொடுத்து விட்டிருந்தார் அதில் இருந்து மட்டும்தான் அவர் தொடர்பு கொண்டார். நான் அதை நீங்க எங்கேயோ தான் வச்சிருந்தேன்…” என்று தேடினார்.

“அதை உடனே எடுத்து தாங்க…” என்று கார்த்திகேயனும் சேர்ந்து மேசை மேல் தேடினான்.

தனது கைப்பைக்குள் இருந்து அந்த சிறிய சிம் கார்டை கண்டுபிடித்த சஞ்சீவ் சந்தோஷத்துடன் கார்த்திகேயனிடம் ஒப்படைத்தார். அதை சைபர் கிரைம் பிரிவில் கொடுத்து, அதில் இருந்த குரல் பதிவுகள் மீட்டெடுக்கப்பட்டன.

அந்த சிம் காட்டில் வந்த அழைப்புகளை மீண்டும் மீண்டும் கார்த்திகேயன் கேட்டான்.

அதில் பேசியவனது குரலோ,

“நீ என்னை சிக்க வைக்க நினைச்சா… உன் பொண்ணு உனக்குக் கிடைக்காம போய்டுவா அடுத்த வான்டட் போஸ்டரா உன் பொண்ணோட போட்டோ மாறும்… உனக்கு எத்தனையோ போலீஸ் சப்போர்ட் இருக்குன்னு எனக்கு தெரியும் ஆனா நீ என்ன மீறி ஒன்னும் செஞ்சிட முடியாது அப்படி மீறி செஞ்ச நீ கதறிக் கதறி அழகுற அளவுக்கு உன் வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாத சம்பவங்கள் தொடர்ந்து நடக்கும்…” என்ற அந்தக் குரல் மிகவும் அமைதியாக இருந்தாலும் அதில் ஒரு கொடூரத்தன்மை இருந்தது அதனால் கார்த்திகேயனின் மனம் பதைத்தது.

“இந்தக் குரலை எங்கேயோ கேட்டிருக்கேன்… யாரோடதா இருக்கும் இது…” என்று எண்ணிய உள்மனம் சிந்தனையில் அவனை  சிறை செய்தது.

உடனே கமிஷனருக்கு அழைப்பினை எடுத்து,

“ஹலோ அங்கிள் நான் அனுப்பின வொய்ஸ் ரெக்கார்ட கேட்டீங்களா..? எனக்கு ஒருத்தர் மேல சந்தேகம் இருக்கு நீங்க அவரை விசாரிப்பதற்கு எனக்கு உதவி செய்யனும்..”

“கண்டிப்பா அதோட இன்னொரு விஷயமும் சொல்லணும் கார்த்திகேயன் நீ சொன்ன மாதிரி அந்த எரிஞ்ச பாடிய ரீபோஸ்ட்மாட்டத்துக்கு அனுப்பி விட்டோம் நீ ஒரு தடவை பார்க்கணும்னு கேட்டல்ல இப்ப வந்து பார்த்துட்டு போ கருணாகரனை கூட கூட்டிட்டு வா..”

“சரி அங்கிள் ஆனா அது யாருன்னு கண்டுபிடிச்சிட்டீங்கள..?”

“அது பத்தின விசாரணை போய்கிட்டு இருக்கு இன்னைக்குள்ள போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் வந்ததுக்கு அப்புறமா யாருடையது என்று சொல்றேன் நீ அதுக்கு முன்னுக்கு வந்து அந்த பாடிய பார்த்துட்டு போயிட்டா அடுத்த கட்ட நடவடிக்கையை நாங்க செய்து முடித்து விடலாம்..”

“ஓகே அங்கிள்…” என்று கூறியபடி 10 நிமிடத்தில் கமிஷனர் சொன்ன வைத்தியசாலைக்கு கருணாகரனினையும் அழைத்துக்கொண்டு வந்தான் கார்த்திகேயன்.

அந்தப் பிண அறையை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றுவருக்கு அனைத்தும் புகை மூட்டமாகவே இருந்தது. அவ்வளவு குளிர் அந்த நடுக்கத்திலும் மிகவும் நிமிர்ந்த நேரான நடையுடன் கார்த்திகேயன் முன்னே செல்ல அதனை சிறிது அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தார் கருணாகரன்.

பிண அறையில் அந்த பாடியை திறந்து காட்ட மேலிருந்து கீழ் வரை கார்த்திகேயன் நன்றாக அதனை அளவெடுத்தான்.

மிகவும் பார்க்க முடியாத அளவு கொடூரமாக இருந்தாலும் ஒரு சிறு முகக் கோணல் கூட இல்லாமல் கார்த்திகேயன் அதன் அங்கங்களை ஒவ்வொன்றாக ஆராய்ந்த படி  நின்றான்.

“கார்த்திகேயன் உன்கிட்ட முன்னமே கேக்கணும்னு நினைச்சேன் எதுக்காக இங்க நாம வந்திருக்கோம்..?”

“இது யாரோடதுன்னு கண்டுபிடிக்க சார்..”

“நாம போகலாம் அது போலீஸ்ட வேலை அதுதான் நம்மளோட நிவேதா கிடைச்சிட்டால்ல அதுக்கு அப்புறம் இன்னொரு சிக்கல் நாமளே போய் மாட்டிக் கொள்வது எனக்கு நல்லதா படல ஏற்கனவே இங்க பல சிக்கல்கள் இருக்கு இதுல இது வேறயா..”

“இல்ல அங்கிள் அப்படி சும்மா விட முடியாது ஒருத்தன் நம்மளோட  நிவேதாக்கு இப்படித்தான் நடக்கும்ன்னு அதை செஞ்சு காட்டிட்டு போயிருக்கான் அப்புறம் இதுவும் ஒரு பொண்ணு தானே

நிவேதாவை நாம தேடின மாதிரி இந்த பொண்ணையும் அவங்கட அப்பா, அம்மா ஓயாம தேடிக்கிட்டு இருப்பாங்க அட்லீஸ்ட் அவங்க பொண்ண உயிரோட தான் கொடுக்க முடியல இறந்ததுக்கு அப்புறமாவது கடைசியா அவங்க அம்மா, அப்பாக்கு பார்க்கக் கிடைக்கலன்னா எப்படி சார்..?” என்று மிக வேதனையுடன் கார்த்திகேயன் கூற,

அவன் சொல்லும் ஒவ்வொரு வார்த்தைகளும் கருணாகரனுக்கு நெஞ்சில் குத்தீட்டியாகக் குத்தியது.

‘என்ன ஒரு பறந்த மனப்பான்மை, தன்னலமற்ற செயல், பிறர் வேதனையை அறிந்து அதற்கேற்றால் செயல்படும் சிறந்த மனிதன்..

இப்படி ஒரு மனிதனைக் காண்பது இவ்வுலகில் அரிது தான்..’ என்று நினைத்து மெச்சிக்கொண்டார் கருணாகரன்.

அந்த பிணத்தை ஆராய்த்தவனது கண்கள் மின்னல் அடித்தது போல் மின்னிட, அவன் எதனையோ கண்டு விட்டது போல கருணாகரனை பார்த்து,

“சார் இது ரீனா தான்..” என்று அதிர்ச்சியும், ஆச்சரியமும் ஒன்று சேரக் கூற,

அதே நிலையுடன் கருணாகரனும்,

“ரீனாவா அவ நிவேதாவோட க்ளோஸ் ஃப்ரெண்ட் ஆச்சேப்பா அவ எப்படி..?” என்று திகைத்துப் போய் கருணாகரன் நிற்க,

அப்போதுதான் கார்த்திகேயனுக்கு ஒவ்வொரு முடிச்சுகளும் மெதுவாக அவிழ்வது போல் தெரிந்தது.

“நிவேதாவும், ரீனாவும் ஒன்றாக பார்ட்டியிலிருந்து புறப்பட்டு வந்திருக்கிறார்கள் அப்போது திடீரென யாரோ ஒரு மர்ம நபர் அவர்களை துரத்தி வந்திருக்க வேண்டும் அதில் விபத்து ஏற்பட உடனே அந்த நபர் நிவேதாவை தூக்கி வைத்துவிட்டு ரீனாவை கொளுத்தி எரித்திருக்க வேண்டும்..” என்று ஊகத்தின் மூலம் கருனாகரனுக்கு சில விஷயங்களை சிந்தனையின் அடிப்படையில் கூறினான் கார்த்திகேயன்.

“அப்படி என்றால் இதற்கு..?”

“இதற்கு முழு காரணமும் நிவேதாவை வைத்து எங்களை மிரட்டுவது தான் எங்களது சொத்தின் மீது இருந்த ஆர்வமா அல்லது நிவேதா மீது இருந்த ஆர்வமா என்று இன்னும் விசாரித்தால் தான் தெரியும்..”

“சரி அது எப்படி ரீனா தான்னு நீ கரெக்டா கண்டுபிடிச்ச..?”

“லாஸ்ட்டா பார்ட்டில அவ நிவேதா கூட நிற்க்கும் போது இதோ பாருங்க கையில இந்த டாட்டோ போட்டு இருந்தத நான் பார்த்தேன் இது சாதாரண டாட்டோ இல்ல சைனீஸ் எழுத்துல அவளோட பேர அவள் டாட்டோ போட்டு இருக்கா அதை வைத்து தான் கண்டுபிடிச்சேன்..” என்று கூறியதும் கருணாகரன் கார்த்திகேயனின் புத்திக் கூர்மையை கண்டு மனதிற்குள் மெச்சிக் கொண்டார்.

தேன் 23

ஆடையற்ற வசீகரிக்கும் அழகுடைய பெண்ணின் உடலை ஒரு வலிமை மிகுந்த கரம் வருடி கானம் மீட்ட, மோக தாபங்கள் அலையாய் இருவருக்குள்ளும் மோதி எழுந்தன.

ஆடவனின் மீட்டலுக்கேற்ப மங்கையின் உணர்ச்சிகள் கிளர்ந்து எழுந்தன. அதில் அவன் மது அருந்திய போதையை விட இந்த மாதுவின் போதையே அவனைக் கிரங்க வைத்தது.

அதில் அவனது உடலோ அவளை முழுமையாக ஆட்கொள்ளும் அவாவில் வேகமாகச் செயல்பட மீண்டும் மீண்டும் சோர்ந்து போனாள் அந்த விலை மாது.

சோர்வுடன் மெத்தை மேல் கிடந்த அந்த விலை மாது நினைத்தது ஒரே ஒரு விடயம் மட்டும் தான்,

“என்ன மனுஷன் இவன்..? கொஞ்சம் கூட இரக்கமற்ற காமப் பேய், பிசாசு போல் இப்படி நடந்து கொள்கிறானே..! ச்சே.. நான் பார்த்த கிராக்கிகளில் இவன் பெரிதும் வித்தியாசம் என்னோட எட்டு வருஷ சர்வீஸ்ல இப்படி ஒரு அரக்கன பார்த்ததே இல்லை காஞ்ச மாடு கம்புல பாஞ்ச மாதிரி இரவுல இருந்து என்ன தூங்க விடாம 8 தடவைக்கு மேல கடவுளே முடியல..” என்று மனதிற்குள் எண்ணிக் கொண்டு அவள் கண்களை மூட,

அதைப் பார்த்ததும் அந்த அரக்கன்,

“என்னடி கண்ண மூடுற தூங்குறியா வந்த வேலைய பாருடி..” என்று அவளது கன்னத்தில் பளார் என அறைந்தான்.

கன்னத்தில் இடியென விழுந்த அறையை வாங்கிக் கொண்டு விசும்பலுடன் அவன் கூறிய விடயங்களை இயந்திரம் போல் செய்தாள்.

கூண்டிற்குள் இருக்கும் ஒரு சிறு கோழியை வெறி பிடித்த நாய் வேட்டையாடுவது போல காமம் எனும் தீயினால் அவளை முழுமையாக காயப்படுத்திக் கொண்டு இருந்தான்.

அந்த நேரம் பார்த்து அந்த அறைக் கதவு பலமாகத் தட்டும் சத்தம் கேட்டது.

செந்நிறக் கண்களால் விழித்து உறுத்துப் பார்த்தவன், அவளை உதறித் தள்ளிவிட்டு சலிப்புடன் எழுந்து கதவின் அருகே சென்றான்.

“ யார்டா ம*****..” என்று அவனது காமப்பசியைக் கெடுத்தவன் யார் என்று தெரியாமல் வாயில் வந்த தீய வார்த்தைகளை அள்ளிக் கொட்ட,

கதவிற்கு வெளியில் இருந்தவனோ காதைப் பொத்திக்கொண்டு “குரு நான் தான் நான் தான்..”

“என்ன மருது சொன்ன வேலையை முடிச்சிட்டு வந்துட்டா போல..”

“அது வந்து பாதி.. பாதி வேலை முடிஞ்சிடுச்சு..” என்று சிறு தடுமாற்றத்துடன் கூறினான் மருதமுத்து.

“என்னது எனக்குச் சரியா கேட்கல விளக்கமாச் சொல்லு..” என்று கோபத்துடன் கர்ச்சிக்க,

“அது வந்து குரு நீங்க சொன்னது போல ஆக்சிடென்ட் பண்ணிட்டோம்..”

“அப்புறம் என்ன நம்மளோட பிளான் சக்சஸ்தானே..!”

“இல்ல குரு அவளுக்கு ஆயுசு கெட்டி அவ பொழச்சிட்டா ஆனா..?”

“ஆனா என்ன..?”

“பழ…பழசை எல்லாம் மறந்துட்டா..” என்று அவன் கூறி முடிப்பதற்குள் கதவை எட்டி உதைய, கதவோடு சேர்த்து அவனும் தூக்கி எறியப்பட்டான்.

“என்னடா விளையாடுறியா..? உன்னை நம்பி ஒரு வேலையைக் கொடுத்தா இப்படியா அரைகுறையாகச் செஞ்சுட்டு வர்றது அது மட்டுமில்லாம என்ன துணிவிருந்தா என்கிட்ட வந்து இப்படி வேலை முடியல குருன்னு சொல்லுவ

சொன்ன காரியத்தை முடிச்சிட்டு வந்து என் கண் முன்னுக்கு நிக்காத உனக்கு உடம்புல உயிர் இருந்து பிரயோசனமில்லை நீ பரலோகம் போறதுதான் நல்லது இப்படி ஒன்னுக்கும் உதவாத வேலைக்காரன் எனக்குத் தேவையில்லை..” என்று அருகில் மேசையில் இருந்த கன்னை கையில் எடுக்க,

இவனது தாக்குதலைப் பார்த்து அச்சத்தில் நடுங்கிப் போன விலைமாது ஆடையற்ற தன் உடலை போர்வையால் சுற்றிக்கொண்டு கட்டிலுக்கு அருகில் சிறு எறும்பாகக் குறுகி ஒழிந்து கொண்டாள்.

அதோடு இவன் கன்னைக் கையில் எடுக்கவும் அவனது செயலை பார்க்க முடியாமல் சத்தமாக கத்திக்கொண்டு அருகில் இருந்த குளியல் அறைக்குள் புகுந்து கதவைத் தாழிட்டுக் கொண்டவள், தப்பிக்க வழி தெரியாது முழித்தாள்.

அதைப் பார்த்து ஆக்ரோஷமாகச் சிரித்தவன்,

“என்கிட்ட இருந்து யாரும் தப்ப முடியாது..” என்று கன்னைத் தூக்கி மருதமுத்துவை குறி வைத்து சுட்டான்.

அந்தோ பரிதாபம் மருதமுத்து பரலோகம் சென்று பத்து நிமிடத்திற்கு மேலாகிவிட்டது. ஆம் அந்தக் கொடிய அரக்கன் உதைத்த உதையில் அப்படியே காற்றில் மிதந்து வந்து பின்னே இருந்த பெரிய மீன் தொட்டியின் மேல் விழுந்ததால்,

அந்தக் கண்ணாடி மீன் தொட்டி அவன் விழுந்த வேகத்தில் உடைந்து அவனது உடலை குத்திக் கிழித்து பதம் பார்த்து விட்டது. அதனால் அதிக இரத்தம் வெளியேற அவனது உயிர் அவ்விடத்திலேயே பிரிந்து சென்று விட்டது.

அதனைக் கண்டு சிறிது கூட கவலை கொள்ளாமல் கர்வத்துடன் சிரித்தபடி மெத்தை மேல் போய் படுத்தவன்,

“அடியேய் எங்கடி இருக்க..?” என்று பலத்த சத்தத்துடன் அவன் உரும அடுத்த நிமிடமே குளியல் அறைக்குள் இருந்து விலைமாது அவன் அருகில் வந்து படுத்துக்கொண்டாள்.

அவளைக் கட்டி அணைத்து மீண்டும் மோகத்தில் திளைத்தவன், உடல் சோர்வடைய, கண்களை மூடி,

“நீ எங்க இருந்தாலும் என்கிட்ட இருந்து தப்ப முடியாது..” என்று கூறி வாய்விட்டுச் சிரித்தான்.

நிவேதாவை கொள்ளும் அளவு வெறி கொண்ட வேங்கையாகத் திரியும் மர்ம நபர் யாராக இருக்கும்..?

************************************

அவளின் நினைவிழப்பு மட்டுமல்ல, அவளது ஒட்டுமொத்த இயல்பும் மாறி போனது. ஒரு காலத்தில் அன்பிற்கு ஒரு பைசா மதிப்பும் கொடுக்காத நிவேதா இன்று குழந்தையைப் போல அப்பாவியாக இருக்கிறாள்.

அந்த மாற்றத்தைப் பார்ப்பதற்கே கார்த்திகேயனுக்கு வலி ஏற்பட்டது.

அதனால் தான், கருணாகரன் மற்றும் காயத்ரிக்குத் தெரியாமலேயே, சிறிய சிறிய வழிகளில் அவளது பழைய நினைவுகளை மீட்டெடுக்க முயன்றான்.

பழைய புகைப்படங்கள், அவளுக்குப் பிடித்த இசை, பள்ளிக் கால நினைவுகள் அனைத்தையும் மெதுவாக அவளிடம் மீண்டும் அறிமுகப்படுத்தினான்.

அவளது கண்களில் ஒரு சிறிய எண்ணத் துளி கசியும் போது கூட, ‘அவள் நினைவுகளின் அடியில் ஏதேனும் ஒழிந்து இருக்கிறதோ?’ என்ற நம்பிக்கையுடன் அவன் மனம் துடித்தது.

அவளுக்கு முன்னேற்றம் இருந்ததோ இல்லையோ, அவன் போராட்டம் தொடர்ந்தது.

அவன் முயற்சியில் ஒரு சொந்தமில்லாமல், பாசமில்லாமல் கட்டாயத்தால் பார்க்கும் ஒருவனாக அல்ல, பாவத்தின் பிணையால் பின்னப்பட்டவன் போலவும், பிழையை திருத்த நினைக்கத் தவமிருப்பவனாகவும் அவன் இருந்தான்.

ஒரு காலத்தில் அவளைத்தன் வாழ்க்கையிலிருந்து விலக்க நினைத்தவன்தான் இன்று, தன் வாழ்வின் ஒவ்வொரு நிமிடத்தையும் அவளுக்காக செலவழித்து வந்தான்.

அவளைப் பழைய நிலையில் கொண்டு வருவதுதான் அவன் வாழ்நாளின் முக்கிய நோக்கம் போல மாறியது.

அந்தப் பயணத்தில் தனக்கு இடையே உள்ள காதல் என்ற உணர்வு கூட அவனுக்கே தெளிவாகப் புரியாமல் ஒரு நுண்ணுயிராய் வளர்ந்தது.

அவளது சிரிப்பின் ஓசையில் ஒரு துளி ஆனந்தம், அவளது வலியின் வெளிப்பாடுகளில் ஒரு சிறு ஆழம்… அவனது மனதை மெதுவாக மாற்றியது.

அவள் மீண்டும் பழைய நிவேதாவாகும் நாள் வரும் என்ற நம்பிக்கையை மட்டும் கொண்டு,

‘உனக்கு இப்போது யாரும் நினைவில்லை என்றால் பரவாயில்லை, ஆனால் நீ யார் என்ற நினைவு மட்டும் திரும்பி வந்தாக வேண்டும்…’ என்ற எண்ணத்தில், கார்த்திகேயன் தினமும் அவளுடன் உயிராய் இருந்தான்.

கருணாகரனும், காயத்ரியும் கூடிய சீக்கிரத்தில் இவர்கள் இருவரையும் மீண்டும் இணைத்து வைக்கும் எண்ணத்தில் இருக்க,

கடவுள் போட்ட முடிச்சோ மிகவும் விபரீதமான சிக்கல்களைக் கொண்டு வந்து அவர்களின் வாழ்வில் திணித்தது.

அந்தச் சிக்கல்களை இருவரும் ஒன்றிணைந்து தகத்தெறிவார்களா? அல்லது சிக்கலுக்குள் மாட்டி முழிப்பார்களா..?

பார்ப்போம் அடுத்த அத்தியாயத்தில்…

தேன் – 22

வைத்தியசாலை வளாகத்தில் நிவேதாவின் அறையிலிருந்து வெளியே வந்த கார்த்திகேயன் மெதுவாக நடைபாதையில் நடந்து கொண்டிருந்தான்.

அவனது மனதில் நிவேதாவின் புதிய இயல்பு பசுமையாகத் தாக்கியது. ஏன் என்று தெரியாமலேயே அவனது முகத்தில் புன்னகை மலர்ந்து இருந்தது. அந்த உணர்வு அவனுக்கு மிகவும் புதிதுதான்.

‘அவளுடைய பார்வை, பேச்சு, நடத்தை எல்லாமே ஏதோ மாயம் போல் உள்ளது ஆனால் இதுவும் நல்லாத்தான் இருக்கு பழைய நிவேதாவாக தோன்றும் எண்ணங்கள், நினைவுகள் இனி வேண்டாம்

அவளின் கோபம், முரட்டுத்தனம், சுயநலம் இவை எல்லாம் கடந்த காலத்தின் நிழலாக மறைஞ்சிட்டா நல்லா இருக்கும்

அவளிடம் இருக்கும் மென்மை, பயம், தடுமாற்றம் அவளை முற்றிலும் புதிய பெண்ணாக மாற்றியிருக்கிறது ..’ என்று மனதளவில் நிவேதாவை எண்ணிக் கார்த்திகேயன் புரியாத ஒரு இன்ப உணர்வுக்குள் மாட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

அதே நேரத்தில் தனியார் வைத்தியசாலையில் மிகவும் பதற்றமாகத் தனது பிரத்தியேக அறையில் டாக்டர் சஞ்சீவ், நிவேதாவின் போலி போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்டில் கையெழுத்து வைத்ததை எண்ணி அழுத்தம் நிறைந்த வதனத்துடன் உட்கார்ந்திருந்தான்.

அவனது கண்கள் இடைவேளையில்லாமல் கதவையும், கைபேசியையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன.

பதற்றம், பயம், குற்றவுணர்வு என்று மூன்றும் சேர்ந்து அவனை  மீறி அவனது உடலில் நடுக்கத்தை உண்டாக்கியது.

“ட்ரிங்… ட்ரிங்…” என்று அவனது கைபேசி முழங்கியது.

எதிர்பார்த்த அழைப்பு வந்ததும் அதிர்ந்து எழுந்தவன், அதனை கையிலெடுத்தான். திரையில் அழைப்பு எடுப்பவரின் பெயரும், நம்பரும் தென்படவே இல்லை.

அவன் பதைபதைத்தவாறே அழைப்பை எடுத்தான்.

“நீ அங்க இருக்கிறதை யாருக்கும் சொல்லக்கூடாது… உன்னைத் தேடி வரட்டும் நம்ம ப்ளான் இப்போதான் சரியான திசையை நோக்கிப் போகுது.” என்று மறுமுனையில் இருந்து வந்த அந்தக் குரல் மிகவும் அமைதியாக இருந்தாலும், அதில் இருந்த ஆணையோடும், பயமுறுத்தலும் நெஞ்சைப் பிசைந்தது.

அவனது முகம் வியர்வையால் நனைந்தது.

“நீ..நீங்க சொல்ற மாதிரி என்னால நடந்துக்க முடியாது ப்ளீஸ் என்னை விட்டுடுங்க..”

“ஏய் உனக்குப் பயம் விட்டுப் போச்சுல்ல நிவேதாவுக்குப் போட்ட பிளான் மிஸ் ஆயிடுச்சு ஆனா அந்த பிளான திரும்பவும் உன் பொண்ணுக்குப் போட வெச்சுராத உன் பொண்ணு காணா பொணமா அனாதையா ரோட்ல கிடக்கிறத நீ பார்க்க ஆசைப்படுறியா..? ஒரு கால்லயே எல்லாத்தையும் முடிச்சுருவேன் என்ன சஞ்சீவ் கண்ணா நீ ரொம்ப அடம் புடிச்சின்னா பின்விளைவுகள் ரொம்ப மோசமா இருக்கும் ஜாக்கிரதை..” என்று அந்தக் குரல் இடித்து உரைக்க,

டாக்டர் சஞ்சீவின் கை நடுக்கத்துடன் அந்தக் கைப்பேசியைக் கீழே வைத்தது. அந்த மறுமுனை குரல் கூறிய வார்த்தைகள், அவனது உடலில் பெரிய அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தியிருந்தது.

‘நிவேதாவுக்கு போட்ட திட்டத்திற்கும் எனக்கும் சம்பந்தமே இல்லையே..!’ என்று மனம் கதறி அழுதது.

என்னது சம்பந்தம் இல்லையா..? அப்படி என்றால் இந்த அழைப்பிற்கும், சஞ்சீவிற்கும், அந்த போஸ்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்டிற்கும் ஏதோ ஒரு பிணைப்பு இல்லாமலா இப்படி எல்லாம் நடக்கின்றது..?

அது மட்டும் இல்லாமல் இப்போது தனது மகளுக்கு ஏதும் நடக்கும் என்ற பயம் அவனை முழுவதுமாக ஆட்டிப்படைக்க காரணமாய் அமையும் விடயம் தான் என்ன..?

நடந்த உண்மை என்னவென்றால் அந்தக் குரல் யார் என்றே சஞ்சீவுக்கு தெரியாது. ஒரு நாள் திடீரென்று சஞ்சீவின் தொலைபேசிக்கு அழைப்பு ஒன்று வர, அதனைக் கையில் எடுத்து அழுத்த,

“ஹலோ..!, சஞ்சீவ் டாக்டரா..?’

“ஆமா, நீங்க யாரு..?”

“டாக்டர் எனக்கு உங்களோட உதவி வேணும்..”

“முதல் நீங்க யாருன்னு சொல்லுங்க ஏதும் உடம்புக்கு முடியலையா..?”

“உடம்புக்கு ஒன்னும் இல்ல டாக்டர்..”

“ஹலோ யார் நீங்க சும்மா கால் பண்ணி இரிட்டேட் பண்ணிட்டு இருக்கீங்க..” என்று கூறிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டிக்க,

மீண்டும் மீண்டும் அழைப்பு வந்தது. ஆனால் சஞ்சீவ் அழைப்பை எடுக்கவே இல்லை. ஆப்ரேஷன் தியேட்டருக்குள் சென்றவன், தனது தொலைபேசியை சைலண்டில் போட்டுவிட்டு தனது வேலையில் தனது கவனத்தைச் செலுத்தினான்.

சிறிது நேரத்தின் பின்  வைத்தியசாலையில் அவனது வேலை நேரம் முடிவடைந்த பின் வீடு திரும்புவதற்காக காரில் ஏற, அப்பொழுது காரின் அருகே வந்து  முகமூடி போட்டிருந்த ஒரு மர்ம நபர் கையில் இருக்கும் தொலைபேசி சஞ்சீவின் கையில் திணித்துவிட்டு,

“ஏய் மரியாதையா கால் வரும் அட்டென்ட் பண்ணி பேசு இல்லன்னா சாவடிச்சிடுவேன்..” என்று கையில் சிறு கத்தியை வைத்துக்கொண்டு மிரட்டினான்.

சுற்றும் முற்றும் பார்த்தால் பார்க்கிங்கில் யாருமே இல்லை. வாசலில் நிற்கும் செக்யூரிட்டி கூட எங்கோ சென்று விட்டான்.

மனதில் பயபந்து உருள வேறு வழி தெரியாமல் அழைப்பை எடுத்து காதில் வைக்க அதே குரல்,

“ஏய் உனக்கு நான் கால் பண்ணினா முதல் காது கொடுத்து என்ன சொல்ல வர்றேன்னு கேளு அதுக்குக் கூட உனக்கு டைம் இல்லையா..?” என்று கர்ச்சித்தது அந்தக் குரல்.

“இல்ல எனக்கு முக்கியமான ஆப்ரேஷன் ஒன்னு இருந்துச்சு..”

“இன்னைக்கு நீ கால் ஆன்சர் பண்ணி இருக்காலைன்னா நாளைக்கு உனக்கு முக்கியமான ஆப்ரேஷன் பண்ண வேண்டி வந்திருக்கும்..”

“உனக்கு என்ன வேணும்..”

“இப்போதான் விஷயத்துக்கே வந்து இருக்க எனக்கு உன் மூலமாக ஒரு போலி போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் தேவை

நாளைக்கு மதியம் பாடி உங்க ஹாஸ்பிடலுக்குத்தான் வந்து சேரும் அதுக்கான ஏற்பாடெல்லாம் நான் பண்ணிட்டேன் அந்த பாடி கருணாகரன் நிவேதா என்று பெயர் போட்டு நீ கொடுக்கணும் அவ்வளவுதான் சின்ன வேலை முடிச்சிடு..”

“முடியாது இதெல்லாம் போர்ஜரி இப்படி செஞ்சா கடைசியா நான் போலீஸ்கிட்ட மாட்டிகிட்டு கம்பிதான் எண்ணணும் இதுக்கு நீங்க வேற ஆளைப் பாருங்க இப்படியான வேலை எல்லாம் நான் என்னோட முப்பது வருஷ சர்வீஸ்ல செய்ததே இல்லை..”

“ஆஹ்.. எனக்குத் தெரியும் செல்லம் நீ ரொம்ப நேர்மையான டாக்டர் என்று ஆனா என்ன பண்றது எனக்கு உன்னைத்தானே பிடிச்சிருக்கு நீ தான் இந்த வேலையைச் செய்தாகணும் இல்லன்னா உன் முன்னுக்கு நிக்கிறான் பாரு அவன் ரொம்பச் சுட்டிப் பையன் நான் ம்ன்னு சொன்னா உன் கழுத்தை வெட்டி கையில தந்துருவான் எப்படி வசதி..?”

“ப்ளீஸ் என்ன விட்டுடுங்க என்னால முடியாது சமூகத்துல எனக்குன்னு ஒரு நல்ல பெயர் இருக்கு அதை கெடுத்துறாதீங்க..”

“நீ செய்ய மாட்டல்ல ஓகே செல்லம் போன வச்சுடுறேன்..” என்று கூறிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டிக்க அப்போதுதான் சஞ்சீவுக்கு சீராகவே மூச்சு விட முடிந்தது.

அதுக்குப் பின்தான் பெரிய மர்மமே நடந்தது. சஞ்சீவின் பெயரை வைத்து இன்னொரு டாக்டர் மூலமாக அவனது கையெழுத்தை போட்டு அந்தப் போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்டை சஞ்சீவ் டாக்டர்தான் தயாரித்தது என்று நம்ப வைத்து விட்டார்கள்.

செய்ய மாட்டேன் என்று சொன்னதற்காக இப்படி தன்னை இந்தச் சிக்கலுக்குள் வம்பாக மாட்டி விட்டார் அந்த குரலுக்குரிய சொந்தக்காரர்.

போலீஸிடமும் போக முடியாமல், கருணாகரனிடமும் உண்மையைச் சொல்ல முடியாமல் சஞ்சீவ் தவியாய் தவித்துப் போனான்.

‘இப்போ என்னன்னா அவன் என்ன வச்சு ஒரு பெரிய பிளானே போடுறான் என்னால எப்படி இந்த வலைக்குள்ள இருந்து தப்பிக்க முடியும்..? யார் எனக்கு உதவி செய்வாங்க..? யார்கிட்ட போய் நான் உண்மைய சொல்றது..? என்ன எப்போதுமே அவன் கண்காணிச்சிட்டு இருக்கானே இப்போ என் பொண்ண வேற கொன்னுடுவேன்னு மிரட்டுறான் இதுக்கு என்னதான் வழி..’ என்று புரியாமல் அவர் உடைந்து போய் அமர்ந்திருந்தார்.

சிறிது நேரத்தின் பின் சிந்தனைக்குள் இருந்து வெளியே வந்தவர்,;”

“இல்லை…  போதும்… நான் இதிலிருந்து வெளியே வரவேண்டும்…” என்று கத்தினார். ஆனால் அந்தக் குரல் சொன்னது போல், இது ஒரு பிளான் அல்ல இது ஒரு சூட்சும வலையம். ஒருமுறை அதில் மாட்டினால் வெளியேற முடியாது.

சஞ்சீவ் இதிலிருந்து தப்பிப்பாரா..?

அப்படி நிவேதாவைக் கொல்லும் அளவுக்குக் குரோத எண்ணம் கொண்ட விரோதி யாராக இருக்கும்..?

அடுத்த அத்தியாயத்தில் சந்திப்போம்..

தேன் 21

மரணப் பதிவு பிரிவில் இருந்து வெளியே வந்த கார்த்திகேயனின் கையில் பிடிக்கப்பட்டிருந்த ஆவணங்களைப் போலவே, அவன் மனமும் கோபத்தால் பதறிக் கொண்டிருந்தது. அந்த ஆவணங்களின் ஒவ்வொரு வரியும், இழைக்கப்பட்ட அநியாயத்தின் சாட்சியாக இருந்தது.

“உயிரோட இருக்கிறவள் பொய்யா சாகிற மாதிரிப் பதிவு பண்ணினால், அது கொலைக்குச் சமம்தான்…” என்று தன் உள்ளத்திற்குள் கொந்தளித்தபடி  வேகமாக நடந்தான்.

நேராகக் கமிஷனர் அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்து அவரது மேசையின் மீது அந்தக் காகிதங்களைத் தூக்கி வீசினான். அவன் வந்த வேகமும், நடந்து கொண்ட முறையும் கமிஷனருக்கு சற்று கோபத்தை எழச் செய்தது.

“என்ன இங்க நடக்குது கமிஷனர் அங்கிள்..? இதெல்லாம் என்னது..?” என்று கார்த்திகேயன் ஆவேசமாகக் கேட்க உடனே அந்தக் காகிதங்களை எடுத்து பார்த்தவருக்கு, புருவங்கள் முடிச்சிட்டன.

“இது தெரியாதா..? நிவேதாவோட போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்..”

“அது எனக்கும் தெரியும் உங்களுக்கு இப்போ நடந்து கொண்டிருக்கிற விஷயம் தெரியுமா..? தெரியாதா..? இந்த ஆபிஸ விட்டு வெளியே வந்து கொஞ்சம் பாருங்க ஊர்ல உலகத்துல என்ன நடக்குதுன்னு..”

“கார்த்தி பிரச்சனை என்னன்னு நேரா சொல்லு சுத்தி வளைச்சுப் பேசாத எனக்கு நிறைய வேலை இருக்கு..”

“நிவேதா உயிரோடதான் இருக்கா அப்படி இருக்கும் போது எப்படி இது சாத்தியமாகும்..?”

“என்ன சொல்ற நிவேதா உயிரோடு இருக்காளா..? வாவ் இட்ஸ் கிரேட் நியூஸ்..” என்று சந்தோசமும், அதிர்ச்சியும் ஒன்று சேரத் தனது இருக்கையில் இருந்து எழுந்து கொண்டவர்,

“ஆனா எப்படி..?” என்று குழப்பத்துடன் கேட்க,

“ஆக்சிடென்ட் நடந்த இடத்திலிருந்து யாரோ நிவேதாவ கொண்டு வந்து ஹாஸ்பிடல்ல சேர்த்து இருக்காங்க நல்ல வேலை கருணாகரன் சார்ட கண்ணுல நிவேதா தெய்வாதீனமாகப்பட்டது இல்லன்னா இன்று வரைக்கும், இந்த நிமிடம் வரைக்கும் நிவேதாவை நீங்க எல்லாம் தேடிக்கிட்டுத்தான் இருந்திருப்பீங்க..” என்று விரக்தியாகக் கார்த்திகேயன் கூற,

அதனை முழுமையாக நம்ப முடியாமல்,

“நீ உண்மையாத்தான் சொல்றியாக்  கார்த்தி..? இவ்வளவு நடந்து இருக்கு ஆனா கருணாகரன் என்கிட்ட ஒன்னு கூட சொல்லலையே..!”

“அவர் மகள் கிடைச்ச சந்தோஷத்துல துள்ளிக் குதிச்சுக்கொண்டு திரிகிறார் இதுல உங்களை எங்க ஞாபகம் வச்சு இருக்க போறாரு..”

“அப்படின்னா கார்த்தி இதெல்லாம்..” என்று கையில் இருந்தக் காகிதங்களைக் காட்ட,

“அனைத்தும் திட்டமிட்ட சதியும், சூழ்ச்சியும்..”

“அப்போ அது யாரா இருக்கும்..?”

“இதோ இப்போ அதைத் தேடத்தான் புறப்பட்டுக்கிட்டு இருக்கேன் உங்களோட யூனிஃபார்மா கொடுத்தீங்கன்னா போட்டுட்டு நான் தேடி எல்லா டீடெயில்ஸையும் கலெக்ட் பண்ணிட்டு உங்களுக்கு அக்யூஸ்ட் யாருன்னு வாட்ஸ்அப்ல அனுப்பி விடுறேன் நீங்க ஓடிப்போய் அவன அரெஸ்ட் பண்ணுங்க ஓகேயா..?” என்று கார்த்திகேயன் எகத்தாளத்துடன் கூற,

“என்ன கார்த்தி வாய் ரொம்ப நீளுது இந்த போலீஸ்காரங்க ஒன்னுக்கும் உதவ மாட்டாங்கன்னு சொல்லாமல் சொல்லிக் காட்டுறியா..?” என்று முகத்தைக் கடுமையாக வைத்துக் கொண்டு கமிஷனர் கேட்டார்.

“அப்புறம் என்ன செய்ய சொல்றீங்க இதோ நிவேதா செத்துட்டான்னு சொல்லி போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் கையில இருக்கு நிவேதா என்னன்னா அங்கு உயிரோட இருக்கா நிவேதாவையும் உங்களோட போலீஸ் டிபார்ட்மெண்ட் கண்டுபிடிக்கல அப்படி இருக்கும் போது எப்படி நம்புறது இதனால்தான் உங்களோட டிபார்ட்மெண்ட பத்தி மக்கள் மனசுல தப்பான அபிப்பிராயம் இருக்கு இவ்வளவு போலீஸ்காரர் இருந்தும் ஒரு பெண்ணோட சாவப் பத்தி ஒழுங்கா விசாரிச்சு  தடயங்களை அறியாமல் இப்படி ஒரு பெரிய தப்பு நடக்கவே உங்களோட போலீஸ் டிபார்ட்மென்ட்டோட வீக்னஸ்தான் காரணம்..” என்று அடித்து உரைத்து கார்த்தி கூற,

அவன் கூறும் நியாயங்களில் புதைந்துள்ள உண்மையை அறிந்த கமிஷனருக்கு பதில் கூற முடியவில்லை.

“போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் கொடுத்த டாக்டரை உடனே கண்டுபிடிச்சா சில விஷயங்களைக் கண்டுபிடிக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன் எனக்கு உங்களோட ஹெல்ப் வேணும் சீக்கிரமா அவரை கண்டுபிடித்து அந்த டாக்டர் வாயால இருந்து உண்மையை வர வைக்கணும் ..”

“நீ ஒன்னும் கவலைப்படாத கார்த்தி இதை நானே நேர்ல போய் விசாரிக்கிறேன்..”

“அந்த டாக்டர் பத்தின டீடெயில்ஸ் போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்லையே இருக்கு உடனே அவனைக் கைது செஞ்சுட்டு எனக்கு கால் பண்ணுங்க நான் சில கேள்விகள் எல்லாம் அவன்கிட்ட கேட்டாகனும்..” என்று வேறெங்கோ வெறித்துப் பார்த்தபடி கூறினான் கார்த்திகேயன்.

அங்கிருந்து நேராக வைத்தியசாலைக்குப் புறப்பட்ட கார்த்திகேயன் வேகமாகக் காரை ஓட்டத் தொடங்கினான்.

காரின் வேகத்தை விட அவனது மனதில் தோன்றும் எண்ணங்களின் வேகம் அதிகமாக இருந்தது.

அவனது மனதில் ஒரே ஒரு எண்ணம் மட்டும்தான்,

‘இதே மாதிரி நிவேதாவை கொல்ல எண்ணினரா..? அல்லது கருணாகரனை பயமுறுத்துவதற்காகவும், எச்சரிப்பதற்காகவும் இப்படி நடந்து கொண்டனரா? அல்லது நடக்க இருப்பதை முன்கூட்டியே அறிவுறுத்தலாக தெரிவிக்கின்றனரா..?

முதல் கருணாகரன் சார்ந்த தொழில் வட்டாரத்தில் இருக்கிற எதிரிகளைக் கணக்கிட்டு பார்க்கணும் அதெல்லாம் அவ்வளவு எளிதான காரியம் அல்லவே தொழில் அதிபர் அதுவும் கோடிக்கணக்கானச் சொத்துக்களுக்குச் சொந்தமான ஒருவர் என்றால் அவருக்கு ஆயிரத்துக்கு மேல் எதிரிகள் இருப்பார்கள்

இவன்தான் எதிரி என்று எவ்வாறு கண்டுபிடிப்பது சரி ஏதோ ஒரு வகையில் அவன் ஏதாவது ஒரு தடயத்தை விட்டுவிட்டுத்தான் சென்று இருப்பான்

அவன் செய்த சிறிய தவறுதான் எங்களுக்கு ஒரு ஆரம்பப் புள்ளியாக இருக்கும் பார்ப்போம்..’ என்று சிந்தித்தபடி வைத்தியசாலையை அடைந்தான்.

கார்த்திகேயன் உடனே நேராக நிவேதாவின் அறைக்குள் கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்நுழைய நிவேதாவோ நீர் அருந்துவதற்காக அருகில் இருந்தத் தண்ணீர் போத்தலை எட்டி எடுக்க முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தாள்.

ஆனால் அது அவளுக்குச் சற்று தூரத்தில் இருந்ததால் அதனை எடுக்க முடியவில்லை. எழுந்து கொள்ளவும் முடியாமல் அவள் தடுமாறி நிற்க உடனே அவளது தேவை அறிந்து கார்த்திகேயன் அவள் அருகே வந்து தண்ணீர் போத்தலை எடுத்துக் கொடுத்தான்.

அவனையும் போத்தலையும் ஒரு அழுத்தமான பார்வை பார்த்துவிட்டு தண்ணீர் போத்தலை வாங்கி நீரை அருந்திவிட்டு மீண்டும் அவனிடமே அதனைக் கொடுத்தாள்.

ஒரு தீர்க்கமான பார்வையுடன்,

“இப்போ உடம்பு எப்படி இருக்கு..?” என்று அக்கறையுடன் கேட்டான்.

“ஆஹ்.. கொஞ்சம் பரவாயில்லை தலை தான் அடிக்கடி சுத்துற மாதிரி இருக்கு..”

“ஓகே இன்னும் ரெண்டு நாள் பெட் ரெஸ்ட் எடுத்தா சரியாகிடும்..”

“இன்னும் ரெண்டு நாளா..? எனக்கு இங்கே இருக்க ரொம்ப போர் அடிக்குது என்ன சீக்கிரமா வீட்டுக்குக் கூட்டி போக மாட்டீங்களா..?” என்று கண்களைச் சிமிட்டி சிறுபிள்ளை போலக் கேட்டாள்.

அவனுக்கு ஏனோ அவளை புதிதாகப் பார்ப்பது போல இருந்தது.

“திரும்பவும் உனக்கு டெஸ்ட் எடுக்கணுமாம் சீப் டாக்டர் நேத்துதான் வந்து சொல்லிட்டு போனாங்க அந்த டெஸ்ட் எடுத்து முடிச்சு அதோட ரிசல்ட் வந்ததுக்கு அப்புறம்தான்  வீட்ட போறதா இல்லையான்னு சொல்லுவாங்க..”

அவள் சலிப்புடன் கார்த்திகேயனை பார்த்து,

“நான் நல்லாத்தானே இருக்கேன் எனக்கு ஒன்னும் இல்ல ப்ளீஸ் இங்கே இருந்து என்னக் கூட்டிப் போங்க..” என்றதும் கார்த்திகேயன் சிறு புன்னகையுடன்,

“எல்லாம் உன்னோட நல்லதுக்குத்தான் சொல்றாங்க கொஞ்சம் பொறுமையா இரு உனக்கு இங்கே என்ன வசதி தேவையோ அதை நான் செய்து தாரேன் என்ன வேணுமோ கேள் வீணா பிடிவாதம் பிடிக்காத..”

“உங்ககிட்ட ஒன்னு கேட்கணும்..”

“தாராளமா கேட்கலாம்..”

“எல்லாரும் என்ன தெரியுதா தெரியுதான்னு என்ன கேட்டாங்க ஆனா நீங்க மட்டும் அந்தக் கேள்வியை ஏன் என்கிட்ட கேட்கல..?”

புருவத்தை உயர்த்தி சிரித்தபடி,

“பரவாயில்லையே ஆக்சிடென்ட்க்குப் பிறகு உன்னோட மூளை நல்லா வேலை செய்து போல இப்படி எல்லாம் யோசிச்சி இருக்க..” என்று கார்த்திகேயன் கிண்டலாகக் கூறவும் நிவேதா இரு கண்களைப் பெரிதாக்கி முறைத்துப் பார்த்தாள்.

“ஓகே.. ஓகே.. கூல்.. உன்ன பெற்று வளர்த்த அம்மா, அப்பாவையே உனக்கு ஞாபகம் இல்லை இதுல நான் எப்படி ஞாபகத்துக்கு இருக்கப் போறேன் இதெல்லாம் தெரிஞ்ச விஷயம் உன்கிட்ட கேட்டாத் தெரிஞ்சுக்கணும் அது சரி யாராவது நான் உனக்கு யாருன்னு சொன்னாங்களா..?” என்று ஆர்வமாகக் கேட்க,

அதைக் கேட்டதும் தலை குனிந்தபடி ஆம் என்று தலையாட்டினாள்.

குறும்பாகச் சிரித்தவன்,

“என்னன்னு சொன்னாங்க..?”

“நீங்க.. நீங்க.. வந்து என்ன கட்டிக்க இல்ல.. கல்யாணம் இல்ல.. கல்யாணத்துக்குப் பேசி வச்ச மாப்பிள்ளைன்னு சொன்னாங்க..” என்று வார்த்தைகளைக் கூறி முடிக்க பெரும்பாடு பட்டாள் நிவேதா.

“அம்மாடியோ நிவேதாவுக்கு வார்த்தைகள் தடுமாறுமா எனக்கு ஏனோ தெரியல உன்னை பார்க்க ரொம்ப ரொம்ப புதுசா இருக்கு ஆனா அந்த நிவேதாவை விட இந்த நிவேதாவே பெட்டர் பேசாம உனக்குப் பழைய நினைவு எல்லாம் வராமல் இருந்தாலே போதும்..” என்று மனதில் நினைத்ததைக் கார்த்திகேயன் வெளிப்படையாகவே கூறிவிட்டான்.

“எனக்கும்தான் ஏதோ நடுக்காட்டில் கண்ணைக் கட்டி விட்டது போல இருக்கு எனக்கு எதுவுமே ஞாபகத்துக்கு வருது இல்லை..”

“உண்மையிலேயே உனக்கு எதுவுமே ஞாபகம் இல்லையா..?”

“நீங்களும் என்ன நம்பலையா..? எனக்கு அதை நினைக்க ரொம்ப கவலையா இருக்கு நான் எப்படி..? எல்லாமே புதுசா இருக்கு யோசிக்க யோசிக்க தலை ரொம்ப  வலிக்குது..”

“ஒன்னும் யோசிக்கத் தேவையில்லை இதுவரைக்கும் எல்லாம் நல்லபடியாத்தான் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு இனியும் நல்லபடியாக நடக்கும் அந்த நம்பிக்கையோட இரு ஞாபகம் வராம இருக்கிறதே உனக்கும்  நல்லது உன்னைங் சுத்தி இருக்கிறவங்களுக்கும் நல்லதுன்னுதான் நான் நினைக்கிறேன்..”

“ஏன் அப்படி சொல்றீங்க நான் ரொம்ப மோசமான பொண்ணா..?” என்று அவள் கேட்டதும்,

‘உண்மைய சொல்லுவோமா..? பொய்யைச் சொல்லுவோமா..? பாவம் உண்மையைக் கேட்டு அவளுக்கு தலை வலிதான் கூடும்..’ என்று மனதிற்குள் எண்ணிக் கொண்டவன்,

“அப்படி எல்லாம் ஒன்னும் இல்ல கருணாகரன் சார் எங்கு போயிட்டாங்க..?”

“அம்மாக்கு ஏதோ மருந்து வாங்கனும்னு வெளியே போயிட்டாங்க..”

“சரி நீ ரெஸ்ட் எடு நான் அம்மாவைப் பாத்துட்டு அப்புறமா வாரேன்..” என்றிட, சரி என தலையசைத்தாள்.

அந்த அறையில் இருந்து வெளியே வந்த கார்த்திகேயனுக்கோ முற்றிலும் நிவேதா புதிதாகவே தோன்றினாள்.

ஒரு வார்த்தை பேசினால் அதற்கு நான்கு வார்த்தைகள் எதிர்த்துப் பேசுபவள் இன்று கேட்கும் கேள்விகளுக்கெல்லாம் தலையசைப்பே பதிலாக உள்ளன.

ஏனோ தெரியவில்லை அந்த கர்வமும், திமிரும் தொலைந்து போய் அமைதியும், சாந்தமும் நிறைந்த நிவேதாவை பார்க்கப் பார்க்க அவனது மனதிற்குள் அவனை அறியாமலே  பிடித்தத்தை ஏற்படுத்தியது.

அதனால் தினமும் நிவேதாவுடன் அதிகளவு பொழுதைக் கழிக்க எண்ணி அவளுடனே இருந்து அவளது தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்தான்.

நிவேதாவிற்கு மீண்டும் ஞாபகம் வருமா..? அல்லது கார்த்திகேயன் மனதில் நிவேதாவின் மீது உள்ள அக்கறை காதலாக மாறுமா..?

அடுத்த அத்தியாயத்தில் சந்திப்போம்..

தேன் 20

கூர்மையான ஒளி, மந்தமான காற்றோட்டம் நிறைந்த அந்த அறையில் ஒரு குரலின் அதிர்வில் நிவேதா விழித்துக் கொண்டாள்.

அது வேறு யாரும் இல்லை கருணாகரனேதான். இதுவரையில் உயிருக்கு உயிரான தனது ஒரே மகள் காணவில்லை என்று பரிதவித்த இதயம் இனி ஒரு பொழுதும் அவளை விட்டு நீங்காது என்று அடம் பிடித்து அவள் அருகே அவள் சுகநலத்தை ஏங்கி நின்று மன்றாடியது.

அவள் விழிகள் மெதுவாகத் திறந்தன. வெள்ளை விளக்குகளும், மருந்தின் வாசனையும், தூரத்தில் இசைக்கும் இயந்திரத்தின் ஒலியோடும் கலந்து வந்தது அவளது உணர்வில். அசைய முடியாத உடல் மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு, குழப்பத்துடன் விழி விரித்தாள் நிவேதா.

நிவேதாவிற்கு அனைத்தும் புதுமையாகப்பட்டது.

“அப்பா…?” என்ற மெல்லிய அதிர்வுடன் அவளது உதடுகள் அசைந்தன.

அவள் அந்த வார்த்தையை முதன்முறையாகப் பேசுகிறாள் போல. அதில் குழப்பமும், மெதுவாக ஏற்கும் உணர்வும் கலந்து இருந்தன.

எதனையும் ஏற்கவும் முடியாமல், நம்பவும் முடியாமல் மன சஞ்சலத்துடன் நடக்கும் விடயங்களை அவளது கண்கள் உள்வாங்கிக் கொண்டது.

ஒரு கணம் கருணாகரனின் இரு கண்களும் அதில் நெகிழ்ந்தன. நிவேதாவின் கண்களில் தந்தையை உணர்ந்த தருணம் அது.

அந்த ஒரு கணம், காலம் முழுதும் போதும் என எண்ணியது தந்தை பாசம்.

அவளுக்கு இது ஒரு புது பிறவி போன்றே தோன்றியது.

அதே நேரத்தில், அறைக்கு வெளியில் கார்த்திகேயன் ஓர் ஆழ்ந்த சுவாசத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவனது பார்வை ஆழமான அமைதியோடு, அன்பும், பரிவும் கலந்து காட்சியளித்தது.

‘நிவேதா உயிரோட இருக்கிறாள் எனக்கு அதுவே போதும் இதுதான் அவளைப் பார்க்கிறது கடைசியா இருக்கணும் இனிமே அவளிடமிருந்து முழுவதுமாக விலகிப் போய்டனும்..’ என்று மனதிற்குள் எண்ணிக் கொண்டு இருக்கும் போதே,

கருணாகரன் அந்த அறையில் இருந்து வெளியே வந்து கார்த்திகேயனை அழைத்துக்கொண்டு வைத்தியரின் அறைக்குள் அவசரமாகச் சென்றார்.

அவருக்காக காத்திருந்த வைத்தியர் அவரைக் கண்டதும்,

“வாங்க மிஸ்டர் கருணாகரன், நிவேதா உடல்நிலையை நாம் கண்காணிச்சுக் கொண்டுதான் இருக்கின்றோம் எடுத்த ரிப்போர்ட்டுக்கு எல்லாம், ரிசல்ட் வந்துடுச்சு

மூளை அதிர்வுகள் சீராக இருக்கு ஆனாலும், கடந்த தாக்கத்தில் சில மூளைத்திசுக்கள் பாதிக்கப்பட்டிருக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது பேசுவதிலும் நினைவுகளிலும் சிறிய குழப்பங்கள் ஏற்படலாம் ஆனால் உங்கள் ஆதரவு, அதுவே நிவேதாவிற்கு பெரிய மருந்து..”

“நான் உயிரோட இருக்கிற வரைக்கும் என் மகளுக்காக நான் என்ன வேணுமென்றாலும் பண்ணுவேன் டாக்டர் சொல்லுங்க இப்போ நான் என்ன செய்யணும்…”, என்று மிக ஆர்வத்துடன் கேட்டார் கருணாகரன்.

“அவங்களுக்கு அமைதியான சூழலும், அன்பும், ஆதரவான பேச்சும், நம்பிக்கையான துணையும் வேண்டும் அதோடு மெதுவாகப் பழைய ஞாபகங்களைக் கூறி அவரது மனது பாதிக்காத வகையில் சிறு சிறு சந்தோஷமான நினைவுகளைப்  பகிர்ந்து கொண்டு வரச் சிலவேளை சீக்கிரமே பழைய ஞாபகங்கள் திரும்பிவிடும்..” என்று டாக்டர் கூறக் கருணாகரனுக்கும் கார்த்திகேயனுக்கும் மனதில் ஒரு புது தெம்புடன் நம்பிக்கையும் பிறந்தது.

நிவேதா வைத்தியசாலையில் சிகிச்சைப் பெற்று மூன்று நாட்கள் கடந்தன.

நிவேதா சிறுவயதில் இருந்து கருணாகரனுடன் எடுத்த புகைப்படங்கள், மற்றும் வீடியோக்கள், டயரி என அவள் சிறுவயதிலிருந்து பாவித்த ஒவ்வொரு பொருட்களையும் காட்டி அது பற்றிய சிறு சிறு கதைகளைக் கூறி பழைய ஞாபகங்களை அவளிடம் இருந்து புதுப்பிப்பதற்காக பெரிதும் முயற்சி செய்தார் கருணாகரன். அதற்கு ஏற்றாற் போல் கார்த்திகேயன் அவருடன் இருந்து அனைத்து உதவிகளையும் செய்து கொடுத்தான்.

ஆனால் எதுவுமே நிவேதாவுக்கு ஞாபகத்திற்கு வந்த பாடில்லை. அனைத்தும் பலனின்றிப் போக மனதளவில் கருணாகரன் மிகவும் சோர்ந்து போனார்.

அருகில் மகள் வந்த உணர்வலைகளாலோ என்னவோ தெரியவில்லை காயத்ரியின் உடல்நிலை பாதிப்பு கட்டத்திலிருந்து மிக வெகுவாக குணமடையத் தொடங்கியது.

காயத்ரி தூங்கிக்கொண்டிருக்க, கருணாகரன் மெதுவாக அறைக்குள் நுழைந்து, அவர் அருகில் போய் அமர்ந்தார். காயத்ரியின் அழகான வதனத்தில் சோர்வும், வாட்டமும் நிறைந்திருந்தது.

அவரது கையை மெதுவாகத் தொட, காயத்ரியின் கண்கள் உணர்வு பெற்றது போல அசைந்தன. பின்பு கருணாகரன் அவரது கரத்தை அழுத்திப் பிடிக்கக் கண்கள் மெதுவாகத் திறந்து கொண்டன.

அந்த உயிர் பெற்ற கண்களில் ஒரே ஒரு கேள்வி மட்டும்தான் ‘எனது மகள் எங்கே ..?’ என வினவியது போல கருணாகரனுக்குத் தோன்றியது.

அதை உண்மை எனப் பறைசாற்றும் வண்ணம் முதல் முதலாக காயத்ரியின் உதடுகளில் இருந்து எழுந்த வார்த்தைகள்,

“என்னங்க… நிவேதா…?” என்றபடி என்னதான் உதடுகளில் இருந்து அந்த வார்த்தைகள் வெளி வந்தாலும் அவரது கண்களில் அதற்கான பதிலுக்கான எதிர்பார்ப்பும், பதற்றமும் நிரம்பி வழிந்தது.

“காயுமா… நம்ம பொண்ணு நம்மகிட்டத் திரும்பி வந்துட்டா…” என்று புன்னகையுடன் கருணாகரன் கூற,

காயத்ரியின் கண்களில் பேரானந்தத்துடன் புன்னகையும் தோன்றியது. அந்த சிரிப்பில் மீண்டுவந்த உயிரும், மகிழ்வும் கலந்து இருந்தது.

“எங்கங்க நிவேதா..? நான் இப்படி உடம்பு சரியில்லாமல் இருக்கன்னு தெரிந்தும் என்னை பார்க்க வராமல் அவ எங்க போயிட்டா..? ஒரு வேலை நீங்க எனக்காக மறுபடியும் பொய் சொல்றீங்களா..? அப்படி உண்மைன்னா நீங்க நிவேதாவ என்கிட்டக் கூட்டி வந்து இருக்கலாம்தானே..” என்று தாயுள்ளம் பரிதவித்து பல கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டு போக,

“அது வந்து காயுமா நான் சொல்றத கொஞ்சம் பொறுமையா பதட்டப்படாம கேளு..”

“என்னங்க மறுபடியும் ஏதாவது..?”

“ ச்சே.. ச்சே.. நம்ம பொண்ணு சின்னதா ஒரு ஆக்சிடென்ட்ல மாட்டிக்கிட்டா, அதனால தலையில சின்ன அடிபட்டு இருக்கு பக்கத்து ரூம்ல தான் அவள வெச்சிருக்கோம்..” என்றதும் தாயுள்ளம் அல்லவா பரிதவிக்காமல் இருக்குமா..?

உடனே எழுந்து கொண்ட காயத்ரி, “பக்கத்து ரூம்லதான் இருக்காளா வாங்க போய் பார்த்துட்டு வந்துருவோம்..” என்று எழ முயற்சி செய்தார்.

“என்ன காயத்ரி என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா..?”

“ஒரு தடவை நம்பி ஏமாந்ததே போதுங்க என் கண்ணால என் பொண்ண பார்க்கும் வரைக்கும் எனக்கு நிம்மதியே இல்லை ப்ளீஸ் என்னைக் கூட்டிப் போங்க..”

இதற்குமேல் வேறு வழி தெரியாமல் கருணாகரன் தாதியை அழைத்து அவருக்கு போடப்பட்டிருந்த மருத்துவ சாதனங்களை தற்காலிகமாக கழற்றி வைத்துவிட்டு,

“சார் உங்களுக்காக மட்டும்தான் நான் இதை செய்கிறேன் பெரிய டாக்டர் வர்றதுக்குள்ள சீக்கிரமா வந்துடுங்க இதெல்லாம் நான் கழட்டி வச்சிட்டேன்னு தெரிஞ்சிருச்சுன்னா என்னோட வேலைக்கு ஆபத்து சார்..” என்று தாதி பயத்துடன் கூறினாள்.

அந்த நிமிஷம் மிகவும் நுணுக்கமான, ஆனால் ஆழமான உணர்ச்சிகளை பரப்பியது. தாதி மற்றும் கருணாகரனின் உதவியோடு காயத்ரி மெதுவாகத் தன்னுடைய படுக்கையிலிருந்து எழுந்தார்.

உடல்நிலை இன்னும் முழுமையாக நிவர்த்தியாகாத நிலையில் இருந்தாலும், அந்த தாயுள்ளத்தின் ஆவல் எல்லாவற்றையும் மீறியது.

கருணாகரன் தனது ஒரு கையினால் அவளைத் தாங்கிக் கொண்டு மெதுவாக வெளியே அழைத்து வந்தார். அந்த நொடி, மனதிற்குள் கலந்திருந்த பயமும், நம்பிக்கையும் அவரது கண்களில் ஒளிர்ந்தது.

வைத்தியசாலை நிசப்தமாக இருந்தது. மெல்லிய காலடிச் சப்தத்தோடு அவர்கள் இருவரும் அந்தப் பக்கத்து அறைக்குச் சென்றனர். அந்த அறையின் கதவு அருகில் வந்தபோது, காயத்ரியின் சுவாசம் வேகமாகியது.

உள்ளே இருப்பதுதான் நிவேதா என்பதைத் தெரிந்தும், அவளது தரிசனத்தை எதிர்பார்த்தபடி விழிகள் கலங்கின.

“உண்மையாவே… அவள்தான் உள்ளே இருக்காளா?” என்ற விசும்பலும், பதற்றமும் கலந்த ஓசையுடன் காயத்ரி கருணாகரனிடம் கேட்டாள்.

“ஆமாம்… நம்ம நிவேதாதான்… நம்ம பொண்ணு… சின்னக் குழந்தை மாதிரித் தூங்கிட்டு இருக்கா…” என்ற கருணாகரனின் மெளனப் புன்னகை, காயத்ரியின் உள்ளத்தில் ஒரு நிம்மதியான நம்பிக்கையை ஊட்டியது.

அவர் கதவை மெதுவாகத் திறந்தார்.

அறையினுள் ஒளிரும் மிதமான வெளிச்சத்தில், நிவேதா படுக்கையில் மெதுவாகச் சுவாசிக்கிறாள். அவள் முகத்தில் ஒரு அமைதியும், புன்னகையின் ஓரளவான சாயலும் தெரிந்தது. அவள் கண்கள் மூடியிருந்தாலும், அந்த முகம் தாய்க்கு அந்த நேரத்தில் கிளர்ந்து எழும் அன்பின் இருப்பிடமாகவே தெரிந்தது.

காயத்ரி அறைக்குள் நுழைந்ததும், கால்கள் நிலத்தில் நிலை தடுமாறி நிற்காமல் தவித்தன.

“நிவேதா… என் கண்ணே… என் பட்டு…” என்ற வார்த்தைகள் அவளது வாய் வழியே வழிந்தன.

அந்த ஒலி நிவேதாவின் செவிகளை எட்டியது போல, அவளது கண்கள் மெதுவாக அசைந்தன. காயத்ரியின் குரலை அறிந்த அந்த உள்ளம், ஒரு புன்னகையுடன் கண்களைத் திறந்தது.

காயத்ரிக்குக் மீண்டு வந்த வாழ்வின் பரிசாக இருந்தது அவளது புன்னகை. கண்களில் கண்ணீர் பீலியாக வழிய, நிவேதாவைக் கட்டி அணைத்தார். முத்த மழையை அவள் மீது கொட்டித் தீர்த்தார்.

அவள் நடப்பவை அனைத்தையும் விசித்திரமாக பார்க்க,

“என்னமா பாக்கிற..?” என்று கேட்க,

கருணாகரன் உடனே நிலைமையை சுதாரித்து,

“நிவேதா இதுதான் உன்னோட அம்மா காயத்ரி..” என்று அறிமுகப்படுத்தினார்.

காயத்ரி கருணாகரனை புரியாத பார்வை பார்த்தபடி,

“என்னங்க இது யாரோ எவரையோ அறிமுகப்படுத்துற மாதிரி என்னை என் மகளுக்கு அறிமுகப்படுத்துறீங்க என் பொண்ணுக்கு என்னத் தெரியாதா..?” என்று மிடுக்காகக் கேட்டார்.

சிறு சங்கடத்துடன்,

“ஆமா காயத்திரி அவளுக்கு  தலையில் அடிபட்டதால பழைய நினைவுகள் எல்லாமே மறந்துடுச்சு சீக்கிரமாகவே திரும்பிடும் என்று டாக்டர் சொல்லி இருக்காங்க..” என்று கூற,

மகள் கிடைத்து விட்டால் என்று சந்தோசப்படுவதா அல்லது என்னை யாரென்று தெரியாது என்ற குழப்பத்தில் யாரோ தெரியாதவரைப் பார்ப்பது போல பார்த்து விழிக்கின்றாளே என்று கவலைப்படுவதா என்று புரியாமல் அந்தத் தாய் உள்ளம் பரிதவித்து நின்றது.

நிவேதா குழப்பமாக இருந்தாலும், தாயின் நேசம் உணர்ந்தவள் போல மெதுவாக அவரது தோளில் சாய்ந்தாள்.

தற்போதைக்கு அவளது இந்த ஒட்டுதலே காயத்ரிக்கு போதுமானதாக இருந்தது.

அந்த அறையில் திடீரென ஒரு அமைதி பரவியது. அது இறந்துவிட்ட நேரங்களை மீண்டும் உயிர்த்தெழச் செய்த அன்பின் அமைதி.

அந்த நிமிடம் மட்டும் நின்றுவிட்டது போல. அதில், கடந்த காலம், இன்று, எதிர்காலம் அனைத்தும் ஒன்றாக வந்து கலந்து ஒரு புனிதமான கணமாக மாறியது.

கருணாகரன் அந்தத் துல்லியமான தருணத்தை அமைதியாக நின்று பார்த்து, இரசித்துப் புன்னகைத்தார்.
அவர் மனதில் ஒரே ஒரு வார்த்தை மட்டும் தோன்றியது:

‘இப்போதான் நம்ம வாழ்க்கை நிஜமா திரும்பத் தொடங்குது…’

*******************************

கார்த்திகேயன், தன் அதிகார அடையாள அட்டையை காட்டி நேராக மரணப் பதிவு பிரிவிற்குச் சென்றான்.

அங்கிருந்த உதவியாளர், ஆச்சரியத்துடன்,

“அந்தப் பெண்ணா? நிவேதா! ஏற்கனவே போஸ்ட்மார்ட்டம் பண்ணியாச்சே நம்ம டாக்டர் சஞ்சீவ் தான் செய்தாரு…”

கார்த்திகேயன் ரௌத்திரத்துடன் கண்களில் கோபம் பொங்க,

“அது தான்! உயிரோட இருக்குறவங்க மேல எப்படிங்க அந்த மாதிரி ரிப்போர்ட் எழுதுவீங்க? இது முற்றிலும் போலியான, தவறான அறிக்கை எனக்கு அதோட காப்பி வேணும்,” என்று சிறிது கடுமையாகக் கூறினான்.

அஞ்சிய முகத்துடன் அந்த ஊழியர் ஒரு பழைய கோப்பைப் பார்த்து, அதிலிருந்து மடிப்பில் மடிக்கப்பட்ட காகிதத் தாள்களை பிடுங்காத குறையாக அவனிடமிருந்து பறித்து எடுத்தான்.

‘இவங்க யாரா இருந்தாலும் என்கிட்ட இருந்து தப்ப முடியாது..’ என்று மனதிற்குள் கருவிக் கொண்டான் கார்த்திகேயன்.