மீண்டும் தீண்டும் மின்சாரப் பாவையே 

மின்சார பாவை-20

தீரனின் கேலி பார்வையில் குழப்பமாக யுகித் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க

வெண்ணிலாவோ கையில் இருந்தக் குழந்தையை அவனிடம் கொடுக்காமல், வெடுக்கென்று அவனைத் தள்ளி விட்டாள்.

 இருவரையும் மாறி மாறி பார்க்க. அவனுக்கு ஒரு நிமிடம் ஒன்றுமே புரியவில்லை. ‘ இவன் ஏன் இப்படி பார்க்குறான்.’என்று குழம்பிய யுகித், அவனது கேலிப் பார்வையை ஒதுக்கி விட்டு, வெண்ணிலாவிடம் திரும்பினான்.

“நிலா!” என்றழைக்க.

“ஃபர்ஸ்ட் ஆஃப் ஆல் என்னால உன்னை மன்னிக்க முடியாது யுகி. அப்புறம் எனக்கு பட்டு குட்டி ரொம்ப முக்கியம். இந்த குழந்தை என்னோட குழந்தை இல்லன்னு உனக்கு தெரியும். ஆனால் இது என் கூட பிறந்த அக்காவோட குழந்தை. நான் தான் இந்த குழந்தையை பார்த்துக்கணும். என்னை நம்பி தான் விட்டுட்டு போயிருக்கா. பட்டுக்கு எல்லாமே நான் தான்.

அவளுக்கு நான் அவளோட அம்மா இல்லைங்குற விஷயம் தெரிய வந்துச்சுன்னா அவ தாங்க மாட்ட. அவளுக்கு சின்ன கஷ்டத்தை கூட தர மாட்டேன்.” என்று வெண்ணிலா கூற.

“என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா நிலா! நான் நல்லா பார்த்துப்பேன் நிலா!” என்று கெஞ்சினான் யுகித்.

“எப்படி பார்த்துப்பீங்க? நாளைக்கு உங்களுக்குன்னு ஒரு குழந்தை பிறந்ததால் இரண்டு பிள்ளைகளையும் ஓரே மாதிரி பார்ப்பீர்களா? ஏதோ ஒரு சூழ்நிலையில் நமக்கு பிறந்த குழந்தையை அடிச்சா, இல்ல இந்த குழந்தைக்கு நான் அதிகமா சப்போர்ட்டுக்கு வந்தா, ஏன் என்று கேள்வி கேட்க மாட்டீங்க? பெத்தா அம்மாவா இருந்துட்டு உன் பிள்ளையை விட அடுத்த பிள்ளை மேல மட்டும் உனக்கு எப்படி இவ்வளவு பாசம் வருதுன்னு எங்க அத்தையை கேட்ட மாதிரி என்னை கேட்க மாட்டீங்கன்னு என்ன நிச்சயம்? அவங்களை மாதிரி அதைத் தாங்கிக்கிற சக்தி எனக்கு கிடையாது. என் பட்டுவை, தீரன் மாமா மாதிரி கஷ்டப்படவும் நான் விடமாட்டேன்.” என்றாள் வெண்ணிலா.

யுகித் அதிர்ந்து பார்க்க.

“என்ன ஒன்னும் புரியலையா சரித்திரம் திரும்புது.”என்று தீரன் சிரித்தான்.

அங்கு மௌனமாக மித்ரா கண்ணீர் விட்டுக் கொண்டிருக்க. அவர் தோளில் கை போட்ட தீரனும் மறுபுறம் அணைத்தவாறு வெண்ணிலாவும் நிற்க.

 அவரை ஏக்கமாகப் பார்த்தான் யுகித்.

தீரனோ,” பிரசவத்தில் அக்கா இறந்துட்டாங்கன்னா, அவங்க பிள்ளையை பார்த்துக்கணும் என்பதற்காகவே கல்யாணம் பண்ணி வைப்பதெல்லாம் இருபது, முப்பது வருஷத்துக்கு முன்பு சர்வசாதாரண விசயம்டா.அப்படி பண்ணிக்கிட்டவங்க அந்த குழந்தை மேல உயிரை வைக்க மாட்டாங்களா? இல்ல அவங்களுக்குன்னு ஒரு குழந்தை வந்துட்டா சுயநலமா இருக்கணுமா? அந்த மாதிரி சூழ்நிலையில் அம்மா என்னை வளர்க்கணும்னு விதி போல.

அதனால என் மேல அம்மா பிரியமாக இருந்தாங்க. ஏன் நீயும் தானே என் மேல பிரியமா இருந்த. ஆனா என் அம்மா இவங்க இல்லன்னு தெரிஞ்சதிலிருந்து உனக்கு ஏன் என் மேல அவ்வளவு கோபம் வருது? ஏன் பெத்தா தான் அம்மாவா? வளர்த்தா பாசம் இருக்கக் கூடாதா? அன்றைய சம்பவம் நடக்கிற வரைக்கும் அம்மா நம்ம இரண்டு பேருக்கும் ஒரே மாதிரி தானே பாசத்தையும். கண்டிப்பையும் காட்டி வளர்த்தாங்க. நானும், நீயும் ஒன்னா விளையாடி, ஒன்னா சாப்பிட்டு,ஒன்னாவே சுத்துவோமே. ஞாபகம் இருக்கா. அதுல எப்பவாவது வேறுபாடு பார்த்திருக்கியா?”என்று தீரனின் கேள்வி ஒவ்வொன்றும் அவனை சாட்டையடியாக அடித்தது

கண்ணை மூடியவனுக்கு முன் தன் தாய், தந்தையையும் அண்ணனையும் வருத்திய காட்சியெல்லாம் கண் முன்னே வந்தது.

 டீனேஜ் வரைக்கும் எல்லோர் வீட்டிலும் நடப்பது போல் தான் தீரனுடன் சண்டை நடக்கும். ஆனால் அந்த வீட்டில் எல்லோரும் எப்பொழுதும் தீரனுக்கே சப்போர்ட் பண்ண,”எல்லாரும் எப்பவும் அண்ணனுக்கே சப்போர்ட் பண்ணுங்க” என்று அடிக்கடி வருத்தப்படுவான் யுகித்.

அவன் செய்கின்ற தவறை, பிடிவாதத்தை உணரவே இல்லை. சிறு பிள்ளை என்று தீரன் விட்டுக்கொடுப்பதை பெற்றவர்கள் அறிந்திருந்ததால் அவர்கள் தீரனுக்கு துணையாக நின்றார்கள்.

எப்போதாவது ஊரிலிருந்து வரும் அவர்களடைய பாட்டியும்,” என் ராசா! வாடா தங்கம்!” என்று தீரனை கொஞ்சுவதை கண்டிருக்கான் யுகி.

அவனுக்கு அதுவும் ஏக்கமாக தான் இருக்கும். ‘எல்லோர் வீட்டிலும் இளைய பிள்ளையை தான் எல்லோரும் கொஞ்சுவாங்க. நம்ம வீட்டில் மட்டும் நம்மள கண்டுக்க மாட்டாங்குறாங்களே.என்ற எண்ணம் எப்போதும் யுகி மனதில் ஓடிக் கொண்டே இருக்கும்.

 அன்றைக்கு ஸ்போர்ட்ஸ் விளையாடும் போது , யுகித் வீசிய பால் தவறுதலாக, தீரனின் மண்டையை பதம் பார்த்திருக்க.

“ என்ன? எது?” என்று எதுவும் விசாரிக்காமல்,யுகித்தை திட்ட ஆரம்பித்தனர்.

“அண்ணன் மேல உள்ள கோபத்துல வேணும்னு அடிச்சியா?” என்று மித்ரா அவனது முதுகில் ஒன்று போட.

அவனுக்கோ அழுகை வந்தது. “இல்லமா நான் வேணும்னே அடிக்கலை. தெரியாமல் பட்டுடுச்சு…” என்று யுகி சொல்ல.

அதை யாரும் காதில் வாங்கிக் கொள்ளவில்லை.

இவர்களது பாட்டியோ, “இவன் எப்பவுமே இப்படித்தான் உன்னை பார்த்தாலே இவனுக்கு ஆகாது. உங்க அம்மா உயிரோட இருந்திருந்தால் இப்படி ஒரு அநியாயம் இந்த வீட்டில் நடந்திருக்குமா”.என்று அழ.

 அந்த வார்த்தைகளை கேட்ட யுகித்தும், தீரனும் அதிர்ந்தனர்.

நிரஞ்சன் எவ்வளவோ தடுக்க பார்த்தும் முடியவில்லை. அவரது மாமியார் வார்த்தைகளை விட்டிருந்தார்.

“அம்மா! என்னம்மா பண்ற?” என்று மித்ராவும் கத்த.

“ நீயும் உன் மகனுக்குதான் சப்போர்ட் பண்ற. என்ன இருந்தாலும் அவன் உன் அக்கா பையன் தானே. பாரு இன்னும் கொஞ்சம் பலமாக தலையில் அடிப்பட்டு இருந்தால் அவன் உசுருக்கே ஆபத்தாயிருக்கும். இல்ல இனி தீரன் இங்கிருந்த நீங்க எல்லாரும் சேர்ந்து கொன்னாலும் கொன்னுடுவீங்க. நான் எம் பேரன என்னோட கூட்டிகிட்டு போறேன்.” என்று அவர் கூச்சலிட.

 அந்த இடமே ஊசி விழுந்தால் கூட கேட்கும் அளவிற்கு அமைதியாக இருந்தது.

மித்ராவுக்கு ஒரே அதிர்ச்சியாக இருந்தது. ‘பெத்த தாயே என்ன நம்பலையே. இனி பசங்க என்ன நினைப்பாங்க…”என்று எண்ணியாவாறே கண்களில் கண்ணீரோடு பிள்ளைகளை பார்க்க,

‘இவன் நம்ம அண்ணா இல்லையா?’ என்று தீரனை பார்த்து யுகித் இறுகிப் போயிருந்தான்.

“நீங்க! என் அம்மா இல்லையாமா?” என்று ஏக்கத்தில் அழுதவாறு வினவினான் தீரன்.

“ஐயோ! அப்படி எல்லாம் இல்லை. நீ என் பிள்ளை தான். அப்படித்தானே தீரனப்பா… சொல்லுங்க… ஏன் எதுவும் பேசாமல் இருக்கீங்க.” நிரஞ்சனை ஆதரவுக்கு அழைத்தார் மித்ரா.

யுகித்தோ,”அம்மா! உண்மையை சொல்லுங்க. இவன் உங்க வயித்துல பொறக்கலை தானே. என்கூட பிறந்த அண்ணன் இல்லை. அப்படித் தானே.” என்று கூற.

“அப்படி எல்லாம் சொல்லாதேடா” என்று மித்ரா பதற.

 “அப்ப இவன் உன் வயித்துல பிறந்தானா சொல்லுமா… சொல்லுமா…” என்று ஹிஸ்டரியா வந்தவன் போல் யுகித் கத்த.

தீரனோ, “அம்மா நான் உங்க பையன் தானே! இல்லன்னு சொல்லாதீங்கம்மா…” என்று கண் கலங்க கூற.

அவளுக்கு அப்படியே உயிரை விட்டுவிடலாமா என்று இருந்தது.

தன் தாயை கோபமாகப் பார்த்தவர், “வந்த காரியம் முடிஞ்சதுல. இத்தன வருஷமா நான் கட்டிக்காத்த உண்மைய சொல்லி என் குடும்பத்தையே அழிச்சிட்டிங்களே! இப்போ சந்தோஷமா?” என்று அவரிடம் கோபமாக பேசினாள் மித்ரா.

அவர் சொன்னதே உண்மையை உணர்த்தி விட, யுகித் ,”அப்ப அவனைப் பாட்டியோட போக சொல்லு மா” என்றான்.

உடனே மித்ரா, “என்னடா விளையாடுறியா நீ ? தீரன் தான் இந்த வீட்டுக்கு மூத்த பையன்.” என்று படபடத்தார்.

“அப்ப நான் போறேன். இனிமே இங்க நான் இருக்க மாட்டேன். நான் எங்கேயாவது ஹாஸ்டல்ல தங்கி படிக்கிறேன்.”என்றவன் அதற்குப் பிறகு அவர்களிடம் பேசுவதையே குறைத்து கொண்டான்.

பிளஸ் டூவில் நல்ல மதிப்பெண் வாங்கி இருக்க. கொடைக்கானல் ஹாஸ்டலில் தங்கி கல்லூரியில் படிப்பதற்கு வந்தவன், அதற்குப் பிறகு அவர்களிடம் பேச்சுவார்த்தையே வைத்துக் கொள்ளவில்லை.’அதை எல்லாம் நினைத்துப் பார்த்தவனுக்கு, அம்மாவின் மனநிலை புரிய செய்தது. அறியா வயதில் தான் கொடுத்த தண்டனை எண்ணி குற்ற உணர்ச்சியுடன் நிமிர்ந்தான்.

“என்ன மன்னிச்சிடுங்கமா” என்று தன் தாயை கட்டிப்பிடித்து அழுதான்.

அவருக்கும் கண்களில் கண்ணீர் நிற்காமல் வழிந்தது.

“யுகித் எங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்டா மட்டும் பத்தாது. உன் அண்ணன் கிட்ட மன்னிப்பு கேளு” என்று மித்ரா கூற,

“ என்னை மன்னிச்சுடு!” என்று எங்கோ பார்த்து கூறினான் யுகித்.

“இதெல்லாம் ஏத்துக்க முடியாது. என் கண்ண பாத்து சொல்லு. அப்புறம், அண்ணா மன்னிச்சிடுங்க அண்ணான்னு சொல்லு. அப்ப தான் உன்னோட மன்னிப்பை கன்ஸிடர் பண்ண முடியும்.” என்று தீரன் அவனை கேலி பண்ண.

யுகித் கோபத்துடன் அவனை முறைக்க.

”பாருங்க மா! யுகி என்னைப் பார்த்து முறைக்கிறான்.” என்று தன் தாயிடம் குறை சொல்ல,

 “ ஏன்டா ! “என்று மித்ரா யுகியை பார்த்தார்.”

“நா முறைக்கவே இல்ல! நீங்க அவனுக்கே சப்போர்ட் பண்ணுங்க.” என்று சிறுவயதில் செய்தது போல சண்டையிட.

அதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தார் மித்ரா.

நிலாவையும் பேச்சோடு பேச்சாக இழுக்க.

“அத்தை! உங்க அளவுக்கு எனக்கு பரந்த மனப்பான்மை இல்ல‌.

என்னால பழசு எதையும் மறக்க முடியாது அத்தை. கல்யாணத்தன்னைக்கு, மணக்கோலத்துல என்ன தவிக்க விட்டுட்டு எங்கோ போனது என் மனசுல ரணமா இருக்கு. என்ன சமாதானம் சொன்னாலும் அது அவ்வளவு ஈஸியா ஆறாது.

அன்னைக்கு நான் என்ன சொல்ல வர்றேன்னு ஒரு நிமிஷம் கூட கேட்க அவருக்கு மனசு இல்லை. என் மனதுப்பட்டபாடு, உங்களுக்கு புரியும்னு நினைக்கிறேன். இவர் திரும்பி வருவார், இல்லை போனாவது பண்ணுவார்னு காத்திருந்தேனே. என் கனவெல்லாம் கானல் நீராகவல்லவா போயிடுச்சு.” என்று கதறி அழுதாள்.

அவளை ஏதோ சொல்லி சமாதானம் செய்ய முயன்றார் மித்ரா .

அவரை அமைதியாக இருக்குமாறு தீரன் தடுத்து விட்டு,

“இங்க பாரு நிலா! அன்னைக்கு உன்னை பேச விடாம அவன் தப்பு பண்ணான். இன்னைக்கு நீ அதையே தான் செய்யுற. மன்னிக்கிறது தான் மனித இயல்பு. என் தம்பிக்காக சப்போர்ட் செய்கிறேன் நினைக்காதே நான் கமலி அத்தைக்காகவும் சேர்த்து தான் சொல்றேன். பாவம் நிலா அத்தை. நீ அவங்க செஞ்ச தப்பையும் மன்னிக்க மாட்டேன் இருக்க. அவங்க எவ்ளோ கஷ்டப்படுறாங்க தெரியுமா? காசு பணம் இருந்தாலும்,வயசான காலத்துல தனிமையில் இருப்பது எவ்வளவு கொடுமை தெரியுமா? அவங்க செஞ்ச தப்ப மனதார உணர்ந்தாலே போதும். அவங்களை நீ மன்னிச்சுடு நிலா. நீ இன்னும் கொஞ்சம் பக்குவப்படணும்.

  நிலா நாங்க அத்தையை பார்த்துட்டு தான் வர்றோம்.

பட்டுவைப் பார்த்து அவ்வளவு வேதனைப்படுறாங்க .என் மேல உனக்கு மரியாதை இருந்துச்சுன்னா நாளைக்கு பங்க்ஷன் முடிச்சிட்டு அம்மா வீட்டுக்கு போய் அவங்களை சமாதானப்படுத்து. அப்புறம் என் தம்பிக்கும் முடிஞ்சா ஒரு சான்ஸ் கொடுக்கலாம் நிலா. அவன் என்ன சொல்ல வராங்குறதையும் கேளு” என்று கூறி விட்டு,

“டேய் தம்பி! அண்ணன் உனக்காக சிபாரிசு பண்ணி இருக்கேன். நிலாவும் எனக்குத் தான் சப்போர்ட் பண்ணுவா. “ என்று கண்சிமிட்ட கோபப்படுவதற்கு பதிலா யுகித்திற்கு புன்னகை தான் வந்தது.

அண்ணனை இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.

 இவர்கள் பாச மழை பொழிய

வெண்ணிலாவோ கடந்த காலத்திற்கு சென்றாள்.

மின்சார பாவை-19

மதன் சாருக்கான பாராட்டு விழா இனிதே முடிந்தது. நாளை ஃபேர்வேல் பார்ட்டியோடு விழா முடிவுறும்.

  ஆகவே யாருமே மாணவ, மாணவிகள் யாரும் அவர்கள் தங்கியிருக்கும் இடத்திற்கு செல்ல ஆர்வம் காட்டாமல் கல்லூரியிலேயே குழு, குழுவாக அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

மதனும் வெண்ணிலாவையும், யுகித்தையும் அழைத்தார்.

“சொல்லுங்க சார்!” என்று இருவரும் வினவ.

 “இந்த ஃபங்ஷன் மனசுக்கு நிறைவா இருந்துச்சு. அதுவும் வெண்ணிலா நீ வருவேன்னு எதிர்பார்க்கவே இல்லை. நீ வந்தது எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். ஆனா ஒரே, ஒரு குறை நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து எனக்காக பாடலை.” என்றுக் கூற

“அதற்கு என்ன சார்? இப்போக் கூட பாடிட்டா போச்சு‌.” என்று யுகித் உற்சாகமாக கூற.

‘இவன் ஏன் இவ்வளவு எக்ஸைட் ஆகிறான். சரி இல்லையே!’ என்று மனதிற்குள் எண்ணினாள் வெண்ணிலா.

“என்ன வெண்ணிலா? நீ ஒன்னும் சொல்லாமல் இருக்க?” என்று மதன் வெண்ணிலாவைப் பார்த்து வினவ.

“அது வந்து சார்!” என்று வெண்ணிலா தயங்கினாள்.

“கமான் வெண்ணிலா! சாருக்காக இது கூட செய்ய மாட்டியா?” என்று யுகித் அவரை முந்திக் கொண்டு வினவ.

 அவளால் மறுக்க முடியவில்லை. அவனை முறைத்துக் கொண்டே,” சரி!” என்று தலையாட்டினாள்.

‘என்ன பாட்டு பாடலாம்.’என்று வெண்ணிலா யோசிக்கிறதுக்குள்ளே, “நம்ம ஃபேவரைட் சாங் தான் நிலா.” என்றவன் வேண்டுமென்றே அவளை பார்த்துக் கொண்டே பாட ஆரம்பித்தான்.

“ அன்று கண்ணம் கிள்ளியது…” என்ற பாட.

 அவளோ அவனது குரலில் தடுமாற ஆரம்பித்தாள்

அவனோ வேண்டுமென்றே அவளைப் பார்த்துக் கொண்டு எப்பொழுதும் போல் கண்சிமிட்டியபடி பிசிறில்லாமல் பாட, கடைசியில் அவள் தான் ஒரு வித தடுமாற்றத்துடன் பாடி முடித்தாள்.

” இது போதும் பா. ரெண்டு பேரும் எப்பவும் போல சூப்பரா பாடினீங்க. உங்களை ரொம்ப மிஸ் பண்ணேன். இப்போ தான் சந்தோஷமா இருக்கு.” என்று விட்டு அவர் கிளம்ப.

அதற்கு மேல் வெண்ணிலாவால் தாங்க முடியவில்லை.

 அங்கிருந்து ஓடியவள் மரத்தின் மீது சாய்ந்து கண் கலங்கி நிற்க.

அவள் பின்னே வந்த யுகித் கைகளை கட்டிக் கொண்டு அவளைப் பார்த்தான்

அவளது கண்கள் மூடியிருக்க, கண்ணீர் வழிந்துக் கொண்டிருந்தது.

“என்ன நிலா! பழசெல்லாம் மறக்க முடியலையா?” என்று யுகித் மென்மையாக கேட்க.

விழி, விழித்துப் பார்த்தவள், கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு அவனை முறைத்தாள்.

“இல்ல எப்ப பார்த்தாலும் நம்ம தனிமையில் இருக்கும் இடத்திற்கே வர்றியே அதான் கேட்டேன்.” என்று நக்கலாக கூறினான்.

அப்பொழுது தான் அவள் வந்த இடத்தை பார்த்தவள், தன்னையே நொந்து கொண்டு அங்கிருந்து செல்ல பார்க்க.

அவள் கையை பிடித்து இழுத்தான் யுகித்.

 அவளோ அவனது கையை உதற

“ ரொம்ப பண்ணாத நிலா! உண்மைக்கே நான் தான் உன் மேல கோபப்படணும். ஈசியா என்னை தூக்கி போட்டுட்ட.” என்று அவன் கூற,

“இங்க பாருங்க யுகித்! மத்தவங்களுக்கு வேணா நம்க்குள்ள என்ன நடந்ததுன்னு எதுவும் தெரியாமல் இருக்கலாம். ஆனால் உங்களுக்கு எல்லாம் தெரியும் தானே. நீங்க தான் நான் வேணாம்னு முடிவு பண்ணிங்க. எத்தனை முறை மெசேஜ் பண்ணி இருப்பேன். ஒரு முறையாவது பார்த்தீங்களா?”என்று எகிறினாள் வெண்ணிலா.

அந்த நாளின் நினைவில் முகம் இறுக நின்றான் யுகித். பிறகு தலையை உலுக்கிக் கொண்டு,”என் பக்கம் எதாவது நியாயம் இருக்குன்னு நினைக்கவே மாட்டியா நிலா.” என்று வினவ.

“எந்த விளக்கமும் தேவையில்லை யுகித். காலம் கடந்துருச்சு… நீங்க உங்க வழிய பாத்துக்கோங்க. நான் என் வழியை பார்த்துக்கிறேன்.”

“ப்ளீஸ்டா! ஒரு தடவை எனக்கு சான்ஸ் கொடு. நான் விளக்கம் கொடுக்கிறேன்.” என்று அவள் கையைப் பிடித்து மன்றாடினான் யுகித்.

“ ப்ளீஸ் கையை விடுங்க யுகா. யாராவது பார்க்க போறாங்க.” என்றவளுக்கு படபடவென நெஞ்சம் துடித்தது.

“யார் பார்த்தா எனக்கு என்ன? எனக்கு எதைப் பத்தியும் கவலைப்படுற அவசியம் இல்லை.”

“அப்படியா? எனக்கும் உங்க விளக்கத்தை எனக்கு கேட்கணும்னு அவசியம் இல்ல. நான் அன்னைக்கு எவ்வளவோ பேச முயற்சி செஞ்சேன். நீங்க ஒத்துழைச்சிங்களா? எனக்கான வாய்ப்பு நீங்க கொடுக்கவே இல்லல. எல்லாம் முடிஞ்சிடுச்சு. யார் மேல உள்ள கோபத்தையோ என் மேல காமிச்சிட்டீங்க. நான் அன்னைக்கே செத்துப் போயிட்டேன் ஏற்கனவே செத்துப்போன பிணத்து கிட்ட போய் விளக்கம் சொல்லுவீங்களா?” என்று ஆக்ரோஷமாக வெண்ணிலா கூற.

 அவளது வார்த்தையில் விக்கித்து போனவன், அவளை இறுக அணைத்தான். அவனது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.

இவ்வளவு நேரம் அவன் மேல் கோபத்தில் இருந்தவளோ அவன் அழுவதைப் கண்டு தாள முடியாமல் அவளும் கண்ணீர் வழிய அவனை இறுக அணைத்தாள்.

“அன்னைக்கு என் பேச்சை கேட்டிருந்தால் இந்த நிலைமை நமக்கு வந்து இருக்காதில்ல யுகா. எல்லாம் உன்னால தான்…” என்று அவன் நெஞ்சில் சாய்ந்து கதறினாள்.

“நிலா!” என்ற தீரனின் கர்ஜிக்கும் குரலில் பதறி விலகியவளோ, “மாமா!” என்று குற்ற உணர்வோடு அவனருகே செல்ல முயல.

 அவள் கையைப் பிடித்து தடுத்தான் யுகித்.

 வெண்ணிலாவின் குடும்பம் நாளைக்கு தான் வருவதாக இருந்தது. ஆனால் அவள் குரல் சரி இல்லாதது போல் உணர்ந்த மித்ரா அன்றே கிளம்பலாம் என்று எல்லோரையும் அழைத்துக் கொண்டு வந்தார்.

வந்ததற்கு அவர்கள் கண்ட காட்சி அவர்களின் கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருந்தது.

“டேய்! கைய விடுடா!” என்றான் தீரன்.

 “ இனி மேல் அவளை நான் விட முடியாது.” என்று மல்லுக்கட்டினான் யுகித்.

“நீ யாருடா அவளுக்கு? அவ கைய விடலைன்னா நடக்கிறத வேற.” என்று கொதித்தான் தீரன்.

“ ப்ளீஸ் மாமா! சண்டை போட வேண்டாம்.”என்று வெண்ணிலா, தீரனிடம் மன்றாட.

 யுகித்திற்கு வந்ததே கோபம்.

“ ஹே! நிலா… அவன் கிட்ட ஏன் கெஞ்சுற.”என்று யுகித்எகிற.

 இங்க என்ன நடக்கிறது என்பது போல அவர்களது நண்பர்கள், அதிர்ச்சியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

‘இந்த யுகி கிட்ட எத்தனை முறை சொன்னேன். வெண்ணிலா கல்யாணம் ஆனவ அவக் கிட்ட எந்த வம்பு வச்சுக்காதேன்னு சொன்னா கேட்குறானா! எப்ப பார்த்தாலும் அடுத்தவன் பொண்டாட்டிய நான் எதுவும் பண்ண மாட்டேன், பண்ண மாட்டேன் சொல்லிட்டே இப்படி செஞ்சுட்டானே… பாவம் இனி அவள் வாழ்க்கை என்னாகுமோ?’ என்று கவலைப்பட்டான் ரகுலன்.

 எல்லோருமே அங்கு நடப்பதை அச்சத்துடன் பார்க்க.

 சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்த இருவர் மட்டும் அச்சம் என்பதை அறியாமல் ஒருவரை, ஒருவர் முறைத்துக் கொண்டிருந்தனர்.

“ப்ளீஸ் மாமா கோபப்படாதீங்க! பாருங்க பாப்பா பயப்படுறா.” என்று அவனது கையில் இருந்து குழந்தையை வாங்கியவள், அவனை அங்கிருந்து இழுத்துக்கொண்டு செல்ல முயல.

அவனோ, “ இன்னொரு முறை வெண்ணிலா பக்கம் வந்த தொலைச்சிடுவேன்!” என்று யுகித்தை எச்சரிக்க .

சட்டை கையை மடக்கி விட்டப்படி,” அவ இனி மேல் என்னோட தான் இருப்பா, உன்னால் என்ன பண்ண முடியுமோ பண்ணிக்கோடா!” என்றான் யுகித்.

“அவளுக்கும், உனக்கும் என்ன சம்பந்தம்? நீ யாருடா அவளுக்கு … “என்று தீரன் சினத்துடன் வினவ.

“ நான் யாருன்னு தெரியாதா? வெண்ணிலா கிட்ட கேளு. ஹேய் வெண்ணிலா நான் யாருன்னு சொல்றியா? இல்லையாடீ ? “என்று அவளிடம் கத்த .

அவளோ முகம் இறுக அவனைப் பார்த்தவள்,” உங்களுக்கும், எனக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை.” என்று விட்டு தீரனின் கையைப் பிடித்தாள்.

 தீரன் கர்வமாக பார்க்க.

 அவளை பிடித்து தன் பக்கம் இழுத்தவன்,” கொன்னுடுவேன்! சொல்லுடி, நான் தான் உன் புருஷன்னு எல்லார் கிட்டயும் சொல்லு.” என்று கத்த.

 அந்த இடமே ஒரு நிமிடம் அமைதியானது. யாருமே இதை எதிர்பார்க்கவில்லை

எல்லோரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் இருக்க.

தீரன் மட்டும் கடகடவென நகைத்தான்.

“அவளை அம்போன்னு விட்டுட்டு போகும்போது உன் பொண்டாட்டின்னு தெரியலைய இப்ப வந்துட்டான்… இத்தனை வருஷமா அவ எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டா எங்களுக்கு தான் தெரியும். இன்னைக்கு பொண்டாட்டின்னு ஈஸியா உரிமை கொண்டாடிகிட்டு வந்து நீ கூப்பிட்டா அவ வந்துருவாளா? அவ உன்ன கடந்து வாழ பழகிட்டா. அவளுக்கு இப்ப குழந்தை இருக்கு.

பட்டுவ விட்டுட்டு வரமாட்டா.” என்றான் தீரன்.

“பட்டுவை விட சொல்லலையே.

அவ எனக்கும் குழந்தை தான். நான் பார்த்துப்பேன்.”

“ ஆஹா! அப்படியா? ஆனா நாளைக்கு உனக்குன்னு ஒரு குழந்தை வந்தால் எப்படி பாத்துப்ப?” என்று எகத்தாளமாக வினவினான் தீரன்.

“எங்களுக்கு எத்தனை குழந்தை பிறந்தாலும், இவ தான் எங்களுடைய முதல் குழந்தை போதுமா?” என்றவாறே அவன் கையில் இருந்து குழந்தையை வாங்க முயன்றான் யுகித்.

அவனை கேலியாக பார்த்து சிரித்தான் தீரன்.

மின்சார பாவை-18

மதன் சார் வெண்ணிலாவிடம்,”உன் பேமிலிய பார்க்கணும்!” என்றுக் கூறியதும், ஏற்கனவே அவர்களை அழைத்து இருந்த வெண்ணிலா மீண்டும் ஒருமுறை நினைவுபடுத்துவதற்காக வீட்டிற்கு அழைக்க தனியாகச் சென்றாள். அவளது கால்கள் இயல்பு போல அவளும், யுகித்தும் சந்தித்துக் கொள்ளும் இடத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல.

அங்கு சென்றவளோ தீரனுக்கு போனில் அழைத்திருந்தாள்.

“மாமா நாளைக்கு எப்ப கிளம்புறீங்க?” என்று வினவ.

“எங்க ?” என்று புரியாதது போல் தீரன் வினவ,

“தீரன் மாமா விளையாடாதீங்க!” என்று செல்ல கோபத்துடன் வெண்ணிலா கத்தினாள்.

“இதை சொல்லத்தான் போன் பண்ணியா”

“ஆமாம் மாமா! நீங்க அவசியம் வரணும். எங்க மதன் சார் வேற நம்ம ஃபேமிலிய பாக்கணும்னு சொன்னாரு. ப்ளீஸ் மாமா. பாப்பு வேற கண்ணுலே நிக்குறா‌. உங்க எல்லாரையும் ரொம்ப மிஸ் பண்றேன்.”

என்றுவளது கண்கள் கலங்க முயன்றது.

“சும்மா சொல்லாத! நீ அங்க போனதுல இருந்து ஒரு போன் பண்ணல. நாங்க பண்ண போனையும் நீ அட்டெண்ட் பண்ணல. இதுல நீ எங்கள மிஸ் பண்றியா? இல்ல இந்த கதை தானே இங்க வேணாங்கிறது .”

“அப்படிலாம் இல்லை மாமா. ஃப்ரெண்ட்ஸ பார்த்ததுல கொஞ்சம் மறந்துட்டேன்.” என்று அசடு வழிய சிரித்தாள் வெண்ணிலா.

” சிரிச்சே சமாளி.சரி நாளைக்கு நாங்க வரோம். திரும்ப எங்கக் கூடத்தானே வர்ற?” என்று தீரன் வினவ.

“அது இங்க ரெண்டு நாள் தங்கி சுத்தி பார்த்துட்டுத்தான் கிளம்பிறதாக பிளான் மாமா.”

“என்ன இரண்டு நாளாகுமா? ஆனால் நாளைக்கு ஈவினிங் அத்தையை பார்க்க என் கூட வர்ற. அப்புறமா உன் ஃப்ரெண்ட்ஸோட ஜாயின்டாகிக்கோ.”

“ மாமா! அது வந்து…” என்று வெண்ணிலா ஏதோ மறுத்து கூற வர.

”ஷ்… மேல எதுவும் பேசக்கூடாது. நாளைக்கு ஈவினிங் அத்தையை பார்க்க வர. இது தான் என் முடிவு.” என்று விட்டு தீரன் ஃபோனை வைக்க.

“மாமா! மாமா!” என்றவள், அந்தப் பக்கம் பதில் இல்லாமல் போக, கடுப்புடன் திரும்பினாள்.

அங்கோ அவளுக்கு மிக நெருக்கமாக யுகித் நின்றிருக்க, அவள் மேல் முட்டிக் கொள்வது போல் சென்று, இடித்துக் கொள்ளாமல் ஒரு வழியாக சமாளித்து பின்னே நகர.

அவனும் அவள் அருகே நெருங்கி வந்தான்

“மாமா! மாமான்னு எத்தனை முறை சொல்லுற.”

“அதுல உங்களுக்கு என்ன பிரச்சினை?” என்று எரிச்சலுடன் வினவினாள் வெண்ணிலா.

“நான் உன்னை எத்தனை தடவை மாமான்னு கூப்பிடுன்னு கேட்டு இருப்பேன். கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் சொல்றேன்னு சொன்னியே . ஒரு தடவையாவது மாமான்னு கூப்பிட்டியா?” என்று அவன் கோபத்துடன் வினவ.

“கண்டவங்களை எல்லாம் அப்படி கூப்பிட முடியாது “என்றாள் வெண்ணிலா.

 “நான் கண்டவனா டீ “என்றவன் அவளை நெருங்கி கழுத்தைப் பிடிக்க.

“ யுகி!” என்ற குரல் பின்னே ஒலித்தது.

திரும்பினால் இந்த முறை ரகுலன் நின்று இருந்தான்.

‘ அண்ணன், தம்பி ரெண்டு பேருக்கும் வேலையே இல்லை போல!’ என்று எண்ணிய யுகித்,

எரிச்சலுடன், “உனக்கு என்னடா பிரச்சனை ?”என்று வினவ,

ரகுலன் வந்ததுமே கிடைத்த இடைவெளியில் அவனை முறைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள் வெண்ணிலா.

“டேய்! யுகி! இதெல்லாம் ரொம்ப தப்புடா. அவளுக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு”என்று ரகுலன் கூற

“அதெல்லாம் எனக்கும் தெரியும்”என்றான் யுகித்.

“அப்புறம் ஏன்டா இப்படி எல்லாம் நடந்துக்குற, நீங்க பிரிஞ்சது எனக்கும் வருத்தம் தான். அவ உன் வாழ்க்கைல கடந்து போயிட்டா, நீயும் அவளை மறக்க முயற்சி செய்யுடா. திரும்ப அவ வாழ்க்கையில குறுக்க போகாத யுகித். அது உங்க ரெண்டு பேரோட எதிர்காலத்துக்கும் நல்லதில்ல” என்று ரகுலன் அட்வைஸ் பண்ண, அவனை முறைத்தவாறே அங்கிருந்து நகர்ந்தான் யுகித்.

வெண்ணிலாவுக்குமே கோபம்தான், “மாமான்னு சொல்லனுமாமே அன்னைக்கு எத்தனை முறை அவனுக்கு சாரி மாமான்னு மெசேஜ் போட்டேன். கொஞ்சமாவது இறங்கி வந்தானா? அவன் மட்டும் அன்னைக்கு சமாதானமாகிருந்தால

 மறுநாள் எங்க அம்மாக் கிட்ட நான் மாட்டிருக்க மாட்டேன். அவங்களும் என்ன அடிச்சு இழுத்துட்டு போய் இருக்க மாட்டாங்க. அதுக்கு பிறகு நடந்த அனர்த்தங்களும், நடக்காமலிருந்திருக்கும்.”என்று எண்ணியவளின் கண்களில் அந்த நிகழ்வு வந்துப் போனது.

(அன்று காதல் பண்ணியது)

வீட்டில் அடித்து இழுத்துச் செல்லப்பட்ட வெண்ணிலாவிற்கு வீட்டிற்கு சென்றதும் அதற்கு மேலும் இடி போல் செய்தி காத்திருந்தது.

”இந்த காதல் கன்றாவி எல்லாம் வேணான்னு சொன்னா எவளாவது கேக்குறீங்களா” என்று நடுவீட்டில் அம்மா ஒப்பாரி வைத்தார்.

“அம்மா! யுகா! ரொம்ப நல்லவர் மா.” என்று தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு வெண்ணிலா கூற.

“ஆமாம்! உன் அக்காவும் அப்படி சொல்லிட்டு தான் ஓடிப்போனா. இன்னைக்கு அவ நிலைமை என்னன்னு தெரியுமா? ஹாஸ்பிடல்ல சாகக் கிடக்கிறா.பெத்து வளர்த்த என்ன பாக்க மாட்டலாம். உன்ன தான் பாக்கணும்னு உயிரைப் பிடிச்சிட்டு இருக்கா. அதுக்காக உன்ன கூப்பிட வந்தா, நீ காலேஜ்னு கூட பார்க்காமல் அவனை கொஞ்சிட்டு இருக்க. உனக்கு எவ்வளவு தைரியம்?”என்று அவள் அம்மா மீண்டும் அடிக்க முயல.

முகுந்தன் தான் தடுத்தார்.

“என்ன சொல்றீங்க மா?அக்காக்கு என்னாச்சு?” என்று பதறினாள் வெண்ணிலா.

“உங்க அக்கா தற்கொலை செஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணிட்டு இப்போ ஹாஸ்பிடல்ல உயிருக்கு போராடிட்டு இருக்குறதா தகவல் வந்தது. அவளைப் பார்க்க போனா எங்களை பார்க்க மாட்டேன்னுட்டா” என்று மீண்டும் அழ தொடங்க,

”எப்படி அவ உங்கள பார்ப்பா, உங்களுக்கு கொஞ்சமாச்சும் இரக்கம் இருக்கா? அன்னிக்கு கஷ்டம்னு வீடு தேடி வந்தவளை அரவணைச்சிங்களா? எவ்வளவு துன்பமோ அதை தாங்க முடியாமாதானே தன்னை மீறி நம்ம வீட்டுக்கு வந்தா?அவளை என்ன ஏதுன்னு ஏதாவது கேட்டிங்களா?காதலிக்குறது அவ்வளவு பெரிய கொலைக் குத்தமா? இதே அவள் காதல் வாழ்க்கை நல்லபடியாக எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல், அவள் காசுபணத்தோட இருந்தா, கஏத்துக்கிட்டிருப்பீங்க தானே. இல்ல ஒருவேளை நீங்க பார்த்து வைச்ச வாழ்க்கை இது போல மோசமாக அமைஞ்சிருந்தா இப்ப மாதிரி அவ சாகட்டும்னு அவள விட்டுருப்பீங்களா? அப்படி என்ன உங்களுக்கு கெளரவம், பிடிவாதம் நீங்க பாசத்தோட வளர்த்த பிள்ளைகள் தானே நாங்க…

கேட்ட பொருளெல்லாம் வாங்கி கொடுத்த நீங்க, எங்களுக்கு பிடிச்ச வாழ்க்கையை அமைச்சிக் கொடுக்கக்கூடாதா?” என்று கதறியவள், “நான் மட்டும் லூசு மாதிரி உங்க கிட்ட பேசிட்டு இருக்கேன். முதல்ல அக்கா எந்த ஹாஸ்பிடல்ல இருக்கான்னு

சொல்லுங்க‌.”என்று கேட்டு, அங்கு ஓட.

அங்கோ இவளிடம் பேசுவதற்காகவே உயிரை பிடித்துக் கொண்டிருந்த அவளது அக்கா, “பட்டுவ நீதான் பாத்துக்கணும் சின்னு” என்று கைக்குழந்தையாய் இருந்த மூன்று மாத குழந்தையை காண்பிக்க, அந்த குழந்தையும் இவளை பார்த்து பொக்கை வாயைத் திறந்து சிரித்தது.

ஓரே எட்டில் நர்ஸிடம் இருந்து குழந்தையை வாங்கியவள், நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டாள் வெண்ணிலா.

அந்தக் காட்சியை ஒருவித மனநிறைவுடன் பாரத்துக் கொண்டிருந்த சகோதரியை கண்டவள்,”அக்கா அப்படிலாம் பார்க்காதே. உனக்கு ஒன்னுமாகாது. நீ சீக்கிரம் நல்லாகிடுவ. தைரியமா இரு கா. ப்ளீஸ் எப்படியாவது நல்லப்படியாக வந்துடுடீ. குழந்தைய பத்திக்கூட கவலைப்படாம இப்படி ஒரு முடிவு எடுக்க உனக்கு எப்படி மனசு வந்தது?”என்று தொண்டை அடைக்க வினவினாள் வெண்ணிலா.

“என் பட்டுவோட நல்லதுக்காகத்தான் இந்த முடிவு எடுத்தேன் நிலா. படிக்கும் போது லவ் பண்ணுது எவ்வளவு தப்புன்னு எனக்கு இப்ப தான் புரியுது. அம்மா அப்பாவோட ப்ரின்ஸஸாக வளர்ந்த என்னால சாதாரண வாழ்க்கையை ஒரு நாள் கூட வாழ முடியலடா. வசதிகள் மட்டுமல்ல, அடிப்படை தேவைகளைக் கூட அவனால நிறைவேற்ற முடியலை.

என்னால, சமைச்சு துணி துவைச்சு, குடும்பத்தை பார்த்துக்கிறதுன்னு எதிலையும் அவனை திருப்திபடுத்த முடியல.

ஆரம்பத்தில் நண்பர்கள் உதவினாலும், காதலின் வேகத்திலும் எங்களை நாங்களே சமாளிச்சுக்கிட்டோம். படிப்பை முடிக்காததால் எங்களுக்கு வேலையும் கிடைக்கல. குழந்தையும் இல்லைன்னு எங்களுக்குள்ள சண்டை வர ஆரம்பிச்சிடுச்சு. மூன்று வருஷத்துக்கு அப்புறம் பட்டு வயித்துல வளர ஆரம்பிச்சா.

சின்ன சின்ன சண்டைகள்,பெரிய சண்டையாக மாற ஆரம்பிச்சது.

அம்மா, அப்பாவ சமாதானப்படுத்தலாம்னு நினைச்சு வந்தேன். என்ன அவங்க உள்ள விடவே இல்ல.அவங்க மனசு மாறும்னு நம்பிக்கையும் இழந்துட்டேன்.குழந்தை பிறந்தப்பிறகு எங்களால் ஒன்றுமே சமாளிக்க முடியல.

அவன் வட மாநிலத்துப்பக்கம் வேலை தேடி போனவன் போனவன் அவனிடமிருந்து எந்த தகவலும் இல்ல. அவனோட போனும் நாட் ரீச்சபிள்னு வருது. ஒருமாதம் சமாளிக்க முடிந்த என்னால் மனசலயும் உடம்பிலயும் தெம்பில்ல.பட்டுவ அனாதையாக விட மனசு வரல.நான் வாழ்ந்த வாழ்க்கையை என் பிள்ளைக்கும் கிடைக்கணும்தான் இப்படி ஒரு முடிவு எடுத்தேன். எந்த சூழ்நிலையிலும் நீ பட்டுவ கைவிடமாட்டேன் நான் முழுமையாக நம்புறேன் நிலா.பட்டுவ பத்திரமா பார்த்துக்கோ “என்று மூச்சு வாங்க பேசியவள்,தங்கை கையில் இருந்தஷகுழந்தையை பார்க்க,நிலா பட்டுவ நெஞ்சோட அணைத்து “இனி மேல் இவ என்னோட குழந்தை” என்றவள் முத்தமிட,அந்த நிம்மதியுடன் அவளது அக்காவின் உயிர் பிரிந்தது.

வீட்டிற்கு வந்த வெண்ணிலாவோ குழந்தையை யாரிடமும் கொடுக்காமல் அடைக்காத்தாள்.

கமலி, முகுந்தன் இருவருக்கும் பெரிய பொண்ணு இறந்தது வருத்தம் தான்.

ஆனால் இவளுக்கு கல்யாணம் பேசி இருக்கும் நிலையில் குழந்தை இருப்பது தெரிந்தால் என்ன ஆகும் என்று அது வேறு கவலை. குழந்தையை கேட்டால் யாரிடமும் கொடுக்க மாட்டேன் என அடம் பிடித்தாள் நிலா.

“இங்க பாரு வெண்ணிலா! உங்க நல்லதுக்காக தான் நாங்க எல்லாம் பண்ணோம். ஆனா அவ தான் புரிஞ்சுக்கலை. நீயாவது புரிஞ்சுக்கோ. இப்படி இருக்காத. உனக்கு பார்த்திருக்க குடும்பம் நல்ல குடும்பம். இன்னும் பத்து நாளிலேயே கல்யாணம் பண்ணனும்னு சொல்லிட்டாங்க. ஆனா உன் கிட்ட மாப்பிள்ளை பேசணும் என்கிறார்.

“ நீ இந்த கல்யாணத்துக்கு சரின்னு சொல்லிடு. இல்லைன்னா குழந்தையை ஏதாவது ஆசிரமத்துல விட்டுடுவேன்.”என்று கமலி மிரட்ட.

“நீ எல்லாம் ஒரு அம்மாவா? உன் பேத்தி தானே. இப்படி பேசுறீங்களே.” என்று வெண்ணிலா அழ.

“என் பேத்தி நல்லத்துக்காகத் தான் சொல்றேன். நான் பார்த்திருக்குற குடும்பம் ரொம்ப நல்ல குடும்பம். கல்யாணம் முடியவும் குழந்தை இருக்கிற விஷயத்தை பத்தி சொல்லிக்கலாம் .அவங்க நல்லா பார்த்துப்பாங்க. வேற யார நீ கல்யாணம் பண்ணாலும் குழந்தைய பாத்துக்க விட மாட்டாங்க.” என்று குழந்தையை காட்டி கார்னர் பண்ணினார் கமலி.

அதற்குப் பிறகு வெண்ணிலாவிற்கு வேறு தெரியாமல் கல்யாணத்துக்கு தலையாட்டினாள்.

 ஏற்கனவே அவளது போனை எல்லாம் எடுத்து மறைத்து வைத்தவர், ஹாஸ்பிடல்ல இருந்து வந்த அன்னைக்கே அவர்கள் குலதெய்வம் இருக்கும் ஊருக்கே வெண்ணிலாவை கிளப்பி கூட்டிட்டுப் போனார்கள்.

அங்கே தான் கல்யாணம் ஏற்பாடும் செய்திருந்தார்கள். அதனால் தான் இவளைத் தேடி நண்பர்கள் வந்த போது எந்த தகவலும் தெரியவில்லை.

குழந்தைக்காக என்று தலையாட்டிய வெண்ணிலாவோ யுகித்தை மறக்க முடியாமல் தவித்தாள்.

குழந்தையை உறவினர்களின் வீட்டில் பார்த்துக் கொள்ள சொல்லி விட்டு திருமண ஏற்பாட்டை பார்த்தனர்.

அவர்கள் பெற்றோர் நினைத்தது போல் குலதெய்வ கோவிலில் வெண்ணிலாவுக்கு திருமணம் நடந்தேறியது.

கண்ணில் நீர் வழிய தன் கழுத்தில் ஏறிய தாலியை பார்த்தாள் வெண்ணிலா.

அந்த நிகழ்வை நினைத்துப் பார்த்தவளுக்கு கோபம் தான் வந்தது.

தலையை உதறி அவள் கோபத்தை கட்டுபடுத்திய வெண்ணிலா அவளது அத்தைக்கு அழைத்தாள். “பாப்பா என்ன பண்றா அத்தை “என்று கேட்க,

”பாப்பா மிதுவோட விளையாடிட்டு இருக்கா மா. என்ன ஆச்சு நிலா ஏன் குரல் ஒரு மாதிரியா இருக்கு” என்று அவர் பதற

“உங்கள ரொம்ப மிஸ் பண்றேன் அத்த.” என்றாள் வெண்ணிலா.

“என்னாச்சு டா? ஏன் உன் குரல் ஒரு மாதிரியா இருக்கு.” என்று மித்ரா வினவ.

“இல்லத்தை! சும்மா தான் போட்டேன்.” என்றவள் ஃபோனை வைத்து விட்டாள்.

அவளுக்கு மித்ராவிடம் பேசியதுமே கொஞ்சம் மனம் அமைதியடைந்தது. அதற்குப் பிறகு நண்பர்களுடன் கொட்டமடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

யுகித்தோ, இவளுக்கு நான் என்னைக்குமே முக்கியம் இல்ல போல. ஈஸியா என்ன தூக்கி போட்டுட்டா. அவங்க குடும்பத்திடம் பேசும் போது மட்டும் அப்படியே மாமா,அத்தை னு எப்படி குரல் குழையுது பாரு என்று எண்ணியவனுக்குள் கோபம் பெருகியது.

மின்சார பாவை-17

அடுத்து வந்த நாட்களில் யுகித்தும், வெண்ணிலாவும் எந்தவித கவலையுமின்றி காதல் பறவைகளாக சுற்றி திரிய, அதனைக் கண்டு

 வெண்ணிலாவின் நண்பர்களுக்கும், யுகத்தின் நண்பர்களுக்கும் மிக்க மகிழ்ச்சி தான்.

ஆனால் நகுலனுக்கும், யுகித்துக்கும் மட்டும் அவ்வப்போது முட்டிக் கொள்ளும்.

நகுலன் வெண்ணிலாவிடம் உரிமையாக இருந்தால் அதை யுகித்தால் தாங்கிக்கொள்ளவே முடியாது.

வேண்டுமென்றே நகுலனிடம் வம்பு பண்ணுவான்.

வெண்ணிலாவிற்கு தலையை பிய்த்துக் கொள்ளத் தோன்றும். அன்றும் அப்படித்தான் இருவரும் அடித்துக்கொள்ள‌ தலையில் கை வைத்துக் கொண்டிருந்தாள் வெண்ணிலா‌.

 அங்கு வந்த தீபிகாவோ,” என்னாச்சு? ஏன் இப்படி இருக்க நிலா?” எனக் கேட்க,

“என்ன விஷயம்னு உனக்கு தெரியாதா பேபி? எப்பவும் போல நகுலனும், யுகித்தும் சண்டை போட்டுட்டு இருக்காங்க. எனக்கு ரெண்டு பேருமே முக்கியம். புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்குறாங்க.”

“ஹா! ஹா!” என்று சிரித்தாள் தீபிகா.

 “சிரிக்காதே பேபி. எனக்கு டென்ஷனாகுது. ஏன் தான் இந்த யுகித் சின்ன பிள்ளையாட்டம் ரியாக்ட் பண்றான்னே தெரியல.“ என்று வெண்ணிலா புலம்ப.

“அவனுக்கு உன் மேல ரொம்ப பொசசிவ் நிலா. நகுலன் உன் கிட்ட உரிமை எடுத்துக்குறதை அவனால ஏத்துக்க முடியலை. அதான் அவன் கிட்ட சண்டைக்கு போறான். யுகிக்கு நீ மட்டும் தான் எல்லாம். அதே போல உனக்கும் அவன் மட்டும் தான் எல்லாமாக இருக்கணும்னு நினைக்குறான்.”

“ஆமா பாவம் யுகா. அவனுக்கு யாருமில்லைன்னு சொன்னான். ஆனா இவ்வளவு பெரிய காலேஜ்ல எப்படி படிக்கிறான். யாரும் இவனுக்கு ஸ்பான்சர் பண்றாங்களா?” என்று அதி முக்கியமான கேள்வியை வெண்ணிலா வினவ.

 அவளை லூசா நீ என்பது போல் பார்த்தாள் தீபிகா.

”ஏன் இப்படி பாக்குற பேபி?”

“ஹே! நிலா… உனக்கு யுகியை பத்தி எதுவுமே தெரியாதா ? அவனைப் பத்தி எதுவும் உன் கிட்ட சொல்லலையா ?

“இல்ல பேபி. அவர பத்தி ஏதாவது சொல்ல வந்தா நான் பேச்சை மாத்திடுவேன். அவருக்கு யாருக்கும் இல்லைன்னு வருத்தப்படுவாரா, அதை என்னால தாங்க முடியாது.”என்று வெண்ணிலா சொல்ல,

“ ஏய்! லூசு! லூசு! யுகிக்கு அம்மா, அப்பா தங்கச்சின்னு ஒரு குடும்பமே இருக்கு. அவங்க வெளியூர்ல இருக்கிறாங்க. அந்த ஊர்ல அவங்க தான் பெரிய பணக்காரங்க. அப்படி இருக்கும்போது பையனா இங்க படிக்க வைக்காம வேற எங்க படிக்க வைப்பாங்க” என்று தீபிகா கிண்டலாக வினவ.

”என்னது யுகாக்கு குடும்பம் இருக்கா? அப்புறம் ஏன் அன்னைக்கு அனாதைன்னு என்கிட்ட சொல்லணும் “ என்று குழப்பத்துடன் வினவினாள் வெண்ணிலா.

“அது ஒரு பெரிய கதை நிலா. அவனுக்கு எல்லாரும் இருந்தும் யாரும் இல்லாதது போல் தான். அவன் மேல யாருக்குமே அக்கறையில்லை. அவனுக்கு தேவையான அன்பு அவங்க குடும்பத்துல கிடைக்கல. அதான் அவங்க கிட்ட இருந்து விலகி, இங்கே ஹாஸ்டல்ல இருந்து படிக்கிறான்.”

வெண்ணிலா எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருக்க.

“என்ன நிலா ஒன்னும் சொல்ல மாட்டேங்குற? அவன் எப்பவுமே சொல்லுவான் என்னோட வைஃப்புக்கு திகட்ட திகட்ட என் அன்பு முழுவதையும் கொடுக்கணும். அது போல் இதுவரைக்கும் அனுபவிக்காத அன்பு எல்லாவற்றையும் அவக் கிட்ட இருந்து அனுபவிக்கணும். எங்களுக்கு நடுவில் யாரும் வரக்கூடாதுன்னு சொல்லுவான்.

 அவ ஆசைப்பட்ட மாதிரி நீ கிடைச்சிட்ட. ஆனா நீ உன் பிரெண்ட்ஸுக்கு முக்கியத்துவம் குடுக்குற. அதை அவனால ஏத்துக்க முடியாமல் உன் பிரண்ட்ஸோட சண்டை போடுறான்.” என்று கூற,

“பேபி! நான் இன்னும் யுகித்தை பற்றி முழுசா தெரிஞ்சுக்காம, அவரை கஷ்டப்படுத்திட்டேன்.” என்று வருந்தினாள் நிலா.

ஆனால் யுகித்திற்கு ஏதுவுமே பிரச்சனையாக தெரியவில்லை. நகுலனுடன் சண்டை போட்டாலும், வெண்ணிலா மேல் கோபமே அவனுக்கு வரவில்லை. அவளை நினைத்தாலே உள்ளம் மகிழ்ச்சியில் தத்தளித்தது.

 இந்த உலகத்திலேயே மிகவும் மகிழ்ச்சியாக மனிதனாக தன்னை மட்டுமே உணர்ந்தான்.

அதே கல்லூரியில் மேல் படிப்பு படிக்க போவதாக மதன் சாரிடம் யுகித் கூறியதும்‌‍,

”இதனால தான் வேலையில கான்சென்ட்ரேஷன் பண்ணலையா யுகி? சாரி பா! நான் உன்ன தப்பா நினைச்சுட்டேன்.” என்று அவனை தட்டிக் கொடுத்துவிட்டுச் செல்ல.

அவனுக்கு இறக்கை இல்லாமல் பறப்பது போல் இருந்தது.

 வெண்ணிலாவின் காதல் கிடைத்ததும் அவன் இழந்த எல்லாம் மீண்டும் கிடைத்ததாக எண்ணி பூரித்து, அவளை உள்ளங்கையில் வைத்து தாங்கினான்.

அவ்வப்போது அவளை சீண்டும் வேலையையும் செவ்வனே செய்தான் யுகித்.

அதுவும் பாட்டு ப்ராக்டிஸ் பண்ணும் போதே எல்லாம் அவளிடம் வம்பு வளர்ப்பான்.

 பார்க்க நல்ல பிள்ளை போல் இருந்து கொண்டு அவளை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துவிட்டு திடீரென கண் சிமிட்டுவான்.

வெண்ணிலாவிற்கோ முகம் சிவந்து போய்விடும்.

தினமும் கல்லூரியின் மதிய உணவு இடைவெளியின் போது அவனுடன் பத்து நிமிடமாவது செலவு செய்ய வேண்டும்.

 என்றாவது படிப்பு ,அசைன்மெண்ட் வேலையால் வெண்ணிலா அவனை பார்க்க செல்லாவிட்டால் வகுப்பிற்கே வந்து வம்பு செய்வேன்.

 அங்கு எந்த பேராசிரியர் பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்தாலும் அதைப் பற்றி கவலைப்படாமல் நல்ல பிள்ளையாக,” சார் வெண்ணிலாவை மதன் சார் வரச் சொன்னார்.” என்றுக் கூறி அழைத்துச் சென்று விடுவான்.

அன்றும் மதன் சார் கூப்பிடுவதாக, வெண்ணிலாவை அழைத்துச் செல்ல.

அவன் கூடச் சென்றவளோ , “என்ன யுகா. இன்னைக்கு அசைன்மென்ட் சம்மீட் பண்ண வேண்டி இருந்துச்சு. அதான் வரல. இப்படி எப்ப பார்த்தாலும் என்ன விளையாட்டு? இது சாருக்கு தெரிஞ்சா அவர் என்ன நினைப்பாரு”. என்று சற்று கோபமாக வினவ.

“சரி போ உன்ன பாக்க முடியலேன்னு கூப்பிட்டா, ரொம்ப தான் பிகுப் பண்ற. காலேஜ் முடிஞ்சாலும் அடுத்த செகண்ட் வீட்டுக்குகெளம்பிடுவ. அப்புறம் உன்னை எப்ப தான் நான் பார்க்கிறது? உனக்கு நான் முக்கியமே கிடையாது” என்றவாறே மரத்தில் சாய்ந்தவன் கண்களை மூடிக்கொள்ள.

”சாரி யுகா. ஆனா மதன் சாருக்கு நம்ம விசயம் தெரிஞ்சா என்ன பண்றதுன்னு தான் கேட்டேன். என்ன பாரேன். ப்ளீஸ யுகா.”என்று கெஞ்ச,

” போ! உனக்கு என்னை விட முக்கியமான வேலை இருக்குல. நீ போ‌. ”என்று கண்களை திறக்காமலே அவன் கூற.

“யுகா! இப்போ என்னைப் பார்க்க போறியா? இல்லையா?”

“பார்க்க முடியாது போடி.”

“இரு உன்னை எப்படி பார்க்க வைக்கணும்னு எனக்குத் தெரியும். என்ற வெண்ணிலா, அவள் கன்னத்தை பற்றி முத்தமிட்டாள்.

படக்கென்று விழித்தவன்,” நிலா!” என்று தாபமாக அழைக்க.

அவளோ அங்கிருந்து ஓடியே விட்டாள்.

அடுத்து வந்த நாட்களில் வேண்டும் என்றே அவள் வரும்போதெல்லாம் “அன்று காதல் பண்ணியது எந்தன் கன்னம் கிள்ளியது… அடி இப்போதும் நெஞ்சில் மாறாமல் இனிக்கிறதே.” என்று பாடி கண் சிமிட்டுவான்.

 அவளுக்கு முகம் எல்லாம் சிவந்து போகும்.

அடுத்த இரண்டு வருடங்களும் காதலும், ஊடலுமாகச் செல்ல அந்த வருட இறுதியில் வந்த கேம்பஸ் இன்டர்வியூல இருவரும் ஒரே கம்பெனியில் செலக்ட் ஆனார்கள்.

வெண்ணிலாவும், யுகித்தும்இனி வாழ்வில் பிரிவென்பதே கிடையாது என்று எண்ணி சந்தோஷத்தில் மிதந்தனர் .

 “நிலா நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் ஒரே கம்பெனில வேலைக் கிடைச்சதுக்காக பிரண்ட்ஸ்ஸெல்லாம் ட்ரீட் கேட்குறாங்க.

வர்ற சண்டே கொடுக்கலாம்னு இருக்கேன் நீயும் வரணும்”. என்று யுகித் கூற,

 “சரி!” என்றாள் வெண்ணிலா.

ப்ரெண்ட்ஸோட போறோம்னு சொன்னா எப்படியும் வீட்டில் விட்டு விடுவார்கள் என்று எண்ணினாள்.

ஆனால் வெண்ணிலாவின் அம்மாவோ, இவளது படிப்பு முடிவதால் வரன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

ஒரு நல்ல வரன் அமைய, அவர்களது குடும்பமும் நல்லவிதமாக தெரிய, ஞாயிறன்று கோவிலில் பெண் பார்ப்பதற்காக ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.

மாப்பிள்ளை வீட்டார் கேஷுவலா சந்தித்தால் போதும் என்று கூறி விட,

கமலிக்கும் அதுவே நல்லது என்று பட இந்த ஏற்பாட்டிற்கு ஒத்துக்கொண்டாள்.

வெண்ணிலாவுக்கு வேலைக்கு போக வேண்டும் என்று ஆசை என்பது அவருக்குத் தெரியும்.

கல்யாணம் என்றால் எளிதில் ஒத்துக்கொள்ள மாட்டாள் என்று எண்ணியவர் சும்மா கோவிலுக்கு போவதாக அழைத்தார்.

“ அம்மா! ப்ரெண்ட்ஸுகளோட பார்ட்டி மா. அவசியம் போகணுமா! ப்ளீஸ்…” என்று கெஞ்ச.

“கோவில்ல வேண்டுதல் வச்சிருக்கேன். இன்னைக்கு அவசியம் போகணும் . உன் ப்ரண்ட்ஸோட இன்னொரு நாள் வெளியே போயிக்கோ.” என்று மறுத்து விட்டார்.

 அவளால் வர முடியாத சூழ்நிலையை யுகித்துக்கு மெசேஜ் செய்ய.

 அதை பார்த்த யுகித்தோ எந்த ரிப்ளையும் செய்யாமல், கோபத்தில் போனை சுவிட்ச் ஆப் செய்து விட்டான்.

இவளோ கிடைத்த தனிமையில் அவனது போனுக்கு முயற்சி செய்ய போன் ஸ்விட்ச் ஆப் செய்யப்பட்டதாக வாய்ஸ் வர.

அவளுக்கு படப்பட என்று வந்தது. பெற்றோருடன் கோவிலுக்கு சென்றாலும் அவளது நினைவெல்லாம் யுகித்தையே சுற்றிச் செல்ல நடந்த எதையும் கவனத்தில் வைக்கவில்லை வெண்ணிலா. மாப்பிள்ளையாக வந்த தீரனோ யோசனையுடன் வெண்ணிலாவைப் பார்த்தான்.

வீட்டிற்கு வந்த தீரனிடம்,” பொண்ண பிடிச்சிருக்கா?” என்று நிரஞ்சன் வினவ.

“ எங்களுக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு.” என்று மித்ராவும், மிதுனாவும் கோரஸாக கூற.

“உங்களையா கேட்டேனா?” என்ற நிரஞ்சனோ, “நீ சொல்லு தீரன் உனக்கு பொண்ணை பிடிச்சிருக்கா?”என்று வினவ.

“அப்பா! உங்களுக்கும், அம்மாவுக்கும் பிடிச்சிருந்தா போதும். கல்யாணம் வரைக்கும் எந்த எதிர்பார்ப்பும் நான் வச்சுக்க விரும்பல . இருந்தாலும் அந்த பொண்ணுக்கு விருப்பமானு கேட்கணும். அந்தப் பொண்ணோட போன் நம்பர் வாங்கி தாங்க. நான் பொண்ணோட பேசடுறேன்.” என்றான் தீர்மானமாக.

“அப்போ வெண்ணிலா தான் இந்த வீட்டு மருமகள். வெண்ணிலாவுக்கு சம்மதம்னு அவங்க அம்மா அடிச்சு சொல்லுறாங்க. நான் வெண்ணிலா நம்பர் வாங்கி தரேன். நீயே கேட்டுக்கோ. என்று மித்ரா உற்சாகமாக கூறினார்.

அங்கோ முகுந்தனும், கமலியும்…

வெண்ணிலாவிடம் தெரிவிக்காமல் கல்யாண ஏற்பாடுகளை ஆரம்பித்தனர்.

இதை எதையும் அறியாமல் மறுநாள் யுகத்தின் கோபத்தை எப்படி சமாளிப்பது என்று யோசித்துக் கொண்டே கல்லூரிக்கு கிளம்பினாள் வெண்ணிலா.

எப்போதடா உணவு இடைவேளை வரும் என்று காத்திருந்து, அவனைத் தேடிச் செல்ல.

 அவனோ முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான்.

”ப்ளீஸ் யுகா! அம்மா திடீர்னு வேண்டுதல்னு கோவிலுக்கு கூட்டிட்டு போயிட்டாங்க.என்னால ஒன்னும் செய்ய முடியல. புரிஞ்சுக்கோ யுகித்” என்று அவள் அவன் கன்னத்தை பிடித்து கெஞ்ச.

அவனோ,அவளது கைகளைத் தட்டி விட்டு அங்கிருந்து திரும்பி பார்க்காமல் கிளம்பினான்.

கண்கள் கலங்க வெண்ணிலா நின்றிருக்க. அவள் முதுகிலே ஓங்கி ஒன்று போட்டார் கமலி.

எதிர்பாராத அடியில் கண்கள் கலங்க திரும்பினாள் வெண்ணிலா.

“அம்மா!”என்று பயத்துடன் அழைக்க.

“ என்ன வேலைப் பார்த்துட்டு இருக்க வெண்ணிலா? இதுக்கு தான் உன்ன காலேஜ்ஜுக்கு அனுப்பினோமா, கடைசியா உங்க அக்கா மாதிரியே நீயும் பண்ணிட்டியே.

அவ பண்ண காரியத்துக்கு இன்னைக்கு எந்த நிலைமையில் இருக்கான்னு உனக்கு தெரியுமா?” என்றவர் அவளை அடித்துக்கொண்டே இருக்க.

முகுந்தன் தான் அவளை தடுத்தார்.

 மொத்த கல்லூரியும் இவர்களையே வேடிக்கை பார்க்க.

பார்க்க வேண்டியவனோ கோபத்தில் கிளம்பி விட்டிருந்தான்.

தகவல் தெரிந்து அங்கு வந்த மதன் சார் எவ்வளவோ சமாதானப்படுத்த முயன்றார்.

கமலி கோபத்தில் கொந்தளிக்க.

முகுந்தன் தான் பொறுமையாக,“சார்! நாங்க வெண்ணிலாவை கூட்டிட்டு போறோம்.” என்றார் .

“ கூட்டிட்டு போங்க.ஆனால் இந்த விசயத்தை கொஞ்சம் பொறுமையா ஹான்டில் பண்ணுங்க. வெண்ணிலா சின்ன பொண்ணு. எடுத்து சொன்னா புரிஞ்சுப்பா.”என்றார் மதன்.

யாரையோ நிலா லவ் பண்ணுகிறாள் என்று மட்டும் அவருக்கு புரிந்தது.ஆனால் அந்த பையன் யார் என்பதை விசாரிக்கவில்லை. காதல் ஒன்றும் அவ்வளவு பெரிய குற்றமில்லையே என்று எண்ணியவர் அத்துடன் அந்த விஷயத்தை விட்டு விட்டார் .

பழைய சம்பவங்களை நினைத்து பார்த்தவர், நிகழ்விற்கு வந்தார்.

வெண்ணிலாவோட அம்மா அவளுடைய காதலுக்கு வேணும்னா தீங்கிழைத்திருக்கலாம். ஆனால் அவளுக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கையை தான் அமைத்துக் கொடுத்திருக்கிறார் என்று எண்ணியவர் வெண்ணிலாவை புன்னகையுடன் பார்த்து, “உன்னோட பேமிலி மெம்பர்ஸ் யாரையும் கூட்டிட்டு வரலையா? எங்களுக்கெல்லாம் அவர்களைஅறிமுகப்படுத்தக் கூடாதா?”என்று வினவ,

“நாளைக்கு பார்ட்டிக்கு வருவாங்க சார்‌. உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறேன்.” என்றாள் வெண்ணிலா.

அதைக் கேட்டதும் முகம் இறுகி நின்றான் யுகித்.