அவள் பேச…
அவன் இரசிக்க…
குறுக்கே கரடியாய் அழைதிருந்தார் மைதிலி அவளை போனின் வாயிலாக.
அவ்வளவு நேரம் இன்னுழவனுடன் புதிதாய் பூத்த மலராய் பேசிக் கொண்டிருந்தவள் முகமது அலைபேசியின் திரையை பார்த்தவுடன் சுருங்கியது.
முகம் மட்டும் சுருங்கவில்லை குரலும் தளர்ந்தது.
அனைத்தையும் மறந்து பேசியவள் மனமும் விழிகளும் வெறுமையை உமிழ்ந்தது.
இன்னுழவன் கண்ணில் இருந்து அதுவும் தப்பவில்லை.
இன்னுழவனை ஏறெடுத்து பார்த்தவளோ “சரிங்க நீங்க பாத்து போங்க இருங்க. எனக்கு டைம் ஆச்சு நான் கிளம்பனும். சாரி உங்கள நான் தப்பா பேசி இருந்தா மன்னிச்சிகோங்க.
அண்ட் தேங்க்ஸ் சரியான நேரத்துல கார்ல சத்தம் கொடுத்ததுக்கு. அந்த தாத்தா வெயில்ல நின்னது எனக்கு தெரியாது. நான் டென்ஷன்ல இருந்தனா அதனால கவனிக்கல” என்றவள் போன் விடாது அடித்தது.
இவ்வளவு நேரம் தன்னுடன் துள்ளி குதித்து பேசிக் கொண்டிருந்தவளின் நொடி நேர முக வாடலை கண்டவன் மனமோ கணக்க ஆரம்பித்து விட்டது.
அவளின் தளர்ந்த வதனத்தை கொடுத்த அந்த அலைபேசியை பறித்து உடைக்கும் அளவிற்கு கோவம் கனல் கன்றது இன்னுழவனிற்கு உள்ளுக்குள்.
ஏதும் செய்யாது அவனும் அமைதியாக தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அவளை உள்ளுக்குள் அனல் வீச.
போனுக்கு உயிர் கொடுத்து காதில் வைத்தவளும், “மா நான் வந்துட்டேன் மா… இன்னும் கொஞ்சம் நேரத்துல வீட்டுக்கே வந்துருவேன், எப்படி வரணும்னு எனக்கு லொகேஷன் மட்டும் ஷேர் பண்ணுங்க” என்றாள் எரிச்சல் கலந்த சலிப்புடன்.
எதிர்புறத்தில் மைதிலியோ, “மேகா நீ ஊருக்குள்ள என்ட்ரி ஆகும் போது எனக்கு கால் பண்ணுன்னு சொல்ல தான செஞ்சேன். ஏன் சொல்லல? நீ தனியாலாம் வர வேண்டாம். இரு நானும் அப்பாவும் வண்டி எடுத்துட்டு வர்றோம்” என்றார்.
அவர் பேச்சி மேலும் அவளுக்கு எரிச்சலூட்ட “அம்மா நீங்க வண்டியில வந்தாலும் நான் என் வண்டியில தானே வர முடியும். எதுக்கு இவ்வளவு பயப்படுறீங்க. ஏம்மா என்ன போட்டு படுத்துறீங்க. முடியல மா மூச்சு முட்டுது” என்றவள் அலுத்து கொண்டு அலைபேசியை துண்டித்திருந்தாள் பெரும் மூச்சுடன்.
இங்கு அவளின் சம்பாஷனையை கேட்ட இன்னுழவனுக்கோ அதுவும் கடைசி கடைசியாக அவள் கூறிய வார்த்தையில் சர்வமும் ஒடுங்கியது. இதயம் ஒரு கணம் வேலை நிறுத்தம் செய்தது.
மீண்டும் அவனை பார்த்தவள், “வளர்ந்த சார் எனக்கு ஒரு ஹெல்ப் பண்றீங்களா?” கேட்க,
என்ன என அவன் புருவம் தூக்க…
“இங்க சோமசுந்தரம் இல்ல… இல்ல… ஆறுமுகனார் தாத்தா வீட்டுக்கு எப்பிடி போகணும்?” என்றாள்.
“மூச்சு முட்டுற அளவுக்கு உனக்கு என்ன பிரச்சனை? எதுக்கு அத்தை இப்பிடி பயப்புடுறாங்க? பிடிக்காத கல்யாணத்த குடும்பத்தையே எதிர்த்து என் நடத்த நினைக்கிறாங்க?” என பல கேள்விகளை மௌனமாய் தனக்குள் கேட்டு வைத்தான்.
“அவங்களுக்கு நீங்க என்ன வேணும்?” கேட்டான் தெரிந்தும் தெரியாதது போல்.
“அவரு என் தாத்தா”
“அப்போ சோமசுந்தரம்?”
“அவரு என் அப்பா?”
“ஓ… ஏதும் பிரச்சனையா?” அவன் கேட்க,
அவள் புருவம் சுருக்க
“இல்ல ஏதோ அப்ப டென்ஷன், இப்போ கூட இவ்வளவு டென்ஷன் அதான் கேட்டேன் தப்பா நினைச்சிகாத்திங்க”
“இல்ல இல்ல அதெல்லாம் இல்ல. ஊர்ல இருந்து தனியா வரேன்ல அதான் அம்மா பயப்படுறாங்க வேற ஒன்னும் இல்ல. கொஞ்சம் வழி சொல்றிங்களா” கேட்டாள் கெஞ்சுதலாக.
இவ்வளவு நேரம் அவளின் துடுக்கு பேச்சில் இரசித்து மிதந்தவன், இப்பொழுது அவளின் கெஞ்சல் மொழியினையும் இரசித்தாலும் மனமானது காரணம் தேடி அலைந்தது.
பெருமூச்சுடன் இன்னுழவனும் வழியை சொல்ல, அவனுக்கு நன்றி வைத்து சிறு தலையசைபுடன் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள் மேக விருஷ்டி.
செல்லும் அவளை தான் இமை அசையாது பார்த்து நின்றான் இன்னுழவன்.
வயலை கடந்து கார் கதவை திறந்தவளோ மீண்டும் அவளை நோக்கயவளாய், “ஹலோ சார் நீங்க தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க நான் யார் கூடயும் கடலை போடலாம் இல்ல. நான் என் தம்பி கூட தான் பேசிட்டு வந்துட்டு இருந்தேன். எனக்கு எல்லாமே என் அப்பாவும் அம்மாவும் சொல்லிக் கொடுத்து தான் வளர்த்திருக்காங்க ” என ஏறி காரை எடுத்து புறப்பட்டாள்.
மேக விருஷ்டி வீட்டை அடைய யோசனையுடனே வீட்டை அடைந்து உணவருந்தாது உடை மாற்றி கார்மென்ட்ஸை அடைந்திருந்தான் இன்னுழவன்.
கார்மெண்ட்ஸில் வேலைகள் ஆயிரம் கிடக்க அத்துணையும் ஒதுக்கி வைத்து தீவிர யோசனையுடன் அவன் இருக்க, “டேய் அந்த யூரோப் லோடு செக் பண்ணிட்டியா டெஸ்பேஜ் பண்ணிடலாமா?” என கேட்டுக்கொண்டே உள்ளே வந்திருந்தான் அகரன் கையில் கோப்புகளுடன்.
யோசனையோடு அமர்ந்திருந்தவன் முன் அமர்ந்தவன், “டேய் என்ன யோசனை எல்லாம் தீவிரமா இருக்கு. நாளைக்கு உன் மாமா பொண்ணு கல்யாணத்தை பத்தி யோசிக்கியா… அதெல்லாம் பக்கா எந்த பிரச்சனையும் இல்லாம கல்யாணம் நல்லபடியா நடக்கும்” என்றான் அகரன் உறுதியாக.
அவன் பதிலுக்கு இடவலமாய் தலையசைத்த இன்னுழவனோ “ஹீம்… ஹிம்… இப்ப அந்த கல்யாணம் நடக்கணுமானு தோணுது டா எனக்கு” என்றானே பார்க்கலாம்.
அவன் பதிலில் இப்பொழுது அதிர்ந்தது என்னவோ அகரன் தான்.
“டேய் என்னடா சொல்ற…?” அகரன் அதிர
அனைத்தையும் ஒன்று விடாது சொல்லி இருந்தான் கோர்வையாக நண்பனிடம் இன்னுழவன்.
அனைத்தையும் கேட்ட அகரனோ, “என்னடா சொல்ற அப்போ பொண்ணுக்கு விருப்பம் இல்லாம கல்யாணம் நடக்குதா…?”
இன்னுழவனும் மீண்டும் இடவலமாய் தலையசைத்தவன், “பொண்ணுக்கு மட்டும் இல்ல பொண்ணோட அப்பா, தம்பி அம்மாவ அதான்… என் அத்தைய தவிர யாருக்குமே விருப்பமில்ல இந்த கல்யாணத்துல அப்படிங்கறது பட்டவட்டமா தெரியுது டா” என்றான் தீர்க்கமாக.
“ஒருவேளை அவங்க ரொம்ப பயப்படுறாங்கன்னா அப்பாவுக்காக இருக்குமோ. ஏன்னா அவங்க காலத்துல பார்த்த சக்திவேல நெனச்சி இப்பவும் பயந்துட்டு இருக்கலாம்.
ஆனா அதுக்கும் இப்படி அவசர அவசரமா விருப்பமே இல்லாத கல்யாணத்துக்கும் என்ன சம்மந்தம்?” எனக் கேள்விகளுடன் குழம்பினான் அகரன்.
“இல்ல இதுல வேற ஏதோ பிரச்சனை இருக்கு. நமக்கு டைம் வேற ரொம்ப கம்மியா இருக்கு அகரா. விடிஞ்சா கல்யாணம் அதுக்குள்ள என்ன பிரச்சனைனு கண்டு பிடிக்கணும்.
நீ மாப்ள சைடுல இருந்து கொஞ்சம் டீடெயில்டா விசாரி. மாப்பிள வீட்டுக்கும் எங்க அத்தைக்கும் என்ன சம்பந்தம் அவங்களோட உறவு வட்டாரம் எப்படி என்று கொஞ்சம் விசாரி” என்றான் தீவிரமாக.
“சரிடா ஆனா இவ்வளவு யோசிக்கும் போது உன் மாமாக்கே கல்யாணத்துல விருப்பம் இல்லைன்னா நீ உன் மாமாகிட்டயே கேட்கலாமே. இல்ல உன் மாமா பொண்ணுகிட்ட கூட கேட்கலாம்” அகரன் கேட்க,
“கேட்டாலும் ரெண்டு பேருமே சொல்ல மாட்டாங்க. என் மாமா ரொம்ப அழுத்தக்காரர் டா அவர் பொண்ணு அவர மாதிரி தானே இருப்பா” என்றவனோ,
“ஆனா இத பத்தி ஒருத்தன் கிட்ட கேட்கலாம், அவன் சொல்றதுக்கு வாய்ப்பு இருக்கு” என்றான் இன்னுழவன் உறுதியாக நாடி தடவி.
“யாருடா அது?” கேட்டான் அகரன் ஆர்வமாய்.
“நிவர்த்தனன், என் மாமா பையன்” என்றான் இன்னுழவன்.
“ஏத வச்சி சொல்ற அவன் நம்மகிட்ட எல்லாத்தையும் சொல்லுவான்னு?” சந்தேகமாய் அகரன் வினவ
அன்று நடந்த உரையாடலை பற்றி கூறினான் இன்னுழவன் ஒன்று விடாமல்.
“ஓ… அப்போ வாய்ப்பு இருக்கு டா…”
“அவன் கல்யாணத்துக்கு வந்துட்டானா, நேர்ல போய் பேசுற வேண்டியது தான…”
“இல்ல டா அகரா அவன் நாளைக்கு தான் இங்கயே வரான். வொர்க்கா அவுட் ஆப் கண்ட்ரி”
“அப்போ அவன் போன் நம்பர் இருக்கா?”
ஹீம்… ஹிம்… உதட்டை பிதுகினான் இன்னுழவன் வெறுமையாய்.
“போன் நம்பரும் இல்ல… அவனும் இங்க இல்ல… அப்போ இப்ப என்னடா பண்றது?”
“என் மாமாகிட்ட இருந்து நான் அவன் நம்பர் வாங்குறேன் டா” என்றான் இன்னுழவன் சிந்தனையில்.
“அப்போ சரி டிலே பண்ணாம வாங்கி கேளு டைம் இல்ல. அப்புறம் நான் சொல்ல வந்ததே மறந்துட்டேன்” என்றான் அகரன்.
“என்ன?”
“உன்னோட ஆள் டீடைல் கேட்டிருந்தியே…” அகரன் கூறும் போது சடுதியில் தென்றல் வீசினாள் நண்பகளில் தன்னுடன் உரையாடிய தன் மாமன் மகள். அவன் அறியா அவன் காதலி ரெயினி ஏஞ்சலான மேக விருஷ்டி.
“ஹிம் ஆமா கிடைச்சுதா…?” விழிகள் மின்னியது மனம் மாமன் மகள் தான் அவளோ எதிர்பார்த்தது காலையில் அவள் அருக்காமையில் உள்ளுக்குள் ஏற்பட்ட ஈர்ப்பில்.
“அவங்களுக்கு இன்னைக்கு தான் லாஸ்ட் ஷோவாம் டா. அதுமட்டும் இல்லாம அவங்க இன்னையோட வேலைய ரிசைன் பண்ணிட்டாங்களாம்” அகரன் சோகமாய் கூற…
“எனக்கு தெரியும்.” என்றான் இன்னுழவன் இறுக்கத்துடன்.
“எப்பிடி டா?”
“அவ என்கிட்ட பேசுனதுல வச்சே நான் புரிஞ்சிகிட்டேன், நீ மேல சொல்லு…”
கையை விரித்து, “மேல சொல்ல ஒன்னும் இல்ல… அதுக்கு மேல உள்ள டீடைல் எல்லாம் சேனல் மேனேஜர் தான் சொல்லணுமாம். சோ அவங்க உனக்கு மெயில் பண்றேன்னு சொல்லி இருக்காங்க. நாளைக்குள்ள மெயில் வந்துரும்.
எப்படியோ நம்ம ப்ரண்ட் ஆட் கொடுக்கிறேன் சொன்னதால டீடைல் உடனே தரேன் சொல்லிட்டாங்க” என்றான் அகரன் சிறு நகைப்புடன்.
மேலுமவன், “டேய் இன்னுழவா நான் ஒன்னு கேட்டா தப்பா நினைச்சிக்க மாட்டியே…?”
“என்ன?” இன்னுழவன் புருவம் உயர்த்தன…
எச்சிலை கூட்டி விழுங்கியவன், “இல்ல நீ அவங்கள காதலிக்கிற ஓகே, அவங்க உன் கிட்ட லவ் ப்ரொபோஸ் பண்ணது கூட இல்ல, நீயுமே ஷோ வழியா பாட்டு மூலமா தான் அவங்ககிட்ட பேசி இருக்க.
அவங்க டீடைல் எடுத்து தேடி போற அளவுக்கு ரொம்ப ரிஸ்க் எடுத்துட்டு இருக்கியே, உன்ன லவ் பண்ணுவாங்களா அவன் முறைக்க, இல்ல லவ் பன்றாங்களான்னு…
ஒரு வேளை வேற யாரையாவது லவ் பண்ணிட்டு இருக்கலாம், கமிட் ஆயிருக்கலாம். அப்படி இருந்தா என்ன பண்ணுவ டா” கேட்டான் அகரன் குரல் தளர.
நண்பன் காதல் கை கூட வேண்டும் என மனம் விருப்பினாலும், அதுவே அவன் கை சேராது போய் விட்டால் அவன் தாங்குவானா என மனம் பரிதவிக்கவும் செய்தது ஒருபக்கம்.
“அவ என்ன தவிர வேற யாரையும் லவ் பண்ணல, பண்ணவும் மாட்டா. அவ மனசுக்கு சொந்தக்காரன் எப்போதும் நான் ஒருத்தன் மட்டும் தான். இந்த இன்னுழவன் தான்.” என்றான் மிக உறுதியாக இன்னுழவன்.
“ஓ அவ்வளவு லவ்வு…” அகரன் நகைக்க…
இன்னுழவன் போன் ரீங்கானது.
“என்ன அப்பத்தா கூப்பிடுது…”
“பீட்ஸா வாங்கிட்டு வர சொல்லிச்சு டா மறந்துட்டேன்” என அட்டென்ட் செய்து காதில் வைத்தான் இன்னுழவன்.
“டேய் பேராண்டி…”
“அப்பத்தா பீட்ஸா மறந்துட்டேன். இரு வாங்கிட்டு வரேன்.”
“சரி டா… சரி டா… சிக்கன் பிஸா அதுவும் பைசியா (பீட்சா ஸ்பைசி) வாங்கிட்டு வா…”
இதழுக்குள் நகைத்தவன், “சரி அப்புறம்…”
“அப்புறம் என்ன நான் பெத்து வச்சிருக்க ரெண்டு வெஸ்ட் பாலவ்ஸும் ஏழரைய கூட்டிக்கிட்டு இருக்குதுங்க. சோ எங்க இருந்தாலும் சீட்டா பறந்து வா டா கோமுக்கு” என்றார் அம்பிகாமா.
“ப்ச்… இப்ப என்ன பஞ்சாயத்து? சரி வரேன் வை” இன்னுழவன் எரிச்சலாக…
“அடேய் பிஸாவ மறந்துறாத ஓகேய்…” என அழைப்பை தூண்டித்திருந்தார் அம்பிகாமா.
செங்கோதை மணம் வீசும்…
காற்றடித்து ஓய விழிகள் நான்கும் மோத இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் நின்றனர் அருகாமையில்.
இருவருக்குமான முதலாம் சந்திப்பு அரை நிமிட மோதல் சந்திப்பாக இருந்த போதும், இப்பொழுது இச்சந்திப்பானது பல வருட பிணைப்பிற்கான சந்திப்பாய் உயிர்தெழுந்தது இருவர் மனதிலும்.
இன்னுழவன் மேக விருஷ்டி முன் நின்றவன், “ஏய் பொண்ணே ஏன் என்ன தேங்கா பிஞ்சால அடிச்ச” என்றான் தாடை இறுகியவனாய்.
“யோவ் வளர்ந்தவரே… அதான் காத்து அடிக்குதுன்னு தெரியுது இல்ல சுத்தி முத்தி பார்க்க மாட்டீங்களா” கேட்டாள் ஆவேசமாக தேங்காய் தலையில் விழுந்திருந்தாள் என்ன நடந்திருக்கும் என்ற பதட்டத்துடன்.
முன்னும் பின்னும் திரும்பி பார்த்தான் அவள் யாரை பேசுகிறாள் என்று இன்னுழவன் புரியாது.
அவனின் செயல் மேலும் அனல் கன்ற அவன் முன் கை நீட்டியவள், “யோவ் வளர்ந்தவரே உங்கள தான் யாரையோ பேசுற மாதிரி நிக்கிறீங்க” என்றாள் கடுக்காய்.
அவனும் நெஞ்சில் விரல் பதித்து “நானா… இட்ஸ் மீ வளர்ந்தவன்!” என்று கேட்டான் இறுக்கம் தளர்ந்து உள்ளுக்குள் நகைத்து.
“ஹிம்… ஆமா நீங்க தான் எத்தனை டைம் கூப்பிட்டேன். காது கேட்காதா போன்ல அவ்வளவு பிஸியா பேசிட்டு இருக்கீங்க. அங்க பாருங்க எவ்வளவு தேங்காய் விழுந்திருக்குன்னு மண்டையில் விழுந்திருந்தா இந்நேரத்துக்கு பொளந்து இருக்கும் மண்டை” என மேலும் சீறினாள்.
அவள் கோபத்தின் சீற்றலில் சிவந்திருந்த அவள் நுனி முக்கு தன்னை பார்த்தவனுக்கோ சிந்தையில் சடுதியில் வந்து சென்றாள் அவனின் மனம் கவர்ந்து மழையாய் அவனுக்குள் பொழிபவள்.
இன்னுழவனோ அவள் திட்டுவதை எல்லாம் ஏற்க்காது, “எனக்கு என் இவங்கள பார்த்ததும் என் ரெயினி ஏஞ்சல் நியாபகம் வருது. கார்ல வச்சு பார்க்கும் போதும் அப்பிடித்தான் மனசு கிடந்து அடிச்சுகிச்சி. இப்பவும் அப்பிடி தோணுது ஏன்?” என தனக்குள்ளே கேள்விகளை கேட்டான் சில நொடி சுற்றம் மறந்து.
ஆம் காரில் முதல் முதலில் ஜன்னல் வழி அவளை பார்த்த உடனே அவன் இதயம் கட்டுக்கடங்காது துடித்தது என்பது அவன் அறிந்த நிதர்சனம். அதனாலே அடுத்த நொடி அவள் முன் நிற்காது அவள் முகம் பார்க்காது பறந்து வந்தான்.
பின் தன்னிலை அடைந்தவன், “சாரி போன் பேசினதுல கவனிக்கல அண்ட் தேங்க்ஸ்” என்றான் அவளை நுனி முதல் அடி வரை ஆராய்ந்தவனாய்.
பார்க்காதே ஒரு பெண்ணை இப்பிடி பார்ப்பது தவறு என மூளை கட்டளையிட்டாலும் அவனே அறியாது மனமானது உந்தி தள்ளியது அவளை ஆராயச் சொல்லி.
“ஹலோ சார் போன் பேசும் போதும் கவனம் சுத்தி இருக்கணும்.” என்றாள் சிறிது நேரத்திற்கு முன் தான் செய்த தவறை மறந்து.
அதில் மீசைக்குள் நகைத்தவன், “ஓ அத நீங்க சொல்றீங்களா மேடம். கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி நடுரோட்ல காரை விட்டுட்டு ஃபோன் பேசிட்டு பின்னாடி ஒரு வயசானவரு வெயில்ல தனக்காக காத்து காயிறாருன்னு கூட பாக்காம ஏசில உட்கார்ந்திருந்தீங்களே, அதை மறந்துட்டீங்களோ…” என்றான் அவள் தவறை சரியாக சுட்டிக்காட்டி.
அதை எண்ணி நாக்கை கடித்து சட்டென்று தலையில் கை வைத்தவள் உதடுகள் பிதுங்க, “ஹான்… பின்னாடி அந்த தாத்தா நின்னத நான் கவனிக்கல. அதுக்கு நான் அந்த தாத்தா கிட்ட சாரி சொல்ல வந்தேன் அவங்க அதுக்குள்ள போயிட்டாங்க.
அதுக்காக நீங்களும் இப்படித்தான் போன்ல பேசும்போது கவனம் இல்லாமல் இருக்கணுமா. ஒன்னு கிடக்க ஒன்னு நடந்துருச்சின்னா என்னத்துக்கு ஆகுறது” என அவள் அறியாத அவன் மீது அக்கறையோடு பேசிக் கொண்டிருந்தாள் மேக விருஷ்டி.
யாருக்கோ நடந்திருந்தாள் கூட இதயம் இப்படி துடித்திருக்காது என்னவோ அவளுக்கு. மாறாக இதயம் இன்னும் துடித்து கொண்டிருந்தது சீரற்று.
ஆம், அவனை அந்நிலைமையில் பார்த்த நொடி முதல் இக்கணம் வரை அவளுக்குள் எழுந்த பதட்டம் இன்னும் அடங்கவில்லை என்பது அவளுக்கு மட்டுமே தெரிந்த நிதர்சனம்.
இங்கு இன்னுழவனுக்கோ, “யாருடா இவ பார்த்து முழுசா ஒருமணி நேரம் கூட ஆகல. ஆனா, எனக்கும் அவளுக்கும் ஏதோ பல நாள் பழக்கம் இருக்கிற மாதிரி தோணுது”
“இன்னுழவா இந்த பொண்ண நினைச்சி உன் ஏஞ்சலுக்கு நீ துரோகம் பண்ணாதடா” அவன் மனசாட்சி எச்சரிக்க…
“இல்ல என் ஏஞ்சலுக்கு நான் துரோகம் செய்ய மாட்டேன்” மனசாட்சிக்கு பதில் உரைத்தவன்,
“முதல்ல இவ யாருன்னு நான் தெரிஞ்சுக்கணும். முன்ன பின்ன நான் இவள பார்த்ததும் மாதிரியும் இருக்கு பார்க்காத மாதிரியும் இருக்கு. முக்கியமா இவளோட குரல் எனக்கு ரொம்ப பழக்க பட்ட குரலாட்டோம் இருக்கு” என மனதுக்குள் புலம்பியவன் அவள் யார் என்று விவரம் அறிய முற்பட்டான்.
“உங்களுக்கு ஏன் மேடம் என் மேல இவ்வளவு அக்கறை அப்படியே தேங்காய் மண்டி விழுந்தாலும் என் மேல தான விழுந்திருக்கும் காயம் எனக்கு தானே நீங்க எதுக்கு கவலைப்படுறீங்க” என்றான் அவள் பதிலை எதிர்பார்த்து, அதை வைத்து அவளை கண்டுகொள்ள யூக்கித்து.
அவன் கேள்வியில் சட்டென்று அதிர்ந்தவள் அப்பொழுது தான் அவனுடனான பேசிய வார்த்தைகளை நீதானித்து பார்த்தாள்.
“அடியேய் விருஷ்… அவனுக்கு நீ யாருடி எதுக்காக அவன் மேல இவ்வளவு கேர் எடுத்து மூச்சு முட்ட பேசிட்டு இருக்க லூசு. இதுவே உன்ன கடிக்க போற அந்த வீணா போன ஷாப்பு பாட்டிலுக்கோ, இல்ல நீ காதலிச்சிட்டு இருக்க நம்ம இன்னுழவனுக்கோ கவலை பட்டா ஒரு நியாயம் இருக்கு. இவனுக்கு எதுக்குடி வாண்ட்டடா குடை பிடிக்கிற” என அவள் உள்மனசாட்சி கண்டமேனிக்கு காரி துப்பியது.
“அட ஆமா எனக்கு இவரு யாரு? நான் ஏன் இவ்வளவு பதட்டபடுறேன்? எல்லாத்துக்கும் மேல நான் எப்போ இன்னுழவன் லவ் பண்ணேன்!” அதையே அவள் மீண்டும் அதனிடம் கேட்டு வைக்க…
“கொய்யால நான் கேட்டதையே திருப்பி கேட்குற. அங்க பாரு உன்ன தான் அவன் குறுகுறுன்னு பார்க்குறான் ஏதாவது பேசி தொலை. அதுமட்டும் இல்லாம நீ இன்னுழவன் லவ் பண்றது ஊருக்கே தெரியும் ஆத்தா” என வறுத்தெடுத்தது அவள் மனசாட்சி அவளை.
இன்னுழவனும் அசையாது அவளையே தான் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் பதிலை எதிர்பார்த்து.
‘பேசாம இங்க இருந்து கிளம்பிடுவோமா… ப்ச்… ஹான் சமாளிப்போம்” என தனக்கு தானே காலரை தூக்கி விட்டுக் கொண்டவள்.
அவன் விழி பார்த்தாள். விழி பார்த்தவளுக்கோ இதய கூட்டில் ஏதேதோ உணர்வுகள். அடுத்த கணம் பார்வையை திருப்பியிருந்தாள்.
இவ்வுணர்வு அவளுக்கு மட்டுமா என்றால் அது தான் இல்லை அவனுக்கும் தான்!
அவளோ, “ஹான்… எதுக்கு அக்கறைன்னா நீங்க நிக்கிறது எங்களோட வயல்ல” இன்னுழவன் புருவங்கள் இடுக்கின, ஏனென்றால் அதுவோ அவன் வயலாக்கிற்றே!
“நீங்க பாட்டு எதையும் கவனிக்காம போன் பேசி உங்க மண்ட பொளந்து அதுக்கப்புறம் ஊருக்குள்ள இவங்க தோட்டத்துல தான்னு தம்பட்டம் அடிக்கவா. அப்புறம் எங்க குடும்ப கவுரவம் என்னத்துக்கு ஆகுறது.
நீங்க சூதானமா இல்லாம உங்களுக்கா நாங்க கஷ்டப்படுறதா” என்றவள் மனசாட்சியோ, “என்னடி விருஷ் பொசுக்குன்னு உன்னோட வயலுன்னு சொல்லிட்ட” என எதிர் கேள்வி கேட்டது.
“சொல்லி போடுவோம், இவனுக்கு என்ன தெரியவா போகுது. நீ வாய மூடிட்டு பேசாம உள்ள கொஞ்ச நேரம் மூடிக்கிட்டு இரு, நான் முதல்ல இவன்கிட்ட இருந்து நழுவி இந்த இடத்தை விட்டு காலி பண்ணனும்” என்று மீண்டும் தன் மனசாட்சியை அடக்கினாள் மேக விருஷ்டி.
அவளின் எங்களின் வயல் என்ற உரிமை பேச்சிலே “உங்களுடைய வயலா…?” கேட்டான் புருவம் வளைய இன்னுழவன்.
அவளும், “ஹான் எங்களோட வயல் தான். ஏன் பட்டா, பத்திரத்தை எல்லாம் எடுத்துட்டு வந்து உங்ககிட்ட காட்டணுமா என்ன?” என்றாள் அகத்திலும் புறத்திலும் சற்றும் அசராது.
தன்னிடமே தன் வயலை தான் வயல் என்று கூறுபவளை கண்டவனுக்கு கோபம் வராது மாறாக புன்னகையே வந்தது.
உள்ளுக்குள் நகைத்தவன் அவளின் துடுக்குதன பேச்சை இரசித்து அவளுடன் மேலும் சிறிது நேரம் பேச்சை வளர்க்க எண்ணினான் சுவாரசியமா.
இருப்பினும் இவ்வளவு நாள் அவள் குரலில் இதம் கண்டவன் இன்று அறியாது அவள் அருகாமையில் இதம் கண்டான் அவள் அறியா.
“சுத்தி இருக்கிறது உங்க வயல் தானா..?” இன்னுழவன் கேட்க,
“ஹிம் ஆமா விழிகளை சூழல விட்டவள் கண்ணுக்கு எட்டுற தூரத்தில இருக்கிற எல்லாம் எங்களுது தான், உனக்கு இப்ப என்ன பிரச்சனை.
ஏதோ மண்டையில தேங்காய் விழக்கூடாதுன்னு ஹெல்ப் பண்ணா ஓவரா பேசிகிட்டு இருக்கீங்க. என்னோட பேக்ரவுண்ட் தெரியாம பேசிட்டு இருக்கீங்க” என்றாள் இடுப்பில் கை வைத்து.
இடுப்பில் கை வைத்து நிற்கும் அவள் அழகை அவன் விழிகள் அழகாய் படம் பிடித்து வைக்க… மூளையோ உன் ரெயினி ஏஞ்சல்டா ஏஞ்சல் என குச்சலிட… அதை எல்லாம் எங்கே அவன் கேட்டான்.
இதழ் கடித்து விடுத்தவன், “அப்படி என்ன உங்களுக்கு இந்த ஊர்ல பெரிய பேக்ரவுண்ட் இருக்கு. சொன்னீங்கன்னா நான் கொஞ்சம் தெரிஞ்சிக்குவேன்” என்றான் நக்கலாய்.
“தெரிஞ்சு என்ன பண்ணப் போறீங்க?” அவள் விழிகள் சுருக்க
அவனும் விடாது “நீங்களோ பெரிய இடம் உங்ககிட்ட நாங்க கொஞ்சம் பார்த்து பக்குவமா நடந்துக்குவோமில” என்றான் பவ்வியமான பாவனையில் கேலியாய்.
“ஹலோ என்ன பக்குவம் அது இதுன்னு பேசிட்டு இருக்கீங்க” என்றவளுக்கோ அப்பொழுதே அவள் மனதிற்கு தன் தந்தை சகோதரியின் மகன் தான் இந்த ஊர் தலைவர் நாட்டாமை எனக் கூறியது நினைவில் வர…
“நீங்க இப்பிடி பேசுறத மட்டும் எங்க அத்தான்ட சொன்னேன் வீச்சருவாள் எடுத்து வகுந்திருவாரு பார்த்துக்கோங்க. அப்புறம் தலை தனியா முண்டம் தனியா தான் இருக்கணும், யாரு என்னனு பார்த்து பேசணும் புரிஞ்சுதா…” என தில்லா மிரட்டினாள் சிற்றிடையில் கரம் பதித்து.
தன் முன் நிற்பவன் தான் அவள் கூறும் அத்தான் என் அவளும் அறியாது போனால், அவள் புகழ் பாடுவது தன்னை தான் என்று அவனும் அறியாது தான் போனான்.
அவள் பேச… பேச… அவள் பேச்சை ரசித்து அதில் லயித்தவனோ “அத்தானா ஓ அவர் என்ன அவ்வளவு பெரிய ஆளா.. விட்டா உன் அத்தான் இந்த ஊருக்கே பெரிய மஸ்துன்னு சொல்லுவ போலயே” என்றான், இருப்பினும் சிந்தை அவள் குரல் வளத்தை ஆராயாமல் இல்லை.
“ஆமா என் அத்தான் இந்த ஊர் மஸ்துதான் அவர் தான் இந்த ஊர் தலைவர் உனக்கு தெரியுமா. அவர் பெயரை சொன்னா எல்லாரும் நடுங்குவாங்க. அவர் முன்னாடி வர்றதை பார்த்தா கூட எல்லாருமே தல குனிஞ்சு வணக்கம் வச்சு தான் போவாங்க. அது சின்ன சின்ன நண்டுல இருந்து பெரிய பெரிய சுண்டுவர” என வாய்க்கு வந்ததை அடித்து விட்டாள் மெச்சுதலாக.
இன்னுழவன் முகமோ கோண, “ங… சுண்டுவா…” என்றவனோ அவளே கூறாது அவள் வாய்மொழி தன்னில் வைத்தே தன்னை பற்றி அவள் கூறியதை அவதானித்து விட்டான் மிகச் சரியாக இவள் தன் மாமாவின் மகள் என்று.
எனினும் அதையும் தாண்டிய நெருக்கம் அவளிடத்தில் அவனின் ஆழ்மன ஏஞ்சலுக்கு நிகராய் காணாமல் இல்லை. அது என்னவென்று தான் அலசிக் கொண்டு இருந்தான்.
இன்று நடந்த சந்திப்பை எண்ணி ஆராய்ந்தவன் பருவ வயதில் அவளுடனா நடந்த சந்திப்பை சற்று சிந்தை ஏற்று ஆராய்ந்திருந்தால், உடையவள் கடந்து வந்த இன்னல்களை அறிந்து இன்றே இக்கணமே தனக்குள் மீட்டெடுத்திருப்பானோ என்னவோ!
இன்று நழுவ விட்டவனுக்கு இனி வரும் காலத்தில் மிட்டெடுக்கும் நிலையை அறிந்தாலும் விதி அதன் வேலையை செய்யும்.
செங்கோதை மணம் வீசும்…
எப்பிடியோ விதி மேல பழிய போட்டாச்சி. இனி நிம்மதியா தூங்குவோம்…🤗🤗.
சரியாக நண்பகல் வேளையில் கிருஷ்ணகிரியை அடைந்திருந்தாள் மேக விருஷ்டி மணம் முழுவதும் வெறுமை சூழல.
அந்தியூர் உங்களை அன்புடன் வரவேற்கின்றது என்ற மஞ்சள் வண்ண பலகை அவளை வரவேற்க…
காரை செலுத்தாது அவ்வூரினுள் நுழைய இருந்த ஒரே நேரத்தில் ஒரு வாகம் மட்டுமே முன்னும் பின்னும் செல்லும் அளவிற்கு இருந்த பாலத்தில் காரை அணைத்தபடி ஸ்டியரிங்கில் தலைசாய்த்து அமர்ந்தாள் வாடிய முகத்தோடு.
ஒருபுறம் விரும்பியவன் விரும்பிய வேலை என அணைத்தும் இழந்த எண்ணம் ஒருபக்கம் வதைக்க, விருப்பம் இல்லா வாழ்க்கை எண்ணி மனம் மறுபக்கம் பறிதவிக்க ஒரு நிலையில் இல்லாது அமர்ந்திருந்தாள்.
அந்நேரம் அவளை அழைத்த அலைபேசிக்கு உயிர் கொடுத்து சலிப்புடன் காதில் வைத்தவளிடம்,
“ஹிம் சொல்லுங்க மா…”
“மேகா நீ எங்க இருக்க? ரீச் ஆகிட்டியா எப்படி?” கேட்டார் மைதிலி தீவிரமாக எதிர் முனையில் இருந்து.
பெருமூச்சு எடுத்து விட்டவள் “நான் இன்னும் ரீச் ஆகலமா. நான் இன்னும் ரீச் ஆக ரெண்டு மணி நேரம் ஆகும். செம டிராபிக் நான் ரீச் ஆயிட்டு கண்டிப்பா உங்களுக்கு கால் பண்றேன் ப்ளீஸ்” என மேலும் அவர் பேச்சை ஏற்காது அழைப்பை துண்டித்திருந்தாள் மேக விருஷ்டி.
மீண்டும் அவள் ஸ்டியரிங்கில் தலை சாய மீண்டும் அழைத்தது அவள் அலைபேசி அவளை.
இம்முறை பல்லைக் கடித்து பார்த்தவள் கண்கள் சற்று துளிர்விட உடனே அட்டென்ட் செய்து காதில் வைத்தாள்.
“என்ன சிசி போய் சேர்ந்துட்டியா அங்க?” நிவர்த்தனன் வினவ…
மைதிலி படுத்திய பாட்டில் “ஆமாண்டா போய் சேர்ற நிலைமைல தான் இருக்கேன் சீக்கிரமா பால் ஊத்தவா” என்றாள் சினம் எழும்ப.
விளையாட்டான அவள் பேச்சில் அதிர்ந்தவன் “அக்கா… என்ன வார்த்தை பேசுற நீ” எனப் பல்லை கடித்தான் நிவர்த்தனன் எதிர்முனையில்.
தமையன் அவன் குரல் அதிர்வில் தான் தான் பேசிய வார்த்தையின் கடுமையை உணர்ந்தவள் தலையை அடித்து “சாரி டா… சாரி டா… வெரி சாரி டா…” என்றவள் மன்னிப்பு யாசிக்க
“ஏன் அக்கா இப்படி பேசுற, அந்தக் கல்யாணம் வேண்டாம்னு சொல்லி தொலைனாலும் சொல்லி தொலைய மாட்டேங்குற. இப்பிடி உன்னையும் வறுத்திகிட்டு எங்களையும் வருத்திகிட்டு ஏன்கா?” என்றான் விட்டேரியாக.
“சரி சரி அதெல்லாம் பிரீயா விடு. நம்ம வேற பேசலாம்” என்று அவன் பேச்சை திசை திருப்ப, “அதான பார்த்தேன் கல்யாணத்த பத்தி பேசும் போதெல்லாம் என்ன மட்டும் தான் திசை திருப்புற உன்ன எல்லாம் வச்சுக்கிட்டு…” தலையில் அடித்துக் கொண்டவன்,
“சரி போய் அங்க ரீச் ஆயிட்டியா இல்லையா? அம்மா உனக்கு கால் பண்ணாங்களா?”
“இன்னுமா பண்ணாம இருப்பாங்க, கிளம்புன நேரத்துல இருந்து குறைஞ்சது 50 போன் கால் வந்திருச்சுடா. முடியலடா எங்கயாவது ஓடி போயிரலாம் போல இருக்குது”
“இப்பவும் ஒன்னு கெட்டுப் போல அக்கா உன் கையிலேயே பாஸ்போர்ட் இருக்கு தான. காரை திருப்பி ஏர்போர்ட்டு போ உனக்கு நான் டிக்கெட் ரெடி பண்றேன். ஒன்னு ஆஸ்திரேலியாவா இல்ல உனக்கு பிடிச்ச வேற எங்க வேணாலும் போ. இல்ல அமெரிக்காவே போறியா போ. நான் இருக்கேன் அந்த இன்னு…” என்னும் போது
பின்னோடு இருந்து பலமாக கேட்ட ஹாரன் சத்ததில் அதிர்ந்தவள் கையில் இருந்த போனை நழுவ விட்டிருந்தாள் பட்டென்று.
திடுக்கிட்டவள் யார் என்று உள்ளிருந்து ஜன்னல் வழி பார்க்க, ஐவிரல் பதித்து கார் கண்ணாடியை தட்டும் சத்தம் அவள் செவிமடல் அடைந்தது.
“யாருடா அவன்…?” என்று கார் கண்ணாடிய அவள் இறக்க, அங்கு நின்று கொண்டிருந்தது வேறு யாருமல்ல சாட்சாத் நம் இன்னுழவன் தான்.
அவன் செயலில் திடீரென்று திடுக்கிட்டிருந்தவள் அவனை முறைக்க, கொளுத்தும் வெயிலில் நெற்றி சுருங்க அவளுக்கு மேல் அவளை முறைத்தவனோ,
“ஏய் இந்தா புள்ள யாருமா நீ. நடுரோட்டில வண்டி விட்டுட்டு தூங்கிட்டு இருக்கிறவ. என் வீட்ல நைட்டு ஃபுல்லா தூங்கலையோ? ஓரமா வண்டிய விட்டுட்டு தூங்கு மா. இல்ல வீட்டுக்கு போய் தூங்கு. இப்படி வண்டிய நெடுவாள நடு ரோட்ல விட்டு நின்னனா மத்தவங்க போக வர வேண்டாமா” என்றான் ஏகத்துக்கு சினம் கொண்டவனாய்.
அவளோ கோவத்தில், “யூ பிளாடி ரஸ்க்கள், ஸ்டுபிட், நோன்சன்ஸ், கவுண்டர்” என்று ஆங்கில வார்த்தைகளால் அவனை அவள் அர்ச்சிக்க…
கையில இருந்து தவறி எதிர்ப்புறம் இருந்த சீட்டில் விழுந்த அலைபேசியில் திடீரென்று ஏற்பட்ட சத்தத்தில் நிவர்த்தனனோ “ஹலோ… ஹலோ சிசி…” என்று விடாது குரல் கொடுத்தான்.
பைக்கில் அமர்ந்தப்படி அவளின் ஆங்கில பேச்சிலும் அலைபேசியில் கேட்டுக் கொண்டிருந்த நிவர்த்தனன் குரலையும் கேட்டவன், “ஓ வெளியூர் பிள்ளையா நீ. எதுவோ இருந்துட்டு போ… அந்த பக்கம் ஓரஞ்சாரமா போய் கடலை போடுமா.
இனி உன் வண்டி ஊருக்குள்ள நடுரோட்டில் நிக்கிறத பார்த்தேன் நாலு டயரையும் பஞ்சராக்கி போடுவேன் பார்த்துக்கோ. அப்புறம் தள்ளிட்டு தான் போகணும். வீட்டுல மரியாதையா பேச சொல்லி கொடுக்கலையா உனக்கு? முதல்ல வண்டிய எடு” என்று மீண்டும் அவன் கார் கதவில் அடித்தான் பளார் பளாரென்று.
ஏனென்றால் காருக்கு பின்பு மாட்டு வண்டியில் காய்கறிகளை வைத்துக்கொண்டு வயதான முதியவர் ஒருவர் வெயில் பொழுதில் தலையில் துண்டை போட்டு அமர்ந்திருந்தார்.
டவுனில் வேலையை முடித்து வீட்டிற்கு வந்து கொண்டு இருந்தவனுக்கு இந்த காட்சி புலப்பட்டது. அதிலும் எசியில் அமர்ந்து அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருக்கும் மேக விருஷ்டி பார்த்தவனுக்கு கோவம் கொந்தளித்து.
அவன் பேச்சில் மட்டு பட்டிருந்த சினம் மீண்டும் கிளர்த்தெழ மேலும் எரிச்சல் கண்டவள் வேகமாக காரை ஓரமாக செலுத்தி நிறுத்தி கதவை திறந்த படார் என்று அறைந்து இறங்கினாள்.
இன்னுழவனும் பைக்கை ஓரமாக நிறுத்தியவன் இறங்காது திரும்பி, “நீங்க போங்கய்யா முதல்ல. அவங்க நின்னா போக சொல்லாம வெயிலேயே அவங்க போகும் வர கத்துக்கிட்டு நிற்பிரா நீரு… சத்தம் கொடுக்க வேண்டாமா…” என அவரை கடிந்து கொண்டு முதலில் அப்பெரியவரை அனுப்பி வைத்தான்.
இதையெல்லாம் அதன் பின்பு தான் கவனித்திருந்தாள் மேக விருஷ்டி.
தான் செய்த தவறின் விளைவை எண்ணி வருந்தியவள் “சாரி” என அவரிடம் மன்னிப்பு கூற வருவதற்குள் அம்முதியவர் முன்னே செல்ல… அவருக்கு ஓரம் வாங்கி பைக்கில் பறந்திருந்தான் இன்னுழவன்.
வெள்ளை வேஷ்டி வெள்ளை சட்டையில் மிடுக்காக புல்லட்டில் சென்று கொண்டிருக்கும் அவன் பின்புறத்தை தான் பார்த்து நின்றாள் மேக விருஷ்டி.
இங்கோ அலைபேசியில் விடாத அழைத்துக் கொண்டே இருந்தான் நிவர்த்தனன்.
“அச்சோ பாவம் அந்த தாத்தா, எவ்வளவு நேரம் நின்னாரோ இந்த வெயில்ல. எல்லாம் இந்த அம்மா பண்றதால” என மைதிலியை வறுத்தெடுத்து தன் மனம் வருந்தியவள் மீண்டும் காரில் ஏறி அலைபேசியை காதில் வைத்தாள்.
“என்னாச்சு அக்கா எதுவும் ப்ராப்ளம் இல்லையே? யாருக்காக அவன் குறுக்கே ஏதோ ஒரு வாய்ஸ் கேட்டுச்சு” என நிவர்த்தனன் கேட்க, நடந்துவற்றை கூறினாள் மேக விருஷ்டி.
“தப்பு உன் மேல தான் சிசி. ஓகே அந்த தாத்தாகிட்ட சாரி கேட்டியா?”
“எங்க அந்த தாத்தாவும் போயிட்டாரு. அவருக்காக என்ன திட்டுன அந்த வில்லேஜ் ஜென்ட்டில் மேனும் பைக்குல பறந்துட்டாரு.” என்றாள் மேக விருஷ்டி உதட்டை பிதுக்கி.
“சரி அங்க தான ரெண்டு நாள் ஸ்டே. அப்போ பார்த்தா தேங்க்ஸ் அண்ட் சாரி சொல்லிக்கலாம் சிசி. அதெல்லாம் விடு அம்மா கிட்ட என்ன சொல்லி வச்சிருக்க?”
“நான் இன்னும் இங்க வரவே இல்ல, ரெண்டு மணி நேரம் ஆகும்னு சொல்லி இருக்கேன் டா…”
“திரும்பவும் சொல்றேன் கார் திருப்பு… ஏர்போர்ட்டுக்கு போ…” என்றவன் பேச்சை தொடர காரை செலுத்தியபடி அந்தியூர் எல்லையை கடந்து ஊருக்குள் வந்திருந்தாள் மேக விருஷ்டி.
“நீ சீக்கிரம் கிளம்பி வா டா… நான் இங்க வந்துட்டேன், நீ இல்லாம எனக்கு போர் அடிக்கும்” அவள் சாட
“ஏன் அந்த ஷாம்பு பாட்டில் கிட்ட பேச வேண்டியது தானே” நக்கல் பேசினான்.
“டேய் அவன்… சாரி சாரி அவரு நம்பர் கூட என்கிட்ட இல்லடா…”
“அந்த ஷாம்பு பாட்டிலுக்கு மரியாதை ஒன்னு தான் குறைச்சலுலு… அவரு… மண்டையிலயே போட்டுருவேன் சிசி உன்ன” என்றவன்,
“நீ தான் சிசி பேசணும் நீ தான் அவனுக்கு கழுத்தை நீட்ட போற.
ஏன் சிசி வழக்கமான நம்ம பண்பாட்ட மாத்தி வச்சிருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும் இல்ல” என சகோதரியின் மனக்கவலையை போக்க பேச்சை தொடர்ந்தான் நிவர்த்தனன்.
“எப்படி மாத்தி வெச்சிருக்கணும் நீ சொல்ற?” புரியாதவள் கேட்க,
“இல்லை சிசி மாப்புள தாலி கட்டடுறதுக்கு பதில் பொண்ணு தான் தாலி கட்டணும்னு ரூல்ஸ் இருந்தா தாலி கட்டுற டைம் அத வச்சே அவன் கழுத்தை நெருச்சிடலாம்ல சிசி. அட்லீஸ்ட் அந்த மாதிரி பண்றேன்னு பிளாக் மெயில் ஆவது பண்ணலாம். அப்படியே தான் அந்த ஷாம்பு பாட்டில் ஓடிப் போகலாம்” என்றானவன்.
அதை கேட்டு நகைத்தவள், “இப்போ நீ என்ன அந்த ஷாம்பு பாட்டில கொல்ல சொல்றியா டா…?”
“ஆமா நீ செஞ்சு தள்ளிவிட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்ப. அட போ சிசி. நம்ம பிள்ளை பூச்சி மைதிலியையே நீ எதிர்த்து பேச மாட்டேங்க, இதுல ஷாம்பு கழுத்துல நீ கழுத்து நெறிகிறாயாக்கும்” என்றவன் வாதாடிக் கொண்டிருக்க… ஜன்னல் வழியாக தென்றல் அவள் முகமதை தழுவி சென்றது.
அதில் அகம் மலர்ந்தவள் “சரி டா சீக்கிரமா வா, நானும் ஊருக்குள்ள வந்துட்டேன் வைக்கிறேன். வீட்டுக்கு போய் கால் பண்றேன் பார்த்து வா” என அழைப்பை துண்டிக்கவும் காரை நிறுத்தியிருந்தாள், இம்முறை காரை ஓரமாக நிறுத்தியிருந்தாள்.
மனம் வெறுமையாகவும் வெறுப்பாகவும் அவவூருக்கு வந்திருந்தாலும் அவ்வூரின் குளிர்க்காற்றும் அமைதியான சூழலும் மனமுவந்து உள்ளுக்குள் இழுத்து சென்றது என்னவோ அவள் அறியா நிதர்சனம்.
காரைவிட்டு இறங்கியவள் கண்களுக்கு குளிர்ச்சி அளிக்கும் சுற்றியும் பச்சை வண்ண மகள் நெற்ச்சோலையாய் அசைந்தாடி, தென்றலோடு உறவாடிக் கொண்டிருக்கும் அழகான காட்சியை கண்டவள் மனம் முழுவதும் ரணமும் வெறுமையும் விலகியோட இதம் கண்டது.
“இப்படி ஒரு ஊர்ல வாழனும் தானே நான் ஆசைப்பட்டேன். ஆனா, எனக்கு மட்டும் அது கை சேரா கானல் நீரா போயிடுச்சே…” என குமறியவள் மனதில் நொடி நேரத்தில் வந்து வாசம் செய்யத்தான் செய்தான் இன்னுழவன்.
அவனுடன் தினமும் காற்றலையில் உரையாடும் பொழுது சுற்றி இருந்த இயற்கை எழில் கொஞ்சும் சூழல்களை அவன் வர்ணிக்காத நாளும் இல்லை! அதில் லயித்து அவள் கேட்காத நாளும் இல்லையே!
அதனாலயே அவள் இப்பிடி பட்ட ஊரில் வாழனும் என தனக்குள் ஆசையை வளர்த்தாள். அவள் தாயோ அதற்கு வேலியிட்டார்.
மார்புக்கு குறுக்கே கைகளை கட்டியபடி வரப்பில் அவள் நடந்து கொண்டிருந்தாள் இயற்கை சூழலை ரசித்தவாறு மேக விருஷ்டி.
இயற்கை வளத்தை இவள் ரசித்துக் கொண்டிருக்க, அலைபேசியில் தீவிரமாக பேசியபடி நின்று கொண்டிருந்தான் இன்னுழவன் அவளுக்கு முதுகு காட்டியவனாய் வரப்பின் ஓரத்தில் நின்ற தென்னை மரத்தின் அடியில்.
“அகரா எதுக்கும் மாப்பிள்ளை வீட்ல தங்கியிருக்க ஹோட்டலை சுற்றி ஆள போட்டு விடு. எங்கய்யா அங்கேயும் வேலை பார்க்க வழி இருக்கு. மாமா வீட்ட சுத்தியும் ஆள் போட்டு இருக்கேன், இருந்தாலும் ஒரு கவனம் இருக்கட்டும்.” என மாமானவனுக்கும் அவன் குடும்பத்திற்கும் தன் தந்தைவனால் விபரீதம் ஏற்பட்டு விடக்கூடாது என அரணாக அவன் திட்டங்களை கூறிக் கொண்டிருந்தான்.
சற்று நேரத்தில் ஆளை அசைக்கும் அளவிற்கு காற்று மிகவும் பலமாக அடிக்க தூரத்தில் தென்னை மரத்திற்கு கீழ் நின்று கொண்டிருந்த இன்னுழவனை பார்த்திருந்தாள் மேகவிருஷ்டி.
அவளையும் ஒரு சேர தென்னை மரத்தின் மேல் எப்போது வேண்டுமானாலும் விழலாம் என்ற நிலையில் கொத்தாக ஆடிக் கொண்டிருந்த தென்னங்குலையையும் கண்டவள் அந்த நொடி அதிர்ந்து விட்டாள்.
இன்னுழவன் பின் முதுகையே பார்த்தவளுக்கு சற்று முன் தன்னை திட்டி விட்டுச் சென்றவன் தான் இவன் என அறியாது போனாள்.
அவளோ தூரத்திலிருந்து “ஹலோ… ஹலோ… சார் ஹலோ… இங்க பாருங்க…” எனக் கத்த காற்றடித்ததின் வேகத்தில் அவள் குரல் காற்றோடே கலந்து சென்றது.
அடிக்கும் காற்றில் தன் இமைகளை சுருங்க மூடியபடி போனில் கவனத்தோடு பேசிக் கொண்டிருந்தான் இன்னுழவன் இதை எதையும் கவனிக்காதவனாய்.
சுற்று மூச்சு பார்த்து மேக விருஷ்டி கண்களுக்கு சிறு தென்னங்காய் தென்பட அதை வேகமாக எடுத்து இன்னுழவன் பிடரி மண்டையிலேயே “யோவ் வளர்ந்தவரே…” என பெருங்குரலோடு எறிந்திருந்தாள் நச்சென்று குறிப்பார்த்து.
தென்னங்காய் பட்ட வலியில் “ஸ்ஸ்ஸ் ஆ… எவண்டா அவன்?” என்றவனாய் இன்னுழவன் அவள் புறம் திரும்பி அதிர்ந்து நகர…
மேல இருந்து தென்னாங்கொலையும் அவிழ்த்து அவன் நின்ற இடம் தன்னில் விழவும் சரியாக இருந்தது.
செங்கோதை மணம் வீசும்…
டியர் ஃப்ரெண்ட்ஸ் story எப்பிடி இருக்குன்னு சொன்னா I’m very Happy 🙂🙂.
வீட்டில் இருந்து கிளம்பிய இன்னுழவன் நேரே வந்து சேர்ந்ததென்னவோ சோமசுந்தரம் இல்லத்திற்கு தான். வாசலில் பைக்கை ஸ்டாண்ட் போட்டு இறங்கிய அவனை உள்ளே இருந்து பார்த்துக்கொண்டார் சோமசுந்தரம்.
முகமதில் புன்னகை மலர “வா இன்னு…” என புன்முறுவலுடன் அவர் வரவேற்க, அவ்விடம் வந்து சேர்ந்தார் பழனியும்.
“என்ன பழனி அண்ணா நல்லா இருக்கீங்களா?”
“எனக்கென்ன தம்பி உங்களுடைய தயவுல சந்தோசமா இருக்கேன்.” இருவரும் பேசிக் கொண்டிருக்க வாசல் வரை சென்று விட்டார் சோமசுந்தரம்.
“சரி தம்பி நீங்க பேசிக்கிட்டு இருங்க நான் கொஞ்சம் வேலை இருக்கு பாத்துட்டு வரேன்” என்று பழனி அங்கிருந்து நகர்ந்தார்.
“வா இன்னு உள்ள போலாம்…” என்றவரை தடுத்து “இல்ல மாமா இதோ திண்ணையில நல்லா காத்து வருது இங்கேயே உட்கார்ந்துக்கலாம்” என்று திண்ணையில் அமர்ந்தான் இன்னுழவன் பாதம் தழுவிய வேஷட்டியை கால்களோடு மடித்து.
“ரொம்ப நன்றி இன்னு இந்த வீட்ட இத்தனை வருஷமா நீ பேணி பாதுகாத்துட்டு இருந்திருக்க. இந்த ஊருக்குள்ள நான் இன்னைக்கு தைரியமா வர்றதுக்கு காரணமாகவும் நீ இருக்க” காலையில் சக்திவேலுடன் நடந்த உரையாடலை எண்ணிக் நன்றி கூறியவர்…
“சரி என்ன சாப்பிடுற இன்னு, இரு உனக்கு நான் ஏதாவது எடுத்து வர சொல்றேன்” என்ற ஆர்வமாய் கேட்டார்.
“இப்ப ஏதும் வேண்டாம் மாமா பொறவு பார்த்துக்கலாம். அப்புறம் இது உங்க வீடு என் வீடு இல்ல மாமா, நம்ம வீடு. அத எப்படி நான் பூட்டி போட விடுவேன்.
இன்னொன்னும் நான் சொன்னது ஞாபகம் இருக்கட்டும் எனக்கு முன்னாடி இந்த உலகத்தை பார்த்தது நீரு தான். இந்த உலகத்த மட்டும் இல்ல இந்த வானம் பார்த்த பூமியை பார்த்ததும் நீரு தான்.
உமக்கு அப்புறம் தான் நான் இந்த பூமியில் பிறந்தேன், சொல்லப் போனா எனக்கு முன்னாடி சொந்தக்காரன் இந்த பூமிக்கு நீருதான்றது நினைப்புல இருக்கட்டும்” என்றவன் முகமது சற்று வாட “இப்பதான் உங்களுக்கு இன்னு இன்னுன்னு வாயி நிறைய கூப்பிட்டு இப்பிடி உரிமையா பேச தோணிச்சா மாமா?” என்றான் குரல் தளர்ந்து.
அவன் கேட்டதில் சோமசுந்தரமோ தலை குனிந்தவர் , “இந்த மாமன மன்னிச்சிரு இன்னு… என்னால என் நிலைமை என்னன்னு” மனம் சொல்லி துடித்தவகைளை அடக்கியவர்,
“எவ்ளோ கோவம் இருந்தாலும் நீ மாமன அடிச்சுக்கோ ஓகேவா” என்றவர் அவன் தோள் பிடித்தார்.
“அட போ மாமா உங்கள அடிச்சிட்டு உங்க அக்காகிட்ட நானா பாடுபடுறது” என்றவன் நகைக்க அவனுடன் அமர்ந்தார் சோமசுந்தரமும்.
இன்னுழவனோ நிசப்தமான வீட்டுக்குள் விழிகளை சுழல விட்டவன், “சரி கல்யாண வீடு சொன்னீங்க எங்க உங்க புள்ளைங்க யாரையும் காணோம்” என்றான் யோசனையுடன்.
“ரெண்டு பேருக்குமே பிசி ஸ்கெட்டியூல் இன்னு. பொண்ணு இன்னைக்கு ஈவினிங்குள்ள வந்துருவா, பையன் நாளைக்கு கல்யாணத்துக்கு வந்துருவான்.
அத்தைக்கு நைட்டு வந்த டிராவல் காலையில இன்னைக்கு நடந்து டென்ஷன் எல்லாம் தலைவலி அதான் படுத்து இருக்கா.
இரு நான் போய் எழுப்பிட்டு வரேன்” என்றவர் எழும்ப..
அவரை தடுத்தவன், “இல்ல மாமா அவங்க ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல” என்றவனாய்…
“சரி மாப்ள வீட்டுக்காரங்க யாரையும் காணும்? அவங்களுக்கு இங்க தங்க வசதி இருக்குமா இல்லன்னா வேற எதுவும் அரேஞ்ச் பண்ணட்டுமா?” என்றான் அக்கறையோடு.
“நீ கேட்டதே போதும்டா ராசா… அவங்க எல்லாரும் டவுன்ல லாட்ஜில தங்கி இருக்காங்க. இங்க கல்யாணத்த வைக்க சம்மதித்ததே பெரிய விஷயம்.
காலைல அவங்க முகூர்த்தத்துக்கு நேரே கோவிலுக்கு வந்துருவாங்க.
முகூர்த்த முடிஞ்சு கையோட கிளம்ப வேண்டியது தான்” என்றார் பெருமூச்சு தன்னை விட்டு சோமசுந்தரம் மனதில் இங்கு இருக்கும் ஆசை இருந்தாலும் அதை பொருட் படுத்தாதவராய்.
“ஏன் மாமா உடனே நீயும் கிளம்ப போறியா…?”
“ஹிம்… கிளம்பி தானட ஆகணும் இந்த ஊர்ல எனக்கு சந்தோஷமா நிம்மதியா இருக்க கொடுத்து வைக்கவில்லையே…” என்றார் அவர் விரக்தியாய் அவன் முகம் பார்த்து.
“ஏன் மாமா நீங்க சந்தோஷமா தானே இருக்கீங்க? உங்களுக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லையே. முக்கியமா இந்த கல்யாணத்தில் இந்த பிரச்சனையும் இல்லையே. எல்லாரோட சம்மதத்தால தான இந்த கல்யாணம் நடக்குது?” கேட்டான் அன்று நிவர்த்தனனுடன் அவர் பேசிய உரையாடலை கேட்டதை குறித்து.
அதை அவரும் புரிந்து கொண்டவர், “எல்லாரோட சம்மதத்தோடு தான் நடக்குது இன்னு” என்றார் வேகமாக.
“அப்புறம் ஏன் அன்னைக்கு நிவர்… நிவர்…” நிவர்த்தனன் பெயரை யோசித்தவன் அது சிந்தையில் பிடிபடாது போக “பையன் பெயர் என்ன மாமா?”
“நிவர்த்தனன்”
“ஹான் நிவர்த்தன்ன அவன் எதுக்கு அன்னைக்கு அப்படி பேசினான்? அவன் அக்கா விஷயத்துல நீங்க ரொம்ப சுயநலமா இருக்கிற மாதிரி பேசினானே! போன்ல நான் கேட்டுட்டு தான் இருந்தேன். உங்களுக்கு சொல்லணும்னு தோணுச்சுன்னா நீங்க சொல்லலாம் என்கிட்ட” என்றான் மாமனவனுடன் நண்பனாய் பேச்சை வளர்த்து.
சற்றென்று அவன் கேள்வியில் திடுக்கிட்டார் சோமசுந்தரம். அதையும் தன் மனக்கண்ணில் பதித்துக் கொண்டான் அவர் அறியாது இன்னுழவன்.
எச்சிலை விழுங்கியவர் “அது ஒன்னும் இல்ல இன்னு அவளுக்கு இப்ப இப்போ கல்யாணத்துல இன்ட்ரெஸ்ட் இல்ல இன்னு. கொஞ்ச நாள் கழிச்சு கல்யாணம் நடக்கணும்னு ஆசைப்பட்டா.
ஃபாரின்ல இருந்து படிச்சிட்டு இப்பதான் ஒன் இயரா இங்க இருக்கிறா. இன்னும் கொஞ்ச நாள் எங்க கூட இருக்கணும்னு அவ நினைச்சா போல அதுக்குள்ள உங்க அத்தை கல்யாணத்தை பிக்ஸ் பண்ணிட்டா, அதுவும் லண்டன் மாப்புளைக்கு.
அதான் அக்காவோட சந்தோஷத்த நீங்க பறிக்கிறீங்கன்னு நிர்வத்தனா கோபப்பட்டுட்டு இருந்தான். வேற ஒன்னும் இல்ல” என்ன ஏதேதோ சொல்லி சமாளித்துக் கொண்டார் சோமசுந்தரம்.
அனைத்தையும் கேட்டவன், “உங்க பொண்ணு அதான் என் மாமா மக எப்போ ஃபாரின் போனா…?”
“12த் ஸ்கூல் முடிச்ச கையோட ஃபாரின் போயிட்டு அங்கேயே படிச்சு முடிச்சு இன்டெர்ன்ஷிப் எல்லாம் கிளியர் பண்ணிட்டு தான் இங்க வந்தா” என்றார் சோமசுந்தரம் பாதி உண்மையும் மறைத்து.
“ஓகே திரும்பியும் ஃபாரின்னா கொஞ்சம் கஷ்டம் தான், இன்னொரு வருஷம் கழிச்சு கல்யாணத்தை வச்சிருக்க வேண்டியது தானே மாமா மாப்பிள்ளை வீட்டுல பேசி” இன்னுழவன் கேட்க,
மனதுக்குள் புலம்பிக்கொண்டார் சோமசுந்தரம் “மாப்பிள்ளைகிட்டயே நான் இன்னும் பேசினதில்ல இதுல மாப்பிள்ளை வீட்ல பேசிட்டாலும்” என்று.
“இல்லப்பா போகப் போக சரியாயிடுவா. அக்காவுக்கு ஒன்னுனா தம்பி தான் தாம் தும்னு குதிக்கிறான், அவ்வளவு தான் வேற எந்த பிரச்சனையும் இல்ல” என்றார் சோமசுந்தரம்.
“உங்கள மாதிரி அக்கா மேல அவ்வளவு பாசம் போல” நிவர்த்தனன், மேக விருஷ்டி பிணைப்பை கண்டு நகைத்தான் இன்னுழவன்.
அனைத்தும் கேட்டவன் மாமன் மகள் பற்றிய முழு விவரமும் கேட்காது விட்டு விட்டான். கேட்டிருந்தால் மனம் கவர்ந்தவளின் மனமில்லா இத்திருமணத்தை நிறுத்திருப்பானோ என்னவோ!
அக்கா என்று கூறிய பின்பு தான் சோமசுந்தரத்திற்கு தனது சகோதரி கோதாவரி நினைவுக்கு வந்தார்.
“என் அக்கா நல்லா இருக்கா டா இன்னு. சந்தோஷமா இருக்குல” என்ன தளர்வாய் கேட்டவரிடம்,
“அவங்களுக்கு என்ன நல்லா இருக்காங்க. என்ன தினமும் ஒரு நாளைக்கு 50 நேரமாக உங்கள பத்தி யோசிச்சு புலம்பாம இருக்க மாட்டாங்க” என்றான் இன்னுழவன் இதழ் விரியா நகையுடன்.
“தூக்கி வளர்த்தவளுக்கு என்னாலயே கஷ்டத்த கொடுத்திட்டேன்னு நினைக்கும் போது மனசு ரணமாகுது டா இன்னு” என்றார் சோமசுந்தரம் கவலையுடன்.
மாமன் அவன் வாடிய முகம் பார்த்து தாங்காதவன், “மாமோய் அதான் நீரு வந்துட்டீற்ல அப்புறம் என்ன. இப்ப எதுக்கு போட்டு கஷ்டப்பட்டு இருக்கீங்க கல்யாண வேலையை பார்ப்போம்.
அதெல்லாம் சரியாயிடும், சரி பண்ணிடுவேன் உங்க மருமகன் மேல உங்களுக்கு நம்பிக்கை இருக்கட்டும். அழுத்த சொன்னவன் சரி நான் கிளம்புறேன் எதுவா இருந்தாலும் எனக்கு கால் பண்ணுங்க” என்றவன் கிளம்ப வாசலில் வந்து இறங்கியது தோரணங்களும் வாழை மரமும்.
“நான் எதுவும் வர சொல்லலையே” சோமசுந்தரம் வினவ…
“நான் தான் வரச் சொன்னேன் மாமா” என்ற இன்னுழவன் “எல்லாத்தையும் கட்டிருங்க” என்று அவர்களிடம் எதை எங்கெங்கு கட்ட வேண்டும் எப்படி கட்ட வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.
“ஏன் மருமகனே அதான் கோயில்தான் எல்லாம் அரேஞ்ன்ட்டும் முடிச்சிட்டோமே. இங்க எதுக்கு நாளைக்கு கல்யாணம் முடிஞ்ச கையோட ஊருக்கு கிளம்புறது தானே” சோமசுந்தரம் சாட…
“கோயில்ல தான் கல்யாணம் அதுக்காக வீட்ட இப்படியா போட்டு இருப்பிரு நீரு கலையிழந்து போயி. கல்யாண வீடு மாதிரி தெரிய வேண்டாமாக்கும். அது அது செய்ய வேண்டியத செய்யணும் மாமா” என்றவன்,
அவர்கள் புறம் திரும்பி “நீங்க எல்லாத்தையும் சரியா கட்டிடுங்க” என்று “சரி மாமா நான் போயிட்டு வரேன் எனக்கு வேலை கொஞ்சம் கிடக்கு” என்று பைக்குக்கு உயிர் கொடுத்து விடைப்பெற்றான் இன்னுழவன் அங்கிருந்து.
இன்னுழவன் புறப்பட்டு செல்ல அலைபேசி வாயிலாக அழைத்திருந்தான் நிவர்த்தனன் சோம சுந்தரத்தை.
“சொல்லுடா நிவர்த்தனா நீ எப்ப கிளம்புற” என்றபடி அவர் பேச ஆரம்பிக்க…
“அப்பா கல்யாண வேலை எல்லாம் எப்படி போகுது. அதுவும் உங்க ஊர்ல கல்யாணத்தை வச்சிருக்கீங்க நீங்க ஓகே தானே? உங்களுக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லையே? அக்கா கால் பண்ணாளா? இந்நேரத்துக்கு அவ சோ முடிஞ்சி கிளம்பி இருக்கணுமே! எனக்கு மெசேஜ் ஏதும் போடல? நான் கால் பண்ணேன் ரீச் ஆகல..” என்ன பல கேள்விகளை அவன் கேட்டு வைக்க…
“அடேய் கொஞ்சம் மூச்சு விட விடு டா…” என்றபடி சொந்த ஊர் காற்றை சுவாசித்தவர் பேச ஆரம்பித்தார் அவனுடன்.
“எல்லா வேலையும் நல்லபடியா போகுதுடா எனக்கு இங்க எந்த பிரச்சனையும் இல்ல. எல்லாத்தையும் முன்ன நின்னு என் மருமகன் இருந்து பாத்துக்குற போது எனக்கு என்னடா கவலை” என்றார் சந்தோஷமாக இன்னுழவனை நினைத்து.
“ங்ங… மருமகனா அந்த ஷாம்பு பாட்டில் அங்க வந்துட்டானா என்ன. அதுமட்டுமல்லாம அங்க வந்து அந்த ஷாம்பு பாட்டிலே எல்லாத்தையும் பார்க்குறானா!இருக்கா இருக்காதே..!” என்றவன் எதிர்புறத்தில் இருந்து நாடி தடவினான்.
சோமசுந்தரமோ, “அவன யாருடா சொன்னா…” என அலுத்துக் கொண்டவர், “என் அக்கா பையன் டா என் மருமவன் இருக்கும் போது எனக்கு என்னடா கவலை. சொல்ல போனா இன்னைக்கு இங்க எல்லாத்துலையும் எனக்கு துணையாக நிற்கிறது அவன் தான்டா.
இங்க நான் கூட இந்த ஊருக்கு திரும்ப வரும்போது என்ன பிரச்சனை நடக்கும்னு கொஞ்சம் பயந்துட்டே தான் இருந்தேன். ஆனா, இந்த சின்ன வயசுல இந்த ஊரை எவ்வளவு ஆளுமையா அவன் கையாலுறான் தெரியுமா.
எஸ்பெஷலி என்னோட மச்சானையும் டா… அவன் ஒரு வார்த்தை சொன்னா என் மச்சானே ஆடிப் போய் வாய மூடிட்டு நிக்கிறார் டா… அன்னைக்கு நான் பார்த்த அந்த மச்சானா இவருன்னு நானே ஷாக் ஆகிட்டேன்” என்று மருமகன் அவன் பெருமையை சில்லாகித்தார் சோமசுந்தரம்.
“ஹான் பார்ரா மருமகன் பெருமை புராண ஆஸ்திரேலியா வர காது கிழியுதே. நீங்க சொல்றதெல்லாம் பார்த்தா எனக்கு அவர பாக்கணும் ரொம்ப கியூரியாசிட்டி இருக்குப்பா. ஆனா அத விட ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு பா நீங்க ரொம்ப நாள் கழிச்சு இப்படி சந்தோஷமா பேசுறது கேட்கும் போது” என்றான் மனமார.
மேலுமவன் “நீங்க இவ்வளவு பேசுறத பார்த்தா இவரையே நம்ம அக்காக்கு நீங்க பேசினதுல தப்பு இல்லைன்னு தான் தோணுது” என்றான் நிவர்த்தனன் வெறுமையாக.
அதை நினைத்தவர், “ஹிம் தப்பு இல்ல தான் ஆனா உன் அம்மாக்கு தப்பா படுதே. அன்னைக்கு இருந்த நிலைமை வேற இன்னைக்கு இருக்குற நிலைமை வேறன்னு உன் அம்மாக்கு புரிய மாட்டேங்குதே.
உன் அம்மாக்கு அந்த ஷாம்பு பாட்டில் தான் சரியாப்படுது. என்ன பண்ண முடியும்? விதி யார விட்டுச்சி” என மனைவி முடிவை எண சலித்துக் கொள்ள மட்டுமே முடிந்தது சோமசுந்தரம்.
“அதே தாம்ப்பா நானும் சொல்றேன். விதி யார விட்டுச்சி கண்டிப்பா அக்கா கல்யாணத்துல ஏதாவது மேஜிக் நடக்கும். நடக்கணும் இல்லனா இந்த ரைட்டர நம்ம ஒரு கை பார்க்குறோம் டீலா ப்பா…”
“Me: ஏதேய்…”
“ஹிம் டில் டில் டா…” என அவர்கள் பேச்சை தொடர்ந்து கொண்டு இருக்க…
இங்கு கல்யாண வேலைகள் தடபுடலாக அரங்கேறிக் கொண்டிருக்க…
அங்கு இவர்களை எவ்வாறு அடியோடு சரிக்கலாம் என திட்டம் கட்டிக் கொண்டிருந்தார் சக்திவேல் எள்ளும் கொள்ளுமாய்.
செங்கோதை மணம் வீசும்…
Next ud night வரும் ஃப்ரெண்ட்ஸ் so ப்ளீஸ் உங்க likes and Comments or raitings கொடுங்க ஃப்ரெண்ட்ஸ்.
யோசனையுடனே வீடு வந்து சேர்ந்திருந்தான் இன்னுழவன்.
உள்ளே வந்தவனை வழிமறித்து இருந்தார் அம்பிகாமா.
என்ன என்னும் விதமாய் அவன் பார்க்க, “ஏன் பேராண்டி உன் லவ்வு சாஸ்ஸாகிருமா…?” (சக்ஸஸ் )
“ங… ஸாஸ் ஆ…” என இன்னுழவன் விழித்து வைக்க…
அவன் தோள் தட்டி பின்புறம் வந்து நின்ற இனிதுழனியோ சக்ஸஸ் என திருத்திக் கூறினாள் செய்கை மொழி தன்னில்.
ஏனென்றால் தினமும் இவர்கள் இருவரின் காதல் சம்பாஷனைகளை ஊர் கேக்குதோ இல்லையோ மொத்த பேரும் கேட்டுக் கொண்டு தான் இருக்கின்றனர். சக்திவேல், கோதாவரி, சோமசுந்தரம், மைதிலி, தங்கமணி ஐவரை தவிர.
மேக விருஷ்டி பேசியதை எண்ணி யோசனையில் வந்தவன், “ப்ச்… அப்பத்தான் உன் 30 நாள் இங்கிலீஷ குழி தோண்டி மூட போறேன் பாரு” என்றவனாய்,
“ஏன் என் லவ்வுக்கு என்ன குறைச்சல் அதெல்லாம் நல்லபடியா சக்ஸஸ் ஆகும். ஏன் ஏஞ்சல் கண்டிப்பா என்ன வந்து சேர தான் போறா. நாங்க உனக்கு டசன் கணக்குல பெத்து போட தான் போறோம்.” என்றவனாய் பெருமூச்சு விட்டு மேலே சென்றான் இன்னுழவன்.
நேரம் கடக்க…
இன்னுழவன் வீட்டு வாசலில் கையில் பழம், பூ, தாம்பாழம் சகிதம் தயக்கத்தோடு நின்று கொண்டிருந்தனர் சோமசுந்தரமும் மைதிலியும் ஒருவருக்கொருவர் வாதாடியவர்களாய்.
“ஏங்க இவங்களுக்கு இந்த ஃபார்மாலிட்டி எல்லாம் செய்யணுமா?” மைதிலி எரிச்சலாய் வினவ…
“ப்ச்… மைதிலி ஊர் தலைவர் எங்கிற முறையில நாம மரியாதை கொடுத்து தான் ஆகணும்.” என்றார் சோமசுந்தரம் உறுதியாக.
“சரி எவ்வளவு நேரம் தான் இங்கேயே நிற்கிறது, வாங்க உள்ள போலாம்” என இருவரும் உள்ளே செல்ல…
“அங்கயே நில்லுங்க…” என்று குரல் அதிர நடுக்கூடத்தில் இருந்து கத்தி இருந்தார் சக்திவேல்.
வாசலை கடக்காது அதிர்ந்து நின்றனர் சோமசுந்தரமும் மைதிலியும். இதை அவர்கள் எதிர்பார்த்தது தான்.
இதற்காகத்தான் மைதிலி வரமாட்டேன் என்று கூறியபோதும் சோமசுந்தரம் வலுகட்டாயமாக இழுத்துக் கொண்டு வந்தார்.
சக்திவேலை பல வருடங்கள் கழித்து பார்த்த மைதிலிக்கு உள்ளுக்குள் உதறல் எடுத்தது. எனினும் அதை வெளிகாட்டிக்காது நின்றார் அன்று போல் இன்றும் கணவன் கை பிடித்து.
சோமசுந்தரமும் மனைவி கையை அழுத்த பற்றி நிற்க, சக்திவேலின் குரல் கேட்டு அனைவரும் வெளியே வந்திருந்தனர்.
கோதாவரி கண்களிலோ தமையனை பார்த்ததும் விழி நீர் வெள்ளம்.
“ஏண்டி இவள இந்த கத்து கத்துனா உன் அப்பனுக்கு ஆட்டு(ஹார்ட்) அட்டாக்கு வராது?” கேட்டார் அம்பிக்காமா மௌனமாய் இனிதுழனியிடம்.
அவளோ முறைக்க, “நான் என்னடி தப்பா கேட்டுடேன். வயசான காலத்துல ஆட்ட வேற தச்சு வச்சிருக்காங்களே இவன் கத்துற கத்துல கிழிச்சிட கூடுமோ என்ற நல்ல எண்ணத்துல தான கேட்டேன். அதுக்கு ஏன் இந்த முறை முறைக்கிறவ” என்றார் அம்பிகாமா உதடை சுழித்து.
சக்திவேல் அவர்களின் முன்வந்து நின்றவர், “கொலைகார பாவிங்களா உங்களுக்கு எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா என் வீட்டு வாசப்படி மிதிச்சிருப்பீங்க, உங்கள…” என்றவர் கொதித்துக் ஏழுந்தார்.
பொறுமை இழக்க மைதிலி வார்த்தை தொடங்கும் முன்
“என்ன பண்ணுவீங்க அவங்கள நீங்க…?” என அதே அதிரும் குரலில் கர்ஜித்தவனாய் படியில் இருந்து இறங்கி வந்தான் கை காப்பினை நரம்பு புடைக்க ஏற்றி விட்ட வண்ணம் இன்னுழவன் கூர் விழிகளுடன்.
கீழ இறங்கி வந்தவனோ மூவருக்கும் நடுவில் முன் வந்து நின்றவனாய் சக்திவேலை பார்த்து “சொல்லுங்க என்ன பண்ணிடுவிங்க நீங்க?” கேட்டான் குரலில் கடுமை ஏகத்திற்க்கு விரவியிருக்க.
அவரும் சற்றும் அசராது, “வெட்டி போட்ருவேண்டா. இவ்வளவு நாள் கையில சிக்கல இன்னைக்கு எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா ஏன் வீட்டுக்கே வந்து என் முன்னாடியே இப்படி நிப்பாங்க இவங்க” என்றவர் கைகள் பரபரத்தன ஆத்திரத்தில்.
“எங்க வெட்டுங்க பார்ப்போம் என்ன மீறி எப்பிடி உங்க கை அவங்க மேல படுதுன்னு நானும் பாக்குறேன். அன்னைக்கு நீங்க ஆடுன ஆட்டத்துக்கு கேட்க யாரும் இல்லை, அன்னைக்கு மாதிரி இன்னைக்கு இல்ல. அப்புறம் எல்லாத்தையும் நான் பார்த்துகிட்டு சும்மா இருக்கவும் மாட்டேன்” என அர்ச்சித்தவன்,
இந்த வீடு உங்க வீடா இருக்கலாம் அதே நேரம் என்னோட வீட்டுங்கிறதையும் மறக்க வேண்டாம். இங்கு யார் வரணும் யார் வரக்கூடாதுன்னு சொல்றதுக்கு உங்களுக்கு எந்த உரிமை இல்லை. பேசாம விலகி இருங்க” என்றவன் நீங்க உள்ள வாங்க என சோமசுந்தரத்தையும் மைதிலியும் கை கூப்பி புன்முறுவலுடன் வரவேற்றான் இன்னுழவன்.
சோமசுந்தரமும் மைதிலியுமே சற்று ஆடிப்போய் தான் நின்றிருந்தனர். இன்னுழவன் பேச்சை கண்டும் சக்திவேலை ஆட்டிப்படைக்கும் அவனின் ஆளுமையை கண்டும்.
இன்னுழவன் அழைத்தது கூட தெரியாத சிலையாய் நின்றவர்களை “மாமா… அத்தை… உங்கள தான் உள்ள வாங்க. எவ்வளவு நேரம் வாசல்லையே நிப்பீங்க” என்று அழுத்தமாக அழைத்தவன் குரலிலே தன்நிலை தெளிந்தவர்கள் “ஹான்…” என உள்ளே வந்தனர்.
“தம்பியா…” என சோமசுந்தரத்தை பார்த்து ஓடி வந்தார் கோதாவரி பாச உணர்வில்.
வந்தவர் அவர் கைப்பற்ற “எப்படிடா இருக்க? அக்காவ பாக்கணும்னு உனக்கு தோணவே இல்லையா? நீ நல்லா இருக்கியாமா? இன்னைக்கு தான் உங்களுக்கு இங்க வரணும்னு தோணுச்சா” என விழி நீர் மல்க அவர் பேசிக் கொண்டிருக்க…
சகோதரியின் கண்ணீரை பார்த்தவுடன் மனமது உடைய அவரை கட்டியணைத்து “உன்ன நான் என்னைக்குக்கா மறந்தேன்னு” கூற துடித்த மனமானது அவரை உந்தித்தள்ள அதை கட்டுப்படுத்திவராய்
எச்சிலை கூட்டி விழுங்கி, “நான் என் பொண்ணுக்கு கல்யாணம் வச்சிருக்கேன் மா இந்த ஊர்ல. ஊர் தலைவரையும் அவர் குடும்பத்தையும் முறையா கல்யாணத்துக்கு அழைப்பு விடுப்பதற்காக வந்திருக்கேன்மா” என்றார் சோமசுந்தரம் தூக்கி வளர்த்த சகோதரியை மூன்றாவது மனுஷியாய் பாவித்து.
அவரின் ஓட்டா வார்த்தையில் இதயம் வலிக்க அவரின் கைப்பற்றி இருந்த கோதாவரியின் கரங்கள் தானாக விடுவித்தன.
“டேய் சோமு என்னடா பேசுற நீ… ஊர் தலைவர் அது இதுன்னு” என வேகமாக அம்பிகாமா முன் வர…
அவரோ கல்லாக்கியா மனதுடன் இன்னுழவன் புறம் திரும்பியவர், “இந்த ஊர் தலைவரா என்னோட அழைப்ப நீங்க ஏத்துக்கிட்டீங்கன்னா நாங்க கிளம்புவோம் சந்தோசமா. எங்களுக்கு நிறைய வேலை இருக்கு” என வெட்டு ஒன்று தொன்று இரண்டாக பேசிக் கொண்டிருந்தார் சோமசுந்தம்.
ஆனால் இவை அனைத்தையும் கொலை வெறியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது என்னவோ சக்திவேல் தான்.
இன்னுழவன் சோமசுந்தரத்தின் பேச்சை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அன்று அலைபேசியில் அவனுடன் பேசும் பொழுதே யாரிடமோ பேசுவது போல் பேசியவர் அல்லவா!
அவர்களின் கையில் இருந்த தாம்பூலத்தை இன்னுழவனை பார்த்து நீட்ட.. அதைப் பெற்றுக் கொண்டவன், “ஊர் தலைவரா உங்க வீட்டு கல்யாணத்தை என் வீட்டு கல்யாணமா நெனச்சு அதை சிறப்பிச்சி கொடுக்குறதுக்கு எங்க குடும்பத்தோட நாங்க கண்டிப்பா அங்க இருப்போம். நீங்க சந்தோஷமா போயிட்டு வரலாம்” என்றான் அழுத்தமாக வாசலை பார்த்து.
மாமன் அவனுடன் பேச வேண்டியவை ஏராளம் இருந்தாலும் இப்பொழுது பேசுவது முறையாகாது, நெடு வருடங்கள் கழித்து நல்லதொரு காரியதிற்க்காக சொந்த மண்ணை மிதித்துள்ளதால் வந்த காரியம் இனிதுடன் முடிந்த பின்பே பேசிக்கொல்லாம் என முடிவு எடுத்து மௌனம் காத்தான் இன்னுழவன்.
“என்னது கல்யாணமா யார் ஊர்ல வந்து யாருக்கு கல்யாணம் வச்சிருக்க. யாரைக் கேட்டு முதல்ல நீங்க கல்யாணத்தை வச்ச உன் பொண்ணுக்கு. உனக்கே முதல்ல இந்த ஊர்ல இடம் கிடையாது” என அமைதியாய் கொதித்துக் கொண்டிருந்த சக்திவேல் மீண்டும் தாம் தூம் என்று குதிக்க ஆரம்பித்தார்.
இன்னுழவனோ தன் கையில் இருந்த தாம்பூலத்தை கலங்கி நின்ற கோதாவரியின் கையில் கொடுத்து அவர் விழி நீரை துடைத்தவன், நான் இருக்கிறேன் என்னும் விதமாய் இமை அசைத்து “பூஜை ரூம்ல வையுங்கம்மா” என சாந்தமாக கூறியவன் திரும்பி சோமசுந்தரம் மைதிலி பார்த்தான்.
“நீங்க போயிட்டு வரலாம், கண்டிப்பா கல்யாணத்துக்கு நாங்க எல்லாரும் வருவோம்.” என்றான் மார்புக்கு இடையில் வணங்கி.
சோமசுந்தரமும் மைதிலியும் சக்திவேலை விழி அசையாது பார்த்தபடி அங்கிருந்து நகர… “ஒரு நிமிஷம்” என நிறுத்தியிருந்தான் அவர்களை இன்னுழவன்.
அவர்களோ திரும்பி பார்க்க, “யார பற்றியும் நீங்க கவலைப்பட வேண்டாம். முக்கியமா பயப்பட வேண்டாம். உங்க பொண்ணு கல்யாணம் நல்லபடியா நடக்கும்.” என அழுத்த திருத்தமாக தீர்க்கமாக கூறினான் இன்னுழவன்.
வந்ததில் இருந்து இன்னுழவன் செய்கை தன்னை பார்த்து கொண்டிருந்தவர்களுக்கோ அவன் வாய்மொழிதனில் சற்று நம்பிக்கை பிறக்க, தன் சகோதரியிடம் கலங்கிய விழிகளால் மன்னிப்பு யாசித்து சோமசுந்தரம் வெளியே செல்ல அவர் பின் மைதிலியும் வெளியே சென்றார்.
இப்பொழுது இன்னுழவன் பார்வையோ சக்திவேலின் மீது காரமாக படிந்தது.
“அவன் எப்படி இந்த ஊருக்கு வரலாம் அது மட்டும் இல்லாம இந்த ஊர்ல எப்படி கல்யாணத்தை வைக்கலாம்” எற்றார் சக்திவேல் தொண்டை கிழிய.
இன்னுழவன் அவர் முன் வெறப்பாய் நின்றவன், “முதல்ல அவர் இந்த ஊருக்கு வரதுக்கு யார கேட்கணும்? அப்புறம் அவரு பொண்ணு கல்யாணத்தை இந்த ஊர்ல வைக்க கூடாதுன்னு சொல்றதுக்கு நீங்க யாரு?”
“டேய் பேராண்டி அவனுக்கு இந்த ஊர்ல இடமில்லன்னு வேற சொன்னான் டா இந்த வெஸ்ட்பாலோ?” (வேஸ்ட் ஃபெல்லோ )என அப்பத்தா எடுத்துக் கொடுக்க…
“ஹான்… இடமில்லன்னா எப்படி இந்த ஊர் மொத்தத்தையும் நீங்க பட்டா போட்டு எழுதி வாங்கிட்டீங்களா…? கேட்டான் இன்னுழவன் புருவம் இடுக்க சக்திவேலை பார்த்து.
“நீ என்ன சொன்னாலும் நான் கேட்க மாட்டேன். அவனால தான் என் தங்கச்சி செத்தா… அவனையும் அவன் குடும்பத்தையும் கருவறுக்காம விடமாட்டேன்” என சக்திவேல் பேசி கொண்டே போக…
“என்னங்க…” என கோத்தாவரி பதற
“அப்பாஆஆஆஆ…” என வீடே அதிரும் அளவிற்கு கத்தியிருந்தான் இன்னுழவன் முகமது தனலாய் சிவக்க.
“இப்ப பேச சொல்லு உன் அப்பன… ஹிம் டல்… டல்…” (டெல் டெல்) என அப்பத்தா முணுமுணுத்தார் இனிதுழனியிடம் அருகில் இருந்த ஆப்பிளை எடுத்து கடித்த வண்ணம்.
இன்னுழவன் சத்ததில் சக்திவேல் அதிர்ந்து வாயை மூடி கொள்ள, “அவங்க குடும்பத்து மேல உங்களால ஒரு தூசு பட்டாலும் அப்புறம் நான் இப்பிடி பேசிட்டு இருக்க மாட்டேன். நீங்க சொன்னத உங்களுக்கு செஞ்சுட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்பேன். அப்பான்னு கூட பார்க்க மாட்டேன் ஜாக்கிரதை.” என தீர்க்கமாக எச்சரித்தவன்…
“என்னமா நீ இப்பிடியே சிலையாட்டம் தான் நிற்க போறியா? நாளைக்கு உன் தம்பி மக கல்யாணத்துக்கு மாமன் வீட்டு சார்புல என்ன வாங்கணும்னு பார்க்க போறியா…?” என்றான் கோதாவரி புறம் திரும்பி சற்று கோவம் மட்டுப்பட.
“இதோ… இதோ… இப்பவே போறேன்யா…” என்றவர் புடவை முந்தானையில் விழிநீர் துடைத்து உள்ளே செல்ல…
“அப்பத்தா…”
அவன் முன் வந்து நின்றவர், “நான் பார்த்துக்குறேன் பேராண்டி பர்சசிங்க… இந்தா கிளம்பிட்டேன்ல ஜாப்பிங்க்கு…” என்றவரிடம் கட்டு ரூபாய் பணத்தை எடுத்து வந்து நீட்டினான் இன்னுழவன்.
அதை வாங்காதவர், “டேய் பேராண்டி என்கிட்ட காடு (கார்டு) இருக்கு டா. நான் சுவைப்பு (ஸ்வைப்) பண்ணிக்கிறேன்” இத நீயே வச்சுக்கோ என்றார் அம்பிகாமா புன்னகையுடன்.
“சரி பார்த்து பத்திரமா போய்ட்டு வாங்க. அப்புறம் நகை கடைக்கு போனதும் எனக்கு கால் பண்ணு மறந்துறாத” என்றவன் அமர்ந்திருந்த சக்திவேல் மீது அனல் பார்வையை வீசி சென்றான்.
செங்கோதை மணம் வீசும்…
டியர் ஃப்ரெண்ட்ஸ் ப்ளீஸ் your likes or comment and ratings also 😍
இன்னுழவன் குரலில் அகரனும் நந்தனாவும் தலை குனிந்து வாயை மூடிக் கொள்ள அப்பத்தா ஏறிட்டு பார்த்தார் அவனை.
மூவருக்கும் நடுவில் வந்து நின்று முதலில் நந்தனாவை நோக்கியவன், “நீ இன்னும் இங்க என்ன பண்ற உனக்கு இன்னைக்கு காலேஜ் இல்லையா?”
“போகணும் மாமா” அவளிடமிருந்து குரல் வர
“போகணும்னா எப்போ…? டைம் ஆச்சுல கெளம்பு” என்றவன் வார்த்தைக்கு மறு பேச்சு பேசாது அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தாள் நந்தனா.
செல்லும் அவளைப் பார்த்தும் பார்க்காதது போல் அகரன் நிற்க, “உனக்கு என்ன வேணும் அப்பத்தா” என்றான் இன்னுழவன் இப்பொழுது அம்பிகாமாவிடம்.
“ரெண்டு கொள்ளு பேரனும் ஒரு கொள்ளு பேத்தி வேணும்” என்றார் இதழ் நகையுடன் வேகமாக.
இன்னுழவனோ இதழோர புன்னகையுடன் அவர் தோள் பிடித்தவன், “விடு அப்பத்தா சீக்கிரமா தந்துறேன். என்றவனாய் விரலை அசைத்தவன் ரெண்டு ஒன்னு மூணு போதுமா…?”
“தீரீ… (த்ரி) போதும் டா”
அகரனை காண்பித்தவன், “அப்போ இவன் கிட்ட எத்தனை லிஸ்ட் போட்டு இருக்க?” என்றான் புருவ சிரிப்புடன்.
“ஒரு ரெண்டு…” என்றவரோ விரல் நீட்டி காட்ட
“ஏன் நாங்க டசன் கணக்குல பெத்து போட்டா வளர்க்க மாட்டியாக்கும் நீயி” என்றான் இன்னுழவன்.
இன்னுழவனை பார்த்தவர், “டேய் பேரண்டி நீ டசன் கணக்குல பெத்து போடுவ தான். உன்ன அந்த கணக்குல சேர்த்துக்கலாம் தான். ஆனா…” குரல் இழுக்க
“ஆனா…”
அகரனை அடி முதல் நுனிவரைப் பார்த்து உதட்டை சுழித்தவர் “இவன் கொஞ்சம் டவுட்டு தான் டா… இவன் அதுக்கு சரி பட்டு வரமாட்டான் டா…” என்றார் கேலி பேச்சுடன்.
அகரனோ புருவம் தூக்கி முறைத்தவனாய் “ஏன் ஆத்தா நான் டசம் கணக்குல பெத்து போட மாட்டேனா…?” கேட்ட அவனிடம்,
“ம்க்கு…” என அலுத்துக் கொண்டவர், “எங்க ஒரு முத்தத்துக்கே என் பேத்தி தான் உங்கிட்ட முக்கால தொங்கணும் போல இருக்கு. இதுல நீ டசன் கணக்குல பெத்து போட்டுட்டாலும்…” என அவன் இடுப்பில் ஒரு இடி இடித்துவிட்டு தோட்டத்தை நோக்கி சென்றார் அம்பிகாம்மா.
செல்லும் அவரை பார்த்தவன், “ஆத்தா இதுக்காகவே நான் டசன் கணக்குல பிள்ளைங்கள பெத்து போட்டு உன்னை சுத்தி சுத்தி வர வச்சி என்ன இடிச்சிட்டு போற உன் இடுப்பு எலும்பு முறிக்கல நான் அகரன் இல்லையாக்கும்” என அவர் கேட்கும் வண்ணம் கூச்சலிட்டு அவன் சபதம் கொள்ள…
திரும்பாது கையை உயர்த்தி முடியாது என்ற பாணியில் செய்கை செய்தவர், “நடக்கிற காரியமா இருந்தா சொல்லுடா டேய். இன்னுழவா அவனுக்கு நாலு குச்சி மிட்டாய் வாயில அமுக்கடா. சில்லி தனமா பேசிட்டு சுத்துறான் வெஸ்ட்பாலோ (வேஸ்ட் ஃபெல்லோ)” என்றவராய் சென்றார் அம்பிகாமா.
“இரு… இரு வச்சிக்கிறேன் ஆத்தா ஒன்ன. என்றவன் வர வர ஆத்தாக்கு ஓவர் குசும்பு…” அகரன் நகைத்து கொள்ள இன்னுழவன் மென்புன்னகை சிந்தியவன், “என்னடா அப்பாயின்மென்ட் கிடைச்சுதா?” என்றான் தோளில் கைப்போட்டு நடந்தவனாய்.
அகரனும் அவனுடன் நடந்து பைக்கை ஆன் செய்ய, பின்புறம் அமர்ந்தவனிடம் “ஹிம்… கிடைச்சிருக்குடா பட் டூ வீக் அப்பறமா தான் கிடைச்சிருக்கு. இப்போ கொஞ்சம் பிஸியாமாம். அதுக்கு அடுத்த வீக்ல தான் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் கொடுத்து இருக்காங்க” என்றான் பைக்கை செலுத்திய வண்ணம்.
அதைக் கேட்டவனாய் இன்னுழவன் பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டான்.
நிவர்த்தனன் ஆஸ்திரேலியா பறந்து செல்ல… இரண்டு நாட்களில் வருவதாக கூறிய சோமசுந்தரத்திற்கு திடீர் உடல்நிலை குறைபாடு ஏற்பட்டதன் விளைவால் கல்யாணத்திற்கு ஒரு நாள் முன்பாக சென்று கொள்ளலாம் என தீர்வாக சொல்லிவிட்டார் மைதிலி.
கூறிய காலத்தில் வராது போன மாமனை எண்ணி மனம் கேட்காது இன்னுழவனே சோமசுந்தரிடம் அழைத்து பேச… அவரும் உடல்நிலை சரியில்லை என்ற காரணத்தை சொல்லியிருந்தார்.
அதை அவன் புரிந்து கொண்ட போதும் பாவம் கோதாவரி தான் வாடிப்போனார் தம்பியவன் வருகையை ஆதரவாக எதிர்பார்த்தவர்.
ஏன் வரவில்லை என இன்னுழவனிடம் அவர் வினவிய போதும் அவருக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்பதை மறைத்து கல்யாண வேலை அதான் தாமதம் என மாற்றி கூறி விட்டான் இன்னுழவன். தாயவளின் மனநிலை கருத்தில் கொண்டவனாய்.
தினமும் காலையில் தவறாது இன்னுழவன் அழைக்க, மேக விருஷ்டியும் சந்தோஷத்துடன் அதை ஏற்க… அவனின் காதல் பரிபாஷனைகளும் அவளின் வெளிப்படுத்தா உள் மன காதல் சம்பாஷனைகளும் தொடர்ந்து கொண்டே தான் இருந்தது தித்திப்பாக நாளுக்கு நாள்.
அனைவரும் அவரவர் வேலைகளில் மூழ்கியிருக்க, எனினும் தவித்துப் போய் இருந்தது என்னவோ மேகவிருஷ்டி தான் மனதளவில்.
தினமும் காலையில் இன்னுழவனிடன் காற்றலையில் பேசும் அந்த ஓரிரு மணித்துளிகள் மனதை இதம் செய்தாலும், அவள் மனம் கவர்ந்தவனின் குரல் இனி கேட்க முடியாது என சிந்தை அவளுக்கு உரைக்க மனமோ மறக்க முடியாது தவிக்க அரும்பாடு பட்டுப்போனது மண நாள் நெருங்க நெருங்க.
மறுநாள் கல்யாணம் என்ற நிலையில் முதல் நாள் இரவே மைதிலியும் சோமசுந்தரமும் வந்து இறங்கி இருந்தனர் கிருஷ்ணகிரியில். மேக விருஷ்டியோ மறுநாள் காலை கடைசி நாள் நிகழ்ச்சியை முடித்த பின்பே வருவேன் என கூறிவிட்டாள்.
கூறினால் என்பதை விட மைதிலியிடம் கெஞ்சினால் என்றே கூறலாம்.
தனியாக அவள் வருவதற்கு மறுப்பு தெரிவித்தவர் பின் அவளின் கெஞ்சுதலில் மனம் உருக… எனினும் ஊர் எல்லையை தாண்டு முன் தங்களின் பாதுகாப்போடு ஊருக்குள் அவள் வரவேண்டும் என கண்டிப்புடன் கூறியிருந்தார். அதுவே நிவர்த்தனனுக்கும்.
சொந்த ஊர் செழிமையும் சொந்த ஊர் காற்றும் பட்டவுடன் சோமசுந்தரத்தின் உயிர் நாடி அனைத்தும் சிலிர்த்தடங்கியது. மைதிலிக்கும் சொந்த ஊரை கண்டவுடன் பரவசம் ஏற்பட்டாலும் மனதுக்குள் பதட்டம் பெருமளவிற்கு குடி கொண்டிருந்தது.
இருவரும் வீட்டு வாசலில் இறங்க அவர்களை இன்முகத்துடன் வரவேற்றார் பழனி. சோமசுந்தரத்தின் வாலிய சிநேகிதன்.
“வாடா சோமு… வாமா… நல்லா இருக்கீங்களா. கல்யாணம்னு சொல்லிட்டு நீங்க ரெண்டு பேரும் வந்து இருக்கீங்க பிள்ளைங்களை யாரும் காணும்” என்றவர் கேள்விக்கு,
“பொண்ணு நாளைக்கு காலைல வேலைய முடிச்சிட்டு வருவாடா. பையன் கல்யாணத்துக்கு கரெக்ட்டா வந்துருவான். ரெண்டு பேருக்கும் கொஞ்சம் வேலை, முடிச்சுட்டு வந்துருவாங்க கல்யாணம் ஏற்பாடு ஆல்ரெடி எல்லாம் முடிஞ்சிடுச்சி தான ” என்று கூறிக்கொண்டே தன் வீட்டிற்குள் அடி எடுத்து வைத்தார் சோமசுந்தரம் வருடங்கள் கழித்து.
தன் வீட்டை சுற்றிப் பார்த்தவருக்கு மனம் எங்கும் தன் சகோதரியின் நினைவே மையம் கொண்டிருந்தது.
தாயாய் தன்னை கண்டித்து ஓடி ஆடி தூக்கி வளர்த்த வீடு அல்லவா!
“இத்தனை வருஷம் ஆச்சு ண்ணா. ஆனாலும் வீடு இப்பவும் நல்லா மெயின்டெய்ன் பண்ணிட்டு இருக்கீங்க” என பிரம்மிப்போடு அனைத்தையும் சுற்றி பார்த்தவராய் மைதிலி.
“இல்ல தங்கச்சிமா கடந்த 10 வருஷமா என்னால இத மெயின்டெய்ன் பண்ண முடியல. கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்லாம போயிருச்சு, ஆனாலும் இதை ஃபுல்லா மெயின்டெயின் பண்ணது உன் மருமகன் இன்னுழவன் தான்.
என்னைக்கா இருந்தாலும் என் மாமாவும் அத்தையும் இந்த ஊருக்கு வருவாங்கனு இந்த வீட்டு பூட்டிக்கிடக்க விடாம சுத்தபத்தமா பாத்துக்க வெச்சது உன் மருமகன் தான். நாள் தவறாம விளக்கு போட்றதுல இருந்து எல்லாம் இந்த வீட்டுல நடக்கும். நீங்க மட்டும் தான் இல்ல” என்றார் கவலையுடன்.
அதைக் கேட்டவுடன் சந்தோஷத்தில் சோமசுந்தரம் உள்ள நெகிழ்ந்தது என்றால் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தார் மைதிலி.
அவர் பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்த பழனியோ, “நீ எதுக்கு அப்படி பாக்குறேன்னு எனக்கு புரியுதுமா. அன்றைக்கு நீங்க பார்த்து சந்திச்ச ஊர் கிடையாது மா இப்ப இருக்கிற ஊரும் இந்த ஊர் மக்களும்” என்றவர் மேலும் சோமசுந்தரம் புறம் திரும்பினார்.
“எல்லோருக்குமே பரஸ்பரமா சாதி, மத, பேதம், இல்லா உணர்வுகளையும் உரிமைகளையும் ஏகத்துக்கு விதைச்சிருக்கான் டா உன் மருமகன் இன்னுழவன்” என இன்னுழவனை சில்லாகித்தார் பழனி.
“ரொம்ப சந்தோஷம் அண்ணா, இனி வரக்கூடிய ஜெனரேஷனாவது இந்த ஊர்ல எங்களை மாதிரி கஷ்டப்பட வேண்டாமே. அதுக்கு அந்த குடும்பத்திலிருந்து ஒரு தீர்வு கிடைக்குதுன்னா ரொம்ப சந்தோஷம்” என பெரும் மூச்சு விட்டு அறைக்குள் அடைந்து கொண்டார் மைதிலி.
வழமைப் போல் மறுநாள் காலை வேளைப் பொழுதில் தனது ஓட்டப் பயிற்சி முடித்து செவிவழி வாயிலாக அழைத்திருந்தான் மேக விருஷ்டியினை இன்னுழவன் காற்றலையில்.
“அழகான அருமையான காதல் வணக்கம் ஏஞ்சல்” இன்னுழவன் ஆரம்பிக்க…
மேக விருஷ்டிக்கோ இந்தபுறம் கடைசியாக தான் கேட்கும் அவன் குரல் என தூக்கம் தொண்டையை அடைத்தாலும், எச்சிலை விழுங்கி கடினப்பட்டு தன் வழமை குரல் வளத்தை மீட்டு எடுத்துக் கொண்டு வந்தவள் பேச ஆரம்பித்தாள்.
“ஹலோ… இன்னுழவன் சார். ஹாப்பி மார்னிங்” என்றவளின் குரலில் ஜீவன் இல்லாது அவளின் முதற்கண் வணக்கத்தை வைத்தாள் அவன் பாரா இதழ் கசிந்த புன்னகையோடு.
அவளின் மனமோ அதுவே நீ அவனுக்கு வைக்கும் கடைசி வணக்கம் என உள்ளுக்குள் சஞ்சரித்தது ஆயிரம் முறை.
புருவம் வளைய “ரெயினி ஏஞ்சல் நீ ஓகே தானே. வழக்கமா உங்க குரலில்ல இருக்கிற ஸ்ருதி இல்லையே இன்னைக்கி. உங்க குரல் ரொம்ப தளர்ந்து நீங்க சோர்வா தெரியுது?” என அவளின் குரல் வளத்திலேயே யூகித்து விட்டான் அவள் சரியில்லை என்பதை இன்னுழவன்.
“இல்ல… இல்ல… இன்னுழவன் சார் நான் நல்லா தான் இருக்கேன்” வேகமாக மறுத்துவள், அவனுடன் அதிகமாக பேச முடியாது வார்த்தைகள் திக்குமுக்காட…
“உங்களுக்கு உங்களுக்கு… இன்னைக்கு என்ன பாட்டு வேணும்?” என்றாள் அடுத்த கணம்.
எப்பொழுதும் ஐந்து நிமிடமாவது சிரித்துப் பேசி இறுதியில் பாட்டை கேட்பவள் இன்று எடுத்த இரண்டாம் வார்த்தையிலேயே பாட்டை கேட்டு தன்னுடன் ஆன பேச்சை முறிக்கும் அவளின் மனநிலையை எண்ணியவனுக்கு ஏதேதோ எண்ணங்கள்.
எண்ணங்களின் ஓட்டங்களோடு அவளுக்காக அவன் கேட்கவிருக்கும் பாடலையும் பாடவும் ஆரம்பித்திருந்தான் இன்னுழவன்.
“கடல் கொண்ட
நீளம் கரைந்தாலுமே
உடல் கொண்ட ஜீவன்
ஓய்ந்தாலுமே முடியாது
அண்டம் முடிந்தாலுமே
முடியாது நமது பந்தமே
முடியாது நமது பந்தமே…
மழைக்காற்று
வந்து தமிழ் பேசுமா
மலைச்சாரல் வந்து
இசை பாடுமா
மலரோடு
வண்டு உரையாடுதே
என்னோடு நீயும் பேசடி…”
பாடலின் வரிகளை கேட்ட நொடி விழிகளில் விழுக்கென்று விழிநீர் புரண்டோட…
எச்சிலை கூட்டி விழுங்கியவள், “நீங்க கேட்ட பாடல் இதோ உங்களுக்காக” என கடைசியாக ஒரு முறை இன்னுழவன் என அவனின் நாமத்தை அழுத்தமாக கூறியவள் “குட் பாய் அண்ட், ஐ மிஸ் யூ லாட் இன்னுழவன். நீங்க இன்று போல் எல்லா நாளும் சந்தோசமாவும் நலமுடன் இருக்கணும்” என வாழ்த்தி மறுகணம் அழைப்பை துண்டித்திருந்தாள்.
எப்பொழுதும் இன்னுழவன் சார் என அழைக்கும் அவளின் இன்றைய இன்னுழவன் என்ற உரிமை அழைப்பில் மனம் நெகிழந்தாலும் அவள் கடைசியாக கூறி வைத்த வார்த்தைகளின் அர்த்தத்தை நிதானித்தவனுக்கோ இதயமானது துடிக்க தொடங்கியிருந்தது அதிவேகத்தில்.
மறுபுறம் மேக விருஷ்டியோ வார்த்தைகள் வெளிவராது அவன் கூறிய பாடல் வரிகள் செவிவழியோடு உறவாடி செல்ல மௌனமாய் கரைந்தாள் மேனி குலுங்க ரேடியோ அறைக்குள் அவனுடனான நினைவுகளை புதைத்து மனதிற்கு கடிவாளயிட்டவளாய்.
செங்கோதை மணம் வீசும்…
விழிகளில் நீருடன் நின்றவரை தோள் பிடித்து தன் புறம் திருப்பினான், இன்னுழவன்.
“என்ன மா…?” அவன் அவர் விழி நீர் துடைக்க
“என் தம்பிக்கும் எப்படியும் உங்கள மாதிரி வயசுல பிள்ளைங்க இருக்கும் இல்லடா இன்னுழவா…”
இன்னுழவன் ஆமோதிப்பாய் தலையசைக்க…
“எங்க இருக்கானோ? எப்படி இருக்கானோ? நான் சாகறதுக்குள்ள அவன பாக்கவே முடியாதாடா?” என அவன் தோள் சாய்ந்து குலுங்கி அழுத்தார் கோதாவரி.
இன்னுழவனோ அவரை நிமிர்த்தி தன் விழி பார்க்க வைத்தவன், “உன் தம்பி நல்லா சந்தோஷமா என்றவன் கூறும் போதே சோமசுந்தரத்தின் பதட்டம் தோய்ந்த நிலை மனதுக்குள் வந்து செல்ல அதை கடந்து… நல்லா இருக்காருமா. அது மட்டும் இல்லாம இன்னொரு சந்தோஷமான விஷயம் சொல்லட்டுமா?” என்றான் விழிகள் மின்ன.
“என்னடா…?”
“நீங்க இவ்வளவு நாள் யார நினைச்சு ஏங்கி தவிச்சிட்டு இருந்திங்களோ, அதான் உங்க தம்பி என்னோட அருமை மாமா நம்ம ஊருக்கு திரும்பி வராரு. அதுவும் நல்ல விஷயத்துக்காக வர்றாரு” இன்னுழவன் கூறி முடித்த அடுத்த கணம் அவன் கைகளை அழுத்த பற்றிய கோதாவரியோ,
“என்னடா சொல்ற என் தம்பி இங்க வர்றானா…!”
“ஹிம்… ஆமா நாளைக்கு இல்ல, நாள மறுநாள் மாமா தான் குடும்பத்தோட இங்க வர்றாரு. அது மட்டும் இல்லாம மாமாவோட பொண்ணுக்கு நம்ம ஊர்ல வச்சு தான் கல்யாணத்தை நடத்தணும்னு மாமா ஆசைப்பட்டு அதுக்கு உன் அருமை தம்பி என்கிட்டையே பர்மிஷன் கேட்டு கால் பண்ணாரு” என்றான் நக்கலாய்.
அவ்வளவு நேரம் வாடி இருந்த முகம் தன்னில் மலர்ச்சி உண்டானது. தாய் இல்லாத போதும் தாயாய் தன் முதல் குழந்தை என பாவித்து தூக்கி வளர்த்த தம்பியாயிற்றே!
“உண்மையாவா சொல்ற இன்னு! என் தம்பி வரானா… அதுவும் அவ பொண்ணுக்கு நம்ம ஊர்ல வச்சு கல்யாணமா…! ஏன்டா என்கிட்ட இதை முதலில் சொல்லல. ஐயோ எனக்கு கையும் ஓடல காலும் ஓடலையே…
என் தம்பி எப்படி பேசினான் இன்னு…? நல்லா பேசினானா…? நல்லா இருக்கானாமா? இப்ப எங்க இருக்கான்? எப்ப வரான்? காரில் வரானா பிளைட்ல வரானா? அவனுக்கு எத்தனை புள்ளைங்க? அவங்க என்ன பண்ணிட்டு இருக்காங்க? நல்லா இருக்காங்களா? அவங்க உன்கிட்ட பேசினாங்களா? நீ அவங்க கிட்ட எப்படி பேசுன? நீ பேசும் போது என்னையும் கூப்பிட்டு இருக்கலாம் இல்ல?” என சந்தோஷத்தின் உச்சத்தில் கேள்வி மழையை பொழிந்தார் கோதாவரி இன்னுழவனிடம்.
“அடியேய் கோதாவரி, நீ செய்ற கொழுக்கட்டை மாதிரி இல்லடி சுமார் தான்” என அந்தநேரம் பார்த்து உள்ளே வந்து சேர்ந்தார் அம்பிகாமா.
“கொழுக்கட்டை என்ன உங்களுக்கு நான் பாயாசமே செஞ்சு தரேன் என் கையால அத்தை. ஐயோ எனக்கு தலை எல்லாம் சுத்துதே ஐயோ சந்தோஷத்துல என்ன பண்ணனும்னே தெரியலையே…” என அவரை பிடித்து ஒரு ஆட்டு ஆட்டி அணைத்தபடி நின்றார் கோதாவரி தமையன் வருகையை நினைத்து.
“அடியே… அடியே… இவளே உனக்கு தலை சுத்துதுன்னு என்ன போட்டு ஏன்டி இந்த ஆட்டு ஆட்டுறவ. நீ ஆட்டுற ஆட்டுவலையில நான் போய் சேர்ந்திடுவேன் போல இருக்குடி இப்பதான் வயசு 25 கடக்குது. இன்னும் நிறைய லைபுல (லைப்) எனஜாய் (என்ஜாய்) பண்ண வேண்டி கிடைக்குது நானு விட்டு தொலைடி…” என்றவர் சாட
கோதவரியோ “போங்க அத்த நான் எவ்வளவு சந்தோசமா இருக்கேன் தெரியுமா” என அவரை விடுத்து இன்னுழவன் புறம் மீண்டும் திரும்பியவர் நிற்க…
“ஏன்டா பேராண்டி என்ன நடந்து போச்சுன்னு உங்க அம்மாக்காரி இப்படி டப்பாங்குத்து ஆடிக்கிட்டு இருக்கா வானத்துக்கும் பூமிக்கும்” என வினவினார் அம்பிகாமா.
“ஹிம் அவங்களோட முதல் பையன் ஊர்ல இருந்து வர்றாரு அப்பத்தா இத்தனை வருஷம் கழிச்சு” என்றான் சூட்சமமாக இன்னுழவன்.
அம்பிகாமாவும் “முதல் பையனா…!” யோசித்தவர் சிந்தையில் நொடி நேரத்தில் பதில் வந்து செல்ல, “சோமு வர்றானாடா இன்னு?” கேட்டார் ஆர்வமாக அவரும்.
இன்னுழவன் ஆமாம் என்னும் விதமாய் தலையசைக்க, “எப்படா வரான்? நல்லா இருக்கானா?” என்றவர் கேள்விக்கு அனைத்தையும் கூறியிருந்தான் இன்னுழவன் கோர்வையாக.
“சோமு பொண்ணுக்கு கல்யாணம் ஆகுற வயசு வந்திருச்சா…!” அப்பத்தா ஆச்சரியமாய் கேட்க,
“ஹிம்… முன்ன மாதிரி நம்ம மட்டும் எல்லாரும் ஒன்னா சந்தோஷமா இருந்திருந்தா என் தம்பி பிள்ளைக்கே என் பையன கட்டிக் கொடுத்திருப்போம். அதுக்கு தான் எனக்கு கொடுப்பினை இல்லாம போயிருச்சே…” என அங்கலாய்த்து கொண்டார் கோதாவரி, ஹாலில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்த சக்திவேல், தங்கமணி நந்தனா உட்பட மூவர் மீதும் பார்வையை பதித்து.
“அடியேய் ஏண்டி இவ… ஒன்னுமண்ணா இருந்தாலும் யாருக்கு யாருன்னு கடவுள் எழுதி வச்சிருக்காரோ அவங்க கூட தான் வாழ்க்கை தொடரும். கண்டத போட்டு யோசிக்காம வர புள்ளையையும் அவன் குடும்பத்தையும் சந்தோஷமா வெச்சிக்கனும். நமக்கு இன்னும் சொந்தம் சேருதுன்னு நினைச்சுக்கடி” என்றார் அம்பிகாமா.
அவரின் சந்தோஷம் என்னும் வார்த்தை கேட்டவுடன் மனதில் சற்றென்று பதட்டம் குடியேற இன்னுழவனை பார்த்தார் கோதாவரி.
தாய் பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்தவன், “பயப்படாதீங்க மா நான் இருக்கேன் இல்ல நான் பாத்துக்குவேன். மாமாக்கும் மாமா குடும்பத்துக்கும் என்ன தாண்டி எதுவும் நடக்காது. நம்மளே முன்ன நின்னு கல்யாணத்தை நடத்தி வைக்கலாம் சரியா. நான் போயிட்டு வரேன்” என கிளம்ப எத்தனித்தவன்…
“அப்புறம் அம்மா, மாமா என்கிட்ட பேசினாரு தான். நாலு வார்த்தை இன்னுன்னு உரிமையா பேசினாருன்னா… அதுக்கு அடுத்த பத்து வார்த்தையும் ஊர் தலைவர் என்கிற முறையில் தான் என் கிட்ட பேசினாரு. நீங்க பார்த்து நடந்துக்கோங்க” என்று நகர்ந்தான்.
பல வருடங்கள் கழித்து தமையனவனை பார்த்த சந்தோஷத்தில் பேசவிருக்கும் தன் தாயிடத்தில் அவர் வார்த்தைகள் காயப்படுத்தி விட்டால் மனதளவில் அவர் தாங்க மாட்டார் என எண்ணியவன்,
அனைத்து உரிமையும் உள்ள
தன்னையே ஊர் தலைவராக மட்டுமே பாவித்து பேசிய மாமனவனை குறித்து எச்சரித்து சென்றான் இன்னுழவன் முன் கூட்டியே.
“என்னத்த இவன் இப்படி சொல்லிட்டு போறான். அப்ப என் தம்பி என்கிட்ட பேச மாட்டானா…?” கோதாவரி கவலை கொள்ள,
“அப்படி இல்லடி அவனுக்கும் காயங்கள் எல்லாம் இருக்கும் தான. எல்லாத்தையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா சரி பண்ணிடலாம், முதல்ல அவன் ஊருக்கு வரட்டும். பேசுவான் பேசாம எங்க போய்ட போறான்” என அவரை தேற்றினார் அம்பிகாமா.
சக்திவேலன் தங்கமணியின் பேசிக் கொண்டிருக்க அவர்களிடமிருந்து மெல்ல எழுந்து வெளியே வந்தாள் நந்தனா.
வந்தவள் “ஆஆ…” எனக்கு கால்கள் தடுமாற சரியாக மோதி இருந்தாள் எதிரில் வந்த அகரன் மீது.
“ஏய் நந்து…” என தடுமாறி கீழே விழ போனவள் இடை பிடித்து தன்னோடு நிறுத்தியிருந்தான் அகரன்.
தாங்கிப் பிடித்த வேளையில் இருவரது இதழ்களும் பட்டும் படாமல் உரசி செல்ல இருவருக்கும் ஒரு கணம் மின்னல் வெட்டிச் சென்றது மௌனமாய் உள்ளுக்குள்.
“ஏண்டி பார்த்து வர மாட்ட… ” அவன் புருவம் தூக்க
“பார்த்ததுனால தான வந்தேன்” என்றாள் விழி சிமிட்டியவளாய்.
ஆம், அகரன் பைக் சத்தம் கேட்டே மெல்ல சக்திவேல், தங்கமணியிடம் இருந்து நழுவி இருந்தாள் நந்தனா.
“என்னடி காலைல இந்த பக்கம் காத்தடிக்குது?”
அவனை மேலும் நெருங்கி நின்றவள், “ஹிம் மாமாக்கு பால் கொழுக்கட்டை பிடிக்கும்னு அம்மா செஞ்சாங்க அதான் அம்மா கூட நானும் வந்தேன்.”
“ஓ… உன் மாமாக்கு பால் கொழுக்கட்டை பிடிக்கும். அப்போ எனக்கு என்ன பிடிக்கும்?” அவன் கீழ் இதழ் கடிக்க,
கடித்தவன் இதழில் யாரும் பார்க்காத மென்மையாய் ஏம்பி இதழ் பதித்து விடுத்தவள், “என்னதான் பிடிக்கும்” என்றாள் கள்ள சிரிப்புடன்.
அதில் மேனி சிலிர்த்து லயித்தவன், “வர வர உனக்கு ரொம்ப தைரியம் தாண்டி… எங்க நின்னு எப்படி பேசிகிட்டு இருக்க என்கிட்ட. இத மட்டும் மாமாவும் உங்க அம்மாவும் பார்க்கணும்… என் கெதி அவ்வளவு தான்” குறைபட்டு கொண்டான் அகரன்.
“பார்த்தா என்ன? என்ன பண்ணிடுவாங்க அப்படி?” என்றவள் அவன் கழுத்தில் மாலையாக கைகோர்க்க போக…
சட்டென்று அவளை தன்னில் இருந்து விலக்க முயற்சித்தவனாய், “வர வர கொழுப்பு ஓவரா போய்கிட்டு இருக்குது டி உனக்கு. ஒழுங்கு மரியாதையா விலகு நந்து… யாரும் பார்த்தா அவ்வளவு தான்” என கடிந்து கொண்டான் அகரன் அந்நிலை தன்னை மனம் விரும்பினாலும் இருக்கும் இடம் கருதி.
“அப்பிடியா அப்போ கொழுப்பை குறைக்க ஏதாவது வழி பண்ணலாமே…” என்றவள் அவனுடனான பேச்சை வளர்க்க…
“ம்க்கும்… இன்னும் எவ்வளவு நேரம் தாண்டா ரெண்டு பேரும் வழிய மறைச்சுகிட்டு நின்னு ஒரு இளம் வயசு பிள்ளைய நீங்க பண்ற அழிச்சாட்டியத்த எல்லாம் பார்க்க வைச்சி மனச நோக அடிக்கப் போறீங்க” என காதில் ஹெட்போன் சகிதம் வந்து நின்றார் அவர்களுக்குப் பின் அம்பிகாமா.
“அப்பத்தா நீ எப்ப வந்த…?”
“ஆத்தா நீ எப்ப வந்த…?”
இருவரும் அதிர்ந்து விலக…
“அவ விழும் போகும் போது நீ தாங்கி பிடிச்சியே அப்பவே நான் வந்துச்சு பீலிங்சூ… வந்துச்சு பீலிங்சூ… ன்னு பேக்கு ரவுண்டு மிக்ஸியோட ( பேக்ரவுண்ட் மியூசிக்) வந்துட்டேன் டா…” என்றவர் நகைக்க…
“ஐயோ அப்பத்தா… ஆத்தா…” என இருவரும் வெட்கப் புன்னகை உதிர்த்து தலை குனிந்தனர் நிமிர்ந்து பார்க்க சங்கடபட்டவர்களாய்.
“ஹிம்… பரவால்ல டா அகரா வாசல்ல வச்சி அதுவும் என்ற மகனையும் மகளையும் உள்ளற வச்சுக்கிட்டே கக்கு(ஹக்) பண்ற அளவுக்கு தேறிட்ட போலயே…” என்றவர் கேலி பேசி நகைக்க…
“ஹக் மட்டுமா பண்ணோம்” என அவர் கேட்காது பிடரி வருடி முணுமுணுத்தவன்,
“ஆத்தா அது ஹக்” என்றவன் திருத்த,
“அடேய் பேச்ச மாத்தாத…”
“ம்க்கும்… அப்படியே தேறிட்டாலும்” நந்தனா சலித்து கொள்ள…
அவளை முறைத்தவன் அம்பிகாமாவை தோளோடு அணைத்தவனாய், “என் ஆத்தா நீ இளம் வயசு பிள்ளையாக்கும். இதெல்லாம் பார்த்து உன் மனசு நோகுதாக்கும்” கேட்டான் புருவம் உயர அகரன்.
“எஸ் டா…” அப்பத்தா கண்ணடிக்க
“இதெல்லாம் உனக்கே ஓவரா தெரியல. அப்பா உன்ன சக்திவேலை குறித்தவன் திட்றதுல தப்பே இல்ல” என்றவன் அவர் கன்னம் கிள்ளி ஆட்டினான் புன்முறுவலுடன்.
“அவன் கிடைக்குறான் வயசானவன். அவனுக்கு என்னடா தெரியும் யங்ஸ்டார் பத்தி”
“அப்பத்தா அது யங்ஸ்டர்ஸ்” நந்தனா திருத்த…
“யாருக்கு யார பத்தி தெரியணும்” என கணீர் குரலில் அவர்களின் பின் வந்து நின்றான் இன்னுழவன் புருவம் உயர.
செங்கோதை மணம் வீசும்…
நிவர்த்தனன் பேசியதை கேட்ட இயலாமையில் விரக்தியாய் பெருமூச்சு விட்ட சோமசுந்தரமோ, அப்பொழுதே கவனித்தார் தன் கையில் இருந்த அலைபேசியில் இன்னும் இணைப்பில் இன்னுழவன் இருக்கின்றான் என்பதையே…!
பேசிய அனைத்தையும் அறிந்து கொண்டான் என அவர் அறிந்தபோதும் அதை வெளிக்காட்டி கொள்ளாதவராய், “ஹலோ இன்னுழவன்ங்களா என் பொண்ணு கல்யாண விஷயமா பேசணும்.” என்றார் அவரின் இன்னு என்ற ஒருமை அழைப்பை மாற்றி.
இன்னுழவனோ அதையும் அவதானித்தவன் “ம்ம்… சொல்லுங்க, உங்க பொண்ணுக்கு எப்ப கல்யாணம். எந்த தேதியில கல்யாணம் வச்சிருக்கீங்க?” கேட்டான் குரலில் கடுமை பரவியிருக்க…
சோமசுந்தரத்திற்குகோ அவ்வளவு நேரம் அவனின் மாமா என்ற உரிமை அழைப்பு இப்பொழுது இல்லாது போனதை எண்ணி நெஞ்சுக்குள் சுருக்கென்று வலி ஊடுருவ தன்னை சமநிலைப்படுத்திக் கொண்டவர்,
“இன்னும் நாலு நாள்ல கல்யாணம் பிக்ஸ் பண்ணி இருக்கு. நாங்க நாளைக்கு இல்லன்னா நாளை மறுநாள் அங்கு வரலாம் முடிவு எடுத்து இருக்கோம். உங்க ஊர்ல என் பொண்ணுக்கு கல்யாணம் வைக்கிறதுல்ல பிரச்சனை எதுவும் வராதுல்ல. அதனால வேற யாரும் பிரச்சனை பண்ண மாட்டாங்களே!” கேட்டார் தயக்கதுடன் பரிவாக.
“இது என்னோட ஊர் அப்படிங்கறதுக்கு முன்னாடி உங்களுக்கு சொந்தமான ஊர் அப்படிங்கிறது ஞாபகம் இருக்கட்டும். ரொம்ப சந்தோஷம் இத்தனை வருஷமா இந்த ஊரை மறந்துட்டு, இப்போ இந்த ஊரோடு உறவு வெச்சிக்க நீங்க நினைச்சதுக்கு எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்.
இங்க உங்க பொண்ணோட கல்யாணத்த தாராளமா நடத்தலாம், நானே முன்ன நின்னு நடத்திக் கொடுக்கிறேன். குரலில் அழுத்தம் குடியேற ஊர் தலைவரா அது என்னோட கடமை” என்றான் தாடை இறுக.
தாடை இறுக்கினாலும் மனமது அலைப்பாய்ந்தது மாமனவன் மறைத்து தவிக்கும் சூழ்நிலை எண்ணியவனுக்கு. அச்சூழ்நிலைக்கு காரணமானவனே தான் தான் என்றால் மாமனவன் தவிப்பிற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்திருப்பானோ என்னவோ!
“இல்ல மாப்புள்ள சா…” என அவர் கூறும் முன், இன்னுழவனோ “நீங்க என்ன சொல்ல வரீங்கன்னு எனக்கு புரியுது. சாதி என்ற அவ்வார்த்தைக்கு தடை விதித்தவன், இங்க அதெல்லாம் எதுவும் பார்க்கிறது இல்லைங்க”
மேலும் நிவர்த்தனனுடன் பேசியதை கூர்ந்து… “அப்புறம் பொண்ணுக்கும் மாப்பிள்ளைக்கும் பிடிச்சிருக்கு அப்படினாலே இங்க கல்யாணம் கண்டிப்பா நடக்கும் எந்தவித தடையும் இல்லாம. நானே நடத்தி வைப்பேன், அதுக்கு எதிர்க்க எந்த கொம்பன் வந்தாலும் என்ன தாண்டி எதுவும் பண்ண முடியாது.” என்றான் மீண்டும் குரலில் அழுத்தம் குடியேற, அதே நேரம் சோமசுந்தரத்தின் தவிப்பையும் புரிந்து கொண்டவனாய் சாடினான்.
இன்னுழவன் கூறியதை கேட்டு கடந்த காலத்தை நினைத்து பெருமூச்சு விட்டவர், “சரிங்க அப்ப நாங்க நாளைக்கு அங்கு வந்துருவோம்” என்றார் ஊர் தலைவரிடம் பேசும் விதமாய் சோமசுந்தரம்.
சரி என்ற இன்னுழவன் குரலில் இப்போது இறுக்கம் தளர்ந்தது.
“மாமா…”
“இன்… இன்னு…”
“ஏதும் பிரச்சனை இல்லையே? ஏதுவா இருந்தாலும் சொல்லுங்க நான் பார்த்துகிறேன்.”
“இல்ல… இல்ல இன்னு… பிரச்சனை ஏதும் இல்ல. நான் வைக்கிறேன்” என அவனுடம் மேலும் பேசினால் அனைத்தையும் உடைத்து கூறிவிடுவோம் என வேகமாக அலைபேசியை துண்டித்திருந்தார் சோமசுந்தரம்.
யோசனையுடன் கவலையுடனும் வீட்டுக்குள் நுழைந்த இன்னுழவனை பார்த்து குரலை செரும்பினார் சக்திவேல்.
இன்னுழவனும் புருவம் உயர என்ன என்னும் விதமாய் அவரைப் பார்க்க, “சீக்கிரம் சாப்பிட்டு வா முக்கியமான ஒரு விஷயம் பேசணும்” என்றவராய் தொலைக்காட்சியில் தன் பார்வையை பதித்துக் கொண்டார்.
“என்னவாம்” என கோதாவரிடம் கேட்டவனாய் சாப்பிட அமர்ந்தான்.
கோதாவரியும் தெரியலை என்ற பாவனையில் உதட்டை சுழிக்க, ஏதும் பேசாது சாப்பிட்டு முடித்தான் இன்னுழவன்.
சாப்பிட்டு முடித்தவன் சக்திவேலுக்கு எதிர் புறத்தில் அமர, அவன் அருகில் அப்பத்தாவும் வந்து சேர்ந்து கொண்டார்.
“சொல்லுங்க என்ன முக்கியமான விஷயம் பேசணும்?”
தொலைக்காட்சியை அனைத்தவர், “இனிதுழனிக்கு ஒரு வரன் வந்திருக்கு. நல்ல இடமா தெரியுது பேசி முடிச்சிடலாம்” என்றவர் சொல்லிக் கொண்டிருக்க,
“யாருக்கு யார பேசி முடிக்க போறேண்ணா…” என்று முந்தானை தலைப்பை இடுப்பில் சொருகி குரல் கொடுத்து உள்ளே வந்தார் சக்திவேலின் இரண்டாம் தங்கை தங்கமணியும் அவரின் புதல்வி நந்தனாவும்.
“வந்துட்டா டா வைப்ரேஷனு…” அப்பத்தா கவுண்டர் கொடுக்க, மௌனமாய் நகைத்துக் கொண்டான் இன்னுழவன் உதட்டுக்குள்.
“இந்தாங்க மாமா உங்களுக்கு பிடிக்கும்னு பால் கொடுக்கட்டை அம்மா காலைலயே செஞ்சாங்க” என்று பால் கொழுக்கட்டையை நீட்டியிருந்தாள் நந்தனா இன்னுழவனிடம்.
மென்னகையுடன் “வை மா அப்புறம் சாப்பிட்டுக்குறேன்” என்றவன் கூற…
சரி என்ற அவள் திரும்பப் போக “ஏண்டி இவள உன் மாமனுக்கு மட்டும் தானக்கும். ஏன் எங்களுக்கெல்லாம் வகுறு இல்லையாக்கும் கொண்டாடி அத” அவள் கையில் இருந்த பாத்திரத்தை வெடுக்கென புடுங்க எத்தனித்தார் அம்பிகாமா.
“அப்பத்தா உனக்கு யாரு இல்லன்னு சொன்னா… இரு நான் போய் முதல்ல கிண்ணதுல வைச்சிட்டு வரேன்” என கோதாவரி நோக்கிச் சென்றாள் நந்தனா அடுப்படிக்கு.
இங்கு பேச்சு தொடர்ந்தது…
“சொல்லுண்ணா யாருக்கு யார பேசி முடிக்கப் போற” தங்கமணி மீண்டும் சாட…
“நம்ம இனிதுழனி ஒரு வரன் வந்திருக்குத்தா, அதான் பேசி முடிச்சிடலாம்னு இன்னுழவன் கிட்ட பேசிட்டு இருந்தேன் நல்ல வேலை நீயும் வந்துட்ட” என்றார் சக்திவேல்.
சக்திவேலுக்கு தங்கமணி என்றால் கொள்ளை பிரியம். ஏனென்றால் சக்திவேலின் கொள்கைகளை அச்சு பிசறாமல் அப்படியே போற்றுபவரே தங்கமணி. சக்திவேல் பேச்சு இன்னுழவனிடம் எடுபடாதது போல் இவரின் பேச்சும் இன்னுழவனிடம் எடுபடாது.
“ஹிம்… அதான பாத்தேன், நான் கூட இன்னுழவனுக்கு தான் வேற யாரையோ பேசி முடிச்சிட்டியோன்னு ஒரு நொடி பதறிட்டேன்ணா…” தங்கமணி சாட
“பதறுத மூஞ்சியாடா இதெல்லாம்…” மீண்டும் அப்பத்தா கவுண்டர் கொடுத்தார். “அப்பத்தா கொஞ்சம் நேரம் அமைதியா இரு என்ன தான் பேசுறாங்க முதல்ல கேட்போம்” என அப்பத்தா காதை கடித்தான் இன்னுழவன்.
“அது எப்படித்தா என் மருமகள விட்டுட்டு வேற ஒரு பொண்ண நான் என் மகனுக்கு கட்டுவேன். என்னைக்கு இருந்தாலும் என் மருமகள் நந்தனா தான் இந்த வீட்டுக்கு மூத்த மருமக” என்றார் சக்திவேல் வாயெல்லாம் பல்லாக.
“ஆமா இது பெரிய ஐநா சபை ஒப்பந்தம், அது பறிபோயிடும்னு ஒரு நாட்டுத் தலைவர் கவலைப்படுறதும்… அப்புறம் இல்லன்னு இருநாட்டு தலைவர்களும் பெருமைப்பட்டுறதும் ஐயோ முடியல…” அப்பத்தா சிலுப்பிக் கொண்டவர்
“ஏன் டா… பேராண்டி நீ தினமும் காலையில கடலை போட்டே காதல வளர்த்துக்கிட்டு இருக்கது உன் அப்பனும் உன் அத்தகாரிக்கும் தெரியாது போல”
“ப்ச்… அப்பத்தா… கொஞ்ச நேரம் அமைதியா இருக்க போறியா இல்லையா?” இங்கு இருவரும் மௌனமாய் வாதாடி கொண்டிருக்க, அவர்களின் முன் பால் கொழுக்கட்டையை நீட்டியிருந்தாள் நந்தனா.
இதழ் விரியா புன்னகையுடன் இன்னுழவன் எடுத்துக் கொள்ள, “இத வச்சுட்டு வர உனக்கு இம்புட்டு நேரமாக்கும் கொடு” என அப்பத்தா பெற்றுக்கொள்ள…
அதை உண்ணாது கீழே வைத்த இன்னுழவனோ குரலை செருமியவனாய், “பேச வந்த விஷயத்தை முதல்ல பேசுறீங்களா? மனுஷனுக்கு 1008 வேலை கிடைக்குது. நீங்க சாவகாசமா பேசி முடிக்கிற வரைக்கும் என்னால இங்க வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்க முடியாது.” என்றவன் சக்திவேல் மற்றும் தங்கமணியின் தனது கல்யாண சம்பாஷனையை கத்தரித்தான் அழுத்த குரலில்.
சக்திவேலுக்கும் தங்கமணிக்கும் கொடுத்துவிட்டு சக்திவேல் அருகில் அமர்ந்த நந்தனாவோ இன்னுழவன் பேச்சில் ஒரு நிமிடம் அவனை ஏறெடுத்து பார்க்க… சக்திவேலே பேச்சை தொடர்ந்தார்.
“அதான் மேலூர்ல ராமசாமி கேள்விப்பட்டு இருப்ப தான அவரோட பையனுக்கு தான். வசதியிலயும் பெயர்லையும் நம்ம குடும்பத்துக்கு ஒப்பானவங்க தான். முக்கியமா நம்ம இனம் நம்ம, சாதி பய…” என சக்திவேல் கூறி முடிக்க சூடு வைத்தது போல் இருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்து நின்றான் கூர் விழிகளுடன் இன்னுழவன் தாடைக்குள் பற்கள் அரைப்பட.
“ரைட்டு வேலியில போன பாம்ப வேட்டிக்குள்ள தூக்கி விட்டுக்கிட்டான் என்ற மகன்” என்றவராய் அப்பத்தா முணுமுணுக்க…
“அப்புறம் என்ன அண்ணா. நம்ம அந்தஸ்துக்கும் அஸ்திக்கும் ஒத்த, எல்லாத்துக்கும் மேல நம்ம இனம் பயலா இருந்தா தான் சட்டுப்புட்டுன்னு கட்டி வைக்க வேண்டிய தான அண்ணா” தங்கமணி அவருக்கு வசை பாட…
சக்திவேலை குறித்தவர் “அவனுக்கே என் பேரன் முதல்ல ஸ்செம்ப “(ஸ்டெம்ப்) உருவ கணக்கு போட்டான், இதில இவ வேற குறுக்கால அமயர்(அம்ப்பயர்) மாதிரி நின்னுக்கிட்டு. இன்னைக்கு செதறு தேங்கா தான். முதல்ல யாரு மண்ட உடையும்?” மீண்டும் அப்பத்தா கேலியாய் நகைத்து கொழுக்கட்டையை மென்று ஆர்வமாய் இருக்க… நந்தனாவோ ஏதும் பேசாது மௌனம் காத்தாள் இன்னுழவனை பார்த்தவளாய்.
எழுந்து நின்றவன் ஏதும் பேசாது இரண்டடி எடுத்து வைக்க, “என்ன இன்னுழவா ஏதும் சொல்லாம போற பேசி முடிச்சிடலாமா?” சக்திவேல் கேட்க,
“என் தங்கச்சிக்கு எப்படி மாப்பிள்ளை பார்த்து எப்படி கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்னு எனக்கு தெரியும். உங்க வேலை ஏதோ அதை மட்டும் நீங்க பார்த்தா போதும்” என்றான் வெட்டு ஒன்று துண்டு இரண்டாய்.
“அப்போ என் பொண்ணு மேல எனக்கு உரிமை இல்லைன்னு சொல்றியா?” சக்திவேல் ஆதங்கமாய் எழுந்து கொள்ள…
கைகளை மார்புக்கு இடையில் கட்டி அவரை அடி முதல் நுனிவரை பார்வையால் எரித்தவன், “ஆமா உங்களுக்கு உரிமை இல்லை” என்றான் சர்வ சாதாரணமாக.
“இன்னுழவா… என்ன வார்த்தை சொல்லிட்ட அதுவும் அண்ணன பார்த்து. நம்ம பிள்ளை கிட்ட குறை இருக்கு…. ” தங்கமணி குறுகிட
அவ்வளவு நேரம் பொறுமை காத்தவன் மடை கடக்க “ஏய்….” ஒற்றை விரல் நீட்டி அவர் மீது கார பார்வை தெளித்தவன், “என் தங்கச்சிய பத்தி குறை கிறன்னு ஏதாவது பேசினீங்க, அத்தைன்னு கூட பாக்க மாட்டேன் வகுந்துருவேன். என் அப்பாவுக்கே உரிமை இல்லைனு சொல்லிட்டேன், குறுக்க நீங்க யாரு. அத்தைங்கிற மரியாத மனசுல இருக்கு அத கெடுத்துக்குற மாதிரி நடந்துக்காதீங்க.”
“அப்பாடா என் பேரன் ருத்ர அவதாரம் எடுத்துட்டான்.” என இன்னுழவன் சாப்பிடாது வைத்த கொழுக்கட்டையையும் அம்பிகாமா குதூகலமாய் உண்ண…
தங்கமணியோ இன்னுழவன் சீற்றலில் விதிர்விதிர்த்து நிற்க, சக்திவேல் புறம் திரும்பியவன் “அப்புறம் உங்களுக்கு, என் தங்கச்சிக்கு நல்லவனா இருக்கவன தான் நான் பார்ப்பேனே தவிர நம்ம சாதிக்கார பையனா ஆஸ்தி அந்தஸ்து இருக்குற பையன்னான்னு பார்க்க மாட்டேன்.
எல்லாத்துக்கும் மேல முக்கியமா அவளுக்கு புடிச்சிருக்கான்னு பார்ப்பேன். அவளுக்கு புடிச்சிருந்தா அவன் எப்பேர்ப்பட்டவனா இருந்தாலும் யாரு ஏதிர்த்தாலும் நான் கல்யாணம் பண்ணி வைப்பேன்”
“நீங்க சொன்னீங்களே ராமசாமி பையன், அவன் நம்ம சாதிக்கார பையன்னு பாத்தீங்களே அவன் நல்லவனான்னு பார்த்தீர்களா. ஒரு நல்ல அப்பா தான் பொண்ணுக்கு 24 மணி நேரமும் குடியும் குட்டிகளோடையும் சுத்துறவன தான் மாப்பிள்ளையா பார்ப்பாரா…?” சினத்தின் உச்சத்தில் இன்னுழவன் கத்த…
“அதெல்லாம் கல்யாணம் ஆனதுக்கு அப்புறம் சரி ஆயிடப் போறான். இதெல்லாம் ஒரு குறையா” என கொஞ்சமும் யோசிக்காது சக்திவேல் வினவ…
தாடை வருடியவன், “ஓ அப்படி வரீங்களா… அப்ப நானும் 24 மணி நேரமும் குடியும் குட்டியுமா சுத்துனா உங்க தங்கச்சி அவங்க பொண்ண எனக்கு கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்துடுவாங்களா?”
“இன்னுழவா…” சக்திவேல் கத்த
“சும்மா கத்தாதிங்கப்பா உங்களுக்குனா ஒரு நியாயம் என் தங்கச்சிக்கு என ஒரு நியாயமா. சாப்பிட்டமா தூங்குனோமா ரெஸ்ட் எடுத்தமான்னு இருங்க. அதவிட்டு தேவையில்லாம என் வாழ்க்கையிலும் என் தங்கச்சி வாழ்க்கையையும் குறுக்கிட்டீங்கனா நான் மனுஷனா இருக்க மாட்டேன்.
ஊருக்குள்ளேயே சாதிய ஒழிக்கணும் நான் இருக்கேன். நீங்க என் வீட்டுக்குள்ள சாதிய கொண்டு வரீங்களா. அது இனி ஜென்மத்துக்கும் நடக்காது பார்த்து நடந்துக்கோங்க” என்றவன்,
தங்கமணியை நோக்கியவனாய், “அவர்கிட்ட சொன்னது எல்லாம் நந்தனாவின் மீது பார்வையை பதித்து மீட்டவன் உங்களுக்கும் தான். பார்த்து நடந்துக்கோங்க” என தீர்க்கமாக எச்சரித்து நகர்ந்தான் கை காப்பை ஏத்தி விட்டவனாய் இன்னுழவன்.
வாசல் வரை சென்றவன் மனம் கேளாது திரும்பி பார்த்தான் கோதாவரியை.
அவன் பார்வையோ தாயை நாட… அவரோ அடுப்படியில் விழிகளில் நீருடன் நின்று கொண்டிருந்தார் மனம் முழுவதும் ரணமாய்.
செங்கோதை மணம் வீசும்…
