முகவரி அறியா முகிலினமே..!

முகில் 3

எதிரில் நின்ற பனைமரம் அந்த காரிருளில் அவனது கண்களுக்கு புலப்படவில்லை அத்துடன் வேகமாக பின்னே பார்த்தபடி ஓடி வந்ததால் அந்த உயர்ந்த பனைமரம் நிற்பதை அவன் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.

நெற்றியில் பனைமரம் மோதியதால் பலமாக அடிபட்டு தலை வலியுடன் உலகமே சுற்றுவது அப்போது தான் அவனுக்கு தெரிந்தது.

அப்படியே ஒரு நிமிடம் விழுந்து கிடந்தவன் எழ முடியாமல் தலையை அங்கு இங்கும் அசைத்து நிதானத்திற்கு வர முயற்சி செய்தான்.

அப்பொழுது பவள முத்துக்கள் பதித்த வளையல்கள் பூட்டிய அழகிய கரம் அவன் எழுவதற்கு கை கொடுத்தது.

அந்த இருளில் தெரிந்த வளையல் பூட்டிய கரத்தை பார்த்ததும் முதலில் சந்தேகம் கொண்டவன் பின்பு நிமிர்ந்து பார்க்க அழகிய வதனம் கொண்ட தேவதை போல கையில் தீப்பந்தத்துடன் செந்தாழினி அவன் முன் வந்து நின்றாள்.

அந்த நெருப்பு பந்தத்தின் வெளிச்சத்தில் அவளது வதனம் பார்த்து அப்படியே அசந்து போனவன் முதல் பார்வையிலேயே ஏதோ மனதில் இனம் புரியாத உணர்வு குடி கொண்டது போல உணர்ந்தான்.

பல காலம் பார்த்து பழகி பரீட்சையமானது போல அவனுக்கு செந்தாழினியின் வதனம் தோன்றியது.

ஆதிரன் அசைவற்றே அவளை கண் இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்க செந்தாழினி மெலிதாக சிரித்த வண்ணம் விரல்களால் சுடக்கிட்டு அவனது சிந்தை செல்லும் பாதையை இடை நிறுத்தினாள்.

“என்ன சார் பனையில மோதி விழுந்ததும் கனவுலோகத்துக்கு போயிட்டீங்களோ..! ஊருக்கு போற ஆசை இல்லையா..?” என்று அவள் கிண்டல் அடித்ததன் பின்னர் தான் அவன் சுயமடைந்தான்.

“நீங்க..” என்று அவன் இழுக்க,

“நான் யாருன்னு சொன்னாத்தான் கைப்பிடித்து எழுந்திருப்பீங்களோ..! என்னோட பெயர் செந்தாழினி நீங்க ஆதிரன் தானே..!” என்று அழகாக முகம் சரித்து கேட்டாள் செந்தாழினி.

“ஆமா அது எப்படி உங்களுக்குத் தெரியும்…” என்று புரியாமல் கேட்க,

“பிரகாஷ் அண்ணா இன்னைக்கு காலையில டீக்கடை அண்ணாக்கு கால் பண்ணி நீங்க வர்ற விபரத்த சொல்லி என்ன போய் உங்கள கூட்டி வர சொன்னாராம்…” என்று தனது நண்பனின் பெயரை கூறிய பின்பு தான் ஆதிரனுக்கு சந்தேகத் திரை மறைந்தது.

‘ஓஹ் பிரகாஷ் பார்த்த வேலையா ராஸ்கல் என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லி இருக்காலாம் இந்த அழகான பொண்ணு முன்னாடி மரத்துல மோதி விழுந்திருக்கத் தேவையில்லை..’ என்று மனதிற்குள் பிரகாஷை வார்த்தைகளால் அர்ச்சனை செய்து கொண்டிருந்தவன் மெல்ல எழுந்து,

“நீங்க பிரகாசுக்கு..?”

“அதுதான் சொன்னனே பிரகாஷ் அண்ணா என்று எனக்கு அவர் சொந்தம் இல்ல ஆனா தெரியும். இந்த ஊர்ல இருக்கிற எல்லாருமே சொந்தம் மாதிரி தான் ஆனா சொந்தம் இல்லை.

வாங்க வாங்க நீங்க ஊருக்கு இப்போ தானே வந்திருக்கீங்க எங்க ஊரை பத்தி ஒரு கொஞ்ச நாள் போகப் போக விஷயங்களை தெரிஞ்சுப்பீங்க…”

“சரி சரி இன்னும் எவ்வளவு தூரம் இருக்கு ஊருக்கு போறதுக்கு..” என்று செந்தாழியின் நடந்து கொண்டு ஆதிரன் கேட்க,

“இப்படியே மெதுவா நடந்தீங்கன்னா ஒரு மணி நேரத்தில் போய் சேர்ந்திடலாம் என்னோட சேர்ந்து என் நடைய புடிச்சு நடந்தீங்கன்னா 20 நிமிஷத்திலேயே போயிடலாம் எப்படி வசதி..” என்று புருவம் உயர்த்தி செந்தாழினி குறும்பாகக் கேட்க,

ஆதிரன் “நீங்க நல்லா பேசுறீங்க..” என்று சிரித்தான்

“அப்படியா ரொம்ப சந்தோஷம் ஊரிலேயும் அப்படித் தான் பேசிக்கிறாங்க சரி வாங்க வாங்க நேரமாச்சு இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல இந்த பக்கம் கரடி, காட்டுப் பன்னி, யானை எல்லாம் வரும் நாம அதுக்குள்ள ஊருக்கு போய்டணும்..” என்று செந்தாழினி கூறியதும் சோர்வாக நடந்த ஆதிரனின் கால்கள் எவ்வாறு வேகமாக நடத் தொடங்கியது என்று ஆதிரனுக்கே புரியவில்லை.

செந்தாழியின் பின் வேகமாக சென்றவன் அங்கிருந்த மூன்று பக்கமும் மலைகளால் சூழ்ந்த கிராமத்தை கண்டு வியந்தே போனான்.

அந்த நிலவொலியில் மலைகளும், நீர்வீழ்ச்சிகளும், ஆறுகளும், வயல் வெளிகளும் அழகாக காட்சி தந்தன.

அதை வியந்து பார்த்தபடி நடந்து வந்தவன் ஊரில் எல்லைக்கு வந்த பின்பு அருவியின் அருகில் இருக்கும் பாறையில்  களைப்பால் அமர்ந்து விட்டான்.

“என்ன சார் கால் வலிக்குதா..?”

“இல்ல கொஞ்சம் களைப்பா இருக்கு தண்ணி ஏதாவது இருக்குமா..?” என்று எச்சில் கூட்டி விழுங்கி தொண்டையை தடவியப்படி கேட்டான்.

“ஐயோ என்ன சார் கண்ணுக்கு முன்னுக்கு இவ்வளவு நீர் ஓடுது என்கிட்ட தண்ணி கேக்குறீங்க..”

“இதுவா இத குடிக்கலாமா..?”

“இதைத்தானே நாங்க எல்லாரும் குடிக்கிறோம் குடிச்சு பாருங்க அப்படியே தேன் மாதிரி இனிக்கும்..”

“இது சுத்தமா..?” என்று ஆதிரன் இழுக்க,

“குடிச்சு பாருங்க சார் ஓடுற தண்ணி எப்பவுமே சுத்தமா தான் இருக்கும்..” என்று செந்தாழினி நம்பிக்கை ஊட்டும் வண்ணம் எடுத்து கைகளினால் அள்ளி நீரை அருந்திக் காட்டினாள்.

கையில் நீரை ஏந்தி வாயில் வைத்து குடித்துக் காட்ட,

அவனும் அதே போல் நீரை எடுத்து தனது தாக்கத்தை போக்கிக் கொண்டான். முதலில் தடுமாறியவன் பின் தண்ணீரின் சுவையை உணர்ந்ததும் வயிறு நிரம்ப நீரை நிரப்பிக் கொண்டான்.

“எப்படி இருக்கு..?”

“உண்மையிலேயே இந்த தண்ணில ஏதோ ஒரு சுவை இருக்கு நான் இதுவரைக்கும் இப்படி ஒரு நீரை குடிச்சதே இல்ல மினரல் வாட்டரை விட இது சூப்பரா இருக்கு..” என்று கூறி வியந்து போனான்.

“இதுக்கே இப்படின்னா இன்னும் எவ்ளோ இருக்கு சார் வாங்க வாங்க இன்னும் கொஞ்ச தூரம் தான்…”

“செந்தாழினி நான் எங்க தங்குறதுன்னு ஏதாவது பிரகாஷ் சொன்னானா என்கிட்ட சொன்னான் நான் அரேஞ்ச் பண்ணி வச்சிருக்கேன்னு யாரோ வாத்தியார் வீடு இருக்காமே..!”4

“ஆமாங்க சார் நீங்க ஒன்னும் கவலைப்பட தேவையில்லை நானே எல்லாமே பார்த்து இருந்து செஞ்சு தாரேன்

எங்க ஊர்ல ஒரு சின்ன பள்ளிக்கூடம் இருக்கு அதுக்கு பக்கத்துல ஒரு வீடு இருக்கு அங்க எங்க ஊருக்கு படிப்பிக்க வார வாத்தியாருங்க தங்குவாங்க இப்ப அது சும்மா தான் கிடக்கு நீங்க அங்க தங்கிக்கோங்க நான் காலையில போய் அதெல்லாம் சுத்தம் பண்ணி வச்சுட்டேன் உங்களுக்கு எந்த பிரச்சனையும் வராது..”

“ரொம்ப தேங்க்ஸ் செந்தாழினி அதோட எனக்கு நீ ஒரு ஹெல்ப் பண்ணனும்..”

“சொல்லுங்க சார் செஞ்சுட்டா போச்சு..”

“இந்த ஊரை நான் போட்டோ பிடிக்கணும் அதுக்கு நீ தான் எனக்கு உதவி செய்யணும் இங்க இருக்கிற வித்தியாசமான புதுசா ரொம்ப அழகான இடங்களை நீ எனக்கு கூட்டிக்கொண்டு போய் காட்டினா போதும்…”

“சரிங்க சார்..” என்று கூறிவிட்டு திரும்ப ஆதிரனுக்கென்று ஏற்பாடு செய்த வீடும் அருகில் வந்து விட்டது.

கதவை திறந்துவிட்ட செந்தாழினி,

“சரி இதுதான் நான் சொன்ன வீடு கொஞ்சம் சின்னதா தான் இருக்கும் பார்த்து இருந்துக்கோங்க

மேசை மேல உங்களுடைய இராச்சாப்பாடு வச்சிருக்கேன் எடுத்து மறக்காம சாப்பிடுங்க சார் காலையில நான் ஒரு எட்டு மணி போல வாரேன் எனக்கு காலைல எட்டு மணிக்கு பிறகு தான் உங்களுக்கு ஊரை சுத்தி காட்ட முடியும்

என்னோட வேலை எல்லாம் முடிச்சிட்டு வர எட்டு மணி ஆகும் 8 மணியிலிருந்து ஒரு 11 மணி மட்டும் நான் ஊரை சுத்தி காட்டிட்டு அதுக்கப்புறம் சமைக்க போகணும்

சமைச்சிட்டு வந்து அதுக்கப்புறம் பொழுது சாயம் ஒரு நாலு மணிக்கு திரும்பி உங்களுக்கு சுத்தி காட்டுறேன் நாலு மணியிலிருந்து ஆறு மணி மட்டும் காட்டிட்டு பொழுது சாய்ந்ததும் எனக்கு வேலை இருக்கு சார்

மூணு நேரம் சாப்பாடு உங்களுக்கு தந்துடுறேன் ஆனா அதுக்கு நீங்க எனக்கு காசு தரணும்

வயல் வேலை, பண்ணை வேலை செய்ற இங்கே இருக்கிற கொஞ்ச பேருக்கு நான் சாப்பாடு செஞ்சு சமைச்சு போடுறது தான் என்னுடைய வேலை பெரிய அளவுல காசு கேக்க மாட்டேன் ஒன்னும் யோசிக்காதீங்க

நீங்க என்னோட சாப்பாடு சாப்பிட்டு பாத்துட்டு எவ்வளவு தர முடியும் என்று தோணுதோ அவ்வளவு தாங்க..” என்று செந்தாழினி பணிவாகக் கூற,

“என்ன செந்தாழினி என்ன இப்படி சொல்றீங்க நீங்க எவ்வளவு வேணும்னு சொல்லுங்க நான் தரேன் எனக்கு சாப்பாட்டுக்கு காசு கொடுக்கிறதுல எந்த பிரச்சனையும் இல்லை நான் தரேன் நீங்க எனக்கு இந்த அளவுக்கு உதவி செய்யுறதே பெரிய விஷயம்..”

“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல சார் இதெல்லாம் உதவியா  என்னோட வேலையே இதுதான் அதோட பிரகாஷ் அண்ணா எங்களுக்கு எவ்வளவு உதவி செய்திருக்காரு

அவருக்கு உதவி செய்ய நான் கடமைப்பட்டிருக்கிறேன் முதல் முதல் அவரே என்கிட்ட கேட்ட உதவி அதை நான் சரியா செய்து முடிக்கணும்

உங்களுக்கு ஏதாவது வசதி குறைவா இருந்தா எனக்கு சொல்லுங்க நான் செய்து தர முயற்சி பண்றேன்..” என்று கூறிவிட்டு செந்தாழினி உடனே புறப்பட்டு சென்று விட்டாள்.

ஆதிரனும் பயணக் களைப்பால் உணவை உண்டு விட்டு அப்படியே உறங்கியும் விட்டான்.

காலையில் ஏதோ மேளம் அடிக்கும் சத்தம் கேட்க திடுக்கிட்டு எழுந்தவன் அப்போதுதான் கண்களை திறந்து சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான்.

என்ன ரொம்ப வித்தியாசமா இருக்குஎ நம்ம ரூம் மாதிரி இல்லையே என்று சிறிது நேரம் கண்களை மூடி யோசித்தவன் அப்போதுதான் பிரகாஷின் கிராமத்துக்கு  வந்திருக்கின்றோம் என்பதை உணர சிறிது நேரம் ஆனது.

கண்களை அழுந்தத் துடைத்துவிட்டு எழுந்து இருந்தவனுக்கு பெட் காஃபி குடித்து பழகியதால் அன்று அதனை ரொம்ப மிஸ் பண்ணினான்.

‘செந்தாழினி மூணு வேளை சாப்பாடு மட்டும் தான் தாரதுன்னு சொன்னால் டீ எல்லாம் கிடைக்காது போல..” என்று எண்ணிக் கொண்டிருக்கும்போது வாசலிலே செந்தாழனியின் குரல் கேட்டது.

எழுந்து வந்து கதவை திறக்க செந்தாழினி புன்னகையுடன்,

“எட்டு மணி ஆயிடுச்சு இன்னும் எழுந்திருக்கலையா சரி சரி வாங்க குளிச்சிட்டு அப்புறமா ஊர சுத்தி பார்க்கப் போவோம்..” என்று கூறும் போது அந்த வழியால் தம்பட்டம் அடித்துக் கொண்டு ஒருவன் சென்றான்.

இந்த தம்பட்டம் அடிப்பவனது பார்வை ஒரு நிமிடம் செந்தாழினி மீதும் ஆதிரன் மீதும் அழுத்தமாக விழுந்தது.

அவனது பார்வையின் வீச்சு மிகவும் கோரமாக இருந்தது.

“இது மேள சத்தம் இல்ல சார் தம்பட்டம் இங்க பஞ்சாயத்து கூட நாங்க இப்படி தம்பட்டம் அடிச்சு ஊர்ல இருக்க எல்லாரையும் கூப்பிடுவோம்

தம்பட்டம் அடிச்சதும் ஏதோ பஞ்சாயத்து நடக்கப்போவது என்று அர்த்தம் 10 மணிக்கு ஊர்ல இருக்க அனைவரும் ஊர் மத்தியில இருக்க ஆல மரத்துக்கு அடியில வந்துடனும்..”

“பஞ்சாயத்தா அப்படின்னா இந்தப் படத்துல காட்டுவாங்க நாட்டாமை தீர்ப்ப மாத்தி எழுதுன்னு அதா..” என்று சரத்குமார் போல குரலை மாற்றி அதே தொனியில் கூற,

செந்தாழினிக்கு சிரிப்பு வந்து விட்டது.

“ஆமாங்க சார் இந்த ஊர்ல யாராவது தப்பு செஞ்சாங்கன்னு சொன்னா பஞ்சாயத்துக்கு அறிவிக்கணும்  

பஞ்சாயத்து சபையில முக்கியமா அஞ்சு பேர் இருக்காங்க அதுல ஒருவர் தான் பண்ணையார்

அவர்தான் எங்க ஊர்ல ரொம்ப பெரிய ஆளு பண்ணையாருக்கு கூடவே  ஊர் பெரிய மனுசங்க நாலு பேர் இருப்பாங்க

அவங்க அஞ்சு பேரும் சேர்ந்து எடுக்கற முடிவுதான் முடிவு முதல் தப்பு என்னனு விசாரிச்சிட்டு அதுக்கப்புறம் அதுக்கு தீர்ப்பு சொல்லுவாங்க அதுக்கு கிராம மக்கள்  ஒத்துழைப்பு தெரிவிச்சா அதுதான் கடைசி தீர்ப்பு அதன்படி தண்டனை வழங்குவாங்க..”

“இன்ட்ரஸ்டிங் படத்துல காட்டறது போல பெரிய மீசை வெச்சு பயங்கரமா தான் இருப்பாங்க போல சரி அத நான் இன்னைக்கு பார்த்தே ஆகணும்..” சிறுபிள்ளை போல ஆர்வத்தில் துள்ளிக் குதித்தான் ஆதிரன்.

பாவம் ஆதிரனுக்குத் தெரியவில்லை அந்த பஞ்சாயத்தால்தான் பெரும் ஆபத்து தனது வாழ்க்கையில் ஏற்படப் போகின்றது என்று…

முகில் 2

விடுமுறை கிடைத்த சந்தோஷத்தில் வீடு வந்து சேர்ந்தவன் உடனே அன்னையைத் தேடி சமையல் அறைக்குள் புகுந்தான்.

அங்கு ஆதிரனின் அன்னை சிவகாமி பாத்திரங்களை அலசிக்கொண்டிருந்தார். உடனே அவரை பின் இருந்து அனைத்து கொள்ள,

அந்தத் தாய்க்கு தெரியாதா தனது மகனின் ஸ்பரிசம். சிறு புன்னகையை உதிர்த்துவிட்டு திரும்பிப் பாராமல்,

“இப்போ தானே வேலைக்குப் போன அதுக்குள்ள என்னடா வந்துட்டே..” என்று கேட்க,

“அதுவாம்மா… இன்னைல இருந்து ஒரு மாசத்துக்கு எனக்கு லீவு…” என்று பாட்டு பாடுவது போல் ஆதிரன் கூற ஆறு மாத கர்ப்பிணியான ஆதிரனின் அக்கா ராதிகா சமையலறைக்குள் புகுந்த படி

“ஒரு மாசம் லீவு போட்டு என்னடா பண்ணப் போற..?”

“அந்த ஒரு மாசம் எனக்கு பிடிச்ச படி நான் இருக்க போறேன்..”

அவன் கூறுவதைப் பார்த்து இருவரும் அதிர்ந்தபடி,

“என்னடா சொல்ற..?” என்ற

“அச்சோ பயப்படாதீங்க நான் என்னோட போட்டோகிராபியைப் பத்தி தான் பேசினான் பேசினேன் இந்த அழகான நேச்சுரல் உலகத்தை நான் என்னோட கேமராவில் படம் பிடிச்சு ஒரு சூப்பர் போட்டோகிராபராகுறது தான் என்னோட பெரிய கனவு…” என்று கண்களில் கனவு ஜொலிக்க அவன் படம் வரைவது போல காற்றில் கைகளை அசைத்து அதனை ரசித்து கூற ராதிகாவோ அவன் முன் வந்து நின்று

“நீ இப்போ ஒரு மாசத்துக்கு 5 லட்சம் உழைக்கிற அந்த காசை அந்த கேமரா உனக்கு தந்திடுமா..? ஒரு மாசம் சும்மா லீவு போட்டு வர்ற காச கரியாக்காம ஒழுங்கா வேலைக்கு போ..” என்று ஆதிரனை கைநீட்டி மிரட்ட,

“அம்மா ராதிகாவ சும்மா இருக்க சொல்லுங்க எனக்கு ஒரு மாசம் கம்பெனியில லீவு தந்துட்டாங்க இவளை வாய மூடிட்டு அவளோட வேலையை பார்த்துட்டு இருக்க சொல்லுங்க என்னோட விஷயத்தில் தலையிட வேண்டாம்…”

சிவகாமியும் இருவரின் சண்டை பார்த்து,

“அச்சோ ரெண்டு பேரும் சின்னப்பிள்ளை மாதிரி சண்டை போடாதீங்க அதுதான் அவனுக்கு ஒரு மாசம் கம்பெனில லீவு கொடுத்துட்டாங்க தானே நீ சும்மா இரு ராதிகா அவன் ஒரு மாசத்துக்கு போயிட்டு வரட்டும் புள்ள பாவம் ரொம்ப வேலை செஞ்சி கம்பெனிக்கு நல்ல பேர் வாங்கி கொடுத்து நம்மள பெருமைப்பட வச்சிருக்கான் இந்த நேரம் விஷ் பண்ணாம பேசிக்கிட்டு இருக்கியே வாப்பா உனக்கு புடிச்ச பால் பாயாசம் செஞ்சு தாரேன் நீ போய் குளிச்சிட்டு வா..” என்று கன்னம் வலித்து முத்தமிட அந்நேரம் அவன் தனது அன்னைக்கு 5 வயது சிறுவன் போலவே தெரிந்தான்.

“ஓகே உன்னோட வக்கேஷன் லீவ என்ஜாய் பண்ணு..”

“ஓஹ் ஷிட் ராதிகா அது வக்கேஷன் இல்ல வெக்கேஷன் ஒழுங்கா சொல்லு பாப்போம்…”

“வெ… லொ.,. லொகேஷன்…”

“ஸ்டாப் இட் நீ ஒண்ணுமே சொல்லத் தேவையில்லை ஆள விட்டா காணும்…” என்று மாடிப்படிகளில் ஏறி பாய்ந்து பறந்து விட்டான் நமது நாயகன் ஆதிரன்.

அவனது நினைவுகள் அனைத்தும் நாளைய பொழுது அவனுடனான ஒன்றாக வேலை புரியும் பிரகாஷின் சொந்த ஊருக்குச் சென்று எவ்வாறு அங்குள்ள இயற்கை காட்சிகளை படம் பிடிப்பது என்று அதிலேயே நினைவுகள் தொக்கி நின்றன.

பிரகாஷ் ஆதிரனுடன் ஒன்றாக வேலை புரியும் மிகவும் நெருங்கிய நண்பன். பிரகாஷுக்கு அவனது ஊரில் நடந்த விடயங்களை அங்குள்ள இயற்கை காட்சிகளை கிராமத்தின் அமைப்பை ஒவ்வொரு முறையும் ஆதிரனுடன் பேசிப் பழகும் போது அதனை சுவாரசியமாக கதை போல கூறுவான்.

அவன் கூறும் விடயங்களை கேட்டு கேட்டு ஒரு கட்டத்துக்கு மேல் ஆதிரனுக்கு அங்கு சென்று அந்த அழகிய இயற்கை கொஞ்சும் எழில்களை படம் பிடித்து வைத்துக் கொள்ள ஆசை.

சிறுவயதில் இருந்து அதிரனுக்கு போட்டோகிராபியில் அவ்வளவு விருப்பம். சிறிய வயதில் இருந்தே அவன் இயற்கைகளை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ரசித்து அதனை படம் பிடித்து வைப்பது அவனது பொழுதுபோக்கு. அதுவே பின்பு மிகவும் பெரிய கனவாகவும் மாறியது.

ஆதிரன் ஒரு நடுத்தரமான வசதி வாய்ப்புகள் நிறைந்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவன்.

அதனாலேயே ஆதிரன் காலேஜ் படிப்பை முடித்தவுடன் வெளிநாடு சென்று போட்டோகிராபி படிப்பை படிக்கப் போகின்றேன் என்று அடம் பிடிக்க, ஆதிரனின் தந்தை மனோகரன் ராதிகாவின் திருமணத்தை எண்ணி அதற்கு தடா விதித்தார்.

தனது மகன் விரும்பி கேட்கும் ஒன்றை செய்ய முடியவில்லை என்று மனதில் சிறு சோகம் எழுந்தாலும் மகளுக்காக அனைத்தையும் மூடி மறைத்து விட்டு ராதிகாவிற்கு பெரிய இடத்தில் அதிகபட்ச சீர்வரிசை கொடுத்து திருமணம் முடித்து விட்டார்.

மாப்பிள்ளை வெளிநாட்டில் வேலை புரிபவர் என்பதால் அவர்களது வீட்டில் வீடு வாசல் நகைகள் என ஏகப்பட்ட வரதட்சணை கேட்கத் தொடங்கினர்.

இருந்தும் வரன் சரி வராது வேறு வரன் பார்ப்போம் என்று இருக்க அதற்குள் ராதிகாவும் ராதிகாவுக்கு பேசியிருக்கும் வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளை சந்தோஷும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து தங்களுக்குள் பிடித்து போய் பேசவும் ஆரம்பித்துவிட்டனர்.

அதன் பின்பு எவ்வாறு இதனை நிறுத்துவது என்பது புரியாமல் மனோகர் கட்டாயத்தின் பேரில் ஊர் முழுக்க கடன்களை வேண்டி மாப்பிள்ளை வீட்டாரின் விருப்பப்படி பெரிதாக திருமணத்தை நடத்தி முடித்தார்.

இதனால் மனோகரின் குடும்பத்தில் சில கடன் பிரச்சினைகளும் கடன் தொல்லைகளும் ஏற்படத் தொடங்கின.

 நடுத்தர குடும்பம் என்றாலும் இதுவரை கடன் என்றாலே என்ன என்று தெரியாமல் தான் மனோகரன் குடும்பத்தை நடாத்தி வந்தார்.

அவருக்கேற்றாற்போல் சிவகாமியும் பெரிதாக ஆடம்பர செலவுகள் செய்யாமல் சிக்கனமாகவே குழந்தைகளையும் வளர்த்து வேறு தேவைகளையும் நிறைவேற்றி வந்தார்.

இதனை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் மனோகரன் அனைத்தையும் சமாளித்து வர இவை அனைத்தும் தெரிந்த ராதிகா தனது கணவன் சந்தோஷ் மூலம் அவனின் நண்பனின் கம்பெனியில் வேலைக்கு கேட்டு ஆதிரனுக்கு ஒரு நல்ல வேலையும் எடுத்துக் கொடுத்தார்.

வெப் டிசைனிங் வேலையை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கற்க தொடங்கி ஒரு வருடத்திலேயே சிறந்த வெப் டிசைன்களை உருவாக்கத் தொடங்கினான்.

அவனுக்கு இந்த வேலையில் விருப்பம் இல்லாவிட்டாலும் அதனை ஆராய்ந்து படித்து புதுவிதமாக ஒன்றை உருவாக்குவதில் ஒருவித ஆர்வம் துளிர் விட அதனையே பற்றாகக் கொண்டு அவ்வேலையில் மாற்றங்களை உருவாக்கத் தொடங்கினான்.

அதனாலேயே தான் இப்போது சிறந்த படைப்புக்களை ஆதிரன் மூலம் கம்பெனியால் வெளியிட்டு அதன் மூலம் பல மில்லியன் லாபங்கள் கிடைத்துள்ளன.

அவனது திறமையினாலேயே அவனுக்கு கம்பெனியில் அளவற்ற நண்பர்கள் அவனை சூழ்ந்து கொண்டனர்.

அதில் ஒருவன் தான் பிரகாஷ். அந்த நட்பினாலும் அவன் கூறும் கதைகளை சுவாரஸ்யமாக கேட்பதாலும் அவனது ஊருக்கு செல்ல வேண்டும் என்ற ஒரு ஆர்வம் மனதினுள் எழத் தொடங்கியது.

அவனுக்கு எப்போதும் ஏதாவது ஒரு இயற்கை காட்சிகளை படம் பிடிப்பது மிகவும் விருப்பம்.

எப்பொழுதாவது கம்பெனியில் லீவு கொடுத்தால் மூன்று நாட்கள் நான்கு நாட்கள் வனப்பகுதிகளுக்கு சென்று அங்குள்ள விலங்குகளையும், பறவைகளையும் சிறு உயிரினங்களையும் படம் பிடித்து வைத்துக் கொள்வது வழக்கம்.

இன்று அவனுக்கு பெரிய அளவில் விடுமுறை கிடைத்ததால் அதனை அந்த கிராமத்தில் கழிக்கவே அவன் ஆசை கொண்டான்.

அத்துடன் இந்த நகரங்களுக்குள் வேலைப்பழு, அதீத டென்ஷன் இரைச்சல், சத்தம் இதற்கு நடுவில் அவனது வாழ்க்கை மூன்று மாதங்களில் சிக்குண்டு வேலைகளுக்கு நடுவில் மிகவும் மனதளவில் சோர்ந்து போய்விட்டான்.

அதனை புத்துணர்ச்சியுடன் ஒரு கிராமத்தில் பழைய முறைப்படி அங்கு எந்த வசதிகளும் அற்றே அவன் சாதாரண முறையில் அங்குள்ள மக்கள் எப்படி வாழ்கிறார்கள் என்று அறிவதற்காகவுமே அவன் அங்கு அவசியமாக செல்ல விரும்பினான்.

அவனது அழகான விடியல் அவனது கனவுகளை எண்ணியே விடிந்தது.

காலையில் நேரத்திற்கு எழுந்து உடைகளை எடுத்து ஆயத்தப்படுத்தி வைத்துக்கொண்டு கீழே இறங்கி வர ராதிகா, காலை உணவு உண்டு கொண்டு,

$அம்மா உங்க அருமை மகன் புறப்பட்டார் போய் வழியனுப்பி வச்சிட்டு வாங்க..” என்று கூறியதும் ஆதிரன் ராதிகாவை பார்த்து முறைத்து விட்டு அன்னையிடம் சென்று,

“அம்மா நான் ஒரு மாசம் என்னோட ஃப்ரெண்ட் பிரகாஷ் ஊருக்கு போய் தங்கிட்டு வந்துருவேன் அதுவரைக்கும் நீங்க நேரத்துக்கு சாப்பிட்டு மாத்திரை போடணும் சரியா நான் டெய்லி உங்களுக்கு கால் பண்ணுவேன் ஓகேயா..” என்று கூறிவிட்டு கடைக் கண்ணால் ராதிகாவை பார்த்தபடி,

“அதோட என்னோட ராட்சசி அக்காவையும் குட்டி மருமகனையும் கவனமா பார்த்துக்கோங்க..” என்று மெதுவாக ராதிகாவுக்கு கேட்காத வண்ணம் கூறிவிட்டு திரும்ப இந்த உலகமே இடிந்து விழுந்தாலும் நமக்கு சோறு தான் முக்கியம் என்று ராதிகா தனது உணவிலேயே கவனமாக உண்டு கொண்டிருந்தாள்.

அருகே சென்று ராதிகாவைப் பார்த்து,

“ஓய் என்னோட மருமகனை கவனமாக பார்த்துக்கொள் பாப்பா இருக்கிறதுக்கும் வயித்துல கொஞ்சம் இடம் வை இப்படி ஓவரா சாப்பிட்டு வாந்தி எடுக்கப் போற பாரு..” என்று ஆதிரன் அக்கறையுடன் கூற,

“நான் டயட்டுல தான் இருக்கேன் நீ இன்னும் கிளம்பலையா..” என்று அவள் வீம்பாகப் பேச,

தன் தலையிலே தானே அடித்தபடி, அன்னையைக் கட்டி அணைத்து நெற்றியில் முத்தம் பதித்துவிட்டு அன்னையிடமிருந்து விடைபெற்றான்.

சிறிது நேரத்திலேயே கிராமத்துக்கு செல்ல வேண்டிய பேருந்தில் ஏறி பயணம் செய்தான்.

சென்னையில் இருந்து அது மிகவும் தூரத்தில் இருந்ததால் இரண்டு பேருந்துகள் மாறி பயணம் செய்து பொழுது சாயவே கிராமத்தை அடைந்தான்.

பேருந்தில் இருந்து இறங்கி உள்ளே ஒரு மைல் தூரம் நடந்து சென்றால் தான் கிராமத்தை அடையலாம்.

அந்த இருள் சூழ்ந்த மாலைப் பொழுதில் திக்கு தெரியாத காட்டில் இருப்பது போல விழி விரித்து யாராவது கண்களில் பட்டார் அவர்கள் துணையுடன் கிராமத்திற்குள் செல்லலாம் என சிந்தித்து கொண்டு இருக்கும்போது அவனது அவஸ்தையை மேலும் கூட்ட மழையும் துணை சேர்ந்தது.

இருளில் மழையில் நனைந்தபடி ஏதோ கால் போன போக்கில் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தவன் இதுதான் சரியான வழியாக இருக்க வேண்டும் என்ற ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையில் அந்த காட்டு வழியே ஆள் அரவமற்று இருள் மூழ்கிய ஒத்தையடி பாதையில் தன்னைத் திறப்படுத்திக் கொண்டு வேகமாக நடை பயின்றான் ஆதிரன்.

அவ்வேளை கொலுசு சத்தம் கேட்க அவனது நடை உடனே தடை பட்டது. நான் கேட்கும் சத்தம் உண்மையிலேயே கேட்கின்றதா இல்லாவிட்டால் ஏதாவது பூச்சியின் சத்தமா என்று சற்று நின்று நிதானமாக காதை தீட்டி கிரகித்தான்.

ஆனால் வெட்டுக்கிளிப்பூச்சியின் சத்தத்தை விட எதுவும் அவனுக்கு கேட்கவில்லை.

மீண்டும் நடக்க மீண்டும் அதே போல் கொலுசு சத்தம் அவனைத் துரத்தி வந்தது மிகவும் வேகமாக தனது பையனை தூக்கிக்கொண்டு ஓடத் தொடங்கியவன் எதிரில் நின்ற பனையில் மோதி அப்படியே கவிழ்ந்து விழுந்தான்.

அந்தக் கொலுசு சத்தத்திற்கு சொந்தக்காரர் யாராக இருக்கும் அடுத்த அத்தியாயத்தில் பார்ப்போம்…

முகில் 1

பனிச்சாரலுடன் காற்றும் சேர்ந்து தன் துணை தேடி உலாவி வரும் அவ்வேளையில் பூக்களின் வாசமும் தென்றலோடு தூது வந்து அதன் துணையை தேட இன்னிசையாய் இசை மீட்டியபடி வயல் வெளிகளில் மணி மணியாக அசைந்தாடும் நெற்கதிர்கள் ஒன்றுடன் ஒன்று முட்டி மோதி நடனமாட இவை அனைத்தையும் பார்த்து இயற்கை அன்னை தன் குழந்தைகளின் விளையாட்டுகளை கண்டு பெருமிதம் கொண்டு அகம் மகிழ வானமும் மத்தளமிட்டு மலைச்சாரலை பொழியத் தொடங்கியது.

அந்த இயற்கையின் சந்தோஷத்தில் பங்கு கொள்பவளோ இன்று அதனை தொலைத்தவளாக தனது தாவணியைத் தூக்கி தலையில் போட்டபடி வேகமாக ஓடி வந்து மரத்தின் கீழே நின்றாள் நம் செந்தாழினி.

அவள் தான் நம் கதையின் நாயகி செந்தாழினி. பெயரைப் போல அவளுக்கும் அழகில் எந்த குறையும் இல்லை. வாகாக மெல்லியே கொடி போன்ற உடலும், நீண்ட அழகான முடியும், தொட்டால் சிவந்து விடும் வெண்ணிற மேனியும் கண்களோ கயல் மீனை கொள்ளும் அளவு வசீகரமும், இதழ்களோ ரோஜா இதழின் மென்மையும் நிறமும் பொருந்தி நிற்க, கண்களின் இமைகளோ பிறை நிலவினை தோற்கடித்து விடும் அளவிற்கு வதனத்தை மெருகூட்ட முற்றும் முழுதாக மழையில் நனைந்து வரும் தங்கத்தேராகவே செந்தாழினி கண்களுக்கு விருந்தளித்தாள்.

நமது நாயகி அப்படி இந்த மழையிலும் இங்கும் அங்கும் ஓடி ஓடி யாரைத் தேடிக் கொண்டிருக்கின்றார்.

வேறு யாரும் இல்லை அவளது தந்தை சரவணமுத்துவைத்தான் அவளுக்கென்று வேறு யார் தான் இருக்கிறார்கள்.

அவளுக்கு 15 வயது இருக்கும் போதே அவளது தாய் இறந்து விட்டார். கடந்த ஏழு வருடங்களாக தனது தந்தை அரவணைப்பில்தான் அவள் வாழ்ந்து வருகிறார்.

தந்தையின் அரவணைப்பில் தான் இவள் வளர்ந்தால் என்று சொல்ல முடியாது எப்பொழுது தனது தாய் புஸ்பமலர் இருந்தாரோ அன்றிலிருந்து தனது தந்தை செந்தாழினிக்கு மகனாக மாறிவிட்டார்.

புஷ்பமலர் அவரை விட்டுப் பிரிந்ததிலிருந்து அவருக்கு உறவாக குடிப்பழக்கம் வந்து சேர்ந்தது.

தாயின் பிரிவைத் தாங்க முடியாத தந்தை மது என்றால் என்ன என்றே தெரியாதவர் தனது காதல் மாது சென்ற பிறகு மதுவை நாடினார்.

முதல் அன்னை ஞாபகம் தோன்றும் போதெல்லாம் வாரத்திற்கு ஒரு தடவை இரண்டு தடவை எனக் குடித்தவர் பின்பு அதுவே பழக்கமாகி குடிக்கு அடிமையாகி விட்டார்.

எத்தனை தடவை செந்தாழினி கூறியும் அவரால் அதிலிருந்து மீளவே முடியவில்லை.

வளமையாக எவ்வளவு குடித்தாலும் இரவு வீட்டுக்கு சரியாக எட்டு மணிக்கு முதலில் வந்து விடுபவர் ஆனால் நேற்று நல்லிரவு கடந்தும் சரவண முத்து வரவே இல்லை.

இறுதியாக உறக்கமே இன்றி வெளியே எழுந்து வரவும் பயந்து கொண்டு வீட்டிற்குள்ளேயே கதவை பூட்டிவிட்டு தந்தைக்காக காத்திருந்தாள்.

என்ன பயன் மதுவின் பிடியில் அகப்பட்ட சரவணமுத்து விடிய விடிய காத்திருந்தும் செந்தாழினிக்கு தரிசனம் அளிக்கவில்லை. கிழக்ககில் வெளிச்சம் தெரிந்தவுடன் அதிகாலையில் தந்தையை தேடி மனதில் பயத்தை மட்டும் சுமந்து கொண்டு புறப்பட்டாள்.

அவர் வராமல் போக மனதில் சிறு படபடப்பும் தொற்றிக் கொண்டது. தந்தையைத் தவிர அவளுக்கு வேறு கதி ஏது..?

செந்தாழினி இருப்பது ஒரு குக்கிராமம் ஆகும். அங்கு வயல்வெளிகள், மூன்று பெரும் மலைகள், ஆறு, நீர்வீழ்ச்சி என்று இயற்க்கை அன்னையின் கொடைகள் நிறைந்து செழித்து விளங்கும் ஒரு அழகிய நந்தவனம் என்றே கூறலாம்.

அதனால் என்னவோ அங்கிருக்கும் மக்கள் எந்த விதத்திலும் குறை இல்லாமல் செழிப்புடன் வாழ்கின்றனர்.

அந்த கிராமத்தின் மூன்று புறமும் மலைகள் சூழ்ந்து பெரும் அரணாகக் காணப்படுகின்றது.

அந்த உயர்ந்து பரந்த மலைகள் தான் அந்த கிராமத்துக்கு பெரும் பாதுகாப்பு என்றே கூறலாம்.

காலையிலேயே மழை தூரலாக அவள் மீது படிய அந்நேரத்தில் அதனை இரசிக்க முடியாத வேதனையில் தவித்துக் கொண்டு தந்தை வளமையாக நிற்கும் இடங்களை எல்லாம் மனம் அலை பாயத் தேடிக் கொண்டிருந்தாள்.

அங்கு வயல் புறத்தில் வரம்பு வெட்டிக் கொண்டிருக்கும் தனது தந்தையின் நண்பனான சிவராசாவை பார்த்ததும் மனதில் சிறு உற்சாகத்துடன்,

“சிவா அப்பா.. சிவா அப்பா..” என்று கூக்குரல் இட்டாள் செந்தாழினி.

“யாரு காலங்காத்தால..” என்று நெற்றியில் கையை வைத்து அந்த காரிருளில் கண்கள் சிமிட்டி பார்த்தார் அந்தப் பெரியவர்.

“நான் தான்பா செந்தாழினி எங்க அப்பாவ எங்கயாவது பார்த்தீங்களா..?”

“என்ன புள்ள பொழுது விடியிறதுக்கு முன்னுக்கு இப்படி குளிர்ல மழையின் பெய்து கிட்டு இருக்கு இந்நேரம் வெளியே சுத்தி திரிகிறாயே உடம்புக்கு ஏதும் ஆகப்போகுது..”

“அதெல்லாம் இருக்கட்டும் சிவா அப்பா எங்க அப்பாவை பார்த்தீங்களா..?” என்று அவரது அக்கறையை ஒதுக்கித் தள்ளிவிட்டு தனது காரியத்திலேயே குறியாக இருந்தாள்.

“இல்லம்மா நேத்து பொழுது சாய தென்னந்தோப்பு வழியா வந்தத பார்த்தேன் அதுக்கப்புறம் அவன காணலையே ஏமா இரவுக்கு வீட்டை வரலையா..?”

“இல்ல சிவா அப்பா மனுசன் எங்க போய் தொலைஞ்சதோ தெரியல இரவெல்லாம் எனக்கு நிம்மதியே இல்லை வளமையாக குடிச்சா வீட்டை வந்துருவாரு அதுதான் கொஞ்சம் மனசுக்கு பயமா இருக்கு..”

“அதெல்லாம் அவனுக்கு ஒன்னும் ஆகி இருக்காது எங்கேயாவது போதையில விழுந்து கிடப்பான் பாரு நானும் இங்கிட்டு தேடுறன்..”

“இந்த மனுஷனுக்கு வேற வேலையே இல்ல எப்ப பாத்தாலும் குடிச்சி என்னோட உயிர வாங்குறது தான் வேலை வரட்டும் இன்னைக்கு..” என்று வாய்க்குள் முணுமுணுத்துக் கொண்டு தென்னந்தோப்பு பக்கம் புறப்பட்டாள் செந்தாழினி.

தென்னந்தோப்பிற்கு அருகில் வரும் பொழுது ஓரளவு நன்றாக விடிந்து விட்டது. அதனால் சற்று வெளிச்சம் கூடுதலாக தெரிய மனதில் தைரியம் வரப்பெற்றவள் “அப்பா… அப்பா..” என்று கூவிக்கொண்டு தென்னை மரங்களுக்கு நடுவில் தந்தையை தேடினாள்.

அவளது மனதில் ஏதேதோ எண்ணங்கள் மாறி மாறி தோன்றி பாடாய்ப்படுத்த இன்னும் தந்தை கிடைக்காமல் போக அவளது நெஞ்சம் வாடி கண்களில் கண்ணீரும் இதோ வெளியே வருகிறேன் என்று துடிக்கத் தொடங்கியது.

சந்தேகத்துடன் மோட்டர் இருக்கும் அறையை எட்டிப் பார்க்க கும்பகர்ணனை விட மோசமாக சரவண முத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்.

நெஞ்சில் கை வைத்து பெருமூச்சு ஒன்றை விட்டபடி உடனே உள்ளே சென்று தந்தையை குனிந்து தட்டி எழுப்ப கரத்தை நீட்ட வலிய கரம் ஒன்று அவளது கரத்தை இரும்புப் பிடியாகப் பிடித்தது.

யார் என்று திரும்பிப் பார்த்ததும் செந்தாழினி ‘இவனா..?’ என்று சற்று அதிர்ந்துதான் போனாள்.

அது வேறு யாரும் இல்லை அவளது முறை மாமன் என்று ஊருக்கு பொய் கூறிக்கொண்டு தெரியும் அந்த ஊரின் பண்ணையார் மகன் செந்தூரன்.

“என்ன புள்ள இந்தப் பக்கம் மாமனை தேடி வந்தியா..?” என்று செந்தாழியின் நீரினால் நனைந்து உடலோடு ஒட்டி இருந்த தாவணி உடலில் உள்ள அங்க வளைவுகளை அப்பட்டமாகக் காட்ட அவனது மோகம் தோய்ந்த விழிகள் பார்வையை அதில் வீழ்த்தியபடி பேசினான்.

அவனது குரல் கேட்டதும் கோபம் மேலிட திரும்பிப் பார்த்தவள்,

“கைய விடுடா..’ என்று சினத்துடன் சீறினாள்.

அதனை கிஞ்சித்தும் கணக்கில் கொள்ளாமல்,

“என்ன புள்ள மாமாவ பாத்து இப்படி மரியாதை இல்லாம பேசுற..” என்று செந்தூரன் அவளை கிறக்கத்துடன் பார்க்க,

“யாருக்கு யாரு மாமா டா அதெல்லாம் ஏழு வருஷத்துக்கு முன்னமே முடிஞ்சுது இப்போ கையை விடுறியா இல்லையா..?”

“விடமாட்டேன் என்ன பண்ணுவ..?”

“கத்தி ஊரக் கூட்டிடுவன் உன்னோட மானம் மரியாதை காத்துல பறந்து போயிடும் பரவாயில்லையா..?”

“அச்சச்சோ பயந்துட்டேன் என்ன பூச்சாண்டி காட்டுறியா இதுக்கெல்லாம் நான் பயப்படற ஆளு இல்ல நீ வேணும்னா கத்து யாரு வந்து என்னை எதிர்த்து கேள்வி கேட்கிறா என்று பார்ப்போம்

என்னால மரியாதை போன சிரிக்கிகதான் இந்த ஊர்ல விளைஞ்சு கிடக்கிறாளுக உனக்கு தெரியாதது ஒன்றுமில்லை..” என்று அவன் பெண்கள் மீது எல்லை மீறி நடப்பதை பற்றி கூறிக் கொண்டிருக்கும் போதே சரவணமுத்து கண்களை துடைத்துக் கொண்டு,

“என்ன புள்ள அதுக்குள்ள விடிஞ்சிருச்சா..” என்று எழுந்து நின்றார்.

சரவணமுத்து எழுந்ததும் அவ்வளவு நேரமும் செந்தாழினி கத்திக் கூப்பாடு போட்டும் கைகளை விடாமல் இருந்தவன் கைகளில் மின்சாரம் பாய்ந்தது போல உடனே செந்தாழினியை பிடித்திருந்த கரத்தினை விட்டான்.

இருவரும் ஒன்றாக செந்தூரனை முறைத்துப் பார்த்தனர். உடனே அவ்விடத்தை விட்டு ஒரு கொரூர பார்வையுடன் நகர்ந்து சென்றான்.

அவன் சென்றதும் செந்தாழினி தனது தந்தையை பார்த்து,

“என்னப்பா இது வழக்கமா நீங்க இப்படி எல்லாம் செய்ய மாட்டீங்களே என்ன இது புதுசா வீட்ட ஒரு மகள் இருக்கான்னு உங்களுக்கு ஞாபகம் இருக்கா உங்களுக்காக நான் எவ்ளோ நேரம் காத்துட்டு இருக்கிறது இந்த பாழா போனக் குடிய நீங்க எப்போதான் விடப் போறீங்களோ..!” என்று கண்களில் நீர்க் கசியக் கூற,

முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியை காட்டிக் கொள்ளாமல்,

“முதல் வா வீட்ட போகலாம்..” என்று சுற்றம் அறிந்து ஒரு தந்தையாக அந்த இடத்தில் செயல்படத் தொடங்கினார் சரவணமுத்து.

நடப்பவை அனைத்தும் மனதில் எதனையோ நினைவூட்ட தந்தையின் பின் சிறு பிள்ளையாக அவரது கை பிடித்து சென்றாள் செந்தாழினி.

********************””””

நேரத்தை விட மிக வேகமாக பயணிக்கும் வாகன நெரிசல்களுக்குள் சிக்குண்டவனாக தவித்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதிரன்.

நமது நாயகன் இன்று முக்கிய மீட்டிங்குக்காக அவசர அவசரமாக வேலைக்கு புறப்பட்டவனோ ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேலாக டிராபிக் ஜாமில் மாட்டிக் கொண்டான்.

வேறு வழி இல்லாமல் தொலைபேசிகளில் அழைப்பு வந்து தொல்லை செய்ய இறங்கி ரோட்டில் பாய்ந்து வாகன நெரிசல்களுக்குள் புகுந்து 15 நிமிடங்களில் கம்பெனியை அடைந்தான்.

உள்ளே சென்றதும் அலுவலகமே வெறிச்சோடி போய் இருந்தது. ஒருவரின் நடமாட்டத்தையும் காணவில்லை.

என்ன என்று திகைத்தபடி மெதுவாக நடந்து செல்ல அவனது ஷூத் தடங்கள் மிகவும் அழுத்தமாக அந்த அமைதியான அலுவலகத்தில் தனது ஓசையை நிரப்பியது.

நேராக தனது சிஇஓ வின் அறையினை திறக்க முற்பட அவ்வறைக்குள் உள்ளிருந்து அலுவலகத்தின் அனைத்து தொழிலாளர்களும் ஒன்றாக சப்ரைஸ் என்று கூச்சலிட்டுக் கத்தினர்.

அனைவரிடமும் ஆரவாரமான குரலை திடீரென கேட்டு அதிர்ச்சியில் ஆழ்ந்த ஆதிரன் சிறிதாக புன்னகையை சிந்தி விட்டு கைகட்டி நின்று அனைவரையும் பார்த்து,

“இதுதானா அவசர மீட்டிங்..” என்று கேட்டபடி முறைத்தான். அந்தக் கூட்டத்திற்குள் இருந்து வெளிவந்த சிஇஓ விக்னேஷ்,

“ஹாய் ஆதிரன் கங்கிராஜுலேசன் உங்கட ப்ரொஜெக்ட் யூகேல பெஸ்ட்டா செலக்ட் ஆயிருக்கு இதனால எங்களுக்கு இரண்டு மில்லியன் கேஸ் கிப்ட்டா கிடைச்சிருக்கு அதோட வேர்ல்டிலேயே எங்கட கம்பெனி மூணாவது இடத்தை பிடிச்சிருக்கு இதெல்லாம் உங்களோட ஹார்ட் வொர்க் அதோட உங்க ஐடியாவும் நீங்க செய்து தந்த புரஜெக்ட்டாலையும் தான் இது சாத்தியமாச்சு.

நீங்க மூன்று மாதமா கண் விழித்து செய்த அந்த அயராத உழைப்பு தான் இந்த கம்பெனியோட பெயர் இந்த உலகத்துக்கே தெரிய காரணம்..” என்று கூறி தனது சந்தோஷத்தை பகிர்ந்து கொண்டார்.

ஆதிரன் சிறு புன்னகையுடன்,

“அப்படியெல்லாம் இல்ல சார் நான் மட்டும் இதுக்காக முயற்சி செய்யலை என்னோட ஐடியாவாக இருந்தாலும் எல்லோரோட உழைப்பும் இதுல நிறைஞ்சு கிடக்கு அதனால எல்லாருக்கும் என்னோட பெஸ்ட் விஷஸ் எனக்கு ஒத்துழைப்பு வழங்கிய அனைவருக்கும் என்னுடைய நன்றிகள் இது என்னோட வெற்றி இல்ல நம்மளோட வெற்றி..” என்று தற்பெருமை இன்றி அனைவரையும் மனதார பாராட்டினான்.

அவனது தன்னாலமற்ற பேச்சை கண்டு அவனுக்கு ஏதாவது பரிசளிக்க வேண்டும் என்ற உத்வேகத்தில் விக்னேஷ்,

“உனக்கு என்ன வேணும் ஆதிரன் சொல்லு நான் இப்ப இருக்குற சந்தோஷத்துல உனக்கு எது வேணாலும் கேட்டால் தருவேன் என்ன வேணும் கேளு..?” என்று கூற,

அனைவரும் ஆடி கார், கோல்ட் வாட்ச், ஃபாரின் ட்ரிப் என்று இப்படி தங்களுக்குப் பிடித்த பரிசுகளைக் கூற,

அவனும் தயங்கி நிற்க, அவனைப் பார்த்து விக்னேஷ்,

“தயங்காம கேளு உனக்கு என்ன வேணும்னாலும் செய்வேன் எனக்கு அவ்வளவு சந்தோஷம்…”

“ஒன் மந்த் லீவு வேணும் சார்..” என்று கூற,

விக்னேஷ் உட்பட அனைவரும் “வாட்..? என்ன..?” என்று ஆதிரனின் பதிலைக் கேட்டு அதிர்ச்சியில் மூழ்கினர்.

என் காதில் ஏதும் தவறாக விழுந்து விட்டதோ என்று விக்னேஷ் ஆதிரனைப் பார்த்து “வாட் கம் எகைன்..” என்று கூறிவிட்டு நன்கு காதினை தீட்டி வைத்தான்.

“ஒன் மந்த் லீவு சார்..” என்று மீண்டும் அதனையே கூறினான் ஆதிரன்.

அவனை எண்ணி சிரிப்பதா இல்லை அழுவதா என்று தெரியாமல் சரி என்று ஒத்துக் கொள்ள துள்ளிக் குதித்த ஆதிரன்.

அதே சந்தோஷத்தில் வீட்டிற்கு புறப்பட்டான்.

ஆனால் அதிரனுக்கோ தெரியவில்லை அந்த ஒரு மாத விடுமுறையில் தனது வாழ்க்கை பயணமே சிக்குண்டு சின்னா பின்னமாக வழி தெரியாத காட்டிற்குள் செல்ல போகின்றது என்று அப்படி தெரிந்திருந்தால் முன்கூட்டியே அந்த விடுமுறையை எடுக்காமல் வேலையிலேயே தனது நிம்மதியை போக்கிக் கொண்டு இருந்திருப்பான்.

விதி யாரைத்தான் விட்டது. விதியின் களியாட்டத்தில் நாமெல்லாம் பொம்மைகள் தானே..!