July 2025

பிழை – 27

“என்னமா பேசுற நீ அது எப்படி யாரையும் காதலிக்காமல் வயிற்றில் பிள்ளையோட வந்து நிக்க முடியும். இவ யாரையோ காதலிக்கிறா அதனால தான் இப்படி எல்லாம் ஆகி இருக்கு” என்று நித்யா கோபமாக கூறவும்.

“நீ வேற ஏன் டி.. இப்போ எல்லாம் காதலிச்சவனோட மட்டும் இப்படி தப்பு பண்றது கிடையாது. வயசு கோளாறுல கூட இப்படி பண்ணுவாங்க.. நிஜமாவே யாரையாவது காதலிச்சிருந்தா இந்நேரம் வாயை திறந்து சொல்லி இருக்க மாட்ட இவனால தான் இப்படி ஆச்சுன்னு.. தெரியலன்னு சொல்றாளே இதுல இருந்தே தெரியலையா பெருசா தப்பு செஞ்சு மாட்டிக்கிட்டோமேனு இப்ப மறைக்க தெரியாம முழிக்கிறா” என்று நாக்கை ஈட்டி ஆக்கி வார்த்தைகளால் அவளை குத்தி கிழித்தார்.

என்ன தான் தன் மகளின் மேல் நாராயணனுக்கு கோபம் இருந்தாலும் இத்தகைய வார்த்தைகளை எல்லாம் அவரால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.

இங்கே நின்றால் இதற்கு மேலும் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு இழிவாக அவளை பற்றி பேசுவார்கள் என்ற எண்ணத்தோடு, “தயவு செஞ்சு வீட்டை விட்டு வெளியில் போயிடு” என்றார் அவளின் முகத்தை திரும்பியும் பாராமல்.

அவரின் வார்த்தையில் அதிர்ந்தவள் ஓடிப்போய் அவரின் கால்களை கட்டிக்கொண்டு, “இப்படி எல்லாம் சொல்லாதீங்க பா. உங்களை விட்டுட்டு நான் எங்க போவேன். எனக்கு யாரையும் தெரியாது” என்றாள் அழுகையினோடு.

நாராயணனுக்கு அதற்கு மேல் பேச முடியாமல் தொண்டையை அடைத்துக் கொண்டு வந்தது. தன் மகளை இப்படி ஒரு நிலையில் காண்போம் என்று அவர் நினைத்தும் பார்த்ததில்லையே..

தன் முகத்தை வேறு புறம் திருப்பிக் கொண்டார். அவரின் கண்களிலுமே கண்ணீர் வடிந்து கொண்டு தான் இருந்தது.

“அப்போ என்ன நடந்துச்சுன்னு உண்மைய சொல்லு.. ஒரு வேளை இந்த குழந்தைக்கு அப்பா ஒருத்தர் இல்லையோ” என்று வரம்பு மீறி பாக்யா பேசி விட.

நாராயணனுக்கு அதற்கு மேல் பொறுக்க மாட்டாமல் ஆத்திரம் எழுந்தது. இனியாள் இப்படி ஒரு தவறை செய்யாமல் இருந்திருந்தால் இவர்களிடம் எல்லாம் பேச்சு வாங்கும் நிலை ஏற்பட்டு இருக்காதே.. அவள் செய்த பிழையினால் மற்றவர்கள் அனைவரும் எப்படியெல்லாம் தவறாக அவளை பற்றி பேசுகிறார்கள் என்று எண்ணும் பொழுதே அனைத்து கோபமும் அவருக்கு இனியாளின் மேல் தான் திரும்பியது.

“தயவு செஞ்சு நீ வீட்டை விட்டு வெளியே போயிடு. இனி உனக்கும் எங்களுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை. இந்த குழந்தைக்கு அப்பா யாரோ அவன் கிட்டயே போயிடு. அவனையே கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு சந்தோஷமா வாழு.. நாங்க யாரும் உன்னை தடுக்க மாட்டோம். ஆனால் திரும்ப எங்க முகத்தில் முழிச்சிடாத இங்கிருந்து போ” என்று அந்த வீடே அதிரும்படி கத்தினார்.

அவரின் எண்ணமோ எப்படியும் இவள் யாரையாவது காதலித்து தானே இப்படி ஒரு தவறு நடந்திருக்கும். அதை பற்றி எல்லாம் நம்மிடம் கூற பயப்படுகிறாள் என்று எண்ணியவர்.

மற்றவர்களின் அவதூறான வார்த்தையை கேட்க சற்றும் திறன் இல்லாமல் அவள் விருப்பப்படியே வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொள்ளட்டும் என்று இவ்வாறு கூறிவிட்டார்.

ஆனால் பாவம் அப்படி ஒரு காதலன் அவளுக்கு இல்லவே இல்லை என்ற உண்மையை அவருக்கு யார் எடுத்துரைப்பது.

அவசரத்திலும், கோபத்திலும், ஆத்திரத்திலும் எடுக்கும் முடிவு சரியாக இருக்காது என்பதற்கு முன் உதாரணமாக திகழ்கிறார் நாராயணன் அவளின் புறமிருக்கும் நியாயத்தை கேட்டிருந்தாலே அவள் மேல் எந்த தவறும் இல்லை என்பது அங்கிருக்கும் அனைவருக்கும் விளங்கி இருக்கும். ஆனால் யாருமே அவளை பேசக்கூட விடவில்லை.

அவளின் கையை பிடித்து எழுப்பி நிற்க வைத்த முகிலன், “அதான் அப்பா சொல்றாங்க இல்ல.. வீட்டை விட்டு வெளியே போ யார் கூட சேர்ந்து இப்படி ஒரு தப்பை பண்ணியோ அவன்கிட்டயே போயிடு. இப்படி ஒரு அசிங்கத்தை வீட்டில் வச்சிக்கிட்டு எல்லார்கிட்டயும் பேச்சு வாங்க எங்களால முடியாது. எங்க வீட்டு பொண்ணு செத்துட்டான்னு நாங்க வெளியில் சொல்லிடுறோம். தயவு செஞ்சு திரும்ப இந்த பக்கம் வந்துடாத உன்ன பாக்கவே அருவருப்பா இருக்கு” என்று வார்த்தைகளை கண்ட மேனிக்கு கடித்து துப்பியவன், அவளை தர தரவென இழுத்துக் கொண்டு வந்து வாசலை தாண்டி நிற்க வைத்து கதவை அரைந்து சாற்றினான்.

இது நாள் வரை வீட்டையும், பள்ளியையும், கல்லூரியையும் தாண்டி அவள் எங்கேயும் சென்றது கிடையாது. சொந்த பந்தங்களின் வீட்டிற்கு கூட சென்று தங்கியது கிடையாது.

சிறு வயது முதலே தன் மகளை தன் கைக்குள்ளேயே பொத்தி வைத்து அப்படி பார்த்துக் கொண்டார் நாராயணன்.

இப்படி திடீரென ஒரு கோழிக்குஞ்சியை தன் கூட்டில் இருந்து வெளியே துரத்தி விட்டால் அது என்ன செய்யும்.. அப்படிப்பட்ட நிலை தான் இனியாளுக்கும்..

எங்கே செல்வது, யாரிடம் செல்வது என்று ஒன்றும் தெரியவில்லை. பயத்திற்கும் மேல் குற்ற உணர்ச்சி தான் பெரிதாக இருந்தது.

அதிலும், தன் தந்தைக்கு எத்தகைய துரோகத்தை செய்து விட்டோம் என்ற குற்ற உணர்ச்சியே அவளை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கொன்று கொண்டு இருந்தது.

நிற்க முடியவில்லை.. கால்கள் தடதடவென உதறியது. தன் வாழ்க்கையில் இப்படி ஒரு நாள் வரும் என்பதை அவள் சற்றும் சிந்தித்தும் பார்த்தது கிடையாது.

இதனை எப்படி கையாள்வது என்றும் தெரியவில்லை. பைத்தியம் பிடித்தவள் போல் கால் போன போக்கில் கண்ணீர் வழிய நடக்க தொடங்கினாள்.

இனியாளை அவளின் தந்தையுடன் அனுப்பி வைத்த மதன் குழப்பத்தோடும், கலக்கத்தோடும் அவர்களின் வகுப்பறையை நோக்கி நடந்து கொண்டு இருந்தான்.

அப்பொழுது அவனின் செவி மடலை தீண்டியது ஆஷாவின் வார்த்தைகள்.

“ஏன் டி இப்படி எல்லாம் சொல்ற.. நீ சொல்றதை யாராவது கேட்டா என் நிலைமை என்ன ஆகும்னு கொஞ்சம் யோசிச்சு பாரு” என்று படபடத்தாள் ஆஷா.

“எனக்கு என்னமோ அப்படித்தான் இருக்கும்னு தோணுது ஆஷா. இல்லைனா இனியாள் மேல எந்த தப்பும் இல்லையே.. அவ யாரையும் லவ் பண்ணவும் இல்ல. அப்படி லவ் பண்ணி இருந்தா அவளே சொல்லி இருப்பாள்ல.. அன்னைக்கு டூர்ல நீ மட்டும் அவளுக்கு தூக்க மாத்திரையை கலக்கி கொடுக்காமல் இருந்திருந்தால் அவளுக்கு இப்படி எல்லாம் நடந்திருக்காம இருக்குமோ”.

சட்டென்று சாதனாவின் வாயை பொத்திய ஆஷா, “பைத்தியம் மாதிரி பேசாத அன்னைக்கு தான் அவளுக்கு தப்பா நடந்துச்சுன்னு உனக்கு எப்படி தெரியும்”.

“எனக்கு என்னமோ அதான் சந்தேகமா இருக்கு. இல்லனா, இனியாள் இப்படி தப்பு பண்ற பொண்ணா நீயே சொல்லு.. நீ கூட கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி சொன்ன இல்ல அவ கேரக்டரை தப்பா பேச முடியாது நல்ல பொண்ணுனு.. எனக்கென்னமோ விஷயம் வெளிய தெரிஞ்சிடுமோனு பயமா இருக்குடி. தெரிஞ்சா நாம ரெண்டு பேரும் தானே மாட்டுவோம். நீயாவது மதன் சாருக்காக இப்படி எல்லாம் பண்ண.. ஆனா, நான் எந்த தப்புமே பண்ணாம தேவை இல்லாம மாட்ட போறேன்” என்று புலம்பி கொண்டு இருந்தாள்.

“நீ கொஞ்ச நேரம் வாயை மூடிக்கிட்டு சும்மா இருக்கியா.. ஏதாவது பேசியே என்னை காட்டி கொடுத்திடாத” என்று அவளை திட்டிக் கொண்டே அந்த மறைவான இடத்தில் இருந்து வெளியே வந்த ஆஷாவும், சாதனாவும் மதன் இங்கே நிற்பான் என்பதை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.

அவனை கண்ட இருவரும் அதிர்ந்து போய் செய்வதறியாது நின்று இருந்தனர்.

அவர்களையே உறுத்து விழித்த மதன், “அப்போ இது எல்லாத்துக்கும் நீ தான் காரணமா?” என்றான் ஆஷாவை பார்த்து.

“இல்ல.. இல்ல சார்” என்று அவள் வேகமாக மறுக்கவும்.

“ச்சீ.. என்ன பொண்ணு நீ உனக்கெல்லாம் கொஞ்சம் கூட அசிங்கமா இல்ல. அவளும் உன் கூட படிக்கிறவ தானே அவளை இப்படி ஸ்பாயில் பண்ண உனக்கு எப்படி மனசு வந்துச்சு. அன்னைக்கு மட்டும் எனக்கு முன்னாடியே தெரிஞ்சிருந்தா இப்படி எல்லாம் நடக்கவே விட்டிருக்க மாட்டேன். உனக்கெல்லாம் கொஞ்சம் கூட மனசாட்சியே இல்லையா.. பணம் இருக்குன்ற திமிர்ல தான நீ இப்படி எல்லாம் பண்ணிக்கிட்டு இருக்க.. நீ என்ன செஞ்சாலும் கேட்க ஆள் இல்லைனு நினைச்சுட்டியா” என்று சரமாரியாக கத்த தொடங்கி விட்டான்.

“இல்ல.. இல்ல மதன் சார் நான் என்ன சொல்றேன்னு கொஞ்சம் பொறுமையா கேளுங்க”.

அன்றே ஆஷா தன்னிடம் கூறினாளே.. இனியாளுக்கு தூக்க மாத்திரையை கலந்து கொடுத்தாக.. அதை நாம் எப்படி மறந்தோம். ஒருவேளை, அன்று தான் ஏதாவது நடந்திருக்குமா என்ற சந்தேகம் எழுந்தது.

சாதனாவை நோக்கி சொடக்கிட்டவன், “இப்போ அங்க அன்னைக்கு என்ன நடந்துச்சுன்னு ஒன்னு விடாம நீ என்கிட்ட சொல்லணும். இல்ல, உன் மேல தான் சிவியரான ஆக்சன் எடுக்க சொல்லி நான் பிரின்ஸ்பல் கிட்ட சொல்லுவேன்” என்று மிரட்டலாகவே கூறினான்.

அவன் கூறியதை கேட்டு பயத்தில் நடுங்கிய சாதனாவும் அன்று நடந்த மொத்த சம்பவத்தையும் அப்படியே ஒப்பித்தாள்.

அவள் கூறுவதை கேட்க கேட்க மதனுக்கோ ஆத்திரம் தலைக்கேறியது. தன்னாலேயே தான் விரும்பும் பெண்ணிற்கு இப்படி ஒரு அநீதி நடந்திருக்கிறதா என்பதை எண்ண எண்ண அவனால் சற்றும் ஜீரணித்துக் கொள்ள முடியவில்லை.

அதிலும் இனியாளின் இத்தகைய நிலைக்கு தான் தான் காரணம் என்று எண்ணியவனின் மனமோ குற்ற உணர்ச்சியில் மருக தொடங்கியது.

“நான் அன்னைக்கு அவளுக்கு தூக்க மாத்திரை மட்டும் தான் கலந்து கொடுத்தேன். அதுவும் உங்களுக்கு ப்ரபோஸ் பண்றதுக்காக தான். நீங்க அவளுக்கு ப்ரொபோஸ் பண்ணிட கூடாது என்ற பயத்தினால் தான் அப்படி எல்லாம் செஞ்சேன். மத்தபடி அவளுக்கு இப்படி தப்பா நடக்கணும்னு எல்லாம் நான் எந்த பிளானும் பண்ணல. நிச்சயமா அன்னைக்கு அவளுக்கு எந்த தப்பும் நடந்திருக்காது” என்று தன்னிலை விளக்கம் அளித்தாள் ஆஷா.

“ச்சீ.. வாய மூடு.. பண்றது எல்லாம் பண்ணிட்டு இப்போ இப்படி எல்லாம் பேச உனக்கு கொஞ்சம் கூட நாக்கு கூசல.. பாவம் இனியாள், எந்த தப்பும் அவ பண்ணல. அவளை லவ் பண்ணது நான் தான். நீ பழி வாங்கணும்னா என்னை தான் ஏதாவது பண்ணி இருக்கணும். அதை விட்டுட்டு அவளுக்கு போய் இப்படி பண்ணி இருக்க..

நீ கொடுத்த தூக்க மாத்திரையை யூஸ் பண்ணதால தான் அன்னைக்கு நைட்டு என்ன நடந்துச்சுன்னு கூட அவளுக்கு நினைவு இல்ல. அப்போ யாராவது அவ கிட்ட தப்பா நடந்து இருந்தாலும் அவளுக்கு தெரிந்திருக்காது. உண்மையிலேயே அவ யாரையாவது காதலிச்சு இப்படி நடந்து இருந்தா அவ உடனே இதுக்கு யார் காரணம்னு எல்லார் முன்னாடியும் சொல்லி இருப்பா” என்று கூறியவனுக்கு அவள் பிரின்சிபால் ரூமில் யாரையும் எதிர் நோக்க முடியாமல் கூனி குறுகியபடி அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்ததே மனக்கண் முன்பு தோன்றி மறைந்தது. நினைக்க நினைக்க ஆஷாவின் மீது ஆத்திரமாக வந்தது.

இவள் மேல் கோபத்தை காட்டுவதற்கு முன்னதாக இனியாளை பார்த்தாக வேண்டும் என்று அவனுக்கு மனம் பரபரக்க. அவர்கள் இருவரையும் முறைத்து பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து உடனே கிளம்பி இனியாளின் வீட்டை நோக்கி புறப்பட்டான்.

அன்று நடந்த அனைத்தையும் அவளின் குடும்பத்தாரிடம் விவரித்து அவள் மேல் எந்த தவறும் இல்லை என்பதை கூறி அவளை தானே திருமணம் செய்து கொள்ளலாம் என்ற முடிவுடன் தான் அவர்களின் வீட்டை நோக்கி பயணித்தான்.

யாரால் இனியாளிற்கு இப்படி ஒரு நிலை ஏற்பட்டு இருந்தாலும் சரி அதற்கு முக்கிய காரணம் நான் தானே.. தன்னால் தானே அவளுக்கு இப்படி ஒரு விஷயம் நேர்ந்திருக்கிறது. இதை தானே சரி செய்ய வேண்டும் என்று முடிவெடுத்துக் கொண்டான்.

பிழை – 26

அன்று அவர்களின் ஆடிட்டோரியத்தில் முக்கிய வகுப்பிற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தனர். அனைவரும் அங்கே கூடி இருக்க. திடீரென மீண்டும் இனியாள் மயக்கம் போட்டு விட்டாள்.

அனிதாவும், மதனும் அவளை ஓய்வெடுக்கும் அறைக்கு அழைத்து செல்லவும், அவர்களை முறைத்து பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த ஆஷாவின் காதருகில், “அடிக்கடி மயக்கம் போடுற மாதிரி மதன் சார் முன்னாடி வேணும்னே சீன் போடுறாளோ” என்று கிசுகிசுத்தாள் சாதனா.

“இப்படி எல்லாம் நடிச்சு மயக்க தான் எனக்கு தெரியலையே” என்றவாறு கடுப்பான முகத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள் ஆஷா.

அறைக்கு அழைத்து வந்து சற்று நேரம் ஆகிவிட்டது. இன்னமுமே இனியாளுக்கு மயக்கம் தெளியவில்லை.

“என்ன அனிதா ஏன் இனியாள் அடிக்கடி இப்படி மயக்கம் போடுறா”.

“தெரியல சார், அன்னைக்கு கேட்டதுக்கு சரியா சாப்பிடலைன்னு சொன்னா”.

அனிதாவிடம் பேசிக்கொண்டே இனியாளை பரிசோதித்த மதனின் விழிகள் அதிர்ந்து விரியவும் அனிதா, “என்னாச்சு சார்?”.

“ஷி இஸ் ப்ரெக்னென்ட்!”.

அனிதாவோ அதிர்ந்து தன் கையை வாயில் வைத்தவாறு, “என்ன சார் சொல்றீங்க அதுக்கெல்லாம் சான்சே இல்ல.. இனியாள் ரொம்ப நல்ல பொண்ணு”.

“ஐ நோ.. பட், இது எப்படி நடந்துச்சுன்னு தெரியலையே.. அவ கண் விழித்ததும் அவ கிட்ட கேட்டா தான் தெரியும்”.

இதற்கிடையில் இவர்களை பின் தொடர்ந்து யாரும் அறியாமல் வந்த சாதனாவோ இதை கேட்டு அதிர்ந்தவள் வேகமாக ஓடிச் சென்று ஆஷாவிடம் விஷயத்தை கூறினாள்.

“என்னடி சொல்ற பிரெக்னண்டா இருக்காளா.. யார் காரணம்?”.

“ஒருவேளை, மதன் சாரா இருக்குமோ” என்று தயங்கியவாறு சாதனா கேட்கவும்.

ஆஷாவிற்குள்ளும் குழப்பம், “ச்ச.. ச்ச.. மதன் இப்படி எல்லாம் பண்ண மாட்டாரு”.

“அப்போ வேற யாராவது இப்படி செஞ்சு இருப்பாங்களோ?”.

“ஆனா அவ அப்படிப்பட்ட பொண்ணு இல்லையேடி”.

“என்ன திடீர்னு அவளுக்கு சப்போர்ட் பண்ற”.

“எனக்கு அவளை பிடிக்காது தான். ஆனா அவளுடைய கேரக்டரை அசிங்கப்படுத்தணும்னு நான் நினைச்சதில்ல. கண்டிப்பா இதுக்கு மதன் காரணமா இருந்திருக்க மாட்டார். வேற யாரோ தான் இப்படி செஞ்சிருக்கணும்”.

தான் செய்த காரியத்தால் தான் இன்று இவளுக்கு இப்படி ஒரு நிலை என்பதை அறியாத ஆஷா இப்படி எல்லாம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

“யாருக்கு தெரியும் இப்படி அப்பாவி மாதிரி முகத்தை வைத்திருக்கிறவங்க தான் எல்லா விஷயமும் பண்ணுவாங்க. ஒருவேளை, யாரையாவது லவ் பண்ணி அதனால இப்படி நடந்து இருக்குமோ என்னவோ”.

இதற்கிடையில் அனிதாவோ, “இப்ப என்ன சார் பண்றது?”.

“தெரியல” என்றவனுக்கும் இப்பொழுது என்ன செய்வது என்று உண்மையிலேயே தெரியவில்லை.

அவளை பற்றி இவனுக்கும் நன்கு தெரியும். அவளா இப்படி என்று சற்றும் நம்ப முடியாமல் நின்றிருந்தான்.

அவன் சிந்திப்பதற்குள்ளாகவே அனிதா பதட்டத்தில் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் சட்டென்று இனியாளின் தந்தைக்கு அழைப்பு விடுத்தவள், உடனே கல்லூரிக்கு வருமாறு கூறிவிட்டாள்.

இனியாள் எழுந்ததும் அவளிடம் என்ன நடந்தது என்று கேட்டு விட்டு அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்பதை யோசிக்கலாம் என்று எண்ணிய மதனிற்கு அவன் நினைத்ததை செயலாற்ற விடாமல் அனிதா சட்டென்று கூறி விடவும் வேறு வழியில்லாமல் நின்றிருந்தான்.

நிச்சயமாக இனியாள் இப்படி ஒரு தவறை செய்திருக்க மாட்டாள் என்று அவனுக்கு பெரும் நம்பிக்கை இருந்தது. அதனாலேயே விஷயத்தை பெரிது படுத்தாமல் அவளிடம் முதலில் விசாரிக்கலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தான்.

ஆனால் அனிதா அவளின் தந்தைக்கு விஷயத்தை கூறி விடவும், இவனுக்கும் வேறு வழியில்லாமல் போனது.

அதன் விளைவு பிரின்சிபால் அறையின் உள்ளே கண்களில் தாரை தாரையாக கண்ணீர் வழிய கூனிக்குறுகி போய் யாரின் முகத்தையும் எதிர் நோக்க முடியாமல் தலை குனிந்து அழுது கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள் இனியாள்.

அனிதாவும் அவள் அருகில் தான் நின்று இருந்தாள். மதனுமே அவ்வறைக்குள் தான் இருந்தான்.

இனியாளை இப்படி ஒரு நிலையில் அவனால் சற்று காண முடியவில்லை, அவனுக்குள் அப்படி ஒரு வலி.

அனைத்திற்கும் மேலாக அவளின் தந்தையோ அப்படியே அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் அமர்ந்திருந்தார்.

“இப்போ என்ன பண்ணலாம்னு சொல்லுங்க மிஸ்டர்.நாராயணன்” என்ற பிரின்சிபாலின் குரலில் கலைந்தவர், “எனக்கு தெரியல சார் என் பொண்ணு இப்படி எல்லாம் பண்ணுவானு நான் நினைச்சு கூட பாக்கல. அவ மேல மலை அளவு நம்பிக்கை வைத்து இருந்தேன். ஆனா இப்படி எல்லாம்..” என்றவருக்கு அதற்கு மேல் வார்த்தைகள் வேறு வெளிவராமல் சதி செய்தது.

இனியாளுக்கும் தன்னை சுற்றி என்ன நடக்கிறது என்று ஒன்றுமே புரியவில்லை. ஆனால் எதுவோ பெரிதாக நடந்திருக்கிறது என்பது மட்டும் விளங்கியது. தன் தந்தையின் முகத்தை சற்றும் எதிர்நோக்க முடியாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.

“ஐ கேன் அன்டர்ஸ்டான்ட் யுவர் ஃபீலிங். நீங்க வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போங்க மிஸ்டர்.நாராயணன் என்ன நடந்துச்சுன்னு பொறுமையா இதை பத்தி பேசுங்க” என்றவர் இனியாளை அவரோடு அனுப்பி வைத்து விட்டார்.

வீடும் வந்து சேர்ந்து விட்டார்கள்.

இருவருக்கு இடையிலும் எந்த ஒரு பேச்சு வார்த்தையும் இல்லை.

வீட்டின் வாயிலை இவர்கள் அடைந்ததுமே வீட்டிற்குள் இருந்து சிரிப்பு சத்தம் வாசல் வரை எட்டியது. நித்யாவின் தாயும் தந்தையும் வந்திருக்கிறார்கள் என்பதற்கு அடையாளமாக அவர்களின் குரல் இவர்களின் செவி மடலை தீண்டவும், நாராயணனுக்கு எப்படி அனைவரின் முன்னிலையிலும் இதை பற்றி பேசுவது என்று பெரும் அவமானமாக இருந்தது.

அவரின் நடையிலேயே ஒரு தளர்ச்சி அப்பட்டமாக தெரிந்தது. முற்றிலுமாக நொறுங்கிப் போய்விட்டார். மகள் என்றால் சிறு வயது முதலே கொள்ளை பிரியம்..

அளவற்ற அன்பையும், பாசத்தையும், நம்பிக்கையையும் அவள் மேல் வைத்து விட்டார். இப்பொழுது அது பொய்த்து போனதை அவரால் சற்றும் ஜீரணித்துக் கொள்ள முடியவில்லை.

யாரின் மீதாவது காதல் என்று வந்து நின்று இருந்தால் கூட பரவாயில்லை. நல்லவனாக இருந்திருந்தால் தன் மகள் விருப்பத்திற்கே திருமணம் செய்து வைத்திருப்பார்.

ஆனால் இது அப்படி இல்லையே.. வயிற்றில் குழந்தையை அல்லவா சுமந்து கொண்டு வந்து நிற்கிறாள். உண்மை காதலாகவே இருந்தாலும் இதை அவரால் சற்றும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.

எத்தகைய பாவம் இது என்று எண்ண எண்ண முதல் முறை இனியாளின் மேல் அத்தனை ஆத்திரம் எழுந்தது. அவளின் முகத்தை பார்க்கவே வெறுப்பாக இருந்தது.

முதல் முறை தன் வளர்ப்பு தவறிவிட்டதோ.. அவளின் தாய் இருந்திருந்தால் சரியாக வளர்த்திருப்பாளோ என்று எண்ணாமல் அவரால் இருக்க முடியவில்லை. அதன் விளைவு தன்னை நினைத்தே கோபம் எழுந்தது.

சோர்ந்து போய் வீட்டிற்குள் நுழையும் நாராயணனை பார்த்த முகிலன், “என்னப்பா அதுக்குள்ள வந்துட்டீங்க” என்னும் பொழுதே அவரின் பின்னோடு அழுது வீங்கிய முகத்துடன் தலை குனிந்தவாறு உள்ளே நடந்து வந்தாள் இனியாள்.

இருவரின் உடல் மொழியையும் வைத்தே எதுவோ சரி இல்லை என்று யூகித்த நித்யாவும் பாக்யாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்ள..

“என்ன இனியாள் அதுக்குள்ள வந்துட்ட” என்று அவளையும் நோக்கி கேள்வி எழுப்பினான்.

அவளிடமும் எந்த ஒரு பதிலும் இல்லை. எவ்வளவு கட்டுப்படுத்தியும் அவளையும் மீறி கண்களில் இருந்து மீண்டும் கண்ணீர் கொட்ட தொடங்கியது.

அவளின் அழுகையும், தன் தந்தையின் கலக்கமும் அவனுக்குள் எதுவோ சரி இல்லை என்று உணர்த்த, “என்னாச்சுப்பா ஏன் ரெண்டு பேரும் ஒரு மாதிரி இருக்கீங்க. ஏதாவது பிரச்சனையா எதுவா இருந்தாலும் சொல்லுங்க”.

“என்னடா சொல்ல சொல்ற.. என்னத்த சொல்ல சொல்ற.. உன் தங்கச்சி மாசமா இருக்கா.. நீ தாய் மாமா ஆக போற.. அதை எப்படி உன்கிட்ட சொல்ல சொல்ற..” என்றவரோ தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டு அழுதார்.

அவர் கூறியதை கேட்டு அனைவரும் அதிர்ந்து போயிருக்க. இனியாளோ தன் முகத்தை இரு கைகளாலும் மூடி தேம்பி தேம்பி அழுக தொடங்கி விட்டாள்.

அனைவரின் பார்வையும் இப்பொழுது இனியாளின் மேல் இருக்க. யாராலும் இதை சற்றும் நம்ப முடியவில்லை.

“என்னப்பா சொல்றீங்க”.

“ஆமாம்பா இவ காலேஜ்ல இருந்து போன் பண்ணி வர சொன்னாங்க.. என்னமோ ஏதோனு போய் பார்த்தா.. உங்க பொண்ணு மாசமா இருக்கா அதுக்கு யாரு காரணம்னு வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு போய் பொறுமையா பேசி கேளுங்கன்னு சொல்லி அனுப்பி வச்சிட்டாங்க. இதுக்காகவா இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு இவளை படிக்க வச்சேன். இவ படிச்சு டாக்டர் ஆகணும்னு எவ்வளவு ஆசைப்பட்டேன். கடைசில இப்படி பண்ணிட்டாளே”.

“இதுக்கு தான் சம்பந்தி பொம்பள புள்ளைங்கள அளவுக்கு அதிகமாக படிக்க வைக்க கூடாதுன்னு சொல்றது. இப்ப பாருங்க மத்தவங்க எல்லாம் சொல்றது உண்மைன்ற மாதிரி ஆகிடுச்சா”.

அங்கே யாரின் முகத்தையும் பார்க்க முடியாமல் தன் தலையை குனிந்து கொண்டு அழுது கொண்டிருந்தவளின் முன்னே ருத்ரமூர்த்தியாக நின்ற முகிலனோ, “இதுக்கு யார் காரணம்?” என்றான் அழுத்தமாக.

தெரிந்தால் தானே கூறுவதற்கு..

என்னவென்று கூறுவது..

யாரை பற்றி கூறுவது..

அவளுக்கே இச்செய்தியை கேட்டது முதல் நிலை கொள்ள முடியவில்லை. எந்த தவறும் செய்யாமலேயே தனக்கு ஏன் இவ்வளவு பெரிய தண்டனை என்று தான் தோன்றியது.

எங்கே நடந்தது.. எப்படி நடந்தது.. யாருடன் நடந்தது என்று எல்லாம் கேள்வி எழுமே அதற்கெல்லாம் என்ன பதில் கூறுவது என்று முன்னதாகவே சிந்தித்து பதில் தெரியாமல் தான் அழுது கொண்டிருக்கிறாள்.

அவள் எதை நினைத்து பயந்தாளோ அதே கேள்வி இதோ வந்து விட்டதே..

“சொல்லு உன் கிட்ட தானே கேட்டுகிட்டு இருக்கேன். இதுக்கு யார் காரணம்?” என்று குரலை உயர்த்தி அதட்டலாக முகிலன் கேட்கவும்.

அவனின் கேள்வியில் திடுக்கிட்டு விழித்தவள், “தெரியல அண்ணா” என்றாள் நடுங்கும் குரலில்.

“தெரியலையாமே.. இது நல்ல கதையா இருக்கே.. தெரியாம தான் எவனோட புள்ளையோ வயித்துக்குள்ள வச்சிருக்கியா.. எனக்கு அப்போதிலிருந்தே உன் மேல சந்தேகம் தான். ஆனால் இப்படி ஒரு காரியத்தை நீ செஞ்சிட்டு வந்து நிப்பனு நான் கொஞ்சம் கூட நினைச்சு பாக்கல” என்று தன் முகத்தை அருவருப்பாக வைத்துக் கொண்டு நித்யா பேசவும், இனியாளுக்கு அங்கு நிற்கவே பெரும் அவமானமாக இருந்தது.

“அது எப்படி உனக்கு தெரியாம இவ்வளவு பெரிய விஷயம் நடந்திருக்கும். ஒழுங்கு மரியாதையா இதுக்கு யார் காரணம்னு சொல்லிடு” என்றவாறு அவளின் கன்னத்தில் ஓங்கி ஒரு அரை விட்டான் முகிலன்.

இனியாளோ தட்டு தடுமாறி சுவற்றை பற்றி கொண்டு நின்றவள். தன் அண்ணன் அறைந்ததில் எரிச்சல் உற்ற கன்னத்தை கைகளால் பொத்திக்கொண்டு தனக்குள் ஒடுங்கிப் போய் நின்று இருந்தாள்.

“யாரை காப்பாத்துறதுக்காக இப்படி உங்க தங்கச்சி பொய் சொல்றாளோ யாருக்கு மாப்பிள்ளை தெரியும். ஒரு வேளை, இவ காதலிச்ச பையன் இவளை ஏமாத்திட்டு போயிட்டானோ என்னவோ.. அதான் இப்படி எல்லாம் பொய் சொல்றா” என்று முகிலனிடம் கூறிய பாக்யா இனியாளை நோக்கி, “ஏம்மா நெஜமாவே யாரையாவது காதலிச்சு தான் மாசமானியா.. இல்ல, வயசு கோளாறுல இப்படி யார் கூடவாவது சேர்ந்து தப்பு பண்ணிட்டியா” என்றதும் தன் காதுகளை பொத்திக் கொண்ட இனியாள் கதறி அழுக தொடங்க.

நாராயணனிற்கோ இதற்கு மேல் கேட்கும் சக்தி இல்லாமல் போனது.

பிழை – 25

பாரிவேந்தன் அறையை விட்டு வெளியேறிய சற்று நேரத்தில் அறைக்குள் நுழைந்த அனிதா, “என்னடி இவ்வளவு நேரம் தூங்கிட்டு இருக்க எல்லாரும் கிளம்பிட்டாங்க” என்றவாறு அவசர அவசரமாக தங்கள் உடைமைகளை பைகளுக்குள் திணித்தாள்.

அப்பொழுதும் கூட இனியாள் எழவில்லை. அவளின் அருகில் வந்தவள் அவளை போட்டு உலுக்கவும் மெல்லமாக தன் விழிகளை மலர்த்த முடியாமல் கடினப்பட்டு மலர்த்தியவளை பார்த்த அனிதா, “என்ன ஆச்சு உனக்கு ஏன் இவ்வளவு டயர்டா இருக்க?”.

“தெரியல” என்றவளுக்கு பேசக்கூட சக்தி இல்லாதது போல் உணர்ந்தாள்.

நா வறண்டு, உடலின் மொத்த சக்தியையும் ஏதோ உறிஞ்சி எடுத்தது போன்று அவளின் உடல் அத்தனை சோர்வாகவும், அடித்து போட்டது போலும் உணர்ந்தவளிற்கு எழுந்திரிப்பதே பெரும் சிரமமாக இருந்தது.

அனிதாவோ அவளுடன் பேசிக்கொண்டே இருவரின் உடைமைகளையும் வேகவேகமாக எடுத்து வைத்தவள், “சீக்கிரம் கிளம்பு டி. எல்லாரும் கிளம்பிட்டாங்க.. நீ தான் லேட் சீக்கிரம்” என்று அவளை அவசரப்படுத்தினாள்.

போர்வையை விலக்கி எழுந்து அமர்ந்தவள் ஒரு அடி தான் எடுத்து வைத்திருப்பாள் அவளின் அடிவயிற்றில் அப்படி ஒரு வலி, “ஸ்ஸ்… ஆஆ..” என்ற முணங்களுடன் மீண்டும் அப்படியே அமர்ந்து விட்டாள்.

அவள் அருகில் ஓடிவந்த அனிதா, “என்னாச்சுடி?”.

“என்னன்னு தெரியல அனிதா ரொம்ப டயர்டா இருக்கு. உடம்பு எல்லாம் வலிக்கிற மாதிரி இருக்கு, வயிறு வேற வலிக்குது”.

“ஓ! பீரியட்ஸ் வர்றதுக்கு முன்னாடி கூட இந்த மாதிரி சிம்டம்ஸ் இருக்கும் டி. எனக்கும் இப்படி தான் இருக்கும். சரி, குளிக்க முடியலைன்னா விடு கிளம்பலாம் மணி ஆகிடுச்சு”.

“இல்ல நான் குளிச்சிட்டு வரேன்” என்றவளோ மெதுவாக தட்டு தடுமாறி குளியலறைக்குள் சென்று மறைந்தாள்.

அவளுக்கு எதுவோ சரியில்லை என்று அவளுக்குள் உணர்த்திக் கொண்டே இருந்தது.

நடக்க கூட முடியாமல் தடுமாறுபவளை வினோதமாக பார்த்த அனிதாவிற்கு நேற்றைய இரவு இப்படி நடந்திருக்குமோ என்று எண்ண கூட தோன்றவில்லை.

அவர்களின் கூடலுக்கு சாட்சியாக இருந்தது என்னவோ அங்கே வீற்றிருந்த கட்டில் மட்டும் தான்.

இருவரும் அதை சரியாக கவனித்திருந்தாலே நேற்று அவர்களுக்குள் அரங்கேறிய கூடலுக்கான சாட்சிகளை அது தனக்குள் தேக்கி வைத்திருப்பதை கண்டு கொண்டிருப்பார்கள்.

கிளம்பும் அவசரத்தில் இருவருமே கட்டிலை சரி வர கவனிக்கவில்லை. மேலும், போர்வை வேறு வீற்றிருக்கவே அனிதா அந்த புறமே செல்லவில்லை.

இனியாளிற்கு தன்னை நினைத்தே பல குழப்பங்கள். குளியலறைக்குள் சென்றவளுக்கு குளித்து முடித்து வெளிவருவதே பெரும் சிரமமாக தான் இருந்தது.

இதற்கான காரணம் அவளுக்கு அப்பொழுது விளங்கவில்லை. ஆனால் எதுவோ ஒன்று அவளை உறுத்திக் கொண்டிருந்தது.

எதுவுமே செய்ய தோன்றாமல் ஷவரின் அடியில் சோர்ந்து போய் நின்றவளுக்கு நீர் பட்டதும் அவளின் உடலில் ஆங்காங்கே சற்று எரிச்சல் ஏற்பட்டது. அப்பொழுது தான் தன் உடலையே ஆராய்ந்து பார்த்தாள்.

ஆங்காங்கே சிவந்து போய் கன்றி காட்சி அளித்தது. அதை பார்த்தவளின் இதயமோ படபடக்க தொடங்கி விட்டது.

“என்ன இது” என்று சிந்தித்தவாறு தொட்டு பார்க்க எரிச்சல் அதிகரிக்கவும் வலியில் கண்களும் கலங்கிப் போனது.

“ஒரு வேளை, இந்த ரூமுக்குள்ள பேய் ஏதாவது இருக்கோ.. நேத்து ராத்திரியிலிருந்து இப்ப வரைக்கும் நான் தூங்கிக்கிட்டே இருக்கேன். என்னை சுத்தி என்ன நடக்குதுன்னு எனக்கே தெரியல. முதல்ல இங்க இருந்து கிளம்பி போகணும்”.

உண்மையிலேயே அறைக்குள் பேய் தான் இருக்கிறதோ என்று எண்ணி பயந்து போய்விட்டாள்.

அவசர அவசரமாக குளித்து வெளியே வந்தவள் அனிதாவுடன் சேர்ந்து கிளம்பி வெளியேறிவிட்டாள். ஆனால் அவளால் இன்னமுமே சரிவர நடக்க முடியவில்லை.

நடையில் ஒரு தள்ளாட்டமும், உடல் முழுக்க அசதியாலும், வலியாலும் சோர்ந்து போய் காணப்பட்டாள்.

அவர்களின் கூடலின் சாட்சியோடு கூடிய பல கதைகளையும் தேக்கி வைத்திருந்த கட்டிலோ இப்போது ஆளின்றி அனாமத்தாக கிடந்தது.

ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையோடு அவரவர் வீடு சென்று சேர்ந்தனர்.

வீட்டிற்கு வந்து இரண்டு நாட்கள் கழித்து விட்டது.

வீட்டிற்கு வந்து சேரும் பொழுதே பயத்தில் காய்ச்சலோடு தான் வந்து சேர்ந்தாள்.

இனியாளுக்கு இன்னமுமே உடல் அசதி நீங்கியதை போல் தெரியவில்லை. அப்படியே விட்டத்தை பார்த்துக்கொண்டு படுத்திருந்தாள்.

நித்யா உணவருந்தி கொண்டிருக்கும் முகிலனின் முன்பு டங்கென்ற சத்தத்துடன் தண்ணீர் குவலையை வைத்தவள், “மகாராணி இன்னும் எத்தனை நாள் இப்படி ரெஸ்ட் எடுக்கிறதா உத்தேசம்.. நான் இங்க ஒருத்தி வேலைக்காரி மாதிரி எல்லா வேலையையும் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன். அவங்க கூட மாட ஒரு ஒத்தாசையும் செய்ய மாட்டாங்களா” என்று சிடுசிடுத்தாள்.

அவளின் புலம்பலில் சலிப்பாக, “இனியாள்” என்று சத்தமாக அவளின் அறை நோக்கி குரல் கொடுத்தான் முகிலன்.

மெதுவாக எழுந்து வெளியே வந்தவளை பார்க்கவே அத்தனை சோர்வாக தெரிந்தாள்.

“லீவு தானே அண்ணிக்கு கூட மாட ஏதாவது ஹெல்ப் பண்ணலாம் இல்ல”.

“பண்றேன்ணா..” என்றவளுக்கு அதற்கு மேல் பேசக்கூட தெம்பில்லை.

விடுமுறை தினம் முழுவதும் நித்யாவிற்கு கொண்டாட்டம் தான். இனியாளை வைத்தே அனைத்து வேலைகளையும் வாங்கிக் கொண்டாள்.

அதற்கு மேல் அவளை எதை பற்றியும் சிந்திக்கவும் சோர்ந்து போகவும் நேரம் அளிக்காமல் நித்யா சொல்லும் வேலைகளை செய்து கொண்டே அவளின் நேரம் ரெக்கை கட்டிக்கொண்டு பறந்தது.

இன்று மூன்றாம் வருடத்தில் காலடி எடுத்து வைக்கிறாள் இனியாள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அந்நாளின் நினைவை மறந்தே போய்விட்டாள் என்று தான் கூற வேண்டும்.

மீண்டும் கல்லூரிக்கு செல்ல போகிறோம் என்றதுமே புதிய உற்சாகம் தொற்றிக் கொள்ள. அடுத்த ஒரு வார காலமும் படிப்பு, நண்பர்கள், கல்லூரி என்று அவளின் நாட்கள் ரெக்கை கட்டிக் கொண்டு பறந்தது.

அன்று மதன் தான் அவர்களுக்கு வகுப்பை எடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.

பாடத்தை கவனித்துக் கொண்டிருந்த இனியாள் சட்டென்று அருகிலிருந்த அனிதாவின் மேல் துவண்டு போய் சாயவும் பதறியவள், “ஹே! இனியாள் என்னாச்சு?” என்றவாறு அவளை அமர்த்த முயற்சித்தாள்.

பாடம் எடுத்துக் கொண்டிருந்த மதனும் இதை கவனித்தவன் பதட்டத்தோடு அவள் அருகில் ஓடி வந்து அவளின் கன்னத்தை தட்டி எழுப்ப முயற்சித்தான்.

அவளிடம் எந்த ஒரு அசைவும் இல்லை.

பிறகு, அவளின் முகத்தில் தண்ணீரை தெளிக்கவும். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தன் நிலை அடைந்தவள் மெதுவாக தன் விழிகளை மலர்த்தினாள்.

இப்பொழுது தான் மதனுக்கு மூச்சே வெளி வந்தது. ஓய்வெடுக்கும் அறைக்கு அவளை அனுப்பியவன் சற்று நேரம் ஓய்வு எடுத்து விட்டு வருமாறு கூறினான்.

அவளுக்கும் மிகவும் சோர்வாக இருக்கவும் ‘சரி’ என்று எழுந்து சென்று விட்டாள்.

ஆம், கருவுற்றிருக்கிறாள்!

பாரிவேந்தனின் உயிர் நீரால் ஜணித்த கருவை தன் வயிற்றில் சுமந்து கொண்டிருக்கிறாள்!

அடுத்தடுத்த நாட்களும் அவளுக்கு அசதியிலேயே கழிய தொடங்கியது. கடந்த இரண்டு மூன்று நாட்களாகவே அவளால் சரி வர உணவை உட்கொள்ளவும் முடியவில்லை.

அவளின் தந்தை அவளை தன்னால் முடிந்த மட்டும் கவனித்துக் கொண்டாலும், அவர் இல்லாத நேரங்களில் அவளை பார்த்துக்கொள்ள ஆள் இல்லாமல் போகவே சரியாக உணவை உண்ணாதது கூட யாருக்கும் தெரியாமல் போனது.

மேலும், தனக்கு ஏதோ டஸ்ட் அலர்ஜி ஆகிவிட்டது என்று எண்ணிய இனியாளும் இதை பெரிது படுத்தவில்லை.

இரண்டு நாட்கள் சரி வர சாப்பிடாததினால் தான் தனக்கு மயக்கம் வந்துவிட்டது என்று எண்ணிய இனியாள் அதை பற்றி வீட்டில் கூறாமல் அப்படியே விட்டு விட்டாள்.

அனிதாவிடமும் இதே காரணத்தைக் கூற..

அவளோ, “நம்ம வேணும்னா டாக்டர் கிட்ட காட்டலாமா.. ஏன் உனக்கு சாப்பிட பிடிக்கல?”.

“தெரியலடி ஒரு மாதிரி இருக்கு சரியாகிடும் விடு” என்று அதை அப்பொழுது பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் அப்படியே விட்டு விட்டாள்.

அந்த ஒரு மாத காலமும் அவளுக்கு முக்கிய வகுப்புகளும் கலந்துரையாடல்களும் என நிறைய இருக்கவே இதை அவள் பெரிது படுத்தவும் இல்லை. இதை நினைத்து சிந்திக்கும் அளவிற்கு அவளுக்கு நேரமும் இருக்கவில்லை. அத்தனை உடல் சோர்விலும் படிப்பில் முழு கவனத்தோடு ஈடுபட்டாள்.

அந்த ஒரு மாதம் கழிந்ததும் மீண்டும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளின் உடல் தேரியது. கருவுற்ற ஆரம்ப காலகட்டத்தில் இப்படித்தான் இருக்கும் என்பதை அவளும் அறிந்திருக்கவில்லை.

அதை பற்றி தெரியும் தான்..

படித்திருக்கிறாள் தான்..

படிப்பது வேறு அனுபவப்படுவது வேறு அல்லவா..

தான் கருவுற்றிருப்போமோ என்ற‌ சந்தேகம் கூட அவளுக்கு எழவில்லை.

ஒருவேளை, நாம் கருவுற்றிருக்கிறோமோ என்ற சந்தேகம் எழுந்தால் தானே அதை பற்றி சிந்திக்க தோன்றும்.

கல்லூரி விடுமுறை காலத்தில் நித்யாவிற்கு உதவி செய்கிறேன் என்ற பெயரில் அனைத்து வீட்டு வேலைகளையும் எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டு செய்தாள்.

அதன் விளைவு தான் இந்த உடல் நலம் பாதிப்பு என்று எண்ணியவள் இதை பற்றி வீட்டில் கூறினால் நித்யாவை பற்றியும் கூற வேண்டி வரும் என்பதாலேயே அதை மறைத்து விட்டாள்.

இவள் ஏதோ உடல் நலம் சரியில்லை என்று நினைத்து அதை அப்படியே கடந்து விட்டாள். அடுத்த மாதம் இவளின் உடலும் சற்று தேர்ச்சி பெற்று விடவும் முற்றிலுமாக அதை அவள் கண்டு கொள்ளவே இல்லை.

ஒவ்வொரு வருடமும் அவர்களின் கல்லூரியில் யார் முதல் முன்று மதிப்பெண்கள் பெற்றிருக்கிறார்களோ அவர்களுக்கு அந்த ஆண்டின் இறுதியில் ஆண்டு விழா நடத்தும் பொழுது பரிசுகளும் வழங்குவார்கள்.

இக்கல்லூரியில் சேர்ந்தது முதல் ஒவ்வொரு வருடமும் இனியாளும் அந்த பரிசினை பெற்று விடுவது வழக்கம். அந்த நிகழ்ச்சி வேறு இடையில் நடைபெற்று இருக்க..

அவளின் நாட்கள் ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு விதமாக றெக்கை கட்டிக்கொண்டு பறக்கத் தொடங்கியது. அதில் தனக்கு மாதவிடாய் வராததை கூட அவள் தன் கருத்தில் கொள்ளவில்லை.

அவள் இழைத்த பெரும் தவறு இது தான்.. என்ன தான் மற்றைய விஷயங்களில் அவள் கவனத்தை செலுத்தினாலும் தன் மேலும் சற்று கவனத்தை செலுத்தி இருந்திருக்க வேண்டும்.

அன்று தவறவிட்ட விஷயம் பிற்காலத்தில் பெரிதாக வளர்ந்து நிற்கப் போகிறது என்பதை அப்பொழுது அவள் அறிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

அடுத்த நான்கு மாதமும் இப்படியே நகர்ந்துவிட்டது. அன்று இனியாள் கல்லூரி செல்வதற்காக கிளம்பி வந்த சமயம் அவளையே ஒரு மார்க்கமாக பார்த்த நித்யா, “ஏய் நில்லு” என்று அவளை மேலிருந்து கீழ் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு, “என்ன ஆளே ஒரு மாதிரி இருக்க”.

“என்ன அண்ணி?”.

அவளின் முகம் ஏதோ பொலிவாக இருப்பது போல் நித்யாவிற்கு தோன்றியது.

“ஒன்னும் இல்ல நீ கிளம்பு” என்று அவளை அனுப்பியவளோ உடனே தன் தாய்க்கு அழைப்பு விடுத்து, “அவ யாரையோ காதலிக்கிறா போலம்மா.. முகமே ரொம்ப பிரகாசமா இருக்கு” என்று புலம்பி தீர்த்து விட்டாள்.

இன்று தான் இனியாளின் வாழ்க்கையையே தலைகீழாக புரட்டி போடப் போகும் சம்பவம் அரங்கேற போகிறது என்பதை அறியாமலே வழக்கம்போல் கல்லூரிக்கு புறப்பட்டு விட்டாள் இனியாள்.