#besttamilnovels #romantic novels

அவனில்லாத இந்த ஒரு வாரத்தை எப்படி கழித்தேனென மான்ஷிக்குப் புரியவே இல்லை. கண்ணிமைக்கும் பொழுதில் நாட்கள் அதிவேகமாய் நகர்ந்து விட்டன, அவளது வாழ்வில் சந்தோசச்சாரல் வீசிச் சென்ற இலையுதிர் காலத்தைப் போலவே!

கண்களை இறுக பொத்தியபடி கட்டிலில் அங்குமிங்குமாய் உருண்டு கொண்டிருந்தவளின் மனக்கண் முன் தோன்றி, மனசாட்சியின்றி அவளை வெகுவாக இம்சித்தான் யுகன். சதிகாரன்!

“போறேன்னு ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லலியேடா!” என ஆயிரமாவது முறையாகக் குறைபட்டுக் கொண்டவளின் மனமோ,

‘சொல்லிருந்தா நீ அவனைப் போக விட்டிருக்கவா போற? சும்மா இருக்கறவனோட பிபியை கண்டபடி எகிற விட்டுருப்ப! நானும் உன்கூட வந்தே தீருவேன்னு அடம் பிடிச்சிருப்ப..’ என நேரம் பார்த்து வாரியது.

“இல்லையா பின்ன.. அதுலென்ன தப்பிருக்கு?” என நொடித்துக் கொண்டவள்,

“இருந்தாலும் நீ ஒரு வார்த்தையாவது சொல்லிட்டு போயிருக்கலாம்யா! கொஞ்சம் கூடவா உனக்கு என் நெனப்பு வரல..” என முகம் கசங்கினாள்.

சரியாக ஒரு வாரத்துக்கு முன்பு அவனைத் தேடி வீட்டுக்கு சென்றிருந்த நேரத்தில் தான், அவன் ‘கிளையண்ட் மீட்’ விஷயமாய் ஹைதராபாத் கிளம்பியிருக்கின்ற விடயமே தெரிய வந்தது அவளுக்கு.

‘கடன்காரன்!’ என்ற புலம்பலுடன் சோபாவில் தொப்பென விழுந்து அவனுக்கு விடுத்த அழைப்புகள் யாவும் விழலுக்கு இறைத்த நீர் தான்! தன் அழைப்பு அவனை சென்றடையாதென தெட்டத் தெளிவாகத் தெரிந்த பிறகும் அவனுக்கு அழைப்பு விடுத்துக் களைப்பது அவளின் தவறுதானோ..

இங்கு விந்தை என்னவெனில், அந்த நேரத்தில் கூட ‘என்னிடம் சொல்லாமல் சென்று விட்டானே!’ என்ற கோபத்துக்கு மாறாக, ‘சொல்லியிருந்தா நானும் கூடவே வந்திருப்பேன்ல?’ என்ற ஏக்கம் தான் வந்து தொலைத்தது அவளுக்கு.

“யுகன், ஐ மிஸ் யூ..” என மெலிதான குரலில் சிணுங்கியவள் அயர்வாய் கட்டிலில் எழுந்தமர்ந்தாள்.

மனம் அவனைத் தேடியது; வெளிச்சத்தை நாடிச் செல்லும் விட்டில் பூச்சியாய் நினைவுகள் அவனது காலடியில் மண்டியிட்டுக் கிடந்தது; நெஞ்சம் தவித்தது.

முன்பென்றால் ஓரளவு பரவாயில்லை; ஆனால் அவனின் ஒதுக்கத்தைக் கண்ணாரக் கண்ட பிறகு, அதை ஓயாமல் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் போது அவனுடைய நொடி நேரப் பிரிவும் யுகம்யுகமாய்ப் பிரிந்திருந்த ஏக்கத்தைக் கொடுத்தது.

‘இன்னைக்கு வருவானோ?’ என்ற அவளுடைய தினசரி ஆர்வம் இரவு கழியும் வரை நீடித்து, ஈற்றில் ஏமாற்றத்தைத் தழுவுவதும், விடியலின் போது ‘இன்னைக்காவது வருவானா?’ என புதிதாய் ஏக்கம் கொள்வதுமென மேலும் ஒருசில நாட்கள் காற்றோடு போயின.

பசலை கண்ட தலைவியென சங்ககாலப் பாடல்களின் மூலம் கேட்டு அறிந்ததுண்டு! அதற்கான சிறந்த உதாரணமாய், உடல் மெலிந்து, முகம் சோர்ந்து பரிதாபமாய் மாறிப் போயிருந்த மகளைக் காண்கையில் இதயத்தில் சீழ் வடியும் வேதனையை உணர்ந்தாள் சகுந்தலா.

“மான்ஷி, வாடி தலைய எண்ணெய் தேய்ச்சி வாரி விடறேன்..” என ஆதூரமாய் அழைக்க,

“ப்ச், சும்மாரும்மா!” என சலித்துக் கொண்டவள் ஜீவனின்றி பின்னிக் கொண்ட கால்களை முன்னகர்த்திச் சென்று சோபாவில் படக்கென்று அமர்ந்தாள்.

‘அவசரப்பட்டு முடிவெடுத்து விட்டோமோ.. யுகனின் நலன் கருதி, மகளின் நல்வாழ்வையும் கருத்திற்கொண்டு இருவருக்கும் சிறு வயதிலே நிச்சயம் செய்திருக்கக் கூடாதோ?!’ என லட்சமாவது முறையாக வருந்தியவளுக்கு,

‘இவ இல்லனா அவன் உசுருக்கு ஆபத்துனு சொன்னாங்களே! ஆனா இப்போ அவனே தான் என் பொண்ணை ஒதுக்கித் தள்ளுறான். அப்படினா இப்போ மட்டும் அவன் உசுருக்கு உத்தரவாதம் கிடைச்சிடுச்சா என்ன?’ என தோன்றாமல் போனது தான் அதிசயம்.

எங்கோ லாஜிக் இடிக்கிறதே!!!

ஆனால் ஒரு விடயத்தை ஒத்துக் கொண்டே ஆக வேண்டும். சகுந்தலாவுக்கும் தான், தர்ஷனுக்கும் தான்! யுகேந்திரனின் அன்பில், 0% வீதமெனும் ஐயமில்லை. மாற்றமாக, அவன் மனதை ஏதோவொரு விடயம் அச்சுறுத்திக் கொண்டிருக்கிறது; மான்ஷியை நெருங்க விடாமல் தடுத்துக் கொண்டிருக்கிறது என தெள்ளெனப் புரிந்தது. இருந்தாலும் மனம் பொறுக்க மாட்டேன் என அடம் பிடிக்கிறதே! பாவம், அவர்களும் என்ன தான் செய்வதாம்..

“கீழ உட்காரு!” என அதட்டல் போட்டுக் கொண்டே சீப்பும் கையுமாய் வந்த சகுந்தலா சோபாவில் அமர, வாய் தன் பாட்டுக்கு மறுத்து உரைத்தாலும், மனதின் உந்துதலால் மறுகணமே தரையில் சம்மணமிட்டு இருந்தாள் மான்ஷி.

‘அப்பறமா சாப்பிடறேன்..’ என கட்டிலில் சுருளும் நேரங்களிலெல்லாம் அதட்டி மிரட்டிச் சாப்பிட வைத்து, அவளின் தலை வருடி ஆறுதல்படுத்தும் ஒரே உறவு!

கண்ணீர் சிந்துகையில் ‘அழாதே’ என்ற கர்ண கொடூரமான அதட்டலுடன் கண்களின் ஈரத்தை துடைத்தெறியும் ஈன்றவளின் அன்புக்கு அவள் என்றென்றும் அடிமை தான்!

முன்பெல்லாம் அக்கறை காட்ட, அன்பு செலுத்த மேலதிக இணைப்பாய் யுகனும் கூடவே தான் இருந்தான்.

தன் கண்ணீரைக் கண்ணுற்று விட்டால் நொடிப் பொழுதில் வெறி பிடித்தவன் போலாகி சம்பந்தப்பட்டவனை மண்ணோடு புரட்டும் அன்பாளன் எங்கே..

‘பசிக்கவில்லை’ என முகம் சுருக்கினால், ‘அப்போ நானும் சாப்பிடல போ..’ என முறுக்கிக் கொண்டு நகர்ந்து, அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் உணவு தட்டோடு தன்னைத் துரத்த ஆரம்பிக்கும் அக்கறையாளன் எங்கே..

‘அம்மா திட்டுனா..’ என விசும்பி அழும் போதெல்லாம், ‘எதுக்குத்த அவளை அடிச்சீங்க?’ என அவளைப் பெற்றெடுத்த தாயிடமே எகிறிக் கொண்டு செல்லும் அவனின் அக்கறையும், அன்பும் எங்கே..

‘உன்னைப் புடிக்கும் மானு; உன்னை மட்டுந்தான் புடிக்கும். வேற யாரையும் புடிக்க மாட்டேங்குது..’ என கன்னங்கிள்ளி கொஞ்சல் மொழி பேசிய இனியவன் எங்கே.. எங்கே அவன்.. அன்பாலே மனம் கொய்தவன்..

‘ஆள் மாறாட்டம் ஏதும் நடந்து விட்டதா என்ன?’ என சாத்தியமற்ற பலதையும் சிந்தித்துக் களைத்தவளாய் தாய்மடியில் மெல்ல தலை சாய்த்தாள் மான்ஷி.

எவ்வளவு தான் ஆராய்ந்தாலும் விடை கிடைக்காத கேள்வியாய், தாய்மடி தந்த சுகத்தில் கவலைகள் மறந்து, மலையாய் கனக்கும் மனம் அமைதியாகிப் போவது எப்படியென்ற வினா..

பதில் தேவைப்படவில்லை அவளுக்கு. பாரங்கள் குறைந்து மனம் ஓரளவு சமன்பட்டதாய் உணர்ந்தவளிடமிருந்து ஆழ்ந்த பெருமூச்சொன்று வெளிப்பட்டது.

மகளின் நிலை எண்ணி சகுந்தலாவுக்கு இதயம் கனத்துப் போனது.

‘ஏம்மா இப்படி இருக்க?’ என வாய் வரை வந்த சொற்களை விழுங்கிக் கொண்டவள், இடை தாண்டி வளர்ந்து, ஒழுங்காகப் பராமரிக்கப்படாமல் அலங்கோலமாகிப் போயிருந்த கூந்தலை அலைந்தாள்.

“இந்த சாந்தனா ஆளையே காணோம்!” என சலித்தபடி ஒரு கையில் உணவுத் தட்டும், மறு கையில் அலைபேசியுமென கூடத்தில் வந்து அமர்ந்தாள் மைதிலி.

அவளை ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்து வைத்தவள், “புக்ஸ் படிக்கிறது, சாப்பிடறது, ஃபோன் பார்க்கிறது, தூங்குறது.. திரும்பவும் அதே தான் ரிப்பீட் ஆகுது! உனக்கு சலிக்கவே சலிக்காதா..” என பற்களை நறநறக்க,

“நான் என்ன உன்னைப் போல ஒரே விஷயத்தையா திரும்பத் திரும்ப செய்யறேன்? நீ அத்தானை மட்டுந்தானே சுத்தி வர்ற.. ஏன் உனக்கு சலிக்கலயா?” என தேள் கொடுக்காய் சட்டென்று வாய் விட்டாள் மைதிலி, கேலியாக.

பொறுமை இழந்தவளாய், “ம்மாஆஆ!!” என கடித்த பற்களுக்கிடையே வார்த்தையைக் கடித்துத் துப்பினாள் மான்ஷி.

‘சும்மாவே ஆடுவாளே!’ எனப் பயந்த சகுந்தலா, “வாயை மூடிட்டு சும்மாருக்க மாட்டியாடி? பேச்சா பேசுற.. வர வர உனக்கு வாய் துடுக்கு கூடிப் போச்சு..” என இளைய மகளை கடிந்து கொள்ள,

“எப்போ பாரு என்னையவே சொல்லுங்க!” என முகம் சுளித்தவள், “சாப்பிடறியா?” எனக் கேட்டு தட்டை நீட்டினாள் அக்காளிடம்.

தட்டில் நாலைந்து பஜ்ஜிகள் சுடச்சுட கமகமத்தன.

“எனக்கு வேணா!” என முகத்திலடித்தாற்போல் மறுத்தவளை வருத்தம் மேலிடப் பார்த்த சகுந்தலா,

“நீ பிரேக்ஃபாஸ்ட் கூட சாப்பிடலடி. நேரத்தைப் பார்த்தியா?” என அதட்ட, “பசிக்கலம்மா!” என்றாள் அயர்வான குரலில்.

“ஒரு வாய் சாப்பிட்டா தான் என்ன.. போனது தான் போனான். என் பொண்ணோட நிம்மதியையும் கூடவே எடுத்துக்கிட்டு போய்ட்டானே பாவிப்பய!..” என மனந்தாளாமல் புலம்ப,

“ஹாஹா, ம்மா! அவன் இருக்குறப்போ ஒன்னும் நான் நிம்மதியா இருந்துடல. கொஞ்ச நேரம் சும்மாருக்க மாட்டியா?” என சிரிப்புடன் கேட்டாலும், மான்ஷியின் நலிந்த குரலில் வேதனை இழையோடியது.

அதை சகுந்தலாவும் உணர்ந்தாள்.

“ம்மா, ஒருவேளை இவ அத்தை மாமாவோட கடைசி காரியத்துக்கு வரலங்குற கோபத்துல தான் அத்தான் இப்படி இருக்காரோ.. என்கிட்டயெல்லாம் நல்லா தானே பேசுறாரு?” என தனது ஊகத்தைக் கூறியபடி பஜ்ஜியை கடித்த மைதிலி,

“வர வர உன்கிட்ட டேலண்ட் கூடிட்டே போகுது மைதிலி! பாரு, எவ்ளோ டேஸ்ட்டியா பஜ்ஜி சுட்டிருக்க?” என தன்னைத் தானே மெச்சிக் கொள்ளவும் மறக்கவில்லை.

“அதெல்லாம் இல்ல. அப்பறம் கூட அவன் என்னைப் பார்க்க அப்ராட் வந்திருந்தான்..” என உடனடியாக மறுத்தவள்,

“அந்த நேரத்துலயே அவன் கிட்டே சொன்னேன், நான் வர தான் ட்ரை பண்ணேன். ஆனா அப்பா தான், அங்க போனதைப் படிச்சிட்டே வானு சொல்லி,  நான் கள்ளத்தனமா புக் செய்து வைச்ச டிக்கெட்ஸைக் கூட சாமர்த்தியமா கான்செல் பண்ணி விட்டார்னு!..” என்றாள்.

மைதிலி, “அதுக்கு அத்தான் என்னனு சொன்னாரு?”

“இங்கே நீ என்கூட நின்னிருந்தா, ஆறுதல் என் பக்கத்துலயே இருக்குதேங்குற எண்ணத்துல நான் ரொம்ப உடைஞ்சி போயிருப்பேன்டி; என் கடமைகளை விட்டு நீங்கி இருப்பேன். சரி வர செஞ்சிருக்க மாட்டேன். நீ வீணாக் கவலைப்பட்டு உடம்பைக் கெடுத்துக்காதனு சொன்னான்..”

“அப்படியா சொன்னாரு?” என வியந்தாள் மைதிலி.

அவளைத் தன்னால் இயன்ற மட்டும் முறைத்தவள், “ஏன் ப்ரூவ் பண்ண எதுனா எவிடென்ட்ஸ் வேணுமா?” என்று கேட்டு வைக்க,

“தரலாம், தப்பில்ல..” என்றாள் மைதிலி.

“அம்மா, அவளை மூடிட்டு கிளம்ப சொல்லுங்க..” என தாயிடம் எகிறி விழுந்தவள் அப்போது தான் நினைவு வரப் பெற்றவளாக,

“யுகன் ஹைதராபாத் போற விஷயம் உனக்கு முன்னவே தெரியுமா என்ன? இல்லனா உனக்கும் லேட்டா தான் தெரிய வந்துச்சா..” என்று வினவ,

“போக முன்னவே தெரியும், உனக்கு தெரிஞ்சிருக்கும்னு நெனச்சேன்..” என்றாள் மைதிலி.

கூடவே, “ஹைதராபாத்ல இருந்து எனக்கென்ன வாங்கிட்டு வரணும்னு வேற கேட்டாரு. அவர் போறதும், வாங்கிட்டு வற்ரதும் புதிய விஷயமா என்ன.. நீங்களே பார்த்து வாங்கிட்டு வாங்கனு சொல்லிட்டேன்..” மேலும் விளக்கும் விதமாய் மூச்சு விடாமல் பேசினாள்.

மான்ஷியின் முகத்தில் வேதனையின் சாயல். ‘இவளை விடவா நான் மூனாவது மனுஷி ஆகிப் போய்ட்டேன்?’ என்ற நினைப்பே கசந்தது; கண்கள் கரித்தன.

“ஏன்ம்மா இப்படி?” என இயலாமையுடன் கேட்டவள் துக்கத்தில் கரகரத்த தொண்டையை நீவி விட்டபடி, தன்னையே விழி அகலாமல் பார்த்திருந்த மைதிலியிடம்,

“அங்க போனதுக்கு பிறகு, உன் அத்தான் கால் ஏதும் பண்ணாரா என்ன?” என ஆர்வமும், தவிப்புமாய் வினாத் தொடுத்தாள்.

ஆமோதிப்பாய் தலை அசைத்தவள் ஏதோ கூற வாயெடுத்த நேரத்தில், அவளது அலைபேசி அதிர்ந்து மந்தகாசமாய் இன்னிசைத்தது.

“அத்தான் தான் கால் பண்ணுறாரு..” என தமக்கையிடம் தகவல் கூறியவள் அழைப்பை ஏற்க முன்பே, “ஸ்பீக்கர்ல போடு மைதிலி..” என பணித்தாள் மான்ஷி.

“ஹாய் அத்தான்..”

“கியூட்டி ப்பை! என்ன பண்ணிட்டு இருக்கே.. நான் ஃபோன் பண்ணலைனா நீயாவது பண்ண மாட்டியா என்ன?” என அழைப்பேற்றதும் பாகாய் உருகியது யுகனின் குரல்.

‘மானும்மா..’, ‘அடியே மான்குட்டி..’, ‘மானு’ என குழைந்த அதே குரல் தான். கரடுமுரடாய், கடுமையாய் ஒலிக்கும் தொனியை மாத்திரமே இந்த ஓரிரு மாதங்களாய் செவியேற்று வந்தவளின் செவிகள், அந்த குரலின் இனிமையில் சட்டென்று சிலிர்த்தன.

“அச்சோ, அப்படிலாம் இல்ல அத்தான். நீங்க மீட்டிங் விஷயமா பிஸியா இருப்பிங்களேனு தான்..” என மன்னிப்பு இறைஞ்சும் குரலில் கூறிய மைதிலி, மான்ஷியின் பார்வைக்கான அர்த்தத்தைப் புரிந்து கொண்டவளாய்,

“அதெல்லாம் விடுங்க, எப்போ வருவீங்க அத்தான்?” என்க,

“ஹாஹா, நான் இப்போ வீட்டுல தான் இருக்கேன் கியூட்டி ப்பை.. உனக்கு ஏதேதோ வேணும்னு கேட்டியே! அதையெல்லாம் தாராளமா அள்ளிட்டு வந்தேன், வந்து வாங்கிக்கோ என்ன.. ” என்றான், யுகேந்த்ராவ்!

“வந்தேன்னு சொல்லவே இல்லையே அத்தான்!! ஈவினிங்கே வரேன்..” என துள்ளிக் குதித்தவளை பொறாமை பொங்கும் விழிகளால் சுட்டெரித்த மான்ஷியின் உடம்பெல்லாம் பற்றி எரிந்தது.

தங்கையாகவே இருந்தாலும், தன்னிடம் இல்லாத நெருக்கமும், அக்கறையும் அவளிடம் மட்டும் ஏன் என ஆத்திரமாய் வந்தது. ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை. அவன் ஊருக்குத் திரும்பி விட்டதை எண்ணி மகிழவேனும் முடியாதபடிக்கு மனம் வெதும்பிப் போயிருந்தாள்.

“வா கியூட்டி! வர முன்ன எதுக்கும் ஒரு கால் பண்ணிட்டு வா என்ன.. ஒருவேளை நீ வீட்டுல இருக்காம விட்டா, நான் வரும் வரை நீ வெயிட் பண்ண வேண்டி வரும்ல?” அக்கறைப்பட்டான்.

‘பார்றா!’ என மனதினுள் கேலி செய்த மான்ஷியின் இதழ்களில் கேலிப் புன்னகை ஒன்று நெளிந்தது.

‘அவ வெயிட் பண்ணுறதைப் பத்தி இவ்ளோ யோசிக்கிறான். அவனுக்காக தானே வெட்கத்தை, மானத்தை எல்லாம் ஓரந்தள்ளி வைச்சிட்டு, நாக்கை தொங்க போட்டுக்கிட்டு வெயிட் பண்ணி சாகுறேன் நான் இங்க.. அது அவன் கண்ணுக்கு தெரியலையாமா!’

“குழைஞ்சது போதும்; பார்க்க சகிக்கலனு சொல்லு!” என மனம் பொறுக்காமல் கடுகடுத்தவள், “ச்சே!” என காலை ஓங்கி சோபாவில் உதைந்து விட்டு எழுந்து சென்று விட,

“அவ வருத்தப்படறானு தெரியும்ல? பிறகு ஏன் அவ முன்னாடி நீ கால் பேசி இன்னும் உசுப்பேத்தி விடணும்.. நீ ரொம்ப ஓவரா போற மைதிலி..” என கடிந்து கொண்டாள் சகுந்தலா.

“உம்பொண்ணுக்கு தான் ஏதோ காத்து கறுப்பு அடிச்சிருக்கும்மா. அதுக்கு போய் சும்மா என்னைத் திட்டலாமா சொல்லுங்க?” என சலித்துக் கொண்ட மைதிலி,

“இல்லனா நாயி மாதிரி துரத்தி அடிக்கப்பட்ட பிறகும், திரும்பத் திரும்ப அத்தானை துரத்தி தொந்தரவு பண்ணிட்டு இருப்பாளா சொல்லுங்க.

எப்பவும் சொல்றது தான்ம்மா, குறிச்சோ வைச்சிக்கோங்க. இப்போவே அவளைக் கூட்டிட்டு போய் ஒரு நல்ல மனநல வைத்தியர் கிட்ட காட்டறது நல்லது. இல்லனா அத்தான் பேரை சொல்லிட்டு ரோடு ரோடா அலையப் போறா!” என்க,

“என்னடி வாய் நீளுது?” என அடிக்கப் பாய்ந்தாள் சகுந்தலா.

‘என்ன பேச்சு பேசுகிறாள்..’ என அந்தத் தாயுள்ளம் பதறிய அதேவேளை, அழைப்பின் மறுபுறத்தில் நின்றிருந்தவனின் இருதயமோ ஒருகணம் தன் துடிப்பை நிறுத்திக் கொண்டது.

அந்த இதய நிறுத்தத்துக்குக் காரணம் மான்ஷியைப் பற்றி மைதிலி கூறிய எதிர்வுகூறலா.. அல்லது, “அடிக்காதம்மா!” என அடி வாங்கிய வலியில் மைதிலி அலறிய அலறலா.. அவனுக்கு தான் வெளிச்சம்.

இது இப்படியிருக்க, சற்று நேரத்துக்கு முன்பு ரோஷம் கொண்டு அறைக்கு ஓடியவளோ கண்ணாடி முன் நின்று,

“இந்த சுடி யுகனுக்கு புடிக்கும்ல?” என தன்னிடமே கேள்வி எழுப்பியபடி தன்னைத் தானே அழகு பார்த்து திருப்தி பட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

“ம்ம், கண்டிப்பா புடிக்கும்!” என வினாவுக்கான பதிலை தானே செப்பிக் கொண்டு அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் கைப்பை சகிதம் அறை விட்டு வெளியே துள்ளியோடி வந்தவள்,

“அம்மா, யுகனைப் பார்க்க போறேன்..” என உற்சாகமாய் சமையலறையில் நோக்கிக் குரல் கொடுக்க,

“அய்யே! இன்னைக்கு தான் ஊருக்கே வந்திருக்கார். ஒரு நாலாவது அவரை நிம்மதியா இருக்க விட்டா தான் என்ன?” என வெளிப்படையாகவே முகம் சுளித்தாள் மைதிலி.

“நீ மூடு!” என எரிந்து விழுந்தவள், “வரேன்ம்மா..” என கூறிக் கொண்டு அகலப் பார்க்க,

“மான்ஷி!” என்ற சிம்மக்குரல் அவ்விடத்தை அதிரச் செய்தது.

நின்று திரும்பிப் பார்த்தாள். அறை வாசலில் கை கட்டி நின்று அவளை பார்வையாலே பஸ்பமாக்கிக் கொண்டிருந்தார் சிவதர்ஷன்.

“ரொம்ப கஷ்டம்..” என சோர்வாய் முனகியவள், “சொல்லுங்கப்பா!” என பற்களை வாடகைக்கு விட்டு அப்பாவியாய் கேட்க,

“எங்கே போற?” என்று கேட்டார். விடை தெரியாதாமே!

“யுகன் வந்திருக்கான்ப்பா. ஒரு வாரமாவே காணலல? அதான் ஒரு எட்டு அங்க போய் அவனைப் பார்த்து பேசிட்டு வரலாம்னு..”

“நீ எங்கேயும் போகல மான்ஷி. போ, போய் ஆக வேண்டிய வேலையை எதுனா இருக்குனா செய். அவனை பார்க்க போக கூடாதுனு அன்னைக்கே ஸ்ட்ரிக்ட்டா சொல்லிட்டேன்..”

கோபப்பட்டு ஆகப் போவது எதுவுமில்லை என்பதைப் புரிந்து கொண்டவளாய், “அப்பா..” என செல்லமாய் சிணுங்கியவள் அவரை மலையிறக்கும் எண்ணத்தோடு தந்தையின் ஒரு பக்க தோளில் குரங்குக் குட்டியாய் தொங்கினாள்.

மனம் இரங்கியவர், “இனிமே எங்கேயும் சுத்தித் திரியாத குட்டிம்மா. அடுத்த வாரம் பொண்ணு பார்க்க வருவாங்க..” என்றிட,

“யாரைப்பா? மைதிலியையா?” என்றாள் வெள்ளந்தியாய். இத்தனைக்கும் தந்தையின் இந்த முடிவு தனக்கானதென அறியாமலில்லை அவள்.

மகளை இஷ்டத்துக்கு முறைத்தவர், “நான் உன்னைப் பத்தி பேசிட்டு இருக்கேன் மான்ஷி..” என சத்தம் வைக்க,

“ஓஓ..” ஒரு மாதிரியாக இழுத்தவள், “ஆனா நான்தான் சம்மதமே சொல்லலியேப்பா? என் சம்மதம் இல்லாம பொண்ணு பார்க்க வர வைக்க யாரு உங்களுக்கு உரிமை கொடுத்தா..” என்றாள் யோசனையுடன்.

“யாரு கொடுக்கணும்? பெத்து வளர்த்த எனக்கு உன்மேல எந்த உரிமையும் இல்லனு சொல்ல வரியா என்ன?” என பொறுமை இழந்தவராய் சீறி விழுந்தார் சிவதர்ஷன்.

“ப்ம்ச், போங்கப்பா! சும்மா நேரங்கெட்ட நேரத்துல போய் காமெடி பண்ணிக்கிட்டு.. நீங்க தான் சின்ன வயசுலயே யுகனுக்கு என்னை நிச்சியம் செய்து வைச்சிட்டிங்களே.. பிறகு எப்படி உங்களுக்கெல்லாம் என்மேல உரிமை மிஞ்சியிருக்கும்?” என வினவி, அவர் மறந்ததை நினைவு படுத்த முயன்றாள் மான்ஷி

இருள் மூண்ட வானம் போல், சட்டென்று தர்ஷனின் முகமெங்கிலும் கருமை படர்ந்தது.

தொடரும்..

சாரளம் வழியாக கசிந்து வந்த கதிரொளி முகத்தில் பட்டதும், ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தவன் மெல்ல விழி மலர்ந்தான்.

கண்களைத் திறக்க மனமின்றி கட்டிலில் அங்குமிங்குமாய் உருண்டவன் அப்போது தான் நினைவு வந்தவனாக, “மானு..” என்ற அழைப்புடன் படக்கென்று கட்டிலில் எழுந்து அமர்ந்தான். மின்விசிறி சுழன்று கொண்டிருந்த காற்றோட்டமுள்ள அவ் அறைக்குள்ளும் வியர்த்து ஊற்றியது அவனுக்கு.

மான்ஷியை காணவில்லை என்றதுமே மன அழுத்தத்தில் மயங்கி விழுந்தவனைத் தாங்கி வந்து கட்டிலில் படுக்க வைத்திருந்தனர், ரேணுகாவும், சகுந்தலாவும். ருத்ரவன் மான்ஷியை வீட்டுக்கு அழைத்து வந்த பிறகே சிறியவனின் மயக்கம் தெளிவிக்கலாம் என்ற எண்ணம் அவர்களுக்கு.

இல்லையேல் மயக்கம் தெளிந்து அவன் கேட்கப்போகும் கேள்விகளுக்கு பதில் கூறியாக வேண்டுமே! கூடவே வீணாக மன அழுத்தத்தைக் கூட்டிக் கொள்வான் என்கின்ற பரிதாபம் வேறு..

“மானு..” என்ற அழைப்புடன் கட்டிலை விட்டுத் துள்ளி எழுந்தோடியவனின் கண்ணையோ, கருத்தையோ தான் கண் விழிக்கும் வரை அறைக்குள் காத்திருந்த பெற்றோர் கவரவில்லை என்பது நிஜம்! ‘மானு’ என்ற ஒருத்தி மட்டுமே நினைவில் நின்றாள்.

மகனின் பதற்றத்தைக் கண்டு கவலையுற்ற ரேணுகா, கணவனின் முகத்தை வருத்தத்துடன் ஏறிட, தாடையை தேய்த்தபடி ஆழ்ந்த யோசனையில் மூழ்கினார் ருத்ரவமூர்த்தி.

மகனின் நடத்தைகளும், அவன் மான்ஷி மீது வைத்திருக்கும் கரை காணாத, அளவுக்கு மீறிய பேரன்பும் அவரை சற்றே அசைத்துப் பார்த்தது; நெஞ்சில் பல விதமான எண்ணங்களைத் தோற்றுவித்து, பயத்தையும் விதைத்தது.

விடயமறிந்து யுகன் மன அழுத்தம் எகிறி மயங்கியே விட்டான் என்பதை ரேணுகாவின் மூலம் அறிந்து கொண்டவரால், அதை கிஞ்சித்தும் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை.

இத்தனைக்கும் அன்பு ஆயிரம் யானைகளுக்கு சமமான பலத்தைக் கொடுக்கும் அதேநேரம், இரத்தமும் சதையுமாக இருப்பவர்களை சுக்குநூறாக உடைத்து பலவீனப்படுத்தவும் செய்யும் என்பதை அறியாதவரல்ல.

‘அதற்கென்று அவள் சம்பந்தப்பட்ட விடயங்களில் இவ்வளவு பலவீனம் வேண்டாம்’ என மனதினுள் குறைப்பட்டுக் கொண்டார்.

மான்ஷிக்கு ஏதாவது ஒன்றென்றால் அவன் அவனாகவே இல்லை. நொடியில் அரக்கனாய் மாறி, சம்பந்தப்பட்டவனை வெளுத்து வாங்கி விடுகிறான். இந்த தீவிரம் ஆரோக்கியமான நிலையல்ல எனத் தோன்றியது அவருக்கு.

“என்னங்க..”

சிந்தனைக் குதிரைக்கு கடிவாளம் போட்டு இயல்புக்கு மீண்டவரின் பார்வை மனைவியின் கலக்க முகத்தில் கேள்வியாய் பதிந்தது. அவரது முகத்திலும் சோக மேகங்கள் சூழ்ந்து கிடந்தன.

“ஒரு சில மாதங்கள் முன்ன, நாம ஒரு வயசானவரை எதேச்சையா சந்திச்சோமே! கோயில்க்கு போய் வர வழியில வண்டி ரிப்பேராகி ரோட்டோரமா நின்னுட்டு இருக்கும் போது அவர் சொன்னது நினைவிருக்கா?” தயக்கமாக தான் கேட்டாள். இதை எதற்கு இந்த நேரத்தில் நினைவு படுத்தினாய் என சத்தம் வைப்பாரோ எனப் பயமாக இருந்தது.

‘சந்தனப்பாவையின்பால் மனம் உடையான் கொண்ட நேசமே நேசம்! விதி வசத்தால் பிரிவின் வாசனை நுகர இருக்கும் இரு இருதயங்கள். ஹாஹா, எப்படி சாத்தியம்? இவளுயிர் அவன் ஆன்மாவிலும், அவளுயிர் இவன் ஆன்மாவிலும் இரண்டறக் கலந்திருக்கும் போது பிரிவென்பது சாத்தியமா என்ன.. எல்லாம் அவன் செயல்!’

அன்று அந்த வயதானவர் கூறிய வார்த்தைகள் ருத்ரவனின் காதில் அட்சரம் பிசகாமல் ரீங்காரமிட்டன.

கூற வருவது என்னவென புரியாவிட்டாலும், நிலைமை தீவிரம் என்பது மட்டும் புரிந்தது. இருப்பினும், ‘கண்டதையும் எண்ணி மனதைக் கெடுத்துக் கொள்வானேன்?’ என கண்டுகொள்ளாமல் விட்டுவிட்டார். அந்த அலட்சியம் தான் தவறோ..

“ரெண்டு பேரும் ஒன்னா இருக்கலனா, யாராவது ஒருத்தங்களோட உசுருக்கு ஆபத்து வந்தே தீரும்னு சொல்ல வராருனு அன்னைக்கே சொன்னேனே! எனக்கு என்னமோ மனசுக்கு பயமாவே இருக்குங்க..”

அவளைத் தன்னோடு அணைத்துக் கொண்ட ருத்ரவன், “சும்மா யோசிக்காத! அப்படி எதுவும் இருக்காது. எதுக்கும் ஈவினிங் கோயில் போய்ட்டு வந்துறலாம்..” என்றார் நிதானமாக.

‘காலதேவன் அவர்களின் பின்னோடு நிழலாய் வலம் வந்து கொண்டிருக்கிறான். புத்திரன் உயிர் பிழைக்க நினைத்தால், முடிச்சு போட்டு இணைந்த இதயங்களின் பந்தத்தை மேலும் பலப்படுத்தி விடு!’ – இறுதியாய் அவர் கூறிய வார்த்தைகள் இவை!

எவ்வளவு தான் சாதாரணமாக இருக்க நினைத்தாலும், ம்ம்கூம் முடியவில்லை. இருவரின் அன்பும் அளவு கடந்ததென இதற்கு முன்பே பல தடவைகள் தோன்றி இருந்தாலும் ஏனோ இப்போது மனம் பதைபதைத்தது.

இருவரின் நிம்மதி, அன்றோடு தொலைந்து போனது.

அவர்களைச் சிந்தனைப் பாதாளத்தில் தள்ளி விட்டவனோ, வில்லினின்று புறப்பட்ட அம்பாய் மான்ஷியின் அறையை விரைந்து நெருங்கினான்.

கதவு சாற்றப்பட்டு இருந்தது.

“மானுஊ..” என்ற கூவலோடு கதவைத் திறந்தவனின் தவிப்புற்ற கண்களுக்கு, அன்று மலர்ந்த ரோஜாவாய் பஞ்சணையில் துயில் கொண்டிருந்த பெதும்பை விருந்தானாள்.

விடலையின் பார்வை கனிந்தது.

கதவை சாற்றிக்கொண்டு மெல்ல அவளை நெருங்கி வந்தவனின் ஊடுருவும் பார்வை, அவளின் முகம், கைகால்களில் ஏதேனும் காயங்கள் ஏற்பட்டுள்ளதா என்பதை வெகு தீவிரமாக ஆராய்ந்தது.

அப்படி எதுவுமில்லை என்பதைக் கண்ணாரக் கண்ட பிறகு தான் நிம்மதியாக மூச்சுவிட முடிந்தது அவனால். காணும் வரை உள்ளுக்குள் அவன் எந்தளவு துடித்தான் என்பதை அவனையன்றி வேறாரும் அறிய வாய்ப்பில்லை.

நெருங்கிச் சென்றால் உறக்கம் கலைந்து விடுமோ என எண்ணி, தள்ளி நின்று, மார்புக்கு குறுக்காக கைகளைக் கட்டியபடி அவளையே பார்வைக்குள் நிரப்பிக் கொண்டிருந்தவனின் தோளில் கரம் பதித்து,

“கண்ணா!” என்று தர்ஷன் அழைக்க,

“ஷ்ஷ்!” என அவசரமாகத் தடுத்தவன், “அவ தூங்குறா மாமா! சத்தம் போடாதீங்க. உறக்கம் கலைஞ்சிடப் போகுது..” என்றான் கிசுகிசுப்பான குரலில்.

தர்ஷனின் முகத்தில் புன்னகைக்கு மாற்றமாய், ஒருவித வருத்தம் பட்டவர்த்தனமாய் இழையோடியது.

சற்றே தள்ளி வந்து, “யாரு மாமா மானுவை கடத்திட்டு போனது?” என கண்களில் ஒருவித தீவிரத்துடன் வினவ,

“உன் அப்பாவுக்கு பகையாளிபா. நீ ஆம்பள புள்ளைங்குறதால மான்ஷியைக் கிட்னப் பண்ணிட்டாங்க. அவ ருத்ரவன் பொண்ணுனு நினைச்சிட்டாங்களோ என்னவோ..” என்றார் தர்ஷன், மழுப்பலாய்.

நடந்ததை மொத்தமாகக் கூறிவிட்டால் இவ்விடத்தில் பூகம்பமே வெடிக்கும் என மனம் எச்சரித்தது. கூடவே, ‘எதுவும் யுகேந்துக்கு தெரியாம பார்த்துக்கோ தர்ஷா. அவனுக்கும் இப்போ விவரம் புரியிற வயசு இல்லையா?  உடனே கோபப்படுவான். பாப்பா விஷயத்துல அவன் எந்தளவுக்கு உணர்ச்சி வசப்படறான்னு தெரியும்ல..

சம்பந்தப்பட்டவனைத் தேடி கொல்லவும் தயங்க மாட்டான். வாய் பத்திரம்டா. எனக்குனு இருக்கிற சொத்து அவன் மட்டுந்தான். இந்த வயசுலயே போலீஸும் கையுமா அவன் அலையக் கூடாதுனு யோசிக்கிறேன்..’ என ருத்ரவன் கூறியது வேறு அவரை வாய் திறக்க விடாமல் தடுத்தது.

தர்ஷன் கூறியதைக் கேட்டு லேசாக இதழ் விரித்தவன், “அவளுக்கு எதுவும் ஆகலைல?” என்று செவி வழியாய் கேட்டு நிம்மதியடையும் பொருட்டு யோசனையுடன் வினவ,

“எதுவும் ஆகலபா, நம்ம போய் சேருற வரைக்கும் அரை மயக்கத்துல தூங்குறாப்புல கண்ணை மூடிட்டு நின்னுருக்கா. கண்ணைத் தொறந்தா எங்க அவங்க போட்டுத் தள்ளிடுவாங்கனு பயந்துட்டா போல..” என்றார்.

“அவ பெரியவ ஆகுனதும், மார்ஷியல் ஆர்ட்ஸ், கராத்தே எல்லாம் கத்து கொடுக்கணும் மாமா. அவளுக்கு அப்பாவைப் போல தைரியசாலியா இருக்க ரொம்ப புடிக்கும்..” என்றவனைப் பார்த்து ஆமெனும் விதமாகத் தலை அசைத்தவர்,

“அவ தூங்கட்டும் கண்ணா! நீ போய் அப்பறமா வா..” என அவனை அப்புறப்படுத்த முயன்றார்.

சட்டென்று யோசனை வயப்பட்டவன், “ஏன் இப்போ பார்த்தா ஆகாதா மாமா?” என ஒரு மாதிரியான குரலில் வினவ,

“அது.. அவ தூங்குறா!” என தடுமாறினார், தர்ஷன்.

“நான் அவளை எழுப்ப போறதுல்ல மாமா..” என்றவன் அவர் கூற வருவதைக் கேளாமலே சென்று மான்ஷியின் அருகே அமர்ந்து கொள்ள, அதற்கு மேலும் மறுக்க மனமில்லை பெரியவருக்கு.

‘சரிதான், போகட்டும்..’ என எண்ணியபடி அவ்விடத்தினின்று அகன்று விட,

“மானும்மா..” என பெயருக்கே வலித்து விடுமோ எனும்படி மென்மையிலும் மென்மையாய் சிறு குரலில் அழைத்தவன், துவண்டு வீழ்ந்திருந்த அவளின் கரங்களைத் தன் கைகளுக்குள் சிறை பிடித்துக் கொண்டான்.

“நீ ரொம்ப பயந்து போயிருப்ப இல்லையா? நீ இல்லனதும் என் ஹார்ட்டே நின்னு போன மாதிரி இருந்துச்சு. பாரு, இன்னுமே தாறுமாறா தான் துடிச்சுக்கிட்டு இருக்கு..” எனக் கூறியபடி அவளின் கரங்களைத் தன் இடது நெஞ்சில் வைத்து அழுத்தினான்.

“யுகன்..” உறக்கத்தில் முனகினாள் மான்ஷி.

“நான்தான். தூங்குனது போதும், கொஞ்சம் கண்ணைத் திறந்து பாரேன். என்கிட்ட பேசேன்டி..” என புலம்பியபடி குனிந்து பாவையின் பிறை நுதலில் முத்த அச்சாரம் பதித்தவனின் விழிநீர் அவளின் கன்னத்தில் துளியாய் சொட்டியது.

“யுகி..” சிணுங்கினாள்.

“நீ தைரியசாலி தான்! அதுக்குனு இனிமே எங்கயும் தனியா போயிடாத என்ன..” என்றவனின் மென்மையில் உருகியவள் மெல்ல நகர்ந்து வந்து, தாயின் மடி தேடும் குழந்தையாய் யுகனின் மடியில் தலை வைத்து, முகத்தை அவனின் வயிற்றோடு புதைத்தாள்.

“ஹே, சோம்பேறி! எழுந்திருடி. தூக்கம் தான் கலைஞ்சிருச்சில்ல?” எனக் கேட்டு வலிக்காதவாறு சிறியவளின் தோளில் பட்டென்று ஒரு அடி வைத்தவன்,

“ஸ்கூல் போகல?” என்று கேட்டது தான் தாமதம்,

“நேரம் என்ன?” என பதறிக் கொண்டு எழுந்தமர்ந்தவள், முற்று முழுதாக விடிந்திருந்த அதிகாலைப் பொழுதின் வெளிச்சத்தில் கண்கள் கூசி முகம் சுருக்க,

“மான்குட்டி..” என அவளின் கன்னம் கிள்ளினான் யுகன்.

“ப்ச், பாரு! விடிஞ்சிருச்சு. அம்மா என்னை ஓட விட்டு அடிக்க போறாங்க யுகன். ஏன் ஏர்லியா என்னை எழுப்பி விடல?” என குறைப்பட்டுக் கொண்டவள் கட்டிலை விட்டு எழுந்திருக்க முயல,

“பாத்ரூம் போகணுமா?” என்று வினவினான் யுகன், அவசரமாக.

“ஆமா! விட்டா இந்த இடத்துலயே பாஸ் பண்ணிடுவேன் போல யுகனு..”

சிரித்தவன், “வா, நான் கூட்டிட்டு போறேன்..” என அவளைத் தன் கைத்தாங்கலாக அழைத்து செல்ல முயன்ற போது தான், நேற்றைய நிகழ்வுகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாய் நினைவடுக்குகளில் தோன்றின.

சட்டென்று பொன்மேனி விறைத்தது.

உடல் வெடவெடக்க, “யுகன்..” என்றழைத்தவளின் முக மாற்றத்தைப் புரிந்து கொண்டவனாய், “என்னடி? என்ன பண்ணுது.. உனக்கு எதுவும் ஆகலைல..” என பதற,

“அந்த அங்கிள் என்னை.. என்..” என ஏதோ கூற வாய் திறந்தவள், கதவோரம் நின்று ‘சொல்லாதே’ என சைக்கினை செய்து கொண்டிருந்த தந்தையைக் கண்டு விட்டு,

“ப்பாஆஆ..” என்று அழைத்தாள் தவிப்புடன்.

“மான்ஷிம்மா..” என்று கொண்டே விரைந்து மகளை நெருங்கியவர், “என்னமா.. பாத்ரூம் போகணுமா? வா, நானே உன்னைக் கூட்டிட்டு போறேன்..” என யுகனிடமிருந்து மகளை பிரித்து நிறுத்த,

“அவ ஏதோ சொல்ல நினைக்கிறா மாமா. என்னனு கேளுங்க..” என அவளைத் தன்னிலிருந்து விலக்கி நிறுத்தியது கூட உறைக்காதபடிக்கு பதறித் துடித்தான் யுகன்.

“அவ ரொம்ப பயந்து போயிருக்கா.. இல்லம்மா மான்ஷி?” என மகளிடம் கேட்க, என்ன புரிந்ததோ ஆமெனும் விதமாகத் தலை அசைத்தவள் கூற வந்ததை அத்தோடு விழுங்கிக் கொண்டாள்.

கடத்திச் சென்றவர்களில் ஒருவன் அவளை தகாத முறையில் தீண்டியதைப் பற்றி, அவளை வீட்டுக்கு அழைத்து வரும் வழியிலே, அரை மயக்கத்தில் புலம்பியிருந்தாள் மான்ஷி.

அதைப் பற்றி எதையாவது மான்ஷி உளறி வைப்பாளோ என்று தான் தர்ஷன் பயந்து போனார். ஆனால் அரை மயக்கத்திலிருக்கும் போது நடந்தவை பற்றி அவளுக்கு எந்தவொரு நினைவும் இல்லை என்பது அவர் அறியாத உண்மை.

சாதாரணமாக, ‘நான் ரொம்ப பயந்து போயிருந்தேன். அவங்க என்னை ரொம்ப மெரட்டுனாங்க யுகன்..’ என்று தான் கூற வந்தாள். அதற்குள் அவர் தான் முகம் வெளிறிப் போகும் அளவுக்கு வீணாகப் பதறி விட்டார்.

ஆனால் ஈற்றில் ருத்ரவமூர்த்தி எதை எண்ணிப் பயந்தாரோ.. எதை எண்ணி தர்ஷனிடம் முன்னெச்சரிக்கை செய்தாரோ அதே விடயம் தான் நடந்தேறியது.

ஆம், தர்ஷன் தன்னிடம் எதையோ மறைப்பதைப் புரிந்து கொண்டு, தாயை வைத்து தந்தையிடம் விடயத்தைப் புத்தி சாதுர்யமான முறையில் கறந்தவன், சம்பந்தப்பட்டவனை தாக்கி கோமாவுக்கே அனுப்பி வைத்திருந்தான்.

இந்த விடயத்தில் உயிர் நண்பனான தினேஷிடம் கூட அவன் எந்தவொரு உதவியையும் பெற்றுக் கொள்ளவில்லை; அந்த ரவுடிகளின் இருப்பிடம் வரை தனியாகச் சென்று அவர்களது எலும்புகளை கச்சிதமாக எண்ணும் அளவுக்கு மூர்க்கனாகிப் போயிருந்தான்.

விடயம் அறிந்து பதறிப் போனார், ருத்ரவமூர்த்தி.

சமயோசிதமாக சிந்தித்து காவல்துறையில் பிரச்சனைகள் எழாதபடி சமாளித்தவருக்கு,

‘இதுக்கு மேலயும் நாம இங்க இருக்குறது நல்லதில்ல ருத்ரா! மான்ஷி விஷயத்துல யுக  கண்ட்ரோல் இல்லாம இருக்கான். அவளால அவனுக்கு ஏதும் பாதகம் வந்திடுமோனு மனசு பதறுது. நம்ம வீட்டுக்கு போய்டறோம்டா..’ என்ற தர்ஷனின் முடிவே சரியென்று தோன்றியது.

அப்போது தான் பிரச்சனை பூதாகரமாய் வெடித்தது.

விடயம் தெரிந்து வானுக்கும் பூமிக்குமாய் குதித்தவன், “என்னையும் மானுவையும் பிரிக்க உங்க யாருக்கும் உரிமை கிடையாது. அவ எங்க இருப்பாளோ, அங்க தான் நானும் இருப்பேன்..” என ஆடிய ஆட்டமெல்லாம் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல.

ஏற்கனவே தன்னிடம் அடி வாங்கி உடல் முழுதும் புண்ணாகிக் கிடந்தவனை மேலும் வருத்த எண்ணமின்றி ருத்ரவன் பற்களைக் கடித்தபடி பொறுமையோடு நின்றிருக்க,

“எந்நாளும் இங்கயே இருக்க முடியாதுல கண்ணா. அடிக்கடி வந்து பார்த்துட்டு போ! நீ பெரியவன் ஆகுனதும் மான்ஷியை உனக்கே கட்டி கொடுக்குறேன். அப்பறம் அவளை உன் கைக்குள்ள வைச்சுப் பார்த்துக்கோ..” என சமாளிக்கப் போராடிக் களைத்ததென்னவோ தர்ஷன் தான்.

ம்ம்கூம், சற்றும் அசைந்தானில்லை.

மறுப்புகள் எதிர்வாதங்கள் வலுக்க, தன் இடுப்பை கட்டிக் கொண்டு அழுது கொண்டிருந்தவளைத் தன்னிலிருந்து விலக்கி நிறுத்திய கோபத்தில் யுகன் அந்த விபரீதத்தை செய்தான்.

ஈற்றில் கையிலிருந்து அருவியாய் இரத்தம் வழிய, “எங்கே.. இப்போ அவளை என்கிட்ட இருந்து பிரிச்சி கூட்டிட்டு போங்களேன், பார்ப்போம்..” என்று சபதமிட்டான் வெற்றிச் சிரிப்புடன்.

அறைக்குள் இருந்த ஆளுயர கண்ணாடி சிதிலமடைந்து, டைல்ஸ் தரையில் துகள்துகளாகச் சிதறிக் கிடந்தது இரத்தத் திட்டுக்களோடு.

இனியென்ன.. ருத்ரவன் ஆடித் தீர்த்து விட்டார். மூன்றாம் உலகமகா யுத்தமே தலை தூக்கியது வீட்டினுள்!

எல்லாம் ஒரு முடிவுக்கு வர, மகனின் கட்டுப்போடப்பட்டிருந்த கையைப் பார்த்து மூக்கு சிந்திக் கொண்டிருந்த ரேணுகாவின் மனதில் அந்த வயோதிபர் கூறிய வரிகளின் உண்மைத் தன்மை வலுப்பெற்றது.

அவளை அமைதிப்படுத்த, யுகனுக்கு ஜோசியம் பார்த்தேயாக வேண்டுமெனப் புரிந்து கொண்டார் ருத்ரவன். அப்படியாவது சமன்பட்டால் சந்தோசம் என எண்ணிக் கொண்டு அவளை அழைத்துச் சென்றவருக்கு தலையில் இடி விழுந்த பிரமை!

அந்த வயதானவர் கூறிய அதே விடயம் மீண்டுமொரு முறை ஜோசியக்காரனால் உறுதிபடுத்தப்பட்டது.

யுகனின் பாதுகாப்புக் கேடயம், அவனின் உயிரோடு உடலோடு கலந்த மாளவிகா. அதாவது மான்ஷி மட்டுமே!

ரேணுகா அழுது கொண்டே இருந்தாள். அவளின் பிடிவாதத்தின் பிரகாரம், தனது பத்தொன்பதாம் வயதில் காலடி எடுத்து வைத்த யுகேந்திரனுக்கும், பதினான்கே வயதான மான்ஷிக்கும் நிச்சயம் செய்யப்பட்டது.

“சின்ன பசங்க..” என வருத்தப்பட்ட சகுந்தலாவுக்கு, தாம் வறுமையுற்று புகலிடமின்றி சுற்றித் திரிந்த காலங்களில் தெய்வாதீனமாய் கரம் கொடுத்தவர்களுக்கு பிரதியுபகாரம் செய்த மகிழ்வு இல்லாமல் இல்லை.

‘இருந்தாலும் இந்த வயதில்..’ நினைக்கும் போதே மனம் விம்மியது.

“ச்சு, சும்மாரு சகி!” என மனைவியை அதட்டிய தர்ஷன், முகம் விகசிக்க புதுப் பொலிவுடன் நின்றிருந்த யுகனைக் கண் ஜாடையால் அவளுக்குக் காண்பித்து விட்டு,

“எப்போவும் சந்தோசமா இருங்க!” என மனதார வாழ்த்தினார். மனதை வருத்திக் கொண்டிருந்த பாரமொன்று நெஞ்சை விட்டு அகன்ற உணர்வு!

“நான் என் மானுவை கண்ணுக்குள்ள வைச்சுப் பார்த்துப்பேன் மாமா. அவள்’னா எனக்கு உயிரு!” – இவை மான்ஷியின் கரம் பற்றிக் கொண்டு பத்தொன்பது வயது வாலிபன் உறுதி தொனிக்க கூறிய வார்த்தைகள்.

ஆனால் அந்த உறுதி வார்த்தைகள் இன்று பொய்ப்பிக்கப்பட காரணம் தான் என்னவோ..

தொடரும்..