Anti hero love story

வாழ்வு : 35

மணிகண்டனும் லீலாவதியும் அங்கிருந்து செல்லும் போது அவர்களை தடுத்து நிறுத்தினார் துர்க்கா. 

“ரெண்டு பேரும் கொஞ்சம் நில்லுங்க.”

“அத்தை அவங்களை எதுக்கு நிற்க சொல்றீங்க?” என்றான் தீஷிதன். 

“இரு தீஷி சொல்றேன். நீங்க இங்க வாங்க” என்று அவர்களை அழைத்தார். அவர்களிடம், “நீங்க இப்போ பண்ணினது பெரிய தப்புதான். ஆனா என் பொண்ணு சின்ன வயசுல பாதுகாப்பா, வேளைக்கு சாப்பிட்டு, நல்லா படிச்சிருக்கானா அதுக்கு நீங்கதான் காரணம். நாட்டில இப்போ சின்னக் குழந்தைகளுக்கு கூட பாதுகாப்பு இல்லை. ஆனால் நீங்க அந்த வயசுல சம்முக்கு பாதுகாப்பு குடுத்திருக்கிறீங்க. அதுக்கு நன்றிக்கடனா உங்களுக்கு உதவி பண்ணலாம்னு இருக்கேன். தீஷி இவங்களை நாங்க இருந்த அந்த ஆச்சிரமத்துல சேர்த்து விடு. அங்க வேலை பார்த்திட்டு இருக்கட்டும். அப்போதான் இவங்களுக்கு பாசம், உறவுகளோட அருமை புரியும்” என்றார். 

தீஷிதனும் துர்க்கா கூறியதற்கு எதிர்த்துப் பேசாமல், “சரிங்க அத்தை. இப்பவே அனுப்பி வைக்கிறன். ஆனால் இவங்க போவாங்களா?”

அவர்களை எப்படியாவது அங்கே அனுப்பினாலாவது அவங்க திருந்த வாய்ப்பு இருக்கும் என்று நினைத்த வித்யா அவர்களிடம் வந்து, “உங்களுக்கு கிடைச்ச கடைசி வாய்ப்பு இது. துர்க்கா அம்மா சொல்ற அந்த ஆச்சிரமத்துக்கு போங்க. அப்பிடி அங்க போனா நான் எப்பவாவது வந்து பார்த்துக்குவேன். இல்லை இவங்களை பழிவாங்கணும், சம்மு அக்காவை கஷ்டப்படுத்தணும்னு ஏதாவது பண்ணப் பார்த்தீங்க அப்புறம் பொண்ணுனு சொல்ல நான் இருக்க மாட்டேன்” என்றாள். 

இதைக் கேட்ட லீலாவதி, “ஐயோ வித்து என்னம்மா இப்பிடி சொல்ற? நீ சொல்ற மாதிரி அங்கேயே போயிடுறோம். எங்களுக்கு நீ நல்லா இருந்தா போதும். சம்மு எங்களை மன்னிச்சிடுமா.. உனக்கு எவ்வளவு கெடுதல் பண்ணியிருக்கம். ஆனால் நீ எப்பவும் எங்க மேல பாசத்தையே காட்டின. இதுக்கு பிறகு எங்களால உனக்கு எந்த தொந்தரவும் இருக்காது. அம்மா நீங்க சொல்ற மாதிரி அந்த ஆச்சிரமத்துக்கே நாங்க போயிடுறோம்” என்றார். 

அப்போதும் அவர்களை சந்தேகத்துடன் பார்த்த தீக்ஷிதனைப் பார்த்த மணிகண்டன், “தம்பி நாங்க நிஜமா திருந்திட்டோம். எப்போ எங்க பொண்ணு எங்களோட இருக்கிறது பாதுகாப்பு இல்லைனு சொன்னாளோ அப்பவே நாங்க செத்துட்டோம். எங்களை அந்த ஆச்சிரமத்தில விட்டிருங்க” என்றார். 

பின்னர் தீஷிதன் அவனின் ஆட்களில் ஒருவனை அழைத்து அவர்களை ஆச்சிரமத்தில் கொண்டு விடும்படி கூறினான். 

அதன் பிறகு பரந்தாமன் பேச ஆரம்பித்தார். 

“தீஷி நீ எப்பிடி துர்க்காவை கண்டுபிடிச்ச?”

“சொல்றன் அப்பா. நீங்க அன்னைக்கு எங்கிட்ட யுக்தா பற்றி சொன்னீங்க.. உங்களோட தங்கச்சி பொண்ணுனு. ஆனா அத்தை எங்க இருக்காங்கனு சொல்லலை. அதை வச்சு நான் தேட ஆரம்பிச்சப்போதான் அத்தையும் மாமாவும் இருக்கிற இடம் தெரிஞ்சது. அப்பறம் அங்க இருக்கிற ஒருத்தர் கிட்ட ஹெல்ப் கேட்டேன். அதுமட்டுமல்ல அத்தை மாமாவோட டிஎன்ஏவோட யுக்தா டிஎன்ஏ ஒண்ணாகுதான்னு பார்த்தேன். அதுவும் மேட்சாகிட்டு. சோ யுக்தா இவங்களோட பொண்ணுனு கன்பார்மாகிடிச்சி.. எங்களோட கல்யாணத்துக்கு அத்தை இருக்கணும்னு நினைச்சேன். அதுக்கே ஏற்ற மாதிரியே அவங்களும் கண்ணு முழிச்சிட்டாங்கனு அங்க இருந்து எனக்கு போன் வந்திச்சு அதுதான் நைட்டே கிளம்பி புகழை கூட்டிட்டு போனேன். அப்புறம் நைட் புகழ் வீட்ல இவங்களை தங்க வச்சேன்” என்று நடந்தது முழுவதையும் சொல்லி முடித்தான். 

அனைத்தையும் கேட்ட தமயந்தி, “தீஷி உன்னை நினைச்சா ரொம்ப பெருமையா இருக்கு.. யுக்தா மேல எவ்வளவு பாசம் வச்சிருந்தா இப்படி அவளுக்காக பாத்து பாத்து இவ்வளவு பண்ணுவா. ரியலி யூ ஆர் கிரேட் தீஷி.”

“ஐயோ அத்தை. அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை. யுக்தாக்காக நான் என்ன வேணாலும் செய்வேன். யுக்தா நான் சொன்ன மாதிரியே உன்னோட அம்மா அப்பாவை உன்கிட்ட கொண்டு வந்து சேர்த்துட்டேன். இப்போ சந்தோஷமா?”

“ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷம்ங்க. என்னை இனிமே யாரும் அநாதைனு சொல்ல மாட்டாங்கல” என்று குழந்தை போல கேட்டவளை அணைத்துக் கொண்ட தீஷிதன். 

“இல்லை யுக்தா நீ அநாதை இல்லை.. உனக்கு இவ்வளவு பெரிய குடும்பம் இருக்கு… நீ அநாதை இல்லடா” என்றான். 

சம்யுக்தாவின் அருகில் வந்த துர்க்கா, “அம்மாடி உன்னை வளர்க்கிற பாக்கியம் எங்களுக்கு கிடைக்கல.. இனிமே உன்னை நாங்க பாத்துக்குவம்” என்றார். 

இப்படியாக அங்கே அனைவரும் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தனர். அன்று மாலை தீஷிதன் சம்யுக்தாவிற்கும் ரிஷப்ஷனும் வித்து விக்ராந்த் மற்றும் மதுரா புகழின் என்கேஜ்மென்ட்டும் பெரியவர்களின் ஆசிர்வாதத்துடன் சிறப்பாக நடந்தேறியது. 

வந்திருந்த விருந்தினர்கள் அனைவரும் வாழ்த்தி விட்டு பரிசு கொடுத்து விட்டுச் சென்றதும், அங்கிருந்த வேலைகளை எல்லாம் முடித்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தனர். 

தீஷிதன் சம்யுக்தாவிற்கு தமயந்தி ஆர்த்தி எடுத்து வரவேற்ற பின்னர் துர்க்கா கிருபாகரனுக்கும் ஆர்த்தி எடுத்தார். சம்யுக்தா சுவாமி அறைக்குள் சென்று விளக்கேற்றி வணங்கினாள். அனைவரும் ஹாலில் வந்து இருந்தனர். 

அப்போது மதுரா, “இன்னைக்கு நம்ம வீடே நிறைஞ்சு இருக்கு.. எனக்கு ரொம்ப ஹேப்பியா இருக்கு” என்றாள். 

“ஆமா மது.. இத்தனை நாள் இந்த வீட்டுல பெரும்பாலும் நான் மட்டும்தான் இருப்பேன். இனிமேல் என் மருமக, தங்கச்சி, பொண்ணு எல்லோரும் இருப்பாங்கன்னு நினைக்கும் போது சந்தோஷமா இருக்கு.. தமயந்தி நீங்களும் இங்கேயே வந்திடுங்களேன்.”

“எனக்கும் உங்க எல்லோர்கூடவும் இருக்கணும் போலத்தான் இருக்கு. ஆனா இவங்க பிஸ்னஸ் எல்லாம் அங்கதானே இருக்கு”

“அதுக்கென்ன தமயந்தி, உனக்கு இங்க இருக்கிறான் சந்தோஷம்னா இங்கேயே ஒண்ணா இருக்கலாம். மாசத்துக்கு ஒரு தடவை நான் அங்க போய் பிஸ்னஸை பார்த்திட்டு வர்றேன்” என்றார் அமரேந்திரன். 

அவரது இந்தப் பதில் அனைவருக்கும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. 

பின்னர் துர்க்காவும், “எல்லோருக்கும் டயர்டா இருக்கும்.. போய் தூங்குங்க காலையில பேசிக்கலாம்” என்றார். சிறுசுகள் அங்கிருந்து சென்றதும் தமயந்தியிடம் வந்த துர்க்கா, “தீஷிக்கும் சம்முக்கும் சடங்கு வைக்க ஏற்பாடு பண்ணலையா தமயந்தி?”

“இல்ல அக்கா, தீஷி இப்போ எதுவும் வேணாம்னு சொல்லிட்டான். சம்மு கொஞ்சம் ரிலாக்ஸாகட்டும், இந்த லைஃபை அவ ஏத்துக்கிட்ட அப்புறம் அதை பாத்துக்கலாம்னு சொன்னான் அக்கா. அதுதான் எதுவும் ஏற்பாடு பண்ணலை.”

“தீஷி சம்முக்காக பார்த்து பார்த்து பண்றதை நினைக்கும் போது ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு.. இப்பிடி எல்லோரும் சந்தோஷமா இருந்தா அதுவே போதும்.”

“ஆமா அக்கா, அக்கா நீங்களும் டயர்டா இருப்பீங்க. போய் தூங்குங்க அக்கா. நான் இங்க இருக்கிற வேலையை முடிச்சிட்டு தூங்குறேன்.”

“சரி தமயந்தி.. நீயும் ரொம்ப நேரம் இருக்காம தூங்குமா” என்று சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றார். 

தீஷிதனின் தனது அறையில் இருந்தான். சம்யுக்தா அவளது அறைக்குள் சென்று குளித்துவிட்டு விட்டு ஒரு புடவையை அணிந்து கொண்டு கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தாள். சம்யுக்தாவுடன் தீஷிதன் பேசுவதை தவிர்த்துக் கொண்டிருந்தான். அது சம்யுக்தாவைப் பெரிதும் பாதித்தது. அவனிடம் பேச வேண்டும் என்று நினைத்து தீஷிதனின் அறைக்குள் சென்றாள். அங்கே தீஷிதன் அப்போதுதான் குளித்துவிட்டு வந்து தலையை துவட்டிக் கொண்டு நின்றான். 

அவன் அறைக் கதவை திறந்து வாசலில் நின்றவள், “என்னங்க” என்றாள். திரும்பிய தீஷிதன் அவளை ஒரு நொடி பார்த்து விட்டு, “யுக்தா வாடா” என்றான். அவ்வளவுதான் வில்லிலிருந்து புறப்பட்ட அம்பாக சென்று அவனை அணைத்துக் கொண்டு அழுதாள். 

“ஏங்க.. ஏன் என்கூட பேசாம அவாய்ட் பண்றீங்க?”என்று அழுதாள். 

சிரிப்புடன் அவளை அணைத்துக் கொண்டவன், “இதோ இதுக்காகத்தான் உன் பக்கமே வரலைடா. நான் உன் பக்கத்தில வந்திருந்தா நீ இருக்கிற இடம் மறந்து இப்படி அழுதுட்டு இருப்ப.. அங்க நீ அழுதா உன்னை நான் எப்படி சமாதானப்படுத்துவது? நம்ம ரெண்டு பேரு மட்டும் இருக்கும் போது சமாதானப்படுத்துறது ரொம்ப ஈஸி.. அதுதான் கொஞ்சம் விலகி இருந்தேன்.” என்றவன் நெஞ்சில் குத்தியவள் பின்னர் அழ ஆரம்பித்தாள். 

“எனக்காக நீங்க பண்ண இதுக்கு என்னால கைமாறாக என்னங்க பண்ண முடியும்? ஒரே நிமிஷத்துல என்னோட வாழ்க்கையேயே மாற்றி விட்டீங்க.. அநாதையாக இருந்த எனக்கு இவ்வளவு பெரிய குடும்பத்தை கொடுத்திருக்கிறீங்க. எனக்கு சந்தோஷத்துல மூச்சு முட்டுதுங்க.” என்று அழுது கொண்டு இருந்தவளை அப்படியே அணைத்துக் கொண்டு சோபாவில் அவன் அமர்ந்து அவளை தனது மடியில் வைத்துக் கொண்டான். 

“யுக்தா.. இது வரைக்கும் அழுதது போதும். இனிமேல் நீ எப்பவும் அழவே கூடாது.. இந்த கண்கள்ல கண்ணீரை நான் பார்க்க விரும்பவே இல்லை. இதுக்கு மேல நீ அழுதா நான் இல்லைனு அர்த்தம் யுக்தா.” என்றவனைப் பார்த்து, “இப்படி எல்லாம் சொல்லாதீற.. நான் இனிமே அழமாட்டேன்.. நான் எதுக்கு அழணும்? என்னைப் பார்த்துக்கத்தான் என் புருஷன் இருக்காரே.” என்றவள் இதழோடு இதழ் சேர்த்தான் தீஷிதன். 

இப்படியாக அனைவரும் சேர்ந்து மகிழ்ச்சியாக இருந்தனர். இரண்டு நாட்களின் பின்னர் தீஷிதன் சம்யுக்தாவை அழைத்துக் கொண்டு சென்னை போக வேண்டும் என்றான். இதைக் கேட்ட பரந்தாமன், “எதற்கு தீஷி இப்போ சென்னைக்கு போகணும்னு சொல்ற?”

“அங்க ஒரு ப்ரொஜெக்ட் பண்ண வேண்டி இருக்கு அப்பா, இதுக்கு யுக்தா தான் லீடர்.. அதனால அங்க போயேயாகணும்” என்றான். 

“அப்டியா.. சரி பார்த்து பத்திரமா போயிட்டு வாங்க” என்றார். 

அவர்களிடம் சொல்லி விட்டு, இங்க இருக்கும் கம்பனியை பார்த்துக் கொள்ளுமாறு புகழிடம் சொல்லிவிட்டு தீஷிதன் சம்யுக்தாவை அழைத்துக் கொண்டு சென்னைக்குச் சென்றான். 

சென்னையில சம்யுக்தா வீட்டிலே இருவரும் தங்கினார்கள். அடுத்த நாள் காலையில் மணிகண்டனிடம் இருந்து சம்யுக்தா பெயருக்கு மாற்றிய கம்பெனிக்கே சம்யுக்தாவை அழைத்துச் சென்றான் தீஷிதன். 

படிச்சிட்டு உங்களோட கருத்துக்களை சொல்லுங்க பட்டூஸ் 😊

உங்கள் அன்புத்தோழி திவ்யசதுர்ஷி💙

வாழ்வு : 33

தீஷிதன் டாக்டரிடம் சொல்லிவிட்டு வீட்டிற்கு வந்தான். தீக்ஷிதனின் கார் சத்தம் கேட்டதுமே அறைக்குள் இருந்த சம்யுக்தா வேகவேகமாக கீழே ஓடி வந்தாள். பரந்தாமனும் தமயந்தியும் சம்யுக்தாவைப் பார்த்து சிரித்தனர். ஆனால் சம்யுக்தா அதைக் கவனிக்காமல் வாசலுக்கு ஓடினாள். அதே நேரத்தில் உள்ளே வந்த தீக்ஷிதன் சம்யுக்தாவை அணைத்துக் கொண்டான். 

“என்ன யுக்தா.. கார் சத்தம் கேட்டு ஓடி வந்தியா?”

“ஆமாங்க, நீங்க சீக்கிரமா வந்திடுறன்னு சொல்லிட்டு இப்போதான் வர்றீங்க.. ரொம்ப பயந்திட்டேன்..”

“சரி அதுதான் நான் வந்திட்டேன்ல.. உள்ள வா போகலாம்.” என்று அவளது தோளில் கையைப் போட்டு உள்ளே அழைத்து வந்தான். 

“தீஷி எங்கதான் போன? ஒரு நாள் ஃபுல்லா நீ இல்லை.. எங்க போன எதுக்கு போனனு நாங்க பயந்துட்டோம்.” என்றார் பரந்தாமன். 

“டாடி ரொம்ப இம்போர்ட்டான வேலை.. அதனாலதான் போனேன்.”

“அப்படி என்ன வேலை?”

“அதெல்லாம் இப்போ சொல்ல மாட்டேன்.. டைம் வரும் போது சொல்றன். அத்தை எனக்கு பசிக்குது.. சாப்பாடு எடுத்து வைங்க நான் ஃப்ரெஷாகிட்டு வர்றேன். யுக்தா அதுக்கு முன்னாடி எனக்கு ஒரு காபி கொண்டு வா.” என்றவன் உள்ளே செல்ல, சம்யுக்தா காபி போடச் சென்றாள். 

“தமயந்தி தீஷியோட நடவடிக்கை சரியில்லையே.. எனக்கு ஏதோ சந்தேகமா இருக்கு.”

“என்ன அண்ணா இப்படி சொல்றீங்க?”

“தீஷிதன் ஏதோ பண்றான்னு மட்டும் புரியுது பாக்கலாம்.”

“அவன் எது செய்தாலும் அது நல்லதாகவே இருக்கும் அண்ணா. நீங்க எதையும் போட்டு குழப்பிக்க வேணாம். நான் போய் அவனுக்கு சாப்பாட்டை ரெடி பண்றன்.”

“சரிமா..” என்றவர் அமரேந்திரனுடன் வெளியே இருந்த வேலையைப் பார்க்கச் சென்றார். 

அறைக்கு வந்த தீக்ஷிதன் ஃப்ரெஷாகிவிட்டு வந்து பால்கனியில் நின்றான். அப்போது அவனுக்கு கொலுசு சத்தம் கேட்டது. அதன் ஓசைக்கு சொந்தக்காரியான சம்யுக்தா கதவை திறந்து உள்ளே வந்தாள். 

“எங்க இருக்கீங்க?”

“நான் பால்கனியில இருக்கேன் யுக்தா இங்க வா” என்றான். 

அவளும் காபி எடுத்துக் கொண்டு வந்து அவனிடம் கொடுக்க, அதை வாங்கி குடித்து விட்டு, அங்கே நின்றிருந்த சம்யுக்தாவை தனது கையணைப்பில் கொண்டு வந்தான். தீக்ஷிதனின் ஒரு கரம் அவளது இடையை இறுகப் பற்றியது. மறு கையோ அவளது நெற்றியில் படர்ந்த முடியை ஒதுக்கியது. சம்யுக்தா கண்களை மூடிக் கொண்டு நின்றாள். அவளது முகத்தைப் பார்த்த தீக்ஷிதன், “யுக்தா..” என்றான். 

“ம்ம்ம்..”

“யுக்தா என்ன பயந்துட்டயா?”

“ம்ம்ம்..” என்றவள் கண்களைத் திறக்க, அவள் கண்கள் குளமாகின. 

“என்னாச்சிமா? எதுக்காக இந்த அழுகை? நான் தான் சொல்லியிருக்கேன்ல இப்படி நீ அழவே கூடாதுனு..”

“நான் ரொம்ப பயந்துட்டேன்.. நைட் போனீங்க.. ஈவ்னிங்காச்சு லேட்டாகவும் பயந்துட்டேன்.. உங்களுக்கு அந்த பிரகாஷால ஏதாவது நடந்திடுமோனு பயந்துட்டே இருந்தேன்..”

“என்னை அவனால ஒண்ணும் பண்ண முடியாது.. அப்பிடி எனக்கு எதுவும் நடந்தாலும் உன்னை இங்க இருக்கிற எல்லோரும் நல்லா பாத்துக்குவாங்க..” என்று தீஷிதன் சொல்லி முடிக்கும் முன்பே அவனது வாயில் தனது கையை வைத்து அவனின் பேச்சை நிறுத்திய சம்யுக்தா, “உங்களுக்கு ஏதாவது நடந்தா, சத்தியமா சொல்றேன் அதுக்கு அப்புறம் நான் உயிரோடவே இருக்க மாட்டேன். நீங்க இல்லாம என்னால இருக்க முடியாதுங்க. அதை மட்டும் மறந்திடாதீங்க.” என்றாள். 

உடனே தீஷிதன், “யுக்தா இப்போ நீ என்ன சொன்ன?” என்றான் ஒருவிதமான பதட்டத்துடன். அவனைப் பார்த்தவள், “அவனிடம் தான் சொன்னதை மறுபடியும் சொன்னாள். நீங்க இல்லன்னா என்னால இருக்க முடியாதுங்க.” என்று அவள் மறுபடியும் சொன்னதைக் கேட்ட தீக்ஷிதன் அவளை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டான். அவனது அணைப்பின் இறுக்கம் அதிகமாகியது. 

“யுக்தா அப்போ உனக்கு என்ன புடிச்சிருக்குன்னு தானே அர்த்தம். என்னை மனப்பூர்வமாத்தானே கல்யாணம் பண்ணிக்கிற. உன்னோட வாயிலிருந்து வந்த இந்த வார்த்தை… இந்த வார்த்தை மட்டும் போதும் எனக்கு. என்ன நடந்தாலும் அதை சமாளிக்க என்னால முடியும்.”

“ஆரம்பத்துல நீங்க எல்லாம் சொல்றீங்கனுதான் நான் கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கிட்டேன். ஆனா அதுக்கு அப்புறம் நீங்க எப்படி என் மனசுக்குள்ள வந்தீங்க, உங்களை எப்படி எனக்கு பிடிச்சதுனு எனக்கு தெரியாதுங்க.. ஆனா, இப்போ இந்த நிமிஷம் சொல்றேன், நீங்க இல்லன்னா என்னால இருக்க முடியாது. அது மட்டும் நிஜம். ப்ளீஸ் என்னை விட்டு எப்பவுமே போகமாட்டீங்க தானே” என்று அவனைப் பார்த்து ஏக்கமாகக் கேட்டாள். 

“ஏய் உன்னை விடுறதுக்காடி நான் இவ்வளவு பாடுபடுறேன். உன்னை எப்பவுமே இப்படியே என் கைக்குள்ளேயே வச்சிக்குவேன். யுக்தா ஐ லவ் யூ” என்று அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டான். 

பதிலுக்கு சம்யுக்தாவும், “ஐ லவ் யூ மோர் தான் யூ” என்றாள் சிரிப்புடன். 

“ஏய் கேடி…”

“சரிங்க நான் ஒன்னு கேட்கட்டுமா, நீங்க எங்க போனீங்க?”

“கண்டிப்பா சொல்லுவேன். உன்கிட்ட சொல்லாம வேற யார் கிட்ட சொல்லப் போறேன். நாளைக்கு நான் எங்க போனேன் எதுக்கு போனேன்னு எல்லாமே உனக்கும் மற்றவங்களுக்கும் தெரிய வரும். நீ ஒன்னும் வொரி பண்ணாத.”

“சரிங்க வாங்க சாப்பிடலாம்” என்று கீழே அவனை அழைத்துக் கொண்டு வர, தமயந்தி சாப்பாடு எடுத்து வைத்தார். 

சிறிது நேரத்தின் பின்னர் நலங்கு, மெஹந்தி பங்ஷனுக்கான ஏற்பாடுகள் வீட்டில் ஆரம்பித்தன. வண்ண வண்ண விளக்குகளால் அந்த மாளிகையே ஜொலித்தது. வரும் விருந்தினர்கள் அமர்வதற்கான ஏற்பாடுகள் தோட்டத்தில் செய்யப்பட்டிருந்தன. டிஜே ஒரு பக்கம், சாப்பாடு ஒரு பக்கம், மெஹந்தி ஒரு பக்கம் என்று அனைத்தும் நடந்து கொண்டிருந்தது. 

சம்யுக்தா அருகே வித்யாவும் மதுராவும் நின்று கொண்டு அவளை கேலி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். பியூட்டிஷியன் பெண்ணிடம் சம்யுக்தா தான் வரைந்த ஒரு டிசைனை காட்டி இதை போட்டு விட முடியுமா என்று கேட்க, அவளும் சிரித்துக் கொண்டே, “சரிங்க மேடம்” என்றாள். 

விக்ராந்த் தீஷிதனுடன் சேர்ந்து கொண்டு அங்கு நடைபெற்ற வேலைகளைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். பிஸியாக இருந்தாலும் அவன் கண்களை அடிக்கடி வித்யாவிடம் சென்று வந்தது. வித்யாவும் அடிக்கடி விக்ராந்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். கொஞ்ச நேரத்தில் மதுரா தனது போனை எடுத்து புகழுக்கு அழைத்தாள். 

புகழ் தனது வீட்டில், கிருபாகரன் மற்றும் துர்க்காவுடன் சேர்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான். அப்போது போன் அடிக்க எடுத்துப் பார்த்த புகழ், போனை எடுக்காமல் வைத்து விட்டான். துர்க்கா, “போன் எடுக்கல புகழ்” என்றார். 

“இல்லம்மா மதுரா தான் கால் பண்றா. இன்னைக்கு தீஷி வீட்டில் நலங்கு ஃபங்ஷனும் மெஹந்தி பங்ஷனும் இருக்கு. நான் இன்னும் போகல இல்ல அதான் கால் பண்றா.”

“அதுக்கு என்னப்பா நீ போயிட்டு வரவேண்டியது தானே.”

“இல்ல அம்மா உங்க ரெண்டு பேரையும் தனியா விட்டுட்டு எப்படி போறது?”

“ஐயோ பரவால்ல புகழ் நாங்க ரெண்டு பேரும் எங்கேயும் போக மாட்டோம். வீட்லதான் இருப்போம் பயப்படாம நீ போய் என்ஜாய் பண்ணிட்டு வா.”

“இல்லம்மா நான் உங்க கூடவே இருக்கிறேன். நான் அப்புறமா மதுராவை சமாதானப்படுத்திக்குவேன்.”

“இல்ல புகழ் இதெல்லாம் எப்போவாவது வர்றது தானே. நீ போயிட்டு வா” என்று அவர்கள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போது, இப்போது புகழுக்கு தீஷிதன் கால் பண்ணினான்.  

“சொல்லு தீஷி” என்றான் போனை எடுத்த புகழ். 

“என்ன பண்ணிட்டு இருக்க புகழ்?”

“இங்க எல்லாரும் சாப்பிட்டுட்டு இருக்கோம்.”

“அப்படியா சரி நீ வரலையா இங்க?”

“நான் எப்படி தீஷி வர்றது? அம்மா அப்பா இருக்காங்களே அவங்கள பார்த்துக்கனுமேடா”

“அதுவும் சரிதான் ஆனா புகழ், இங்க உன்னை எல்லாரும் தேடறாங்க. யுக்தா வேற புகழ் அண்ணா வரலையா? என்று கேட்டுட்டு இருக்கா நீ ஒன்னு பண்ணு அத்தையையும் மாமாவையும் நீ இங்க கூட்டிட்டு வர்றியா?” என்றான். 

“என்ன சொல்ற தீஷி?” என்றான். 

அதற்கு தீஷிதன், “அவங்க வந்தா நல்லா இருக்கும். ஆனா என்ன பண்றது எனக்கு அவங்க இங்க இருக்கணும் போல இருக்குடா” என்றான். 

“தீஷி புரிஞ்சிதான் பேசுறயா? ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல நாளைக்கு அவங்க அங்க வரட்டும். இன்னைக்கு வந்து ஏதாவது பிரச்சினை வந்தா எல்லாமே எதிர்பாக்காத மாதிரியாயிடும் தீஷி” என்றான். 

“நீ சொல்றது சரிதான் புகழ்” என்று தீஷிதன் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது, புகழிடமிருந்து போனை வாங்கினார் துர்க்கா. 

“தீக்ஷி புகழ் இரண்டு பேரும் எதுக்கு இப்படி டென்ஷனாகுறீங்க? எங்களுக்கு எதுவும் பிரச்சனை இல்லை. நாங்க இங்க இருக்கோம் புகழ் அங்க வந்துட்டு வரட்டுமே. இதுல என்ன இருக்கு, அவனும் அங்க இருக்கத் தானே வேணும். புகழ் நீ போ நாங்க இங்க பத்திரமா இருப்போம். நாங்க காலையில வரோம்” என்றார் துர்க்கா. 

“அத்தை நீங்களும் மாமாவும் ஏதும் நினைச்சிக்காதீங்க. தப்பா எடுத்துக்காதீங்க அத்தை ப்ளீஸ்” என்றான். 

“ஐயோ தீஷி, இதுல என்ன தப்பா நினைக்க இருக்கு? எங்களுக்கு ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை. உன்னோட நிலைமை எங்களுக்கு புரியுது சரியா? நாளைக்கு காலைல உங்களை இங்க கூட்டிட்டு வர புகழையும் காரையும் அனுப்பறேன். நீங்க புகழ் கூடவே வந்துடுங்க” என்றான் தீஷிதன். 

“சரி தீஷி” என்றவர் போனை வைத்து புகழிடம் திரும்பி, “நீ சாப்பிட்டு போயிட்டு வாப்பா” என்றார். 

அப்போது கிருபாகரனும் புகழிடம் விளையாட்டாக, “ஆமா ஆமா சீக்கிரமா கிளம்பு, எங்களுக்கும் கொஞ்சம் பிரைவசி வேணுமில்ல புகழ்” என்றதும் அவரைப் பார்த்து பொய்யாக அதிர்ச்சி அடைந்தவன், “அடப்பாவி அப்பா அப்போ நீங்க ரெண்டு பேரும் பிளான் பண்ணி தான் என்னை அனுப்புறீங்களா?” என்றதும் துர்க்கா, “ஐயோ நீங்க வேற ஏங்க என் மானத்த வாங்குறீங்க?” என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டார். 

புகழ் சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு அவர்களிடம் சொல்லிவிட்டு தீக்ஷிதன் வீட்டுக்குச் சென்றான். 

ஆட்டம் பாட்டம் என்று அங்கே தீஷிதன் வீட்டில் மகிழ்ச்சி மட்டுமே குடி கொண்டிருந்தது. புகழும் வந்துவிட தீஷிதன், புகழ், விக்ராந்த் மூவரும் நன்றாக என்ஜாய் பண்ண ஆரம்பித்தனர். ஸ்டேஜில் விக்ராந்தும் வித்யாவும் ஒரு பக்கமாக ஆட, மதுராவும் புகழும் இன்னொரு பக்கம் ஆடினார்கள். தீக்ஷிதன் சம்யுக்தா அருகே உட்கார்ந்து இருந்தான். 

“அக்கா நீயும் வா” என்று வித்யா அவளை அழைக்க, “இல்ல நான் வரல, நீங்க என்ஜாய் பண்ணுங்க” என்றாள். 

“அட வாக்கா” என்று அவளையும் பிடித்து இழுத்தார்கள் வித்யாவும் மதுராவும். அப்போது அவளுக்கு துணைக்கு வந்தான் தீக்ஷிதன். 

“யுக்தா வா என்கூட” என்றவன் அவள் கையைப் பிடித்து ஸ்டேஜிக்கு அழைத்துச் சென்றான். மெல்ல மெல்ல அவனுக்கு ஈடு கொடுத்து ஆட ஆரம்பித்தாள் சம்யுக்தா. 

அங்கே வந்திருந்தவர்கள் எல்லோரும் கைதட்டி தங்கள் மகிழ்ச்சியை தெரியப்படுத்தினார்கள். இப்படியாக நலங்கு ஃபங்ஷன் மெஹந்தி பங்க்ஷனும் இனிதே நடைபெற்று முடிய, புகழ் அவர்களிடம் சொல்லிவிட்டு வீட்டுக்கு புறப்பட்டான். 

“சரி சரி சீக்கிரமா நீங்க எல்லாம் போய் தூங்குங்க. நாளைக்கு நேரத்துக்கு எந்திரிக்கணும்ல. இப்ப தூங்கினால் தான் காலையில முகம் ஃப்ரெஷ்ஷா இருக்கும்” என்று ஹாலில் அமர்ந்து கதை பேசிக் கொண்டிருக்கும் சிறுசுகளை அனுப்பி வைத்தார் தமயந்தி. 

படிச்சிட்டு உங்களோட கருத்துக்களை சொல்லுங்க பட்டூஸ் 😊

உங்கள் அன்புத்தோழி திவ்யசதுர்ஷி 💙