போகம் – 16
உலகில் ஜனித்திருக்கும் உயிரினங்கள் யாவும் தன் காதலன் காதலியுடன் கூடிக் களித்து ரிங்காரமிட்டுக் கொண்டிருந்த அர்த்த முன் ஜாம வேலை…!
தன் ஆருயிர் பெண்ணின் சம்மதம் கிடைத்த பின் இவ்வுலகில் எந்த ஒரு காதல் கணவன்தான் தாமதிக்க நினைவான்…!
ருத்ரன் அவ்வாறே…!
உரசி உரசியே அவளைப் பற்ற வைக்க முடிவு செய்தானோ…?!
தீக்குச்சி காந்தமாய் ருத்ரன் தன்னவளின் வெண்சங்கு கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்து வத்திக்குச்சியாய் உரசினான்.
தாழம்பூவுக்கு வாசம் இல்லையாம்…
ஆனால் என்னவளின் சங்கு கழுத்து தாழம்பூவின் மென்மையில் இருக்க…
வாசம் வீசுகிறதே…!
பவளமல்லியா இல்லை லாவண்டர் மனமா இல்லை இல்லை அனைத்தும் கலந்த புதியதொரு நறுமணமா…!?
“ம்ம்…முத்தேஏ…உன்றற வாசழ்ம்…ஹாஆஆ…”,என நாசியில் இழுத்து நிரப்பியவனின் மீசைதாடி உரசாமல் உரசி ரகசியாவை கொல்லாமல் கொன்றது.
வாசம் இழுப்பது மட்டும் போதாது என வண்டாக மாறினானோ….?!
நாவை தீப்பந்தமாய் கொண்டு ‘தேனை நான் இங்கேயும் தேடி எடுப்பேன்…’ என முடிவெடுத்தவன் போல அந்த வெண் சங்கு கழுத்தில் எங்கும் எச்சில் கொண்டு வர்ணம் தீட்டினான் ஓவியன்…!
“ஸ்ஸ்…ருத்துஉஉ…
யுவ..ர்…தாடி குத்த.துஉடாஆஆஆ…
ஸ்ஸ்… அத்தா…ன்ன்ன்…”, என தன் உயிர் வேர்கள் எங்கும் பூ பூக்க சிலிர்த்தாள்.
அப்பபோதும் நிறுத்தினானா என்ன அவன்..?! இல்லை மொத்த கழுத்து நரம்புகளையும் சீண்டிவிட்டே மீள்வேன் என வம்படியாய் குத்தகைக்கு எடுத்தவன் போல வர்ணம் பூசினான்.
அந்த ராட்சச உடல் வேறு மெல்லிடையாளை நசுக்க,
“ஹாஆஆஆ டேய்…அத்தா..ன்…
ஹர்னா…ல்டுஉஉ…
மூச்சுஉஉஉ…முட்டுது….
தள்ளூ மாம்மாஆஆ…ஸ்ஸ்…ம்ம்…”,என கூறியவளுக்கு முழுதும் துக அவஸ்த்தை…
கழுத்தில் செல்லும் பல நரம்புகளும் அவன் ஆளுகைக்கு கீழ் சென்றுவிட்டதே எனும் நிலையில் இருந்ததால்…!
உணர்ச்சி குவியலில் சிக்குண்டு போனவளோ தன் உதட்டைக் கடித்து அவனகன் முடியை பிடித்து மேலே இழுக்க…
“ஆஹ்ஹ்ஹ்… என்னழடிஇஇ…
இவ்ளோஓ டா போடுழற…
மூச்சு முட்டுஉதா…
அப்போ இரு இன்னுழும் மூச்சு முட்ட வைக்கிழேன்…”, என்றவாறே அவளின் கழுத்தின் வளைவில் இருந்து நிமிர்ந்தவன்…!
அவள் முகத்தோட தன் முகம் கன்னத்தோடு கன்னம் உரச நேர் கோட்டில் தன் விழிகளை அவளின் வெண் ஆகாயத்தில் மிதக்கும் கண்மணிகளைப் பார்த்து உடலை இன்னும் அழுத்தி மேலும் கீழும் உரசினான்.
“ஆஹ்ஹ்…மம்மி…ச்சீய்ய்ய்…
தள்ளிபோடா…புருஷ்ஷ்ஷ்
ஸ்ஸ்…நாட்டான்…நாட்டுகாட்டான்ன்ன்…சீசீய்…”,
என்றவள் புன்னகையும் வெட்கமும் கலந்து தன்னவனை காணமுடியாமல் விழி மூடிக் கொண்டாள் அம்மாடர்ன் மங்கை.
“டாஆஆ…புருஷன…டா…வா…சொழ்ல்ற…
இருடிஇஇ திமிர்காரிஇஇ…
இந்த நாட்டான் என்ன செய்றேழ்ன் பாருஉஉடிஇ பொண்டாட்டிஇஇ..”, என்றவன் எழுந்து நின்று கொண்டு தன் காரிகையை பார்த்து கண்ணாரா ரசித்தவனின் இந்திரவனம் வெந்து கொண்டு தணிய முடியாமல் அவஸ்தையில் போராட்டம் கண்டது.
கட்டிலில் குறுக்காக இருந்தவளின் இடையை ஓரே கையில் கொத்தாக அவளை தூக்கி இழுத்து நேராகப் போட்டுவிட்டு…
அவளின் தந்த தொடைகளின் நடுவில் மாமிச மலையாக முட்டிப்போட்டு அமர்ந்தான்…
இடுப்பில் கையிட்டு மீண்டும் இன்ச் பை இன்சாக அவளைப் பார்த்து மேலும் மேலும் அவளுக்கு செம்மையின் சிவப்பை பூசினான் ருத்ரன்.
ரகசியாவோ ஒரு கையால் நொடியில் தூக்கி மாற்றியவனின் இந்த அசுர வேகம் கண்டு வெட்கத்தோடு சேர்ந்து பயமும் வந்திருக்க… படப்படத்துப் போய் கள்வனைப் பார்த்தாள்.
அத்தனை ஆசை அவன் கண்களில்…
இல்லை இல்லை பேராசை…!
மன்மதனுடன் காதல் அசுரன் சேர்ந்ததுப் போல அவ்வளவு வேகம் அந்த விழிகளில்…!
அவ்விழிகளின் வீச்சை தாங்க முடியாத தலைவி தன் முகத்தை திருப்பி மீண்டும் தலையணையில் தஞ்சமாக புதைத்துக் கொண்டாள்.
விடுவானா இந்த விடாகண்டன்…?!
அகோர பசி கொண்டவன் போல் இரு நிலவு மலைகளின் உச்சியில் இருந்த மிகச்சிறிய சிவப்பு மாணிக்கங்களை தன் இருகரங்கள் கொண்டு முதல்விரலால் மாணிக்கத்தை கூர் தீட்டவும் அடுத்த இருவிரல் கொண்டு அதை பற்றி அபகரிக்கவும் என சுக வேதனைத் தரத் தொடங்கியிருந்தான்.
அந்த மாணிக்கத்தினுடைய இசையின் அடிநாதமானது எது என சரியாக பிடித்து வாசிக்க தொடங்கினான் கள்வன்…!
இதோ அவன் வாசிக்க ராகத்தை இவள் இசைக்க தொடங்கிவிட்டாள் பெண்ணானவள்…!
மெத்தையில் அரையடிக்கும் மேலே அருவியாக வளைந்து நெளிந்து துடிதுடித்து போனவளுக்கு சொல் காணா சுக வேதனை…!
அய்யோ உடலில் உள்ள செல்லில் எல்லாம் மயிலிறகும் ஊசியும் என மாறிமாறி தீண்டிச் செல்கிறதே…
இது என்ன நிலை என நினைத்து மதியும் மயங்கித்தான் போனாள் தன் மாங்கல்யத் தலைவனின் கைகளில்…!
“ஆஹ்ஹ்…ருத்துஉஉ…
நோஓஓ…ப்ளீ…ஸ்…
ம்ஹும்… பார்…க்கா…தடாஆஆ…
அப்படிஇஇ…இதை விடுஉஉஉ…”,என அவன் இருகரங்களின் மணிக்கட்டிலும் இவளின் இருகரம் கொண்டு பிடித்து கையை எடுக்க இழுக்க…
ஒரு பக்கம் அவனின் காப்பு இவள் கைக்கு கிடைக்க அதையும் பிடித்து இருக்கிறேன் பேர்வழி இழுக்க…
வித்தாராக் கள்ளன் பூவின் விசைக் கேற்ப இவனும் நட்சிரத்தை பிடித்த வண்ணம் இழுத்தான்…!
மிதந்து மிதந்து
தவழ்ந்து தவழ்ந்து
பறந்து பறந்து
சிலிர்த்து சிலிர்த்து
தவித்து தவித்து
துடித்து துடித்து
போனாளே நங்கை…!
தன்னவளின் முகம் காட்டும் அபிநயங்களை ரசித்தபடி,
“டாஆஆ…சொல்ழ்றியாடிஇஇ…ம்ம்…
சொல்லுழுடி…
இப்போ…சொல்லுழுடிஇஇ…பொண்டாட்டிஇஇ…
சொல்லுழுவியாஆஆ…?!!!”,எனக் கேட்டு கேட்டே தன் பெருவிரல் கொண்டு தீட்டத் தீட்ட மாணிக்க விதை விளைந்து வெளிவந்து மின்னியது…!
தன் காதற்கிழத்தியை நோக்கி போரில் எதையோ ஜெயித்த மன்னனாக கர்வமாக பார்த்தான் விழியால் வேறு போதையை இவளுக்கு கடத்தி கொண்டே ஒரு பக்க புருவத்தை தூக்கி பெருமையாக..!
கள்வனுக்கு ஏற்ற இந்த வித்தாரக் கள்ளி ஆயிற்றே அவள் தன் திமிரை விடுவாளா என்ன..?!
கொல்கிறான்தான் இருந்தும் கூட தன் ரோஜா இதழை தன் முத்து பற்களில் பதுக்கிய வண்ணம்,
“ம்மாஆஆ…ஆமாடாஆ…
டா சொல்லுவேன்…
நீ மட்டும் டி சொல்ல..ற..இல்..ல..
ஆஹ்ஹ்..”, என இவள் விழி மூடிக் கிறங்கிகூறினாள் அதே கர்வத்துடன்.
“ஹோஹோ அப்படிழாடிஇஇ…!?”,என்று சாதுவாக கேட்டவன் இரு மாணிக்க விதையிலும் லேசாக நாவைத் தொட்டுவிட்டு…
அபகரித்தும் முழுதாய் அபகரிக்காமலும் கொன்று விட்டானே இப்படி தீண்டியும் தீண்டாமல்…!
“ஸ்ஸ்…”, என்றவள் உடலை எக்கித் துடிக்க…
விழி திறவாமல் மங்கையவள்,
“அப்படிதான் சொல்லுவேன்…டாஆஆ…
ம்ம்..போடாஆஆஆ…”,என இவளும் விடாமல் மந்தாகசச் சிரிப்பாய் கூறினாள்.
தன் இதழ் ஒரு பக்கம் வளைத்து மந்தகாச புன்னகையுடன் தலைவன் எழுத்துக் கொண்டான்…
நொடி நேரம் தலைவனின் தொடுகை தன் ஸ்பரிசத்தில் இல்லை என உணர்ந்தவள்…
‘என்ன செய்கிறான்..?’ என இவள் விழி திறந்து காண…
விழிப் பார்வைக்கு நேரே ஆளில்லை…!
ஆனால் ஸ்பரித்தில் தன் கால்கள் தாண்டி பளிங்கு தொடை வரை கூதல் காற்றுப் படும் உணர்வு வர… உடைகள் நகர்ந்த உணர்வு… !
என்ன என எட்டிப் பார்த்தவளின் இரு பாதங்களையும் பிடித்து மொத்த ஸ்கர்ட்டையும் அவள் இடைக்கு தூக்கி தள்ளி விட்டிருந்தான்.
தன் மேனகையின் ஆளுகையால் அவளின் பஞ்சுப் பாதங்களின் அருகில் ருத்ரனின் இதழ்கள் ஒரு இன்ச் இடைவெளியில் இருக்க…
இவள் விழியின் வீச்சுப் பட்டவுடன்,”ப்புச் ப்புச்…!இச்சூ இச்சூ…!”என அவள் பட்டுப் பாதமெங்கும் தன் இதழ் முத்தத்தை சத்தத்துடன் ஒற்றி அழுந்த பதிவு செய்ய தொடங்கினான்.
இராணியவளுக்கோ நாணம் வந்திருந்த போதிலும்,
“ஹேய்ய்…ருத்துஉஉ…நோஓஓ…”, என்று உதடுகள் கூறினாலும்…
மாறாக எண்ணத்தில் என்னவோ உலகமே தான்தான் ஆளுகிறேன் என்ற உணர்வின் வசம் அவளுக்கு வரை வழைத்திருந்தான் அவளின் கணவன்…!
வாழ்கையில் ஒரு ஆணின்
இன்பம்…
மகிழ்வு…
மோகம்…
போகம்…
காதல்…
புரிதல்…
மோதல்…
கூடல்…
வெற்றி…
என எல்லாவற்றும் தொடங்கும் இடம் தன் மனையாளின் தன் இளையாளின் பட்டுப் பாதமே.
தலைவன் அதில் சரணாகதி எனில் உலகில் பெரும் பேரின்பக்காரனாய் மோட்சம் பெற்று விடுகிறான்…!
தலைவிக்கு அவன் தனக்கு மன்னனாக என்பதைக் காட்டிலும் அவளின் குழந்தையாக மாறி விடுகிறான்…!
அக்குழந்தையான தலைவனின் இமை முடி விழுந்தாள்கூட துடிதுடித்துப் போய்விடுகிறாள் சரிபாதியானவள்…!
அவனுக்கு ஒரு விஷயம் இன்பமெனில் பஞ்ச பூதங்களையும் எதிர்த்தெங்கினும் அவனுக்கு இன்பம் தருகிறாள்…!
வாழ்கையின் முதலும் முடிவும் தன் இணையின் இன்பத்தில்தான் என நினைத்து பரிமாற்றத்தின் தான்தான் அதிகம் காதல் காட்டுவேன் என்ற பித்து நிலைதான் தலைவனுக்கும் தலைவிக்கும் முக்தி நிலையாம்…!
அப்படியே புரவி ஏறி மேலே முத்தமிட்டுக் கொண்டே வந்தவன் ஒரு பொட்டு இடம் மிச்சமின்றி இச்சூக்களை சத்தமாக வைத்து கொண்டே பளிங்குத் தொடகளையும் தாண்டி வந்தான்.
தன் மன்னவனை இழுத்து போர்த்திக் கொள்ள முயன்று தோற்றுதான் போனாள் காரிகை…!
“ஸ்ஸ்…ஹேய்…ருத்துஉஉ….
நோஓஓ…எனஃப்…
போது..ம்… மேல வாஆஆ அத்தான்…,”, என ரகசியா எட்டி அவனை அழைக்க…
அவனோ அவள் விழிப் பார்த்துக் கொண்டே…
அவளின் சிறிய ஆடையை பறிக்க அது வரமாட்டேன் என அவளை ஓட்டிக் கொண்டு அடம் பிடிக்க முயன்றது.
காத்திருப்பானா முரடன் என்னவளின் மேல் நீ யார் என அதையும் கிழித்துவிட்டான்…!
‘என்ன செய்யப் போகிறான்….?!
அங்கே என்ன செய்ய இந்த காட்டான் முகத்தை கொண்டு செல்கிறான்…
ச்சீய் பேட் பாய் டர்ட்டி பாய்…’, என நினைத்த இச்சிறு மேனகைக்கு தெரியவும் இல்லை புரியவும் இல்லை என்ன நடக்கப் போகிறது என…
“ஹேய்ய்ய்…காட்டான்…
ஸ்டாப்ப்…டாஆ…நோஓஓஓ…
ப்ளிஸ் டோன்ட் டச் மாம்மா…
என்கிட்ட வா மேல ருத்துஉஉ ஸ்ஸ்…”, என்றவாறு தன் கரம் கொண்டு இந்த இளஞ்சிட்டு சங்குப்பூவை அவன் பார்க்கும் முன் மறைக்க..!
அந்த காமதனோ(காமம்+காதல்+மன்மதன்=காமதன்),
ஒரு பக்கமாக உதட்டை வளைத்து சிரித்து…
தன் இடக்கை விரல் கொண்டு தன் மீசையை நீவிக் கொண்டவன்…
மன்மத பானம் அருந்த தாகம் கொண்ட புலியாக விழிகளில் காதல் வேட்கை மின்னியது.
“இப்ப சொல்லுழுடிஇஇ டா…
நல்லாஆஆ..,சொல்லுழுஉ…”, என்று காதலாட பார்த்துவிட்டு…!
அவள் மறைத்து வைத்திருந்த கைகளில் மேலேயே நா கொண்டு கீற்றாக ஓவியம் தீட்டியனான்.
தன் ஒரு கரத்தால் அவளின் இரு கையையும் எடுத்து தன் கேசத்தில் வைத்துவிட்டு…
அடுத்த நொடியில் காதல் தேவி ரதியின் அதிசய அழகை கண்டவன்… மறுநொடியே சங்குப்பூவை விழுங்கி விட்டான்…!
“ஹாவ்வ்வ்….அமுலத்தாஆஆஆஆஆன்ன்ன்… ம்மாஆஆஆ……நோஓஓ…”, என எழுந்தே விட்டவள்…
அப்படியே பின்னால் நகர்ந்து சென்று விட்டாள் …!
கட்டிலின் தலைபாகத்தில் தன் முதுகுபக்கம் இடித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தவள்…
ஸ்கர்ட்டை கீழே தள்ளி தன் கைக் கொண்டு மேலங்க அவயங்களை மறைத்து பின்னால் சாய்ந்தாள் ரகசியா…!
எங்கேயும்தான் தப்பித்து செல்ல வழியில்லையே…!
மன்மதலோகம் வந்து ரதியை பாதியில் விட்டான் எனில் அவன் காதல் மன்மதன் இல்லையே…!
ருத்ரனோ விழிமூடி சங்குப்பூவின் சுவையில் லயித்து கிடந்தான்… அதன் வாசத்தில் மனம் மன்றாடி திண்டாடிக் கொண்டிருந்த நொடி அது காணாமல் போய்விட…
உடலெங்கும் செல்லக் கோபம் காட்டுத்தனமாக முரடனுக்கு… மோகத்தை அசுர வேகத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல…
விழி கிறங்கி செம்மை படறி தாடை இறுகியது…
இப்போது உள்ளே சென்றிருந்த கள்ளின் போதை பாதி பின்னுக்கு சென்று மொத்தமாய் மங்கையவள் போதை முன்னுக்கு வந்துவிட்டிருந்தது போகனுக்கு…!
“ஆஆஆஆஆ அம்மணிஇஇஇ…
ஏண்டிஇஇ…போன…
இந்த ருத்ரன அரக்கனா மாத்தாதடிஇஇ…
அத்தான் ஆசைல குறுக்க வராதடி பொண்டாட்டிஇஇ…
மொத்தம் என்னோடதுஉஉ…என்னோடது மட்டும்தான்…
விளங்குதாஆஆ…
ஆஆஆஆ…வந்துடுஉஉ வாடிஇஇ செல்ல அம்முல்ல…”, என அதேநிலையில் படுத்திருந்த வண்ணமே தலையைத் மட்டும் தூக்கி நிமிர்த்தி விழிகளில் மோகம் தாபம் காதல் எனப் போட்டி போட்டுக் கொண்டு மின்ன ராட்சசனாய் கூறினான்.
மன்னவனின் முகத்தில் தனக்கான துடிப்பைப் பார்த்து பெண்மயிலின் மனம் ரசித்தாலும் நாணம் மேலோங்கி பெண்ணவளின் உடலை சிலிர்க்க வைக்க,
“ம்ஹும்…மாட்டேன்…
ஐ காஆஆஆண்ட்…
வர மாட்டேன் போடாஆஆஆ…”,என்று கீச்சிட்டு எழுந்து ஓடப் பார்த்தாள்.
அதுவும்தான் இயலுமா இவ்வரக்கனிடம்,
“ஆஆஆஆஆ…சாவடிக்காதடிஇஇ…
எனக்கு இப்போஓஓ வேணும்…என் ஜிலேழ்பிஇ…
இப்போ…ம்ம்…வந்துடுஉஉஉ…”,என்று காட்டு கத்தல் காதல் குரலில் கத்திய கிராமத்து மன்னனின் வேகத்தில் தோற்றுதான் போனாள் கார்ப்பரேட் சண்டி ராணி… !
அவள் காலைப் பிடித்து அப்படியே மெத்தையோடு அழுத்தியவனுக்கு ஸ்கர்டின் மீது பொல்லாத பெருங் கோபம் வந்துவிட்டது…
ஆம் அதையும் டர்ராக்கிவிட்டான் கிராதகக் காதலன்…!
(எடோய் ட்ரஸ் மொத்தம் போச்சே…!)
நீ என்னை
தீண்டும் நொடி
மீண்டும்
ஜனிக்கிறேனடி…!
ஆனால்
என்னைச்
சீண்டிவிட்டு
தூண்டிவிட்டு
விலகும் மறு
நொடி
துடிக்கிறேனடி
ஏதோ மரணத்தை
கண்டவனாக…!
விலகாதே
கண்மணியே
உன் மூச்சுக்
காற்றில் வாழும்
என்னை முழுதாய்
அடைத்து விடடி
என் யட்சினியே…!
(ப்ரேக் குயின் கிகிகி… சரிசரி டார்லிங்ஸ் நோ முறைப்பு… ப்ரேக் செயின்னு தன்வியை நீங்க மீனாக பொறிச்சிங் அது எனக்கு கேட்டிங் ஹிஹிஹி…)
போகம் – 17
ஆலங்கட்டி மழை பொழிவதற்கு பதிலாய் துகினம் கண்ணுக்கு தெரியாமல் பூச் செடிகளுடன் காதல் செய்து பூக்களை பூக்கச் செய்ய ஆவன செய்து கொண்டிருந்த பவுர்ணமியின் பின் இரவு நேரம்…!
மெத்தை மேல் இருவரிக் கவிதையாக இருவரும் இருக்க…
காதல் சடுகுடு விளையாடிக் கொண்டிருந்தான் ருத்ரன் தன் மோகினியிடம்…!
ரகசியா இன்ச் கூட நகர முடியாமல் தன்னவனுக்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமலும் வெடவெடத்தாள்.
ட்ரெஸ் போச்சே என்று வேறு இருந்தது ரணகளத்துலையும் அம்மணிக்கு கிளுகிளுப்பு தேவைப்பட்டது…!
“டேய்ய்ய்ய்… லூசு புருஷ்ஷ்ஷ்…
ஏன்டா இப்படி செய்ற…
ட்ரஸ் எல்லாம் வேஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ட் செய்துட்ட மேன்ன்ன்…
ச்சீய்ய்… போடா… ஸ்ஸ்…
யூ பேட் மேன்…
ஆஹ்ஹ்ஹ்ஹ்… ம்மாஆ… நோவ்வ்ஓஓ…”, என்றவளின் கத்தல் சுக கானமாக மாறியிருந்தது ருத்ரனின் விளையாட்டில்…!
அப்படியே மேலே நகர்ந்தவன்…
வேங்கைப் புலியாக மாறி மீண்டும் சங்குப்பூவை தன் இதழ் கொண்டு பறிக்க முயல…
முயன்று முயன்று அது நான் தனியாக எல்லாமா வரமாட்டேன் என அடம் பண்ண.
தோல்வியை காண்பானா என்ன இந்த ராஜராஜன் தோற்கமாட்டேன் என சதிராட்டம் செய்தான் அதனுடன்…!
பின் வண்டாக மாறி அச்சங்குப் பூவின் இதழை பிரித்தவன்…
தன் நா கொண்டு மகரந்த போர் நடத்தி தேனெடுக்க முடிவெடுத்து… பூவை சுற்றியிருந்த கோட்டை அரண்களையும் தன் மீசைதாடி கொண்டு இரு பக்கமும் தகர்க்க…
பின் காட்டுப்பசி கொண்ட முரட்டுத் தேனீயாக மாறி தேன் எடுக்க தொடங்கினான்…!
மகரந்தம் பூக்கச் செய்யும் தேனீ உண்டு கொண்டிருக்க…
பூவானது துடித்து சிதறிப் போனது அவ்வண்டின் வேகத்தில்…!
தண்ணீரில் மிதக்கிறாள்…!
பின் உள்ளே செல்கிறாள்…!
மூச்சு முட்டுக்கிறாள்…!
பின் மீண்டும்
மூழ்காமல் காப்பாற்றப்பட்டு
மீண்டும் மிதக்கிறாள்…!
தவியாய் தவித்து
தத்தளிக்கிறாளே மாது…!
அய்யோ மீண்டும் மூழ்கினேன்…
முச்சு முட்டுகிறதடா…
இந்த சுக அவலத்துக்கு முற்றுப் புள்ளியைதான் வையேன்…!
கெஞ்சி கொஞ்சினாள் இப்பேதை…!
முற்றுப் புள்ளியும் வைத்தான் முழுதாய்…
பேரவஸ்த்தைக்கு உள்ளாக்கிவிட்டு…
அவளின் மொத்த நரம்புகளையும் பறக்கவிட்ட பின்.
“ஆஆஆ…. அத்தாஆஆஆன்… நோஓஓ… ஆஹ்ஹ்…” , என மீனாக துள்ளித் துள்ளி அடங்க…
செத்துச் செத்து பிழைத்தாள் இந்த சுந்திர லோகத்து ரம்பை…
அடுத்த விநாடிகளில், “ம்மாஆஆ… அமுலத்தான்ன்ன்…” ,என விழிகளில் நீர் சுரக்க மொத்தமாய் சுழற்சியில் சிக்க பிழைத்து மீண்டு மிதந்து வந்தாள் பூமிக்கு…!
அவள் குரல் மோகன கீதமாக மாறி இவன் செவிக்கு போதையாக…!
சங்குபூவின் தேன் ஆனது இவன் இதழுக்கு போதையாக…!
தாகம் தீர்க்க மொத்த தேனையும் சொட்டு விடாமல் சுவைத்து முடித்த பின்தான் விட்டான் கள்வன்…!
முகமெல்லாம் தேனைப் பூசிய வண்ணம்…
மீசைதாடி எல்லாம் தேன் பனியாய் மின்ன…
மந்தகாசப் புன்னகையுடன் வெற்றி வாகை சூடியவனாக மேலே வந்தான்…!
ருத்ரன் தன் செம்பூவழகியை கண்ணார கண்டான்…
அவளுக்கு வெட்கம் தாளாது…
“ச்சீய் போயா… ருத்துஉஉஉ…
அமுலத்தான்… ஹர்னால்டு…
ஹேட் யூ போடாஆஆ…ஹாஆஆஆ…”, என மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கிக் கொண்டு அவன் கன்னத்தில் அறைகிறேன் பேர்வழி செல்லமாய் தட்டி விளையாடினாள்.
ஆருயிர் கணவனாகிய தலைவன் அவள் முகமெங்கிலும்,
“ப்பூச்… ப்பூச்… ப்பூச்..”,என முத்தம் வைத்தவன்…
“பேரழகிடிஇஇஇ…
நீனு…
என்ற பொண்டாட்டிஇஇ…!”, என்று அவள் இடப்பக்கம் குனிந்து செவியில் இதழுரச…
சம்சார கடலில் மூழ்கி முத்தெடுக்க தொடங்கியவனோ,
“ஸ்செம ____ட்டு டிஇஇ அரக்கிஇஇ…”, என்று இன்னும் கூட எதையோ கூறி அவளை மேலும் சிவப்பாக்க வைத்தான் இந்த கரிகாலன்…!
“அய்ய… யூஊஊஊ… நாட்டிஇஇஇ…
ச்சீய்… போடா பொறுக்கிஇஇ…
நாட்டான் காட்டான்…
டர்ட்டி ஃபெல்லோ… மோசம் போஓஓ…”, என்று அவன் முடியை பிடித்து ஆட்டி மீண்டும் செல்லமாக கன்னத்தில் தட்விட்டவள்…
நன்றாக அவளின் முத்துப் பற்களை கொண்டு தாடியுடன் அவன் கன்னம் கடித்துவிட்டு தன் மன்னவனை அணைத்துக் கொண்டாள்…!
தேனருந்திய மன்மதனின் இடையில் காமதனின் அம்பு சும்மா இருக்க இயலுமோ…!? முடியாதல்லவா… !
அது தன் கணைகளை தொடுக்க தயாராகி தீயாய் தவிக்க… அம்மன்மத அம்பும் ‘ தான் இங்குதான் உள்ளேன் உன்னவளை நீ கண்டுவிட்டாய்…!
என் இந்திரவனத் தீயை அனைக்கும் பனியருவியை எனக்கு தந்துவிடு…
தாளமுடியாது… எரித்தே விடுவேன் போல மொத்தமாய்…’, என்று அவனை வேங்கையாய் மேலும் தூண்டிட தொடங்கியது…!
ருத்ரன் தன் மன்மத அம்பின் பாரத்தை தன் மனைவிக்கு உணர்த்தவும் அம்பு தன் வேலையை நானே செய்வேன் என்று அவளின் இடைப் பகுதியை தீண்டி உஷ்ணத்தை அவளுக்கும் கடத்தி ஏற்றிவிட…!
மேனகையோ திகைப்பில் மீன் விழியை விரிக்க…
தன் இதழ் பிரித்து அவனிடம் ஏதோ பேச வந்தாள்…!
எங்கே பேச விட்டான் …
இதழை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டே,
‘வேண்டாமடி எதையும் கேட்டு வைக்காதே…
பின் நான் கூறும் பதில்களை கேட்டு நீ பூசிக் கொள்ள உலகில் உள்ள மொத்த செம்மையும் போதாது…’என விழி வழி செய்தி சொல்லிக் கொண்டே…
தன் வெண் உடையை தளர்த்தி ஏவாலுக்கு ஏற்ற ஆதாமாய் மாறினான்…!
அவள் மூச்சுக்கு தள்ளாடப் பட்ட பின்னரே இதழை விட்டவன்…
விழி பார்த்துக் கொண்டே…
“என் கண்ணம்மா…” , என்று இதழ் மீது மீண்டும் பச்சக்கென முத்தம் வைத்து அவளை தளர்த்தி கீழே இழுத்து மெத்தையில் மொத்தமாக சயன வடிவில் சாய்த்தான்.
வள்ளிக் கொடியின் மேல் ஆலமர வேராய் படர்ந்தவன்…
தன் மன்மத தீயம்பை சங்குப்பூ தொட்டு பனிப் பாறை நோக்கி எய்யத் தொடங்க…
பனிப்பாறையின் பாதை அவ்வளவு சீக்கரமாய் உன்னை அனுமதியேன் என அடம் பண்ண…
அவ்வளவு எளிதாக அம்பை ஏற்கமாட்டேன் நானும் போராளி என அச்சங்குப்பூ அம்பிடம் வாதிட்டது…
“ஆஆஆ…ஹருத்தும்மா…
வலிக்குதுஉஉஉடா…
புருஷாஆ…
இட்ஸ் பெயினிங்டா…
ம்மாஆஆ…அத்தான்ன்…”, என்று ரிங்காரமிட்டாள் பெண் வண்டு.
போகத்தீயின் தாக்கம் ஒரு பக்கம்…
தன் மங்கையின் முகம் வலியை காட்டல் ஒரு புறம்…
தாள முடியவில்லை காவிய காதலனுக்கு…!
“ம்மா… ம்மா… என்ற செல்லம்ல…
என்ற கண்மணியில்ல…
என்ற சாமியில்ல…
அத்தான் உதட கடிச்சிக்கோடிஇ…
தளர்வா இருடி கண்ணம்மா…
மனச ஃப்ரீயா விடுடாஆஆ…
அத்தான் கண்ண பாருடி என்ற சாமில்ல…
ஒன்னுமேயில்ல என் செல்லமே…
மாமன இருக்கி கட்டிக்கோடா
முத்தும்மாஆஆஆ… ஹாஆஆ… “, என தன்னவளை ஆறுதலாக்கிய வண்ணம் இந்த ஆருயிர் காதலனும் தன் இடைக்கணைக் கொண்டு அம்பின் விசையில் வேங்கையின் வேகம் செலுத்தினான்…!
தலைவியின் பனிப்பாறை பாதையும்தான் காதலாய் போராடிய இந்த கந்தர்வ காதலனுக்கு கதவை திறந்து பயணம் செல்ல அனுமதித்ததுவோ….?!
“மம்மமாஆஆஆஆஆ… ம்ம்ம்ம்… அத்தாஆஆஆஆன்… ருத்…”, என கத்த தொடங்கியவளின் மீதி குரலை ருத்ரன் தன் இதழைக் குடுத்து அவளின் செப்பிதழை அடைத்து விட்டிருந்தான்
சுகப் பெரு வலிதான் பெண்ணவளுக்கு தாங்க முடியாமல்,
“ம்ம்…ம்ம்”, என முனங்கி அவளிதழுள் இருந்த அவனிதழை உதிரம் வர கடித்தாள்…!
அப்படியே தன்னவள் கேசத்தை தடவிக்கொண்டு காற்றுக்கு கூட அனுமதியின்றி கட்டிக் கொண்டான்.
விசை தொடுக்காமல் விநாடிகள் இருந்த மன்னவன் உதட்டில் தனக்கு உதிரம் வருவது நன்றாக உணர…
தன் காரிகைக்காக அதையும் சுகமென தாங்கி விழி மூடிக் கொண்டு அச்சுக ரணத்தை விரும்பி போதையாகவே ஏற்றான்…!
அவள் இதழைக் கடிக்கும் வேகம் குறைய குறைய இருவருக்குமே விழிகளின் கண்மணிகள் மேலேறி மதிக்கத் தொடங்கிற்று…!
அவளாக அவனிதழை விட்டதும்…
நிமிர்ந்தவன் அவளைப் பார்க்க,
“ம்ஹும்…ச்சீய்…போடாஆஆ… “, என செவ்வானமாய் விழியை மூடிக் கொண்டு திரும்பியவள் அவன் முதுகை நகம் கொண்டு கீறினாள்.
அந்த நகக்கீறலின் காந்துதலில் விழி மூடிக் கிறங்கினான் காவலன்…!
காதல் ரசம் விழிகளில் கொட்ட அவளிதழில் தன் இதழை ஒற்றி எடுத்துவிட்டு…
“என்ற தேவதடி… முத்துமயிலு… உஉஉ…ஃப்ப்”, என்றவாறே மோகத்தீயின் அம்புகளை தொடுக்கும் வேலையை இடைவிடாமல் ஆனால் தன்னவளுக்காய் மென்மையாய் தொடங்கினான் இந்த பூலோக இந்திரன்…!
அந்த மென்மையும் கூட இம்மெல்லிடையாளுக்கு வன்மையாக இருக்க, “ஹ்ஹ்… அத்..தான்…
வேண்…டா..ம்.. ம்ம்…” , என கத்தினாள் சுக வேதனையில்.
முரண் வார்த்தைகள் தான்
இந்நொடிகளில் தேவதைகளின்
மந்திரச் சொற்கள் அல்லவா…!?
இதனால்தான் பெண்களின்
வேண்டாம் என்ற சொல்
வேண்டும் என்று
சொல்லப் படுகிறது
போலவே காதலில்…!
மாயக் காதலில்
யாவும் விந்தையே…!
காமதன் அம்பின் அனலை தாங்க இயலாமல் மென்மையை கையாள முயன்றும் தோற்றுத்தான் போனான் மன்னன் அந்த போகத்தீயிடம்…!
அசுரக்காதல் வேகமும் வன்மோகமும் அது கேட்க,
“வேண்டாமாஆஆ… டிஇஇஇ…
ம்ம்… ஹாஆஆ…
சொல்லுடி… மாமன்ட…
பொண்டாட்டி… சொல்லுஉஉடிஇஇ… ஹாஆஆ…”, என்றவனின் கணைத் தொடுப்பு ராட்சத ரதமாக மாறியிருந்தது.
மன்னவனின் தொடுத்தல் வேகம் தாங்கொனாமல்…
மேலே ஆம்பலிதழ் நிலவுக் குவியல்கள் இரண்டும் நிலைக் கொள்ளாமல் தவித்தாடி…
அவனை மேலும் மேலும் பித்தனாக்க…!
மன்மதலோகம் கண்டான் தன் முத்துமயிலால்,
“ஹேய்ய்… முடிலடிஇஇஇ… முத்தேஏஏ…
மாமன… கட்டிக்கோடிஇஇஇ…
இன்னும்… ம்ம்… இன்னும்….”,என்றவனின் இந்திரவனக் காடு முழுதாய் பற்றி தகதகக்க…!
ரதிதேவி அவனின் தவிப்பு காணத் தாங்காமல்,”மா..ம்மாஆஆ…”, என இவளும் தவியாய் தவித்தாள்…!
ஆனாலும் அந்த அரக்கனின் முகத்தில் தோன்றும் ஜாலங்களை ரசித்தவள்…
தன் தந்த கால்கள் கொண்டு அவனின் இடையை அணைத்து கரங்கள் கொண்டு அவன் கழுத்தை பூபோல் பற்றிய வண்ணம் தன்னவனுடன் இந்திரலோகம் பயணப்பட தொடங்கினாள்.
தேவனின் அம்பை தணிக்கும் பனிபாறை உடைந்து பனிப் பொழியும் தருணமும் வந்துவிட…
“ஹாவ்வ்… நோஓ… மா..ம்மா… போதும்… ம்ம்…”, என்று இவள் ரதியின் கீதம் பாட…
இசைத்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கும் உயிரனுக்கள் சதிராட்டம் ஆடும் சுக வேதனையாய் பெருக்கெடுக்க…
அவனுமல்லவா,”ஆஆஆ… சியாஆஆஆ… இன்…னும்…
ம்ம்ஹ ___ம்தான்டி… ப்ச்…ப்ச்…இதோ… ஸ்ஸ்…”,என ஏழிசை மீட்டியவன்..
தன் மனையாளின் முகமெல்லாம் முத்தம் வைத்தான்…!
முல்லைக் கொடிக்கு ராட்சனின் தாக்குதல் கண்டு செல்களில் பட்டாம்பூச்சிகள் பறக்க…
கொடியின் சொந்தக்காரன் செவியின் கீழ் கழுத்தில் கடித்து வைத்தாள்…!
அவன் செயினை பற்றி இழுத்தவளோ…
இந்த சொர்க்க இம்சை தாங்காமல்,
“ஸ்… அத்தா..ன்… ஆஆஆ…முடியல… ப்ளீஸ்… ஸ்ஸ்…”, என்று முழுதாய் மூழ்க தொடங்கியவளாக மூச்சு முட்டமுட்ட ருத்ரனின் கேடய மார்பு எங்கும் நகம் கொண்டு காதல் தழும்புகளை கல் வெட்டுகளாய் பதிக்க தொடங்கினாள்.
மொத்தமாய் பனிபாறையில் நீந்தி சென்ற மன்மதனின் அம்பு காமத ராட்சசனின் வேகம் தாங்காமல் அனலின் வீச்சுக்கு முற்றுப் பெற வைக்க…
தன் உயிர்த் தீயை பனிப்பாறையில் கொட்டும் நொடியும்தான் வந்துவிட…
தன் கீழுதட்டை கடித்தவன் ஆம்பல் மலரை கொத்தாகப் பற்றிப் பறித்துக் கொண்டு..
அம்பிலிருந்து வெண்ணமிர்தம் எய்ய…
வில்லாக பின்னோக்கி உடலை வளைந்தவனின் கழுத்து நரம்புகள் புடைக்க….
முகமெங்கும் கருநீலமாய் மாற….
“ஆஆஆஆஆஆ… முத்துஉஉஉ..மயிலுஉஉஉ… ம்ம்…ஸ்ரீப்ஊஊஊ… ஃப்ஊ…ஊ… பொண்டாட்டிஇஇ… ஹாஆஆஆ… சியாம்மாஆஆஆ…”, எனத் தன் முதல் காதல் பிழம்பை பனிப்பாறையின் மத்தியில் அச்சிட்டான்….
ஸ்வர்கத்தை தன் உயிரான கனவுக் காரிகையுடன் சென்று முதன் முதலாய் கண்டுவிட்டு வந்தான்…!
“ருத்தும்மா… அத்…தாஆஆஆஆன்…
என் இஷ்ட புருஷ்…
முத்தா…முத்தாஆஆ…. அமுலத்தான்….
இச்சாஆஆஆ….”, என்று பெண்ணவளும் விழி முழுதும் தெரியும் மன்னவனின் முக உணர்ச்சி வர்ண ஜாலங்களை தன் மனப் பெட்டகத்தில் சேமித்துக் கொண்டு மனதில் பொறித்துவிட்டு….
மன்னவனுடன் கைப்பிடித்து வீடு திரும்பினாள் இந்திரவனத்திலிருந்து…!
ருத்ரன் அவள் கழுத்து வளைவில்,”ம்ம்ம்ஹ்ஹ்… ப்பாஆ…”,என சாய்ந்தவன்…
தவழ்ந்து அவள் அருகில் சாய்ந்து படுத்துக் கொண்டு வள்ளிக் கொடியை தூக்கி தன் மேல் போட்டுக் கொண்டான்.
அவள் தலையை தடவியவன்…
அவளின் முகத்தில் நாடியைப் பிடித்து தன் விழியைப் பார்க்க வைத்தான்.
“முத்தும்மா…
நீனு என்ற இராணிடி…
என்ற பொண்டாட்டிஇஇஇ…
நல்லா கேட்டுக்கடி செல்லம்…
என்னைக்கும் உன்ற மனசு நோவராப்ல உன்ற அத்தான் நடந்துக்க மாட்டேன்…
என்னைய நம்பு எப்பவும் யாரு என்ன சொன்னாலும்…
அது போதும் மயிலுஉஉஉ…
என்ற கூடவே இரு எந்த நிலையிலும் என்னைய விட்டுட்டு மட்டும் போயிறாத…
அப்படி போயிட்டின்னா…
உன்ற புருஷன் அன்னைக்கே செத்ததுக்கு சமம் சியாம்மா…!”, என்று ருத்ரன் கூறிக் கொண்டிருக்கையிலேயே அவன்வாய் மீது ஒரு அடியை போட்டு அவனிதழ்களை மூடினாள் ரகசியா.
“என்ன பேசுறீங்க ருத்துஉஉ … ஸ்டாப் திஸ்…
லூசு நாட்டான்… நான் எங்கையும் போகலை…
போகவுமாட்டேன்…
போதுமாஆஆஆ…
கருவாப்பைய அமுலத்தான்…
இப்படி பேசாதடா ப்ளீஸ்…
சரியான ப்ளாக் காண்டாமிருகம்…
மலைமாடு…
ஹர்ணால்டு…”,என்று அவனிதழில் மீண்டும் ஒரு தட்டு தட்டினாள் அந்த விஷச் சொல்லை தாங்க முடியாமல் ஆருயிராய் கலந்து ஓருராய் மாறிய மனையாள்…!
ருத்ரனோ அவள் உள்ளங்கையில் முத்தமொன்றை வைத்து எடுத்தவன்….
மேலும் இன்னும் அவளை இறுக்கி கொண்டு
“ஹாஹா…திமிர்காரிஇஇ…
முத்தாடிஇஇ பொண்டாட்டிஇஇ…
இருடா நான் சொல்றத கேளுஉஉ…
அப்படி போயிடாதடி அன்னைக்கு இந்த அத்தான் உன்ற மேல வச்சிருக்க எல்லாமே முடிஞ்சி போயிருக்கும்டி…
விளங்குதாடி என்ற அம்மணிக்கு…
உம்ம மூச்சுகாத்துதான் என்ற சுவாசம்…
அது உனக்கு எப்பவும் தெரியனும்…
பார்த்துக்க…
என் உயிர்டிஇஇஇ முத்தேஏஏ…!”,என்று கூறி அவளின் உச்சி கேசத்தில் முத்தம் வைத்து அவளை என்புகள் நொறுங்க அடைகாப்பவன் போல அணைத்துக் கொண்டான்…!
அவளிடையை பிடித்து மேலே இழுத்து வெண்பச்சை மச்சத்தில் மீசை தாடியர் கொண்டு இப்படி அப்படி முட்டி அசைந்து தேவதையை கிச்சுகிச்சு செய்ய,
“ஹாஹா… ஹே ருத்து…
ஹாஹா ஸ்டாப்…
ஹாஹா… நோ..மேன்… ஹோ நோ அத்தான்ன்… ஹாஹா”,என கின்கினியாய் ரகசியா சிரிக்க…
தன் கனவை இன்று நிஜமாக உணர்ந்த ருத்ரனும் அவளை ரசித்தவாறு கம்பீரம் காதலை கையிலடைந்த பெருமை பொங்க,
“ஹாஹா… சிரிப்பழகி…”,என்றவாறே புன்னகைத்தான் காதலை பரிபூரணமாக அனுபவித்து…!
விதியும் சிரித்தது இவர்களைப் பார்த்து…
எதுவும் நிரந்தரமான ஒன்றாக இருக்குமா என்று கேளி பேசியவாறே…!
விதியின் விளையாட்டில் எல்லோரும் பகடை காய்களே…!
(விதியின் என்ட்ரி… கிகிகி…)
ஆருயிரே…
ஏழேழு ஜென்மம்
எங்கு பிறந்தாலும்
வந்துவிடடி
என்னிடம்…!
என் உயிர்
உன் உயிரில்
கலக்க…!
அதில்
என் உயிர்
காதலாய்
ஒரு உயிர்
கொண்டு
ஜனிக்க…!
பின்
சேர்ந்தே செல்வோம்
சொர்க்கம் கண்டுவிட்டு
மீண்டும் பிறந்து
காதல் செய்ய
என் யட்சினியே…!
(விதி மேல பழியை போட்டு அதுல உன்னோட சதியை ஆக்டிவ்
செய்யப் போகுற தன்வி புள்ள கேடி புள்ள…
அப்படினு என்னை மைக்ரோ அவன்ல வேக வைச்சிங்…
ரைட்டா பேபிஸ்…கிகிகி)
(பின்ன ஒரே லவ்வாங்கியா இருக்கே மண்ட காயுது கை பரபரக்குது இதுகளுக்கு சதி செய்ய… ஹிஹிஹி செய்துடவா பேபிஸ்…
சும்மா சும்மா செல்லோஸ்…சொல்லிப் பார்த்தேன் ஈஈஈ…
ஒன்லி ஹார்ட்ஸ் ஹார்ட்ஸ் ஓகே…)
