Tag:

Love and Romantic Novel

செங்கோதை மணம்

அத்தியாயம் 10

by Vaasanthi Shankar July 11, 2025

written by Vaasanthi Shankar

யோசனையுடனே வீடு வந்து சேர்ந்திருந்தான் இன்னுழவன்.

உள்ளே வந்தவனை வழிமறித்து இருந்தார் அம்பிகாமா.

என்ன என்னும் விதமாய் அவன் பார்க்க, “ஏன் பேராண்டி உன் லவ்வு சாஸ்ஸாகிருமா…?” (சக்ஸஸ் )

“ங… ஸாஸ் ஆ…” என இன்னுழவன் விழித்து வைக்க…

அவன் தோள் தட்டி பின்புறம் வந்து நின்ற இனிதுழனியோ சக்ஸஸ் என திருத்திக் கூறினாள் செய்கை மொழி தன்னில்.

ஏனென்றால் தினமும் இவர்கள் இருவரின் காதல் சம்பாஷனைகளை ஊர் கேக்குதோ இல்லையோ மொத்த பேரும் கேட்டுக் கொண்டு தான் இருக்கின்றனர். சக்திவேல், கோதாவரி, சோமசுந்தரம், மைதிலி, தங்கமணி ஐவரை தவிர.

மேக விருஷ்டி பேசியதை எண்ணி யோசனையில் வந்தவன், “ப்ச்… அப்பத்தான் உன் 30 நாள் இங்கிலீஷ குழி தோண்டி மூட போறேன் பாரு” என்றவனாய்,

“ஏன் என் லவ்வுக்கு என்ன குறைச்சல் அதெல்லாம் நல்லபடியா சக்ஸஸ் ஆகும். ஏன் ஏஞ்சல் கண்டிப்பா என்ன வந்து சேர தான் போறா. நாங்க உனக்கு டசன் கணக்குல பெத்து போட தான் போறோம்.” என்றவனாய் பெருமூச்சு விட்டு மேலே சென்றான் இன்னுழவன்.

நேரம் கடக்க…

இன்னுழவன் வீட்டு வாசலில் கையில் பழம், பூ, தாம்பாழம் சகிதம் தயக்கத்தோடு நின்று கொண்டிருந்தனர் சோமசுந்தரமும் மைதிலியும் ஒருவருக்கொருவர் வாதாடியவர்களாய்.

“ஏங்க இவங்களுக்கு இந்த ஃபார்மாலிட்டி எல்லாம் செய்யணுமா?” மைதிலி எரிச்சலாய் வினவ…

“ப்ச்… மைதிலி ஊர் தலைவர் எங்கிற முறையில நாம மரியாதை கொடுத்து தான் ஆகணும்.” என்றார் சோமசுந்தரம் உறுதியாக.

“சரி எவ்வளவு நேரம் தான் இங்கேயே நிற்கிறது, வாங்க உள்ள போலாம்” என இருவரும் உள்ளே செல்ல…

“அங்கயே நில்லுங்க…” என்று குரல் அதிர நடுக்கூடத்தில் இருந்து கத்தி இருந்தார் சக்திவேல்.

வாசலை கடக்காது அதிர்ந்து நின்றனர் சோமசுந்தரமும் மைதிலியும். இதை அவர்கள் எதிர்பார்த்தது தான்.

இதற்காகத்தான் மைதிலி வரமாட்டேன் என்று கூறியபோதும் சோமசுந்தரம் வலுகட்டாயமாக இழுத்துக் கொண்டு வந்தார்.

சக்திவேலை பல வருடங்கள் கழித்து பார்த்த மைதிலிக்கு உள்ளுக்குள் உதறல் எடுத்தது. எனினும் அதை வெளிகாட்டிக்காது நின்றார் அன்று போல் இன்றும் கணவன் கை பிடித்து.

சோமசுந்தரமும் மனைவி கையை அழுத்த பற்றி நிற்க, சக்திவேலின் குரல் கேட்டு அனைவரும் வெளியே வந்திருந்தனர்.

கோதாவரி கண்களிலோ தமையனை பார்த்ததும் விழி நீர் வெள்ளம்.

“ஏண்டி இவள இந்த கத்து கத்துனா உன் அப்பனுக்கு ஆட்டு(ஹார்ட்) அட்டாக்கு வராது?” கேட்டார் அம்பிக்காமா மௌனமாய் இனிதுழனியிடம்.

அவளோ முறைக்க, “நான் என்னடி தப்பா கேட்டுடேன். வயசான காலத்துல ஆட்ட வேற தச்சு வச்சிருக்காங்களே இவன் கத்துற கத்துல கிழிச்சிட கூடுமோ என்ற நல்ல எண்ணத்துல தான கேட்டேன். அதுக்கு ஏன் இந்த முறை முறைக்கிறவ” என்றார் அம்பிகாமா உதடை சுழித்து.

சக்திவேல் அவர்களின் முன்வந்து நின்றவர், “கொலைகார பாவிங்களா உங்களுக்கு எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா என் வீட்டு வாசப்படி மிதிச்சிருப்பீங்க, உங்கள…” என்றவர் கொதித்துக் ஏழுந்தார்.

பொறுமை இழக்க மைதிலி வார்த்தை தொடங்கும் முன்

“என்ன பண்ணுவீங்க அவங்கள நீங்க…?” என அதே அதிரும் குரலில் கர்ஜித்தவனாய் படியில் இருந்து இறங்கி வந்தான் கை காப்பினை நரம்பு புடைக்க ஏற்றி விட்ட வண்ணம் இன்னுழவன் கூர் விழிகளுடன்.

கீழ இறங்கி வந்தவனோ மூவருக்கும் நடுவில் முன் வந்து நின்றவனாய் சக்திவேலை பார்த்து “சொல்லுங்க என்ன பண்ணிடுவிங்க நீங்க?” கேட்டான் குரலில் கடுமை ஏகத்திற்க்கு விரவியிருக்க.

அவரும் சற்றும் அசராது, “வெட்டி போட்ருவேண்டா. இவ்வளவு நாள் கையில சிக்கல இன்னைக்கு எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா ஏன் வீட்டுக்கே வந்து என் முன்னாடியே இப்படி நிப்பாங்க இவங்க” என்றவர் கைகள் பரபரத்தன ஆத்திரத்தில்.

“எங்க வெட்டுங்க பார்ப்போம் என்ன மீறி எப்பிடி உங்க கை அவங்க மேல படுதுன்னு நானும் பாக்குறேன். அன்னைக்கு நீங்க ஆடுன ஆட்டத்துக்கு கேட்க யாரும் இல்லை, அன்னைக்கு மாதிரி இன்னைக்கு இல்ல. அப்புறம் எல்லாத்தையும் நான் பார்த்துகிட்டு சும்மா இருக்கவும் மாட்டேன்” என அர்ச்சித்தவன்,

இந்த வீடு உங்க வீடா இருக்கலாம் அதே நேரம் என்னோட வீட்டுங்கிறதையும் மறக்க வேண்டாம். இங்கு யார் வரணும் யார் வரக்கூடாதுன்னு சொல்றதுக்கு உங்களுக்கு எந்த உரிமை இல்லை. பேசாம விலகி இருங்க” என்றவன் நீங்க உள்ள வாங்க என சோமசுந்தரத்தையும் மைதிலியும் கை கூப்பி புன்முறுவலுடன் வரவேற்றான் இன்னுழவன்.

சோமசுந்தரமும் மைதிலியுமே சற்று ஆடிப்போய் தான் நின்றிருந்தனர். இன்னுழவன் பேச்சை கண்டும் சக்திவேலை ஆட்டிப்படைக்கும் அவனின் ஆளுமையை கண்டும்.

இன்னுழவன் அழைத்தது கூட தெரியாத சிலையாய் நின்றவர்களை “மாமா… அத்தை… உங்கள தான் உள்ள வாங்க. எவ்வளவு நேரம் வாசல்லையே நிப்பீங்க” என்று அழுத்தமாக அழைத்தவன் குரலிலே தன்நிலை தெளிந்தவர்கள் “ஹான்…” என உள்ளே வந்தனர்.

“தம்பியா…” என சோமசுந்தரத்தை பார்த்து ஓடி வந்தார் கோதாவரி பாச உணர்வில்.

வந்தவர் அவர் கைப்பற்ற “எப்படிடா இருக்க? அக்காவ பாக்கணும்னு உனக்கு தோணவே இல்லையா? நீ நல்லா இருக்கியாமா? இன்னைக்கு தான் உங்களுக்கு இங்க வரணும்னு தோணுச்சா” என விழி நீர் மல்க அவர் பேசிக் கொண்டிருக்க…

சகோதரியின் கண்ணீரை பார்த்தவுடன் மனமது உடைய அவரை கட்டியணைத்து “உன்ன நான் என்னைக்குக்கா மறந்தேன்னு” கூற துடித்த மனமானது அவரை உந்தித்தள்ள அதை கட்டுப்படுத்திவராய்

எச்சிலை கூட்டி விழுங்கி, “நான் என் பொண்ணுக்கு கல்யாணம் வச்சிருக்கேன் மா இந்த ஊர்ல. ஊர் தலைவரையும் அவர் குடும்பத்தையும் முறையா கல்யாணத்துக்கு அழைப்பு விடுப்பதற்காக வந்திருக்கேன்மா” என்றார் சோமசுந்தரம் தூக்கி வளர்த்த சகோதரியை மூன்றாவது மனுஷியாய் பாவித்து.

அவரின் ஓட்டா வார்த்தையில் இதயம் வலிக்க அவரின் கைப்பற்றி இருந்த கோதாவரியின் கரங்கள் தானாக விடுவித்தன.

“டேய் சோமு என்னடா பேசுற நீ… ஊர் தலைவர் அது இதுன்னு” என வேகமாக அம்பிகாமா முன் வர…

அவரோ கல்லாக்கியா மனதுடன் இன்னுழவன் புறம் திரும்பியவர், “இந்த ஊர் தலைவரா என்னோட அழைப்ப நீங்க ஏத்துக்கிட்டீங்கன்னா நாங்க கிளம்புவோம் சந்தோசமா. எங்களுக்கு நிறைய வேலை இருக்கு” என வெட்டு ஒன்று தொன்று இரண்டாக பேசிக் கொண்டிருந்தார் சோமசுந்தம்.

ஆனால் இவை அனைத்தையும் கொலை வெறியுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது என்னவோ சக்திவேல் தான்.

இன்னுழவன் சோமசுந்தரத்தின் பேச்சை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அன்று அலைபேசியில் அவனுடன் பேசும் பொழுதே யாரிடமோ பேசுவது போல் பேசியவர் அல்லவா!

அவர்களின் கையில் இருந்த தாம்பூலத்தை இன்னுழவனை பார்த்து நீட்ட.. அதைப் பெற்றுக் கொண்டவன், “ஊர் தலைவரா உங்க வீட்டு கல்யாணத்தை என் வீட்டு கல்யாணமா நெனச்சு அதை சிறப்பிச்சி கொடுக்குறதுக்கு எங்க குடும்பத்தோட நாங்க கண்டிப்பா அங்க இருப்போம். நீங்க சந்தோஷமா போயிட்டு வரலாம்” என்றான் அழுத்தமாக வாசலை பார்த்து.

மாமன் அவனுடன் பேச வேண்டியவை ஏராளம் இருந்தாலும் இப்பொழுது பேசுவது முறையாகாது, நெடு வருடங்கள் கழித்து நல்லதொரு காரியதிற்க்காக சொந்த மண்ணை மிதித்துள்ளதால் வந்த காரியம் இனிதுடன் முடிந்த பின்பே பேசிக்கொல்லாம் என முடிவு எடுத்து மௌனம் காத்தான் இன்னுழவன்.

“என்னது கல்யாணமா யார் ஊர்ல வந்து யாருக்கு கல்யாணம் வச்சிருக்க. யாரைக் கேட்டு முதல்ல நீங்க கல்யாணத்தை வச்ச உன் பொண்ணுக்கு. உனக்கே முதல்ல இந்த ஊர்ல இடம் கிடையாது” என அமைதியாய் கொதித்துக் கொண்டிருந்த சக்திவேல் மீண்டும் தாம் தூம் என்று குதிக்க ஆரம்பித்தார்.

இன்னுழவனோ தன் கையில் இருந்த தாம்பூலத்தை கலங்கி நின்ற கோதாவரியின் கையில் கொடுத்து அவர் விழி நீரை துடைத்தவன், நான் இருக்கிறேன் என்னும் விதமாய் இமை அசைத்து “பூஜை ரூம்ல வையுங்கம்மா” என சாந்தமாக கூறியவன் திரும்பி சோமசுந்தரம் மைதிலி பார்த்தான்.

“நீங்க போயிட்டு வரலாம், கண்டிப்பா கல்யாணத்துக்கு நாங்க எல்லாரும் வருவோம்.” என்றான் மார்புக்கு இடையில் வணங்கி.

சோமசுந்தரமும் மைதிலியும் சக்திவேலை விழி அசையாது பார்த்தபடி அங்கிருந்து நகர… “ஒரு நிமிஷம்” என நிறுத்தியிருந்தான் அவர்களை இன்னுழவன்.

அவர்களோ திரும்பி பார்க்க, “யார பற்றியும் நீங்க கவலைப்பட வேண்டாம். முக்கியமா பயப்பட வேண்டாம். உங்க பொண்ணு கல்யாணம் நல்லபடியா நடக்கும்.” என அழுத்த திருத்தமாக தீர்க்கமாக கூறினான் இன்னுழவன்.

வந்ததில் இருந்து இன்னுழவன் செய்கை தன்னை பார்த்து கொண்டிருந்தவர்களுக்கோ அவன் வாய்மொழிதனில் சற்று நம்பிக்கை பிறக்க, தன் சகோதரியிடம் கலங்கிய விழிகளால் மன்னிப்பு யாசித்து சோமசுந்தரம் வெளியே செல்ல அவர் பின் மைதிலியும் வெளியே சென்றார்.

இப்பொழுது இன்னுழவன் பார்வையோ சக்திவேலின் மீது காரமாக படிந்தது.

“அவன் எப்படி இந்த ஊருக்கு வரலாம் அது மட்டும் இல்லாம இந்த ஊர்ல எப்படி கல்யாணத்தை வைக்கலாம்” எற்றார் சக்திவேல் தொண்டை கிழிய.

இன்னுழவன் அவர் முன் வெறப்பாய் நின்றவன், “முதல்ல அவர் இந்த ஊருக்கு வரதுக்கு யார கேட்கணும்? அப்புறம் அவரு பொண்ணு கல்யாணத்தை இந்த ஊர்ல வைக்க கூடாதுன்னு சொல்றதுக்கு நீங்க யாரு?”

“டேய் பேராண்டி அவனுக்கு இந்த ஊர்ல இடமில்லன்னு வேற சொன்னான் டா இந்த வெஸ்ட்பாலோ?” (வேஸ்ட் ஃபெல்லோ )என அப்பத்தா எடுத்துக் கொடுக்க…

“ஹான்… இடமில்லன்னா எப்படி இந்த ஊர் மொத்தத்தையும் நீங்க பட்டா போட்டு எழுதி வாங்கிட்டீங்களா…? கேட்டான் இன்னுழவன் புருவம் இடுக்க சக்திவேலை பார்த்து.

“நீ என்ன சொன்னாலும் நான் கேட்க மாட்டேன். அவனால தான் என் தங்கச்சி செத்தா… அவனையும் அவன் குடும்பத்தையும் கருவறுக்காம விடமாட்டேன்” என சக்திவேல் பேசி கொண்டே போக…

“என்னங்க…” என கோத்தாவரி பதற

“அப்பாஆஆஆஆ…” என வீடே அதிரும் அளவிற்கு கத்தியிருந்தான் இன்னுழவன் முகமது தனலாய் சிவக்க.

“இப்ப பேச சொல்லு உன் அப்பன… ஹிம் டல்… டல்…” (டெல் டெல்) என அப்பத்தா முணுமுணுத்தார் இனிதுழனியிடம் அருகில் இருந்த ஆப்பிளை எடுத்து கடித்த வண்ணம்.

இன்னுழவன் சத்ததில் சக்திவேல் அதிர்ந்து வாயை மூடி கொள்ள, “அவங்க குடும்பத்து மேல உங்களால ஒரு தூசு பட்டாலும் அப்புறம் நான் இப்பிடி பேசிட்டு இருக்க மாட்டேன். நீங்க சொன்னத உங்களுக்கு செஞ்சுட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்பேன். அப்பான்னு கூட பார்க்க மாட்டேன் ஜாக்கிரதை.” என தீர்க்கமாக எச்சரித்தவன்…

“என்னமா நீ இப்பிடியே சிலையாட்டம் தான் நிற்க போறியா? நாளைக்கு உன் தம்பி மக கல்யாணத்துக்கு மாமன் வீட்டு சார்புல என்ன வாங்கணும்னு பார்க்க போறியா…?” என்றான் கோதாவரி புறம் திரும்பி சற்று கோவம் மட்டுப்பட.

“இதோ… இதோ… இப்பவே போறேன்யா…” என்றவர் புடவை முந்தானையில் விழிநீர் துடைத்து உள்ளே செல்ல…

“அப்பத்தா…”

அவன் முன் வந்து நின்றவர், “நான் பார்த்துக்குறேன் பேராண்டி பர்சசிங்க… இந்தா கிளம்பிட்டேன்ல ஜாப்பிங்க்கு…” என்றவரிடம் கட்டு ரூபாய் பணத்தை எடுத்து வந்து நீட்டினான் இன்னுழவன்.

அதை வாங்காதவர், “டேய் பேராண்டி என்கிட்ட காடு (கார்டு) இருக்கு டா. நான் சுவைப்பு (ஸ்வைப்) பண்ணிக்கிறேன்” இத நீயே வச்சுக்கோ என்றார் அம்பிகாமா புன்னகையுடன்.

“சரி பார்த்து பத்திரமா போய்ட்டு வாங்க. அப்புறம் நகை கடைக்கு போனதும் எனக்கு கால் பண்ணு மறந்துறாத” என்றவன் அமர்ந்திருந்த சக்திவேல் மீது அனல் பார்வையை வீசி சென்றான்.

செங்கோதை மணம் வீசும்…

டியர் ஃப்ரெண்ட்ஸ் ப்ளீஸ் your likes or comment and ratings also 😍

July 11, 2025 0 comments

💋 முத்த மழை 🌧️- டீசர் 1

by Vetha Novels July 10, 2025

written by Vetha Novels

ஷியாமின் இந்த அதிரடியில் பெண்ணவள் திகைப்புடன் நின்றியிருக்க, தன்னவளை விட்டு நகர்ந்தவனோ, மதுரா மற்றும் வானதியை பார்த்து,

“அப்போ எப்பிடியோ ஆனா இப்போல்லாம் எனக்கு பட்டர் சக்காட்ச் வித் ஸ்ட்ராபெரி தான் ரொம்ப புடிக்குது” என்றவன் தன்னவளின் அதிர்ந்த விழிகளை அழுத்தமாக பார்த்தபடி, தன் கீழ் அதரத்தின் ஓரத்தில் இருந்த சிறு துளி ஐஸ்க்ரீமை தனது பெருவிரலால் துடைத்து, அந்த விரலை தன் நாவால் சுவைத்துக்கொண்டே அங்கிருந்து சென்றான்.

அவன் சென்றதும் ஆராத்யாவுக்கு சற்று தள்ளி இருந்த வானதியோ,

“பட்டர் சக்காட்ச் வித் ஸ்ட்ராபெரியா? ஏய் தியா நீ பட்டர் சக்காட்ச் தானே சாப்பிடுற, அப்போ ஏன் அத்தான் பட்டர் சக்காட்ச் வித் ஸ்ட்ராபெரினு சொல்லிட்டு போறாங்க,அப்படி கூட ஃப்லேவர் இருக்கா என்ன?” என்று புரியாமல் கேட்க, திகைப்பிலிருந்து இன்னும் வெளிவந்திடாத பெண்ணவளோ தங்கையின் கேள்வி எதற்கும் பதில் அளிக்காது, பனி சிற்பம் போல உறைந்துவிட்டாள்.

-விரைவில் முத்த மழை கொட்டி தீர்க்கும் 💋💋

July 10, 2025 0 comments

செங்கோதை மணம்

அத்தியாயம் 9

by Vaasanthi Shankar July 10, 2025

written by Vaasanthi Shankar

இன்னுழவன் குரலில் அகரனும் நந்தனாவும் தலை குனிந்து வாயை மூடிக் கொள்ள அப்பத்தா ஏறிட்டு பார்த்தார் அவனை.

மூவருக்கும் நடுவில் வந்து நின்று முதலில் நந்தனாவை நோக்கியவன், “நீ இன்னும் இங்க என்ன பண்ற உனக்கு இன்னைக்கு காலேஜ் இல்லையா?”

“போகணும் மாமா” அவளிடமிருந்து குரல் வர

“போகணும்னா எப்போ…? டைம் ஆச்சுல கெளம்பு” என்றவன் வார்த்தைக்கு மறு பேச்சு பேசாது அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தாள் நந்தனா.

செல்லும் அவளைப் பார்த்தும் பார்க்காதது போல் அகரன் நிற்க, “உனக்கு என்ன வேணும் அப்பத்தா” என்றான் இன்னுழவன் இப்பொழுது அம்பிகாமாவிடம்.

“ரெண்டு கொள்ளு பேரனும் ஒரு கொள்ளு பேத்தி வேணும்” என்றார் இதழ் நகையுடன் வேகமாக.

இன்னுழவனோ இதழோர புன்னகையுடன் அவர் தோள் பிடித்தவன், “விடு அப்பத்தா சீக்கிரமா தந்துறேன். என்றவனாய் விரலை அசைத்தவன் ரெண்டு ஒன்னு மூணு போதுமா…?”

“தீரீ… (த்ரி) போதும் டா”

அகரனை காண்பித்தவன், “அப்போ இவன் கிட்ட எத்தனை லிஸ்ட் போட்டு இருக்க?” என்றான் புருவ சிரிப்புடன்.

“ஒரு ரெண்டு…” என்றவரோ விரல் நீட்டி காட்ட

“ஏன் நாங்க டசன் கணக்குல பெத்து போட்டா வளர்க்க மாட்டியாக்கும் நீயி” என்றான் இன்னுழவன்.

இன்னுழவனை பார்த்தவர், “டேய் பேரண்டி நீ டசன் கணக்குல பெத்து போடுவ தான். உன்ன அந்த கணக்குல சேர்த்துக்கலாம் தான். ஆனா…” குரல் இழுக்க

“ஆனா…”

அகரனை அடி முதல் நுனிவரைப் பார்த்து உதட்டை சுழித்தவர் “இவன் கொஞ்சம் டவுட்டு தான் டா… இவன் அதுக்கு சரி பட்டு வரமாட்டான் டா…” என்றார் கேலி பேச்சுடன்.

அகரனோ புருவம் தூக்கி முறைத்தவனாய் “ஏன் ஆத்தா நான் டசம் கணக்குல பெத்து போட மாட்டேனா…?” கேட்ட அவனிடம்,

“ம்க்கு…” என அலுத்துக் கொண்டவர், “எங்க ஒரு முத்தத்துக்கே என் பேத்தி தான் உங்கிட்ட முக்கால தொங்கணும் போல இருக்கு. இதுல நீ டசன் கணக்குல பெத்து போட்டுட்டாலும்…” என அவன் இடுப்பில் ஒரு இடி இடித்துவிட்டு தோட்டத்தை நோக்கி சென்றார் அம்பிகாம்மா.

செல்லும் அவரை பார்த்தவன், “ஆத்தா இதுக்காகவே நான் டசன் கணக்குல பிள்ளைங்கள பெத்து போட்டு உன்னை சுத்தி சுத்தி வர வச்சி என்ன இடிச்சிட்டு போற உன் இடுப்பு எலும்பு முறிக்கல நான் அகரன் இல்லையாக்கும்” என அவர் கேட்கும் வண்ணம் கூச்சலிட்டு அவன் சபதம் கொள்ள…

திரும்பாது கையை உயர்த்தி முடியாது என்ற பாணியில் செய்கை செய்தவர், “நடக்கிற காரியமா இருந்தா சொல்லுடா டேய். இன்னுழவா அவனுக்கு நாலு குச்சி மிட்டாய் வாயில அமுக்கடா. சில்லி தனமா பேசிட்டு சுத்துறான் வெஸ்ட்பாலோ (வேஸ்ட் ஃபெல்லோ)” என்றவராய் சென்றார் அம்பிகாமா.

“இரு… இரு வச்சிக்கிறேன் ஆத்தா ஒன்ன. என்றவன் வர வர ஆத்தாக்கு ஓவர் குசும்பு…” அகரன் நகைத்து கொள்ள இன்னுழவன் மென்புன்னகை சிந்தியவன், “என்னடா அப்பாயின்மென்ட் கிடைச்சுதா?” என்றான் தோளில் கைப்போட்டு நடந்தவனாய்.

அகரனும் அவனுடன் நடந்து பைக்கை ஆன் செய்ய, பின்புறம் அமர்ந்தவனிடம் “ஹிம்… கிடைச்சிருக்குடா பட் டூ வீக் அப்பறமா தான் கிடைச்சிருக்கு. இப்போ கொஞ்சம் பிஸியாமாம். அதுக்கு அடுத்த வீக்ல தான் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் கொடுத்து இருக்காங்க” என்றான் பைக்கை செலுத்திய வண்ணம்.

அதைக் கேட்டவனாய் இன்னுழவன் பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டான்.

நிவர்த்தனன் ஆஸ்திரேலியா பறந்து செல்ல… இரண்டு நாட்களில் வருவதாக கூறிய சோமசுந்தரத்திற்கு திடீர் உடல்நிலை குறைபாடு ஏற்பட்டதன் விளைவால் கல்யாணத்திற்கு ஒரு நாள் முன்பாக சென்று கொள்ளலாம் என தீர்வாக சொல்லிவிட்டார் மைதிலி.

கூறிய காலத்தில் வராது போன மாமனை எண்ணி மனம் கேட்காது இன்னுழவனே சோமசுந்தரிடம் அழைத்து பேச… அவரும் உடல்நிலை சரியில்லை என்ற காரணத்தை சொல்லியிருந்தார்.

அதை அவன் புரிந்து கொண்ட போதும் பாவம் கோதாவரி தான் வாடிப்போனார் தம்பியவன் வருகையை ஆதரவாக எதிர்பார்த்தவர்.

ஏன் வரவில்லை என இன்னுழவனிடம் அவர் வினவிய போதும் அவருக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்பதை மறைத்து கல்யாண வேலை அதான் தாமதம் என மாற்றி கூறி விட்டான் இன்னுழவன். தாயவளின் மனநிலை கருத்தில் கொண்டவனாய்.

தினமும் காலையில் தவறாது இன்னுழவன் அழைக்க, மேக விருஷ்டியும் சந்தோஷத்துடன் அதை ஏற்க… அவனின் காதல் பரிபாஷனைகளும் அவளின் வெளிப்படுத்தா உள் மன காதல் சம்பாஷனைகளும் தொடர்ந்து கொண்டே தான் இருந்தது தித்திப்பாக நாளுக்கு நாள்.

அனைவரும் அவரவர் வேலைகளில் மூழ்கியிருக்க, எனினும் தவித்துப் போய் இருந்தது என்னவோ மேகவிருஷ்டி தான் மனதளவில்.

தினமும் காலையில் இன்னுழவனிடன் காற்றலையில் பேசும் அந்த ஓரிரு மணித்துளிகள் மனதை இதம் செய்தாலும், அவள் மனம் கவர்ந்தவனின் குரல் இனி கேட்க முடியாது என சிந்தை அவளுக்கு உரைக்க மனமோ மறக்க முடியாது தவிக்க அரும்பாடு பட்டுப்போனது மண நாள் நெருங்க நெருங்க.

மறுநாள் கல்யாணம் என்ற நிலையில் முதல் நாள் இரவே மைதிலியும் சோமசுந்தரமும் வந்து இறங்கி இருந்தனர் கிருஷ்ணகிரியில். மேக விருஷ்டியோ மறுநாள் காலை கடைசி நாள் நிகழ்ச்சியை முடித்த பின்பே வருவேன் என கூறிவிட்டாள்.

கூறினால் என்பதை விட மைதிலியிடம் கெஞ்சினால் என்றே கூறலாம்.

தனியாக அவள் வருவதற்கு மறுப்பு தெரிவித்தவர் பின் அவளின் கெஞ்சுதலில் மனம் உருக… எனினும் ஊர் எல்லையை தாண்டு முன் தங்களின் பாதுகாப்போடு ஊருக்குள் அவள் வரவேண்டும் என கண்டிப்புடன் கூறியிருந்தார். அதுவே நிவர்த்தனனுக்கும்.

சொந்த ஊர் செழிமையும் சொந்த ஊர் காற்றும் பட்டவுடன் சோமசுந்தரத்தின் உயிர் நாடி அனைத்தும் சிலிர்த்தடங்கியது. மைதிலிக்கும் சொந்த ஊரை கண்டவுடன் பரவசம் ஏற்பட்டாலும் மனதுக்குள் பதட்டம் பெருமளவிற்கு குடி கொண்டிருந்தது.

இருவரும் வீட்டு வாசலில் இறங்க அவர்களை இன்முகத்துடன் வரவேற்றார் பழனி. சோமசுந்தரத்தின் வாலிய சிநேகிதன்.

“வாடா சோமு… வாமா… நல்லா இருக்கீங்களா. கல்யாணம்னு சொல்லிட்டு நீங்க ரெண்டு பேரும் வந்து இருக்கீங்க பிள்ளைங்களை யாரும் காணும்” என்றவர் கேள்விக்கு,

“பொண்ணு நாளைக்கு காலைல வேலைய முடிச்சிட்டு வருவாடா. பையன் கல்யாணத்துக்கு கரெக்ட்டா வந்துருவான். ரெண்டு பேருக்கும் கொஞ்சம் வேலை, முடிச்சுட்டு வந்துருவாங்க கல்யாணம் ஏற்பாடு ஆல்ரெடி எல்லாம் முடிஞ்சிடுச்சி தான ” என்று கூறிக்கொண்டே தன் வீட்டிற்குள் அடி எடுத்து வைத்தார் சோமசுந்தரம் வருடங்கள் கழித்து.

தன் வீட்டை சுற்றிப் பார்த்தவருக்கு மனம் எங்கும் தன் சகோதரியின் நினைவே மையம் கொண்டிருந்தது.

தாயாய் தன்னை கண்டித்து ஓடி ஆடி தூக்கி வளர்த்த வீடு அல்லவா!

“இத்தனை வருஷம் ஆச்சு ண்ணா. ஆனாலும் வீடு இப்பவும் நல்லா மெயின்டெய்ன் பண்ணிட்டு இருக்கீங்க” என பிரம்மிப்போடு அனைத்தையும் சுற்றி பார்த்தவராய் மைதிலி.

“இல்ல தங்கச்சிமா கடந்த 10 வருஷமா என்னால இத மெயின்டெய்ன் பண்ண முடியல. கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்லாம போயிருச்சு, ஆனாலும் இதை ஃபுல்லா மெயின்டெயின் பண்ணது உன் மருமகன் இன்னுழவன் தான்.

என்னைக்கா இருந்தாலும் என் மாமாவும் அத்தையும் இந்த ஊருக்கு வருவாங்கனு இந்த வீட்டு பூட்டிக்கிடக்க விடாம சுத்தபத்தமா பாத்துக்க வெச்சது உன் மருமகன் தான். நாள் தவறாம விளக்கு போட்றதுல இருந்து எல்லாம் இந்த வீட்டுல நடக்கும். நீங்க மட்டும் தான் இல்ல” என்றார் கவலையுடன்.

அதைக் கேட்டவுடன் சந்தோஷத்தில் சோமசுந்தரம் உள்ள நெகிழ்ந்தது என்றால் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தார் மைதிலி.

அவர் பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்த பழனியோ, “நீ எதுக்கு அப்படி பாக்குறேன்னு எனக்கு புரியுதுமா. அன்றைக்கு நீங்க பார்த்து சந்திச்ச ஊர் கிடையாது மா இப்ப இருக்கிற ஊரும் இந்த ஊர் மக்களும்” என்றவர் மேலும் சோமசுந்தரம் புறம் திரும்பினார்.

“எல்லோருக்குமே பரஸ்பரமா சாதி, மத, பேதம், இல்லா உணர்வுகளையும் உரிமைகளையும் ஏகத்துக்கு விதைச்சிருக்கான் டா உன் மருமகன் இன்னுழவன்” என இன்னுழவனை சில்லாகித்தார் பழனி.

“ரொம்ப சந்தோஷம் அண்ணா, இனி வரக்கூடிய ஜெனரேஷனாவது இந்த ஊர்ல எங்களை மாதிரி கஷ்டப்பட வேண்டாமே. அதுக்கு அந்த குடும்பத்திலிருந்து ஒரு தீர்வு கிடைக்குதுன்னா ரொம்ப சந்தோஷம்” என பெரும் மூச்சு விட்டு அறைக்குள் அடைந்து கொண்டார் மைதிலி.

வழமைப் போல் மறுநாள் காலை வேளைப் பொழுதில் தனது ஓட்டப் பயிற்சி முடித்து செவிவழி வாயிலாக அழைத்திருந்தான் மேக விருஷ்டியினை இன்னுழவன் காற்றலையில்.

“அழகான அருமையான காதல் வணக்கம் ஏஞ்சல்” இன்னுழவன் ஆரம்பிக்க…

மேக விருஷ்டிக்கோ இந்தபுறம் கடைசியாக தான் கேட்கும் அவன் குரல் என தூக்கம் தொண்டையை அடைத்தாலும், எச்சிலை விழுங்கி கடினப்பட்டு தன் வழமை குரல் வளத்தை மீட்டு எடுத்துக் கொண்டு வந்தவள் பேச ஆரம்பித்தாள்.

“ஹலோ… இன்னுழவன் சார். ஹாப்பி மார்னிங்” என்றவளின் குரலில் ஜீவன் இல்லாது அவளின் முதற்கண் வணக்கத்தை வைத்தாள் அவன் பாரா இதழ் கசிந்த புன்னகையோடு.

அவளின் மனமோ அதுவே நீ அவனுக்கு வைக்கும் கடைசி வணக்கம் என உள்ளுக்குள் சஞ்சரித்தது ஆயிரம் முறை.

புருவம் வளைய “ரெயினி ஏஞ்சல் நீ ஓகே தானே. வழக்கமா உங்க குரலில்ல இருக்கிற ஸ்ருதி இல்லையே இன்னைக்கி. உங்க குரல் ரொம்ப தளர்ந்து நீங்க சோர்வா தெரியுது?” என அவளின் குரல் வளத்திலேயே யூகித்து விட்டான் அவள் சரியில்லை என்பதை இன்னுழவன்.

“இல்ல… இல்ல… இன்னுழவன் சார் நான் நல்லா தான் இருக்கேன்” வேகமாக மறுத்துவள், அவனுடன் அதிகமாக பேச முடியாது வார்த்தைகள் திக்குமுக்காட…

“உங்களுக்கு உங்களுக்கு… இன்னைக்கு என்ன பாட்டு வேணும்?” என்றாள் அடுத்த கணம்.

எப்பொழுதும் ஐந்து நிமிடமாவது சிரித்துப் பேசி இறுதியில் பாட்டை கேட்பவள் இன்று எடுத்த இரண்டாம் வார்த்தையிலேயே பாட்டை கேட்டு தன்னுடன் ஆன பேச்சை முறிக்கும் அவளின் மனநிலையை எண்ணியவனுக்கு ஏதேதோ எண்ணங்கள்.

எண்ணங்களின் ஓட்டங்களோடு அவளுக்காக அவன் கேட்கவிருக்கும் பாடலையும் பாடவும் ஆரம்பித்திருந்தான் இன்னுழவன்.

“கடல் கொண்ட

நீளம் கரைந்தாலுமே

உடல் கொண்ட ஜீவன்

ஓய்ந்தாலுமே முடியாது

அண்டம் முடிந்தாலுமே

முடியாது நமது பந்தமே

முடியாது நமது பந்தமே…

மழைக்காற்று

வந்து தமிழ் பேசுமா

மலைச்சாரல் வந்து

இசை பாடுமா

மலரோடு

வண்டு உரையாடுதே

என்னோடு நீயும் பேசடி…”

பாடலின் வரிகளை கேட்ட நொடி விழிகளில் விழுக்கென்று விழிநீர் புரண்டோட…

எச்சிலை கூட்டி விழுங்கியவள், “நீங்க கேட்ட பாடல் இதோ உங்களுக்காக” என கடைசியாக ஒரு முறை இன்னுழவன் என அவனின் நாமத்தை அழுத்தமாக கூறியவள் “குட் பாய் அண்ட், ஐ மிஸ் யூ லாட் இன்னுழவன். நீங்க இன்று போல் எல்லா நாளும் சந்தோசமாவும் நலமுடன் இருக்கணும்” என வாழ்த்தி மறுகணம் அழைப்பை துண்டித்திருந்தாள்.

எப்பொழுதும் இன்னுழவன் சார் என அழைக்கும் அவளின் இன்றைய இன்னுழவன் என்ற உரிமை அழைப்பில் மனம் நெகிழந்தாலும் அவள் கடைசியாக கூறி வைத்த வார்த்தைகளின் அர்த்தத்தை நிதானித்தவனுக்கோ இதயமானது துடிக்க தொடங்கியிருந்தது அதிவேகத்தில்.

மறுபுறம் மேக விருஷ்டியோ வார்த்தைகள் வெளிவராது அவன் கூறிய பாடல் வரிகள் செவிவழியோடு உறவாடி செல்ல மௌனமாய் கரைந்தாள் மேனி குலுங்க ரேடியோ அறைக்குள் அவனுடனான நினைவுகளை புதைத்து மனதிற்கு கடிவாளயிட்டவளாய்.

செங்கோதை மணம் வீசும்…

July 10, 2025 0 comments

செங்கோதை மணம்

அத்தியாயம் 6

by Vaasanthi Shankar July 6, 2025

written by Vaasanthi Shankar

பெருமூச்சுடன் வீடு வந்து சேர்ந்தான் இன்னுழவன். இங்கு இவன் பெரும் மூச்சு விட… அங்கு காலை துயில் கலைந்து இவர்களின் சம்பாஷனையை கேட்டபடி அமர்ந்திருந்தான் நிவர்த்தனன்.

இன்னுழவனோ குளித்து முடித்து கண்ணாடியின் முன் நின்றவன், “மாமா… உன் பொண்ண கொடு… ஆமா… சொல்லிக்கொடு… இது சாமி போட்ட முடிச்சி… அது தாண்டா மூணு முடிச்சி… தானே… தன ன்னானனே…” பாடல் வரிகள் துள்ள, தன் சிகை நீரை இரு கை விரல்களால் உதறிக் கொண்டிருக்க, அலறியது மேசையில் இருந்த அவனது அலைபேசி.

அலைபேசியில் பெயர் இல்லாது வெறும் இலக்கங்களே தொடு திரையில் தெரிய… நெற்றி சுருங்கியவன் அதற்கு உயிர் கொடுத்து காதில் வைத்தான்.

இலகு தன்மை காற்றில் பறக்க, குரலில் கடுமை தானாக குடிவந்தது.

“ஹலோ யார் பேசுறது…?”

மீண்டும் “ஹலோ யார் பேசுறீங்க?”

அந்த பக்கம் மௌனம்.

“ப்ச்… ஹலோ யாருங்க பேசுறீங்க காலையிலேயே போன் போட்டு இப்படி பேசாம இருக்கீங்க?” இன்னுழவன் குரல் உயர்ந்தன.

இன்னுழவன் குரலைக் கேட்டதும் மனதிற்குள் ஆயிரம் இன்பச்சாரல் வீச… விழிகளில் விழி நீர் நிறைய எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியபடி, “இன்னு… இன்னுழவன்ங்களா?” வார்த்தைகள் திணற கேட்கப்பட்டது அலைபேசியின் எதிர்ப்புறத்திலிருந்து.

“ஹிம்… ஆமா இன்னுழவன் தான் பேசுறேன் நீங்க யாரு பேசுறீங்க?”

“ஊர் தலைவர் இன்னுழவன் ஆ… பேசுறீங்க?” என அடுத்த கேள்வியையும் கேட்க,

“ஹிம்… ஆமாங்க ஊர் தலைவன் இன்னுலவன் தான் பேசுறேன். நீங்க யாரு பேசுறீங்க உங்களுக்கு என்ன வேணும்” என்றான் இன்னுழவன் சற்று பொறுமை இழந்தவனாய்.

“நான் சென்னையில் இருந்து சோமசுந்தரம் பேசுறேன்.” என்றார் எதிர்ப்புறத்தில் இருந்து.

இன்னுழவனும் அலைபேசியை காதில் வைத்து தோளோடு முண்டு கொடுத்தபடி கண்ணாடி பார்த்து உடை மாற்றி தயாரானவன், “சோமசுந்தரமா! எந்த சோமசுந்தரம்? சரி உங்களுக்கு என்ன வேணும் எதுக்கு காலையில கூப்பிட்றீகிங்க?” என்றான் அழுத்தமாக அறையை விட்டு வெளி வந்து படி இறங்கிப்படி.

சோமசுந்தரமும் தனது உணர்வுகளை ஒரு பாட சமநிலைப்படுத்திக் கொண்டார். மாட்டாரா என்ன! பிறந்த முதல் தூக்கி வளர்த்தவன் குரல் ஆயிற்றே. பல வருடங்களுக்கு கழித்து இன்று கேட்கும் பொழுது உயிர் வரை தீண்டிச் சென்றது அவரின் உணர்வலைகள்.

இங்கோ இன்னுழவன் அலைபேசியுடன் வர, “வாடா சாப்பிடலாம் பேராண்டி” அப்பத்தா அழைக்க… காதில் இருந்த ஃபோனை அவன் காண்பிக்க, “சரிடா பேசிட்டு வா” என்றவர் சாப்பாட்டைத் தொடர, இன்னுழவன் ஹாலில் அமர்ந்தான் சக்திவேலின் எதிர்க்கே.

அவரும் இன்னுழவன் என அறிந்தும் அவனை ஏறெடுத்து பார்க்காது தன் கவனத்தை செய்தித்தாளில் புதைத்திருந்தார்.

சோமசுந்தரமோ பேச்சை தொடர்ந்தார்…

பெருமூச்சு இழுத்து விட்டவர், “நான் சோமசுந்தரம் பேசுறேன் சென்னையிலிருந்து பேசுறேன்.”

“ஹிம்… அதான் சொன்னிங்களே…” இன்னுழவன் சாட

“ஹிம்… என்னோட சொந்த ஊர் கிருஷ்ணகிரி தான். ஆனா, நான் இப்ப கிருஷ்ணகிரியில இல்ல சென்னையில இருக்கேன். என்னோட சொந்த ஊர்ல என் பொண்ணுக்கு கல்யாணம் நடத்தணும்னு நான் விருப்பப்படுறேன்.

அதான் அத பத்தி நான் விசாரிக்கும் போது ஊர் தலைவர் கிட்ட பேசணும், அவர் அனுமதி கொடுத்ததுக்கு அப்புறம் தான் கோயில்ல அதுக்கான வேலைகள் நடக்கும் அப்படின்னு சொன்னாங்க” என அனைத்தும் தெரிந்தும் தெரியாதது போல் முதல் முறை கேட்டு தெரிந்து கொள்ளும் விதமாக கேட்டார் சோமசுந்தரம்.

ஆம் அங்கு நல்லதோ கெட்டதோ ஊர் தலைவரிடம் முறையாக கூறி அவர் உத்தரவு கொடுத்த பின்பே அனைத்து சடங்குகளும் சம்பிரதாயங்களும் அரங்கேறும். இப்பொழுது உத்தரவு கொடுக்கும் இடத்தில் இருப்பது இன்னுழவன் தான். அவன் ஒப்புதல் வணங்கியபடியே அணைத்து நடந்தேறும்.

தாடை வருடியவன், “உங்களுக்கு இந்த ஊருன்னு சொல்றீங்க இந்த ஊர்ல உங்க குடும்பப் பெயர் என்ன? இங்க உங்களோட பூர்வீகம் வீடு எங்க இருக்கு? நீங்க இங்க யாரோட பையன்? உங்களுக்கு இந்த ஊர்ல சொந்த பந்தம்னு யாரும் இல்லையா? அதுமட்டுமல்லாமல் இத்தனை வருஷம் இந்த ஊருக்கு நீங்க வந்ததே இல்லையா?” என அடுத்தடுத்து கேள்விகளைத் தொடுத்தான் இன்னுழவன் சரமாய்.

அவன் என்னவோ சர்வசாதாரணமாக தான் கேள்வியைக் கேட்டான். ஆனால், அவன் கேட்ட ஒவ்வொரு கேள்விகளுக்கும் இங்கு ஆடிப்போய் அமர்ந்திருந்தது என்னவோ சோமசுந்தரம் தான். எப்படி பதில் கூறுவது என்னும் தவிப்புடன்.

“அது வந்து…” சோமசுந்தரம் தயங்க

“ஹிம்… சொல்லுங்க…” என்றான் மென்மையாக அவர் தயக்கம் புரிந்து.

“என்னோட பேரு சோமசுந்தரம். என்னோட அப்பா பேரு ஆறுமுகம். அம்மா பேரு வள்ளியம்மாள். எங்க குடும்பப் பேரு ஆறுமுகனார் குடும்பம். எங்களோட பூர்வீக வீடு…” என்றவர் கூறி முடிக்கும் முன்

“மாமா…” என்றான் அழுத்த திருத்தமாக இன்னுழவன், குரலில் மின்னல் வெட்ட.

அவ்வளவு தான் சோமசுந்தரத்தின் விழி நீர் அவர் கன்னத்தில் பரவி இருந்தது.

இங்கு இன்னுழவன் இதழ்கள் மாமா என உச்சரித்த அடுத்த கணம் தன் கவனத்தை திருப்பி சட்டென தன் விழிகளை உயர்த்தியிருந்தார் சக்திவேல் நெற்றி சுருங்க இன்னுழவனை பார்த்தவராய் செய்தித்தாள் மேலோடு.

புருவம் இடுக்க இன்னுழவனோ அதை அவதானித்தவன் “ம்க்ம்…” குரலை செரும்பி “மா… மாதர் சங்கத்துல இருந்து பேசுறீங்களா” என சடுத்தியில் பேச்சை திசை மாற்றியவன் எழுந்து வெளியே சென்று தோட்டத்தை அடைந்தான்.

சக்திவேலும் இன்னுழவன் பேசியதை விடுத்து தன் கவனத்தை மீண்டும் செய்திதாளில் புதைக்க, அந்த பக்கம் பேச்சை தொடர்ந்தான் இன்னுழவன் சோம சுந்தரத்திடம்.

சோமசுந்தரம் மௌனத்தை தழுவியிருக்க… இன்னுழவனே ஆரம்பித்தான் பேச்சை.

“என்ன மாமா உங்க மருமகன் கிட்ட பேசுறதுக்கு உங்களுக்கு இத்தனை வருஷம் ஆச்சா?”

இன்னுழவன் கேள்வியில் மொத்தமாக உருகுலைந்து அமர்ந்து விட்டார் சோமசுந்தரம்.

“அது… இன்னு… இன்னுழவா…”

“சொல்லுங்க மாமா உங்க இன்னு தான் பேசுறேன். டேய் நான் மாமா பேசுறேன்னு சொல்றத விட்டுட்டு, இது என்ன மாமா மூணாவது மனுஷன் கிட்ட பேசுற மாதிரி என்கிட்ட பேசிட்டு இருக்கீங்க. மனசுக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு மாமா” என நெஞ்சை நிவியவன்…

பேச்சை மேலும் அவனே தொடர்ந்து கொண்டிருக்க, அவரோ வார்த்தையற்றவராய் அமர்ந்திருந்தார்.

“இல்ல… அது வந்து… நான்… உன்கிட்ட… இத்தன… என் பொண்ணு கல்யாணம்…” என்றவர் வார்த்தைகளை உணர்வின் மிகுதியில் தேடி கோர்த்துக் கொண்டிருக்க,

“அப்பா… நான் கிளம்புறேன் எனக்கு டைம் ஆயிடுச்சு. அப்புறம் ஈவினிங் நானே அக்காவ பிக்கப் பண்ணிட்டு வந்துறேன்” என குரல் கொடுத்து வந்தான் நிவர்த்தனன் மருத்துவமனைக்கு புறப்பட ஆயத்தமானவனாய்.

அதேநேரம் இன்னுழவனிடம் பேசிய சந்தோஷம் மற்றும் தன் மருமகன் தன்னிடம் உரிமையாய் கேட்ட கேள்விகள் என எழுந்த உணர்வின் பிடியில் இருந்தவர், கை தளர அலைபேசியை நழுவ விட்டிருந்தார் சோமசுந்தரம்.

நிவர்த்தனனோ சோமசுந்தரத்தை கடந்து சென்றவன் , நெற்றி சுருங்க பார்த்தான் ஒரு நொடி அவரை.

அடுத்த கணம் வேக எட்டுடன் தன் தோளில் இருந்த பையை கழட்டி பட்டென்று சோபாவில் போட்டவன், அருகில் இருந்த தண்ணீரை அவருக்கு புகட்டியவனாய், “ஏம்பா ஏன் இவ்ளோ பதட்டமா இருக்கீங்க? என் கண்ணெல்லாம் கலங்கி இருக்கு? அப்பா ஆர் ஓகே?” என அவரின் முன்பு முட்டி போட்டு அமர்ந்தான்.

நிவர்த்தனன் குரலையும் அலைபேசியில் அவதானித்துக் கொண்டுதான் இருந்தான் இன்னுழவன் எதிர்புறத்தில் மௌனமாக. என்னினும் தாய்மாமன் நிலை எண்ணி மனமானது பரபரக்கத்தான் செய்தது.

தண்ணீரை குடித்த பின்வே சற்று ஆசுவாசமடைந்த சோமசுந்தரமோ நிவர்த்தனனை பார்க்க, “அப்பா நீங்க ஓகே தானே என்ன ஆச்சு உங்களுக்கு? காலையில சாப்பிட்டு முதல்ல பிபி டேப்லட் போட்டிங்களா இல்லையா? எப்போதுமே அதிகமாக எமோஷனல் ஆகாதீங்கன்னு சொல்லி இருக்கேன் இல்ல? அம்மா எங்க போனாங்க?” என்றவன் கடுக்காய் பொறிந்து தள்ளினான்.

மகனின் கண்டிப்பிலும் பதட்டத்திலும் மனதை ஒரு நிலை படுத்தியவர், “இல்லடா ஒன்னும் இல்லடா கண்ணா… ஐ அம் ஆல்ரைட்” என்றவர் புன்முறுவல் அளிக்க…

“அப்புறம் எதுக்கு இந்த மாதிரி ஆனீங்க? என்ன ஆச்சு? ” என தனது கைக்குட்டை எடுத்து அவர் முகமதில் திடீர் பூத்த வியர்வை துளிகளை அவன் துடைக்க…

“ஒன்னும் இல்லடா சும்மா அப்படியே உங்களை பத்தி யோசிச்சிட்டு இருந்தேனா அதனால பிபி லோ ஆயிடுச்சு” என்றார் இன்னுழவனிடம் வினவியத்தை மறைத்து.

நிவர்த்தனனோ இடுப்பில் கை வைத்து எழுந்து நின்றவன், “ஓ… காட்… டாட் எங்களுக்கு என்ன நாங்க நல்லா தான் இருக்கோம். எங்கள நல்லா படிக்க வச்சி இன்னைக்கு நாங்க உங்க பேர காப்பாத்துற அளவுக்கு நல்ல வேலைலயும் இருக்கோம்.

அப்புறம் உங்களுக்கு என்ன தேவை இல்லாத யோசனை ஹெலத்த ஸ்பாய்ல் பண்ற அளவுக்கு. ஜீல் பா…” என்றவன் தனது பேக்கை மீண்டும் கழுத்தோடு போட்டு கிளம்பினான்.

“இதை எல்லாம் கேட்டு மௌனமாய் நகைத்து கொண்டு இருந்தான் இன்னுழவன். தாய்மாமனின் இல்லறம் நல்முறையில் செழுமையாய் இருக்கிறது என மன நிம்மத்தியில்.

சோமசுந்தரமும் மகன் கூறியதை இதழ் சிரிப்புடன் ஏற்றுக் கொண்டவர் குனிந்து நழுவி விழுந்த அலைபேசியை எடுக்க, நிவர்த்தனனோ வாசலை நோக்கி சென்றவன் ஒரு நிமிடம் நின்று மீண்டும் அவரைப் பார்த்து திரும்பியவன்,

“அப்பா…”

“சொல்லு பா… ஐம் ஓகே…” அவர் அவனை ஏறெடுத்து பார்க்க

“பட் நான் ஓகே இல்லப்பா… முக்கியமா அக்கா சுத்தமா ஓகே இல்ல பா…” வலி நிறைந்த குரலில் கூறினான்.

இப்பொழுது மென்மையை தழுவியிருந்த இன்னுழவன் முகமோ யோசனையை தழுவியது புருவம் முடிச்சிட.

“கண்ணா…” சோமசுந்தரம் அதிர

அவனோ, “எங்கள பத்தி யோசிக்க வேண்டிய டைம்ல யோசிச்சி இருக்கணும். முக்கியமா அக்காவ பத்தி. தெரியாம தான் கேட்கிறேன் இத்தனை வருஷமா வராத பிரச்சனையா இனிமே வந்துற போகுது. அப்படி வந்தாலும் நான் பாத்துட்டு சும்மாவா இருந்துருவேனாபா?”

சோமசுந்தரம் கலங்க…

நிவர்த்தனோ பெருமூச்சு விட்டவன், “சரி அதெல்லாம் விடுங்க. எதை பத்தியும் யோசிக்காதீங்க. அடுத்த நொடி சொந்தம் இல்லாதது வாழ்க்கை. யாருக்கு என்ன நடக்கும்னு யாருக்கு தெரியும். நம்ம யோசிச்சு வச்சது நடக்கவும் செய்யலாம், நடக்காமலும் போகலாம். எதபத்தியும் யோசிச்சு ஓர்ரி பண்ணி உங்க ஹெல்த்த ஸ்பாயில் பண்ணிக்கத்திங்க. நான் வரேன்” என அங்கிருந்து நகர்ந்தான் அவன் ஆத்தங்கத்தை மென்மையாய் அவரிடம் தூவிவிட்டு.

இங்கு லைனில் இன்னுழவன் இருக்கின்றான் என்று அறியாது நிவர்த்தனன் பேசி செல்ல, அதை அனைத்தையும் கவனமாக கேட்டு கொண்டிருந்த் இன்னுழவன் மனமோ யோசனையில் தறிகெட்டு ஓட ஆரம்பித்திருந்தது.

செங்கோதை மணம் வீசும்…

July 6, 2025 0 comments

செங்கோதை மணம்

அத்தியாயம் 5

by Vaasanthi Shankar July 5, 2025

written by Vaasanthi Shankar

நிவர்த்தனனும் மேக விருஷ்டியும் அங்கிருந்து நகர… “என்னங்க இவன் இப்படி பேசிட்டு போறான்” என தளர்வாய் அமர்ந்தார் மைதிலி. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் சரியாயிடுவான் என சோமசுந்தரம் அவருக்கு ஆதரவு கூற…

“சரிங்க அப்புறம் உங்க ஆசைப்படியே உங்க ஊர்ல கல்யாணத்த வைக்கலாம். ஆனாலும் எனக்கு அதுல இன்னும் கொஞ்சம் பயமும் நெருடலும் இருக்கத்தான் செய்யுது” மனதை உருக்கும் நிகழ்வுகள் வாட்டி எடுக்க, “உங்களுக்கும் சரி, நம்ம புள்ளைங்களுக்கும் சரி ஏதும் ஆகிடக் கூடாது.

அந்த பயம் எனக்குள்ள இருந்துக்கிட்டே தான் இருக்கு. இதெல்லாம் மீறி ரிஸ்க் எடுத்து இருக்கேனா அது உங்களுக்காக மட்டும் தான். அங்க கல்யாணம் நடக்குறதுக்கு அந்த நாள்ல இருந்து இப்ப வர அதே ப்ரொசீஜர் இருக்கும் தான…

பழனி அண்ணன்கிட்ட கால் பண்ணி பேசிருங்க. திரும்பவும் சொல்றேன் நீங்க கேட்டு அவங்க முடியாதுன்னு சொன்னா நான் பிஸ் பண்ண மாதிரி இங்க தான் கல்யாணம் ஓகே.” என்றார் மைதிலி மனமானது ஒரு நிலைப்பாட்டில் இல்லாது தவிப்பாக. ஏனென்றால் நடந்தேறிய சம்பவங்களின் தாக்கங்கள் அப்படி.

“அதெல்லாம் எதுவும் ஆகாம பார்த்துக்கலாமா. நான் முதல்ல அங்க கால் செஞ்சு கேட்கிறேன். அப்புறம் உன் மனசுக்காக அங்க இருக்குற போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல கம்பளைண்ட் செஞ்சு பாதுகாப்பு கேட்குறேன்” என்றவர், “திரும்பவும் ஒரு டைம் கேக்குறேன். ஷாம் மேகாக்கு சரியா வருவான் தானே!” கேட்டார் தயங்கத்துடன்.

“ஏங்க நிவர்த்தனனுக்கு இருக்கிற சந்தேகம் உங்களுக்கு இருக்குதா. என் பொண்ணுக்கு நான் ஒரு நல்ல மாப்பிள்ளை பார்த்து இருக்க மாட்டேன்னு நீங்க நினைக்கிறீங்களா” சற்று ஆதங்கமாக கேட்டவரிடம் மனமோ மீண்டும் பதட்டத்தை தழுவியது.

“அதெல்லாம் இல்ல மா…” மனதில் தன்னால் தான் தன் மகளுக்கு இப்பிடி ஒரு இக்கட்டான நிலை என நொந்து கொண்டவர், பொண்ணு பாத்துட்டு பேசுனதுலயிருந்து இப்ப வரைக்கும் மாப்பிள்ளை கிட்ட நம்ம பேசுனதே இல்லயே மா.

எல்லாத்துக்கும் உன்னோட ஃப்ரண்ட் வீட்ல இருந்து தான் நமக்கு பதில் வருது. நம்ம பொண்ணும் நம்ம விருப்பம் தான் அவ விருப்பம்னு சொல்லிட்டா. நல்ல வாழ்க்கை அமைச்சி கொடுக்கிறது தான் ஒவ்வொரு தாய் தகப்பனோட கடமை அதனால தான் கேட்டேன்” என்றார் சோமசுந்தரம் தளர்வாய்.

“புரியுதுங்க ஷாம்ல லண்டன்ல பிஸியா இருக்கிறதால நம்ம கிட்ட பேச முடியல. கல்யாணம் முடிஞ்சதுக்கு அப்புறம் ஷாமும் சரி மேகாவும் சரி ஒன்னா லண்டன்ல தான செட்டில் ஆக போறாங்க.

அப்ப ரெண்டு பேரும் ஒருத்தர் மூஞ்ச ஒருத்தர் பார்த்துட்டு தான் இருக்க போறாங்க. சோ, அப்ப எல்லாத்தையும் பேசிக்க போறாங்க. நடக்கிறது நல்லதுக்குனே நம்புவோம்” என்றவர் மேலும் ஏதும் பேசி வார்த்தையை வளர்க்காது அங்கிருந்து என் நகர்ந்துக் கொண்டார்.

ஆனால் அவர் மனமும் சீக்கிரமே கல்யாணத்த முடிக்கணும் என அதிவேகமாக ஆயாசபட்டு கொண்டது. நிவர்த்தனனுக்கும், சோமசுந்தரத்திற்கும் கலயாணத்தை குறித்த விருப்பம் இல்லா மனத்தளர்வுகளின் காரணங்களால்.

நேரம் கடந்து செல்ல, அறைக்குள் இங்கும் அங்கமாக நடந்து கொண்டிருந்தான் நிவர்த்தனன்.

“உள்ள வரலாமா சார்?” என குரல் கொடுத்து கையில் சாப்பாடுடன் வந்து நின்றாள் மேக விருஷ்டி அறை வாசலில்.

“ப்ச்… சிசி என்ன நீ பர்மிஷன் எல்லாம் கேட்டுட்டு இருக்க, உள்ள வா…” அவள் கையை பிடித்தவன் இழுத்துக் கொண்டவன் வர, “டேய் பொறுமையாடா… சாப்பாடு கொட்டிக்க போகுது” என தமையன் இழுவைக்கு வந்த அமர்ந்தாள் மேக விருஷ்டி.

“அக்கா, உனக்கு இந்த கல்யாணத்துல…” என ஆரம்பித்தவன் வாய்க்குள் சாப்பாட்டை அடைத்து இருந்தாள் மேக விருஷ்டி.

வாய் முழுக்க சாப்பாடு வைத்த வண்ணம் அவனும் அவளை முறைக்க, “ஃபர்ஸ்ட் சாப்பிடு எதைப்பத்தியும் யோசிக்காத. எதுக்குடா இவ்வளவு டென்ஷன் ஆகுற நீ” என்றவள் சாப்பாட்டை பிசைந்து அவனுக்கு ஊட்டினாள்.

அவனும் சாப்பாட்டை அவளுக்கும் ஊட்டியவன், “ஃபர்ஸ்ட் நீ எதுக்குக்கா இப்படி இருக்கிற?” என்றான் அலுத்து கொண்டு.

“ஃப்ரீயா விடுடா அத பத்தி எதையும் யோசிக்காத… பேச்சை மாற்றியவள், சரி சொல்லு நீ கண்டிப்பா ஆஸ்ட்திரேலியா போய் தான் ஆகணுமா. ஏன்டா, உன் டீனால அந்த சர்ஜரி பண்ண முடியாதா…?”

“கண்டிப்பா போய் தான் ஆகணும் சிசி. அவராலும் முடியாதுன்னு இல்ல. பட், அவர் பொண்ணு அப்டிங்கிறதால மெண்டலி அவரு ஸ்டேபிளா இல்ல. அதனால தான் அவர் என்ன இந்த சர்ஜரி ஹண்டில் பண்ண சொன்னாரு. இது ஆல்ரெடி பிக்ஸ் பண்ண ஷெட்யூல் தான் சிசி” என்றான் தோளை குலுக்கி.

யோசித்தவள், “சரி அப்ப பார்த்து பத்திரமா போயிட்டு வா… பட் கல்யாணத்துக்கு ஒரு நாளைக்கு முன்னாடியே அங்க இருக்கணும் ஓகே வா” என்ற அவளிடம்,

சலித்து கொண்டவன், “வந்துருவேன் சிசி. உனக்காக… கல்யாணத்துக்காக இல்ல” என்றவன் கூற, இருவரும் பேசிய படியே சாப்பிட்டு முடித்தனர்.

“சரி நீ தூங்கு… நானும் தூங்க போறேன், குட் நைட் டா…” என்றவள் அவன் தலையை அழுத்தி எழுந்து வாசலை அடைய…

“அக்கா…”

“என்னடா…” அவள் திரும்ப

“வேலைக்கு ரிலீவ் லெட்டர் கொடுத்துட்டியா…” குரலில் கவலை பரவ

“ஹிம் கொடுத்து தான ஆகணும், கொடுத்துட்டேன்” புன்னகை இல்லாது இதழ் விரிந்தது.

“அப்போ உன்னோட பேவர்ட் மார்னிங் ஷோ… அண்ட் இன்னுழவன்…” அவன் குரல் இழுக்க,

பெருமூச்சு இழுத்து விட்டவள், “எல்லாம் நமக்கு எப்போதும் நிலையா கிடைக்காது டா. கிடைக்கத ஏத்துக்க வேண்டியது தான்” என்றவள் வெற்று புன்னகை உதிர்த்து “தூங்கு டா… ரொம்ப யோசிக்காத பைத்தியம் ஆக்கிருவ. அப்பிடி பைத்தியம் ஆகணும்னு நினைச்சன்னா உன்னோட க்ரஷ்ஷ நினைச்சுக்கோ” என்றவள் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள் அறை கதவை சாற்றி.

“கிடைக்கிறத வச்சி அட்ஜஸ்ட் பண்ணி வாழ்றதுல தப்பு இல்லக்கா. ஆனா திணிக்கப்படுற வாழ்க்கைல அட்ஜஸ்ட் பண்றது ரொம்ப தப்புக்கா…” என்றவன் சகோதரி எதிர் கால வாழ்க்கை நினைத்து வராத தூக்கத்தை வர வைத்தான் விழிகளை முடி.

காலை பொழுதானது விடிய, வீட்டில் சூப்ரப்பாதம் ஒலித்து கொண்டிருக்க, ஜாகிங் உடையில் வெளியே வந்தான் இன்னுழவன்.

வந்தவனோ, “குட் மார்னிங் அப்பத்தா… ” என்றவன் குரலுக்கு வீட்டு முற்றத்தில் கண்டாங்கி புடவையோடு காதில் ஹெட்போனன், காலில் ஷு சகிதம் ஓடிக் கொண்டிருந்த அம்பிகாமாவோ “குட் மார்னிங் டா மை டியர் பேராண்டி…” என அவனை நோக்கி ஓடி வர…

இன்னுழவன் அவரை நோக்கி சென்றான்.

அந்நேரம் சரியாக அகரனும் வீட்டின் முன் வாசலில் வந்து சேர, வெளியே நடை பயிற்சி செல்லலாம் என்று சென்ற சக்திவேலோ, வந்து நின்ற அகரனை பார்த்து முகம் சுழித்து மீண்டும் வீட்டிற்க்குள் திரும்பினார்.

சக்திவேலின் முகம் சுழிப்பு மனதை வாட்டினாலும், நண்பனுக்காக அதைப் புறம் தள்ளி அவர் பின்னோடு சென்றான் அகரன்.

இங்கோ இன்னுழவனும், அம்பிகாமாவும் நேருக்கு நேர் ஓடி வந்து கொண்டிருக்க, எதிர்பாராத விதமாய் கவனிக்காது அவர்களுக்கு குறுக்கே வந்து சேர்ந்தார் சக்திவேல்.

இருவரும் வந்த வேகத்தில் சக்திவேலை மாறி மாறி இடித்திருக்க தரையில் விழுந்தார், “அம்மா…” என்று கத்திய வண்ணம் பொத்தென்று.

அதைப் பார்த்து அகரன் வேகமா “அப்பா…” என அவரை தூக்க சென்றவன் கையை எட்டி பிடித்து தடுத்து இன்னுழவன் மௌனமாய் நகைத்து நிற்க, “அட எருமை ரெண்டு அதுலட்டு (அத்லெட்) ஓடிக்கிட்டு இருக்கும் போது உன்ன எவன்டா குறுக்க வர சொன்னா…” என சக்திவேலிடம் காலையிலயே சீண்டி விளையாடினார் அம்பிகாமா.

மூவரை பார்த்து ஏழு மூலத்துக்கு முறைத்தவர், “ஆத்தா…” என கத்த,

“அடேய் எருமை மாட்டு பயலே, உன் முன்னாடி தான நிற்கிறேன். எதுக்கு தொண்டை கிழிய கத்துற. அடி ரொம்ப பலமோ… சரி இரு உன் பொண்டாட்டிய வர சொல்றேன்” என இன்னுழவனிடம் கண்ணடித்து அவர் நகர, இன்னுழவனும் சூசகமாய் கண்ணடித்தவன், “சரி நான் ஜாகிங் போயிட்டு வரேன் அப்பத்தா” என அகரன் தோள் மேல் கை போட்டு அங்கிருந்து அகன்றான்.

அகரனை பார்த்து முகம் சுழித்த சக்திவேலை கண்டு கொண்டான் இன்னுழவன். அதனால் தான் கண நேரத்தில் அப்பத்தாவுடன் போடபட்ட திட்டமே சக்திவேலின் இத்தடுமாற்றம்.

சக்திவேலு இடுப்பை பிடித்து படி எழுந்து நிற்க அவருக்கு கை கொடுத்து வந்து நின்றார் கோதாவரி.

“என்ன பெத்ததும் சரியில்ல, நான் பெத்ததும் சரியில்ல. அப்பா விழுந்து கிடக்கிறானே தூக்குவோமேன்னு நான் பெத்ததுக்கும் தோணல, ஐயோ பையன் விழுந்துட்டான்னு என்ன பெத்ததும் பதறல… சை எல்லாம் என் விதி” என புலம்பியவாரு உள்ளே வந்து சேர்ந்தார் சக்திவேல்.

இன்னுழவன், அகரன் இருவரும் தனது காலை நேர ஓட்டப் பயிற்சியினை முடித்திருக்க, “சரி டா நான் வீட்டுக்கு போறேன். அப்பாவ ஹாஸ்பிடல் கூட்டிட்டு போகணும். நீ பொறுமையா வா…” என அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தான் அகரன்.

செவ்வானம் சிவந்து சூரியன் வெளிவரும் அந்த வேலை தன்னில், இளம் தென்றல் காற்றோடு சிறிதாய் மலைச்சாரல் மொட்டு பூமி துளைக்க, அதில் உருவான மண்மனம் நாசி தன்னை துளைக்க , அழகாய் காட்சியளிக்கும் ரம்யமான இயற்கை வனப்பை ரசித்த வண்ணம் தன் செவி மடலில் எடுத்து மாட்டிய காதோலிப்பானுக்கும் கையில் இருந்த அலைபேசிக்கும் ஒருசேர உயிர் கொடுத்தான் இன்னுழவன்.

உயிர் கொடுத்தவன் காதுகளில் தேனாய் வந்து பாய்ந்தது அவன் உயிர் விரும்பியின் குரல் மொழிகள்.

“அனைவருக்கும் எனது இனிய காலை வணக்கத்தை காலை தேநீர் நேர தென்றல் நிகழ்ச்சியில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வது நான் உங்கள் மேக விருஷ்டி.

நாளைய நாள் யாருக்கும் நிச்சயம் அல்ல. அதே மாதிரி ஏன் அடுத்த நொடியும் நிலையானது இல்ல. இது தான் நடக்கும்னு நம்மளால கன்ஃபார்மா சொல்லவும் முடியாது. நடக்க இருக்கத மாற்றவும் முடியாது இறைவனின் படைப்பில்.

சோ இருக்கிற லைஃப்ல கிடைக்கிற நேரங்கள சந்தோசமா வாழலாமே எல்லோரும். ஓகே ஃப்ரெண்ட்ஸ் அண்ட் பேமிலிஸ் இன்னைக்கு…” என்ற சுறுப்பான மொழியில் நிகழ்ச்சியை ஆரம்பித்தவள், பத்து இலக்க எண்ணங்களை கூறி முடித்த அடுத்த கணம் அவளை அழைத்திருந்தது காற்றலைப்பேசி.

“ஹலோ இன்னிக்கு என்கிட்ட முதல்ல பேசப்போற அதிர்ஷ்டசாலி யாருன்னு நான் தெரிஞ்சுக்கலாமா?” என்று கேட்டவள் மனமோ அவள் விரும்பிய குரலுக்கு வெளி சொல்லாது ஏங்கியது.

“ஹலோ ரெயினி ஏஞ்சல்” என அவள் ஏக்கத்திற்க்கு இதத்தை கொடுத்திருந்தான் இன்னுழவன் கொஞ்சல் மொழியில் தன்னில் இன்றும்.

இதழ்கள் செந்தாமரையாய் தாராளமாக விரிய, “காலை வணக்கம் இன்னுழவன் சார்” என்றாள் மேக விருஷ்டி.

அவளின் காலை வணக்கம் அவன் இதயத்தை வருடி செல்ல, “பாருடா இன்னைக்கு ரெயினி ஏஞ்சல் என்னோட குரலுக்காக ஏங்கிட்டு இருந்த மாதிரி தெரியுதே! வழக்கமா நான் தான் உன் குரல எதிர்பார்ப்பேன். ஆனா இன்னைக்கு எல்லாமே உல்டாவா இருக்குதே!” என்றவன் முன் கேச முடியை சூரியன் பார்த்து கோதிவிட்டான் அலப்பரிய சந்தோசத்தோடு.

“ஹிம் எதை வச்சு அப்படி சொல்றீங்க இன்னுழவன் சார், நான் உங்களை எதிர்பார்த்தேன்னு” என்றவள் அவனிடம் கேள்வி தொடுக்க, அவள் மனமோ நீ தான அவன் குரல கேட்டதும் வாய பிளந்த என காரி துப்பியது.

“ஏன்னா இவ்வளவு நாளா என் குரல கேட்டா இன்னைக்கு நீங்க தானா அப்படின்னு தான் வார்த்தை வரும். பட் இன்னைக்கு அப்படி இல்லையே. காலை வணக்கம்னு சிரிச்சாப்புல சொல்றீங்களே!” என்றவன் நகைக்க,

“வழக்கமா காலருக்கு சிரிச்சாப்புல வணக்கம் சொல்றது தானே சார், என்னோட வேலையும் அதான…!” அவள் சமாளிக்க

“நல்லா சமாளிக்கிறா… ஒத்துக்கோயேன்டி என்னோட குரல கேட்க ஆசைப்பட்டன்னு” மனதிற்குள் வசைபாடியவன்,

“ஓ உங்க வேலை அதான் இல்ல, பாருங்க பாருங்க… நல்லா பாருங்க ஏஞ்சல். நானும் உங்கள தான் பாத்துட்டு இருக்கேன்” என்றான் சாரலாய் விழும் மழைத்துளிகளை கையில் ஏந்தி விளையாடிய வண்ணம்.

“வாட் என்ன பாத்துக்கிட்டு இருக்கீங்களா…? எங்க இருக்கீங்க நீங்க” என்றவள் அதிர்ந்து திரும்பி திரும்பி பார்த்தாள்.

சத்தமாக சிரித்தவன் “பதறாத பதறாத ஏஞ்சல் அப்புறம் கழுத்து சுழிக்கிக்க போகுது.”

“ஹலோ சார்… கோவமாக குரல் எழுப்பியவள் எனக்கு ஏன் கழுத்து சுழிகிக்க போகுது” என்றவள் அவனை விரும்பிய தன் நிலையை முழு பூசணிக்காயாய் மறைத்தாள்.

“கோவ மட்டும் பொசுக்கு பொசுக்குன்னு வந்துருது ஏஞ்சலுக்கு” அவன் செல்லமாய் குற்றம் சாட…

“ஹலோ இன்னுழவன் சார் கால் மீ ஏஞ்சல் மேடம் ஆர் மேக விருஷ்டி…” என்றவள் அவன் ஒருமை அழைப்பை திருத்தி மீண்டும் சினமாய் சாடினாள்.

மௌனமாய் சிரித்தவன், “ஓகே ஏஞ்சல் மேடம் உங்கள பாத்துட்டு இருக்கேனா.. மழைய பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன். நீங்களும் மழையும் ஒன்னு தானே எனக்கு” என்றான் இதழ் கடித்து.

“பெருமூச்சு இழுத்து விட்டவள் நான் கூட நேரிலேயே வந்துட்டீங்களானு கொஞ்சம் பயந்து போயிட்டேன்” என்றவள் ஆயாசப்பட…

“வேணும்னா சொல்லு ஏஞ்சல் உனக்காக உன் முன்னாடி நான் வந்து நிக்க எப்பவோ தயார் தான்” என்றவன் பேச்சின் கூற்றை அவதானித்தவள் மேலும் இப்படியே பேச்சை தொடர்ந்தால் சரி வராது எனக் நினைத்தவள்,

“ஓகே இன்னுழவன் சார் உங்களுக்கு இன்னைக்கு என்ன பாடல் வேணும்?” கேட்டாள் அவன் கொண்ட பேச்சை திசை மாற்றும் பொருட்டு பெருமூச்சுடன்.

அவளின் மூச்சுக்காற்றானது அவன் உயிர் வரை தழுவி செல்ல விழிகளை முடி அதை இரசித்தவன் “சுதாரிச்சிட்டா…” மௌன மொழி தன்னில் அதரம் மடித்து கடித்தவன்,

“மழைச்சாரல் விழும்

வேளை மண்வாசம் மணம் வீச

உன் மூச்சு தொடவே நான் மிதந்தேன்…

உன் வாசம் அடிக்கிற

காத்து என் கூட நடக்கிறதே

என் சேவல் கூவுற சத்தம்

உன் பேர கேக்குறதே…”

பாடலின் வரிகளை இன்னுழவன் பாடி முடிக்க, “இந்தப் பாட்டுக்கு ஏத்தாப்புல, அந்த மாதிரி ஒரு சூழல் இருந்தா ரொம்ப அழகா இருக்கும்ல” என தன்னை மறந்து அவன் குரலில் லயித்திருந்தவள் உலறியிருந்தாள்.

அவள் கூறியதைக் கேட்டு வசீகிரமாய் புன்னகைத்தவன், “நான் அந்த மாதிரி ஒரு சூழல்ல தான் இருக்கேன் ரெயினி ஏஞ்சல். பட் நீ மட்டும் மிஸ்ஸிங்” என்றான் ஏகத்துக்கு ஏக்க குரலில் மோகத்தை மறைத்து.

அவளை கட்டி இழுக்கும் அவனின் காந்தக் குரலுக்கு கஷ்டப்பட்டு கடிவாளம் இட்டவள், “ஓகே இன்னுழவன் சார் அந்த மாதிரி ஒரு சூழலல்ல நீங்க ஹேப்பியா இருக்குறதுக்கு என்னோட வாழ்த்துக்கள். எப்போது இந்த மாதிரி ஹேப்பியா இருங்க நீங்கள் கேட்ட பாடல் இதோ உங்களுக்காக” என அவன் அழைப்பை வேகமாக துண்டித்தவள் மனமோ…

“நீங்க என்ன மட்டும் தான் மிஸ் பண்ணுவீங்க இன்னுழவன், நான் உங்க எல்லாரையும்மே மிஸ் பண்ண போறேன்” என்றவள் விழிகள் நீர் கோர்க்க மௌனமாய் அழுதது.

அறியாது தான் போனாள் தன்னுடைய தற்போதைய சந்தோஷத்திற்கும் தனக்காக நிர்ணயித்து வைத்திருக்கும் வருங்கால சஞ்சலத்திற்கும் இவனே முழு முதற்க்காரணம் என.

இனி வரும் காலம் பாவையவளின் மன சஞ்சலம் தீர்த்து அவளோடு சஞ்சரிப்பானா…?

செங்கோதை வருவாள்…

டியர் ஃப்ரெண்ட்ஸ் லைக் plus comment பண்ணுங்க. உங்க support தான் என்னோட energy 🙂.

July 5, 2025 0 comments