அத்தியாயம் – 6
மகேஸ்வரனாலும் நாகராஜிடம் எதையும் அதட்டி கேட்க முடியாது.. இப்போது அவர் ஐஜி வேறு… அதனால்தான் இந்த அமைதி.. அவருக்கு நன்றாக தெரியும் நளனை யார் இந்த விவாகத்திற்கு அழைத்து இருப்பார்கள் என்று யோசித்தவருக்கு நாகராஜன் தான் கண்ணுக்கு வந்து சென்றார்… ஏனென்றால் அந்த வீட்டில் அவர் ஒருவரே நளனை பற்றி அதிகம் யோசிப்பவர்.. ஏன் அவனிடம் பேசுபவர்கள் கூட அவர் ஒருவரே… ஆனால் மகேஸ்வரனுக்கு தன்னுடைய மாப்பிள்ளையை அதும் ஐஜி மாப்பிள்ளையை அதட்டி கேள்வி கேட்பது சரி என்று படவில்லை… அதனால் தான் அமைதியாக விட்டுவிட்டார்.
இங்கு தமையாவோ தன்னுடைய அறைக்கு சென்று புகுந்துக்கொண்டவள் தன்னுடைய முகத்தி போட்டிருக்கும் மேக்கப்களை களைந்து விட்டு தன் இலகுவான இரவு உடைக்கு மாறியவள் அப்படியே கட்டிலில் மல்லாக்க படுத்து விட்டத்தை வெறிக்க பார்த்தவளுக்கு இப்போது வரை இடை குறுகுறுவென்று தான் இருந்தது..
அதனை கண்டு யோசனையானவள்.. “எதுக்காக நம்மளுக்கு இங்க கூசிட்டே இருக்கு…” என்று தன்னுடைய இடையே வருடியவளுக்கோ அப்போதுதான் நளனின் ஞாபகமே அவளுக்கு வந்தது.. நளன் நியாபகம் வந்த வேகத்திற்கு அவள் உடல் ஜிவ்வென்று சிலிர்க்க.. அவள் சதைப்பற்றான கீழ் உதடுகளோ அவளின் வெண்மையான பால்பற்களிடையே மாட்டிக்கொள்ள, அவள் முகமோ அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த ரோஸ்மில்க் போல சிவந்து போனது.
“அட ஆமால்ல நம்ம மாமாஜி தானே நம்ம இடுப்ப தொட்டாரு.. அதனால தான் குறுகுறுன்னு இருக்கு போல…” என்று தன் இடையையே வருடிக் கொண்டே இருந்தவளுக்கு ஏனோ அவன் வருடியது இப்போது கூச்சமாக இருந்தது… “ஆஆ ஐயோ மாமாஜி நம்மள மொத மொதல்ல இன்னைக்கு தான் தொட்டு இருக்காரு…” என்று நினைத்தவளுக்கு மனம் குதுகலமாக இருந்தது..
“அட லூசே அவர பல வருஷத்துக்கு அப்புறம் இன்னிக்கி தான்டி பாக்குற… அவரும் இன்னிக்கி தான் பல வருஷத்துக்கு அப்புறம் உன்ன பாக்குறாரு.. இதுல மொத மொதலா தொட்டுருக்காறாம்…”என்று அவள் மனம் கேலி செய்ய…
“அட வாய மூடு வனக்குரங்கே…கொஞ்ச நேரம் சந்தோஷமா இருந்தா நோக்கு பிடிக்காதே…”என்று தன் மனதை அதட்டியவளோ.. தன்னுடைய இடையை வருடியவாறே… “ஆமா இந்த மாமாஜிய கரெக்ட் பண்றது ரொம்ப கஷ்டம் போலையே என்ன செய்யலாம்…” என்று கன்னத்தில் கை வைத்து யோசித்துக் கொண்டிருக்க
அந்நேரம் பார்த்து அவளுக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது… “அய்யோ நானே காலங்காத்தால எழுந்ததுல டயர்டா இருந்தா… எந்த கடங்காரன் கூப்டுறான்னு தெரிலையே…”என்றவள் போனை எடுத்தவள் யார் என்று பார்க்க அதுவோ அவளுடைய உயிர் தோழன் சலீம் என்று காட்ட…
“அட பாய் இவன் எதுக்கு இப்ப கால் பண்றானோ…” என்று யோசனையுடன் போனை எடுத்து காதில் வைக்க…
“ம்ம் என்னடி மாமி கல்யாணம் பேஷா முடிஞ்சிருச்சா…” என்று கேட்க
“சொல்லுடா பாய்…அதெல்லாம் நன்னாவே முடிஞ்சிருச்சு… ஆமா நீ ஏண்டா வரல..” என்று கேட்க
“கேடி மாமி..நான்தான் சொன்னேனே எங்க அம்மாவுக்கு கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்ல ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணி இருக்கேன்னு…” என்று கூற
அதில் நாக்கை கடித்துக்கொண்டவளோ… “அட ஆமால்ல நான் மறதி கேஸ்ஸுன்னு நோக்கு தெரியும்ன்னோ… மறந்து போயிட்டேன் டா நாளைக்கு அம்மாவ பாக்குறதுக்கு ஹாஸ்பிடல் வாரேன் சரியா…” என்று கூற
“அட மாமி அதெல்லாம் ஒன்னும் வேணாம்… இப்ப தானே கல்யாணம் பண்ணி இருக்கீங்க… ரொம்ப பிசியா இருப்ப நீ வீட்டை பாரு அப்புறம் கூட அம்மாவ வீட்ல வந்து பார்த்துக்கோ…” என்று கூற
அதுவும் அவளுக்கு சரியாகவே பட்டது.. நாளை என்ன என்ன வேலைகளை தன் தாயாரும், தந்தையும் வைத்திருக்கின்றார்களோ தெரியவில்லை.. இந்த லட்சணத்தில் தான் பாட்டிற்கு ஏதோ ப்ளானை போடுவது சரியாக படவில்லை…
“சரி நேக்கு தெரியும்…“என்றவள் “ஆமா இப்ப அம்மா எப்டி டா இருக்காங்க… ஆல் குட் தானே…” என்று கேட்க
“ம்ம் அதெல்லாம் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல நல்லா இருக்காங்க… ஹெல்த் பார்த்துக்க சொன்னா சுத்தமா பாத்துக்குறது இல்ல… பின்ன உடம்பு முடியாம போகாம என்ன பண்ணும்…” என்றவனோ…
“ஆமா அங்க ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே…. கல்யாணம் நல்லபடியா முடிஞ்சிடுச்சில்ல…” என்றவாறே கேட்க
“ம்ம் அதெல்லாம் நன்னபடியா முடிஞ்சிருச்சு… இதுல என்ன சந்தோஷம்னா என் அக்கா அவ மாமியார் வீட்டுக்கு ஓடிட்டா…இனிமே நான் இங்க தனியா சந்தோஷமா இருப்பேன் …”என்று கூற
அவள் குணம் தெரிந்தவனாயிற்றே அவள் நண்பன்… ஒன்றல்ல இரண்டல்ல கிட்டதட்ட பத்து வருட ப்ரண்ஷிப் இருவரதும்… கிட்டதட்ட இருவரின் நட்பும் அவர்களின் ஆறாம் வகுப்பில் இருந்து ஆரம்பித்தது.
சலீம் தன்னுடைய ஐந்தாம் வகுப்பு வரை தன் தந்தையுடன் சவுதியில் படித்தான். அதன் பின் அவன் அன்னை அவனை இந்தியாவிற்கு கூட்டி வந்துவிட.. அவனோ தமையா படித்த பள்ளியில் தான் தன்னுடைய படிப்பை தொடங்கினான். அவனுக்கு கொஞ்சம் தமிழ் குளறுபடிதான். அப்போதெல்லாம் தமையா தான் அவனுக்கு உதவி செய்வாள்.. அப்போது ஆரம்பித்தது அதன் பின் இப்போது இருவரும் சேர்ந்து தான் ஹோட்டல் மேனேஜ்மென்ட் மற்றும் கேட்டரிங் படிக்கின்றனர்.
இதிலும் இருவருக்குமே பொருத்தம் தான்.. சலீமிற்கும் சமையல்கலையில் நல்ல ஆர்வம்.. அதே போல தமையாவிற்கும் சிறுவயதில் இருந்து அமிர்தம் ஹோட்டலை பார்த்தாலே தானும் அது போல சமையல்கலையில் சேர வேண்டும் என்ற விருப்பத்துடனே சேர்ந்தாள்.அவளின் ஆசையை கேட்ட மகேஸ்வரனுக்கோ அவ்வளவு சந்தோஷம்.. அவரின் செல்ல பேத்தி அவள் அவளாக எதை கேட்டாலும் படிக்க வைத்திருப்பார் தான்… ஆனால் அவரின் குடும்ப தொழிலை பற்றியே படிக்க போவதாக கூற அவருக்கோ இரட்டை சந்தோஷம் தான்.
“தாராளமா செல்லம்… போய் படி.. படிச்சி பெரிய செஃப் ஆகி நம்ம ஹோட்டல நீதான் பாத்துக்கனும்..”என்று மலர்ந்த முகத்துடன் கூற… அவளோ தன் தாத்தனை கட்டிக்கொண்டாள்.
“ஏன்டி நாங்க தான் இதுல மாட்டிக்கிட்டோம்னா நீயாச்சும் வேற எதாவது எடுத்து படிக்கலாம்ல… நீயும் இப்டி வந்து மாட்டிக்கிறியே…”என்று அபிநிதி கேட்க
அதற்கோ புன்னகைத்தவாறே… “நேக்கு இதான் மன்னி பிடிச்சிருக்கு… நேக்கு சாப்ட கொள்ள விருப்பம்னு நோக்கு தெரிம்னோ… அதான் இந்த ஃபீல்டுக்குள்ள போய்ட்டா நன்னா சாப்டலாம்ல்ல..”என்று மழலையாக கூற…
அதனை கேட்ட விபி, மகி, அபி,ஈஸ்வர் என்று அனைவரும் புன்னகைத்து கொண்டார்கள்… “அடிப்பாவி சாப்டவா இந்த ஃபீல்ட சூஸ் பண்ணுன…”என்று அபிநிதிதான் வாயில் கை வைக்க வேண்டியதாகி போனது.
அந்த வீட்டிலையே சித்ராவின் மகன் அஸ்வினுக்கு முன் சிறியவள் என்றாள் அது தமையா தான். அதனால் அவளின் சேட்டை அங்கு கொஞ்சம் அதிகமாக தான் இருக்கும்.. அபிநிதியை விட தமையா கிட்டதட்ட மூன்று வயது சிறியவள்.
“அட உன் அக்காவுக்கு தானேடி தமையா கல்யாணம் ஆகிருக்கு… அவங்கள தவிர இன்னும் ஒரு கும்பலே உங்க வீட்ல இருக்குமே… அப்புறம் எப்டி நீ சந்தோஷமா இருப்ப..”என்றான் சலீம்…
அதில் முகத்தை சுருக்கியவளா… “நன்னா இருக்கு பாய் உன்னோட கத… நானே ஏதோ சொல்லி மனச தேத்தின்டு இருக்கேன்… அது உனக்கு பொருக்கலையாக்கும்… ” என்று சோகமாக பேச…
தன் தோழியின் பேச்சினை கண்டுக்கொண்டவனோ… “என்னாச்சி உன் அந்த மாமாஜீய பாத்தியாக்கும்…”என்றான் சலீம்
அவனுக்கு தெரியாதது அவளிடத்தில் எதுவும் இல்லை… அனைத்தையும் இருவரும் பகிர்ந்துக்கொள்வார்கள். முதலில் அவளுக்கு வந்த லவ் லெட்டர் தொடங்கி அவனுக்கு வந்த ப்ரோஃபோஷல் வரை அனைத்தும் இருவருக்கும் அத்துப்படி…
“ம்ம்ம் ஆமா வந்தா.. அவருக்கு என்ன நன்னா பெருமாள் கணக்கா கம்பீரமா காட்சி தந்தார்… என்னை பாத்தார் ஆனா கண்டுக்க கூட இல்ல தெரியுமோ…ஆனா நான் தான் அவர பாத்து ஃப்ளாட் ஆகிட்டேன்…”என்றாள் தமையா…
அதனை கேட்ட சலீமோ… “உங்க ஆத்துல இருக்கறவா கொஞ்ச நஞ்சமா அவருக்கு பண்ணிருக்கா… அதுக்கலாம் அவா எல்லாம் அனுபவிக்க வேண்டாமோ… அதுக்கு அப்புறம் பாரு உங்கிட்ட நல்லா பேசுவார்…”என்றான் அவனும் அவளை போல அய்யர் பாஷை பேசிக்கொண்டே…
இவளோ “போன்ல பேசுறேன்னு மரியாதையா பேசுறேன்… இல்லைன்னு வை..” என்று அவள் ஆரம்பிக்க..
“ம்ம் சரி ரைட்டு விடு…”என்று சமாதானம் ஆகியவன்… “ம்ம் ஆமா இன்னைக்கு அந்த சரத் இருக்கானே அவன் போன் பண்ணான்டி… காலேஜ்ல நம்மளுக்கு தேர்ட் இயர் ஃபுல்லா இன்டர்ன்ஷிப் தானாம்… அதுக்கு ஏதாவது ரிஜிஸ்டர்ட் ரெஸ்டாரன்ட்ல தானே பண்ணனும்… அதுக்கு ஏதும் ஹோட்டல் பாத்துட்டீங்களான்னு கேட்டுட்டு இருந்தான்…” என்று சலீம் கூற
“அட ஆமாண்டா நான் கூட தான் அதே யோசனைலயே இருக்கேன்…” என்றவளை இடைமறித்தவனாக…
“ஆமா நாம ஏன் உங்க ஹோட்டல்லையே ஜாயின் பண்ண கூடாது… அங்கையே சைனிஸ், இட்டாலியன்னு நிறைய பண்றாங்களே…”என்று சலீம் ஐடியா குடுக்க…
அதில் முகம் சூடாகியவள்…“அடேய் பாய்… உன்ன வெளுக்க போறேன்ட்டா… எங்க ஹோட்டல்ல ஜாயின் பண்ண நான் ஏன்டா உங்கிட்ட ஐடியா கேட்க போறேன்… எங்க ஹோட்டல்லாம் வேணாம்,.. அது ட்ரெஸ்பாஸ் ஏரியா தொட்டம்ன்னு வையி கரென்ட் ஷாக் தான்… தாத்தா வேற நொய்ய நொய்யன்னு உயிர வாங்கிடுவாரு… அது செட் ஆகாது…நீ பேசாம ஹோட்டல் ஏதாவது கிடைக்குமான்னு பாரேன்..” என்று அந்த வேலையை சலீம் தலையில் கட்ட பார்க்க…
“அத மட்டும் ஏன் என் தலையில கட்டுற… பேசாம நீயே இடத்த கண்டுபிடி நானும் உன் கூடவே ஒட்டிப்பேன்…” என்று சலீம் நக்கலாக கூற…
“ஆஆ நீ சரியான ஒட்டுண்ணி பாய்ன்னு தெரியாம சொல்லிட்டேன்டா…” என்றவளோ… “சரி நா பாக்குறேன்… நாளைக்கி நாம காலேஜ்ல மீட் பண்ணுவோம்…”என்றவளோ அவனிடம் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு ஃபோனை வைத்தவளுக்கு அப்போதுதான் அவள் மூளையில் ஒரு எண்ணம் உதயமாகியது…
“ஐ மாமாஜி உங்கள கரெக்ட் பண்றதுக்கு சரியான ஒரு வழி கிடைச்சிருக்கு… எனக்கு இன்டர்ன் பண்ணனும் வழி கிடச்சிடுச்சி…”என்று குதுக்கலித்தவளோ அவனை மயக்க வழி கிடைத்ததை எண்ணி மனம் இறக்கை விரித்து பறந்தது.. அப்படியே அவனை நினைத்தவாறு இருந்தவளுக்கு அவனின் மூச்சுக்காற்று இன்னும் தன் கழுத்தடியில் படுவது போல ஒரு எண்ணம் தோன்ற ஏதோ இம்சையான உணர்வை உணர்த்தவாறே அப்படியே கண்களை மூடி படுத்திருந்தவள்… அப்படியே அவளையும் அறியாமல் உறங்கிப் போனாள்…
இங்கு இவள் உறங்க அங்கோ ஒருவன் உறங்காமல் தன்னுடைய அருகில் இருக்கும் பால்கனி வழியாக நிலாவை வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்… இத்தனை வருடமாக தோன்றாத ஏதோ ஒரு இம்சையான உணர்வு அவனுக்கு தோன்ற… அந்த உணர்வும் அவனுக்கு பிடித்தே போனது…
“ம்ச் இதெல்லாம் அந்த ராபிட்டால வந்தது…” என்றவாறே தன்னுடைய கேசத்தை கோதிக்கொண்டவனோ அப்படியே தன் அறையில் இருக்கும் கட்டிலில் அப்படியே படுத்துக்கொண்டான்…
ஆனால் அவனுக்கு உறக்கம் தான் எட்டாக்கனி ஆகிப்போனது.. ஏனோ இன்று பருவக்காய்ச்சல் வந்தது போல மனம் அடித்துக்கொண்டது.. அவன் உடல் சிலிர்க்க… அவனின் கையோ ஏதோ மென்மையை உணர்த்தியவாறே குறுக்குறுத்தது…
“ம்ச் ஏன் எனக்கு இப்டிலாம் வித்தியாசமா தோணுது…” என்று யோசனை செய்தவாறே இருந்தவனுக்கு அது கண்டிப்பாக அவனுடைய ராபிட்டினால் தூண்டப்பட்ட உணர்வுகளால் தான் என்று ஆணித்தரமாக நம்பினான்.
“நோ நோ நளா… இந்த மாதிரி உணர்வுகளுக்கு எப்போதும் இடம் கொடுக்காத… ஏற்கனவே இது மாதிரியான உணர்வுகளால தான் உன் வாழ்க்கையே இப்டி மாறி போச்சி.. திரும்ப இதே தப்ப பண்ணாத… அதும் இல்லாம உங்கிட்ட எந்த உணர்வுகளும் இல்ல… எல்லாம் பத்து வருஷத்துக்கு முன்னால மரிச்சி போன உணர்வுகள் தான்…“என்று தனக்குள்ளே பேசிக்கொண்டவனோ தன் கண்களை போல தன் மனக்கதவுகளையும் இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டான்.
(நீயடி….)
அத்தியாயம் – 5
வர்ஷி திருமணம் நல்லபடியாக முடிந்த பிறகும் கூட மகேந்திரனின் முகம் எரித்தனலாகவே தான் இருந்தது.. யாரிடமும் அவ்வளவாக பேசவில்லை. அப்படியே வாயை இறுக்க மூடிக்கொண்டு இருக்க.. ஆதிசங்கரன் தான் அவரிடம் போய் பேசினார்…
“ஏன்ப்பா இப்டி அமைதியா இருக்கேள்… உங்க ஆச பேத்திக்கு விவாகம் முடிஞ்சிட்டு ஆனா உங்க முகத்துல அதுக்கான சந்தோஷமே இல்லையேப்பா…”என்று கேட்க
“எப்டி ஆதி சந்தோசமா இருக்க சொல்ற… அதான் நான் வாழ்நாள் ஃபுல்லா யார பார்க்கவே கூடாதுன்னு நினைச்சின்டு இருந்தனோ அவனே எனக்கு முன்னாடி வந்து நிறுத்திட்டீங்களே.. அப்புறம் நான் எப்படி சந்தோசமா இருப்பேன்னு நோக்கு தெரிய வேணாம்…”என்று கோவமாக பேசியவர்… “ம்ச் இது என் ஆசை பேத்தியோட விவாகம்தான்.. நான் இல்லன்னல… ஆனா அதை கூட அனுபவிக்க முடியாத அளவுக்கு அந்த படுபாவி பய செஞ்சுன்டு போயிட்டானே.. காலம் ஃபுல்லா அவன் மூஞ்சிலேயே முழிக்க கூடாதுனு நான் நினைச்சுன்டு இருந்தேன்… ஆனா இப்படியான என் பேத்தி கல்யாணத்துக்கே வர வச்சு என் முகத்தில அவன முழிக்க வச்சிட்டீங்களே…” என்று ஆற்றாமையாகவும், எரிச்சலாகவும் கூறியவரின் முகத்தில் அவ்வளவு ஆத்திரம் பொங்கி வழிந்தது..
அதனைக் கேட்ட சிவசங்கரனோ “ஐயோ அப்பா நாங்க யாரும் அவன கூப்பிடலப்பா…”என்று சங்கடமாக கூற
“பின்ன வேறு யாருடா அவன கூப்ட்டா…” என்று வெறுப்பாக கேட்டவருக்கு கோவத்தில் இருமல் வந்து விட…
“லொக் லொக்…”என்று இருமியவாறெ இருந்தவரை அவ்வளவு நேரமாக பார்த்துக்கொண்டிருந்த தமையாவோ சட்டென்று தண்ணீர் பாட்டில் எடுத்துக் கொண்டு அவரிடம் ஓடிவந்தவள் அவரிடம் கொடுக்க… அவரோ வேகமாக தண்ணீரை அருந்தியவர் அப்போதும் அடங்காதவராக “அந்த ராசி இல்லாத பையல என்னோட கண்ணுல காட்டுனதுனால தான் என் முகம் எப்படி இருக்கு போதுமா…” என்றார்
அதனை கேட்ட தமையாவிற்கு தான் மனம் கேட்கவே இல்லை.. பின்னே அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த அவளின் மாமாஜியை பார்த்து அப்படி கூறினால் கோவம் வராதா என்ன… “அய்யோ தாத்தா நீ கொஞ்சம் வாயை மூடுறியா… இன்னிக்கு அக்காவுக்கு விவாகம் அத நிம்மதியா அனுபவிக்காம ஏன் இப்டி இம்சை பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேள்…” என்ற தமையா கத்த
அதனைக் கேட்ட மகேந்திரனோ கப்சிப் என்று வாயை மூடிக்கொண்டார்… ஏனென்றால் தமையாவின் மீது அவருக்கு கொள்ளை பிரியம்… மற்ற பேரன் பேத்திகளை விட தமையா ஒரு படி மேல்தான் அவருக்கு… ஏனென்றால் அவள் பிறந்த விதம் அப்படி… தமையா ஒன்றும் சாதாரணமாக பிறந்தவள் இல்லை…
தமையா எட்டு மாதம் அவள் தாய் சுபஸ்ரீயின் வயிற்றில் இருக்கும்போது.. ஒருநாள் மாடியில் துணி காய வைத்திருந்ததை எடுப்பதற்காக சென்ற சுபஸ்ரீ கால் தடுக்கி மாடியிலே விழுந்து விட அவரை ஹாஸ்பிட்டலுக்கு தூக்கி சென்றவர்களுக்கு மனம் பயத்தில் வேகமாக அடித்துக்கொண்டது.
ஏனென்றால் சுபஸ்ரீயின் தலையில் பலமாக அடிபட்டு இருப்பதால் நிறைய ரெத்தம் போய்விட்டதென்றும் அவர் பிழைப்பது கடினம் என்றும் கூறிவிட்டனர்.. அதனால்தான் இந்த பயம்… வேக வேகமாக மகேஸ்வரன் தங்களுடைய குலதெய்வமான சிவனுக்கு வேண்டிக்கொண்டவர் “என் மகளுக்கும் அவ வயித்துல இருக்குற குழந்தைக்கும் எதுவும் ஆகக்கூடாது கடவுளே… எப்படியாச்சும் ரெண்டு உயிரையும் காப்பாத்தி கொடுத்துரு… ரெண்டு பேரையும் கண்ணு மணியா வச்சு நான் பாதுகாக்கிறேன்..” என்று அவர் வேண்டிக் கொள்ள
அதனை நிறைவேற்றுவது போல அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் தமையாவும் நலமாகவே பிறந்துவிட்டாள்… அதேபோல சுபஸ்ரீக்கும் எந்த ஒரு ஆபத்தும் நேராமல் போக அன்றிலிருந்து சுபஸ்ரீயும் தமையாவும் அவருக்கு உயிராகி போனார்கள்… யார் என்ன சொன்னாலும் முரண்டு பிடிப்பவர் தமையாவோ அல்லது சுபஸ்ரீயோ ஏதாவது கூறினால் அதனை உடனே ஏற்றுக் கொள்வார்… இந்த இருவருக்கு மட்டுமே அந்த சலுகை இருக்கின்றது.. தன் பேத்தியையும் மகளையும் பிரிய முடியாமல் தான் அவர்கள் குடும்பத்தையே தங்கள் வீட்டிலேயே வைத்திருக்கிறார் பெரியவர்… அதனால் அவருக்கு மற்ற பேரன் பேத்திகள் மீது அவருக்கு அன்பு இல்லை என்றெல்லாம் சொல்லிவிட முடியாது…
இவர்கள் எல்லாம் ஒரு படி மேல்தான் அவருக்கு… அவருக்கு பிடிக்காத ஒரே பேரன் என்றால் அது நளன் மட்டுமே…தன் பேத்தி தமையா அதட்டுவதை அமைதியாக கேட்டுக் கொண்டவர் சரண்டர் என்பது போல கையை தூக்கிக்கொண்டு “சரிடாமா நான் எதுக்கும் கோபப்படல போதுமா…” என்று அமைதியாக கூறினார்.
“ம்ம்ம்.. அது தான் மகேஸ்வரனுக்கு அழகு…“என்று தன் தாத்தாவின் கன்னத்தை பிடித்து கிள்ளியவளோ… “இப்டி எதுக்கெடுத்தாலும் கத்த கூடாது தாத்து..அப்புறம் உனக்கு பிரஷர் அதிகமாயிடும்… நான் சொல்றது உனக்கு புரிதா…”என்று சிறுபிள்ளைக்கு சொல்வது போல சொல்ல…
இவர்கள் இருவரையும் பொறாமையாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் ரிஷி. அவனுக்கு தன்னை விட யாரிடமும் தனக்கு நெருக்கமானவர்களோ, அல்லது தன்னுடைய உரிமைப்பட்டவர்களோ பாசத்தை பொழிவது பிடிக்காது.. “ஹலோ மேடம்..நான்தான் இங்க டாக்டர்… நீ ஒன்னும் டாக்டர் இல்ல… நீ சமையலுக்கு தான் படிச்சின்டு இருக்க…” என்று அவளை பார்த்து பரிகாசமாக கூறியவாறே அங்கு வந்து ஆஜர் ஆகினான் ரிஷி…
அவனுக்கு எப்போதும் தமையாவை மட்டம் தட்டுவது முதன்மை வேலையாகி போனது… ஏனென்றால் தாத்தாவிற்கு தமையா என்றால் உயிர் என்பதே அவனுக்கு போதுமானதாக ஆக… அவளை எப்படியெல்லாம் மட்டம் தட்டுவானோ அப்படி எல்லாம் மட்டம் தட்டுவான்.
தமையாவோ அவனை நிமிர்ந்து முறைத்துப் பார்த்தவள்… “ரிஷி மாமா நீ வேணா டாக்டரா இருக்கலாம்… ஆனா தாத்தாவோட செல்ல பேத்தி நான் தான்… நா என்ன சொன்னாலும் அத தாத்தா கேப்பாரு… அதுவே நீ சொல்லி பாரேன் அவர் கேட்பாரா என்ன பார்க்கலாம்…” என்று அவளும் இளக்காரமாக கூற
ரிஷிக்கோ அவள் கூறுவதை கேட்டு கோவத்தில் பல்லை கடித்துக் கொண்டு நின்றான்… “ம்ச் தாத்தா நீங்க எப்ப பார்த்தாலும் அவளுக்கு அதிக டிஸ்கவுன்ட் தரதுனால தான் அவ இப்டிலாம் பிஹேவ் பண்ணிட்டு இருக்கா… நீங்களே பாருங்கோ என்ன கொஞ்சம் கூட மதிக்கவே மாற்றா…” என அவளை பற்றி குறை வாசிக்க…
தமையாவோ தன் இடையில் கை வைத்து அவனை புருவம் உயர்த்தி உறுத்து பார்த்தவாறே “அத எதுக்கு தாத்தா கிட்ட சொல்ற என்கிட்ட சொல்ல வேண்டியது தானே… சரி பெரியவரே இனிமே நான் உங்களை மதிக்கிறேன் ஓகேவா… இந்த மரியாதை போதுமா…” என்று அவனை ஏதோ வயதானவன் போல பேச
அதில் இன்னும் காண்டாகி போனவன் ஏதோ பேச வர… “அட ரெண்டு பேரும் கொஞ்சம் நிறுத்துங்க… அங்க வர கெஸ்ட் எல்லாம் பாக்குறதுக்கு ஆள் பத்தலையாம் இப்பதான் வகி போன் பண்ணான் ரெண்டு பேரும் முதல்ல ஸ்டேஜிக்கு போங்கோ…” என்று ஒரு அதட்டலை போட்டார் சிவசங்கரன்.
அதில் தமையாவும், ரிஷியும் வாயை கப்பென்று மூடிக்கொண்டனர்… ஆனால் இருவரின் பார்வையும் ஒருவரை ஒருவர் முறைக்க மட்டும் தவறவில்லை.
மகேஸ்வரனோ இருவரையும் மாற்றி மாற்றி பார்த்தவருக்கு சிறிது நேரத்திற்கு முன்பு வரை இருந்த சுணக்கமோ, கோவமோ மறைந்து போனது.. அதற்கு பதில் புன்னகையே வந்து குடிக்கொண்டது அவர் முகத்தில்… “டேய் பசங்கள அதட்டாதடா…”என்று அவர்கள் இருவருக்கும் வக்காலத்து வாங்க…
“போதும்ப்பா நீங்க தான் இவங்கள கெடுக்குறது..”என்றவர்… “ம்ம் தமையா போ போய் உன் அக்கா பக்கத்து போய் நில்லு…”என்றவறை பொய்யாக முறைத்து பார்த்தளோ….
“அந்த பக்கம் தள்ள பேசாம இந்த பக்கம் தள்ளிவிடுங்கோ மாமா… என் அக்காளுக்கு இதோ இந்த டெரர் பீஸே எவ்வளவோ மேலு…”என்று ரிஷியை காட்டி கூற.. அதுவோ மற்றவர்களுக்கு சிரிப்பையும், ரிஷிக்கு கோவத்தையும் தான் உண்டாக்கியது.
“யார பாத்துடி டெரர் பீஸுன்னு சொல்ற…”என்று ரிஷி எகுற..
“உங்கள பாத்துதான் அப்டி சொன்னேன் மாமா…”என்றவள்.. “அப்புறம் இப்டிலாம் என்ன பாத்து வாடி போடின்னு சொல்லாதேள்.. அப்புறம் நம்ம வாயோ சும்மான்னு இருக்காது.. உங்கள பாத்து நானும் வாடா போடா சொல்ல வேண்டியதா இருக்கும்.. புரிஞ்சிதோன்னோ…”என்றவள் அவனை முறைத்தவாறே மேடை ஏற…
ரிஷியோ கோவத்தில் புஸ் புஸ்வென மூச்சை வெளியிட்டவன்.. “பாத்தீங்களாப்பா.. இவளுக்கு எத்தன வாயின்னு.. கொஞ்சமாச்சும் பெரியவாள்ன்னு அடங்கி போறாளான்னு பாருங்கோ.. இதுல எல்லாரும் அவளுக்கு சப்போட்டு வேற…”என்று அலுத்துக்கொள்ள..
“போதும் ரிஷி.. அவ விளையாட்டு புள்ள… நீதான் பெரியவன் கொஞ்சம் அவள பொருத்து போய்க்கோ கண்ணா..”என்ற சிவசங்கரனொ… “ம்ம் போய் மேடையில இருக்குற வேலைய பாருப்பா..”என்று அனுப்பி வைக்க..
“ஆமா இதையே சொல்லுங்கோ ப்பா…”என்று அலுத்துக்கொண்டவனோ மேடையை நோக்கி நடக்கலானான்.
இருவரும் ஒரே போல மேடைக்கு செல்ல… “இவங்க ஜோடி பொருத்தமே நன்னா இருக்குல்ல…” என்று என்றால் மகேஸ்வரன் கீழே அவர்களை ரசித்தவாறே
அதனைக் கேட்ட சிவசங்கரனோ சிரித்தவர்… “யாரப்பா சொல்றேள்… இவாளையா… இவங்களோட ஜோடி பொருத்தமா.. ஏன்பா இப்படி காமெடி பண்றேள்…எப்ப பாத்தாலும் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் சண்ட தான் போட்டுன்டு இருக்கா.. அவங்க ரெண்டு பேரையும் போயி நல்ல ஜோடி பொருத்தம் சொல்றீங்களே..” என்று கிண்டல் செய்ய
அதனை கேட்ட மகேஸ்வரனோ “அடேய் உறவுக்குள்ள ஒவ்வொருத்தருக்கும் இப்டித்தாண்டா செல்ல கோவமோ, சண்டையும் இருந்துச்சுன்னா அவங்க வாழ்க்கை நன்னா இருக்கும்… நானும் உன் அம்மாவும் சண்டை போடாமலா வாழ்ந்தோம்.. அதெல்லாம் நிறைய சண்டை போட்டோம் இல்ல கோசலை..” என்று அருகில் இருக்கும் கோசலையை திரும்பிப் பார்க்க அவர் முகமோ கலையிழந்து இருந்தது.
அவர் எதற்கு இப்படி இருக்கிறார் என்பது மகேஸ்வரனுக்கு நன்றாகவே புரிந்தது. ஆனால் அதனை பற்றி பேச அவருக்கு விருப்பம் சுத்தமாக இல்லை. “சரி விவாகம் நல்லபடியா முடிஞ்சின்டு இல்லையா.. மாப்பிள்ளையும் பொண்ணையும் கூட்டின்டு முதல்ல நம்ம ஆத்துக்கு தானே வரீங்க..” என்று பேச்சை மாற்றும் வகையில் அவர் கேட்க
“இல்லப்பா சம்மந்தி அவங்கள அவங்க ஆத்துக்கு கூட்டின்டு போறதா சொல்லிட்டாரு… நம்ம ஆத்துக்கு நாளைக்கி மறுவீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போங்கோன்னு சொல்லி இருக்காங்க…” என்று கூற
மகேஸ்வரனோ அனைத்திற்கும் தலையாட்டிக்கொண்டார். இப்படியே வர்ஷியின் திருமணம் நல்லபடியாக முடிய… வர்ஷியையும்,வம்சியையும் அவர்களின் வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தவர்கள் மகேஸ்வரன் குடும்பத்தார். சம்மந்தி வீட்டுடன் சுபாவும்,குணாவும் சென்றுவிட்டனர்.
மற்றவர்கள் அனைவரும் தங்களின் வீட்டிற்கு சென்று அடைத்து விட்டார்கள்… வர்ஷினி முகமோ காரில் செல்லும்போது எல்லாம் அவ்வளவாக சந்தோஷத்தில் இல்லை.. ஒருவித குழப்பத்திலையே தான் இருந்தது. அதனை பார்த்த வம்சிக்கோ சரி அவர்களின் வீட்டினரை பிரிவதில் உண்டான கஷ்டமோ என்று நினைத்தவாறு அப்படியே விட்டுவிட்டான்.
“ம்ச் ஏன் மாப்ள உங்களுக்கு இந்த வேல.. எதுக்கு அவன வர்ஷியோட விவாகத்துக்கு கூட்டின்டு வந்தீங்க… எங்க எல்லாருக்கும் தெரியும் அவன கூட்டின்டு வந்தது நீங்களாதான் இருப்பீங்கன்னு…” என்று நாகராஜிடம் கடிந்துக்கொண்டிருந்தார் தர்மேந்திரன்… அவருக்கு அருகில் நின்று அவரை முறைத்துக் கொண்டிருந்தார் ஜான்வி.
“அதானே நானும் கேட்கிறேன்… சும்மா வேலியில போறவனை தூக்கி வேட்டில விட்ட கதையா அவனை எதுக்கு இந்த கல்யாணத்துக்கு கூப்பிடுறீங்க…” என்று ஜான்வியும் பிற்பாடு பாட…
அவர்கள் இருவரையும் கேவலமான ஒரு பார்வையை பார்த்த நாகராஜோ… “ஆமா எனக்கு ஒரு சந்தேகம் நீங்க ரெண்டு பேரும் தானே அவனை பெத்தவங்க..” என்று கேலியாக கேட்க
அதில் இருவரின் முகமும் சட்டென்று இருளடைந்துவிட்டது… ஆனாலும் அதனை காட்டிக்கொள்ளாமல்… “அட நாங்க என்ன கேட்கிறோம்.. நீங்க என்ன பதில் சொல்றீங்க மாப்ள…” என்று தர்மேந்திரன் கேட்க
“இல்ல எனக்கு இந்த வீட்டில கல்யாணம் ஆகி வந்ததுல இருந்து இந்த டவுட் இருக்கு அதனால தான் கேட்கிறேன்… சும்மா சொல்லுங்க நீங்க ரெண்டு பேரும் தான அவனை பெத்தீங்க…” என்று அழுத்தமாக திரும்ப கேட்க
அவர்கள் இருவரும் ஒரே நேரத்தில் தலையை குனிந்துக் கொண்டு நின்று இருந்தவர்கள்… அவர்களை ஏற இறங்க நக்கலாக பார்த்தவறோ… “இல்ல யாரோ பெத்த புள்ள மாதிரி அவன இப்டி கேவலமா ட்ரீட் பண்றீங்களே அதான் எனக்கு டவுட்..” என்று நாகராஜன் கேட்க… அதில் இருவரும் அவரை முறைத்தவாறே அங்கிருந்து சென்று விட்டனர்.
இங்கு நளனோ தன்னுடைய காரை அந்த ரிசார்ட்டின் ஓரமாக நிறுத்தியவனோ அப்படியே ஸ்டேரிங்கிலையே படுத்துவிட அவன் இமைகளின் நடுவே ஏற்பட்ட சுருக்கத்திலையே ஏதோ தேவை இல்லாத நியாபகம் வந்து அவனை அலக்கழிப்பது நன்றாக தெரிந்தது.
(நீயடி…)
அத்தியாயம்-4
நளன் தன் மீது மோதிய பெண்மையில் சித்தம் களங்கியவன் நல்ல கொழுக் மொழுக் இடையை கைகளால் பிசைந்து எடுத்தவனோ கண்களை திறக்காமல் மூடியே இருக்க… அவனின் உடல் முழுவதும் சில்லென்ற மின்சாரம் பாய்ச்சியது… இந்த உணர்வுகள் அவனுக்கு புதிது.. இது போன்றதொரு சித்தம் களக்கிய உணர்வுகளை அவன் இதுவரை அனுபவித்ததே இல்லை… சொல்ல போனால் அவனுக்கு வயது 30 ஆக உள்ளது என்பது முக்கியமானது…
தன் இறும்பான மார்பில் மோதிய தென்றலை விட மென்மையான பெண்ணவளின் உடல் அவனை பித்துக்கொள்ள செய்ய…. ஆனால் அவனுக்கு ஏனோ கண்களை திறக்கவோ, அந்த குழைந்த இடையில் இருந்து கையை எடுக்கவோ தோன்றவே இல்லை…
“ஆஆஆ…”என்ற கத்தலிலையே நளன் தன் மூடிய கருவிழிகளை திறக்க… அங்கோ தன் முகத்திற்கு மிக அருகில் அவளை கண்டிப்பாக எதிர்ப்பார்க்கவே இல்லை… சட்டென்று அவனின் மோகன உணர்வுகள் அறுபட…. வெந்நீர் தெளித்தது போல முகம் சுருக்கியவன்… அவளை தன்னிடம் இருந்து விலக்க முயல… ஆனால் அதற்கு அவள் விடவேண்டுமே..
அவள் கைகளோ அவன் கழுத்தை மாலையாக்கி இருக்க… அவனின் மார்பு வரை மட்டுமே இருக்கும் அந்த பெண்ணவளுக்கு அவன் கழுத்தினை பிடித்துக்கொள்வது கொஞ்சம் கடினமாக இருந்தது போல அதனால் வேகமாக அவன் கழுத்தை விட்டவளோ அவனின் இடையை தன்னுடன் இறுக்கிக்கொள்ள… அவனோ அவளை உணர்வுகள் தொலைத்த பார்வையை பார்த்தான் என்றால் அவளோ அவனை மயக்கும் பார்வை பார்த்தாள்..
“ஹாய் மாமாஜி… லாங் டைம் நோ சீ…”என்றாள் தனது பிள்ளைமொழி குரலில் தன் அழகான பால்பற்களை காட்டி…
அவனோ அவளின் மாமாஜியை கேட்டு உடல் சிலிர்க்க நின்றவனோ அவள் தன்னை அடையாளம் கண்டுக்கொண்டதை நினைத்து ஆச்சரியப்பட்டு போனான்.. பின்னே இருக்காதா அவன் தான் அவளை பார்த்தே பல வருடங்கள் ஆகின்றதே… கிட்டதட்ட நான்கு வருடங்கள் இருக்கும்.. அப்போது அவனை மாமாஜி என்று அழைத்த அவனின் அத்தை மகளான தமையா பதினொறாம் வகுப்பு படிக்கும் சிறுபிள்ளையாக இருந்தாளே…
நீண்ட நெடிய வருடங்களான ஆறு வருடங்கள் கழித்து தான் அந்த பதினொறாம் வகுப்பு படிக்கும் இளம் சிட்டையே பார்த்தான்.. அதும் அன்று நடந்த களேபரத்தில் அவளை ஒழுங்காக கூட பார்க்கவில்லை.. ஏன் அவள் தன்னை பார்த்தாளா என்று கூட அவனுக்கு நினைவில் இல்லை… அப்படிப்பட்டவள் தன்னை இத்தனை வருடங்கள் கழித்து பார்த்தும் சரியாக அடையாளம் கண்டுக்கொள்வது அவனுக்கு ஆச்சரியமாக தானே இருக்கும்… அந்த ஆறு வருடங்கள் இப்போது ஒரு நான்கு வருடங்கள் முழுதாக பத்து வருடங்கள் கழித்து ஒருத்தி தன்னை சிறுபிள்ளையில் அழைப்பது போல அதே மாமாஜி என்ற வார்த்தையை வைத்தே அழைத்தது அவனுக்கு சிலிர்ப்பை கொடுக்கதானே செய்யும்…
அவன் அதே சிந்தனையில் இருக்க… அவளோ அவள் மாமாஜியின் இடையை இறுக்க கட்டிக்கொண்டவள் அவன் முகத்தையும், அவன் தோற்றத்தையும் வெகு ரசனையாக அல்லவா ரசித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
சிறுபிள்ளையில் நல்ல வெளீர் நிறத்தில் கொழுமொழுக்கென்று இருந்தவன் இப்போது கொஞ்சம் நிறம் மங்கி போய் உடல் இறுகிப்போய், சிறுபிள்ளையில் கன்னத்தில் தொப்பை வைத்திருந்தவனின் கன்னங்கள் இன்று வற்றி போய் இருப்பதை பார்த்தவளுக்கு அவனின் இந்த தோற்றம் அவளுக்கு அவ்வளவு அழகாக அல்லவா தோன்றியது.
பத்தாதற்கு அவனின் நிறத்திற்கு எடுத்துக்காட்டுவது போல கறுப்பு நிற சட்டையும், வெள்ளை நிற ஜீனும் அணிந்துக்கொண்டு, கறுப்பு நிற ஸ்கெட்சர்ஸ் ஷூ போட்டுக்கொண்டு, அந்த கறுப்பு நிற சட்டையின் முதல் இரண்டு பட்டன்களை அவிழ்த்துவிட்டு அவனின் உரம் ஏறிய நெஞ்சை காட்டிக்கொண்டிருப்பதை பார்த்தவளுக்கு மனம் மயங்கி போனது.. அவனையே விழுங்குவது போல பார்த்தவளுக்கு அவனின் லேசர் பார்வை வேறு எச்சில் விழுங்க வைத்தது..
“என்னடி பார்வை எல்லாம் ஒருமாதிரி இருக்கு…”என்று அவனும் மயங்கிய மனத்தை இறுக்கிய கட்டியவாறே கேட்க
அவளுக்கா அவள் மாமாஜியின் குரல் தெரியாது… அவனை இன்னும் மயக்குவது போல கீழே தொங்கிய அவன் கைகளை எடுத்து தன் இடையில் வைத்துக்கொண்டவளின் செயலில் இவ்வளவு நேரம் இல்லாத உணர்வுகள் எல்லாம் அவனிடம் வழிந்து ஓடியது.. அவன் இறும்பு கைகள் அவளை தன்னுடன் இறுக்கிக்கொள்ள… அவளோ அவனின் உரம் ஏறிய நெஞ்சை பார்த்தவாறே…
“உன் ஆளுக்கு கீழ விவாகம் நடந்துன்டு இருக்கு மாமாஜி… அப்டியே மேல நாமளும் விவாகம் பண்ணின்டா என்ன…”என்று குழைவான குரலில் கேட்க…
அவளின் உன் ஆளு என்ற வார்த்தையை கேட்டவனுக்கு அப்போது தான் சுயமே வந்தது.. பட்டென்று தான் செய்யும் செயல் புரிய அவன் முகம் கற்பாறையாக இறுக… அவன் கைகளோ அவள் இடையில் இருந்து விலகியவாறே அவளை தன்னிடம் இருந்து விலக்கி தள்ளினான்…
அதனை கொஞ்சமும் எதிர்ப்பார்க்காத தமையாவோ அவனை திருட்டு விழி பார்வை பார்க்க… அவனோ அவளை கொஞ்சமும் குனிந்து பார்க்காதவனோ தன் தலையை அழுத்தமாக கோதிக்கொண்டவன்… “இன்னொரு தடவ கண்டவளையும் என் ஆளுன்னு சொன்னா நேக்கு கெட்ட கோவம் வரும்…”என்றவனின் பார்வையோ அவள் பக்கம் திரும்பவே இல்லை…
“என்ன நோக்கு கோவம் வருதோ…”என்ற தமையாவோ அவனின் பக்கம் நெருங்க முயல… அவனோ அவள் செயலை அறிந்தவனாக…
“அப்டியே நின்னுன்டு கூட பேசலாம்…”என்றான் இறும்பு குரலில்
“ஓஓஓ… பேசலாமே…”என்றவளோ… “ஆனா என் மாமாஜி மேல சாஞ்சின்டு பேசுவது போல ஆகுமா என்ன..”என்றவளோ அவனை கன்னத்தில் கை வைத்து ரசிக்க….
அவனோ அவளை காணாமல் கண்டவனின் நினைவுகளோ அவளின் சிறுவயது பிள்ளை முகமே நியாபகத்திற்கு வந்து நின்றது…
“காட் அத்துனோன்டு இருந்தவளா… இப்போ இப்டி வளந்துருக்கா…”என்றவனின் பார்வை அவளின் மென்மையான உடல் தன் மீது மோதிக்கொண்டு இருந்ததை நினைத்தவனின் உடல் மோகத்தில் விறைத்தது…
“நோ நோ இது தப்பு… சின்ன பிள்ள இவ…”என்று அவன் மனம் கட்டுப்பாடு விதிக்க… அவன் கண்கள் எங்கே அவன் பேச்சை கேட்டது…
“மாமாஜீ… நோக்கு அக்காவ மிஸ் பண்றத நெனச்சின்டு வருத்தமா இல்லையா…”என்று கேட்க…
அவனோ தலையை அழுத்த கோதியவன் அவளை எரிக்கும் பார்வை பார்த்தான்… அவனின் எரிக்கும் பார்வை கூட அவளுக்கு ரசனையாக அல்லவா தெரிந்தது…
“வொய் மாமாஜி என்ன எதுக்கு இவ்ளோ ரசிச்சி பாத்துன்டு இருக்கேள்…”என்றவளின் சிறிய பற்களோ அவளின் கீழ் உதட்டை பற்றிக்கொள்ள… அந்த உதடு படும் பாட்டை கண்டவனுக்கு மனம் படாத பாடு பட்டது…
“காட் இங்க வந்தா வேற மாதிரி பிரச்சனை வரும்னு நெனைச்சின்டு இருந்தா… இப்டி அஞ்சி அடில இந்த மாதிரியான பிரச்சனைய பத்தி நினைக்கவே இல்லையே…”என்றவனுக்கோ இன்னும் அங்கே இருப்பது சரியாக இருக்கும் என்று தோன்றவில்லை..
“ம்ச் நான் வரேன்…”என்றவன் அவளை பார்க்காமல் நடக்க முற்பட… ஆனால் அவனின் செயலை முன்னாலே உணர்ந்திருப்பாள் போல… அவனின் உரமேறிய ஒற்றை கையை தன் இரு பிஞ்சிக்கைகளால் பிடித்துக்கொண்டவள்…
“மாமாஜீ…”என்று இழுக்க
“ம்ச் விடு தமை… உங்க வீட்ல யாராவது இப்டி என் கைய பிடிச்சிட்டு இருக்குறத பாத்தாள்ன்னு வை அப்புறம் உனக்கு தான் ப்ராப்ளம்…”என்றான் அவள் கையை விலக்க முயன்றவாறே…
“அவா பாத்தா என்ன ஆகிட போது… ம்ச் முதல ஏன் உங்க வீடுன்னு சொல்றேள் மாமாஜி… நம்ம வீடுன்னு சொல்லுங்கோளேன்… நீங்களும் இந்த ஆத்தோட ஒரு பேரன் தானே மாமாஜி…”என்றாள் சுருங்கிய முகத்துடன்…
அதுவரை சாதாரணமாக நின்றானோ அவளின் வார்த்தையில் லாவா குளம்பை அள்ளி பருகியது போல முகத்தை மாற்றியவனின் மனமோ எரித்தனலாக எரிந்தது… “என்னிக்கும் இந்த ஆத்துக்கோ இந்த ஆத்து மனுஷாலுக்கோ எனக்கோ சம்பந்தமே இல்ல தமை… எக்காலத்துலையும் இது நடக்க வாய்ப்பே இல்ல…”என்றவனோ அவள் கையை வேகமாக தட்டிவிட்டவாறே நடக்க…
அவனின் வேக நடையை பார்த்தே தமையாவிற்கு அவன் கோவம் நன்றாக தெரிந்தது… அவனின் மனம் படும்பாட்டை அறிந்தவளாக… “மாமாஜீ.. இந்த ஆத்துக்கும் உங்களுக்கும் வேணா சம்பந்தம் இல்லாம இருக்கலாம்… ஆனா இந்த தமையாவுக்கும், உங்களுக்கும் எப்போவோ சம்பந்தம் வந்துட்டு மாமாஜி.. அத யார் மத்த முயற்சி பண்ணாலும் முடியாது… அந்த கடவுளே வந்தாலும்…”என்று அவள் கத்த…
அதனை காதில் கேட்டவாறே நடந்தவனின் உடலோ அவளின் வார்த்தையில் இன்னும் இறுகியதே தவிற குறையவில்லை… அவன் சரியாக மாடிபடியில் இருந்து இறங்க… அங்கோ வர்ஷியை குணாவின் மடியில் உட்கார வைத்து தாலிக்கட்டி இருந்தான் வம்சி…
நளனோ அதை எதையும் கண்டுக்கொள்ளவில்லை… நேராக அவன் பாட்டிற்கு மண்டபத்தின் வாசலை நோக்கி செல்ல… அவனின் உருவம் நன்றாக தெரிந்தது மகேந்திரனுக்கும், கோசலைக்கும்…
மகேந்திரனும் முகம் கோவத்திலும், அருவருப்பிலும் சுருங்க… கோசலையோ தன் மூத்த பேரனை பார்த்த சந்தோஷத்தில் மலர்ந்தது…
“ஏன்னா… நம்ம நளான்னா…”என்று கோசலை ஆரம்பிக்க…
அவரை திரும்பி தீப்பார்வை பார்த்தார் மகேஸ்வரன்… “அந்த ராசிகெட்டவனோட பார்வை கூட இந்த குடும்பத்து மேல படக்கூடாதுன்னு தானே படிச்சி படிச்சி சொன்னேன்… அப்டி இருக்கறச்ச எப்டி அவன் இந்த அமிர்தம் ஆத்து விவாகத்துக்கு வந்தான்…”என்று அவர் உறும…
அதில் கோசலை கண்கள் கலங்கி போனது… என்ன இருந்தாலும் அவரது பேரன் ஆயிற்றே… கலங்க தான் செய்தது…
நளனோ விறுவிறுவென அந்த திருமண மண்டபத்தில் இருந்து வெளியில் வர… அவனின் கற்பாறை முகமோ மேலும் மேலும் இறுகியவாறே இருந்தது… “இந்த ஆத்துக்காரனா நானு… அந்த நெனைப்பு இங்க யாருக்காச்சும், எப்போவாச்சும் இருந்துதா… இல்லையே… யாருக்கும் அந்த நெனப்பு இல்லையே… ஏனோ தானோன்னு வளத்தா என்னைய… ஏனோ தானோன்னு அந்த வீட்ல கெடந்தேன் நானு… அப்புறம் அப்டியே விட்டுட்டா என்னை.. ம்ச் காட்… இப்போ ஏன் இதை எல்லாம் நானு ஒலறின்டு இருக்கேனே நேக்கு புரில… எல்லாம் இந்த ரேபிட்டால வந்துது…”என்றவனின் கண்களுக்கோ அழகாக வந்து காட்சி தந்தாள் தமையா…
தன்னுடைய காரின் அருகில் வந்தவன் தன்னுடைய போனை எடுத்து தன் மாமனான நாகராஜிற்கு தான் கிளம்புவதாக ஒரு மெசேஜை போட்டுவிட்டவன் தன் காரினை வேகமாக ஸ்டார்ட் செய்துக்கொண்டு கிளம்ப… அதனை மண்டபத்தின் வாசலில் நின்றவாறே ஏக்கத்துடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் அவனின் ரேபிட் தமையா…
காரில் பயணித்துக்கொண்டிருந்தவனின் மனமோ இன்று ஏனோ புதிதாக நுழைந்துவிட்ட தமையா தான் குடிக்கொண்டிருந்தாள்… ஆனால் கலங்கிய மனதை கண்டு மனம் இறுகியவனோ… “இன்னும் உனக்கு உணர்வுகள் இருக்கா நளா… அவ்ளோ வீக்கானவனாடா நீ… க்ராதகி.. ஒரே செகன்ட் ஒரே ஹக், ஒரே டைட்ல என்னை டோட்டலா மாத்திட்டா…“என்றவனோ… இனி இப்போதும் அந்த ரேபிட்டை மட்டும் காணவே கூடாது என்று திட்டம் போட… அங்கோ அவனின் ரேபிட் எப்போதும் அவனுடனே இருப்பதற்கான காரியத்தை சிறப்பாக செய்துக்கொண்டிருந்தாள்.
(நீயடி….)
அத்தியாயம்-3
நாகராஜ் நளனின் தோளில் கை போட்டவாறே சிரித்து பேசிக்கொண்டிருக்க… அவனின் தலையை ஆதரவாக வருடிக்கொடுத்தவாறே நின்றார் சித்ரா… நளனுக்கோ கொஞ்சம் தர்ம சங்கடமான சூழல் தான்… சித்ராவின் வருடல் அவனுக்கு ஒருவித சிலிர்ப்பை தர.. ஆனால் அதனை ஏற்க தான் அவனுக்கு முழுமனம் வரவில்லை…
“சித்ரா சித்தி… உங்கள பத்மினி மாமி கூப்டுறா…”என்று உறவுக்கார பெண் ஒருத்தி கூப்பிட
“ஹான் போறேன் வனி..”என்றவறோ,.. “கண்ணா சொல்லாம கொல்லாம எங்கையும் போகாத… மாமா பக்கத்துலையே இரு…”என்று பரிவுடன் கூற
அதில் ஹாஹா என்று சத்தமாக சிரித்த நாகராஜோ… “அது சரி அவன் என்ன சின்ன பிள்ளையான்டானா தொலைஞ்சி போறதுக்கு… நீ போம்மா.. நான் அவங்கிட்ட தான் இருப்பேன்…”என்றார்..
அதில் முகம் கொள்ளா புன்னகையுடன் சித்ரா நகர… நாகராஜோ… “அப்புறம்ன்ட்டா உன் பிஸினஸ்லாம் எப்டி போறது…”என்று கேட்க…
அவனோ இறும்பாக மூடி இருக்கும் இதழ்களை கடினப்பட்டு பிரித்து அவரிடம் பேசினான்… ஏனோ மற்றவர்களிடம் பேசாமல் இறுக்கத்துடன் இருப்பவனால் இவரிடமும், சித்ராவிடமும் இருக்க முடியவில்லை.. அதற்காக கலகலவென பேசவும் மாட்டான்…
“நன்னா போய்ட்டு இருக்கு மாமா…”என்று பதில் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தான்…
“ஏன் சித்து உனக்கும், உன் ஆத்துக்காரருக்கும் என்ன லூசா பிடிச்சின்டு இருக்கு… இப்டி ஆத்துக்கு ஆகாதவனை எல்லாம் நல்லது கெட்டதுக்கு வர வச்சி கொஞ்சி கொளாவிட்டு இருக்கியே… இது நோக்கு சரினு படுதா…”என்று பத்மினி ஆரம்பிக்க…
“அதானே சித்து நீயும் உன் ஆத்துக்காரரும் மட்டும் நம்ம ஆத்துல என்னிக்கும் வித்தியாசமா தான் இருப்பிங்களோ…”என்று நக்கலாக கேட்டார் கோகிலா…
“அதான் அவா நடந்துக்குறதுலையே தெரிதேக்கா… இவா மட்டும் தான் ஆத்துக்கு ஆகாதவனோட உறவு கொண்டாட்டிட்டு இருக்காள்…”என்றாள் வைஜெயந்தி..
அவர்கள் பேசுவதை எல்லாம் அமைதியான முகத்துடன் கேட்ட சித்ராவோ… “நீங்க எல்லாம் என்ன எதப்பத்தி பேசுறேள்ன்னு நேக்கு நல்லா விளங்குது… ஆனா இதுக்கு எங்கிட்ட பதில் கேட்டா நான் என்ன செய்றது மன்னிங்களா… இதுக்கெல்லாம் என் ஆத்துக்காரர் கிட்டல்லன்னோ பதில் கேக்கனும்…”என்று சித்ரா சமயோஜகமாக பேச…
நாகராஜை பற்றி பேசியதும் அதுவரை அளந்துக்கொண்டிருந்த அத்தனை பேர் வாயும் இறுக்க மூடிக்கொண்டது… பின்ன கஞ்சி போட்டது போல எப்போதும் விறைப்பாக மீசையை முறுக்கியவாறே இருக்கும் நாகராஜை கண்டு அனைவருக்கும் பயம் தாண்டவமாடும் அல்லவா…
“ஆமா ஆஊன்னா இதையே சொல்லு… நம்ம ஆத்து விசேஷத்துக்கு அந்த நளனுக்கு என்ன வேலைன்னு தான் எனக்கு புரில…”என்று வைஜெயந்தி கேட்க…
அவரின் பேச்சில் சித்ராவிற்கே கொஞ்சம் கோவம் வந்தது தான்… பின்னே அவரின் அண்ணன் மகன் நளன் அவனுக்கு இல்லாத உரிமையா இங்கு… “என்ன மன்னி பேசுறேள்… அவனும் இந்த ஆத்து வாரிசு தானே… அதும் முதலாவது வாரிசு… அவனுக்கு இல்லாத உரிம இங்க வேற யாருக்கு மன்னி இருக்கு…”என்று குரலை உசத்தி பேச…
“என்னது இந்தாத்தோட முத வாரிசா… அப்போ ரிஷி யாரு சித்து…”என்றார் ரெளத்திரமாக பத்மினி..
சித்ராவோ கொஞ்சமும் அசராதவர்… “நளன் பிறந்து நாலு மாசம் கழிச்சிதானே மன்னி ரிஷி பிறந்தான்… அப்போ ரிஷி எப்டி முதல் வாரிசாவான்..”என்றாள் சுள்ளென்று…
அதில் பத்மினிக்கு கோவம் எகிறியது… “என்ன சொன்ன… அந்த நளன் பைய முத வாரிசா… நன்னா இருக்குடிம்மா உன் நியாயம்.. வேண்டாத மழையில மொளச்ச காளான் கணக்கா வந்தவன் தான் அந்த நளன்… அவன போய் முறையா வந்தவனாட்டம் பேசப்படாது சொல்லிட்டேன்… அதும் என் மகன் ரிஷிக்கு சமமா அவன பேச உனக்கு நாக்கு எப்டிதான் ஒத்து வருதோ…”என்று வாய் கூசாமல் பேச… அதனை கேட்ட சித்ராவிற்கு கண்கள் கலங்க கோவம் தெறித்தது…
“மன்னி…”என்று சித்ரா கத்த…
“இப்போ எதுக்கிடிம்மா கத்துற… அக்கா சொன்னது என்ன தப்பா… அவா உண்மையதானே சொல்றாள்… முறையாவா வந்தான் அந்த நளன் பய… ஏதோ வேண்டாத பொருள் கணக்கா தானே வந்தான் இந்த குடும்பத்துக்குள்ள….”என்று கோகிலா கூற
“அதானே… ஆமா நீ என்ன அவன பெத்தவ மாதிரி துடிக்கிற… அவன பெத்தவாளே அவன எதிரிய பாக்கறவா மாதிரி பாக்குறா… அவன் பக்கம் கூட நெருங்கமாட்றாள்… நீ என்னவோ இப்டி உருகுறியே சித்து…”என்றார் நக்கலாக வைஜெயந்தி.
அனைவரும் பேசுவதை கேட்ட சித்ராவிற்கோ அழுகையில் முகம் சிவக்க… “இங்க என்ன நடந்துன்டு இருக்குன்னு நான் தெரிஞ்சிக்கலாமா…”என்றவாறே வந்தார் சுபஸ்ரீ..
அவர் வந்ததும் அனைவரின் வாயும் கம் போட்டது போல ஒட்டிக்கொள்ள… சித்ராவோ தன் கலங்கிய கண்களை கூட மறைத்துக்கொண்டு நின்றார்… சுபஸ்ரீ கொஞ்சம் இல்லை இல்லை நிறையவே கடுமை நிறைந்தவர்… ஒரு கல்லூரியில் முதல்வராக இருக்கின்றார்… அந்த குடும்பத்திலையே அதிக கடுமையோடு இருப்பவர் அவர் தான்..
“அது ஒன்னும்மில்ல மன்னி… சித்து கூட கொஞ்சம் பேசிட்டு இருந்தோம் அவ்ளோதான்…”என்று பத்மினி கொஞ்சி பேச
அதில் அவரை முறைத்த சுபஸ்ரீயோ… “இப்போ கொஞ்சி கொளாவிட்டு இருக்க நேரமா பத்மினி…“என்றார் கடுமையாக
அதில் பத்மினி முகம் வெளிறி போக… வைஜெயந்தியும், கோகிலாவும் கப்சிப் என்று ஆனார்கள்… “போய் வேலைய பாத்துன்டு இருங்கோன்னு சொன்னாதான் போவீங்களோ…”என்று மறுபடி கடுமையாக கேட்க…
“தோ போய்ட்டோம் மன்னி…”என்றவாறே ஓடினார்கள் மருமகள்கள் மூவரும்…
அதனை பார்த்த சித்ராவும் கலங்கிய முகத்துடன் அங்கிருந்து நகர பார்க்க… “இது என் பொண்ணோட விவாகம் சித்து.. அது நோக்கு நன்னா தெரியும்ன்னு நெனைக்கிறேன்…”என்று கடுமையாக சுபா பேச
அதில் பட்டென்று அவரை நிமிர்ந்து பார்த்தார் சித்து… சுபாவோ அவரை முறைத்தவாறே… “அவன இங்க கூப்டது நீயும் உன் ஆத்துக்காரரும் செஞ்ச தப்பு… ஆனா அத இப்போ மாத்த முடியாது… ஆனா நாம எல்லாம் நிம்மதியா, சந்தோஷமா இந்த விவாகத்த நடத்தனும்னா அவன் ஒதுங்கி இருந்தா தான் முடியும்..”என்றவர்…. “எனக்கு அவன் முக்கியமா இல்ல என் பொண்ணு விவாகம் முக்கியமான்னு பாத்தா என் பொண்ணு விவாகம் தான் முக்கியம்ன்னு அடிச்சி சொல்லுவேன்… அதுனால கொஞ்சம் உன் அழுகாச்சி முகத்த தூக்கி போட்டுட்டு வந்தவாள கவனி…”என்றவறோ சித்துவை கண்களால் முறைத்தவாறே நகர்… சித்துவிற்கோ கொஞ்சம் மனம் வேதனையாகி போனது…
“கடவுளே இந்த சின்ன பிள்ள மேல உனக்கு என்ன தான் கோவமோ… அவன சின்ன வயசுல இருந்து சுழட்டி அடிக்கிறியே… இது நியாயமா…”என்றவறோ தன் வேலையை பார்க்க சென்றுவிட்டார்…
மணமேடையில் அய்யர் உட்கார்ந்து மந்திரங்களை படித்துக்கொண்டிருக்க… மாப்பிள்ளையையும் வரவழைக்கப்பட்டு காசியாத்திரையை நல்லபடியாக முடித்து வைக்கப்பட்டது… வர்ஷிக்கு தம்பி முறையான அஸ்வினை வைத்து தான் காசியாத்திரை முடிக்கப்பட்டது.. அடுத்து மணப்பெண்ணை அழைத்துவர சொல்ல…அழகு பதுமையாக வரவழைக்கப்பட்டாள் வர்ஷி….
அழகாக மயக்கும் புன்னகையுடன் மணமேடைக்கு அழைத்துவரப்பட… மணமகனோ அவள் அழகில் சொக்கி போனான்… இருவரும் கண்களால் காதல் பாசை பேசிக்கொள்ள… இதனை தூரத்தில் இருந்து கண்ட நளனின் உடலோ இறுகியது… நாகராஜ் அப்போதே யாரோ உறவினரை கண்டு பேச சென்றுவிட… கடுப்பாகவும், எரிச்சலாகவும் உட்கார்ந்துருந்தவனை கண்டுக்கொள்ளவோ அங்கு யாரும் இல்லை… அவனும் அதனை எதிர்ப்பார்க்கவில்லை… ஏனோதானோ என்று உட்கார்ந்திருந்தவனின் உருவம் மணமேடையில் உட்கார்ந்திருந்த வர்ஷியின் பார்வையில் விழ… அதுவரை அழகாக புன்னகைத்தவாறே உட்கார்ந்திருந்தவளின் முகத்திலோ அவ்வளவு வெறுப்பு…
“இவனா… இவன யாரு இங்க கூப்ட்டா…”என்று அவள் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடிக்க…
“டார்லிங் ஆர் யூ ஓகே.. என்னாச்சி உன் ஃப்ளஸிங்க் பேஸுக்கு… என்ன பாத்ததும் லோட்டஸ் மாதிரி விரிஞ்சிருந்ததே.. இப்போ என்னனா இப்டி சுருங்கி போய் இருக்கு…“என்று காதல் நயாகரா வழிய வம்சி கேட்க…
அதுவரை வெறுப்பில் இருந்த அவளின் முகமோ இப்போது வெட்கத்தை பூசிக்கொள்ள… “நத்திங் வம்ஸ்… அன்வான்டட் கெஸ்ட் ஒருத்தர பாத்துட்டேன்.. அதான் கொஞ்சம் இரிடேட் ஆகிட்டேட்..”என்று குழைவான குரலில் கூற…
“வாட்… என்ன பேபி இது டுடே நம்மளோட ஸ்பெஷல் டே… இன்னிக்கி போய் கண்டதையும் நினைச்சி, பாத்து இரிட்டெட்னு சொல்ற… ம்ச் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு ஜெஸ்ட் ஃபோக்கஸ் ஆன் அவர் வன்டர்ஃபுல் டே…”என்றான் மயக்க குரலில்…
அதில் அவளோ வெட்க புன்னகையுடன் தலையாட்டியவளின் கண்களோ அப்போதும் விடாமல் நளனை பார்க்க… அவனோ அவளை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை… அதில் கடுப்பாகி போனவள் என்னவோ வர்ஷி தான்… கண்களாளையே தன் பெரியத்தை பத்மினியை அருகில் அழைக்க… அவரோ அவளிடம் குனிந்தவர்…
“என்ன வர்ஷி…”என்றார்
“எதுக்குத்த அந்த நளன் வந்துருக்கான்…”என்று கடுப்பாக கேட்க
“ம்ச் அத ஏன் கேக்குற… உன் சித்தி இருக்காங்களே அவங்க தான் அவன வரவச்சிருக்காள்…”என்று கடுப்பாக கூற
“அய்யோ இந்த சித்து சித்திக்கு இது தேவையா…”என்று வர்ஷி கடுப்படிக்க…
“ம்ச் நாங்களும் அதான்ட்டிம்மா கேட்டோம்.. ஆனா அவ வாய திறக்கல தெரியுமோ… ம்ச் உன் அம்மாவேற நடுவுல வந்துட்டா… இல்லன்னு வையி கொஞ்சம் சித்துவ பிளிஞ்சிருப்போம்…”என்று கூற…
வர்ஷிக்கு கோவம் பெருகியது… “ம்ச் கடுப்பாகுது எனக்கு…”என்று அவள் கூற…
“ம்ச் ஒன்னும் செய்ய முடியாது அமைதியா இரு…”என்ற பத்மினியோ எழுந்துக்கொண்டார்…
இங்கு நளனோ வெகுநேரம் அமைதியாக உட்கார்ந்து பார்த்தவனுக்கு அதற்கு மேல் முடியாமல் அவன் போன் அடித்துக்கொண்டே இருக்க… “ம்ச்…“என்று அலுத்தவாறே எழுந்தவன் அங்கு கேட்ட மேள தாள ஒலியில் பேச முடியாமல் எழுந்து நடக்க ஆரம்பிக்க… வாசல் பக்கம் போக முடியாத அளவிற்கு நாகராஜ் அங்கு தான் நின்றிருந்தார்…
அவர் கண்டிப்பாக போன் பேச கூட தன்னை வாசல் பக்கம் அனுமதிக்கமாட்டார் என்று அவனுக்கு நன்றாக தெரியும்… எங்கே தான் இதனை சாக்காக வைத்து இங்கிருந்து சென்றுவிடுவானோ என்று அவருக்கு தோன்றும்… அதனால் தான்… எனவே நளன் அமைதியாக மண்டபத்தை சுற்றி பார்க்க… மாடியின் மீது மக்கள் குறைவாக இருக்க… “சரி அங்க போய் பேசலாம்,..”என்று நினைத்தவாறே மேலே ஏறியவன்.. தன்னுடைய போனில் வரும் அழைப்பை ஏற்று காதில் வைத்தவாறே மாடிக்கு ஏறினான்…
“எஸ் நளவளவன் ஸ்பீக்கிங்….”என்று பேசியவாறே நடக்க… அவன் தொழில் சம்பந்தமாகவே போன் வந்திருந்தது…சிறிது நேரத்திலையே பேச்சி ஸ்வாரஸ்யமாக போக… அப்படியே பேசிக்கொண்டே இருந்தான்… அப்படியே அந்த வராண்டாவை கடந்து அறைகள் இருக்கும் இடத்திற்கு செல்ல… கிட்டதட்ட இருவதுக்கும் மேற்பட்ட அறைகள் இருந்தது…
எதையும் கண்டுக்கொள்ளாமல் அவன் பாட்டிற்கு பேசியவாறே நடக்க… அப்போது அவன் நடந்து வந்த இடத்திற்கு மிக அருகில் இருக்கும் அறையின் கதவு வேகமாக திறக்க… அதில் இருந்து புயல் போல பாய்ந்த புயல் ஒன்று நளனின் கல் போன்ற மார்பில் வேகமாக மோத…. அந்த புயல் மோதிய வேகத்தில் நளன் தன் கையில் இருந்த போனை தவறவிட… போனிற்கு பதிலாக அந்த புயல் அணிந்திருந்த மஞ்சள் நிற லெகங்காவின் வழியே தெரிந்த வெண்ணையில் குழைத்தெடுத்த இடை அவன் கைகளுக்கு கிடைக்க…
புயலின் மோதலை எதிர்ப்பார்க்காதவனோ மோதிய வேகத்திற்கு பின்னால் சரியாமல் சமாளித்தவாறே இடப்பக்கம் சரிய… சுவரில் மோதி நின்றவனின் மார்பில் அந்த புயலின் பெண்மை மோத… அதன் தாக்கம் தாங்காதவனோ அந்த சிறு புயலின் இடையை கிள்ளி எடுத்திருந்தான்…
(நீயடி….)
அத்தியாயம்-3
நாகராஜ் நளனின் தோளில் கை போட்டவாறே சிரித்து பேசிக்கொண்டிருக்க… அவனின் தலையை ஆதரவாக வருடிக்கொடுத்தவாறே நின்றார் சித்ரா… நளனுக்கோ கொஞ்சம் தர்ம சங்கடமான சூழல் தான்… சித்ராவின் வருடல் அவனுக்கு ஒருவித சிலிர்ப்பை தர.. ஆனால் அதனை ஏற்க தான் அவனுக்கு முழுமனம் வரவில்லை…
“சித்ரா சித்தி… உங்கள பத்மினி மாமி கூப்டுறா…”என்று உறவுக்கார பெண் ஒருத்தி கூப்பிட
“ஹான் போறேன் வனி..”என்றவறோ,.. “கண்ணா சொல்லாம கொல்லாம எங்கையும் போகாத… மாமா பக்கத்துலையே இரு…”என்று பரிவுடன் கூற
அதில் ஹாஹா என்று சத்தமாக சிரித்த நாகராஜோ… “அது சரி அவன் என்ன சின்ன பிள்ளையான்டானா தொலைஞ்சி போறதுக்கு… நீ போம்மா.. நான் அவங்கிட்ட தான் இருப்பேன்…”என்றார்..
அதில் முகம் கொள்ளா புன்னகையுடன் சித்ரா நகர… நாகராஜோ… “அப்புறம்ன்ட்டா உன் பிஸினஸ்லாம் எப்டி போறது…”என்று கேட்க…
அவனோ இறும்பாக மூடி இருக்கும் இதழ்களை கடினப்பட்டு பிரித்து அவரிடம் பேசினான்… ஏனோ மற்றவர்களிடம் பேசாமல் இறுக்கத்துடன் இருப்பவனால் இவரிடமும், சித்ராவிடமும் இருக்க முடியவில்லை.. அதற்காக கலகலவென பேசவும் மாட்டான்…
“நன்னா போய்ட்டு இருக்கு மாமா…”என்று பதில் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தான்…
“ஏன் சித்து உனக்கும், உன் ஆத்துக்காரருக்கும் என்ன லூசா பிடிச்சின்டு இருக்கு… இப்டி ஆத்துக்கு ஆகாதவனை எல்லாம் நல்லது கெட்டதுக்கு வர வச்சி கொஞ்சி கொளாவிட்டு இருக்கியே… இது நோக்கு சரினு படுதா…”என்று பத்மினி ஆரம்பிக்க…
“அதானே சித்து நீயும் உன் ஆத்துக்காரரும் மட்டும் நம்ம ஆத்துல என்னிக்கும் வித்தியாசமா தான் இருப்பிங்களோ…”என்று நக்கலாக கேட்டார் கோகிலா…
“அதான் அவா நடந்துக்குறதுலையே தெரிதேக்கா… இவா மட்டும் தான் ஆத்துக்கு ஆகாதவனோட உறவு கொண்டாட்டிட்டு இருக்காள்…”என்றாள் வைஜெயந்தி..
அவர்கள் பேசுவதை எல்லாம் அமைதியான முகத்துடன் கேட்ட சித்ராவோ… “நீங்க எல்லாம் என்ன எதப்பத்தி பேசுறேள்ன்னு நேக்கு நல்லா விளங்குது… ஆனா இதுக்கு எங்கிட்ட பதில் கேட்டா நான் என்ன செய்றது மன்னிங்களா… இதுக்கெல்லாம் என் ஆத்துக்காரர் கிட்டல்லன்னோ பதில் கேக்கனும்…”என்று சித்ரா சமயோஜகமாக பேச…
நாகராஜை பற்றி பேசியதும் அதுவரை அளந்துக்கொண்டிருந்த அத்தனை பேர் வாயும் இறுக்க மூடிக்கொண்டது… பின்ன கஞ்சி போட்டது போல எப்போதும் விறைப்பாக மீசையை முறுக்கியவாறே இருக்கும் நாகராஜை கண்டு அனைவருக்கும் பயம் தாண்டவமாடும் அல்லவா…
“ஆமா ஆஊன்னா இதையே சொல்லு… நம்ம ஆத்து விசேஷத்துக்கு அந்த நளனுக்கு என்ன வேலைன்னு தான் எனக்கு புரில…”என்று வைஜெயந்தி கேட்க…
அவரின் பேச்சில் சித்ராவிற்கே கொஞ்சம் கோவம் வந்தது தான்… பின்னே அவரின் அண்ணன் மகன் நளன் அவனுக்கு இல்லாத உரிமையா இங்கு… “என்ன மன்னி பேசுறேள்… அவனும் இந்த ஆத்து வாரிசு தானே… அதும் முதலாவது வாரிசு… அவனுக்கு இல்லாத உரிம இங்க வேற யாருக்கு மன்னி இருக்கு…”என்று குரலை உசத்தி பேச…
“என்னது இந்தாத்தோட முத வாரிசா… அப்போ ரிஷி யாரு சித்து…”என்றார் ரெளத்திரமாக பத்மினி..
சித்ராவோ கொஞ்சமும் அசராதவர்… “நளன் பிறந்து நாலு மாசம் கழிச்சிதானே மன்னி ரிஷி பிறந்தான்… அப்போ ரிஷி எப்டி முதல் வாரிசாவான்..”என்றாள் சுள்ளென்று…
அதில் பத்மினிக்கு கோவம் எகிறியது… “என்ன சொன்ன… அந்த நளன் பைய முத வாரிசா… நன்னா இருக்குடிம்மா உன் நியாயம்.. வேண்டாத மழையில மொளச்ச காளான் கணக்கா வந்தவன் தான் அந்த நளன்… அவன போய் முறையா வந்தவனாட்டம் பேசப்படாது சொல்லிட்டேன்… அதும் என் மகன் ரிஷிக்கு சமமா அவன பேச உனக்கு நாக்கு எப்டிதான் ஒத்து வருதோ…”என்று வாய் கூசாமல் பேச… அதனை கேட்ட சித்ராவிற்கு கண்கள் கலங்க கோவம் தெறித்தது…
“மன்னி…”என்று சித்ரா கத்த…
“இப்போ எதுக்கிடிம்மா கத்துற… அக்கா சொன்னது என்ன தப்பா… அவா உண்மையதானே சொல்றாள்… முறையாவா வந்தான் அந்த நளன் பய… ஏதோ வேண்டாத பொருள் கணக்கா தானே வந்தான் இந்த குடும்பத்துக்குள்ள….”என்று கோகிலா கூற
“அதானே… ஆமா நீ என்ன அவன பெத்தவ மாதிரி துடிக்கிற… அவன பெத்தவாளே அவன எதிரிய பாக்கறவா மாதிரி பாக்குறா… அவன் பக்கம் கூட நெருங்கமாட்றாள்… நீ என்னவோ இப்டி உருகுறியே சித்து…”என்றார் நக்கலாக வைஜெயந்தி.
அனைவரும் பேசுவதை கேட்ட சித்ராவிற்கோ அழுகையில் முகம் சிவக்க… “இங்க என்ன நடந்துன்டு இருக்குன்னு நான் தெரிஞ்சிக்கலாமா…”என்றவாறே வந்தார் சுபஸ்ரீ..
அவர் வந்ததும் அனைவரின் வாயும் கம் போட்டது போல ஒட்டிக்கொள்ள… சித்ராவோ தன் கலங்கிய கண்களை கூட மறைத்துக்கொண்டு நின்றார்… சுபஸ்ரீ கொஞ்சம் இல்லை இல்லை நிறையவே கடுமை நிறைந்தவர்… ஒரு கல்லூரியில் முதல்வராக இருக்கின்றார்… அந்த குடும்பத்திலையே அதிக கடுமையோடு இருப்பவர் அவர் தான்..
“அது ஒன்னும்மில்ல மன்னி… சித்து கூட கொஞ்சம் பேசிட்டு இருந்தோம் அவ்ளோதான்…”என்று பத்மினி கொஞ்சி பேச
அதில் அவரை முறைத்த சுபஸ்ரீயோ… “இப்போ கொஞ்சி கொளாவிட்டு இருக்க நேரமா பத்மினி…“என்றார் கடுமையாக
அதில் பத்மினி முகம் வெளிறி போக… வைஜெயந்தியும், கோகிலாவும் கப்சிப் என்று ஆனார்கள்… “போய் வேலைய பாத்துன்டு இருங்கோன்னு சொன்னாதான் போவீங்களோ…”என்று மறுபடி கடுமையாக கேட்க…
“தோ போய்ட்டோம் மன்னி…”என்றவாறே ஓடினார்கள் மருமகள்கள் மூவரும்…
அதனை பார்த்த சித்ராவும் கலங்கிய முகத்துடன் அங்கிருந்து நகர பார்க்க… “இது என் பொண்ணோட விவாகம் சித்து.. அது நோக்கு நன்னா தெரியும்ன்னு நெனைக்கிறேன்…”என்று கடுமையாக சுபா பேச
அதில் பட்டென்று அவரை நிமிர்ந்து பார்த்தார் சித்து… சுபாவோ அவரை முறைத்தவாறே… “அவன இங்க கூப்டது நீயும் உன் ஆத்துக்காரரும் செஞ்ச தப்பு… ஆனா அத இப்போ மாத்த முடியாது… ஆனா நாம எல்லாம் நிம்மதியா, சந்தோஷமா இந்த விவாகத்த நடத்தனும்னா அவன் ஒதுங்கி இருந்தா தான் முடியும்..”என்றவர்…. “எனக்கு அவன் முக்கியமா இல்ல என் பொண்ணு விவாகம் முக்கியமான்னு பாத்தா என் பொண்ணு விவாகம் தான் முக்கியம்ன்னு அடிச்சி சொல்லுவேன்… அதுனால கொஞ்சம் உன் அழுகாச்சி முகத்த தூக்கி போட்டுட்டு வந்தவாள கவனி…”என்றவறோ சித்துவை கண்களால் முறைத்தவாறே நகர்… சித்துவிற்கோ கொஞ்சம் மனம் வேதனையாகி போனது…
“கடவுளே இந்த சின்ன பிள்ள மேல உனக்கு என்ன தான் கோவமோ… அவன சின்ன வயசுல இருந்து சுழட்டி அடிக்கிறியே… இது நியாயமா…”என்றவறோ தன் வேலையை பார்க்க சென்றுவிட்டார்…
மணமேடையில் அய்யர் உட்கார்ந்து மந்திரங்களை படித்துக்கொண்டிருக்க… மாப்பிள்ளையையும் வரவழைக்கப்பட்டு காசியாத்திரையை நல்லபடியாக முடித்து வைக்கப்பட்டது… வர்ஷிக்கு தம்பி முறையான அஸ்வினை வைத்து தான் காசியாத்திரை முடிக்கப்பட்டது.. அடுத்து மணப்பெண்ணை அழைத்துவர சொல்ல…அழகு பதுமையாக வரவழைக்கப்பட்டாள் வர்ஷி….
அழகாக மயக்கும் புன்னகையுடன் மணமேடைக்கு அழைத்துவரப்பட… மணமகனோ அவள் அழகில் சொக்கி போனான்… இருவரும் கண்களால் காதல் பாசை பேசிக்கொள்ள… இதனை தூரத்தில் இருந்து கண்ட நளனின் உடலோ இறுகியது… நாகராஜ் அப்போதே யாரோ உறவினரை கண்டு பேச சென்றுவிட… கடுப்பாகவும், எரிச்சலாகவும் உட்கார்ந்துருந்தவனை கண்டுக்கொள்ளவோ அங்கு யாரும் இல்லை… அவனும் அதனை எதிர்ப்பார்க்கவில்லை… ஏனோதானோ என்று உட்கார்ந்திருந்தவனின் உருவம் மணமேடையில் உட்கார்ந்திருந்த வர்ஷியின் பார்வையில் விழ… அதுவரை அழகாக புன்னகைத்தவாறே உட்கார்ந்திருந்தவளின் முகத்திலோ அவ்வளவு வெறுப்பு…
“இவனா… இவன யாரு இங்க கூப்ட்டா…”என்று அவள் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடிக்க…
“டார்லிங் ஆர் யூ ஓகே.. என்னாச்சி உன் ஃப்ளஸிங்க் பேஸுக்கு… என்ன பாத்ததும் லோட்டஸ் மாதிரி விரிஞ்சிருந்ததே.. இப்போ என்னனா இப்டி சுருங்கி போய் இருக்கு…“என்று காதல் நயாகரா வழிய வம்சி கேட்க…
அதுவரை வெறுப்பில் இருந்த அவளின் முகமோ இப்போது வெட்கத்தை பூசிக்கொள்ள… “நத்திங் வம்ஸ்… அன்வான்டட் கெஸ்ட் ஒருத்தர பாத்துட்டேன்.. அதான் கொஞ்சம் இரிடேட் ஆகிட்டேட்..”என்று குழைவான குரலில் கூற…
“வாட்… என்ன பேபி இது டுடே நம்மளோட ஸ்பெஷல் டே… இன்னிக்கி போய் கண்டதையும் நினைச்சி, பாத்து இரிட்டெட்னு சொல்ற… ம்ச் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு ஜெஸ்ட் ஃபோக்கஸ் ஆன் அவர் வன்டர்ஃபுல் டே…”என்றான் மயக்க குரலில்…
அதில் அவளோ வெட்க புன்னகையுடன் தலையாட்டியவளின் கண்களோ அப்போதும் விடாமல் நளனை பார்க்க… அவனோ அவளை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை… அதில் கடுப்பாகி போனவள் என்னவோ வர்ஷி தான்… கண்களாளையே தன் பெரியத்தை பத்மினியை அருகில் அழைக்க… அவரோ அவளிடம் குனிந்தவர்…
“என்ன வர்ஷி…”என்றார்
“எதுக்குத்த அந்த நளன் வந்துருக்கான்…”என்று கடுப்பாக கேட்க
“ம்ச் அத ஏன் கேக்குற… உன் சித்தி இருக்காங்களே அவங்க தான் அவன வரவச்சிருக்காள்…”என்று கடுப்பாக கூற
“அய்யோ இந்த சித்து சித்திக்கு இது தேவையா…”என்று வர்ஷி கடுப்படிக்க…
“ம்ச் நாங்களும் அதான்ட்டிம்மா கேட்டோம்.. ஆனா அவ வாய திறக்கல தெரியுமோ… ம்ச் உன் அம்மாவேற நடுவுல வந்துட்டா… இல்லன்னு வையி கொஞ்சம் சித்துவ பிளிஞ்சிருப்போம்…”என்று கூற…
வர்ஷிக்கு கோவம் பெருகியது… “ம்ச் கடுப்பாகுது எனக்கு…”என்று அவள் கூற…
“ம்ச் ஒன்னும் செய்ய முடியாது அமைதியா இரு…”என்ற பத்மினியோ எழுந்துக்கொண்டார்…
இங்கு நளனோ வெகுநேரம் அமைதியாக உட்கார்ந்து பார்த்தவனுக்கு அதற்கு மேல் முடியாமல் அவன் போன் அடித்துக்கொண்டே இருக்க… “ம்ச்…“என்று அலுத்தவாறே எழுந்தவன் அங்கு கேட்ட மேள தாள ஒலியில் பேச முடியாமல் எழுந்து நடக்க ஆரம்பிக்க… வாசல் பக்கம் போக முடியாத அளவிற்கு நாகராஜ் அங்கு தான் நின்றிருந்தார்…
அவர் கண்டிப்பாக போன் பேச கூட தன்னை வாசல் பக்கம் அனுமதிக்கமாட்டார் என்று அவனுக்கு நன்றாக தெரியும்… எங்கே தான் இதனை சாக்காக வைத்து இங்கிருந்து சென்றுவிடுவானோ என்று அவருக்கு தோன்றும்… அதனால் தான்… எனவே நளன் அமைதியாக மண்டபத்தை சுற்றி பார்க்க… மாடியின் மீது மக்கள் குறைவாக இருக்க… “சரி அங்க போய் பேசலாம்,..”என்று நினைத்தவாறே மேலே ஏறியவன்.. தன்னுடைய போனில் வரும் அழைப்பை ஏற்று காதில் வைத்தவாறே மாடிக்கு ஏறினான்…
“எஸ் நளவளவன் ஸ்பீக்கிங்….”என்று பேசியவாறே நடக்க… அவன் தொழில் சம்பந்தமாகவே போன் வந்திருந்தது…சிறிது நேரத்திலையே பேச்சி ஸ்வாரஸ்யமாக போக… அப்படியே பேசிக்கொண்டே இருந்தான்… அப்படியே அந்த வராண்டாவை கடந்து அறைகள் இருக்கும் இடத்திற்கு செல்ல… கிட்டதட்ட இருவதுக்கும் மேற்பட்ட அறைகள் இருந்தது…
எதையும் கண்டுக்கொள்ளாமல் அவன் பாட்டிற்கு பேசியவாறே நடக்க… அப்போது அவன் நடந்து வந்த இடத்திற்கு மிக அருகில் இருக்கும் அறையின் கதவு வேகமாக திறக்க… அதில் இருந்து புயல் போல பாய்ந்த புயல் ஒன்று நளனின் கல் போன்ற மார்பில் வேகமாக மோத…. அந்த புயல் மோதிய வேகத்தில் நளன் தன் கையில் இருந்த போனை தவறவிட… போனிற்கு பதிலாக அந்த புயல் அணிந்திருந்த மஞ்சள் நிற லெகங்காவின் வழியே தெரிந்த வெண்ணையில் குழைத்தெடுத்த இடை அவன் கைகளுக்கு கிடைக்க…
புயலின் மோதலை எதிர்ப்பார்க்காதவனோ மோதிய வேகத்திற்கு பின்னால் சரியாமல் சமாளித்தவாறே இடப்பக்கம் சரிய… சுவரில் மோதி நின்றவனின் மார்பில் அந்த புயலின் பெண்மை மோத… அதன் தாக்கம் தாங்காதவனோ அந்த சிறு புயலின் இடையை கிள்ளி எடுத்திருந்தான்…
(நீயடி….)
அத்தியாயம்-2
“கடங்காரா கடங்காரா நீயும் மாட்டுனதும் இல்லாமே என்னையும் சேர்த்து இல்ல டா மாட்டி விட்ட… இல்லேனா இந்நேரம் நான் ஏரோநாட்டிக்கல் படிச்சின்டு வானத்துல பறந்துட்டு இல்ல இருப்பேன்..”என்று புலம்பிய விபியனோ… “நன்னா போய்ட்டு இருந்தவன நீயும் நானும் ஒன்னு… நாம வாயில மண்ணுன்னுல்லடா பேசி.. நாம நண்பேன்டா இல்லையாடா… வாடா வந்து என்னோட சேர்ந்தே இருடான்னு என்னை மயக்கி இவன் கூடவே இருக்க வச்சுட்டான்… இப்ப வந்து பேசுற பேச்ச பாருங்களேன் பெரியப்பா…” என்றான் விநாயகத்தின் மகன் விபியன்…
அதில் சிவசங்கரனும் சத்தமாக சிரித்தவறோ… “இப்போ நோக்கு என்னாச்சுன்னு இப்படி பேசின்டு இருக்க விபி.. நீங்க எல்லாம் நம்ம ஆத்து தொழில தானே சிறப்பா பாத்துன்டு இருக்கீங்க… அது நல்லபடியா கொண்டு போறது உங்க கையில தானே இருக்கு…” என்று சிவசங்கர் கூற
“சரி பெரியப்பா…அப்டி இருக்கிறச்ச எதுக்கு ரிஷிய மட்டும் விட்டீங்க பெரியப்பா…” என்றான் மூன்றாவது சகோதரரான வேதநாயகத்தின் மகன் ஈஸ்வர்…
“ம்ம் நன்னா கேளுண்ணா… அதானே அவர மட்டும் எதுக்கு விட்டுட்டீங்கோ பெரியப்பா… எங்கள எல்லாம் நேக்கா மாட்டி விட்டுட்டீங்க…” என்றாள் மகேந்திரனின் நான்காவது மகனான தர்மேந்திரனின் மகள் அபிநிதி…
இதில் இருந்து மொத்தத்தில் தப்பித்தது ரிஷி மட்டுமே… மற்ற அனைவருமே அவர்களின் குடும்ப தொழிலான அமிர்தத்தை தான் வழிநடத்துகின்றனர்.. இன்னொருவனும் தப்பித்தான் ஆனால் அவன் தப்பித்தான் என்பதை விட இந்தக் குடும்பத்திலிருந்து ஒதுக்கப்பட்டான் என்று சொன்னால் தான் சரியாக இருக்கும்…
“அடேய்… சும்மா உளறின்டு இருக்காம போய் வேலையை பாருங்கடா… நம்மளோட வர்ஷி விவாகம் இது… இத சிறப்பா பண்ணி முடிக்கணும்… உங்களுக்கு தோன்றாத பண்ணாதேள்… எதுனாலும் சிறப்பா செய்யனும்… தெரியும்னோ…”என்று சிவசங்கரன் கூற… அனைவரும் புன்னகையுடன் தலையாட்டி கொண்டிருந்தனர்..
“ஆமா எங்க இந்த வானர கூட்டத்தோட தலைவி தமையாவ காணோம்…” என்று சிவசங்கரன் கேட்க
அனைவரும் அதற்கு கேலியாக புன்னகையை சிந்தியவர்கள் “அவ எங்க இங்க இருக்கா பெரியப்பா… நாங்களே அவள கடைசியா நேத்து நைட்டு தான் பார்த்தோம்…”என்று விபியன் கூற
“அதானே அவ என்னமோ கல்யாண பொண்ணு மாதிரின்னோ நாள் முழுக்க ரூம்ளையே அடஞ்சின்டு மேக்கப் எல்லாம் போட்டுன்டு இருக்கா… பத்தாததுக்கு ஏழு கோட்டிங்க்ல ஃபேஸ் பேக் வேற போட்டுன்டு படுத்துன்டு இருக்கா…” என்று அபிநிதி கூற
அவள் சொன்ன தோரணையில் சத்தமாக சிரித்துக் கொண்ட சிவசங்கரனோ… “பின்ன என்ன சாதாரணமா… இது அவ அக்காவோட விவாகம்ன்னோ… அதான் அவளும் கொஞ்சம் நன்னா மேக்கப் பண்ணிக்கிட்டா தானே நன்னா இருக்கும்…” என்று அவரும் புன்னகையுடன் கூற
அதில் இளவட்டங்கள் அனைவரும் கொல் என்று சிரித்துக் கொண்டனர்….
“ம்ம் சரி சரி பேசிட்டு இருந்தது போரும்… போய் எல்லாரும் வேலைய பாருங்கோ பசங்களா…” என்று பத்மினி துரத்தி விட
அனைவரும் ஒரு ஒரு வேலையை பார்க்க செல்ல தயாராக… அந்நேரம் தான் அந்த மொத்த மண்டபத்தில் இருக்கும் அனைவரின் பார்வையும் அதிர்ச்சியுடன் வாசலை நோக்கி பாய… அங்கோ ஆளுமையான நடையுடனும், கம்பீரமாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தான் ஒருவன்…
அவனைப் பார்த்த அடுத்த நிமிடமே சிவசங்கரனின் முகம் இருளடைய, அவர் முகத்திலோ அப்பட்டமான வெறுப்பு தெரிந்தது..அவரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த அந்த இளவட்டங்களின் முகமோ குழப்பத்திலும், சந்தோஷத்திலும், பயத்திலும், நடுங்கியவாறும் இருந்தது… ஒவ்வொருவரின் முகத்திலும் ஒவ்வொரு உணர்வுகள் காட்டியது..
அதுவும் அபிநிதியின் முகம் மட்டும் பல உணர்வுகளை அப்பட்டமாக காட்டிக் கொண்டிருந்தது… ஒரு பக்கம் யாரையோ காணாததை கண்டதைப் போல ஒரு மகிழ்ச்சியும், இன்னொரு பக்கம் தயக்கமும், இன்னொரு பக்கம் மிரட்சியுமே தோன்றியது…
“ம்ச் வந்துட்டான் கடங்காரன்…” என்று பத்மினி முழு வெறுப்பையும் குரலில் தேக்கி கொஞ்சம் சத்தமாகவே பேச…
அதை கேட்ட அபிநிதிக்கு அவ்வளவு கோபம் பொங்கியது… “பெரியம்மா…” என்று அபிநிதி ஏதோ கூற போக…
சட்டென்று அவள் கையை இறுக்கி பிடித்துக் கொண்டான் விபியன்… அதில் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவளோ… “அண்ணா…” என்று அவள் இழுக்க
“ம்ச் பேசாம இரு அபி… இப்போ நம்ம இத பத்தி பேசின்டு இருந்தா அப்புறம் ஃபங்ஷன் மூட ஸ்பாயில் ஆயிடும்… இது தாத்தாவுக்கும், பாட்டிக்கும் நல்லது இல்ல… நோக்கு தெரியும் தானே அவங்க உடல்நில பத்தி…” என்று அவன் எடுத்துரைக்க
“எஸ் அபி கொஞ்சம் காமா இரு… நாம அப்புறம் பேசிக்கலாம்…”என்றான் ஈஸ்வர்…
அதில் அபி கப் என்று வாயை மூடி கொண்டாள்… சிவசங்கரனும் படியில் ஏறி வருபவனையே அழுத்தமாகவும், அதே நேரம் வெறுப்புடனும் பார்க்க… அவனோ அந்த மண்டபத்தில் இருக்கும் அனைவரின் முகத்தில் தோன்றும் உணர்ச்சிகளையும் தன் கூறிய பார்வையால் அளந்தவாரே தான் வந்து கொண்டிருந்தான்… அவன் தான் நளவளவன்… அபிநீதியின் கூடப் பிறந்தவன்…
அதாவது மகேஸ்வரனின் நான்காவது மகனான தர்மேந்திரனின் மூத்த மகன்… மகேந்திரனின் நான்கு மகன்களில் முதலாவது சிவசங்கரன்… அவரது மனைவி பத்மினி… அவர்களுக்கு இரண்டு மகன்கள் ஒருவன் ரிஷிவதனன் மருத்துவன், இரண்டாவது மகிழன்… அமிர்தம் ஹோட்டலின் ஒன் ஆஃப் த டேரக்டர்…
அடுத்ததாக பிறந்தவர் தான் விநாயகம்…அவரது மனைவி கோகிலா… இவர்களின் ஒற்றை மகன்தான் விபியன்…
அடுத்தது சௌந்தர்யன்.. அவரின் மனைவி வைஜெயந்தி இவர்களுக்கு ஈஸ்வர் என்ற மகனும் கிருத்திகா என்ற மகளும் இருக்கின்றனர்… ஈஸ்வர் அமிர்தம் ஹோட்டலின் இரண்டாவது டேரக்டர்… கிருத்திகா ஃபாரினில் பிஸ்னஸ் படித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்..
அடுத்து பிறந்தவர் தான் தர்மேந்திரன் அவரின் மனைவி ஜான்வி.. இவர்களின் மகன் தான் நளவளவன்… அவனுக்கு அடுத்தது பிறந்தது அபிநிதி… இவளும் இப்போது தான் பிஸ்னஸ் படிப்பை முடித்தவள் அமிர்தத்திலே சேர்ந்து தொழிலை கற்றுக்கொண்டிருக்கிறாள்…
இதுபோக இன்னும் இரண்டு மகள்கள் வேறு இருந்தார் இருக்கின்றனர்… முதலாவது மகள் முதல் மகனான சிவசங்கரனுக்கு அடுத்தது பிறந்தவர்… பெயர் சுபஸ்ரீ அவரின் கணவர் குணவாளன்… அமிர்தத்தை போல பெரிய மசாலா பேக்டரி வைத்து நடத்துக்கின்றார்…அவர்களின் மூத்த மகள்தான் வர்ஷினி.. மாடலிங் படித்து முடித்தவள் ஒரு பெரிய கம்பெனியில் மாடலிங்கை சிறப்பாக செய்துக்கொண்டிருக்க… அந்த கம்பெனியின் சிஇஓவின் மகனான வம்சி க்ருஷ்ணாவை காதலித்து இப்போது திருமணம் முடிக்க போகிறாள்… அவளுக்கு தான் இன்று திருமணம்…
அவளுக்கு அடுத்தது பிறந்தவள் தான் தமையா… நம் கதையின் நாயகி இப்போது தான் கேட்டரிங் ஃபைனல் இயர் படிக்கின்றாள்…
மகேஸ்வரனின் இரண்டாவது மகள் சித்ரா அனைவருக்கும் கடைசியாக பிறந்தவர்… அவளின் கணவர் நாகராஜ் ஐஜியாக இருக்கின்றார்…அவர்களுக்கு ஒற்றை மகன்தான் பெயர் அஸ்வின்… இப்போதுதான் பள்ளிக்கு சென்று கொண்டிருக்கிறான்.
“இவனா… இவன் ஏன்ப்பா இங்க வந்தான்… அவன பாக்குறச்ச எனக்கு ஆங்காரமா வருது..”என்று ரிஷி கத்த…
அவனை முறைத்து பார்த்தனர் மற்ற இளவட்டங்கள் அனைவரும்… அந்த குழுவிலையே அவன் மட்டும் தான் என்றும் இணையமாட்டான்.. தனிமை பேர்விழி.. பார்க்க அம்மாஞ்சி போல தான் இருப்பான் ஆனால் செய்வது ஒவ்வொன்றும் வினையம் பிடித்ததாக தான் செய்வான்… ஆனால் அது யாருக்கும் தெரியாது…
ஆனால் அவனுடனே வளர்ந்தவர்கள் அவர்களுக்கு தெரியாதா என்ன… “டேய் மகி.. உன் நொண்ணாவ வாய மூடின்டு இருக்க சொல்லுடா… இல்லன்னு வையி வாய ஒடச்சிடுவேன்…”என்று விபியன் கூற
அவனை ஏற இறங்க பார்த்த மகியோ… “நானெல்லாம் சொல்ல முடியாது… வேணுன்டா நீ அவன் வாயையே ஒடச்சிக்கோ…”என்றான் சட்டென்று…
அதில் அந்த நிலையிலும் அவர்களுக்கு சிரிப்பு வெடிக்க பார்க்க… சிரமப்பட்டு அடக்கிக்கொண்டனர் மற்றவர்கள்…
“அண்ணா… அவர் உங்க அண்ணாண்ணா,…”என்று அபி எடுத்துக்கொடுக்க…
“நொண்ணா தான் நானு இல்லன்னா சொன்னேன்…”என்ற மகியின் கண்களோ மண்டபத்தின் உள்ளே கம்பீரமாக வரும் நளனையே ஆதூரமாக வருடியது…
அதனை மற்றவர்களும் உணர்ந்துக்கொண்டனர்… அவர்களும் நளனை அப்படிதானே பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்… நளனோ நேராக மண்டபத்திற்குள் வந்தவன் இருந்ததிலையே கடைசி சேரில் உட்கார்ந்துக்கொண்டவன் காலுக்கு மேல் கால் போட்டு உட்கார்ந்திருக்க… அவனை மூன்று ஜோடி கண்கள் வெறுப்பாக பார்த்தது..
இரண்டு ஜோடி கண்களுக்கு சொந்தமானவர்களோ வேறு யாரும் இல்லை நளனின் அன்னை, தந்தையான தர்மேந்திரனும், ஜான்வியும் தான்… தன் அக்காவின் மகள் திருமணத்தில் ஒன்றும் வேலை செய்யாமல் தன் தூக்க முடியாத தொப்பையை வைத்துக்கொண்டு அந்த மண்டபத்தின் எதிர்திசையில் போடப்பட்டிருந்த சேரில் கால் மேல் கால் போட்டு உட்கார்ந்திருந்தார் தர்மேந்திரன்… அவருக்கு அருகிலேயே கழுத்து முழுவதும் தன்னிடம் இருந்த மொத்த நகைகளையும் அள்ளி போட்டவாறே உட்கார்ந்திருந்தார் ஜான்வி… அவர்களின் இருவரின் முகமுமே நளனை கண்டு சந்தோஷமோ, பாசத்தையோ பொழியவில்லை.. அதற்கு பதில் அப்பட்டமான வெறுப்பு தான் அவர்களின் கண்களில் வழிந்தது…
“ம்ச் உங்க அப்பாவுக்கு என்ன புத்தி இல்லாம போச்சா… இந்த ராசி இல்லாதவன என்னத்துக்கு இப்போ கல்யாணத்துக்கு கூப்டுறாரு… என் மானமே போக போது…”என்று ஜான்வி தான் பத்து மாதம் சுமந்து பெத்த மகனை பார்த்து வாய் கூசாமல் பேச…
அதனை கொஞ்சமும் அவமதிக்காமல் கல்லாக உட்கார்ந்திருந்தார் தர்மேந்திரன்… “ம்ச் அவரு இவன கூப்டுருக்கவே மாட்டாரு ஜானு… இவனா வந்துருக்கான்…”என்றார்
“யாரு இவனா வந்துருக்கானா…“என்று நக்கலாக கேட்ட ஜான்வியோ… “இவனாவது அப்டி வரதாவது.. உங்க அப்பா இல்லனா வேற யாராச்சும் இவன போய் கூப்ட்டுருக்கனும்.. இல்லனா இவனாவது இங்க வந்துருக்கறாவது..”என்று ஜான்வி சரியாக கூற…
தர்மேந்திரனோ தன்னுடைய போனை நோண்டியவாறே… “நேக்கு ஒன்னும் தெரில…”என்றார் விட்டெத்தியாக.,
அவரின் விட்டெத்தியான பேச்சில் வழக்கம் போல சீற்றம் கொண்ட ஜான்வியோ… “ஒன்னும் தெரிஞ்சிக்காதீங்க.. ஒன்னும் புரோஜனம் இல்லாத மனுஷனாவே இருங்க… கடைசியா அப்டியே உங்க அப்பா எல்லா சொத்தையும் தூக்கி உங்க அண்ணனுங்களுக்கும், உங்க அக்கா, தங்கச்சுக்கும் மட்டும் தர போறாரு.. நாம கடைசியா நக்கிட்டு போ போறோம்..”என்று வழக்கமாக பாடும் பாட்டை பாட…
அதில் தர்மேந்திரன் அசால்ட்டாக தன் ஒற்றை விரலால் காதை குடைந்தவாறே இருந்தவர்… “அத பிறகு பாக்கலாம்…”என்றவாறே போனில் கேன்டி க்ரஸ் விளையாட… ஜான்விக்கோ வெறுத்தே போனது… “அய்யோ அய்யோ… இந்தாள போய் காதலிச்சி கல்யாணம் பண்ணேன் பாரு.. என்ன செருப்பாள அடிச்சிக்கனும்… இவர கட்டிக்கிட்டதுனால அசிங்கமும், அவமானமும் தான் மிச்சம்.. வேற ஒன்னுத்துக்கும் பிரயோஜனம் இல்ல…”என்று தலையில் அடித்துக்கொள்ள…
“இப்டி பேசி பேசியே தான் உன் கழுத்துல ஃபுல்லா நகையா போட்டுட்டு உட்கார்ந்துருக்க… அதும் கொஞ்சம் கூட இடம் விடாம…”என்றார் தர்மேந்திரன் நக்கலாக
“அட அட அட… என்ன நக்கலு.. அப்டியே நீங்க சம்பாறிச்சி வாங்கி போட்டிட்டீங்க பாருங்க… இத ஒன்னு ஒன்னும் வாங்க நான் என்ன கஷ்டப்பட்டிருப்பேனு யோசிங்க… உங்க அம்மாவையும், உங்க அப்பாவையும் காக்கா புடிச்சி வாங்குனது… ஒன்னும் ஒன்னும் வாங்கும்போது உங்க அப்பா ஒரு ச்சீ பார்வ பாப்பாரு பாருங்க… அப்டியே அவர தலையில கல்ல போடலாம்னு தோணும்…”என்று வெறுப்பாக கூற…
“ஆனா அப்பையும் உனக்கு அவங்ககிட்ட எதுவும் கேட்க வேணாம்ன்னு மட்டும் தோணாது இல்ல…”என்று ஜான்வியை வாறிவிட… அது ஜான்விக்கு கடுப்பை கிளப்பியது… “இதுக்கு ஒன்னும் குறச்சல் இல்ல… எப்டிலாம் வாழ்ந்துருக்க வேண்டியவ தெரியுமா நானு… என்ன போய் உங்க குடும்பத்துல நாய் மாதிரி நடத்துறீங்க… எல்லாத்துக்கும் காரணம்…”என்று ஜான்வி வெறுப்பு உமிழும் பார்வையுடன் நளனை பார்க்க…. ஜான்வியை தொடர்ந்து தர்மேந்திரனும் நளனை வெறுப்புடன் பார்த்தார்.
நளனோ கைகளை இறுக்க கட்டிக்கொண்டு எங்கோ வெறித்தவாறே இருக்க… “கண்ணா…”என்ற குரல் கேட்க… அவன் உடல் ஒரு நிமிடம் விறைத்து பின் இளகி போனது… அவன் நிமிர்ந்து பார்க்க.. அங்கோ சித்ரா நின்றிருந்தார். அதும் கலங்கிய கண்களுடனும், இதழில் ஒட்டாத புன்னகையுடனும்…
“கண்ணா… எப்டிப்பா இருக்க..”என்று அவர் பரிவுடன் கேட்க…
நளனோ தலையை மட்டும் ஆட்டி வைத்தான்… அவனின் தலையாட்டலில் அவர் கண்களும் இன்னும் கலங்கி போக… “பேசமாட்டியா கண்ணா…”என்றார் அவர்…
அவரின் மெல்லிய இதமான குரலை கேட்டவனின் இறுகிய முகம் கொஞ்சம் இளக பார்க்க… “பேசாம எங்க போய்ட போறான் சித்து…“என்றவாறே கம்பீரமான நடையுடன் அங்கு வந்தார் நாகராஜ்.
அவரை பார்த்தவனின் முகம் இளக்கத்தை மறந்து இறுக… அவரை முறைத்து பார்த்தவனோ… “நான் இங்க அவசியமா மாமா…”என்றான் கணீர் குரலில்…
அதில் நாகராஜ் சத்தமாக சிரிக்க… அந்த சிரிப்பில் இருந்த கம்பீரம் சித்ராவை வழக்கம் போல வசியம் செய்தது.. “பின்னே முக்கியம் இல்லாம என்னடா… நோக்கு என்ன நெனப்பு ஓடுதுன்னு நேக்கு நன்னா தெரிது.. இது உன் குடும்பம்டா நளா…”என்று நாகராஜ் ஆரம்பிக்க…
அதில் கண்களை இறுக்க மூடிக்கொண்ட நளனோ… “நான் கிளம்பறேன் மாமா…”என்று எழ முயல…
அதில் சித்ரா பதறியவர்… “ஏன்னா… அவன போக வேணாம்ன்னு சொல்லுங்கோளேன்…”என்றார் பதட்டமாக
“அட நீ சும்மா இரும்மா சித்து… அவன் கிளம்ப முடியாது…”என்ற நாகராஜோ எழ முயன்றவனின் தோளை பிடித்து அழுத்த… நளனோ அப்படியே சேரில் உட்கார்ந்துவிட்டான்… அவனுக்கு இருக்கும் கல் போன்ற உடற்கட்டில் அவரின் அழுத்தத்திற்கெல்லாம் அசருபவன் இல்லை தான் அவன்… அவரின் விருப்பத்திற்கு மதித்தே தன் உணர்வுகளை அடக்கி அமைதியாக உட்கார்ந்துக்கொண்டான்…
பின்னே அவன் இந்த வேண்டாத திருமணத்திற்கு வந்ததற்கு காரணமே இவர்கள் இருவரும் தானே… “நேக்கு இதெல்லாம் தேவையா மாமா… நான் பாட்டுக்கு என் வேலைய பாத்துன்டு அமைதியா ரெசார்ட்ல இருந்துருப்பேன்… என்ன ஏதேதோ பேசி இழுத்துட்டு வந்துட்டீங்க,..”என்றான் முயன்று கடுப்பை முகத்தில் கொண்டு வந்து…
அதில் புன்னகைத்தவறோ… “என்னடா யாருனா எதாவது சொல்லுவான்னு பயமா…”என்றார் நக்கலாக…
பின்னே பயம் என்ற ஒன்றே அறியாதவனிடம் போய் பயமா என்று கேட்டால் நக்கலாக தானே கேட்க முடியும்… அவனோ ஒற்றை புருவத்தை தூக்கி அவரை முறைக்க… “அடேய் நானு ஐஜிடா என்னையே முறைக்கிற நீ..”என்று சிரிப்புடன் கேட்க…
அதில் அவனின் இறுக்கமான இதழ்களும் சிரிக்க தான் முயல்கிறது… ஆனால் சிரிக்க முடியவில்லையே… அவ்வளவு இறுகி போய் கிடக்கின்றது அவன் மனம்… அவனையும் சிரிக்க வைக்க ஒருவள் வருவாளா……
(நீயடி…)
