சிறையிடாதே கருடா

கருடா 20   மடிக்கணினியில் தீவிரமாக வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள் ரிதுசதிகா. அவளை முறைத்துக் கொண்டு எதிரில் அமர்ந்திருந்தான் கருடன். எதற்கு முறைக்கிறான் என்று அவன் மனைவிக்குத் தெரியும். தெரியாதது போல் நடித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இன்னும் கேட்ட கேள்விக்குப் பதில் தராததால்,   “ஏன்டி, காது செவிடாகிடுச்சா?” குரல் கொடுத்தான்.   “வேலையா இருக்கேன்.”   “ஓங்கி மிதிச்சேன்… பல்லு மொத்தமும் கழண்டு விழுந்துடும்.”   “பரவால்ல, தங்கப்பல் செட் பண்ணிக்கிறேன்.”   “பணக் கொழுப்பு!”  

கருடா 19 உடலுக்குள் இருக்க வேண்டிய உயிர் வெளியேறி அவன் மார்பில் ஊஞ்சலாடுவது போல் இதமாக உணர்ந்தவன், அணைக்காமல் நின்று கொண்டிருக்கும் ரிதுவை மெல்லத் தன்னிடமிருந்து பிரித்தான். அடம் பிடிக்காமல் விலகி நின்றவள், பழையபடி பால்கனிக் கம்பியைப் பிடித்துக்கொண்டு நிலவைப் பார்க்க ஆரம்பித்து விட்டாள். அவளைப் பார்க்க ஆரம்பித்து விட்டான் கருடேந்திரன். நொடிகள் காதலோடு கடந்தது. பால்கனிக் கம்பியைப் பற்றிக் கொண்டிருந்த அவள் கை மீது கை வைத்தவன், மற்றொரு கையால் தோள் மீது கை வைத்தான்.

கருடா 18 கம்பீரமாகப் பார்த்த மகனை, இப்படித் தலை குனிந்து பார்ப்பது வருத்தமாக இருந்தாலும், மருமகளோடு சேர்ந்திருப்பதைப் பார்க்க மகிழ்வாக இருந்தது. அதில் சற்று நிம்மதி அடைந்தவர் அவர்களைத் தாண்டிச் சென்றார். அன்னை நகர்வதை உணர்ந்தவன் குற்ற உணர்வோடு தலையை நிமிர்த்தினான். “போய்ப் பேசு!” அவளுக்குப் பதிலளிக்காதவன் ஊமையாக நடந்து வந்தான். அவனிடம் இருந்த சிரிப்பு ஓடியது. கவலை படிந்த முகத்தோடு நடந்து வரும் தன்னவனை, எப்படிச் சரி செய்வதென்று தெரியாமல் சென்ற மாமியாரைத் திரும்பிப் பார்க்க,

கருடா 17 காலை எழுந்ததுமே அன்னையை நோக்கி ஓடினாள் ரிது. அவளுக்கு முன்னதாக அவள் கணவன் அங்கு இருக்க, சின்னப் புன்னகையோடு அவன் தோள் மீது கை வைத்தாள். திரும்பி முகம் பார்த்தவனும், அந்தச் சிரிப்பைக் கொடுத்து, “கிளம்பலாமா?” கேட்டான். “கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டு வரவா…” “பர்மிஷன் கேட்கணுமா?” கனிவாகச் சிரித்தவள் ராதாவின் பக்கத்தில் அமர, கட்டியவளின் முகத்தில் தோன்றும் நிம்மதியில் மனம் நிறைந்தவன் காத்திருந்தான். அரை மணி நேரம் பேசிவிட்டுக் கிளம்பினாள். “நம்ம ஃபேக்டரிக்குப் போகணும்.”